ჩვენ სხვანაირი ბავშვობა გვქონდა. სხვისას არ ჰგავდა. არც გამხმარ პურს ვჭამდით და არც შოკოლადისკარაქიანს. ეს არ ყოფილა უკიდურესი სიღარიბე და

მამების დღე იყო 19 ივნისს    გამარჯობა, მამა. შენ ყველაზე მორცხვი და მშრომელი კაცი იყავი, ვისაც კი ვიცნობდი ან მსმენია.

ილო მოსაშვილის მაჯამური შეთამაშება ხომ გახსოვთ: „სადმე სადგურია, სად მე, სად გურია?’’ არადა გურია და მატარებელი რამ გაყო? მის სამი

ამას წინათ დამპატიჟეს საღამოს დისკუსიაში თემაზე „ჩამოსულები”. არ და ვერ მივდივარ. ჯერ ერთი: ამგვარ ტელედებატებს სულ ვერიდები და მეორეც –

სადღაც საათის ჩაძინებული, დილის ექვსისკენ, დედაჩემმა გამაღვიძა და საოცრად მტკიცე ხმით მითხრა: მამაშენი აღარ არის, გიორგი, იცოდე, შენ კარგად უნდა

მედიკო, ბებიაჩემი, ასე მოიქცა. მამაჩემის პანაშვიდზე მოვიდა და უთხრა, ახალ წლამდე წამიყვანეო. მანამდე მეზობლებისთვის დაუბარებია, ზურიკელას რამე რომ მუუვიდეს, ვერ

მივიწყებული წიგნები სიზმრებივითაა. მივიწყე­ბული სიზმრებივით. ოღონდ წყლისთვის უთქმელი. აი, შენთვის რომ შეინახავ, ძალით მიივიწყებ. იმიტომ, რომ იცი _ სიზმარში აღარ

ალბათ, არ არსებობს ამაზე უფრო დიდი დასაწყისი მსოფლიო სიტყვიერებაში, ამაზე უფრო ყოვლისმომცველი და, იმავდროულად, ყოვლისგამაბიაბრუებელი: „იყო და არა იყო არა“.

ბატონი პი ჩქარი ნაბიჯით შევიდა წიგნის მაღაზიაში. ასეთი არეული თაროები, მიმოფანტული წიგნები და ბევრი ძახილის მიუხედავად ვერნაპოვნი გამყიდველი – ცოტა

არც ისე დიდი ხნის წინ, უფრო გაჭირვებულ და უცნაურ ყოფაში, აი, მოკლედ „შევარდნაძის დროს“ რომ ეძახიან, თბილისი ლიტერატურულ საღამოებს მიჰქონდა.