„ძვლებიც კი ფიქრობს საქართველოზე“.                              გავრცელებული წარწერა ემიგრანტი ქართველების საფლავებზე უცხოეთში   თავშივე ვიტყვი, რომ წერილის სათაური მე არ

პოეზიის აბი რობერტ ფროსტისგან   „რამდენი ხანია, რაც მე შევიყვარე და რაც მე შევითვისე ნოემბრის დღეები, ჩუმი, გაძარცვული, ნოემბრის დღეები,

ადამიანი მარადიული მგზავრია _ წუთისოფლიდან ზესთასოფლისკენ მიმავალ გზაზე დამდგარი. გზა იმდენია, რამდენი `მეც~ არის ყოველ პიროვნებაში. ეს გზები წარმართავენ მის

ბავშვობაში სიტყვა რეცეპტი ჩემთვის „სურნელოვან“ პერტუსინთან და მწახე კალცთან ასოცირდებოდა. ექიმის შევსებული უფერო და უსახური ბლანკები მშობლებს თავისუფლების მოედანზე (მაშინ

16 ნოემბერს 10 წელი შესრულდა გოდერძი ჩოხელის გარდაცვალებიდან   ბავშვობაში ჯიუტად ინატრა, რომ დევის ქალს მოიყვანდა ცოლად. ანუ, ჯერ დევს

კონსულტაციაზე მისული პაციენტები ორმოცი წლის ექიმს, ხალიდ ჰოსეინის მის სადებიუტო რომანზე ავტოგრაფს სთხოვდნენ ხოლმე. „ფრანით მორბენალი“ მალევე გახდა ბესტსელერი და

  აგათა კრისტის მშობლებმა იცოდნენ, როგორ უნდა აღეზარდათ ნიჭიერი და ბედნიერი ადამიანი.   აგათა კრისტის საინტერესო და რთულ ცხოვრებაში მართლაც

„იყო ბაჩო და მანო, მაგრამ ცა და მიწა რომ მოგევლოთ, არსად იყო დაჩი“, – ოთხი-ხუთი წლის ვიყავი, პირველად რომ მოვისმინე

„როცა ვკითხულობ, კი არ ვკითხულობ, არამედ ყოველ ლამაზ წინადადებას ნისკარტში ვიქცევ, კამფეტივით ვწუწნი და დიდხანს ვაგემოვნებ, თითქოს ლიქიორს ვსვამ“, _

რა წავიკითხე ზაფხულის არდადეგებზე?   1920-იან წლებში, ალაბამის შტატში მდებარე ქალაქ უისელ სტოპში ორმა მეგობარმა ქალმა იჯიმ და რუთმა კაფე