გქონიათ ისეთი შემთხვევა, როდესაც ტექსტს კითხულობთ და ზღვარი გეკარგებათ საკუთარ თავსა და ტექსტს შორის? თითქოს თავად ხდებით ის ცნობიერება, რომელსაც

პოლიტიკური დისკურსი იქით არის მიმართული, რომ დაარწმუნოს აუდიტორია, მსმენელი. აქედან გამომდინარე, პოლიტიკოსი თავის გამოსვლაში მიმართავს ენობრივი ზეგავლენის სტრატეგიებსა და საშუალებებს.

ანუ „თუ ქალი ამბობს – „დიახ“ „…რამდენი განსხვავებული სიტყვაა წუთისოფელში და მათგან არც ერთი არ არის უმნინშვნელო. ამიტომ თუ ხმის

ტექსტი არასდროს აღიქმება განყენებულად, მას ყოველთვის აქვს გარკვეული კონტექსტი. ალბათ ყველას შეგინიშნავთ ის უცნაური თანხვედრა აზრისა და მოვლენებისა, რომელიც კოსმოსს

ძალიან მიყვარს და ხშირად ვიმოწმებ ვიგოტსკის მეტაფორას აზრისა და სიტყვების ურთიერთმიმართების შესახებ: „აზრი შეიძლება შევადაროთ მაღალ ღრუბელს, რომელიც იღვრება სიტყვების

(გიგი თევზაძის ერთი თარგმანის გამო)   “კარგი ლექსი ჰქვია ისეთ ლექსს, სადაც ემოცია აზრითაა გადმოცემული, ხოლო აზრი – სიტყვებით”. რობერტ

„ის (პოეტი), როგორც ფორმა, არის საშუალება, რომლის მეშვეობითაც ლაპარაკობს ღმერთი ან ეშმაკი.…პოეტის ხილული ფორმა არის ისეთივე ნიშანი, როგორც ბგერა, ნოტი…

„სამად გაშლილა ის ერთი: ვარსკვლავად, ბულბულ–ვარდადო, თქვენ ერთმანეთი რადგანაც ამქვეყნად შეგიყვარდათო”. აკაკი   „პოეზიის აფთიაქის“ აბებს ასეც ვამოწმებ ხოლმე: რომელიმე

  (დიალოგი ჰარუნ ჩიმქესთან)   რიზეს უნივერსიტეტში სტუმრობისას ქართველ პროფესორებთან (პროფ. რუსუდან საღინაძე და ასოც. პროფ. მაია კიკვაძე) ერთად ჩვენი