არჩილ ქიქოძის შემოქმედებას პირველად ძალიან უცნაურად და, ერთგვარად, რომანტიკულადაც კი გავეცანი. არ მახსოვს, რომელი წელი იყო. ღამით მოვხვდი რუსთაველზე, მელიქ

იყო, დრო, როცა ერთი სული მქონდა, როდის დამთავრდებოდა უნივერსიტეტში გამოცდები, რომ სოფელში წავსულიყავი. წასვლის წინა ღამით, რა თქმა უნდა, მღელვარებისგან

მიუხედავად იმისა, რომ ოპერის დიდ მცოდნედ ვერ ჩავითვლები, სულ მინდოდა ოპერაზე დამეწერა. ყველამ ვიცით რომანტიკულ საბურველში გახვეული ფატალური ისტორია იმ

არ ვგულისხმობ ედგარ პოს მისტიკას, ლავკრაფტის შემაშინებელ სიუჟეტებს ან კინგის ლამის იაფფასიან ტრიუკებს. არა, ვგულისხმობ წიგნებს, რომლებიც ვერ წავიკითხეთ, რომლებმაც

ცნობილი ამბავია, რომ წიგნები თვითონ მიდიან მკითხველებთან. არც მე ვარ გამონაკლისი. მართალია, მეც მომიძიებია წასაკითხი წიგნები, მაგრამ, ძირითადად, ისინი მპოულობენ

ამ არცთუ ისე ცოტა ხნის წინ წავიკითხე ფილოსოფოს  ზაზა შათირიშვილის წერილი ქართული ლირიკული პოემის შესახებ, სადაც ის პირველ ქართულ ლირიკულ

ლაშა გახარია პირველად მაშინ ვნახე, როცა მურმან ლებანიძემ ის ცნობილი ლექსი დაწერა მეგრელებზე. ზაფხული იყო და ლაშა თავის სოფელში, მუხურში

ალბათ მეექვსე კლასში ვიქნებოდი, როცა სოფლის ბიბლიოთეკაში ტარიელ ხარხელაურის სადებიუტო კრებული „წყალი საკალმახე“ ვნახე, მანამდე მასზე არაფერი მსმენოდა. გარეკანი მომეწონა,

სამეგრელოში მხედრიონელები რომ შემოვიდნენ, პირველ კლასში ვიყავი. კარგად მახსოვს, გაკვეთილის დროს სროლის ხმა გავიგეთ, არ დამავიწყდება ჩემი მასწავლებლის თვალები, რომელიც

ამ რამდენიმე დღის წინ მეგობარმა მთხოვა, დამესახელებინა მისთვის ქართული ფილმი, სადაც ქართველის „სახე“, ქართული ხასიათი, სრულყოფილად იქნებოდა გადმოცემული. მის ჩვენებას