როცა დიდი ინგლისელი მსახიობი ჩარლზ ლოუტონი სამუშაოდ ჰოლივუდში მიიწვიეს, გაოცებული იყო სტუდიის თანამშრომლების განათლებით. რეჟისორიდან დაწყებული და გამნათებლით  დამთავრებული, ყველა

წუხელ ჩემი სოფლის ბიბლიოთეკა დამესიზმრა: გაყინულ ოთახში კლასიკოსი მწერლების წიგნებით გამოტენილ თაროებს შორის ვიჯექი და ვკითხულობდი… საკუთარ რომანს. არადა, ამ

(მეტროში მოსმენილი) შესავალი ამ შემთხვევის შესახებ ორი-სამი თვის წინ უნდა მომეყოლა, მაგრამ მოხდა ისე, რომ ვერ მოვახერხე. თუმცა ბევრს ვფიქრობდი

ვუდი ალენის „კუგელმასის შემთხვევა“ იმ ტექსტებს შორისაა, ასმეერთე წაკითხვისასაც რომ გულიანად გაცინებს. ვერც ცდუნებას გაექცევი: მთავარი გმირის ადგილას უთუოდ საკუთარ

როცა ბავშვებთან ურთიერთობის დროს თვითკონტროლის მექანიზმი სუსტდება და სიბრაზის ზღვარს ვუახლოვდები, მაშინვე მახსენდება ეპიზოდი ანე კატარინე ვესტლის საბავშვო მოთხრობების ციკლიდან

გადაიარა მცხუნვარე, ხანძრებიანმა ზაფხულმა. ვისთვის მხიარულმა და საინტერესომ, ვისთვის გაუსაძლისმა და „ჯერ ასეთი ცუდი არაფერი მქონია“-სტატუსიანმა. არცერთი სხვა სეზონი, მგონი,

ყველანი ვთანხმდებით, რომ საინტერესო დროში ვცხოვრობთ. ეს საინტერესოობა კი, უპირველეს ყოვლისა, ეპოქალურ კატაკლიზმებს, კატასტროფებს და დროის დრამატულ დინამიკას გულისხმობს და

აგვისტოს ყველაზე ცხელ დღეებში საბჭოთა წარსულის კვლევის ლაბორატორიის მიერ შედგენილი და გამოცემული წიგნი ვიკითხე: „დაკარგული ისტორია. მეხსიერება რეპრესირებული ქალების შესახებ“.