ცნობილი ამბავია, რომ წიგნები თვითონ მიდიან მკითხველებთან. არც მე ვარ გამონაკლისი. მართალია, მეც მომიძიებია წასაკითხი წიგნები, მაგრამ, ძირითადად, ისინი მპოულობენ

ამ არცთუ ისე ცოტა ხნის წინ წავიკითხე ფილოსოფოს  ზაზა შათირიშვილის წერილი ქართული ლირიკული პოემის შესახებ, სადაც ის პირველ ქართულ ლირიკულ

ლაშა გახარია პირველად მაშინ ვნახე, როცა მურმან ლებანიძემ ის ცნობილი ლექსი დაწერა მეგრელებზე. ზაფხული იყო და ლაშა თავის სოფელში, მუხურში

ალბათ მეექვსე კლასში ვიქნებოდი, როცა სოფლის ბიბლიოთეკაში ტარიელ ხარხელაურის სადებიუტო კრებული „წყალი საკალმახე“ ვნახე, მანამდე მასზე არაფერი მსმენოდა. გარეკანი მომეწონა,

სამეგრელოში მხედრიონელები რომ შემოვიდნენ, პირველ კლასში ვიყავი. კარგად მახსოვს, გაკვეთილის დროს სროლის ხმა გავიგეთ, არ დამავიწყდება ჩემი მასწავლებლის თვალები, რომელიც

ამ რამდენიმე დღის წინ მეგობარმა მთხოვა, დამესახელებინა მისთვის ქართული ფილმი, სადაც ქართველის „სახე“, ქართული ხასიათი, სრულყოფილად იქნებოდა გადმოცემული. მის ჩვენებას