დაპირებისამებრ ამჯერად გიამბობთ, როგორ გავაცანი როლური თამაშით მეექვსეკლასელებს მერი მ. დოჯის „ვერცხლის ციგურები“. წიგნი 1971 წელს არის გამოცემული. ლილისფერ ყდაზე

მე იმხელა ვარ, რომ ბავშვობაში ,,ბაბილინას“ ვუყურებდი, ყველაზე ბნელ, ყველაზე ნაცრისფერ და მაინც ძალიან საყვარელ მულტფილმს თავისი ემოციურობით, თავისი საინტერესო

იდეების მოედანი – ეს სიტყვები პირველად სკოლის მართვისა და ლიდერობის კონფერენციაზე გავიგონე. დღის ბოლოს კი მისი მონაწილეც გავხდი. იმ დღეს

(ნაწილი პირველი) ბოლო დროს განათლების ქართველი ექსპერტები დაუფარავად საუბრობენ იმის შესახებ, რომ, დახარჯული ფინანსების მიუხედავად, საქართველოში სასკოლო განათლების ხარისხი ვერ

თამაში უნივერსალური ქცევაა, რომელიც ყველა კულტურასა და დროში გვხვდება. თამაშის ზოგიერთი თეორეტიკოსის მოსაზრებით, ის ევოლუციურად ჩამოყალიბებული ქცევაა, რომელიც დამახასიათებელია ადამიანებისთვის,

ქართული ენისა და ლიტერატურის მასწავლებლის უმთავრეს გამოწვევად რჩება არგუმენტირებული, ანუ ანალიტიკური ესეის წერის სწავლება სკოლის საბაზო და საშუალო საფეხურზე. მოგეხსენებათ,