არახალია, რომ ავტორიტარული და ტოტალიტარული რეჟიმები, ხშირ შემთხვევაში, თავისდაუნებურად ხელს უწყობენ ხელოვნების და ლიტერატურის აღმავლობას, რადგან მწერლები და ხელოვანები ალტერნატიული,

არიან პროზაიკოსები, რომლებიც ერთი ნაწარმოებით შემორჩებიან ხოლმე ლიტერატურის ისტორიას. რომანის შემთხვევაში გასაგებია, შეიძლება მწერალმა მხოლოდ ერთი, ძლიერი რომანი დაწეროს, მაგრამ

მწერლობა ჩვენს ქვეყანაში ყველაზე არასერიოზული ხელობაა. ვერავის დააჯერებ, რომ წერა საქმიანობაა და არა გართობა. – რას საქმიანობ? – ვწერ. –

– რა საჭიროა ახალი წლის ორჯერ აღნიშვნა?! – ყოველ ახალ წელს კითხულობენ ზოგიერთები. ზუსტი პასუხი არ მაქვს, მაგრამ ძველით ახალი

ქართული (თუნდაც სუსტი) ფილმები ხომ ისეთია, ათასჯერ გვაქვს ნანახი, მაგრამ რომელიმე არხზე როცა უჩვენებენ, კიდევ ერთხელ ვუყურებთ სიამოვნებით. საზ. მაუწყებელზე

ბოლო ხანს მოზარდებს შორის მომხდარმა და ფატალური შედეგებით დასრულებულმა ორმა დაპირისპირებამ (თბილისსა და ქუთაისში) მთელი ქვეყანა აალაპარაკა. ვერ ვიტყვით, რომ

აკაკი ბაქრაძე იგონებს, როგორ იკითხა ერთმა მწერალმა (თუ კინორეჟისორმა, ზუსტად აღარ მახსოვს), მის წიგნზე (თუ ფილმზე) დაწერილი ნეგატიური კრიტიკის წაკითხვის

იყო ასეთი ამერიკელი კინორეჟისორი – ჰაროლდ რამისი (მშვიდად განისვენოს, სამი წლის წინ გარდაიცვალა). აქვს მას ერთი ყოვლად წელში გამართული კინოდილოგია

როცა დიდი ინგლისელი მსახიობი ჩარლზ ლოუტონი სამუშაოდ ჰოლივუდში მიიწვიეს, გაოცებული იყო სტუდიის თანამშრომლების განათლებით. რეჟისორიდან დაწყებული და გამნათებლით  დამთავრებული, ყველა

2008 წლის აგვისტოს იმ მძიმე მოვლენების დროს ზედიზედ რამდენიმე ღამის განმავლობაში ერთ ბანალურ, თუმცა ამაღელვებელ სიზმარს ვნახულობდი: თითქოს საქართველო შავებში