ჩემს თაობას არ განუცდია ერმიტაჟის სიდიადე და სრულყოფილება, არც კრემლის სანახებში, საქორწილო მოგზაურობის ამსახველი ფოტოს გადასაღებად შეყოვნებულა, მით უფრო, ბაიკალის

– მოსმენაშ კულტურა ვარე! – ეს სიტყვები ისე მკაფიოდ ჩამრჩა გონებაში, რომ მგონია, ათი ან თხუთმეტი წლის წინ კი არ

  ციკლიდან „პირთა საძიებელი“ 1. იმედგაცრუებისა და გულგატეხილობის დროს მხოლოდ ჩემი შვილები მახსენდება. ძალიან სუსტია ხოლმე ადამიანი, მით უმეტეს, უზღვავი

დედაჩემისგან ვიცი: მას და მის ძმას ერთი თამაში ჰყვარებიათ ბავშვობაში. ჭადრაკში იყო, შაშში თუ ნარდში – თავიდანვე ისე აიკრიფებოდნენ, რომ

იყო დრო, ტუსკია ბრიტნი სპირსისა და ლინდა ევანგელისტას პოსტერებს აგროვებდა, ზოგს კედელზე აკრავდა თავის ოთახში და ზოგსაც საგულდაგულოდ ინახავდა მზის

ხმა გამორთულია და შარვლის ჯიბეს ვიბრაცია მიწვავს. ეკრანს დავხედე. დათო კახაბერი მირეკავს. დადიანების სასახლის საგამოფენო დარბაზში გიდი წარსულის ამბებს ჰყვება

  თავისი მთავარი დასაყრდენისა და თანამებრძოლის ჩამოცილება რომ გადაწყვიტა, სტალინმა „მეგრელთა საქმის“ მომზადება ბრძანა. საქმის ფიგურანტები თანამდებობიდან მოხსნეს და დააპატიმრეს.

არც ისე დიდი ხანია იმ დროიდან გასული, როცა დედაჩემი ერთ პატარა, ძალიან პატარა ჯიხურში ჟურნალ-გაზეთებს ყიდდა და იქ თვიდან თვემდე

ჩემი სიმამრისგან გამიგია: გასული საუკუნის 80-იანი წლების ბოლოა, ვაკის პარკში ეროვნული მოძრაობა დიდ მიტინგს მართავს. ტრიბუნაზეა გურამ პეტრიაშვილი. – ხალხო,

დიდი და პატარა კლასელები მამაჩემმა და მისმა მეგობარმა ამასწინათ ერთი კლასელი გაიხსენეს, მესამე თუ მეოთხეკლასელი ბიჭი, რომელსაც მამის თოფი გაუვარდა