პარასკევი, ივნისი 20, 2025
20 ივნისი, პარასკევი, 2025

ემოჯი და ემოციური რეგულაციის სწავლება

0

დღესდღეობით სასწავლო პრაქტიკაში ემოჯიებით/ხატულებით კომუნიკაციას არსებითი მნიშვნელობა ენიჭება. ამ გზით მცირდება ბარიერი მასწავლებელსა და მოსწავლეს შორის, მასწავლებლის გზით მოსწავლეებს უძლიერდებათ მიჯაჭვულობა სასწავლო საგნის მიმართ, უმაღლდებათ განწყობა, უძლიერდებათ მოტივაცია და შთაგონება. გარდა ამისა, ემოჯიებით კომუნიკაცია მოსწავლეებს საკუთარი და სხვისი ემოციების სწავლაში ეხმარება. ისინი უკეთ აცნობიერებენ, რა არის ემოციური რეგულაცია და მართავენ საკუთარ ქცევას, ეს კი პოზიტიური მიდგომაა. მოწაფეები ემოჯიების დახმარებით ემოციებს ქცევასთან აკავშირებენ.

დღესაც უცვლელად მიგვაჩნია, რომ ჩვენს ქცევებსა და ემოციებს შორის „კავშირი კრიტიკული და არსებითია და სასწავლო პროცესში მისი გააზრება მუდმივ საქმიანობად უნდა ვაქციოთ, რამდენადაც ამას ბავშვის აზროვნების ცვლილებებისკენ მივყავართ… ისინი თანდათან ისწავლიან მოვლენების ემოციებთან დაკავშირებას და დაინახავენ კონტროლის საჭიროებას მათ სამართავად“[1].

უმცროსკლასელებს, მათ შორის – სპეციალური საგანმანათლებლო საჭიროების მქონე მოსწავლეებს, განსაკუთრებით ახალისებთ ხატულებად ქცეული პერსონაჟებით კომუნიკაცია. ეს პერსონაჟები არიან:

  1. ┌༼◉ل͟◉༽┐
  2. (͡° ͜ʖ ͡°)
  3. ¯\_ (ツ) _/¯
  4. (ง ͠° ͟ل͜ ͡°)ง
  5. ʕ ᴥ ʔ
  6. (ᵔᴥᵔ)
  7. ┌(ಠ‿ಠ)┘
  8. (ಠ╭╮ಠ)
  9. (\__/)
  10. (=’.’=)
  11. E[:]|||||[:]З
  12. (“) _ (“)

სწავლებაში ხატულების დანერგვისთვის მნიშვნელოვანია სიმბოლოთა ლექსიკონის გადააზრება. არსებობს ხატულების სია[2], რომელიც 10 ძირითად კატეგორიას და 110 ქვეკატეგორიას, სულ 4526 ხატულას აერთიანებს. ეს სია მოიცავს ფუნდამენტურ ემოციებს და მათ ვარიანტებს (ხატულა სხვადასხვა ფერის კანით, სტილით და ა.შ.).

 

ემოციის სიმბოლოები

ღიმილი ან სიხარული – ყველაზე ხშირად გადმოიცემა 🙂 ან 🙂 ან =) სიმბოლოებით

თავშეუკავებელი სიცილი, ხარხარი – 😀 ან 😀 ან )))) (უკანასკნელი უმთავრესად გამოიყენება RuNet-ში)

დამცინავი სიცილი 😆  – XD ან xD ან >:-D

სიცილი ცრემლებამდე ან სიხარულის ცრემლები 😂 – :”-) ან:”-D

მზაკვრული ღიმილი 😏 – :):-> ან ]:->

წყენა, იმედგაცრუება 😩 – 🙁 ან =( ან 🙁

ძლიერი წყენა, ძლიერი იმედგაცრუება L – :-C ან :C ან (((((

უკმაყოფილება, დაბნეულობა, შეცბუნება – :-/ ან :-\

ბრაზი 😡 – :D-:

ნეიტრალური დამოკიდებულება 😐 – 😐 ან :-I ან ._. ან -_-

აღტაცება – *O* ან *_* ან **

გაოცება 😵 – :-() ან :- ან :-0 ან :O ან O: ან o_O ან oO ან o.O

განცვიფრება ან დაბნეულობა – 😯 ან =-O ან :-

იმედგაცრუება 😞 – :-e

მრისხანება 😠 – :-E ან :E ან :-t

დარცხვენა 😖 – :-[ ან %0

სევდა – :-<

ემოციური ჟესტების სიმბოლორბი

თვალის ჩაკვრა 😉 – 😉 ან 😉

სევდიანი ხუმრობა – 🙁

ხალისიანი ხუმრობა – 🙂

ცრემლები 😥 – :_( ან :~( ან :”( ან :*(

სიხარულის ცრემლები – 😂 – :~-

მწარე ტირილი 😭 – :~-(

ყვირილი – :-@

კოცნა 😚 –  :-* ან :-{}

ჩახუტება – {}

ენის გამოყოფა, გამოჯავრება 😜 – 😛 ან :-p ან :-Ъ

ჩშშ! 😶 – :-X

გულისრევა – :-!

შეცბუნება, ასევე – „მთვრალი ვარ” ან “მთვრალი ხარ” –  :*)

არაფერი გესმის (სლენგზე – „რქიანი ხარ“) – 3:-)

ჯამბაზი ხარ  – *:O)

გული 💓 – <3

ვარდი 🌹 – @)->– ან @)~>~~ ან @-“-,”-,—

მიხაკი – *->->–

ძველი, გაცვეთილი ხუმრობა (სლენგზე – „ბაიანი“) – [:|||:] ან [:]/\/\/\[:] ან [:]|||[:]

მგონი, გაგიჟდი – /:-( ან /:-]

 

ემოჯიების/ხატულების სიღრმისეული ანალიზისას მნიშვნელოვანია გამოიკვეთოს კომუნიკაციის აქტანტები, მათი ასაკი, სქესი, სოციალური მდგომარეობა, მისწრაფებები. მათთან დაკავშირებული ჩვენ მიერ ჩატარებული მცირე კვლევიდან[3], რომლის შედეგები ჟურნალ „სემიოტიკის“ 22-ე ნომერში გამოვაქვეყნეთ, გამოიკვეთა, რომ განსაკუთრებით დიდი მნიშვნელობა ენიჭება კომუნიკანტთა ასაკს, სქესს და სოციალურ მდგომარეობას. მაგ.:

  1. – აღნიშნული სიმბოლო იუმორითა და ირონიით არის გაჯერებული, თუ მას 13-18 წლის გოგონები იყენებენ. 17-18 წლის ვაჟები ამ სიმბოლოს განმარტავენ როგორც: უარი, „უკან დაიხიე“, „დამშვიდდი, ძმაო“.
  2. – 13-18 წლის გოგონების ნაწილი ამბობს, რომ ამ სიმბოლოს ხუმრობით, ძალიან პოზიტიურის მნიშვნელობით იყენებენ, 17-18 წლის ვაჟებთან კი ის დაუმორჩილებლობას, დაცინვას გამოხატავს; 40 წლის და ამაზე უფროსი ადამიანების ნაწილი მას ბოროტების ხატად მიიჩნევს, ნაწილმა მნიშვნელობა არ იცის.
  3. 💀 – თავის ქალა უფროსი ასაკის ადამიანების ნაწილისთვის სიკვდილის სიმბოლოა, უმცროსი ასაკის ადამიანებისთვის კი „ჩაბჟირებამდე სიცილის“ გამოხატულება.
  4. ✝️ – სასულიერო პირები თუ ამ სიმბოლოს პირად კომუნიკაციაში მრევლის დალოცვის მიზნით იყენებენ, 13-16 წლის გოგონებისთვის ის აღნიშნავს: „შე საბრალოვ“, „რა გეშველება“.
  5. ☕️ – ფინჯანი ყავა ქალებისთვის დასვენებასთან ასოცირდება, 17-18 წლის ვაჟებისთვის – ქალურობასთან[4] ირონიული გაგებით (https://www.youtube.com/shorts/grn5W8m9MeQ) და ასე შემდეგ.
  6. 🧢 – 17-18 წლის ვაჟებისთვის კეპი ვისიმე სიცრუეში გამოჭერაა, ხოლო იმავე და სხვა ასაკის გოგონებისა თუ ქალებისთვის, უბრალოდ, მზისგან დაცვა.
  7. 🤡 – 16-18 წლის ვაჟები ჯამბაზს იყენებენ იმათ გამოსახატავად იყენებენ, ვისაც არ დაეჯერება, სხვებისთვის ის, უბრალოდ, ჯამბაზია.
  8. 👁👄👁 – ამ ხატულების კომბინაცია ვისთვის გაოგნება, დადუმებაა, ვისთვის – საალერსო სიმბოლო.
  9. 😐 – ვისთვის ნეიტრალური სახეა და ვისთვის – „მუღამიდან გადასვლა“.
  10. 🐐 – თხას „უმაგრესის“ მნიშვნელობა აქვს (GOAT – „Greatest Of All Time”) თინეიჯერებისა და ყველა სხვა ადამიანისთვის, რომლებმაც ამ აბრევიატურის მნიშვნელობა იციან. დანარჩენებისთვის ის, უბრალოდ, თხაა ან ჯიუტი პიროვნების გამოხატულებაა.

ამავე კვლევამ ისიც აჩვენა, რომ სწავლებაში ჩართული ადამიანები ემოჯი-ხატულების გამოყენებით სასწავლო პროცესის წართმართვასთან დაკავშირებით დაბნეულობას ამჟღავნებენ. გამოკითხულთა მხოლოდ 17%-ია თანახმა, 29% უარზეა, 52%-მა არ იცის, რა უპასუხოს[5].

სურ. 7.

ხატულების ორაზროვნებისა და მრავალფეროვნების გამო კომუნიკაცია ყოველთვის არ არის მკაფიო. ყველას არ ესმის ამა თუ იმ ემოჯი-ხატულას მნიშვნელობა, ან სხვანაირად ესმის. მსგავსი სიტუაციების თავიდან ასაცილებლად, ხატულას გარდა, აუცილებელია რამდენიმე სიტყვის დაწერა, რათა თანამოსაუბრემ უკეთ გაგვიგოს. თუმცა აღნიშნული საკითხის სამომავლო კვლევები, ვფიქრობთ, მეტ სიცხადეს შეიტანს ემოჯი-ხატულების შესწავლაში.

 

გამოყენებული ლიტერატურა და სასარგებლო ელექტრონული რესურსები:

 

  1. მარიამ გოდუაძე, ემოციური რეგულაცია და მისი სწავლების ტიპები (ორ ნაწილად), ინტერნეტგაზეთი mastsavlebeli.ge, თბილისი, 2018
  2. მარიამ გოდუაძე, ემოციური რეგულაცია და მისი სწავლების ასპექტები, ინტერნეტგაზეთი mastsavlebeli.ge, თბილისი, 2018
  3. მარიამ გოდუაძე, თორნიკე სამხარაძე, სიმბოლოები, ემოჯიების ენა და ემოციური რეგულაციის სწავლების საკითხი, სამეცნიერო ჟურნალი „სემიოტიკა“, ტ. XXII, თბილისი, გამომცემლობა „უნივერსალი“, გვ. 309-319
  4. Marcel Danesi, The Semiotics of Emoji. The Rise of Visual Language in the Age of the Internet.
    Bloomsbury Publishing, 2016.
  5. https://www.emojiall.com/ka/sub-categories/D1
  6. https://www.emojiall.com/ka/all-emojis?type=normal#:~:text=%E1%83%94%E1%83%A1%20%E1%83%90%E1%83%A0%E1%83%98%E1%83%A1%20%E1%83%A4%E1%83%A3%E1%83%9C%E1%83%93%E1%83%90%E1%83%9B%E1%83%94%E1%83%9C%E1%83%A2%E1%83%A3%E1%83%A0%E1%83%98,Emojis%2D%E1%83%96%E1%83%94%20%E1%83%AC%E1%83%95%E1%83%93%E1%83%9D%E1%83%9B%E1%83%98%E1%83%A1%E1%83%97%E1%83%95%E1%83%98%E1%83%A1

 

 

[1] მარიამ გოდუაძე, ემოციური რეგულაცია და მისი სწავლების ტიპები,  2018

ემოციური რეგულაცია და მისი სწავლების ტიპები

[2] https://www.emojiall.com/ka/sub-categories/D1

[3] მარიამ გოდუაძე თორნიკე სამხარაძე სიმბოლოები, ემოჯების ენა და ემოციური რეგულაციის სწავლების საკითხი, სემიოტიკა, სამეცნიერო ჟურნალი, ტ. XXII, თბილისი, გამომცემლობა „უნივერსალი“, გვ. 309-319.

[4] ქალთან, რომელიც გადმობრუნებული ბურღით ცდილობს ლურსმნის ჩაჭედებას სარეცხის თოკის მისამაგრებლად. ამ სცენის შემყურე კუნთმაგარი მამაკაცები კი ყავას ხარხარით გეახლებიან. 🙂

[5] მარიამ გოდუაძე თორნიკე სამხარაძე სიმბოლოები, ემოჯების ენა და ემოციური რეგულაციის სწავლების საკითხი, სემიოტიკა, სამეცნიერო ჟურნალი, ტ. XXII, თბილისი, გამომცემლობა „უნივერსალი“, გვ. 317.

კომპლექსური დავალება: პირადი თვალსაზრისის დასაბუთება 

0

მახსოვს, ბავშვობაში, როცა თანატოლები რამეზე ვკამათობდით, მეც მითქვამს: მართალი ვარ, იმიტომ, რომ ტყუილს არ ვამბობ. თუმცა ეს არ იყო საკმარისი პირადი მოსაზრების დასასაბუთებლად.

დღეს ბევრი რამ სხვანაირად ისწავლება. საკუთარი თვალსაზრისის დასაბუთება გაცილებით მარტივია, როცა ამისთვის მყარი არგუმენტები გაქვს.

წარმოგიდგენთ კომპლექსური დავალების სარეკომენდაციო სცენარს (ავტორი – დაწყებითი განათლების ექსპერტი, სსიპ 72-ე საჯარო სკოლის მასწავლებელი, ნატო ხაჭაპურიძე), რომელშიც ძალიან კარგად არის გადმოცემული, როგორ ვასწავლოთ დაწყებითი კლასებიდანვე პირადი თვალსაზრისის არგუმენტირებული დასაბუთება ისეთ მნიშვნელოვან საკითხთან დაკავშირებით, როგორიცაა გარემოზე ზრუნვა.

სამიზნე ცნება: სიტყვა, წინადადება, ტექსტი (შედეგები: (I).4, 5, 6)

ქვეცნება – დასაბუთება

მკვიდრი წარმოდგენები

  1. სათქმელის გამოსაკვეთად მნიშვნელოვანია მიზნის შესაბამისი სიტყვებისა და წინადადებების, ტექსტის ერთეულების (მაგ., სათაურის) შერჩევა.
  2. შინაარსის გასამდიდრებლად, მკითხველზე/მსმენელზე შთაბეჭდილების მოსახდენად მნიშვნელოვანია დეტალების წარმოჩენა, მრავალფეროვანი სიტყვების გამოყენება.
  3. იმისთვის, რომ მკითხველს/მსმენელს გავაგებინოთ სათქმელი, ტექსტის აგებულება უნდა შეესაბამებოდეს მიზანს.

საკითხი: პირადი თვალსაზრისის წერილობითი დასაბუთება (ადამიანების მიერ გარემოზე ზრუნვის საჭიროების შესახებ).

ქვესაკითხი: დასაბუთების აგებულება (მოსაზრება, ახსნა/არგუმენტი, გამამყარებელი მაგალით(ებ)ი); მიზეზეშედეგობრივი კავშირების გამოხატველი სიტყვები;

საკვანძო შეკითხვა: როგორ დავასაბუთო წერილობით პირადი მოსაზრება ადამიანების მიერ ბუნებაზე ზრუნვის საჭიროებასთან დაკავშირებით? რა შემთხვევაში იქნება ჩემი მოსაზრება დასაბუთებული?

კომპლექსური დავალების პირობა:

ადამიანები ბუნებრივ რესურსებს თავიანთი საჭიროებისთვის მოიხმარენ: ისინი სხვადასხვა მიზნით ხშირად ჭრიან ხეებს. არის შემთხვევები, როდესაც გზის გასაყვანად თუ მშენებლობის გამო კაფავენ/ანადგურებენ ტყეს.

დაფიქრდი, გამართლებულია თუ არა ხეების ჭრა? რა შემთხვევაში? წერილობით გადმოეცი შენი დასაბუთებული თვალსაზრისი ამასთან დაკავშირებით;

შეფასების კრიტერიუმები (კონკრეტულ კომპლექსურ დავალებას მისადაგებული):

  • ნაშრომის წარდგენისას წარმოაჩინე შენი თვალსაზრისი. ახსენი, რატომ ფიქრობ ასე და მოიყვანე მოსაზრების დამადასტურებელი მაგალითები (ს. 3)
  • რა სიტყვები გამოიყენე მიზეზშედეგობრივი კავშირების აღსანიშნავად (მაგ., იმიტომ, რომ)(ს. 1, 2)?

კომპლექსური დავალების განხორციელების ეტაპები (აქტივობები, რესურსები, შეკითხვები)

ეტაპი I – კომპლექსური დავალების პირობის გაცნობა

  • გაიხსენეთ, რისი დასაბუთება გიწევთ თანატოლთან, მშობელთან;
  • რამდენად მოგიხერხებიათ თქვენი აზრის დასაბუთება?
  • რას მოითხოვს თქვენგან ეს დავალება?
  • რა ცოდნა-გამოცდილება გამოგადგებათ მის შესასრულებლად?
  • რისი შესწავლა დაგვჭირდებათ?

ეტაპი II – კომპლექსურ დავალებაზე მუშაობა

ნაბიჯი 1. როგორია შენი თვალსაზრისი? ახსენი, რატომ ფიქრობ ასე და მოიყვანე მოსაზრების დამადასტურებელი მაგალითები (ს. 3).

ქვესაკითხები: დასაბუთების მახასიათებლები.

რესურსები/აქტივობები

რესურსი 1. ანონიმურ მოსწავლეთა მაგალითების განხილვა-განაალიზების გზით დასაბუთების მახასიათებლების დადგენა, (კი-მაგალითებისა და არა-მაგალითების) შედარება:

მაგალითი 1.

ადამიანი უნდა უფრთხილდებოდეს ბუნებას, რადგან თვითონაც ბუნების ნაწილია. როგორც მოექცევი ბუნებას, ისე მოგექცევა ის შენ. მაგალითისთვის გავიხსენებდი ერთ დოკუმენტურ ფილმს იმის შესახებ, თუ როგორ ანაგვიანებდნენ ადამიანები გარემოს ქარხნების გამონაბოლქვით და თან ტყეებსაც ანადგურებდნენ. ყველაფერი ძალიან ცუდად დამთავრდა.

ჩემი აზრით, ადამიანი უნდა შეეცადოს, რაც შეიძლება ნაკლები ხე მოჭრას, რადგან ის გვაძლევს ჟანგბადს. რაც უფრო მეტ ხეს მოვჭრით, მით უფრო ნაკლები გვექნება სუფთა ჰაერი და ჟანგბადი. მაგალითად, ჩვენს ქალაქში ბევრ ადგილას ხეები სულ გაჩეხეს, რათა იქ მრავალსართულიანი სახლები აეშენებინათ. ამის გამო თბილისში თითქმის აღარაა სუფთა ჰაერი და ადამიანები ხშირად ავადმყოფობენ.

მართალია, ხანდახან მაინც გვიწევს ხის მოჭრა სამშენებლო მასალისთვის ან წიგნების დასამზადებლად, მაგრამ სანაცვლოდ ახალი ნერგები უნდა დავრგოთ და დავეხმაროთ ბუნებას, რათა ის შემდეგ ჩვენ დაგვეხმაროს.

აქ სამივე კომპონენტია გათვალისწინებული: თვალსაზრისი, ახსნა (არგუმენტები) და მაგალითები. დასკვნა: ეს არის დასაბუთების სრული ანუ კარგი მაგალითი.

 

მაგალითი 2.

ჩემი აზრით, ადამიანებმა უნდა დაიცვან ბუნება. მათ არ უნდა მოჭრან ხეები.

(შენიშვნა: ამ მაგალითში მხოლოდ ერთი კომპონენტია: გამოთქმულია თვალსაზრისი, მაგრამ არ ჩანს ახსნა ანუ არგუმენტი და მისი გამამყარებელი კონკრეტული მაგალითი. დასკვნა: ეს დასაბუთების არასრული მაგალითია, კარგ მაგალითად ვერ მიიჩნევა).

მაგალითი 3.

იცით, რატომ ვფიქრობ, რომ ბუნებას უნდა მოუფრთხილდნენ ადამიანები? იმიტომ, რომ ტყეების გაჩეხვამ ბევრ ადგილას მეწყერი გამოიწვია. ჩვენ ეს ბუნებისმეტყველებაში ვისწავლეთ.

(შენიშვნა: აქ მოყვანილია მოსაზრება და არგუმენტი, მაგალითი არ ჩანს. ახსნა: მაგალითი იქნებოდა იმ შემთხვევაში, თუ ავტორი დაასახელებდა თუნდაც ერთ ადგილს, სადაც ეს მოხდა. მაგალითად, რაჭას, აჭარას. დასკვნა: ეს დასაბუთების არასრული მაგალითია, კარგ მაგალითად ვერ მიიჩნევა)

მაგალითი 4.

ჩვენ ვისწავლეთ, რომ გზების გაყვანისას ხშირად იჩეხება ტყეები, იჭრება კლდეები. იმ გაკვეთილიდან მახსოვს, რომ ქვეყნის განვითარებისთვის აუცილებელია კარგი გზების, ქალაქებისა და სოფლების შენება, მაგრამ ვფიქრობ, რომ ადამიანებმა მეტი უნდა იზრუნონ ბუნებაზე, ტყეებსა და ცხოველებზე.

არ უნდა დავივიწყოთ, რომ იმ ტყეებში უამრავი ცოცხალი არსება ცხოვრობს და იქ მათი საცხოვრებელი გარემოა. ხეზე ჩიტებს, ხშირად ციყვებსაც აქვთ თავიანთი საცხოვრებელი მოწყობილი. გარდა ამისა, ხეები გვაძლევს ჟანგბადს. თუ ტყეები გაიჩეხება და არ ვიზრუნებთ მასზე, შეიძლება წყაროებიც დაშრეს. მაშინ ადამიანებიც ვერ ვიქნებით კარგად.

(შენიშვნა: ამ ნიმუშში გამოთქმულია მოსაზრება, არის არგუმენტებიც, მაგრამ არ არის მაგალითი/მაგალითები; დასკვნა: ეს დასაბუთების არასრული მაგალითია, კარგ მაგალითად ვერ მიიჩნევა)

მაგალითი 5.

ხე არ უნდა მოჭრა, იმიტომ, რომ მასაც უნდა სიცოცხლე. თუ ხეს მოვჭრით, არ გვექნება მისი ნაყოფი და ახალი ხის გაზრდას კიდევ დიდი დრო დასჭირდება.

(მოსაზრება და ახსნა აქვს. დასკვნა: ეს არის დასაბუთების არასრული მაგალითი)

მაგალითი 6.

სოფელში ჭრიან ხეებს, რომ ღუმელი და ბუხარი აანთონ და გათბნენ ან საჭმელი მოამზადონ. ჩემი პაპაც ჭრის ხეებს და მოაქვს ტყიდან.

(შენიშვნა: მოსწავლეებს უნდა მივუთითოთ, რომ აქ მხოლოდ ფაქტია მოყვანილი. იგი რაიმე თვალსაზრისის განმამტკიცებლად ვერ ჩაითვლება, რადგან თვალსაზრისი არ ჩანს. ფაქტი არგუმენტად იქცევა მხოლოდ მაშინ, როცა ის რაიმე თვალსაზრისს უკავშირდება. დასკვნა: ეს არ არის დასაბუთება!)

აქტივობა 1. დასაბუთების მახასიათებლების დადგენა კი- და არა- მაგალითების მეთოდის გამოყენებით.

დასასმელი შეკითხვები თითოეული მაგალითის განხილვისას:

  • არის თუ არა „მაგალითი 1“ დასაბუთების კარგი მაგალითი? რატომ ფიქრობთ ასე? (რესურსი 1)
  • არის თუ არა გამოთქმული თვალსაზრისი?
  • არის თუ არა ახსნილი, რატომ ფიქრობს ასე, ანუ მოყვანილია თუ არა არგუმენტი/არგუმენტები? საიდან ჩანს?
  • მოყვანილია თუ არა არგუმენტის გამამყარებელი კონკრეტული მაგალითი/მაგალითები? რომელი?
  • გამოყენებულია თუ არა მიზეზშედეგობრიობის ან პირადი დამოკიდებულების აღმნიშვნელი სიტყვები? რომელები?
  • რას ურჩევდით თანატოლს ხარვეზების გამოსასწორებლად?

 

(შენიშვნა: ამგვარად განიხილება ყველა მაგალითი)

 

დასკვნა/შეჯამება:

 

  • რას იტყოდი, როგორია კარგი დასაბუთების მაგალითი?
  • რა ნაწილებისგან უნდა შედგებოდეს დასაბუთება? (თვალსაზრისი; ახსნა, რატომ ფიქრობ ასე (არგუმენტი); მაგალითი);

 

ნაბიჯი 2. რა სიტყვები გამოიყენეთ მიზეზშედეგობრივი კავშირების აღსანიშნავად (მაგ., იმიტომ, რომ… რადგან… ამიტომ… ამის გამო….) (ს. 1, 2)? რატომ, რის საფუძველზე დასვი სასვენი ნიშნები ამგვარად?

ქვესაკითხები: მიზეზეშედეგობრივი კავშირების გამოხატველი სიტყვები; სტრატეგია.

რესურსები / აქტივობები

აქტივობა 1. პირველადი ვარიანტის დაწერა და შეფასება-გაუმჯობესება.

აქტივობა 2. საბოლოო ვარიანტის შექმნა და წარდგენა.

წარდგენის შემდეგ მოსწავლე აკინძავს პირველად და ბოლო ნამუშევარს თავის პორტფოლიოში.

 

გეზის მიმცემი შეკითხვები

  • როგორ დავასაბუთო ჩემი მოსაზრება?
  • როგორ გამოვიყენო სტრუქტურა-აგებულების ცოდნა ჩემი აზრის დასასაბუთებლად?
  • რა ენობრივი საშუალებები გამოვიყენო დასაბუთების დროს?

 

შეფასების კრიტერიუმებისთვის:

 

  • გამოთქმული გაქვს თუ არა თვალსაზრისი?
  • გაქვს თუ არა ახსნილი, რატომ ფიქრობ ასე ?
  • გაქვს თუ არა მოყვანილი კონკრეტული მაგალითები?
  • გაქვს თუ არა არა გამოყენებული მიზეზშედეგობრიობის (რადგან, ამიტომ, იმიტომ, რომ…) ან პირადი დამოკიდებულების (ჩემი აზრით, გაუმართლებელია/გამართლებულია, დაუშვებელია… ვფიქრობ, კარგია/არ არის კარგი, არ შეიძლება…) აღმნიშვნელი სიტყვები?

 

კომპლექსური დავალების შესრულების და პრეზენტაციის პროცესში დასასმელი კითხვების ბანკი კონკრეტულ მოსწავლესთან ინდივიდუალური მუშაობის საწარმოებლად, თითოეული მათგანის წინსვლისა და რეფლექსიის უნარის ხელშესაწყობად

 

ხსენი, რა ცოდნა შეიძინე და წარმოაჩინე კომპლექსური დავალების საშუალებით:

  • რა დაგეხმარა დასაბუთებაში და როგორ დაასაბუთე შენი მოსაზრება?
  • რით გაიმდიდრე ცოდნა-გამოცდილება?
  • სად და როგორ გამოიყენებ შეძენილ ცოდნას?

 

აღწერე, როგორ იმუშავე დავალებაზე:

  • რატომ ფიქრობ, რომ შენ მიერ შექმნილი ტექსტი დასაბუთებაა?
  • რა გააკეთე? რა თანმიმდევრობით?
  • რა ენობრივი საშუალებები გამოიყენე დასაბუთების დროს?
  • რატომ არის საჭირო დავალების პირველადი ვერსიის შექმნა?
  • რა გაგიძნელდა, რა გაგიადვილდა? რატომ?
  • შენი თანაკლასელის რომელმა ნაშრომმა მიიპყრო ყველაზე მეტად შენი ყურადღება? რატომ? რით?
  • რას გააკეთებდი განსხვავებულად, ახლა რომ იწყებდე დავალებაზე მუშაობას?

 

აღწერე, რა დაბრკოლებებს წაააწყდი და რა დაგეხმარა კომპლექსურ დავალებაზე მუშაობის პროცესში;

  • რა გამოგივიდა კარგად კომპლექსურ დავალებაზე მუშაობის პროცესში?
  • რა გაგიძნელდა, რა გაგიადვილდა? რატომ?
  • მსგავსი დავალება სხვა დროს თუ შეგისრულებია?
  • ვისთან ერთად იმუშავე კომპლექსურ დავალებაზე? რით და როგორ დაეხმარეთ ერთმანეთს?

ემპათია – ბავშვები და მშობლები

0

„ემპათიას და თანაგრძნობას ანადგურებს საკუთარი თავით ტკბობა. როდესაც ადამიანი საკუთარ თავზეა კონცენტრირებული, მთელი სამყარო მისი პრობლემებისა და საზრუნავის მასშტაბებამდე ვიწროვდება… მაგრამ როდესაც ყურადღებას ვაქცევთ სხვებს, სამყარო ფართოვდება“, – ვკითხულობთ მიშელ ბორბას (Michele Borba) ბესტსელერში „ემპათიური ბავშვები“.

მიშელ ბორბა მრავალი ბესტსელერის ავტორია, რომელთა უმეტესობა რამდენიმე ენაზეა თარგმნილი. ის ყოფილი პედაგოგია, ბავშვთა აღზრდის საკითხების ექსპერტი, ახალგაზრდებში ბულინგისა და ძალადობის პრევენციის სპეციალისტი, აქვს სპეციალური განათლება შშმ ბავშვებთან მუშაობის სფეროში და დოქტორის ხარისხი პედაგოგიურ ფსიქოლოგიაში. არის არაერთი ჯილდოს მფლობელი. ცხოვრობს კალიფორნიაში მეუღლესთან ერთად. ჰყავს სამი ზრდასრული ვაჟიშვილი.

 

მიშელ ბორბა წერს, რომ სხვისი გრძნობების ამოცნობის უნარი ბავშვს ემოციურ წიგნიერებას უვითარებს და სწორედ ეს არის პირველი ნაბიჯი ემპათიისა და თანაგანცდის სწავლების გზაზე. ამერიკელი ფსიქოლოგი მშობლებს სთხოვს, არ იჩქარონ და გულდასმით განავითარონ ყოველი ნაბიჯი, სანამ მომდევნო საფეხურზე გადავიდოდნენ.

 

პირველი ეტაპი: გაჩერდით და ყური მიუგდეთ. ემპათია გარშემო მყოფთა მიმართ ყურადღებით იწყება, ამიტომ, როდესაც ბავშვთან ურთიერთობთ, სხვა ყველაფერი დაივიწყეთ. გვერდზე გადადეთ მობილური ტელეფონი. დაამკვიდრეთ წესი: „ოჯახის წევრებთან ურთიერთობისას – არავითარი ინტერნეტშეტყობინება, ელექტრონულ წერილებზე პასუხი, სატელეფონო საუბარი, ტელევიზორი!“

 

მეორე ეტაპი: პირისპირ ურთიერთობა. სხვისი ემოციების ამოცნობას ბავშვები მხედველობითი კონტაქტით სწავლობენ, ამდენად, აუცილებელია, უფროსი საუბრისას პირდაპირ უყურებდეს ბავშვს, ანუ მათი თვალები ერთ სიმაღლეზე იყოს. მხედველობითი კონტაქტის შესანარჩუნებლად დააკვირდით თნამოსაუბრის თვალის ფერს, სახის მიმიკას, ინტონაციას და ემოციურ სიგნალებს.

მესამე ეტაპი: კონცენტრირდით გრძნობებზე. ემოციური წიგნიერების განვითარება ისეთივე მნიშვნელოვანია, როგორიც ემპათია. ბავშვმა უნდა ისწავლოს საკუთარი გრძნობების გამოსახატავად საჭირო სიტყვების პოვნა. მაგალითად:

  • აღვწეროთ გრძნობა: „მგონი, ბრაზობ“; „ალბათ შეწუხებული ხარ“; „ძალიან გაღიზიანებული კილოთი ლაპარაკობ“.
  • დავსვათ დამაზუსტებელი კითხვები: „შეშინებული ხარ?“; „ნაწყენი ხომ არ ხარ?“; „ხომ არ ნერვიულობ?“
  • აღვწეროთ შესაბამისი ჟესტი: „მუშტები გაქვს შეკრული, ხომ არაფრის გეშინია?“; „ხელები გიკანკალებს, რამეზე ბრაზობ?“; „ისეთი გამომეტყველება გაქვს, როგორც ჩანს, ვიღაცამ ძალიან გაგაბრაზა“.

არასოდეს განსაჯოთ ბავშვის გრძნობები, უბრალოდ უყურეთ და აღწერეთ ისინი.

მეოთხე ეტაპი: გრძნობების გამოხატვა. ბავშვისთვის აუცილებელია, შეძენილი ემოციური ლექსიკონი გრძნობების გამოსახატავად გამოიყენოს. მიღებულია, რომ ბავშვთან საუბარი დავიწყოთ კითხვით: „რას ფიქრობ გიორგის/ნინოს გრძნობების შესახებ?“ – მაგრამ გაცილებით ეფექტური იქნება, თავდაპირველად გამოვთქვათ ვარაუდი: „მგონი რაღაცაზე ნერვიულობ“. ამ ყველაფრის მიზანია, ბავშვის ემოციური ლექსიკონი თანდათან შეივსოს და ის მოემზადოს იმ მომენტისთვის, როდესაც დამოუკიდებლად შეძლებს ემოციის გამოხატვას. სწორედ ამის შემდეგ მოახერხებს ბავშვი, განმარტოს: „თავს ძალიან ცუდად ვგრძნობდი, როდესაც ლუკას დავარტყი“.

უპირველეს ყოვლისა, აუცილებელია, ვკითხოთ ბავშვს: „შენ რას გრძნობ?“ შემდეგ უკვე შესაძლებელი გახდება, სხვების გრძნობებზეც დავუსვათ კითხვა: „როგორ ფიქრობ, რას გრძნობდა ლუკა, როდესაც დაარტყი?“ ამგვარად შესაძლებელი ხდება, ბავშვის ყურადღება გადავამისამართოთ და ვუბიძგოთ მას, სხვების გრძნობებზეც დაფიქრდეს. ერთმა კალიფორნიელმა მშობელმა მოსწრებულად შენიშნა: „შვილებს ვეუბნები: როდესაც რამე არ მოგწონთ და გსურთ, შეცვალოთ, ხმამაღლა თქვით, რასაც გრძნობთ. ეს წამალივითაა – მისი დალევა დიდად არ გინდათ, მაგრამ მისი წყალობით უფრო და უფრო უკეთ გახდებით“.

უკვე მრავალი წელია, თანამედროვე ცხოვრების ძირითად გამოწვევად იქცა გაჯეტების ხანგრძლივი და უკონტროლო გამოყენება. მიშელ ბორბას აზრით, ემპათიასა და გრძნობების გამოხატვაზე საუბრისას ამ საჭირბოროტო საკითხს გვერდს ვერ ავუვლით. უპირველეს ყოვლისა, უნდა გაკონტროლდეს ის დრო, რომელსაც ოჯახის წევრები ელექტრონულ მოწყობილობებთან ატარებენ. ურთიერთობები მათ შორის ყოველგვარი მოწყობილობის გარეშე უნდა წარიმართოს. ვირტუალური ურთიერთობები ცოცხალი ურთიერთობებით უნდა ჩანაცვლდეს.

  • უფროსებმა უნდა დააწესონ და დაიცვან გაჯეტების გამოყენების ლიმიტი. მშობლების მიერ შექმნილი წესრიგი ბავშვებზე თანდათან დადებითად აისახება. თავდაპირველად, მაგალითად, შეიძლება, ყველამ დაიცვას ერთი უწყინარი პირობა და ოჯახურ ტრაპეზს ტელეფონების გარეშე დაესწროს. უფროსებმა, როგორც ქცევის მისაბაძმა მოდელებმა, საკუთარ თავზე უნდა აიღონ გრძნობებზე საუბრის ინიციატივა, მოუყვნენ ოჯახისწევრებს საკუთარი გრძნობების შესახებ. მალე შვილები თავადაც იოლად და ხალისით გააკეთებენ იმავეს.
  • მშობლებმა უნდა შეზღუდონ გაჯეტების გამოყენება, შეწყვიტონ ტელეფონის წამდაუწუმ შემოწმება და ყველა შეტყობინებაზე მყისიერად პასუხის გაცემა. მსგავსი „მსხვერპლი“ აუცილებლად იქცევა ბავშვისთვის მაგალითად. შვილთან საუბრის დროს ტელეფონი სასურველია გამორთოთ ან უხმო რეჟიმზე გადაიყვანოთ, რომ ყურადღება არ გაგიფანტოთ.
  • ოჯახური სადილი ან ვახშამი კვირაში თუნდაც ერთხელ სმარტფონების გარეშე დადებით გავლენას ახდენს ბავშვების ემოციურ განვითარებასა და სასკოლო მიღწევებზე. პერიოდულად აირჩიეთ რომელიმე ემოცია, თუნდაც სიამაყე, და ჰკითხეთ ბავშვებს, კვირის განმავლობაში თუ მოხდა რამე ისეთი, რაც მათში სიამაყის განცდას იწვევს. ეს მხოლოდ მაგალითია, მსგავსი საუბარი ოჯახის წევრებს შორის შეიძლება მათთვის მისაღები ნებისმიერი სცენარით წარიმართოს სუფრასთან, ძილის წინ თუ მანქანაში.

სკოლის მოსწავლეებისთვის ემპათიისა და ემოციური წიგნიერების სწავლების უამრავი პროგრამა არსებობს. მიშელ ბორბა ერთ მათგანს გამოარჩევს.

კალიფორნიის ერთ-ერთი სკოლის მათემატიკის მასწავლებელმა შეიმუშავა მეთოდი, რომელიც ემსახურება სკოლაში ბულინგის პრევენციას მოსწავლეების მიერ ერთმანეთის პოზიტიურად აღქმის საშუალებით. მასწავლებელმა აიღო წითელი, ყვითელი და მწვანე ქაღალდის ფურცლები, გამოჭრა წრეები, რომლებსაც, საკუთარი გუნება-განწყობილების მიხედვით, ყოველდღე აკრავდა საკლასო ოთახის კარზე. ყველაზე ხშირად კარზე მწვანე წრე იყო მიკრული, რაც „კარგ დღეს“ ნიშნავდა. ყვითელი ფერი ერთგვარ გაფრთხილებას გამოხატავდა, ამიტომ მოსწავლეები პედაგოგს ეკითხებოდნენ: „მასწავლებელო, ყველაფერი რიგზე გაქვთ?“ წითელი ფერი „განგაშის“ მაუწყებელი იყო და მოსწავლეებიც ყურადღებით აკვირდებოდნენ მასწავლებელს, რომელსაც ერთხელ დედა ჰყოლია შეუძლოდ და წითელი წრის საშუალებით ამცნო ბავშვებს, რომ მძიმე დღე ჰქონდა.

მათემატიკოსი მიიჩნევს, რომ ბავშვებს შეუძლიათ, ძალიან ემპათიურები იყვნენ, განსაკუთრებით მაშინ, თუ უფროსები მათ ამის შესაძლებლობას მისცემენ.

ეს მეთოდი გამოიყენა ერთ-ერთმა მშობელმაც, რომელიც სხვადასხვა ფერის სტიკერებს მაცივარზე აკრავდა. ამ ქალბატონმა აღიარა, რომ მისთვის მოულოდნელად შვილები ძალიან ემპათიურები გახდნენ. კიდევ ერთმა დედამ ფურცელზე დაწერა: „გთხოვთ, ნუ შემაწუხებთ!“ – და ამ ფურცელს თავისი საძინებლის კარზე აკრავდა ხოლმე, როდესაც თავს შეუძლოდ გრძნობდა ან უგუნებოდ იყო. მისი თქმით, ბავშვები ძალიან მგრძნობიარეები გახდნენ მის მიმართ. შემდეგ ბავშვებმა თავადაც დაიწყეს მსგავსი მოწოდებების გაკვრა თავიანთი ოთახის კარზე, როდესაც არ სურდათ, სხვებისთვის თავს მოეხვიათ თავიანთი უგუნებობა. მოკლედ, რაც ამ მეთოდის გამოყენება დაიწყეს, ოჯახის წევრები გაცილებით მეტად უფრთხილდებიან ერთმანეთს, გაცილებით მეტ ყურადღებას იჩენს ერთმანეთის მიმართ.

 

ძვირფასო მშობლებო, პედაგოგებო, აღმზრდელებო, თქვენც შეგიძლიათ, თქვენი ოჯახის წევრებისა თუ მოსწავლეების ასაკისა და სხვა მახასიათებლების გათვალისწინებით შეიმუშაოთ მისაღები მეთოდები, რომლებიც თქვენს შვილებს/აღსაზრდელებს ემპათიას განუვითარებს.

 

 

 

ნიკო ლორთქიფანიძის „დადიანის ასულისა და მათხოვრის“ გააზრებისთვის

0

ჰუმანიზმი ქართული თუ მსოფლიო ლიტერატურის უმთავრესი ძარღვია. ლიტერატურა ადამიანს შემწედ უნდა მოევლინოსო, – განაცხადა უილიამ ფოლკნერმა სანობელო სიტყვაში. მართლაც, მხატვრულ სამყაროში მწერლები რეალობას ისე გარდაქმნიან, რომ ნებისმიერ მკითხველში დაბადონ რწმენა გადარჩენისა. ამას ყველა ხელოვანი განსხვავებული, ნაირგვარი მეთოდითა და ხერხით წარმოაჩენს. ამ თვალსაზრისით, გამორჩეულია ნიკო ლორთქიფანიძის ნოველა „დადიანის ასული და მათხოვარი“, რომელიც სათაურიდანვე ქმნის კონტრასტის, დაპირისპირებულობის განცდას. უპირველეს ყოვლისა, მკითხველს მარკ ტვენის „უფლისწულისა და მათხოვრის“ ასოციაცია უჩნდება. ამ რომანში მაწანწალა თომი და უფლისწული ედუარდი სარგებლობენ არაჩვეულებრივი გარეგნული მსგავსებით, თამაშით გატაცებული მოზარდები ერთმანეთს არა მხოლოდ ტანსაცმელს, არამედ საცხოვრებელ „ადგილებს“ გაუცვლიან. ყმაწვილებისთვის ეს ახალი თავგადასავალი და გამოცდილებაა, თუმცა გარკვეული დროის შემდეგ ისინი ხვდებიან, რომ „შინ“ უნდა დაბრუნდნენ. მწერალი კი მკითხველს კიდევ ერთხელ არწმუნებს, რომ მხოლოდ ქონების ფლობა, საზოგადოებრივი მდგომარეობა, ე.წ. სოციალური სტატუსები არაფერს ნიშნავს, მთავარია, ადამიანს ღირსება ჰქონდეს და ბედნიერად გრძნობდეს თავს მშობლიურ გარემოში.

მწერლები ხშირად სწორედ მათხოვრის მიმართ დამოკიდებულებაში ავლენენ პერსონაჟთა ხასიათებს. იმის მიხედვით, თუ როგორ აღიქვამენ ადამიანები სხვადასხვა მიზეზით ცხოვრებისაგან გარიყული, დაბეჩავებული ადამიანების ბედს, როგორ გრძნობებს გამოხატავენ, როცა სადმე, ხშირად თუ იშვიათად, გადაეყრებიან. ამ თვალსაზრისით, ოთარაანთ ქვრივი შეიძლება გაგვახსენდეს, მისი ფარული, სიყვარულით სავსე დამოკიდებულება ამ ადამიანებთან, რომლებშიც მწარე სიტყვის მათრახივით გამოყენებით ცდილობს დაკარგული ღირსებისა თუ თავმოყვარეობის აღდგენას. ოთარაანთ ქვრივს მოგვაგონებს შარლ ბოდლერის მინიატიურის („მივასიკვდილოთ უპოვარნი“) გმირი, რომელიც უცნაური მეთოდით ცდილობს, დაბეჩავებულ ყოფას შეგუებულ ადამიანს „უმკურნალოს“, დაკარგული ღირსება დაუბრუნოს, აგრძნობინოს, რომ „თავისუფლების ღირსი ისაა, ვინც ბრძოლით მოიპოვებს მას“. გლახაკებთან ჭამს და სვამს ქრისტე, რათა ადამიანები დაარწმუნოს, რომ სიყვარული არ არჩევს დიდსა და მცირეს, მდიდარსა და ღარიბს. განსაკუთრებით საგულისხმოა სახარებისეული იგავი მდიდარი კაცისა და გლახაკი ლაზარეს შესახებ (ლუკა, 16, 19-31), რომელშიც კარგად წარმოჩნდება მატერიალურად მდიდარი, მაგრამ სულიერად ღატაკი კაცი როგორ იტანჯება საიქიოში და როგორ ითხოვს უპოვარი ლაზარეს დახმარებას. „ვეფხისტყაოსნის“ სიტყვები გვახსენდება: „მიეც გლახაკთა საჭურჭლე, ათავისუფლე მონები,/ შენ დაამდიდრე ყოველი ობოლი, არას მქონები“ („ავთანდილის ანდერძი“). ამ კონტექსტში საინტერესოა პაოლო იაშვილის „ფერადი ბუშტების გახსენებაც“. ეს მოთხრობა მოწმობს, რომ პაოლოს პროზაც შესანიშნავად ეხერხებოდა.

ამ ნოველაში კი („დადიანის ასული და მათხოვარი“) ნიკო ლორთქიფანიძე მისთვის დამახასიათებელი წერის იმპრესიონისტული მანერით, რომელიც ლაკონიურობას, ექსპრესიულობას. ქვეტექსტურობას, ე.წ. „აისბერგის პრინციპს“ გულისხმობს, მცირე, მინიმალისტური მხატვრული განზომილების შექმნით ახერხებს მკითხველი მნიშვნელოვან ზოგადსაკაცობრიო, ეგზისტენციალურ თემებზე დააფიქროს.

ნოველაში ორი მთავარი პერსონაჟი გამოიკვეთება, დანარჩენი რამდენიმე კი იმ აუცილებელ ფონს ქმნის, რომელიც აუცილებელია პროტაგონისტთა შინაგანი სამყაროების დასახატავად და გამოსაკვეთად.

ნოველის დასაწყისშივე იხატება დადიანის ნებიერი ასული, რომელიც მასზე შეყვარებულ სანადიროდ მიმავალ ყმაწვილ თავადს მთიდან ყვავილების ჩამოტანას ავალებს. მკითხველი გრძნობს, რომ ეს დავალებაა და არა თხოვნა. ჩანს, რომ დადიანის ასულს გაცნობიერებულ-გააზრებული აქვს საზოგადოებაში თავისი როლი და ადგილი. მან მემკვიდრეობით მიიღო სიმდიდრე და სოციალური სტატუსი, რაც მშვენივრად აქვს შეფერებული. მცირე დიალოგით მწერალი კარგად წარმოაჩენს მოკრძალებულ შეყვარებულ ვაჟკაცს, რომელიც მზადაა სატრფოს ნებისმიერი ახირებული სურვილი შეუსრულოს, თუმცა შორი მთიდან ყვავილების ჩამოტანა, როცა ბაღში უამრავი ნაირფერი ყვავილი გაქვს, უცნაურად ეჩვენება, მაგრამ ბატონიშვილი ჯიუტად უმეორებს სურვილს. მათ დიალოგში კარგად წარმოჩნდება თხოვნის უგუნურება და ამაო „მხილების“ უძლურება, რადგან დადიანის ასულს ყველაფრის უფლება აქვს. მას სურს ყვავილები ჩამოუტანონ მთიდან, თუნდაც დამჭკნარი, ამგვარად, თვითონაც ავლენს თავადის მიმართ სიყვარულს, თუმცა ალბათ ცდილობს, რომ დაფაროს, სიამაყე არ აძლევს გულწრფელობის საშუალებას. ეს კარგად გამოჩნდა მაშინაც, როდესაც ზურაბმა ნიმუში სთხოვა, ხოლო ქალმა ბაშლიყი გადაუგდო. ძალიან ცოცხალი ვიზუალური ხატების შექმნით მწერალი აღწერილი სცენის თანადამსწრედ გვაქცევს: „აი, წაიღე ბაშლაყი… ყვავილი ზოგი წითელი უნდა იქნეს, როგორც სარჩული; ზოგი – თეთრი, როგორც საპირე; ზოგი ამ ოქროს სირმასავით ყვითელი და ზოგიც ცისფერი, როგორც ზურმუხტი“.

ეს ერთგვარი პრელუდიაა, ძირითადი მოვლენები ტექსტის შემდეგ ნაწილში წარმოჩნდება. კმაყოფილი დადიანის ასული, რომ მის ბრძანებას მისივე თაყვანისმცემელი შეასრულებდა, დროს შესაფერისად უქმად ატარებს. მის ზანტ მოძრაობებში იკვეთება იმგვარი ზედაპირული მოწყენილობა, რომელიც რუტინული ყოველდღიურობის თანმდევია. მწერალი შესანიშნავად ხატავს ახალგაზრდა მდიდარი ყმაწვილი ქალის შინაგან ცარიელ სამყაროს, რომელსაც „ვეფხისტყაოსნის“ გადაფურცვლა ვერ ავსებს, რადგან ის უკვე „წაკითხული“ აქვს: „დადიანის ასული იღებდა პატარა კოლოფიდან პატიოსან თვლებს, ჭვრიტიმანში შემოსულ სხივზე დებდა და ფერადების თამაშით ტკბებოდა. ფირუზის, იაგუნდის, მარგალიტის, ლალისა და ქარვის მარცვლებიდან ხან ჯვარს, ხან ფარდულს დააწყობდა, არ მოეწონებოდა – არევ-დარევდა და ისევ დააწყობდა. ეს გართობაც ჩქარა მობეზრდა ქალს; გააღო დარაბები, მიწვა ნოხით დაფენილ ტახტზე და ფურცვლა დაუწყო პატარა წიგნაკათ აკინძულს „ვეფხისტყაოსანს“.

ტექსტიდან ჩანს, რომ მისი სული, გული და გონება საგნებს პეპელასავით დაფარფატებს და მათ ზედაპირებს მხოლოდ ნაზად ეხება. რა თქმა უნდა, ცხოვრებისეული გარემო გავლენას ახდენს ადამიანის ფიქრებსა, საუბარსა და ქცევაზე. ასეა ამ შემთხვევაშიც. ფუფუნების ამ მშვიდსა და დაშაქრულ გარემოში სრულიად მოულოდნელად შემოიჭრება მათხოვარი. ის ამ სივრცეში საერთოდ არ იგულისხმება, ამიტომაც იპყრობს დადიანის ასულს გაოცება, როცა კოჭლ, ჩამოძონძილ მოხუცს მოჰკრავს თვალს. საკმაოდ უხეშია მისი რეაქცია, როცა მათხოვარს ეუბნება: „მე მოწყალებას ჩემს დღეში არ ვიძლევი“. მწერალი ფსიქოლოგიური ნიუანსებით ხატავს ორი ადამიანის შინაგან სულიერ მოძრაობებს. მოწყალება მას საკუთარ შეურაცხყოფად მიაჩნია. ჩანს, ისე აღუზრდიათ, სიღარიბესა და უძლურებასთან სიახლოვეც კი აკრთობს. ისეთი ქედმაღლური ინტონაციით წარმოთქვამს სიტყვებს, თითქოს მოწყალება სამარცხვინო საქმე იყოს. ძალიან შორეული პარალელია, მაგრამ შეიძლება გაგვახსენდეს „სიბრძნე ბალავარისა“, რომელშიც უფლისწულს ყოველგვარ ბოროტებასა და მატერიალურ სიდუხჭირეს არიდებენ, თუმცა იოდასაფმა გამზრდელისგან შემთხვევით და მოულოდნელად მაინც გაიგო სიკვდილისა და გაჭირვების შესახებ. რეალურ ცხოვრებასთან „შეხვედრამ“ კი უფლისწულის სულიერი ფერისცვალება გამოიწვია.

ნოველაში მოვლენები უჩვეულოდ ვითარდება. მათხოვარი დადიანის ასულთან მადლობის სათქმელად მოვიდა და ძღვენიც მოართვა, გაახსენა, ერთხელ სიკვდილს როგორ გადაარჩინა და, რაც მთავარია, ადამიანობა დაუბრუნა. დადიანის ასულის მოუთოკავ თავხედობასა და ცუდ აღზრდას ამხელს მისი უხეში ფრაზები: „არაფერი მესმის… შენ უსათუოდ სიცხე გაქვს და ბოდავ“. ამ სიტყვებში უცხო, ასაკით ბევრად უფროსი ადამიანის მიმართ არანაირი მოკრძალება, თანალმობა არ ჩანს. მით უფრო დაუჯერებელი ჩანს მოხუცის მიერ გახსენებული ხუთი წლის წინანდელი ამბავი.

მკითხველი მოელის, რომ ამ ამბავმა დადიანის ასულის შეძვრა, შეცვლა უნდა გამოიწვიოს. მისი გაყინული გული კი კედელივით აღმართულა უცნობ ადამიანსა და მას შორის. მათხოვარი კი, ჩანს, დიდი ხანია ემზადებოდა ამ ვიზიტისათვის. ის ქალს ხუთი წლის წინანდელ სულისშემძვრელ ამბავს ახსენებს, როდესაც 13 წლის გოგონამ უცნობი კაცი დაღუპვას გადაარჩინა. მტერთან ბრძოლის შემდეგ ყველა გარბოდა, მათ შორის, ეს მოხუციც, რომელსაც არავინ აქცევდა ყურადღებას. იდგა ადიდებული მდინარის წინაშე უსუსური და შეშინებული. იმედიც კი არ ჰქონდა, რომ ვინმე უშველიდა, რადგან წუთისოფლის უსამართლობას მათხოვრად ექცია, რამაც ჩაკლა მასში განცდა იმისა, რომ ადამიანი იყო და სხვებივით იმსახურებდა ყურადღებას, მზრუნველობას, სითბოსა და სიცოცხლეს. ბედსშეგუებულს უცებ მხსნელად ცხენზე ამხედრებული გოგონა მოევლინა. მოხუცი ჰყვება, რომ ცით მოვლენილი მფარველი ანგელოზი ეგონა. დიდი ხნის წინანდელი ამბავი დეტალურად ახსოვს კაცს: „უეცრად მოფრინდი ცხენით. ცოცხლად მახსოვს ყოველი წვრილმანი, მიხრა-მოხრა, სიტყვა, მთელი სურათი… ტაიჭი იისფერი იყო; …როგორც ანგელოზი, – ისე იჯექ. თეთრი ყაბალახი ძალზე უკან გადაწეულიყო… შუქს ფენდა… თეთრი შევარდენი გიჯდა; თეთრი მესტები გეცვა; …მაშინ შენთვის სიტყვაც არ მითქვამს. რა უნდა მეთქვა? მაშინ ვფიქრობდი, რომ შენ სხვა იყავი და მე სხვა, რომ ჩემი გაჭირვებისათვის თავს არ შეიწუხებდი. იმ დროს ვფიქრობდი, რომ ჩემთვის, როგორც უპატრონო ძაღლისთვის, ადამიანს არ ენანება მჭადის ნატეხი, იჯრის გადანარჩენი ხორცი, ორი ფარა; მაგრამ ჩემი სიცოცხლის სიცოცხლეთ დაფასება – ეს არ წარმომედგინა. მაშინ არ ვიცოდი, რა იყო ადამიანი“.

13 წლის გოგონა მოქმედებდა სიყვარულის ინსტინქტური პრინციპით, რომ დასაღუპავად განწირული ადამიანისათვის უნდა ეშველა, ჯერ კიდევ ბავშვი იყო და მასში ანგელოზს ეღვიძა. მასში „ღვთის მსგავსება და ხატება“ ჯერ არ შელახულიყო, ამიტომაც თამამად, გაბედულად შემოისვა ადამიანი, ხელებიც მაგრად ჩააჭიდინა, რომ სწრაფი სირბილისას ცხენიდან არ გადავარდნილიყო. ახსოვდა, რომ მისთვისაც თავი გაეწირათ რჩეულ ვაჟკაცებს, ახლაც თავს აკლავდნენ მტერს, რომ შეეჩერებინათ, ერთმა საკუთარი ცხენიც დაუთმო, რათა დადიანის ასული სამშვიდობოს გასულიყო. ეს ახსოვდა, რადგან გონების ფიცარი სუფთა ჰქონდა. სულსა და გულში თანაგრძნობის ნაპერწკალი ენთო. გოგონამ თავისი ბუნებრივი კაცთმოყვარეობით მათხოვრის გულში მინავლულ-ჩაფერფლილი სიცოცხლის მუხტი გააღვივა, დაბეჩავებულმა კაცმა კვლავ ადამიანად და სიცოცხლის ღირსად იგრძნო თავი: „მე მათხოვარი ვარ – მაშ სიმდიდრე არაფერ შუაშია. შენთვის უცნობი ვიყავი – მაშ ჩემი გულისთვის არ გადასდებდი თავს… ლექსი არ დამიწერია, ქანდაკება არ შემიქმნია – ხელოვნებისათვის არ შემიბრალებდი… გამჭრიახი წყობით ჯარს ვერ გავამარჯვებინებ მტერზე. ჩემი გონება არაფრად ღირს… მაშ რა არის ჩემში ფასდაუდებელი?“ ამ კითხვებმა აუფორიაქა მათხოვარს სული, გული და გონება და მიხვდა: ერთადერთი ფასდაუდებელი ღირებულება ჰქონდა – ადამიანი იყო: „მივხვდი, რომ დადიანი, ოდიშის მთავარი, ქართლ-კახეთის მეფე, თვით ყეინი სპარსეთისა და ხვანთქარი ოსმალეთისა ისეთივე ადამიანები არიან, როგორც მე, მაწანწალა მათხოვარი… ადამიანი! აი რა ცნება შემაგნებინე შენ, ბატონიშვილო!.. მე გავამაყდი“. ამ ამბის შემდეგ მისი სოციალური მდგომარეობა არ შეცვლილა, მაგრამ ფერი იცვალა მისმა შინაგანმა სამყარომ. ის კვლავ მათხოვრად დარჩა, მაგრამ ღირსებით სავსე თხოულობდა მოწყალებას, თავი ვინმეზე უარესად ან უმდაბლესად აღარ მიაჩნდა. ამ გულწრფელ, სულშიჩამწვდომ აღიარებას „გაზრდილმა“ ქალმა ცინიკურად, სიცილით უპასუხა: „არ მეგონა, თუ ჩემი ბავშვური მოქმედება ასეთს კარგს ნაყოფს გამოიტანდა“. მისთვის მათხოვრის სიყვარული და აღტაცებაც გაუგებარია. ამიტომაც მოხუცმა მისთვის მოტანილი მთის ყვავილების თაიგული მოისროლა (არადა, სწორედ ის ყვავილები იყო, რომელთა მსგავსის მოტანა ქალმა ზურაბს დაავალა). მოხუცის წინ აღარ იდგა ის გოგონა, რომელშიც ანგელოზი „სახლობდა“, არამედ ანგარებიანი ქალი, რომელიც ადამიანს მხოლოდ გარეგნობითა თუ სოციალური მდგომარეობის მიხედვით აფასებდა და აღიარებდა.

რა დაემართა ხუთი წლის წინანდელ ბავშვს? მკითხველი გრძნობს, რომ ის ფიზიკურად გაიზარდა, გალამაზდა, მაგრამ, სამწუხაროდ, სულის მშვენიერება დაკარგა, გაუჩნდა ახალი ღირებულებები, რომელთა შორის არ იყო დაჩაგრულის პატივისცემა, თანაგრძნობა. მასში გამქრალიყო მოყვასის უანგარო სიყვარული, სამაგიეროდ, გაჩენილიყო ქონებრივ უპირატესობაზე, სიმდიდრეზე დაშენებული ანგარებიანი პატივმოყვარეობა, ქედმაღლობა, გულგრილობა, სიძულვილი. ამიტომაც მიხვდა მათხოვარი, რომ მის წინ მდგარი ქალი მოყვასის სიყვარულს ვერ ხედავდა, რადგან სულიერად დაბრმავებულიყო. ამიტომაც „გამოისყიდა“ წინანდელი მადლი და ქალს სხვა საჩუქარი დაუტოვა: „მიიღე ნიშნად მადლობისა დიდის მომჭირნეობით, შრომით და თავის დაუზოგველობით ნაშოვნი – შენი საკადრისია. ქალის ფეხთა წინ დადვა ჩიტის კვერცხის ოდენა მარგალიტი, შემობრუნდა ყავარჯენზე დაბჯენილი ნელა გაუდგა თავის გზას“. მან გადაუხადა ქალს თავისი „საქციელის“ საფასური. ყვავილების „უფასო“ თაიგული კი შორს გადააგდო, რადგან მიხვდა, მის წინ აღარ იდგა ის დადიანის ასული, რომელიც სიყვარულს იმსახურებდა. ახლა ქალი იყო „გადასარჩენი“.

ნოველის კულმინაცია კი ფინალურ ეპიზოდშია, რომელშიც წარმოჩნდება მწერლის მთავარი სათქმელი. ოდიშის სხვადასხვა კუთხეში კიდევ დიდხანს ისმოდა მათხოვრის სიტყვები: „მოიღეთ მოწყალება“, „განიკითხეთ საპყარი“, მაგრამ, როცა მუსაიფში ჩაებმოდა, იგი დინჯად ამბობდა: „გამხდარ თხას, დაკოჭლებულ ცხენს, ჩახმახდამტვრეულ თოფს ფასი ეკარგება; ადამიანს კი ერთი და იგივე ფასი აქვს ყოველთვის და ყველგან, იმერეთის მეფობას არგუნებს თუ დანელიას მეღორეთ გააჩენს უფალი. დადიანის სასახლე ათას ფაცხაში არ გაიცვლება; ადამიანი კი იმდენივე ღირს, რაც მთელი კაცობრიობა, ადამიანის არც გაცვლა შეიძლება, არც დაფასება, არც გამრავლება, არც გამოკლება. იგი უფასოა. იგი ერთია, მუდამ ერთი. ადამიანი მუდამ ადამიანია – არც მეტი და არც ნაკლები“.

სამწუხაროდ, ცხოვრება ასე „დასცინის“ ადამიანებს და ათამაშებს. დადიანის ასული სულიერ „მათხოვრად“, მატერიალურ საგანთა მონად იქცა, მოხუცმა კი თავისუფლება მოიპოვა. დღესაც ბევრნი არიან ამგვარი მათხოვრები, რომელთა შესახებ პოლ ვალერი თავისებური მახვილგონივრულობით შენიშნავს: „იყვნენ და არა იყვნენ რა, იყვნენ მათხოვრები! ერთნი თხოულობდნენ სიყვარულს, მეორენი -პატივისცემას, სხვები – დიდებას! და მათ ეზიზღებოდათ ისინი, რომელნიც თხოულობდნენ პურსა და ფულს. ზოგი თხოულობდა იდეას, ღვთის გულისათვის, ან სრულქმნილ ლექსს, ანდა ორიგინალურ სტილს“.

 

ანტუან ლავუაზიე ანუ თუ გინდა ხვრელში გაძვრე

0

ანტუან ლორან ლავუაზიეს ჩვენში მიტუაანთ აბესალომის წყალობით უფრო იცნობენ, ვიდრე მის დამსახურებათა გამო. აბესალომი გემახსოვრებათ, შავგოგიას გატეხილ ქვევრში რომ შეძვრა და, ლავუაზიეს კანონის თანახმად, ვეღარ გამოძვრა. საბჭოთა მილიციის ზემდეგის ინტერპრეტაციით, ეს კანონი ასე ჟღერს: „თუ გინდა, ხვრელში გაძვრე, მისი დიამეტრი შენი მხრების დიამეტრზე მეტი უნდა იყოს“. თავის გატევა კი აუცილებელი, მაგრამ არასაკმარისი პირობაა. უფრო მარტივად რომ ვთქვათ, სადმე შესაძვრომად თავის შეყოფა არ არის საკმარისი, მხრებიც უნდა ეტეოდეს.

არ ვიცი, რევაზ გაბრიაძემ ლავუაზიე გვარის ჟღერადობის გამო გამოარჩია მეცნიერთა ამქარში თუ ტრაგიკული აღსასრულის გამო. მიუხედავად იმ ღვაწლისა, რაც ქვეყნისა და კაცობრიობის წინაშე მიუძღოდა, საფრანგეთის რევოლუციამ დიდი მეცნიერი გილიოტინაზე აიყვანა. გადასახადების ამკრეფობა არ აპატიეს – იმ გადასახადებისა, რომლებითაც ხაზინა სულდგმულობდა. ბოროტი ხმები იმასაც ამბობენ, თითქოს ტრიბუნალის მეთაურ კაფინალს ეთქვას, რესპუბლიკას მეცნიერები არ სჭირდებაო. ასე შეეწირა პოლიტიკურ პოპულიზმს კაცი, რომელიც თანამედროვე ქიმიის ფუძემდებელია.

ანტუან ლავუაზიე შეძლებული იურისტის ოჯახში დაიბადა. მამამისს სურდა, მისი შვილიც სამართლის სპეციალისტი გამხდარიყო და ლავუაზიემ კოლეჯის დამთავრების შემდეგ სწავლა იურიდიულ ფაკულტეტზე განაგრძო, თუმცა თავად მას ბუნებისმეტყველება უფრო იზიდავდა, ამიტომ პარალელურად მათემატიკის, ასტრონომიის, ბოტანიკის, მინერალოგიის, გეოლოგიისა და ქიმიის შესწავლას მიჰყო ხელი. სწავლის დაწყებიდან ერთი წლის შემდეგ პარიზის მეცნიერებათა აკადემიას წარუდგინა პროექტი დიდი ქალაქების ქუჩების ეფექტური განათების შესახებ, კიდევ ერთი წლის შემდეგ კი აკადემიის ოქროს მედალი მიიღო მაღალი სიზუსტით შესრულებული კვლევისთვის. იმ პერიოდის მეცნიერებისთვის უდიდეს გამოწვევას სწორედ ანალიზის სიზუსტე წარმოადგენდა შესაბამისი გამზომი აპარატურის უქონლობის გამო. ლავუაზიემ ექვსი კვირა სიბნელეში გაატარა, რომ მისი თვალები სუსტ განათებას შესჩვეოდა და ექსპერიმენტის დროს ანათვალი ზედმიწევნით ზუსტად აეღო. აქედან მოყოლებული, ის პრაქტიკულად მთელ დროს მეცნიერებას უთმობდა. იურისტის დიპლომის წყალობით გადასახადების ამკრეფ კომპანიაშიც მუშაობდა, მაგრამ იქ აღებული გასამრჯელოს უდიდეს ნაწილს ისევ მეცნიერებას ახმარდა.

„ჩვენ უნდა ვენდოთ მხოლოდ ფაქტებს, რომლებსაც ბუნება გვთავაზობს – ისინი არ ტყუიან“, – ამბობდა ლავუაზიე. მას მიაჩნდა, რომ ყველა მოსაზრება უნდა მტკიცდებოდეს ექსპერიმენტით, ჭეშმარიტების დადგენა შესაძლებელია მხოლოდ ცდით და დაკვირვებით. სწორედ ამიტომ ითვლება ის თანამედროვე მეცნიერების ფუძემდებლად.

სწორედ ექსპერიმენტების წყალობით მივიდა ლავუაზიე იმ დროისთვის ერთ-ერთ უმნიშვნელოვანეს დასკვნამდე: „არაფერი იკარგება, არაფერი იქმნება, ყველაფერი გარდაიქმნება“. დღემდე ამ კონცეფციაზე დგას ყველა ფუნდამენტური კანონი.

ლავუაზიე ნამდვილი ბუნებისმეტყველი იყო, ამ სიტყვის პირდაპირი და ირიბი მნიშვნელობით. „ბუნება… უზარმაზარი ქიმიური ლაბორატორიაა, რომელშიც ყალიბდება და იშლება ყველა სახის შემადგენლობა“,  – ამბობდა ის. ამ „ლაბორატორიაში“ მან არაერთი აღმოჩენა გააკეთა. 1772 წელს დაადგინა, რომ ალმასი მხოლოდ ნახშირბადის ატომებისგან შედგებოდა. ბოილი და მარიოტი აირთა თვისებებს ფიზიკური კუთხით სწავლობდნენ, მათი ქიმიური მხარე კი შეუსწავლელი იყო, სანამ ამ საკითხით ლავუაზიე არ დაინტერესდა. „ეს გადატრიალებას მოახდენს ფიზიკასა და ქიმიაში“, – პირველივე ცდების შემდეგ ჩაინიშნა მან ლაბორატორიულ რვეულში, თუმცა, როგორც სჩვეოდა, საჯაროდ არაფერი უთქვამს, სანამ სანდო ექსპერიმენტული მტკიცებულებები არ მიიღო. მან პირველმა შეამჩნია, რომ მეტალების გაცხელებისას მასის ზრდა „ჰაერის“ მიერთებით იყო გამოწვეული და არა ცეცხლის, როგორც მანამდე მიიჩნეოდა. ამასთან, ჰაერის მასა ყოველთვის 20%-ით მცირდებოდა. ერთ წელზე მეტხანს უკირკიტა ამ საკითხს. ამასობაში პრისტლიმ და შეელემ ჟანგბადი აღმოაჩინეს და ლავუაზიეს ექსპერიმენტის შედეგებსაც ნათელი მოეფინა: გაცხელებისას მეტალი რეაქციაში შედიოდა ჟანგბადთან, რომელიც ჰაერის 20%-ს შეადგენს, და მეტალის ოქსიდს წარმოქმნიდა.

მომდევნო წლებში ლავუაზიემ სხვადასხვა ნივთიერების წვის შესწავლა დაიწყო და აღმოაჩინა, რომ წყალი წყალბადის წვის პროდუქტი იყო, ამასთან, წყალბადი და ჟანგბადი ყოველთვის ზუსტი თანაფარდობით შედიოდა ერთმანეთთან რეაქციაში…

დაგროვილი ცოდნისა და ექსპერიმენტთა შედეგების საფუძველზე ანტუან ლავუაზიემ წიგნიც გამოაქვეყნა, რომელიც უმალ ითარგმნა სხვადასხვა ენაზე და ქიმიის ერთ-ერთ ქრესტომათიულ სახელმძღვანელოდ იქცა. წიგნზე მუშაობისას მეცნიერი მიხვდა, რაოდენ დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა ენას ბუნებისმეტყველებაშიც – „შეუძლებელია ენის გამიჯვნა მეცნიერებისგან… ცნების წარმოსაჩენად საჭიროა სიტყვა“. უფრო მეტიც: ქიმიას საკუთარი ენა სჭირდებოდა. ენა, რომელიც, ფუნდამენტური კანონების მსგავსად, ნათელი და გასაგები იქნებოდა ყველასათვის, რომელსაც საზღვრები ვერ დააბრკოლებდა. ასე დაიბადა პირველი ქიმიური ნომენკლატურა და ტერმინოლოგია.

კიდევ ბევრი უაღრესად მნიშვნელოვანი აღმოჩენის ავტორია ლავუაზიე, თუმცა ვერცერთმა მათგანმა, ცალკე აღებულმა თუ კონად შეკრულმა, ვერ იხსნა სიკვდილისგან. ხალხს ასე უფრო ეამებაო, რევოლუციამ. წყალსა და ღვარს მიაქვს ქვეყნიერება, ლავუაზიეს მიღებული წყალი ვის რაში სჭირდებაო. ჰოდა, ცოტა ხანში იმ ნიაღვარმა წაიღო კიდეც რევოლუცია და მისი მონაგარი, ლავუაზიეს მიღებული წყალი კი დღემდე რჩება…

 

ბუკაცუ – იაპონური სკოლების უცნობი მხარე

0

„მიზეზი იმისა, თუ რატომ მუშაობს იაპონური მრეწველობა სანიმუშოდ და რატომ ასწავლიან სკოლები ეფექტურად, რატომ არ არის იაპონურ ფირმებში კადრების დენადობა და რატომ არ არიან იაპონიაში მოსწავლეები, რომლებმაც სწავლა მიატოვეს, გახლავთ ის, რასაც ყველაზე მეტად მოვითხოვთ ცხოვრებისგან – სტაბილურობა, უსაფრთხოება და მხარდაჭერა, რაც მიიღწევა ძალისხმევითა და ვალდებულების გრძნობით“.

მერი უაითი, ბოსტონის უნივერსიტეტის ანთროპოლოგიის პროფესორი

თუ ნახავთ ადამიანს, რომელიც შესაძლებლობების ზღვარზე შრომობს, მუშაობს ადრიანი დილიდან გვიან საღამომდე, იძულებულია, იაროს სამსახურში შაბათ-კვირას და ვერ ასწრებს წესიერად გამოძინებას, დიდი ალბათობით, ეს იაპონელი მასწავლებელი იქნება. პედაგოგიური კორპუსის საერთაშორისო კვლევის მიხედვით (TALIS), რომელიც მსოფლიოს ყველაზე განვითარებულ 34 ქვეყანაში (ე.წ. OSCDE-ს ქვეყნები) საშუალო სკოლების მასწავლებელთა შესწავლის მიზნით ჩატარდა, 2013 წელს იაპონელი მასწავლებლები ყველაზე ხანგრძლივი სამუშაო დღის მიხედვით მსოფლიოს ლიდერები იყვნენ.

მაგრამ ყველაფერი ისე არ არის, როგორც მშრალი სამეცნიერო კვლევა აღწერს: ის, რომ იაპონელი მასწავლებლების სამუშაო დღე მსოფლიოში ყველაზე ხანგრძლივია, არ ნიშნავს სასკოლო სამუშაო საათების ხანგრძლივობას! „სამასწავლებლო“ სამუშაო დატვირთვის მიხედვით თუ შევაფასებთ, იაპონელ მასწავლებელთა დატვირთვა საშუალოზე დაბალია! მაგრამ დრო, რომელსაც ისინი კრებებზე, გაკვეთილისთვის მოსამზადებლად და სხვა საქმიანობისთვის ატარებენ სკოლაში, ბევრად აღემატება მათი უცხოელი კოლეგების მიერ სკოლაში გატარებულ დროს. განსაკუთრებით ბევრ დროს უთმობენ იაპონელი პედაგოგები კლასგარეშე საქმიანობას (წრეები, სექციები და კლუბები ინტერესების მიხედვით), რომელსაც იაპონიაში ბუკაცუს ან კურაბუს უწოდებენ.

 

რა არის ბუკაცუ და კურაბუ?

სასკოლო კლუბებს, რომლებიც მოსწავლეებს ინტერესების მიხედვით აერთიანებს, იაპონიაში კურაბუს ეძახიან. ამ კლუბებში მოსწავლეები კლასგარეშე საქმიანობით არიან დაკავებული, სწავლობენ სხვადასხვა საქმის ორგანიზებას და ხვეწენ უნარებს. მთელ ამ საქმიანობას კი (არასაკლასო სწავლებას და აქტივობებს) ბუკაცუ ჰქვია.

ზემოაღნიშნულ კვლევაში ტერმინი „არასასკოლო ღონისძიებები“ იაპონიასთან მიმართებით სწორედ სასკოლო კლუბებსა და სექციებს გულისხმობს. ამ ცნებებით აღწერილია საშუალო და მაღალი საფეხურის მოსწავლეთა სპორტული, კულტურული და სხვა სახის საქმიანობა, რომლითაც ახალგაზრდები დაკავებული არიან დილაობით (სკოლამდე), გაკვეთილების შემდეგ და უქმე დღეებში (შაბათ-კვირას ან დღესასწაულებზე). სწორედ ამ სექციებში სწავლებასა და სპორტული თუ კულტურული ღონისძიებების ორგანიზება–ხელმძღვანელობას მიაქვს იაპონელი მასწავლებლების დროის დიდი ნაწილი.

იაპონიის სახელმწიფო საგანმანათლებლო პროგრამაში განათლების პროცესის კონკრეტულ ამოცანებსა და შინაარსზე საუბრისას აღნიშნულია, რომ სასკოლო კლუბებისა და სექციების მიზანია „მოსწავლეთა ჩართვა სპორტში, კულტურასა და მეცნიერებაში“. გარდა ამისა, ბუკაცუ მოიაზრება საშუალებად, რომელიც ამაღლებს სწავლის მოტივაციას, პასუხისმგებლობისა და სოლიდარობის გრძნობას. სწავლებისა და მოსწავლეთა აქტივობების წარმართვის ეს ფორმატი გულისხმობს მათ ორგანიზებას საჯარო სკოლების ბაზაზე, რაც ბავშვებს საშუალებას აძლევს, სურვილისამებრ აირჩიონ სექციები და წრეები მცირე გადასახადის საფასურად. სხვა სიტყვებით, ბუკაცუ არის საშუალება, მოსწავლეები ჩაერთონ სპორტულ და კულტურულ ღონისძიებებში არასაკლასო დროს, მცირე გადასახდის სანაცვლოდ“.

არსებობს სპორტული, სახელოვნებო, კენდოს (ხმლით ბრძოლის ხელოვნება), მანგას (იაპონური კომიქსების შექმნის ხელოვნება), ანიმაციის და უამრავი სხვა ტიპის კლუბი.

თითოეულ კლუბს აქვს ოთახი ან სხვა ტიპის აუცილებელი ფართობი, ჰყავს მრჩეველი (მასწავლებელი), რომელიც ზედამხედველობას უწევს მის საქმიანობას და რჩევებს აძლევს კლუბის წევრებს, და პრეზიდენტი (კაიჩო). ზოგიერთ შემთხვევაში კლუბის ორგანიზებისთვის აუცილებელია წევრების გარკვეული რაოდენობა (უმეტესად, სულ მცირე, 5 მოსწავლე). ბევრს კლუბების იდეა არ მოსწონს, რადგან მათ საკმაოდ ბევრი დრო მიაქვთ. ზოგი გაკვეთილების შემდეგ რჩება კლუბში გვიანობამდე, ზოგი კი ვალდებულია, უქმე დღეებში დაესწროს შეკრებებს. კლუბების უმეტესობა გაკვეთილების შემდეგ იწყებს საქმიანობას, რომელიც 5-7 საათი გრძელდება. ხანდახან კლუბის წევრებს გავეთილების დაწყებამდეც იწევთ შეკრება. შედეგად ზოგიერთი მოსწავლე იძულებულია, შეურთდეს კლუბს, რომელიც პრაქტიკულად არაფერს აკეთებს და ნაკლებ ვალდებულებას აკისრებს წევრებს  (ასეთებია „კითხვის კლუბები“ და „თვლემის კლუბებიც“ კი). ხშირია შემთხვევა, როდესაც კლუბის წევრობა მოსწავლისთვის სტრესის წყაროდ იქცევა – საკლუბო საქმიანობა გავლენას ახდენს აკადემიურ მოსწრებაზე და დროს აღარ ტოვებს მეგობრებთან ურთიერთობისთვის. ხშირად კლუბები ახალი წევრების მოსაზიდად სარეკლამო კამპანიებს მართავენ, რომ არ დაიხურონ წევრების სიმცირის გამო. ამავე დროს, კლუბში გაწევრება და მისი დატოვება ნებისმიერ დროს შესაძლებელია. კლუბების მთავარი ამოცანა არა სპორტისა და ხელოვნების მიმართ ინტერესის სტიმულირება, არამედ მოსწავლეთა სოციალიზაციაა.

 

როგორ მუშაობს ბუკაცუ იაპონირ სკოლებში?

ზოგიერთი სკოლა პირდაპირ მოითხოვს მოსწავლისაგან საკლუბო საქმანობაში მონაწილეობას, ზოგან კი ეს სავალდებულოდ არ მიიჩნევა. მაღალი საფეხურის მრავალი მოსწავლე დროებით სამუშაოზე მუშაობს, რაც მათ საშუალებას არ აძლევს, მნიშვნელოვანი დრო დაუთმონ საკლუბო აქტივობებს.

მოსწავლეებს, რომლებიც არცერთ კლუბს არ ეკუთვნიან ან აცდენენ საკლუბო შეხვედრებს, კიტაკიბუს ეძახიან.

კლუბის დასაარსებლად საკმარისია, გყავდეს წევრების აუცილებელი რაოდენობა და მრჩეველი (მასწავლებელი), გაწერილი გქონდეს კლუბის საქმიანობა, მიზნები და გყავდეს სპონსორი ან მოხალისეები კოლეჯიდან ან უნივერსიტეტიდან.

კლუბის შექმნისა და ადმინისტრირების წესებს სკოლა ადგენს. ზოგჯერ კლუბის შექმნის, მისი დამტკიცებისა და საქმიანობის მინიტორინგზე პასუხისმგებლობა მოსწავლეთა საბჭოს ეკისრება.

ბუკაცუსთვის განსაზღვრული ვალდებულებების სიმრავლე ხშირად ქცეულა კრიტიკის საგნად, განსაკუთრებით – უცხოელთა მხრიდან.

სასკოლო კლუბებში ვითარდება სენპაისა და კოჰაის კულტურაც (უფროს-უმცროსი მოსწავლეების ურთიერთობა და თანამშრომლობა სწავლისას). სპორტულ კლუბებში მისული ახალბედები ხშირად წლების განმავლობაში ელოდებიან სკოლებს შორის გამართულ შეჯიბრებებში მონაწილეობას.

კლუბის ზოგიერთი წევრი მოწაფეობის წლებში პროფესიულ დონეზე ითვისებს და ივითარებს სხვადასხვა უნარს და ზოგიერთი სკოლის კლუბი ეროვნული დონის შეჯიბრებებშიც კი მონაწილეობს, ზოგიერთი მოსწვლე კი კლუბს უერთდება მეგობრების ან ჰობის გამო.

დღეს, უმაღლეს სასწავლებელში ჩაბარებისას, კლუბის წევრობა და იქაური წარმატებები აბიტურიენტს უპირატესობად ეთვლება.

ზოგიერთ სკოლაში კლუბების წევრთა რაოდენობა შეუზღუდავია, თუმცა, როგორც წესი, არსებობს წევრთა რაოდენობის ზედა ზღვარი.

საზოგადოდ, არასააკლასო დროს და უქმე დღეებში სპორტულ თუ კულტურულ აქტივობებში მასწავლებლების მონაწილეობა მოსწავლეთა საკმაოდ იშვიათი მოვლენაა მსოფლიოს მასშტაბით. იაპონელი მკვლევრის, ვასედას უნივერსიტეტის პროფესორის, ნაკაძავა აცუსის კვლევის თანახმად, რომელიც იაპონიის სპორტულ სექციებს ეხება, სკოლებში არსებული სპორტული სექციების რაოდენობის მიხედვით, იაპონია მსოფლიო ლიდერია, თუმცა სასკოლო სექციები ბევრია ჩინეთში, კორეასა და ტაივანშიც. სხვა ქვეყნებში სპორტული სექციები უმეტესად საბავშვო კლუბების შემადგენლობაში შედის, ოღონდ საცხოვრებელი ადგილის მიხედვით.

 

ბუკაცუ ბავშვების თვალით

იაპონიის სახელმწიფო საგანმანათლებლო პროგრამა ამბობს, რომ სასკოლო კლუბებსა და სექციებში მოსწავლეთა მონაწილეობა ნებაყოფლობითია. სამწუხაროდ, რეალობა ყოველთვის არ ემთხვევა წარმოდგენებს. ზოგიერთ სკოლაში ბავშვებს, ფაქტობრივად, აძალებენ კლუბებში მონაწილეობას, მაგრამ იქაც კი, სადაც ბუკაცუ არ არის სავალდებულო, სკოლის პრაქტიკულად ყველა მოსწავლე რომელიმე სექციაში ან კლუბში ირიცხება. მოსწავლეთა დიდ ნაწილს (ეს განსაკუთრებით სპორტულ და ტრადიციული იაპონური საბრძოლო ხელოვნების შემსწავლელ კლუბებს ეხება) საკლუბო საქმიანობა მოსწონს და თავს ვალდებულად მიიჩნევს, სასკოლო წლების მნიშვნელოვანი ნაწილი თანაკლასელებთან ერთად ამ საქმიანობას დაუთმოს. აღსანიშნავია ისიც, რომ თუმცაღა თითოეულ კლუბს თავისი მასწავლებელი/მრჩეველი ჰყავს, მათი საქმიანობა მიმართულია მოსწავლეებისთვის გადაწყვეტილებების დამოუკიდებლად მიღების უნარის განვითარებისკენ.

მიუხედავად იაპონიის სასკოლო კლუბებისადმი სხვადასხვაგვარი დამოკიდებულებისა, მათ სიკეთე უფრო მეტი მოაქვთ მოსწავლეებისთვის, ვიდრე ზიანი – მიღებულია, რომ „კლუბები განათლების ნაწილს წარმოადგენს“ და, უცხოურ კლუბებს თუ შევადარებთ, უნიკალურიც კია. გუნდურობა, თანამშრომლობა და სოლიდარულობა სპორტული და ხშირად კულტურული ცხოვრების ფაქტორებია, რომლებსაც დიდი მნიშვნელობა აქვს კორპორაციულ სამყაროში. კერძოდ, სპორტულ კლუბებს უფრო ვერტიკალური იერარქია აქვთ (კარატე, კენდო, აიკიდო, კიუდო, ბეისბოლო, რაგბი, სხვა) და კარგ ასპარეზს წარმოადგენენ ახალგაზრდებისთვის ფიზიკური, მორალური და ეთიკური წესების დასახვეწად, თანამშრომლობისა და სირთულეების ერთად გადალახვის უნარების განსავითარებლად. ბევრჯერ აღუნიშნავთ, რომ საკლუბო აქტივობები გავლენას ახდენს იაპონური კომპანიების მუშაობის სტილზეც, სადაც უფროსის პატივისცემა და ჰარმონიისკენ სწრაფვა მიღებული წესებია.

კლუბები, სადაც ტრადიციულ იაპონურ საბრძოლო ხელოვნებას (კენდო, სუმო, კარატე), სპორტულ ძიუდოს, ყვავილებით მორთვას (იკებანა) ან ჩაის ცერემონიას სწავლობენ, საშუალებას აძლევს ახალგაზრდებს, უშუალოდ ეზიარონ ტრადიციულ კულტურას, განიცადონ ხელოვნება სიყმაწვილის მგრძნობიარე წლებში, რაც ძალიან მნიშვნელოვანია ტრადიციული იაპონური კულტურის მომავალი თაობებისთვის გადასაცემად.

ენ შირლის კოლეგა

0

„-ადამიანებისთვის რაღაცების გაზიარების სურვილი შუაღამეს მეძალება და როცა სხვა არავინ არის, იძულებული ვხდები, მერი ჯოს მოვუყვე. თუმცა, რაკი შთაბეჭდილებას ვუქმნი, რომ „დალაგებული არ ვარ“, ამიერიდან ასე აღარ მოვიქცევი. მომეძალება და მოვითმენ!

– თუ სურვილი გაუსაძლისი აღმოჩნდება, შეგიძლია, „მწვანე მეზონინებში“ ამოირბინო და ფიქრი მე გამიზიარო, – შესთავაზა ენიმ მთელი სერიოზულობით, რომლის წყალობითაც ბავშვებს თავს აყვარებდა. ისინი აფასებდნენ, როდესაც თანატოლებად მიიჩნევდნენ“.

ეს დიალოგი ენ შირლისა და მის მოსწავლეს – პოლ ირვინგს შორის გაიმართა. ენი ის პატარა გოგონაა, „მწვანე მეზონინებში“ რომ იშვილეს ხანში შესულმა და-ძმა კათბერტებმა. ახლა უკვე დიდია, საჭირო განათლებაც მიიღო და სწორედ იმ სკოლაში დაიწყო მუშაობა, სადაც კუნძულზე მობრძანების დღიდან სწავლობდა. ენ შირლის თითქმის მთელი მსოფლიო იცნობს, ოღონდ უმეტესობა – არა ისე, როგორც წიგნების სერიის მეორე ნაწილშია. საქმე ის არის, რომ ლუსი მოდ მონტგომერის წიგნის მიხედვით 2017 წელს „ნეტფლიქსმა“ გადაიღო შესანიშნავი სერიალი, სახელად „Anne with a E. სერიალი სამი სეზონისგან შედგება, არც ისე სწორხაზოვნად მიჰყვება პირველი წიგნის სიუჟეტს და მოგვიანებით საერთოდაც გადაუხვევს მისგან. დარწმუნებული ვარ, პანდემიის პირველ თვეებში ჟღალთმიანმა გოგონამ ეკრანიდან ბევრი ადამიანის გამაყრუებელი ყოველდღიურობა ნამდვილ დღესასწაულად აქცია. მიუხედავად უამრავი სევდიანი ამბისა თუ მოგონებისა, ენის დიდი თუ პატარა თავგადასავლები მუდამ გჩუქნის მთავარს – იმედს, რომ თუ რაღაც, რაც ძალიან გინდოდა, ახლა არ ხდება, არა უშავს; ეს რაღაც ალბათ ოდნავ მოშორებით, მოსახვევთან დაგხვდება. მანამდე კი, ჯობია, მიმოიხედო და არსებულით დატკბე, რადგან ცხოვრება ისედაც ხანმოკლეა.

სერიის მეორე წიგნი „ენი ევონლიდან“ ჩემს მასწავლებლურ სულს განსაკუთრებით ეამა. ამ ნაწილში ენი უკვე 17 წლისაა და თავისივე სკოლაში მასწავლებლად იწყებს მუშაობას. ცხადია, ეს ასე მარტივად არ ხდება, ენის დიდი თავგადასავალი გადახდება, თუმცა, ვფიქრობ, ეს ნაწილი (და არამხოლოდ) ყველა მასწავლებელს უნდა ედოს სამუშაო მაგიდაზე. ენი თავის მასწავლებლურ საქმიანობას ახალი იდეებით სავსე შეუდგება. ევონლელები ხშირად დასცინიან იმის გამო, რომ ფიზიკურ დასჯაზე კატეგორიულ უარს ამბობს, თუმცა მისთვის მთავარი ისაა, რასაც თავად ფიქრობს, უფრო სწორად, გრძნობს.

პირველ ამაღელვებელ წელს მეორე მოსდევს და ენი, ამჯერად – ნაკლები იდეით, თუმცა მეტი პრაქტიკული გამოცდილებით, კვლავ ამაყად შეაბიჯებს სკოლაში, სადაც მოსწავლეები უკვე გულაჩქარებულები ელიან. ენის ორწლიანი მასწავლებლური თავგადასავლი ყველაზე საოცარი რამაა, რაც კი ბოლო დროს წამიკითხავს და ვეღარ ვხვდები, რომელი უფრო მიყვარს, პატარა და მოუღლელი ჭორფლიანი გოგონა თუ გაზრდილი და დაბრძენებული ჟღალთმიანი ქალბატონი. ერთი რამ კი ზუსტად ვიცი: ყველა მასწავლებელი იპოვის მასში და მის დღეებში თავის თავს: დღეებში, როცა არაფერი გამოდის და ქაოსის მეტი არაფერი იქმნება; დღებში, როცა გვგონია, რომ პროფესიის არჩევაში შევცდით და თავს ვერ ვართმევთ; დღეებში, როცა ნერვები გვღალატობს და იმის გაკეთება გვიწევს, რასაც აქამდე კატეგორიულად უარვყოფდით, მერე კი ვნანობთ; დღეებში, როცა ყველაფერი ისე კარგად მიდის, რომ სკოლიდან შინ ფრთაშესხმულები ვბრუნდებით; დღეებში, როცა მოსწავლეები ჩვენთვის წერილებსა და ნახატებს არ იშურებენ, თავიანთ ამბებს დაუღალავად გვიყვებიან და სანაცვლოდ ჩვენგან არაფერს ითხოვენ, გარდა მოსმენისა. ენ შირლი მუდამ უსმენდა თავის მოსწავლეებს და, რაც მთავარია, მათი ამბები, იდეები თუ საწუხარი არასდროს მიაჩნდა „ბავშვურად“. სწორედ ამით აყვარებდა მათ თავს. ენის კარგად ახსოვდა, რა მწარე იყო, როცა ბავშვობაში მის ნათქვამს არაფრად აგდებდნენ და გაჩუმებას უბრძანებდნენ. იქნებ სწორედ ეს არის კარგი მასწავლებლობის საიდუმლო – კარგად გახსოვდეს შენი ბავშვობა და, იმავდროულად, ყოველთვის დარჩე იმ ბავშვად, რომელიც დიდობამდე იყავი.

„მაგ წიგნს ჩემი და კითხულობს, მას“, – მითხრა და ენის პორტრეტს კალმით შეეხო მეხუთეკლასელი დემეტრე, რომელიც ბიბლიოთეკაში ჩემ წინ იჯდა და მათემატიკის დავალებას წერდა. ძალიან კარგი წიგნია და შენც უნდა წაიკითხო-მეთქი, მივუგე და ის-ის იყო, წიგნიდან პოლისა და ენის დიალოგის ამოწერა დავასრულე. გვერდით თამარ გეგეშიძის „საშლელებიც“ მედო, რაკი ენის ამბის კითხვას ვასრულებდი. „აი, მას, მე მაგ ავტორის წიგნს ვკითხულობ, „სული-ჩიტს“, და იცით, მას, ავტორი თებერვალში უნდა მოვიწვიოთ, ყველა ვკითხულობთ ერთად“. დემეტრეს საუბარი გავუბი, მიამბო, რაზეა „სული-ჩიტი“ და თავისი თეორიაც გამანდო იმის შესახებ, რატომ ჰქვია წიგნს ასე, ბოლოს ავტორის სურათიც დაგუგლა და რატომღაც გაოცდა, რა ახალგაზრდა ყოფილაო. შუა საუბარში „საშლელები“ ამოვატრიალე და უკანა ყდაზე უცებ ამ სიტყვებმა მომჭრა თვალი: „…თუმცა ერთი რამ ზუსტად იციან: უნდათ, რომ მათ აზრს პატივი სცენ, რომ გარშემო მყოფებმა მოუსმინონ, უთანაგრძნონ, ხადახან კი უბრალოდ მიიღონ ისეთები, როგორებიც არიან“. პოლ ირვინგმა და ენმა უცებ „საშლელების“ უკანა ყდაზე გადაინაცვლეს. „შენ როგორი მასწავლებელი გირჩევნია გყავდეს, დემე?“ – მოულოდნელად ვუბრუნებ შეკითხვას. „რა თქმა უნდა, მეგობრული, მას“, – მპასუხობს დაუფიქრებლად და ორივეს გვეცინება.

დღის ბოლოს 2021 წლის 8 ოქტომბრით დათარიღებულ ჩემს ნაწერს ვპოულობ და ყველაფერი სამუდამოდ უკავშირდება ერთმანეთს: „როცა გაკვეთილსა და გაკვეთილს შორის მოქცეულ ათ წუთში ჩემი სადამრიგებლო კლასისკენ გავრბივარ და გზად პატარა მეორეკლასელები ფანჯრებზე ცხვირმიჭყლეტილები მიქნევენ ხელს, ხოლო უკვე მეექვსეკლასელები (რომლებსაც აღარ ვასწავლი) ჩემი კლასის კართან აისვეტებიან, რათა სამოც წამში სამოცი ამბავი მიამბონ, მაგ დროს ვფიქრობ ხოლმე, ნეტავ როგორ შევძელი და ამდენი პატარა ადამიანის სიყვარული რით დავიმსახურე-მეთქი. ნუთუ მხოლოდ იმით, რომ მათი მოსმენა მიყვარს?!

რა სწრაფად გადის დრო და რა სასიამოვნოა იმაზე ფიქრი, რომ ენ შირლის კოლეგა ვარ!

„მითები და რეალობა   განმავითარებელ შეფასებაზე“

0

 

ანიმაციაში  „მითები და რეალობა   განმავითარებელ შეფასებაზე“  სიუჟეტურადაა გადმოცემული და განხილული საკმაოდ გავრცელებული  მითები განმავითარებელ შეფასებაზე და ახსნილია, რომ  განმავითარებელი შეფასება ხდება უშუალოდ სასწავლო პროცესის მიმდინარეობის დროს,  გვეხმარება, დროულად აღმოვაჩინოთ მოსწავლის სუსტი მხარეები,  მიმართულება მივცეთ მას და  ახსნილია,  რატომ ითვლება განმავითარებელი შეფასება    ინტერვენციად რეალურ დროში.

მშობელი ვიყო შვილისთვის, თუ საუკეთესო მეგობარი?

0

წლის განმავლობაში უამრავ შეხვედრას ვატარებ მშობლებთან. ისინი დაინტერესებული არიან აღზრდის საკითხებით. გამუდმებით აინტერესებთ პასუხების მოძებნა ისეთ საკითხებზე, რომლებიც სულს უფორიაქებთ. არ დავუშვა ისეთი შეცდომა, რომელიც გამოუსწორებელი იქნება მომავალში ან არ მოვიქცე იმგვარად, როგორც მე მეპყრობოდნენ – ეს წუხილი ყველა ასეთ შეხვედრაზე ისმის ან კითხვებს შორის იკითხება, როგორც ერთი მუდმივი დილემა, რომელზეც ისეთი პასუხის მოსმენა, როგორიც მე წარმომიდგენია, ბევრს არ ეხატება გულზე.

უნდა ვიყო თუ არა ჩემი შვილის საუკეთესო მეგობარი?

აღზრდის ავტორიტეტულ ან თავისუფალ სტილს შორის მერყეობა ამ საუკუნის მთავარი გამოწვევაა, რომელიც ყველა მშობლის ინდივიდუალური გადასაწყვეტია, რადგან რთულია თქმა ერთი სჯობს, თუ მეორე. ეს რაღაცნაირად ორგანიზაციის მართვის სტილს ჰგავს, ვიღაცას ამაზონის მოდელი მოსწონს, სხვას – გუგლისა. მთავარია, ბავშვი მინიმალურად დავაზიანოთ ჩვენი მოუგვარებელი პრობლემებით. დანარჩენი გემოვნების ამბავია.

მაშ, უნდა ვიყო თუ არა შვილის საუკეთესო მეგობარი?

ჩემი პასუხია – არა. გადაჭრით – არა, რაც, როგორც წესი, ყოველთვის იწვევს უკურეაქციას მსმენელში? – „მამაჩემი/დედაჩემი ჩემი საუკეთესო მეგობარი იყო“, „ჩვენ ვმეგობრობთ და ამიტომაც ყველაფერს მიყვება“.

რთული ასახსნელია ხოლმე, რომ ჩვენი დაუოკებელი სურვილი, ვიყოთ შვილის საუკეთესო მეგობარი, სხვა არაფერია თუ არა ლატენტური ნარცისული მოთხოვნილება ბოლომდე მიჯაჭვული გვყავდეს პირმშო, ოღონდ იმგვარად, რომ სინდისი მშვიდად დაგვრჩეს – მაკონტროლებელი მშობელი არ ვარ და სრულ თავისუფლებას ვაძლევ შვილსო.

იკონტაქტოთ შვილთან მეგობრულად, როგორც პიროვნებასთან სულაც არ გამორიცხავს იმ ფაქტს, რომ დარჩე მშობლის როლშიც, რადგან ყველა ბავშვს სჭირდება მეგობარიც და მშობელიც, რომელზე ჩვენი მხრიდან უარის შემთხვევაში პატარა და მერე უკვე მოზარდი აუცილებლად ეცდება ახალი კანდიდატის პოვნას. ბავშვებს ჰაერივით სჭირდებათ საზღვრები (ზომიერი), წესები და მენტორი, ვინც მათზე ზრუნავს, ვისაც აზრს დაეკითხებიან და ვისაც გარკვეულ ასაკში აუმხედრდებიან კიდეც. ეს ის გასავლელი გზაა, რომელზეც ჩვენი ვითომ ტოლერანტულობით თავგზა არ უნდა ავურიოთ შვილებს, რომლებსაც ისევე სჭირდება ავტორიტეტის ხატ-სახე, როგორც მორწმუნეს – ღმერთი. აზრი – თითქოს შვილის საუკეთესო მეგობარი ვიქნები და მისი არაფერი გამომეპარება – ჩანასახშივე განწირული იდეაა, როგორც ძალიან მკაცრ მშობელს უმალავენ ბავშვები თავიანთი ცხოვრების ნაწილს, ისე თქვენ დაგიმალავთ, რადგან მათთვის ავტორიტეტად ვეღარასდროს დარჩებით.
ზრდასრულ ადამიანსა და ბავშვს შორის არსებული ძირითადი სხვაობა გამოცდილებაა, რომელიც უფროსმა ადამიანმა (კარგ შემთხვევაში) დააგროვა და ახლა შეუძლია უსასყიდლოდ გადასცეს საყვარელ ადამიანს. შეიძლება უცნაურად ჟღერდეს, მაგრამ ბავშვებს მოსწონთ ამ გამოცდილების მიღება და რაგინდ (თითქოს) აგდებული დამოკიდებულება არ უნდა ჰქონდეთ „მამის დარიგებასთან“, ისინი მაინც იმახსოვრებენ, უსმენენ და ითვალისწინებენ მშობლის აზრს, როცა მშობელი ავტორიტეტია.

ცხოვრების მთავარი იმედგაცრუებების დროსაც, როდესაც მოზარდს თანატოლებთან, მეგობრებთან სოციუმში რაიმეზე გული გაუტყდება, გამკლავების საუკეთესო ხერხად სწორედ მშობლის საიმედო ფრთის ქვეშ დაბრუნების შესაძლებლობა უნდა ესახებოდეს. ცხადია, ეს შეიძლება ასე არც მოხდეს და ალბათ არც უნდა მოხდეს. პირადი ბარიერები ჩვენივე გადასალახია, მაგრამ იმედი, რომ სადღაც შენ უპირობოდ მიგიღებენ სწორედ ისეთს, როგორიც ხარ, ძლიერი ფსიქოლოგიური დაცვის მექანიზმია.

წლის განმავლობაში ასობით მოსწავლეს ვესაუბრები ხოლმე მათ პირად ცხოვრებაზე. როგორც წესი, ისინი პერიოდულად წუწუნებენ იმაზე, რომ მშობლები ზედმეტად მკაცრი არიან, უწესებენ საზღვრებს და არ აძლევენ თავისუფლებას იქ, სადაც უნდათ, იყვნენ უფრო ლაღები. თუ მშობელი ზედმეტად ავტორიტარი არ არის და ეს „შეზღუდვები“ რაციონალურ ხასიათს ატარებს (მაგალითად, კომპიუტერულ თამაშებზე ლიმიტის დაწესება), მოზარდები ამ ამბავს, როგორც მოცემულობას ისე იღებენ და სამართლიანობის შეგრძნება არ უქრებათ.

შიდა ოჯახური იერარქია, სადაც ერთი მეორეზე მეტი კი არა, მეტად პასუხისმგებელია რაღაცაზე, მოზარდისთვის გარდატეხის ასაკში გარანტირებული დაცულობის კარგი საშუალებაა.

წამიკითხავს, რომ ბევრი კვლევაა ჩატარებული იმაზე, როგორ ანაწილებენ სუსტი და ხშირად უნებურად უნებისყოფო მშობლები საკუთარი ცხოვრების ტვირთს შვილებზე, იმგვარად, რომ ამაზე არც დაფიქრდებიან ხოლმე. მაგალითად, მარტოხელა დედები ცდილობენ ქალიშვილებთან ან ვაჟებთან იმგვარად დაახლოებას, რომ მთლიანად გულს გადაუშლიან ხოლმე მათ პირადი ცხოვრების დეტალებიდან დაწყებული, ფინანსური ვალდებულებებითა თუ სამსახურში არსებული სტრესული სიტუაციების განხილვით დასრულებული. ისინი არც მეუღლის მიმართ უარყოფით დამოკიდებულებას უმალავენ შვილებს, რაც, თითქოს რაღაც პერიოდის განმავლობაში დედისა და შვილების მეტად დაახლოების, „გათანაბრებისა“ და საუკეთესო მეგობრობის საწინდარია, მაგრამ მოწიფულობაში, მოზარდობაში მიღებული ეს მძიმე ტვირთი შვილებისთვის მძიმე სატარებელი აღმოჩნდება ხოლმე.

ლიტერატურაში არის საინტერესო კანონი, რომელიც კემპბელს ეკუთვნის. მას „გმირის მოგზაურობა“ ჰქვია და ამ მოგზაურობაში პერსონაჟის გმირად გადაქცევას ვადევნებთ თვალს. გზას, რომელსაც პროტაგონისტი გაივლის ხოლმე, მას ბევრი ბარიერი ხვდება, თუმცა, ამ გზაზე ერთი საინტერესო გაჩერებაცაა, მას მენტორი ჰქვია. მენტორი ადამიანია, ვინც მთელი წრის განმავლობაში ან ერთი თავგადასავლიდან მეორემდე მიჰყვება, ამხნევებს, აგულიანებს გმირს, რათა კარგად მოფრთიანდეს, თავი მყარად იგრძნოს და მხოლოდ ამის შემდეგ შეეშვება ხოლმე. თუმცა შინაგანი კავშირი გმირსა და მენტორს შორის მაინც მუდმივია. ასეთი მენტორები ჩვენს ცხოვრებაში ხშირად ჩნდებიან. იქნებიან ეს მასწავლებლები თუ ადამიანები, ვინც რაიმე ახალი საქმის დასაწყებად შეგვაგულიანეს. მშობელს კი ვალდებულებაც კი აქვს, იყოს საკუთარი შვილის იმგვარი მენტორი, ვინც, კი ბატონო, მისი მეგობარიც იქნება, მაგრამ მთავარ ფუნქციას მაინც არ დაკარგავს – დარჩეს შვილისთვის გზის გამკვლევი ან მთავარი გულშემატკივარი.

ეს საკითხი ზღაპრებში, სხვადასხვა რელიგიაში, ადამიანების არქეტიპულ მეხსიერებაში საინტერესოდ ინახება და დაფიქრებული მკითხველი ადვილად გაავლებს პარალელს საკუთარ მაგალითებთან.

იშვიათ ბიოლოგიურ ან ფსიქოლოგიურ ანომალიებს თუ არ ჩავთვლით, ცხადია, არ მჯერა, რომ მშობელს გაცნობიერებულად სურს, ზიანი მიაყენოს საკუთარ შვილს. ჩვენთვის ყველაზე მიუღებელ სიტუაციაშიც კი, მშობელი საკუთარი ტრავმების გათვალისწინებით მოქმედებს და აზიანებს პირმშოს იმგვარად, რომ ვერც კი აცნობიერებს ამას.

არავის სურს, იყოს დიქტატორი შვილთან. მშობლები ურთიერთობის ამ გზას იმიტომ ირჩევენ, რომ ეშინიათ ავტორიტეტის დაკარგვის ან უბრალოდ სხვაგვარად ვერ წარმოუდგენიათ ურთიერთობა. ისინი ჩანან საზოგადოებაში და ჩვენ მათზე ბევრს ვსაუბრობთ (ზურგს უკან მაინც), ვაკრიტიკებთ და ყურადღებას ვამახვილებთ, მაგრამ მშობლები, ვინც საკუთარ როლზე უარს ამბობენ და ცდილობენ შვილზე ასაღები პასუხისმგებლობა შვილზევე გადაანაწილონ, ასევე იმსახურებენ კრიტიკას.

დიახ, შვილთან მეგობრული ურთიერთობა დიდი ფუფუნებაა ყველასთვის. ასეთი ბავშვები გაცილებით თავდაჯერებული და შემეცნებაზე ორიენტირებული არიან ხოლმე, ნაკლებად ჩხუბობენ ან არიდებენ თავს კონფლიქტებს, არ ქურდობენ, არ აფუჭებენ ნივთებს წინასწარგანზრახულად, არ აწვალებენ ცხოველებს. ეს ურთიერთობა მეგობრული უნდა იყოს და არა მხოლოდ და მხოლოდ მეგობრული (მშობლობაზე უარის თქმით), როგორც ზოგს წარმოუდგენია.

მენტორს, მშობელს მწვრთნელის, გზის გამკვალავის და როგორც ზევით დავწერე, საკუთარი მეტი ცხოვრებისეული გამოცდილების უსასყიდლოდ, სიყვარულით გადაცემის მოვალეობა აკისრია, იმგვარად, რომ თავისუფალი სივრცე არ წაართვას შვილს. თუ შენ პარაშუტით გადმოხტომა გადაგიწყვეტია, მოდი, ჯერ გასწავლი მის დაკეცვას, გაგავარჯიშებ, გაგწვრთნი, დაგანახებ რისკებს, გაგიზიარებ გამოცდილებას; დავრწმუნდები, რომ შენს უსაფრთხოებას არაფერი ემუქრება და მხოლოდ ამის მერე დაგრთავ ნებას, თავად გადაწყვიტო – გინდა გადახტომა თუ არა.

პრობლემა, როგორც ყველა სხვა ამბავში, აქაც ჩნდება – როდის დავიხიო უკან, როდის მივხვდე, რომ ჩემი, როგორც მენტორის როლი უნდა შევზღუდო, როდის დავიწყო „მისითღა მაყურებელი თვალებით ყურება“ და როდის მივცეთ შვილებს მეტი და სრული თავისუფლება ისე, რომ ჩვენი როლი შევასრულოთ.

მშობლის როლური უკან დახევა შვილის სიმწიფის პირდაპირპროპორციული უნდა იყოს. მაგრამ როგორ მომწიფდება შვილი, თუ მშობელი მხოლოდ მენტორია და მიაჩნია, რომ საკმარისად არ გაზრდილა მისი პირმშო? ეს ურთიერთდაკავშირებული კითხვები და მოქმედებებია. ამიტომ აქაც, მშობელს სამაგალითო, ბიბლიური სიფხიზლე მოეთხოვება.

შვილთან დროის გატარება უმნიშვნელოვანესი ფაქტორია ურთიერთობების ჩამოყალიბების საქმეში, მაგრამ როდესაც მშობელი მხოლოდ შვილის ცხოვრებით იწყებს ცხოვრებას და მთელ პირად დროს მხოლოდ ბავშვებთან ატარებს, მხოლოდ მათთან მეგობრობს და შვილებისთვისაც თავადაა საუკეთესო მეგობარი, ამით უნებურად დამოკიდებული ხდება შვილებზე და ბავშვებსაც იმგვარად მიიჯაჭვავს ხოლმე, რომ ორივესთვის სოციალური რეალიზაციისა და გართობის ერთადერთი საშუალება შიდა ოჯახური ურთიერთობებია. ეს აუცილებლად წარმოშობს გაუგებრობებსა და პრობლემებს, ძირითადად შვილებში.

იუნგი წერდა, რომ ადამიანის ინდივიდუალიზაციის გზაზე (რაც აუცილებელია და ძალიან ჰგავს კემპბელის გმირის მოგზაურობას) ბავშვობის ხანა უმნიშვნელოვანესია, სადაც მშობელი შვილისთვის ბარიერი კი არა, თანამგზავრი უნდა გახდეს. როგორც ავტორიტარი მშობელია ბარიერი, ასევე მშობლის როლზე უარის მთქმელი მშობელი აფერხებს ბავშვის სწორ განვითარებას. ინდივიდუალიზაციის დროს, შვილი გეგმაზომიერად ამცირებს ფიზიკურ, ემოციურ დამოკიდებულებას მშობელზე და ხდება სრულფასოვნად დამოუკიდებელი, რასაც ხელს მეგობრულ ურთიერთობაზე უარის მთქმელი ან მხოლოდ მეგობრულ კავშირზე (მშობლის როლის უარყოფით) წამსვლელი მშობლები უშლიან.

ინდივიდუალიზაცია მთელი ცხოვრების პროცესია, მაგრამ ბავშვობაში შეჩერებული განვითარება ზრდასრულობაში გასავლელ გზასაც აფერხებს. თუ მე შვილს ბავშვობაში, მოზარდობაში, თინეიჯერობაში ერთნაირად „ვძალავ საიდუმლოებებს“ და აღარ ვუტოვებ პირად სივრცეს, მას გაუჭირდება სრული ინდივიდუალიზაცია და ოდესმე მაინც მოინდომებს კონფიდენციალურობის დაცვას ჩვენგან და ამას გააკეთებს შეცდომებით (გაიხსენეთ მეგობრებიც, ვინც ჩვენს პირად სივრცეში ძალიან იჭრებიან, გვღლიან და მათთან არაცნობიერად დისტანცირებას ვცდილობთ).

ბავშვის ან უფრო მეტად ბავშვობაში დათმობილი და ვერგავლილი განცალკევების პროცესის საკომპენსაციოდ, „მეგობარ“ მშობელსა და შვილს შორის კონფლიქტები მოგვიანებით მაინც მოხდება, ან კონფლიქტს უკვე ზრდასრული ადამიანი დაიწყებს ყველა იმ ავტორიტეტთან, რომლებიც მის ან საზოგადოებრივ ცხოვრებაში გამოჩნდება (ცნობილი ადამიანები, დღის წესრიგი, ისტორიული ფიგურა და ასე შემდეგ).

მშობლების ნაწილს, სხვადასხვა მიზეზების გამო მაინც გაუჭირდება, უარი თქვას შვილთან ურთიერთობის არჩეულ სტილზე, როდესაც ის ბავშვის აღზრდის პასუხისმგებლობას ბავშვთან ერთადვე ინაწილებს, მაგრამ საკითხი დასაფიქრებელია. ალბათ უნდა გავიხსენოთ მაგალითები ჩვენ ირგვლივ, დავაკვირდეთ სხვასაც, ვკითხოთ აზრი გამოცდილ პედაგოგებსა თუ ფსიქოლოგებს და ვიმუშაოთ საკუთარ თავზე, რათა უარყოფითი შედეგი არ მივიღოთ შვილებისთვის და საკუთარი თავებისთვისაც.

 

რომაული ციფრების გამოყენება

0

მათემატიკა წარმოგიდგენთ სხვადასხვა სახის რიცხვებს, რომლებიც გვეხმარება პრობლემების გადაჭრასა და ირგვლივ არსებული საგნების ამოცნობაში.

რიცხვების დანახვა, რომლებიც წარმოდგენილია სხვადასხვა გზით, არის შესანიშნავი გზა, დაეხმაროს ბავშვებს, უკეთ გაიაზრონ რიცხვის ცნება. ციფრებზე სხვადასხვა გზით ფიქრი ასევე ეხმარება მათ კავშირების დანახვაში. რიცხვის რომაული რიცხვის სახით დაწერა კიდევ ერთი გზაა იმის საჩვენებლად, რომ ერთი და იგივე რიცხვი შეიძლება სხვადასხვა ფორმით, ანუ განსხვავებულად გამოიყურებოდეს.

მიუხედავად მათემატიკური გამოთვლებისათვის რომაული ციფრების გამოყენების არაპრაქტიკულობისა, რამაც გამოიწვია ინდურ-არაბული რიცხვითი სისტემის ფართო გამოყენება, მნიშვნელოვანია მოსწავლეებს გავაცნოთ რომაული ციფრები. რომაული ციფრები უზრუნველყოფს რიცხვების ახალ წარმოდგენას, აქვს მუდმივი კულტურული აქტუალურობა და დღესაც გამოიყენება ისტორიასა და საზოგადოებაში

კლასი მე-5

სამიზნე ცნება: მათემატიკური მოდელირება. კანონზომიერება. ლოგიკა

ქვეცნება: რიცხვები და თანრიგები

ქვესაკითხი: რომაული რიცხვები

საკვანძო შეკითხვა: რისთვის გამოიყენება რომაული რიცხვები?

სტანდარტის მიხედვით მისაღწევი შედეგები:

მათ.დაწყ.(I).1 მოსწავლე უნდა ფლობდეს და იყენებდეს რიცხვის ცნებას და რიცხვის წარმოდგენის საშუალებებს; მოსწავლემ უნდა შეძლოს რიცხვების შედარება და კლასიფიცირება.

მიზანი: მოსწავლეები შეძლებენ რიცხვის წარმოდგენას და ზოგიერთი არითმეტიკული მოქმედების შესრულებას რომაულ რიცხვთა სისტემაში. შეძლებენ რიცხვთა პოზიციური და არაპოზიციური სისტემების შედარებასა და მსჯელობას.

აქტივობა 1. სად გინახავთ რომაული ციფრები?

გაკვეთილს ვიწყებ დისკუსიით:

  • იცით, რომ არსებობს სხვა განსხვავებული ციფრთა სისტემები? იცით, რომ რიცხვებს, რომელსაც ჩვენ დღეს ვიყენებთ უწოდებენ არაბულს? სანამ არაბებმა თავიანთი ნუმერაციის სისტემა შექმნეს (რომელსაც ჩვენ დღეს ვიყენებთ) და ევროპაში შემოიტანეს, მანამდე ძველ რომში რომაელებმა გამოიგონეს ნუმერაციის სისტემა, რომელსაც რომაულ ციფრებს ვუწოდებთ და დღესაც ვიყენებთ ზოგიერთ შემთხვევაში.

სად გინახავთ რომაული რიცხვები?

იცით, რომ საათის ციფერბლატზე რომაული რიცხვებია გამოსახული?

 

 

აქტივობა 2. ციფრების გაცნობა

რომაული ციფრები არის რიცხვების სიმბოლური წარმოდგენა. რომაული რიცხვების წარმოსაჩენად ლათინური ანბანის რამდენიმე ასო გამოიყენება.

თანამედროვე რომაული რიცხვები იყენებენ შვიდ ასოს სხვადასხვა რიცხვის ჩასაწერად. ეს არის I, V, X, L, C, D და M, რომელთა შესაბამისი რიცხვითი მნიშვნელობებია 1, 5 , 10, 50, 100, 500 და 1000.

აქტივობა2: რომაული რიცხვების ჩაწერა და წაკითხვა

როგორ ითვლება რომაულ ციფრებში 1-დან 3-მდე I=1, II=2, III=3
როგორ იწერება 4? IIII=4

სინამდვილეში ეს ასე არაა

IV=4

 

რა არის ეს V სიმბოლო? V=5
რომაულ რიცხვებში 3 -ზე მეტი ზედიზედ ერთი და იგივე სიმბოლო არ იწერება. ამიტომ III-ის შემდეგ მოდის IV. როგორ ფიქრობთ, რა მოდის V-ის შემდეგ?
ვამატებთ ერთს I  VI=6
ვამატებთ კიდევ ერთს I VII=7
ვამატებთ კიდევ ერთს I VIII=8
9-ის მისაღებად ჩვენ არ შეგვიძლია დავამატოთ კიდევ ერთი I. ამიტომ შემოდის ახალი უფრო დიდი სიმბოლო
ათი X=10
9-ის მისაღებად 10-ს ვაკლებთ I -ს IX=9

 

 

 

1 I
2 II
3 III
4 IV
5 V
6 VI
7 VII
8 VIII
9 IX
10 X
დაიმახსოვრე: როდესაც ვწერთ I-ს დიდი სიმბოლოს წინ, როგორიცაა V ან X ამ რიცხვს ვაკლებთ 1-ს.

10 მდე დასათვლელად ვიყენებთ სამ სიმბოლოს, რომლებიც ქმნიან რომაულ რიცხვებს I , V , X.

 

აქტივობა 3: საერთო საკლასო მუშაობა

ჩაწერე რიცხვები 11-დან 20-მდე

(რჩევა: ჩაწერე იგივე წესით, როგორც 1-დან 10-მდე)

აქტივობა 4: წესები

 

რომაული რიცხვების ჩასაწერად სულ გამოიყენება 4 წესი
წესი მაგალითი
წესი 1: როდესაც პატარა სიმბოლო უფრო დიდი სიმბოლოს შემდეგ არის, ის ამ რიცხვს ემატება. VI=5+1=6
წესი 2: თუ სიმბოლო მეორდება ისინი იკრიბება. XX=10+10=20

II=1+1=2

წესი 3: როდესაც პატარა სიმბოლო უფრო დიდი სიმბოლოს წინ არის, ის ამ რიცხვს აკლდება. IX=10-1=9

IV=5-1=4

წესი 4: ერთი და იგივე სიმბოლო არ შეიძლება გამოყენებულ იქნას ზედმეტად სამზე მეტჯერ.  III=1 +1+1=3, მაგრამ

4 არ არის IIII, 4 არის IV

ამ წესების გაცნობისა და რამდენიმე მაგალითის შესრულების შემდეგ მოსწავლეებმა დააკავშირეს რომაული რიცხვის ჩაწერისა და არაბული რიცხვების ჩაწერის წესები. თავად შეამჩნიეს, რომ რომაული რიცხვების ჩანაწერში „ციფრები“ თანრიგის ერთეულებს არ წარმოადგენენ, „პოზიციები არა აქვთ“. სწორედ ამიტომ იგი წარმოადგენს არაპოზიციური რიცხვთა სისტემას.

აქტივობა 5: ვაგრძელებთ რიცხვების გაცნობას.

ახლა ვისწავლოთ დანარჩენი ოთხი სიმბოლო LCD და M.

L = 50

C = 100

D = 500

M = 1000

აქტივობა 6: სავარჯიშოების შესრულება

(მოსწავლეთა საერთო-საკლასო ორგანიზება)

მოსწავლეები ასრულებენ სავარჯიშოებს, ზემოთ განხილული მაგალითების მსგავსად, იმავე წესებისა და თვისებების გამოყენებით

რომაული რიცხვების ჩაწერა ათობით რიცხვთა სისტემაში

50 – 10 = 40
CCLX 100 100 50 10 = 260
1000 – 100 = 900
XXX 10 10 10 = 30, მაგრამ 40 რ არის XXXX 
CCC 100 100 100 = 300, მაგრამ 400 არ არის CCCC
MDC LI 1000 500 100 + ( 50 – 10 ) + 1= 1000 + 600 + 40 + 1= 1641

რიცხვების რომაულ რიცხვთა სისტემაში გადაყვანა

300 = 100 + 100 + 100 = CCC
400 = 500 – 100 D
600 = 500 100 DC
800 = 500+100 + 100 + 100 = DCCC
900 = 1000 – 100 M
2342 = 2000 + 300 + 40 + 2= MMCCCXLII
978 = 900 + 70 + 8=MLXXXVIII

აქტივობა 7: სად გვხვდება რომაული რიცხვები ცხოვრებაში.

მოსწავლეებმა იმსჯელეს და მოიყვანეს რამდენიმე მაგალითი:

ჩვენ ვცხოვრობთ XXI საუკუნეში. საქართველოში. დავით IV აღმაშენებელი მეფობდა XXI-XXII საუკუნეებში. სვეტიცხოვლის საკათედრო ტაძარი არის XI საუკუნის ქართული ხუროთმოძღვრების ძეგლი.

ისტორიის წიგნებში საუკუნეების, მეფეებისა და დედოფლების სახელებს, ასევე ტაძრებსა და არქიტექტურულ ძეგლებზე თარიღებს, ხშირად წიგნის თავებს, საათის ციფერბლატებს და ა.შ რომაული რიცხვებით გამოსახავენ.

აქტივობა 8. გასასვლელი ბარათები, წყვილთათვის

მოსწავლეთა წყვილს ვურიგებ წინასწარ გამზადებულ მათი მზაობის შესაბამის ბარათს.

ბარათი დაბალი მზაობის მოსწავლეთათვის

საშინაო დავალება (სურვილისამებრ შესასრულებელი)

  • მოიძიე ინფორმაცია ძველი სამყაროს სხვადასხვა რიცხვთა სისტემაზე და შეავსე ქვემოთ მოცემული ცხრილი.

 

სიტყვიერად არაბული რომაული ეგვიპტური მაიას
ოცდაჩვიდმეტი 37      
       
    CLIX    
       

 

გადააადგილე ერთი ასანთის ღერი, რომ სწორი იყოს:

 

 

გაკვეთილი შეჯამდა საკვანძო შეკითხვაზე მოსწავლეთა საინტერესო პასუხებით.

მიუხედავად იმისა, რომ რომაულ რიცხვთა ჩაწერისა და წაკითხვის სწავლება შეიძლება აუცილებელი არ იყოს რეალურ სამყაროში პრობლემების გადასაჭრელად, ვფიქრობ, რომ მისი სწავლება მნიშვნელოვანია რიცხვის ცნების გასაძლიერებლად.

რომაული ციფრებით (სიმბოლოებით) რიცხვის ჩაწერა კოდით ან იეროგლიფებით წერას ჰგავს, ამიტომ მოსწავლეები ხალისითა და ინტერესით გაეცნენ რომაულ რიცხვებსა და მათზე ზოგიერთ არითმეტიკულ მოქმედებას.

გამოყენებული ლიტერატურა:

  1. ეროვნული სასწავლო გეგმა

https://ncp.ge/ge/curriculum?subject=36&subchild=198;

  1. მათემატიკის გზამკვლევი მე-5 კლასი. შედგენილი ქეთი ცერცვაძის მიერ, ზოგადი განათლების რეფორმის ფარგლებში. https://math.ge/mekhute-klasi/.

 

ვიდეობლოგი

მასწავლებლის ბიბლიოთეკას ახალი წიგნი შეემატა- სტატიები განათლების საკითხებზე

ჟურნალ „მასწავლებლის“ თითოეული ნომრის მომზადებისას, ცხადია, ვფიქრობთ მასწავლებელზე და იმ საჭიროებებზე,რომელთა წინაშეც ის ახლა დგას. ვფიქრობთ მასწავლებელზე, რომელიც ჩვენგან დამოუკიდებლადაც ფიქრობს, როგორ მოემზადოს გაკვეთილისთვის, რა...