ადამიანები ოცი საუკუნის წინათ ისეთივე იყვნენ, როგორებიც თქვენ ხართ, ისე საუბრობდნენ და ცხოვრობდნენ, როგორც თქვენ საუბრობთ და ცხოვრობთ, არც

(ახალი რელიგია უნამუნოს მოთხრობიდან) მეოცე საუკუნის პირველი ნახევრის მწერლობის აქტუალურ თემებს შორის ღვთისმაძიებელი ადამიანის ვნებების გამოსახვა უდავოდ უპირველესთა შორის უნდა

35 წლის წინ, სხვა თამაშებთან ერთად, „ასოციაციობანათიც“ ვერთობოდი. თამაში ოთხ ან მეტ მოთამაშეში შეიძლებოდა და მისი წესები ასეთი იყო: მოწინაღმდეგე

„იხიბლებოდა სული დიადით, როს სიმაღლეებს სწვდებოდა არსი. რუსთაველს მარად შვენოდა ვარდი – ისეთი ჰქონდა ვარდს შინაარსი.“   გ ა ლ

ვახტანგ ჯავახაძესთან – ჩვენი დროის ერთ-ერთ ყველაზე დიდ პოეტთან – აგვისტოს ცხელ დღეს სტუმრობა დიდი ხნის წინ ჩაფიქრებული ამბავი იყო.

მიშელ უელბეკი გერგეთის სამების ფონზე – როგორი მოუთოკავი წარმოსახვითაც უნდა იწონებდეს თავს ქართველი მკითხველი, მსგავსს მაინც ვერაფერს წარმოიდგენდა. მეც გაოგნებული

„არაფრის იმედი მაქვს, არაფრის მეშინია, თავისუფალი ვარ“  – ამ ეპიტაფიას ბერძენი მწერლის, ნიკოს კაზანძაკისის საფლავზე წაიკითხავთ, კუნძულ კრეტაზე. გულისგამხეთქ ეპიტაფიას.

კიდევ კარგი, მიხეილ ჯავახიშვილის უბის წიგნაკი გადაურჩა  განადგურებას. თორემ მარგო რომ საქართველოა, ხოლო თეიმურაზ ხევისთავი  ქართველი ხალხი, მხოლოდ ცალკეული მკითხველის

მოზარდობის ხანა ხილულ თუ უხილავ საზღვრებთან სახიფათოდ მიახლოებისა და სხვადასხვაგვარად დაშორების მუდმივი მონაცვლეობაა. შეიძლება ითქვას, რომ ეს გამოცდილება ყველას წარსულის