„შენ დაისვენე, ახლა ჩვენ მივხედავთ” – როდესაც, მძიმე, დატვირთული და დამღლელი წლის ზაფხულის პირველ თვეს ასეთი შინაარსის  სიტყვებს მოისმენთ, შფოთი

ფეოდორ ტიუტჩევის ცნობილ ოთხსტრიქონიან ლექსში შესანიშნავად წარმოჩნდება რუსეთის, როგორც ირაციონალური ფენომენის არსი: „Умом Россию не понять, /Аршином общим не измерить:/

ფესტივალები უწოდეთ, თუ გნებავთ, იმ ძველ საბერძნეთში მხიარული და ღვინის მოყვარული დიონისეს გულის მოსაგებად გამართულ ზეიმებს, სადაც ბევრი ხალისიანი, სასაცილო

კობა და კოტე მეზობლები არიან. ერთ სოფელში გვერდიგვერდ მდგარ სახლებში დაიბადნენ, გაიზარდნენ, მოხუცდნენ და იქვე აპირებენ სიკვდილს. ქვემოთ, ჭალისპირას ვენახებიც

(ჰაუფისა და უაილდის ჯადოსნური წიგნები საავტორო ზღაპრების სერიიდან)   ზღაპრებზე საუბარს ვაგრძელებ. ამჯერად გავთამამდი და ჰანს კრისტიან ანდერსენის სიტყვები („ზღაპარი

არ ვგულისხმობ ედგარ პოს მისტიკას, ლავკრაფტის შემაშინებელ სიუჟეტებს ან კინგის ლამის იაფფასიან ტრიუკებს. არა, ვგულისხმობ წიგნებს, რომლებიც ვერ წავიკითხეთ, რომლებმაც

ცქრიალა ღვინის, და ზოგადად ღვინის, დამზადებისას ძირითადი ყურადღება გამახვილებულია ადამიანის გრძნობებზე და მათ ანალიტიკურ შესაძლებლობებზე. ტექნიკური ანალიზის არცერთ ინსტრუმენტს არ

თავიდანვე უნდა ვთქვათ, რომ ღვინის შენახვისთვის საუკეთესო პირობები მიწისქვეშა მარანშია, მაგრამ ასეთი პირობები ყველა ღვინის მოყვარულს არ გააჩნია. პირველ რიგში,

საქართველო მეღვინეობის უძველესი ქვეყანაა – აქ წარმოიშვა ყურძნის პირველი კულტურული სახეობები. უნიკალური გეოგრაფიული ადგილმდებარეობა და მრავალფეროვანი ნიადაგი იდეალურ პირობებს ქმნის

თეა თოფურიას გასაღვიძებელი ზღაპრები აილუროფობია. ლოგიკური იქნება,  ყველაფერი თავდაყირა – ბოლო ზღაპრიდან დავიწყოთ. ჯერ ერთი, იმიტომ, რომ ზღაპრები გასაღვიძებელია და