რაც არ უნდა ვეცადოთ, წინა საუკუნის 90-იანი წლები ჩვენი ცხოვრებიდან არასოდეს გაქრება, რადგან გვინდა თუ არ გვინდა, ჩვენ ყველანი 90-იანელები

წიგნის საჯაროდ კითხვის დღეს  მსოფლიოში 2010 წლიდან აღნიშნავენ, ჩვენი ქვეყანა კი ამ საინტერესო წამოწყებას 2016 წლიდან შეუერთდა. ამ დღეს სკოლის

ცოტა ხნის წინ ლუის კეროლის „ელისი საოცრებათა ქვეყანაში“ კიდევ ერთხელ წავიკითხე. ყოველთვის რთულ წიგნად მიმაჩნდა – ხანგამოშვებით რომ უნდა დაუბრუნდე

„შეწირული ხარ იმავე ტანიტს წითელი ფეხით დაბმული მტრედი. სთქვეს: საკუთარი მოკვდება დანით, განწირულია ჰანიბალ ბედით…   მე ასე გიწერ, შვილო,

  მინდა ყველა ქალაქში დადიოდეს `ოცნებასავით ჩუმი~ ტროლეიბუსი ასტარიონი! მინდა, ყველა ქალაქში ცხოვრობდნენ კაზოს, გინგუს, კირკიმელის, ამუსა და კამას მსგავსი

“ზღაპრული გმირების გარეშე ბავშვი შავ-თეთრი  ცხოვრების ამარა რჩება” (დ.პენაკი) “ქარი ტირიფებში” –  შოტლანდიელი მწერლის კენეთ გრემის წიგნია, რომელიც 1908 წელს

  წერილის გაგრძელებამდე შემოგთავაზებთ მოკლე ცნობებს მსოფლიოს დიდი მეზღაპრეებისა და საქვეყნოდ ცნობილი ავტორების შესახებ: ძმები გრიმები XIX საუკუნის დასაწყისში ძმებმა

ლევან ბოლქვაძის ერთადერთი წიგნის შესახებ პირველად ინტერნეტგაზეთში Mastsavlebeli.Ge წერილის გაგზავნის სურვილი მაშინ გამიჩნდა “ზღაპარში მოხვედრილი ბიჭის ამბავი“ რომ წავიკითხე. მომინდა,

უილიამ ჯეიმს საიდისი XX საუკუნის ყველაზე ცნობილი ვუნდერკინდი გახლდათ. ჰარვარდის უნივერსიტეტის ისტორიაში ის ყველაზე ახალგაზრდა სტუდენტი იყო – ბიჭმა აქ

თავი კარგ მასწავლებლად მიგაჩნიათ? ამაზე ხშირად ფიქრობთ? ზუსტად ვერ ხვდებით, რას ნიშნავს იყო კარგი მასწავლებელი? არ იცით, რა არის მთავარი