ქუჩიდან შემოსული ხმაური მაღვიძებს. თენდება და ქუჩაც მოძრაობას იწყებს. სტამბულში ადრეც არაერთხელ ვყოფილვარ, მაშინაც ასე იყო, თენდებოდა და ქუჩაც

-კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება, დიდი მადლობა, რომ ჩამოსვლა  არ გადაიფიქრეთ. ასე, ათათურქის აეროპორტში პასპორტის კონტროლის ოფიცრები თითოეულ მგზავრს ესალმებიან. ხომ

იმ დღეს უცნაური ამბები ხდებოდა. ჯერ იყო და ლაბორატორიაში ასულს ფანჯრის რაფაზე პაწაწინა ჩიტუნა დამხვდა. ლაბორატორიაში  მეცადინეობის დაწყებამდე ავედი, ვიფიქრე,

იყო და არა იყო რა, ღვთის უკეთესი რა იქნებოდა. მოკლედ, ერთი ვირი იყო, მეწისქვილესთან ცხოვრობდა და თავს მძიმე შრომით ირჩენდა.

ნეტავი რა აბედნიერებს ადამიანს? რისგან შედგება ბედნიერება და გვიან რატომ ვხვდებით, რომ ოდესღაც ბედნიერები ვყოფილვართ? რატომ არის, რომ ყოველთვის უფრო

რა ვქნა, სიმართლე გაგანდოთ? მე ფენდამოკიდებული ვარ. ეს სევდანარევ ხუმრობად ჩავთვალოთ, რომელშიც სიმართლის მარცვალიც არის. ფენდამოკიდებული ნიშნავს, რომ ყოველ კვირას

2012 წლის 21 ივლისს პირველად გადავკვეთე ატლანტიკის ოკეანე და ფეხი დავდგი ამერიკის კონტინენტზე. იმ წელს ვაშინგტონში ქიმიის საერთაშორისო 44-ე ოლიმპიადა

ოცნებაზე ვწერ. არა, პოლიტიკაზე წერა აზრადაც არ მომსვლია. მე და პოლიტიკა ერთმანეთთან დათვი და რაჭველივით ვართ. გახსოვთ ხომ? რაჭველი ტყეში

ფეისბუქი ყოველდღე მახსენებს: – გახსოვს? – შარშან ეს სურათი რომ გააზიარე, გახსოვს? – შარშანწინ კი ეს პოსტი დაგიწერია, გახსოვს? უჰ,

რა ასოციაცია გიჩნდებათ სიტყვა „პიკნიკის“ გაგონებაზე?  თუ აპირებთ, რომ მწვანე მდელო, კამკამა მდინარე, ქოჩორა ხეები და ზედ ტკბილად მოჭიკჭიკე  ჩიტები