ლუიზ გლიუკი, რომელსაც 2020 წელს ლიტერატურული ნობელი მიანიჭეს, ბატლერ იეიტსივით, ტ. ს. ელიოტივით და ბროდსკივით საყოველთაოდ აღიარებული პოეტი არ არის.

თავს ალბათ ვერავინ დადებს, რომ ეს არ შეხებია. სადღაც გულის ფსკერზე ამ წუთასაც ვგრძნობ მიძინებული მხეცის მშვიდ სუნთქვას. თითქოს სძინავს,

ხო, ის არის, ღუმელთან ჩამომჯდარი. იღიმის კიდეც, ჩვენკენაც გამოიხედება. ნეტა რატომ მოვიდა? რაღაც ხრინწი გაერევა ხმაში. ალბათ ამათ დაიბარეს, გვპირდებოდნენ

ჩვენ გვგონია, რომ ცხოვრება ისაა, რასაც ვაღწევთ და პირად ანგარიშში მივითვლით, არადა ხშირად ის უფრო გვზრდის, წინ გვწევს და ძალას

(ციკლიდან „პირთა საძიებელი“) 1 მეცხრე კლასში ვიყავი, ბაბუაჩემის კუბოსთან გამოსათხოვარი რომ წავიკითხე. კარგი, მე სევდას და მისი გამოხატვის სურვილს ვყავდი

ზვიად კვარაცხელია- მწერალი შვიდ წელზე მეტია ინტერნეტგაზეთ „მასწავლებლისთვის“ ვწერ. ეს საკმაოდ დიდი დროა იმისთვის, რომ საქმის სურვილი და ერთგულება გამოსცადო

მგონი მეხუთე კლასში ვიყავი, როცა გერმანულში დავიწყე მეცადინეობა კესო ეფენიასთან. ვერ ვიტყვი, რომ ეს ამბავი დიდხანს გაგრძელდა და ორივე მხარისთვის

გაჭირვებას რა ვუთხარი, თორემ ეს ამბავიც ჩემს ბავშვობაში იქნებოდა ჩამარხული. ხომ არის, რაღაცების ბოლომდე დავიწყება რომ გინდა – ზოგის სამართლიანად

* მასზე წერას გაბედვა უნდა. თითქოს ადვილად არ გემორჩილება სათქმელი და არც ის გინდა, მხოლოდ პათოსში და მოკრძალებაში გაიხლართო. მთლად

დღეს უკვე ძნელია გაარჩიო, ნიუსფიდზე უფრო მეტს ვცხოვრობთ თუ „რეალურ ცხოვრებაში“. ნიუსფიდზე რომ უფრო მეტად ვკვდებით, ამას კი აღარ უნდა