ბაბუაჩემმა ულამაზესი, ლაპლაპა „ტოზი“ რომ გაყიდა და მსუნაგი, შვილივით ნაჩვევი კურცჰაარი ბიმიც მიაყოლა, იმის შემდეგ მხოლოდ ერთხელ წავედით კვათარებზე. გადმოფრენა

ჩვენ უფრო მოლაპარაკე, მჭევრმეტყველი მოძღვრები გვამახსოვრდება. მამა გიორგი გულორდავა მოსმენის ნიჭით იყო დაჯილდოებული, სულიერი შვილის გამოცდილებას დინჯად უგდებდა ყურს და

– თუ შენ არ მეინდომებ, არ გამოვა, ბიძი, – მითხრა მამაჩემის ძმაკაცმა წლების წინ ზუგდიდში, – რაღაცები შენ უნდა მეინდომო

1. თხუთმეტი წუთით მოვიდა ბებიაჩემი. შვიდი კილომეტრი გამოევლო 1993 წლის უტრანსპორტობაში ცაიშიდან ქალაქამდე. რძე და პური მოგვიტანა. რედიკული გახსნა და

* „ზვიად ძვირფასო, გიდასტურებ, მაგრამ რა არის ასეთი აჩქარება, ერთხელ კორექტორის თვალით წამეკითხა… კარგი, ბატონო, იყოს რაც არის. ვადასტურებ. დავით

ერთადერთი კაცი, ვინც ბოლო წლების ბაბუაჩემის ცხოვრებაში მახსენდება, მისი მეგობარი ბონძი ქირია იყო. არა, მეგობარი და პატივისმცემელი ბევრი ჰყავდა ბაბუას,

ყოველ ღამე ამ რიტუალით ვიბრუნებ ძილს, მეორედ თუ მესამედ გამოღვიძებული: ვდგები, ცალ-ცალკე ოთახებში გაფანტულ ბავშვებს ჩამოვუვლი, მათ სუნთქვას მივაყურადებ და

ლუიზ გლიუკი, რომელსაც 2020 წელს ლიტერატურული ნობელი მიანიჭეს, ბატლერ იეიტსივით, ტ. ს. ელიოტივით და ბროდსკივით საყოველთაოდ აღიარებული პოეტი არ არის.

თავს ალბათ ვერავინ დადებს, რომ ეს არ შეხებია. სადღაც გულის ფსკერზე ამ წუთასაც ვგრძნობ მიძინებული მხეცის მშვიდ სუნთქვას. თითქოს სძინავს,

ხო, ის არის, ღუმელთან ჩამომჯდარი. იღიმის კიდეც, ჩვენკენაც გამოიხედება. ნეტა რატომ მოვიდა? რაღაც ხრინწი გაერევა ხმაში. ალბათ ამათ დაიბარეს, გვპირდებოდნენ