იყო დრო, ტუსკია ბრიტნი სპირსისა და ლინდა ევანგელისტას პოსტერებს აგროვებდა, ზოგს კედელზე აკრავდა თავის ოთახში და ზოგსაც საგულდაგულოდ ინახავდა მზის

ხმა გამორთულია და შარვლის ჯიბეს ვიბრაცია მიწვავს. ეკრანს დავხედე. დათო კახაბერი მირეკავს. დადიანების სასახლის საგამოფენო დარბაზში გიდი წარსულის ამბებს ჰყვება

  თავისი მთავარი დასაყრდენისა და თანამებრძოლის ჩამოცილება რომ გადაწყვიტა, სტალინმა „მეგრელთა საქმის“ მომზადება ბრძანა. საქმის ფიგურანტები თანამდებობიდან მოხსნეს და დააპატიმრეს.

არც ისე დიდი ხანია იმ დროიდან გასული, როცა დედაჩემი ერთ პატარა, ძალიან პატარა ჯიხურში ჟურნალ-გაზეთებს ყიდდა და იქ თვიდან თვემდე

ჩემი სიმამრისგან გამიგია: გასული საუკუნის 80-იანი წლების ბოლოა, ვაკის პარკში ეროვნული მოძრაობა დიდ მიტინგს მართავს. ტრიბუნაზეა გურამ პეტრიაშვილი. – ხალხო,

დიდი და პატარა კლასელები მამაჩემმა და მისმა მეგობარმა ამასწინათ ერთი კლასელი გაიხსენეს, მესამე თუ მეოთხეკლასელი ბიჭი, რომელსაც მამის თოფი გაუვარდა

  იონა მეუნარგიას თხზულებათა ხუთტომეული ჩემი პირველი საგამომცემლო პროექტი იყო. საშუალება მეძლეოდა სტუდენტობის დროიდან ნაგროვები მასალები (ზოგი წიგნად გამოცემული და

* 2010 წელს ასეთი გულუბრყვილო რაღაც ჩამიწერია: „რამდენს ინატრებდიო, რომ მკითხონ, სისხლსავსედ ცხოვრების ხუთ წელს ვიკმარებდი ალბათ, ოღონდ თუ ამაში

კურტ ვონეგუტს აქვს, თუ არ ვცდები, ერთი ძალიან უცნაური მოთხრობა თუ წერილი. ესაა იმ ადამიანების ჩამონათვალი, ვისაც ცხოვრებაში შეხვედრია, ვინც

„ომებზე თუ დაწერთ, სისხლზე თუ დაწერთ, მოკლულ, დასახიჩრებულ, დაობლებულ ადამიანებზე, გვამებზე და შიშზე, თქვენს ნაწერს არავინ არ წაიკითხავს!“ – მითხრა