ხოლო მე სკამზე ვიდექი და ხმა მიკანკალებდა. მერე დავმშვიდდი და რიხი შემემატა. ბოლოს სულაც ყვირილზე გადავედი. საყელო გამიოფლიანდა, თვალები დამებინდა

რა გაძლებს კიდევ ერთ საათს? თორმეტს არა, თერთმეტის ნახევარს ველოდები – შუქი მოვა. ცენტრალური. სხვა მხრივ – ადგილობრივი ჰიდროელსადგურის მცირევოლტიანი

მე რა ვიცოდი აბა სანტა-კლაუსი. თოვლის ბაბუა კი. აი, სათამაშოები რომ იდგა თხელი, თეთრ პლასტმასის – ნაძვის ხესთან. ქუდ-წვერ შეღებილი.

„გურული დღიურების“ პოპულარობის შესახებაც გეტყვით. ამას წინ რამდენიმე გადაცემა მოვისმინე ბოლო პერიოდის ქართულ ბესტსელერებზე და ჩემთვის პატივსაცემ სტუმრებს, მჯერა ,უნებლიეთ

  ოქტაი ოქტაი ქაზუმი ჩემი მეგობარია. ძველ, კეთილ დროს უნივერსიტეტში ერთად ვსწავლობდით. ის ჩემი პირველი მუსლიმი მეგობარია – ძველ, კეთილ

თუ ოდესმე სოფელს ან სოფლისმაგვარ ქალაქს ნოემბერში შემორჩენილხართ, ზამთრის პროლოგი ასეთია – ხის სახლის კელდები დაზეპირებულ მზის სუნს ისე იმეორებენ,

ასეა: ხშირად ეგრე ხდება, შენს დროში გარდაცვლილ ახალგაზრდა მწერალზე წერა გიჭირს. მიზეზი ბევრია, მაგრამ გასაჭირის მთავარი ბიძგი ის არის, რომ

არც ისე ძველი დროის ამბავს გიყვებით: “სტალინი არის ის ადამიანი, რომელიც დაჯიდლოვებულია მეტად დიდი ნიჭით. იგი მე გაცილებით ნიჭიერ კაცად

არ ვიცი რატომ – ალბათ ჩემი ღრმა და არმოსატანი ბავშვობის ამბების ბრალია _ სულ მიკვირდა ადამიანების, ვინც დილით ჩაისა და

ზენა ქარი ქრის. შიშის და ცრურწმენების ქარი. სკვინჩა რომ სტვენს და შესძახებენ: „სკვინჩა, შენს პირს შაქარი“ ან ძაღლი ყმუის. „საით