2012 წლის 21 ივლისს პირველად გადავკვეთე ატლანტიკის ოკეანე და ფეხი დავდგი ამერიკის კონტინენტზე. იმ წელს ვაშინგტონში ქიმიის საერთაშორისო 44-ე ოლიმპიადა

ოცნებაზე ვწერ. არა, პოლიტიკაზე წერა აზრადაც არ მომსვლია. მე და პოლიტიკა ერთმანეთთან დათვი და რაჭველივით ვართ. გახსოვთ ხომ? რაჭველი ტყეში

ფეისბუქი ყოველდღე მახსენებს: – გახსოვს? – შარშან ეს სურათი რომ გააზიარე, გახსოვს? – შარშანწინ კი ეს პოსტი დაგიწერია, გახსოვს? უჰ,

რა ასოციაცია გიჩნდებათ სიტყვა „პიკნიკის“ გაგონებაზე?  თუ აპირებთ, რომ მწვანე მდელო, კამკამა მდინარე, ქოჩორა ხეები და ზედ ტკბილად მოჭიკჭიკე  ჩიტები

ერთ ქალაქში ერთი შენობა იდგა. შენობაში რაღაცეები იყო განთავსებული, მათ შორის ერთი პატარა კლინიკა. უფრო სწორედ, თავად ფიქრობდნენ და ამბობდნენ

წვიმაზე ვოცნებობ… უდაბნოში გაშენებულ წარმტაც ბაღზე… ცეცხლი მინდა… ცეცხლის მოთამაშე ენას შევყურებ და ვაცნობიერებ, რომ ჩემთვის განკუთვნილი დრო უდაბნოს ქვიშასავით

სოფლის ბოლოს ტყე იყო. ტყეში ცხოველები ცხოვრობდნენ. რომელი ცხოველები? რა ვიცი, რომელი აღარ… თუმცა არა, ლომები და ვეფხვები არ ყოფილან,

კახეთში ვარ… სიმართლე რომ ვთქვა, მირჩევნია სადმე მალდივის კუნძულებზე ვიყო, მაგრამ მწარე რეალობა სწორედ ეს არის, რომ კახეთში ვარ და

ფეხის გულში მწვავე ტკივილი ვიგრძენი. მექანიკურად ავწიე ფეხი… იატაკზე გაჭყლეტილი კელა დამხვდა. არა, ისე ჩემი ბრალი იყო. რით ვეღარ ვისწავლე,

  ფაკირები ჩვენკენ იყურებიან და ცეცხლს მონდომებით ყლაპავენ. ჯერ ყლაპავენ, მერე უშვებენ. ჩვენ კი არ მოვწონვართ, სხვებისთვისაც სწორედ ასე მოინდომებდნენ.