როგორც წინა სტატიაში დაგპირდით, გაგაცნობთ იმ საპილოტე კვლევის შედეგებს, რომელიც ეძღვნება მასწავლებელთა ასერტული ქცევისა და ემოციური გადაწვის საკითხს, კერძოდ, რამდენად ახასიათებთ მასწავლებლებს ქცევის ასერტული სტილი და რა კავშირია ასერტულობასა და ემოციურ გადაწვას შორის. კვლევაში მონაწილეობდა იმერეთის რეგიონის 91 მასწავლებელი – 84 ქალი და 7 მამაკაცი.
ასერტულობის კონცეფცია საგანმანათლებლო სისტემაში (ნაწილი III)
მარადიული ოდისეა
ჰოდა, ამ ალტერნატიული მითოლოგიის მიხედვით, დარწმუნებული ვარ, რომ ოდისევსი თავიდანვე პოეტი იყო, ან ტროას ომში დაიწყო წერა, ან ცოტა მერე, მსუბუქი ყოფაქცევის ქალღმერთებს რომ გადაეკიდა, მეგობრები რომ დაკარგა, მეგზურები რომ შემოეფანტა. ჰოდა, იქნებ არსებობს კიდევ „ილიადასა” და „ოდისეის” სხვა ვერსია, რომლის ავტორიც თავად ოდისევსია, ყველაზე ჭკვიანი და მოხერხებული მეომარი, სამყაროს ყველაზე მაგარი მეტაფორის – ხის ცხენის – ავტორი.
მოკლედ, შორიდან დავიწყე. არადა, არც ისე ანტიკურ პოეტზე მინდოდა თქვენთვის მომეყოლა, სულ რაღაც, გასულ საუკუნეზე, სულ რაღაც ბერძენ ნობელიანტზე – იორგოს სეფერისზე.
პირველი მიზეზი, რატომაც მასზე თქვენთან საუბარი მომინდა, რასაკვირველია, სუბიექტურია, ის ჩემს საყვარელ პოეტთა შორისაა.
მეორე – ესეც სუბიექტურია. ისიც, როგორც მე, თურქეთიდან ემიგრირებული ბერძნული დიასპორის ნაწილია.
მესამე – სულ მგონია, რომ ბერძნები და ქართველები ძალიან ჰგვანან ერთმანეთს, ხასიათით, ტემპერამენტით, წარსულის გაიდეალებით, აწმყოსთან დაკავშირებული ეჭვითა და ნიჰილიზმით, დაკარგული ტერიტორიებით, თავისუფლებისთვის ბრძოლით და მთავარი კითხვით? აქვს თუ არა ძველ ბერძნულ კულტურას გაგრძელება დღევანდელი ბერძნული კულტურის სახით? ასევეა ჩვენს შემთხვევაში, ჩვენი ცნობილი მწერლის პერიფრაზი რომ გავაკეთო, იმ ბედაურებზე ის ქართველები შესხდნენ და გააჭენეს?
ყველაზე ზუსტი და კარგი პასუხი ამ კითხვაზე სწორედ იორგოს სეფერისთან ვიპოვე, ეს ქართულ რეალობასაც მოუხდება და ბერძნულსაც :
„არ ვამბობ, რომ ჩვენც ის სისხლი გვაქვს (რაც ჩვენს წინაპრებს) – რადგან რასისტური თეორიების მეშინია – მაგრამ ჩვენც იმავე ქვეყანაში ვცხოვრობთ და იმავე მთებს გავყურებთ, სანაპიროდან პირდაპირ ზღვაში რომ ეშვებიან”.
მოკლედ, მგონი, დაგისაბუთეთ, რატომ ვსაუბრობთ დღეს დიდ ბერძენ პოეტზე – იორგოს სეფერისზე.
ქალაქი, სადაც 1900 წელს იორგოს სეფერისი (სეფერიადისი) დაიბადა, თურქული წარმოთქმით იზმირად იწოდება, ბერძნებისთვის კი ის სმირნაა, ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი ქალაქი ბერძნული ლიტერატურისათვის, რადგან ჰომეროსის ბიოგრაფიის შვიდი, ერთმანეთისგან განსხვავებული ვერსიებიდან ერთ-ერთი, სწორედ სმირნას ასახელებს მსოფლიოს ერთ-ერთი ყველაზე დიდი პოეტის დაბადების ადგილად. ეს ამბავიც სიმბოლური მგონია, შვიდი ქალაქიდან ერთ-ერთში ბოლოსდაბოლოს, დაზუსტებულად იშვა მსოფლიო მნიშვნელობის ბერძენი პოეტი.
მშობლიური ქალაქი მისმა ოჯახმა მალე დატოვა და საცხოვრებლად ათენში გადავიდა. ამის მიზეზი გართულებული თურქულ-ბერძნული ურთიერთობების გარდა, ალბათ ოჯახის უფროსის, სტელიოს სეფერიადისის სურვილიც იყო, რომ მის შვილებს უფრო ადვილ, ბერძნულ გარემოში ეცხოვრათ.
ათენის მერე სწავლა ჯერ საფრანგეთში, მერე ინგლისში გააგრძელა სეფერისმა და ელადაში ძალიან კარგი დიპლომატიური და იურიდიული განათლებით დაბრუნდა. ამის შემდეგ, თითქმის სიცოცხლის ბოლომდე დიპლომატიურ სამსახურში მუშაობდა. ხომ არის მეოცე საუკუნის ოდისევსისთვის შესაფერისი კარიერა? მაგრამ ამავე დროს მეოცე საუკუნის ოდისევსი პოეტიც იყო, თან ძალიან მნიშვნელოვანი, რომლის პოეზიამ სრულიად შეცვალა ბერძნული პოეზიის ტრადიციული ხაზი და ახალი პოეტიკა დაამკვიდრა.
იორგოს სეფერისი სურათხატია იმისა, როგორ შეიძლება გარედან, სხვა რეალობიდან მოსულმა ადამიანმა რეინტეგრაციის პროცესი გაიაროს, ჩამოყალიბდეს პიროვნებად, რომელიც თავად შეცვლის სამყაროს, სადაც ის მოხვდა.
თუმცა, საუკუნე, როდესაც ის ცხოვრობდა სულაც არ იყო მარტივი საუკუნე, პირიქით. ყველა ეპოქას თავისი ილიონი აქვს, მეოცე საუკუნის საბერძნეთსაც ჰქონდა.
პირველი მსოფლიო ომი, თურქეთ-საბერძნეთის დაპირისპირება, თურქეთში მცხოვრები ბერძნული დიასპორის დევნა და საბოლოო გამოდევნა, ბერძენი მიგრანტები, ბერძნული რევოლუციები, მეორე მსოფლიო ომი და ფაშიზმი, ტოტალიტარიზმი და ტირანია და ხანგრძლივი ემიგრაცია…
მეოცე საუკუნის ოდისევსმა იმაზე მეტი გადაიტანა ვიდრე მისმა ანტიკურმა პროტოტიპმა. 1922 წელს სმირნაში განვითარებული ცნობილი მოვლენების დროს, როცა ბერძნები ქალაქიდან გამოდევნეს და მათი სახლები გადაწვეს, ოდისევსი ბავშვობის სახლის გარეშე დარჩა – ეს მისი ცხოვრების ერთ-ერთი ყველაზე ტრაგიკული მოვლენაა.
შემდეგ იყო უამრავ ქვეყანაში მოგზაურობა, ცხოვრება, კიდევ ერთხელ, ხელახლა მოპოვებული სახლის თავიდან მიტოვება, შრომატევადი და მჩქეფარე დიპლომატიური სამსახური, დაპირისპირება ავტორიტარულ მმართველობასთან, ლიტერატურული წარმატება, პოპულარობა, ნობელის პრემია ლიტერატურაში… და მაინც, იორგოს სეფერისი სახეა მეოცე საუკუნის ოდისევსისა, რომელიც დაბრუნდა თუ არა ითაკაში, არავინ იცის.
სწავლების მითი: რატომ არასოდეს ვეტყვი ჩემს ბიჭს, რომ ჭკვიანია
ერთწუთიანი წვალების შემდეგ გაუმკლავდა მაინც და თქვა: „მამა, ხომ მოგეწონა, როგორც გავუმკლავდი ამ სიტყვას? მგონი ვიგრძენი, ტვინი როგორ მეზრდება”. გამეღიმა: ჩემი ბიჭი გამოხატავდა „განვითარების მსოფლმხედველობის” ნიშნებს. მაგრამ ეს შემთხვევით არ მომხდარა. დიდი ხანი არ არის, რაც პრაქტიკაში ვიყენებ კვლევებს, რომლებსაც ბოლო რამდენიმე წელია ვკითხულობ და გადავწყვიტე, მაშინ კი არ შევაქო შვილი, როცა ისეთი რამ გამოსდის, რაშიც უკვე ძლიერია, არამედ როცა ძალისხმევას არ იშურებს რთული საქმისთვის.
მე ვუთხარი: რაც უფრო მეტ ძალისხმევას ხარჯავ, მით უფრო იზრდება ტვინი. სწავლისადმი დამოკიდებულების უამრავი კვლევისა და პირადი გამოცდილების გათვალისწინებით, ისე ვარ დარწმუნებული, როგორც არასდროს, რომ სწავლისადმი დამოკიდებულებას შესაძლოა მეტი მნიშვნელობა ჰქონდეს, ვიდრე იმას, რასაც ვასწავლით.
growth mindset – განვითარების
(ზრდის) მსოფლმხედველობა; fixed mindset – უცვლელობის მსოფლმხედველობა
[1]
[1]
ამტერმინების ქართული თარგმანი პირობითია. შესაძლოა, დაიძებნოს
სხვა, უფრო ადეკვატური შესატყვისიც. მაგ. growth
mindset – ზრდის განწყობა, ზრდისდისპოზიცია;
fixed mindset – უცვლელობის განწყობა, უცვლელობის დისპოზიცია.
თარგმნეს რაზმიკ ბადალიანმა და ირაკლი ქავთარაძემ
წყარო: The Learning Myth: Why I'll Never Tell My Son He's Smart
პრაქტიკული პედაგოგიკა – ფოკუსირებული დაკვირვების პრაქტიკა
განათლების სპეციალისტები აღიარებენ
და კვლევებიც ადასტურებს, რომ მასწავლებელთა პროფესიული განვითარების ალტერნატიული
გზებიდან ყველაზე პრაქტიკული და შედეგზე ორიენტირებული სკოლის
ბაზაზე მასწავლებელთა პროფესიული განვითარებაა. ასეთი სახის პროფესიული განვითარება,
ერთი მხრივ, მეტად არის მორგებული მასწავლებლის კონკრეტულ საჭიროებებს, მეორე მხრივ
კი, შეესაბამება მოსწავლეების სასწავლო მიზნებსა და ამოცანებს.
ქალბატონი ქეთევანი სკოლის ბაზაზე მასწავლებელთა პროფესიული განვითარების პროგრამით მიმდინარე შეხვედრებში ჩაერთო. რამდენიმე ხნის შემდეგ მას სერიოზული დამოკიდებულება ჩამოუყალიბდა საქმიანი კომუნიკაციებისა და „კრიტიკული მეგობრების” ინსტიტუტის მიმართ. ის სრულიად
ეთანხმება მოსაზრებას, რომ წარმატებული სკოლების ერთ-ერთი განსაკუთრებული მახასიათებელი
მასწავლებლებისა და სკოლის სხვა
თანამშრომლების ეფექტური კომუნიკაციაა. სკოლის განვითარების ჯგუფთან ერთად მან თეორიულად დაამუშავა ურთიერთდაკვირვების ხუთივე მეთოდი:
1.აღწერითი დაკვირვება;
2.ფოკუსირებული დაკვირვება;
3.გუნდური მუშაობა;
4.ჩართული დაკვირვება (დამკვირვებელი მოსწავლის როლში);
5.თვითდაკვირვება.
ალისტრახოვიჩი
(ჩანართები ჩაწერილია გურიაში, სხვადასხვა რეპრესირებულ ოჯახში)
გომის მთაზე, იქ სადაც გურული და აჭარელი მეჯოგეები იყრიდნენ თავს, იმალებოდა ხალხი, რომელთა ხსენებაზე ბევრს ყველაზე ადვილად გურია ახსენდება. სოფლის გიჟად წოდებული ალისტრახოვიჩი, სახელას ავთონა, მამის მხრიდან ტყის ყაჩაღების შთამომავალი. მე ვუყვარდი. მეუბნებოდა, ბუძია, მე სპორსტმენი კაცი რუსებმა გამაგიჟეს და შენ უნდა ასახელო ეს ქუჩა, ჩემს მაგიორშიო. სხვა მეზობლები დიდად თვალში არ მოსდიოდა. დედის მხრიდან რეპრესირებულთა შთამომავალი. მამა ადრე, დედა მოუკვდა გვიან. კომუნისტებმა დახვრიტეს ალისტრახოვიჩის ბებიაც და ბაბუაც.
დადუნა მაზმანიშვილი – ადამიანი ძვირფას ქვასავითაა, რაც უფრო მეტი წახნაგი აქვს, მით უფრო ბრწყინავს
პულჩეროზას მანიფესტი – სამყარო მოძრაობს
ათი საყვარელი წიგნის დასახელება მთხოვეს. დიდხანს არც კი დავფიქრებულვარ, ისე მოექცნენ სიის სათავეში ბავშვობის წიგნები. ვათვალიერებდი სხვა ადამიანების ჩამონათვალსაც და ამდენ განსხვავებულ ადამიანს, რაც გვაერთიანებდა, ეს ბავშვობის საყვარელი საკითხავები იყო.
რაში გვეხმარება წიგნების კითხვა ბავშვობიდან? იქნებ ადრეულ ასაკში მთელი სისრულით ვერ აღვიქვამთ ტექსტს, ბევრ მნიშვნელოვან დეტალს გამოვტოვებთ, ფურცლებს გადავახტებით, ასკინკილათი ვივლით კენტ და ლუწ გვერდებს, რას გამოვტოვებთ და რა გვრჩება აუარება წიგნის წაკითხვის შემდეგ? იქნებ ზოგიერთი წიგნი შეცდომით შევარჩიეთ მოზარდობის ასაკში? ამის მიუხედავად, მაინც მგონია, რომ არ არსებობს არასწორი წიგნები და არ არსებობს არასწორი დრო კითხვისთვის. ნებისმიერ ასაკში რთული თუ მარტივი საკითხავები უკვალოდ არ ქრება და თავიანთ მყარ ფუნდამენტს ქმნიან მომავალი რეფლექსიებისა და განსჯისთვის.
მრავალი წლის გასვლის შემდეგ, როცა ხელმეორედ გადავიკითხავთ ბავშვობის წიგნებს, ვხვდებით, რომ მაშინ ბევრი რამ ვერ შევამჩნიეთ, რაღაც გაგვეპარა და ახლა უკვე ყველაფერი უფრო მეტად ცხადი და ნიშანდობლივი, ძალიან მკაფიო შეტყობინებების მატარებელი გახდა.
“ჯოვანინო და პულჩეროზა” – აი, ეს ერთი ციდა, ძალიან პატარა საბავშვო ზღაპარი, რომლის ავტორი ჯოვანი პირელია, დღეს სულ სხვანაირად იკითხება. ბავშვობაში, თითქოს ინერციით მივდივართ, ლამაზ ამბებს ვეძებთ კეთილი დასასრულით და ზღაპრული სამყაროთი. დიდობაში კი, როცა ისევ გადავიკითხავთ ძველ ზღაპრებს, ფიქრით გავცდებით ყველანაირ მატერიალურ საზღვრებს, ვხედავთ რომ ამ პატარა, კეთილ ზღაპარში დიდი სიბრძნე დევს. ეს სიბრძნე კი მიგვანიშნებს იმაზე, რომ არასოდეს დავასვენოთ ჩვენი გონება, რომ არ შეიძლება მოვდუნდეთ, არ შეიძლება ფიქრი შევწყვიტოთ, არ შეიძლება წარმოსახვის ფანჯრები დავგმანოთ, რადგან გაჩერება გონების პარალიზებაა.
ცხრა ზღვასა და ცხრა მთას იქით, არის დაკარგული მთა, სადაც ცხოვრობენ კეთილი და მშრომელი ადამიანები, რომლებსაც ძალიან უცნაური და სახალისო სახელები ჰქვიათ. აქ ცხოვრობს ოსტატი ჯეროლამო და მისი მეუღლე – დედილო ჯუზეპინა, ერთი ვაჟიშვილი ჯოვანინო და ოჯახის სხვა ბინადრები: სიამის კატა – სემირამიდა, ძაღლი – ცეზარ ავგუსტი, კოჭლი დედოფალი ქათამი, იადონი – ჯუზეპე ვერდი. ყველა ისინი ამ მთის ძირში ცხოვრობენ თავიანთი მშვიდი და აუმღვრეველი ცხოვრებით. ერთიც გამოგვრჩა, რომელიც ყველას დასანახად ნამდვილად არ ჩანს, მაგრამ სწორედ ის არის ამ კეთილი ზღაპრის მთავარი მამოძრავებელი – ვარდისფერი რწყილი პულჩეროზა, რომელიც ოსტატი ჯეროლამოს ყურში შემძვრალი ჯერ ოსტატს არ აძლევს მოსვენებას და მუდმივად ახსენებს, რომ სამყარო მოძრაობს. შემდეგ კი, როცა მოხუც ოსტატთან ვერაფერს გააწყობს, უკვე ახალგაზრდა ჯოვანინოს ყურში გადაინაცვლებს და მსუბუქი კბენებით აიძულებს ფიქრის დაწყებას, თვალუწვდენელი ჰორიზონტების მიღმა გახედვას, ფიქრის სწავლას და შემეცნების სურვილს.
“მზე დიდ თხუნელაზე შემომჯდარიყო და დედილო ჯუზეპინას ბოსტანში დასეირნობდა”. სწორედ ერთ ასეთ დილას, ჯოვანინო ახალი ცხოვრების სანახავად წასვლას გადაწყვეტს, თავის თანამგზავრ პულჩეროზასთან ერთად. ჯოვანინოს დიდი გეგმები აქვს, მან უნდა შემოიაროს სამყარო, ცხოვრება ნახოს და გამოცდილება მიიღოს. ის თავის ფიქრებში ხშირად წარმოიდგენს, როგორ შევიდოდა სკოლაში და ბრაზიანი ხისხელა მსახური ძალაუნებურად ზრდილობიანად მიმართავდა: „გამარჯობა, სენიორ მასწავლებელო”. ის კი მოსწავლეებს მოუყვებოდა ათას ძალიან საინტერესო ამბავს. “მოუყვებოდა ერბოსავით ჩვილი გულის პატრონ ასჯარიმაზე და კინოთეატრის მფლობელ – ძია კინოლენტაზე, ქალაქის ცხოვრებასა და მის მოგზაურობაზე.
ჯოვანინო, როგორც ყველა წასული შვილი, ბოლოს ისევ თავის დაკარგულ მთას უბრუნდება, სადაც ხვდება მუხასავით მამას, რომელსაც თოვლივით გრძელი წვერი აქვს და დედილო ჯუზეპინას, მასაც მოხუცებულს და დაღლილს, ათასი ჭირ–ვარამისგან, მაგრამ გაზაფხულივით სახემხიარულს. ავტორი არ ამბობს, რა გზას აირჩევს ჯოვანინო, გახდება თუ არა თავისი პატარა სოფლის სკოლის მასწავლებელი, სადაც მოსწავლეებს მოუყვება თავისი მოგზაურობის ამბავს, როგორ დაეხეტებოდა ქალაქიდან ქალაქში, მაგრამ გვიმხელს ვარდისფერი რწყილის – პულჩეროზას მისიას. მან ღრმა მოხუცებულობამდე იცოცხლა, უძვრებოდა ხალხს ყურში და აიძულებდა ეფიქრათ. უცნაური ალბათ არც ის არის, რომ პულჩეროზა ოჯახს მემკვიდრეობით გადაეცემოდა – ჯერ დიდ ბაბუას, შემდეგ ოსტატს ჯეროლამოს, ახალგაზრდა ჯოვანინოს და შემდეგ კი უკვე ხალხის ფართო მასებს და ალბათ ყველას ჩასძახოდა ყურში სამყარო მოძრაობსო და მცირე დისონანსი შეჰქონდა, მშვიდი და აუმღვრეველი ცხოვრებით მცხოვრები დაკარგული მთის ბინადრებისთვის.
ჩვენ ყველას გვყავს ჩვენი პულჩეროზა, ჩვენი მოუსვენარი მე, რომელიც თავისი შეძახილებით შეგვახსენებს მარადიულ ჭეშმარიტებებს და მოგვიწოდებს, არ შევწყვიტოთ ძიება და დაუოკებელი ინტერესი ახალი გამოცდილების მისაღებად.
ჯოჯოხეთის მოდელი
ეს ისტორია 1960 წლის შემოდგომაზე დაიწყო, როდესაც სსრკ–ს მეთაურმა ნიკიტა ხრუშჩოვმა გაეროს სხდომაზე ფეხზე გაიხადა, ტრიბუნაზე ფეხსაცმლის ბრახუნი ატეხა და თან მთელ მსოფლიოს დაემუქრა. ხრუშჩოვის მუქარა ლიტონი სიტყვები არ ყოფილა. იმ წელს დახურული ქალაქის, არზამას-16-ის, საიდუმლო ლაბორატორიაში 100 მეგატონის სიმძლავრის წყალბადის სუპერბომბზე მუშაობა
დასრულდა, რომელმაც მოგვიანებით, კაცობრიობის ისტორიაში ყველაზე მძლავრი აფეთქება განახორციელა.
როდესაც იარაღი ხუმრობის ან საუბრის საგანი ხდება, მის მიმართ შიში იკარგება. ასეთი რამ ხიროშიმასა და ნაგასაკის შემდეგ ბირთვულ ბომბს დაემართა. მან იდუმალება დაკარგა და ნაკლებად საშიში გახდა, ვიდრე აფეთქებამდე. რა თქმა უნდა, სუპერსახელმწიფოები ახალი იარაღის შექმნის აუცილებლობის წინაშე აღმოჩნდნენ – ისეთის როგორიც ჯერ არავის ჰქონია.
მოკლედ, თერმობირთვული (ანუ წყალბადის) იარაღის გამოჩენა 50-იანი წლების დასაწყისში სავსებით კანონზომიერი იყო. ვინ იყო პირველი ძნელი სათქმელია. ზოგი ამბობს, რომ სახაროვი, ზოგიც ტელერზე
უთითებს. შედეგს მაინც ორივე ზესახელმწიფომ მიაღწია. მაგრამ საბჭოთა იმპერიამ დაწვრილმანება არ ისურვა და კაცობრიობის ისტორიაში ყველაზე დიდი ბომბის დამზადება გადაწყვიტა. ყველა დოკუმენტში მისი კოდი ”ნაკეთობა 202” იყო, საუბრებში კი შემქმნელები მას ”ივანს” უწოდებდნენ. ”ვანია” საკმაოდ დიდი გაიზარდა
– წონა 40 ტონა, სიგრძე 8 მეტრი. ურანით მისი შევსება პრობლემას არ წარმოადგენდა. აფეთქების ადგილამდე მიტანა კი…
ბომბის გადამზიდველის საპატიო მისიის შესასრულებლად, კონსტრუქტორებმა სსრკ–ს იმ დროის ყველაზე დიდი ბომბდამშენი TU 95 შეარჩიეს. მაგრამ ”ივანი” მისი წონის 20%-ს შეადგენდა და ასეთი სიმძიმით აფრენა გაუჭირდებოდა. ამიტომაც ”ვანიას” მოგზაურობაში გასამგზავრებლად 14 ტონის დაკლება მოუხდა.
ბომბის დამზადების პარალელურად თვითმფრინავის გადაკეთებაც მიმდინარეობდა. საბჭოთა სამხედრო საჰაერო ძალებმა ახალი TU 95B თავის განკარგულებაში 1956 წლის სექტემბერში მიიღო. ეს იყო ნამდვილი მონსტრი, რომელშიც ყველაფერი გიგანტური ბომბის გადაზიდვასა და ჩამოგდებაზე იყო ორიენტირებული.
ბომბდამშენის მთელი კორპუსი თვალისმომჭრელი თეთრი საღებავით იყო შეღებილი, ისევე როგორც თვითმფრინავი–ლაბორატორიის, რომელსაც გაფრენა TU 95B-სთან ერთად უნდა განეხორციელებინა. კიდევ ერთ უნიკალურ დეტალს უზარმაზარი სატვირთო პარაშუტი წარმოადგენდა, რომელიც აფეთქების სიმაღლემდე ბომბის ნარნარ დაშვებას უზრუნველყოფდა. ეს იყო რამდენიმე საფეხურიანი, ორტონიანი კონსტრუქცია, რომლის ყველაზე დიდი ნაჭრის ფართობი 1 600 კვ.კმ–ს შეადგენდა.
სიკვდილის შეხება
თვითმფრინავამდე ბომბი რკინიგზით გადაიტანეს და 1961 წლის 30 ოქტომბერს 9 საათსა და 27 წუთზე TU 95B-მ წყალბადის ბომბითა და ლაბორატორიული TU 16-ის თანხლებით კურსი არქიპელაგ ახალი მიწისკენ აიღო. დაახლოებით 11 საათზე თვითმფრინავის კაპიტანი, მაიორი დურნოვცევი დისპეჩერებს დაუკავშირდა და ამცნო, რომ დანიშნულების ადგილს მიუახლოვდა. თვითმფრინავი 10 500 მეტრ სიმაღლეზე იმყოფებოდა, როდესაც ბომბი ჩამოაგდო. მფრინავებმა შვებით ამოისუნთქეს, რადგან ბომბი რომ ვერ მოეშორებინათ, დაჯდომას ვეღარ შეძლებდნენ.
შემსუბუქებულმა თვითმფრინავმა ცხვირი ზეცისკენ მიმართა, მაგრამ პილოტებმა კურსის გამოსწორება შეძლეს და ბომბზე დაკვირვება დაიწყეს. თავდაპირველად პირველი ნახევარმეტრიანი პარაშუტი გაიშალა, შემდეგ – მეორე 5,5 კვ.კმ–იანი, შემდეგ
– ერთბაშად სამი 42-იანი და ბოლოს ძირითადი 1 600კვ.კმ–იანი. ბომბმა ნარნარად დაშვება დაიწყო.
ამ დროს ორივე თვითმფრინავი ბომბის ჩამოგდების ადგილს მაქსიმალური სიჩქარით გაეცალა. გათვლებმა აჩვენა, რომ პილოტებს გადარჩენისთვის მხოლოდ 15 წუთი ჰქონდათ. მათ შუქგაუმტარი ფარდები ჩამოსწიეს და აფეთქებას გულისფანცქალით დაელოდნენ.
11 საათსა და 32 წუთზე არქიპელაგ ახალი მიწის თავზე 4000 მეტრის სიმაღლეზე კაცობრიობის ისტორიაში ყველაზე მძლავრი აფეთქება გაისმა. ფანტასტიკური სიმკვეთრის ნათებამ ჰაერში დაახლოებით 70 წამი გასტანა. ღრუბლიანობის მიუხედავად იგი ასეულობით კილომეტრზე ჩანდა. მძლავრი ალი ირგვლივ ყველაფერს იწოვდა და გიგანტურ რუხ–ბორდოსფერ სოკოს ქმნიდა. ამ სოკოს თავი, სტრატოსფეროს ზედა ფენებს აღწევდა, ეს კი რამდენიმე ათეული კილომეტრია.
ნათების დროს ეპიცენტრისაგან 100 კმ–ით მოცილებული თვითმფრინავის კაბინა მკვეთრი შუქით განათდა. პილოტებს ვერც შუქგაუმტარმა ფარდებმა უშველა. თვითმფრინავში ტემპერატურა მნიშვნელოვნად აიწია და დამწვრის სუნი დატრიალდა. მაგრამ იწვოდა არა თვითმფრინავი, არამედ მხოლოდ მტვერი.
ყველაზე ცუდ დღეში კი TU 95B-ს უკანა ნაწილში მსხდომი სამხედროები აღმოჩნდნენ. იქ ისე ცხელოდა, რომ ერთ–ერთ მათგანს სახე და ხელები დაეწვა.
ამას აფეთქების ტალღაც მოყვა, ეკიპაჟი ნათლად ხედავდა ჰაერის ცისფერ, გამჭვირვალე კედელს, რომელიც ფუზელაჟს გადაევლო და მრავალტონიანი თვითმფრინავი რამდენჯერმე ჩხარუნასავით შეათამაშა. მოგვიანებით ცნობილი გახდა, რომ ეს ტალღა მთელი მსოფლიოს სეისმოსადგურებმა დააფიქსირეს და მან დედამიწას სამჯერ გადაუარა.
ატმოსფეროს იონიზაციამ 40 წუთით შეწყვიტა კავშირი ეკიპაჟსა და აეროდრომს
შორის. ამ დროის განმავლობაში არავინ იცოდა, თუ რა შეემთხვათ თვითმფრინავების ეკიპაჟთა წევრებს. თავად მფრინავებიც დაბნეულები იყვნენ.
მფრინავებს შიშის გრძნობა რომ ჰქონდათ, ბაზაზე ამას ყველა მიხვდა. ისინი გაჭაღარავებულები დაბრუნდებოდნენ. აეროდრომზე დაშვებისას, სამხედროებმა არა ქათქათა თეთრი, არამედ შავი, გამურული საფრენი აპარატები იხილეს.
საბჭოთა ბირთვული პროექტის ერთ–ერთი ისტორიკოსი იგორ მოსინი ამ დღის შესახებ წერს: ”არზამასში ამ ბომბის ცდების კინოქრონიკა ვნახე. საშინელი, შემაშფოთებელი სანახაობაა. ეს კადრები ხშირად მესიზმრება და ამ დროს, თითქმის ფიზიკურად ვგრძნობ სიკვდილის შეხებას”.
ჯოჯოხეთის მოდელი
როდესაც დამკვირვებელთა ჯგუფმა აფეთქების ეპიცენტრამდე მიაღწია, მათ თვალწინ საშინელი სანახაობა გადაიშალა. თოვლისა და მძიმე ყინულის ორმეტრიანი ფენა სადღაც გამქრალიყო. შუშით დაფარულ მიწაზე (ქვიშა დადნა) ციდან ჩამოცვენილი და დაბრმავებული თოლიები დაბორიალობდნენ, ნათებითა და რადიაციით დამწვარი ირმები და თეთრი დათვები, რომლებიც კუნძულის ნაპირებთან მოგვიანებით აღმოაჩინეს, სასიკვდილოდ იყვნენ განწირულნი.
ეპიცენტრიდან 50 კილომეტრის რადიუსში დაიწვა და დადნა აბსოლუტურად ყველაფერი. ტანკებისა და სხვა ტექნიკისაგან, რომელიც აფეთქების ადგილზე ექსპერიმენტისთვის დატოვეს, არაფერი დარჩა. 50 კმ–იანი წრის გარეთ განლაგებულ ტანკებს აფეთქების ტალღამ კოშკურები მოგლიჯა, თავად ისინი კი ამოაყირავა. აფეთქების დროს ზედაპირზე რადიაქტიული ნალექისა და მტვრის 5-6 მილიონი კიური დაგროვდა.
უზარმაზარი ტერიტორიები დიდი ხნით რადიაციით გაიჟღინთა. ეპიცენტრიდან 400 კილომეტრში განლაგებულ დაცარიელებულ სოფელში ყველა ხის სახლი დაინგრა. ქვის სახლები კი სახურავების, კარებისა და ფანჯრების გარეშე დარჩა. სოფელში, რომელიც 800 კილომეტრის დაშორებით მდებარეობდა, აფეთქების ტალღამ ყველა მინა დაამსხვრია.
აფეთქება იმდენად მძლავრი იყო, რომ ნათება კოსმოსიდანაც კი ჩანდა. დედამიწა შეზანზარდა. მაგრამ რაოდენ პარადოქსულიც უნდა იყოს, ”ივანის” აფეთქება, ბევრი ისტორიკოსის აზრით, გახდა მთავარი მიზეზი 1963 წლის 5 აგვისტოს მოსკოვში ხელმოწერილი ხელშეკრულებისა, რომელიც კოსმოსში, ატმოსფეროსა და წყალში ბირთვულ ცდებს კრძალავდა.
რას გადავურჩით
არადა ბომბმა, მთელი თავისი პოტენციალი არ გამოავლინა. იგი გათვლილი იყო 100 მეგატონაზე, აფეთქება კი 1961 წლის ოქტომბერში ხელოვნურად 50%-ით შეიზღუდა. მისმა სიმძლავრემ მხოლოდ 58 მეგატონა შეადგინა. რატომ? პასუხი მარტივია. ნახევარი საუკუნის წინ მეცნიერებსაც კი სათანადოდ არ ჰქონდათ გაცნობიერებული, თუ რა იყო ბირთვული და, მით
უმეტეს, თერმობირთვული აფეთქება. რადიაციის თვისებები კი, ნახევრად შესწავლილი ჰქონდათ. ამიტომაც ექსპერტების ერთი ნაწილი მთელი სიმძლავრით აფეთქებას ითხოვდა, სამაგიეროდ მეორე – გონიერი – შესაძლო შედეგებზე საუბრობდა.
”ივანის” ნახევარი ათჯერ მძლავრი აღმოჩნდა, ვიდრე მეორე მსოფლიო ომის წლებში გამოყენებული ყველა ასაფეთქებელი ნივთიერება, ხიროსიმასა და ნაგასაკიზე ჩამოგდებული ატომური ბომბების ჩათვლით. იმაზე, თუ რა მოხდებოდა ასმეგატონიანი მონსტრის აფეთქების შემთხვევაში, საბედნიეროდ მხოლოდ ვარაუდი შეგვიძლია.
კომპიუტერულმა მოდელირებამ სულ ახლახან აჩვენა, რომ ასმეგატონიან აფეთქებას დედამიწის ორბიტიდან გადახრა ან დედამიწის ქერქის გაბზარვა შეეძლო. თუმცა ბომბის სიმძლავრე საბჭოთა აკადემიკოსებს ამის გამო არ შეუმცირებიათ. სამყარო გადაარჩინა იმან, რომ ამ შემთხვევაში ვორკუტა, დიკსონი, ნორინსკი და კიდევ რამდენიმე ქალაქი განადგურდებოდა. საკუთარი ხალხის დახოცვა მეცნიერებს არ სურდათ, სადღაც ანტარქტიდაში ბომბის აფეთქების საშუალებას კი მათ მსოფლიო საზოგადოება არ მისცემდა. თანაც ამხელა მანძილზე აპარატურის გადაზიდვა პრაქტიკულად შეუძლებელი იყო.
მადლობას გიხდი, მეფეო…
ჩემი პედაგოგიური მწარმსი – სკოლა და სოციალური პროგრესი
მე მჯერა, რომ განათლება სოციალური პროგრესისა და გარდაქმნის
ფუნდამენტური მეთოდია.
მე მჯერა, რომ ყველა რეფორმა, რომელიც მხოლოდ კანონთა
ამოქმედებას, სასჯელის მუქარას ან მექანიკურ თუ გარეგან ღონისძიებებს ეფუძნება, წარმავალი
და ამაოა.
მე მჯერა, რომ განათლება საზოგადოებრივ ცნობიერებაში
ჩართვის პროცესს ემსახურება. და ამ საზოგადოებრივ ცნობიერებაზე დაყრდნობით ინდივიდუალური
აქტივობის მოწესრიგება სოციალური რეკონსტრუქციის ერთადერთი სანდო გზაა.
მე მჯერა, რომ ეს კონცეფცია პატივს მიაგებს როგორც ინდივიდუალისტურ,
ასევე სოციალისტურ იდეალებს. ის, როგორც
მართებული ცხოვრების წესის ერთადერთი ჭეშმარიტი საფუძველი,ჯეროვნად ინდივიდუალურია,
რადგან კონკრეტული ხასიათის ჩამოყალიბებას გულისხმობს. ის სოციალისტურია, ვინაიდან მიიჩნევს,
რომ ეს ხასიათი არამარტო ინდივიდუალური აღქმის, მაგალითისა და მოწოდების საფუძველზე,
არამედ უპირატესად ინდივიდზე გარკვეული ინსტიტუციური თუ საზოგადოებრივი ცხოვრების ფორმის
გავლენით უნდა ყალიბდებოდეს და რომ სოციალური ორგანიზმი სკოლის, როგორც მისი ორგანოს
საშუალებით, ეთიკის მიზნებს უნდა ადგენდეს.
მე მჯერა, რომ იდეალურ სკოლაში ინდივიდუალისტური და
ინსტიტუციონალური იდეალები ერთმანეთთან თანხმობაშია.
მე მჯერა, რომ განათლების გზით საზოგადოებას შეუძლია
საკუთარი მიზნების ფორმულირება, სხვადასხვა საშუალებებისა და რესურსების თავმოყრა და
ამგვარად საკუთარი თავის ზუსტად და გონივრულად იმ მიმართულებით გამოკვეთა, რა მიმართულებითაც
სურს მოძრაობა.
მე მჯერა, რომ როგორც კი საზოგადოება ამ მიმართულების
განვითარების შესაძლებლობებს გააცნობიერებს და მის ვალდებულებებს აღიარებს, განათლების
სპეციალისტის განკარგულებაში უამრავი დრო, ყურადღება და ფინანსური რესურსები აღმოჩნდება.
მე მჯერა, რომ განათლებით დაინტერესებული ყველა პირის
საქმე სკოლის, როგორც სოციალური პროგრესისა და რეფორმატორის, უმთავრეს და ყველაზე ეფექტურ
საშუალებად აღიარების დაჟინებული მოთხოვნაა. მისი მიზანია, საზოგადოებამ გამოიღვიძოს და გაიაზროს, თუ რისთვის
არსებობს სკოლა და გააცნობიეროს, რომ მასწავლებელი თავისი მოვალეობის სათანადოდ შესრულებისთვის საკმარისი რესურსებით უნდა აღჭურვოს.
მე მჯერა, რომ ამგვარად გაგებული განათლება მეცნიერებისა
და ხელოვნების ყველაზე სრულყოფილ და უშუალო ერთობას ქმნის, რომლის წარმოსახვაც შესაძლებელია მხოლოდ საკაცობრიო გამოცდილებით.
მე მჯერა, რომ ამგვარად, ადამიანის შესაძლებლობათა გამოკვეთა
და მათი საზოგადოების სამსახურში ჩაყენება უზენაესი ხელოვნებაა; იგი თავის სამსახურში
საუკეთესო ხელოვანებს უხმობს; ამგვარ საქმეში არანაირი ალღო, სიმპათია, ტაქტი,
შესრულების უნარი არ არის გადაჭარბებული.
მე მჯერა, რომ ფსიქოლოგიური მეცნიერებისსაშუალებით, რომელიც ინდივიდის სტრუქტურისა და განვითარების კანონების
წვდომის საშუალებას იძლევა, სოციალური
მეცნიერების განვითარებას ითვალისწინებს, ინდივიდთა სწორი ორგანიზების შესახებ ჩვენს ცოდნას
ამდიდრებს, შესაძლებელია საგანმანათლებლო მიზნების ყველა სახის სამეცნიერო რესურსის ამუშავება.
მე მჯერა, რომ როდესაც მეცნიერება და ხელოვნება საერთო
ძალით ერთიანდება,
მიიღწევა წარმმართველი ადამიანური ქცევა, მოქმედების ნამდვილი სათავეების გაცოცხლება და უდიდესი
ძალისხმევა, რაც ადამიანურ ბუნებას ძალუძს გაწიოს.
მე მჯერა, რომ მასწავლებელი არა მხოლოდ ინდივიდთა წვრთნითაა
დაკავებული, არამედ ის მონაწილეობას იღებს საზოგადოებრივი ცხოვრების ფორმირებაში.
მე მჯერა, რომ თითოეულმა მასწავლებელმა უნდა გააცნობიეროს
საკუთარი მოწოდების კეთილშობილება; რომ ის საზოგადოების მსახურია, რომელიცსათანადო წესრიგის შენარჩუნებისა
და საზოგადოების ჭეშმარიტი გზით განვითარების უზრუნველსაყოფად განაწესეს.
მე მჯერა, რომ ამ გაგებით, მასწავლებელი მუდამ ჭეშმარიტი
ღმერთის წინასწარმეტყველი და წინამძღოლია ღვთის ჭეშმარიტი სასუფეველისკენ.