არ მახსოვს, რომელი იყო პირველი – „ფორბსი“, „ნიუ იორკ თაიმსი“, „ვაშინგტონ პოსტი“ თუ BBC, მგონი სულაც ერთდროულად დაწერეს, მაგრამ თეთრმა

დედის წიაღში მყოფმა ბავშვმა არ იცის არავინ საკუთარი თავის გარდა და მისი ეს მდგომარეობა ბუნებრივი და ლოგიკურია. როდესაც ადამიანი ამ

თორმეტი წლისა შარშან გავხდი. მახსოვს, პირველად არ მაჩუქა მამამ სათამაშო და მივხვდი, რომ გავიზარდე. ასე იცოდა ყოველთვის, საჩუქრებითაც კი რაღაცას

წარმოიდგინეთ შემთხვევა, როცა სტუმრად მისულს, მასპინძლის დედა ლოყაზე გჩქმეტთ, მამამისი მოურიდებლად ჩაგეხუტებათ, მეზობელი ვანო ხელების ფათურს დაგიწყებთ და გთხოვთ, „პასპორტი“

სწავლისა და სწავლების, ბავშვების მოსწრებისა და უნარების გაუმჯობესება რომ სუბიექტურთან ერთად ობიექტურ მიზეზებზეა დამოკიდებული, არახალია. აზროვნების აკადემიაში, სადაც ვასწავლი, მოზარდებთან

ქალაქ ზარეისკის კოსმონავტთა მოსამზადებელი სასწავლო ცენტრის დერეფანში ომონ კრივომაზოვი მიხოხავს. მას რამდენიმე ახალგაზრდასთან ერთად მთვარეზე გასაფრენად ამზადებენ, მაგრამ კოსმოსური ხომალდი

მოულოდნელი კატასროფების შემთხვევაში, ადამიანების ქცევა უკონტროლო და რადიკალური ხდება. ომის მოლოდინში განწყობის კონტროლი შესაძლებელია, თვითმფრინავში მჯდომი ადამიანი სადღაც გულის სიღრმეში

სოკრატემ, ჩვენთვის ყველაზე ნაცნობმა სტუდენტმა, განათლების სისტემის მოდელის შექმნის მცდელობისას, უმაღლესი თამასა დააწესა და მასწავლებლებს მოგვიწოდა, რომ ვიფიქროთ როგორ ვასწავლოთ

ჩემი შვილი, მათე, 9 წლისაა. ბუნებით არაა კონფლიქტური, მაგრამ უყვარს წუწუნი და ნებისმიერ პრობლემას, რაც ცხოვრებაში ხვდება, მძაფრად განიცდის, განიხილავს

ყოველთვის ვცდილობ, მოსწავლეებში შემოქმედებითი აზროვნება მეტად გავაღვივო. ოტია იოსელიანს უყვარდა ხოლმე თქმა: ბალზაკმა 20 ტომი სისულელე დაწერა და მერე გახდა