ჰეკლბერად გავიცანი. არადა, ჰაკლბერია – წიგნების მაღაზიაში ნანახ ორი წლის წინანდელ გამოცემასაც სწორედ ასე აწერია: მარკ ტვენი, „ჰაკლბერი ფინის თავგადასავალი“.

„დღეს სულ ვიცინი; რაც უნდა შემემთხვეს, გინდ ავი, გინდ კარგი, მაინც ვიცინი და თქვენც გირჩევთ იცინოთ, ვინაიდგან ბუნებაში ისეთი არაფერი

ყველა ადამიანს ცხოვრებაში ერთხელ მაინც დაუსვამს საკუთარი თავისთვის კითხვა, რას შეცვლიდა, წარსულში დაბრუნება რომ შეეძლოს. ერთხელ მაინც უფიქრია, რას გამოასწორებდა,

სამყაროს არსებობა გამართლებულია, როგორც ესთეტიკური ფენომენისა, _ წერს ნიცშე. პოეზია, ხელოვნების სხვა სფეროებთან ერთად, ტანჯვას ესთეტიკურ ღირებულებად აქცევს და ომსაც,

გრძნობებით სავსე წიგნებზე უნდა გესაუბროთ – იმ გრძნობებით, დედასა და შვილს შორის სიყვარულს რომ გულისხმობს. ერთად დავაკვირდეთ, როგორ ითავისებენ, რწყავენ

ცოდნა საუკუნეების განმავლობაში იქმნებოდა საზოგადოებაში და ბავშვმა ის სოციალური კომუნიკაციების საშუალებებით უნდა გაითავისოს. ვიგოდსკი   სკოლაში ლიტერატურული ტექსტის სწავლება და

ამასწინათ ავსტრიელი რეჟისორის, მიხაელ ჰანეკეს ინტერვიუს ფრანგულად ნათარგმნ ნაწყვეტებს გადავაწყდი. ავსტრიულ ჟურნალ „კურიერში“ გამოქვეყნებული ვრცელი ინტერვიუ, სამწუხაროდ, არ წამიკითხავს. ნათარგმნი

პირველი შესავალი, ანუ რამ შთამაგონა ამ წერილის დაწერა გიორგი კეკელიძის TEDx გამოსვლით აღფრთოვანებულმა ჩემმა სტუდენტმა გოგონამ  ფეისბუქზე  გააზიარა შთაბეჭდილებები, რომელსაც

ვინ ამბობდა, მწერლები ბავშვობაზე ამდენს იმიტომ წერენ, რომ სავსე, სრულფასოვანი ცხოვრებით მხოლოდ მაშინ ცხოვრობენო? მთავრდება ბავშვობა და ცხოვრებაც მთავრდება –

„ადამიანო, შენს წინა ვარ, თუ რამეს ეძებ, ადამიანო, შენს წინა ვარ, მიყვარხარ, მიცან!”   წელიწადის ერთადერთი დღე – 31 იანვარი