ახლა გვიანი ზამთარია. ოდნავ მღვრიე მზეების დრო. დამფრთხალი წვიმების. ხველის. ხანაც ქარის. ძირმომპალი ჩალის სუნის დრო. უხორცო ცაზე გამეორებული გაკვირვებული

  გაზაფხულის წვიმიან ამინდებში ბოტებს ვიცვამთ ხოლმე და ახლო-მახლო რომელიმე პარკში მივდივართ ლოკოკინების საძებრად. დასვენების დღეებში აივანზე ვზივართ და ჩიტების

უკვე რამდენიმე წელია, აუტიზმთან ერთად ვცხოვრობ და მის ამოხსნას ვცდილობ. აუტიზმი თავადაა მეტაფორა, ერთგვარი პარადოქსიც, როცა ბავშვი, რომელსაც, წესით, არ

წლების წინანდელი ამბავია. ერთმა მსახიობმა გაიხსენა, თუ როგორ უთხრა ქართველ პოლიტიკოსთა ჯგუფს პირად შეხვედრაზე, – ხელისუფლებაში ყოფნის დროს ბევრი ცდუნებაა

ზუსტად 24 წლის წინ სკოლიდან შინ დავბრუნდი. რა აღსანიშნავი ამბავი ახლა ეს არის და მაშინ დღეც ზედმეტად ჩვეულებრივი იყო, დაზეპირებული

ერთმა მასწავლებელმა მოსწავლეებს დაავალა, გაეკეთებინა ცნობილი ისტორიული გმირების Facebook- პროფილები და აღმოაჩინა, რომ მშვენიერი მეთოდი იპოვა ბავშვებისთვის ძველი ამბების მათთვის

თვალსაჩინოება ყველაფერს ამარტივებს. ნებისმიერი, მით უფრო დაწყებითი საფეხურის მოსწავლე ყველაფერს გაცილებით უკეთ იგებს, თუ ხელშესახები, ადვილადაღსაქმელი, სწორად შერჩეული ილუსტრაცია და

გასული წლის აგვისტოს მიწურულს, შევედეთში ერთმა თექვსმეტი წლის მოსწავლემ გადაწყვიტა, რომ პარასკეობით სკოლა უნდა გაეცდინა ხოლმე. ყოველი სამუშაო კვირის დასასრულს

რაც კი რამ ლექსი გვისწავლია მე და ჩემს ძმას, დიდი წილი მეოთხე-მეხუთე კლასზე მოდის. ჯიბრი რას არ გაგაკეთებინებს და თაროზე

იმ დღეს ფერიდე კვაჭანტირაძესთან ვიყავით. მე, სოფო გელუკაშვილი, ციური კოჭლაშვილი და ლევან თაქთაქიშვილი. მისი თანამშრომლები ანუ.  საუკუნის ბიბლიოთეკარის წოდება გადავეცით.