ფრენა უგვირგვინოდ ბავშვობიდან გული მქონდა შევარდნილი სპორტზე. არცთუ ურიგოდ ვთამაშობდი კალათბურთს, ფეხბურთი და რაგბიც ბევრჯერ მითამაშია ჩემს კლასელ ბიჭებთან ერთად,

არასასურველი ქცევის სამართავად ბავშვის დასჯა რომ გამოსავალი არ არის და მას კარგი ქცევის წახალისების სტრატეგია სჯობს, ამაზე სპეციალისტები უკვე კარგა

პირველი წიგნი, რომელიც მეორეკლასელმა სასკოლო ბიბლიოთეკიდან გამოვიტანე, არკადი და ბორის სტრუგაცკების „მეწამული ღრუბლების ქვეყანა“ იყო. მახსოვს, სიტყვა „მეწამულის“ მნიშვნელობა არ

ნინო შავგულიძე – გურიაში, ჩოხატაურის რაიონის სოფელ ვან-ზომლეთში  მეუღლესთან, ორ შვილთან და გერმანულ ნაგაზ  ჯუნაიდთან ერთად ცხოვრობს  და მეზობელი სოფლის,

თავის წიგნში „ტიციანი და მისი მეგობრები“ (ასე ჰქვია, თუ სწორად მახსოვს) ნინა მაყაშვილი წერს, რომ, როცა მაიაკოვსკი თბილისში ჩამოვიდოდა და

გავდივარ ჩემი კორპუსიდან (პოლიტკოვსკაიას 44. ყოფილი ჯიქიას 18 ა). წინა კორპუსთან ზევით ვუხვევ. მარცხნივ ბავშვთა სახლია – ძველი, ერთსართულიანი შენობა.

კარგი ხალხია მეეზოვეები, უხარიათ, როცა ესალმები! სხვა ამბავია ნაცნობის მისალმება; რაღაც – სოციალური სტატუსი (შენი ან მისი), ვალდებულებები, წარსული კავშირები

ცნობილი ამბავია, რომ წიგნები თვითონ მიდიან მკითხველებთან. არც მე ვარ გამონაკლისი. მართალია, მეც მომიძიებია წასაკითხი წიგნები, მაგრამ, ძირითადად, ისინი მპოულობენ