რკინის შესახებ წლების წინ დავწერე. შესავალში მკითხველის შესაყოლიებლად გალაკტიონის სტრიქონებს მივმართე – „მომკლავს მე უშენობა“-მეთქი. იქვე ვაგრძელებდი, ნამდვილად მოვკვდები, გავფითრდები,

როგორ ჩავატაროთ ქიმიის პირველი გაკვეთილი ისე, რომ საგნის გაცნობისთანავე დავაინტერესოთ მოსწავლეები? რომელი მეთოდებისა და ხერხების გამოყენებაა მიზანშეწონილი მათი აზროვნებისა და

  ქალბატონ  „მელიჰატს“ ყველაფერი აინტერესებს. ყველაფრის საქმის კურსში უნდა იყოს. ვინ სად მიდის, საიდან მოდის, რა დროს ბრუნდება და ხელში

” ნეტავი ნატვრა მანატრა, ეს ნატვრა ამიხდინაო ოქროს სასახლე ამიგო, ჭრელის წალკოტით წინაო!..” აქ ჩემი და ლექსის ავტორის ნატვრები ერთმანეთს

ჩემი ფანჯრების წინ სახელდახელოდ მოწყობილი ავტოსამრეცხაოა. რეცხვასა და დასუფთავებაში ცუდი არაფერია. ერთი ეგ არის, გამუდმებით ხმაურობენ. მუდმივი შხუილის ხმა ისმის,

ბებია დამსახურებული მასწავლებელი იყო. უკვე საკმაოდ ასაკოვანიც  კი ყოფილი მოსწავლეებისგან უამრავ წერილს იღებდა. მაშინ არ  არსებობდა არც სოციალური ქსელი და

მაიერის რეაქცია, ანუ რატომაა შემწვარი საკვები ასეთი გემრიელი და მადის აღმძვრელი? კულინარია – ეს ყოფითი ქიმიური ლაბორატორიაა და ყველა კულინარი

ამას წინათ სოციალურ ქსელს ვათვალიერებდი. იქ უამრავი გვერდი მაქვს მოწონებული, მათ შორის – ე.წ. „ყვითელი გვერდებიც“. ზოგჯერ, თუ რამე მყვირალა

ოდესმე დაინტერესებულხართ, რატომ იძირება ზოგჯერ ფოთოლი, ქვა კი ზედაპირზე მიცურავს?  არ შეგინიშნავთ? მდინარეში კი არა, ცხოვრებაში… ადამიანი წვალობს, შრომობს, ნიჭიც