ყველა დიდი მოაზროვნე ოდესღაც მაინც იყო მასწავლებელი, ან მასწავლებლობამ უბიძგა მათ უფრო ღრმად ეფიქრათ, რადგან ადამიანის აღზრდა ის ფუნდამენტური სიკეთეა,

ადამიანის გული დღე-ღამის განმავლობაში დაახლოებით იმდენივე სისხლს გადაისვრის პარკუჭში, რამდენი ლიტრი დიზელიც 12 მეტრიან ნავთობ მზიდში ჩაეტევა და მაინც, მიუხედავად

ალბათ გავა წლები და ის მასწავლებლები, რომლებიც კოვიდპანდემიის დროს გაკვეთილებს ზუმით ატარებდნენ, მხიარულად გაიხსენებენ ამბებს, რომლებიც დისტანციურ სწავლებას ახლდა თან.

დედამიწაზე არსებობს სკოლა, რომელიც 1424 წელია უწყვეტად ფუნქციონირებს. ეს სკოლა, რა რთული გამოსაცნობია და, ბრიტანეთში კენტერბერის საგრაფოში მდებარეობს. მიიჩნევა, რომ

ერთხელ მოხდა ისე, რომ ჩემმა მოსწავლემ კლასის წინაშე აღიარა, რომ სკოლაში გამუდმებით დამცირებისა და შეურაცხყოფის მსხვერპლია. ბიჭი ძალიან გონიერია, შესანიშნავად

ექვსი წლის ანდრიას ოთხი წლით უფროსმა ძმამ, ვაჟიკომ უთხრა, რომ როდესაც ტუალეტში შევდივართ, უნიტაზიდან მონსტრები ამოყოფენ ხოლმე თავს და პატარა

გაკვეთილის დრამატურგია ალბათ ერთ-ერთი ყველაზე რთული ამბავია, რადგან ყოველდღიურ რუტინასა და შრომის ჩადებას მოითხოვს და ორივე მხარის – მასწავლებლისა და

რამდენიმე წელია ვასწავლი და ყველა კლასში ერთმანეთის მსგავსი მდგომარეობა მხვდება – ცოცხალი, ინტერესიანი და მორცხვი ბავშვები ერთად სხედან და ეს

არ მახსოვს, რომელი იყო პირველი – „ფორბსი“, „ნიუ იორკ თაიმსი“, „ვაშინგტონ პოსტი“ თუ BBC, მგონი სულაც ერთდროულად დაწერეს, მაგრამ თეთრმა

დედის წიაღში მყოფმა ბავშვმა არ იცის არავინ საკუთარი თავის გარდა და მისი ეს მდგომარეობა ბუნებრივი და ლოგიკურია. როდესაც ადამიანი ამ