როცა დიდი ინგლისელი მსახიობი ჩარლზ ლოუტონი სამუშაოდ ჰოლივუდში მიიწვიეს, გაოცებული იყო სტუდიის თანამშრომლების განათლებით. რეჟისორიდან დაწყებული და გამნათებლით  დამთავრებული, ყველა

ჩემს მოსწავლეობაში ასე იყო: შემოაღებდა უცხო სტუმარი საკლასო ოთახის კარს, შემოაფრიალებდა ბანქოსხელა ქაღალდებს და მხიარული სახით მოგვახარებდა: თეატრის აბონიმენტები! ახალი

რამდენიმე თვის წინ სკოლების მიერ გახარჯული თანხების გასული წლის მონაცემებს ვკითხულობდი. ყველაზე თვალშისაცემი ისაა, რომ სკოლის ადმინისტრაციებს უჭირთ თანხების სწორად

არ ვიცი, სხვაგან როგორ ხდება, მაგრამ ჩემს სამეგობროში გოგოები დაუფარავად ვსაუბრობთ ჩვენი ასაკში შესული დედების ქცევებზე (ალბათ იმიტომ, რომ უმეტესობას

ზამთრის დილაა. მარნეულში ჩავედი. საშინლად წვიმს. დეკემბრის დასაწყისია. ტყვიისფერი ღრუბლებია, საითაც არ უნდა გაიხედო. მე და ჩემი თანაპროექტელი მივდივართ. ის

2008 წლის აგვისტოს იმ მძიმე მოვლენების დროს ზედიზედ რამდენიმე ღამის განმავლობაში ერთ ბანალურ, თუმცა ამაღელვებელ სიზმარს ვნახულობდი: თითქოს საქართველო შავებში

როგორ წარმოგიდგენიათ, ექიმი თავად იხდიდეს პაციენტების მედიკამენტების საფასურს? ან მეხანძრე – იმ წყლის საფასურს, რომელსაც ხანძრის ჩაქრობის დროს ხარჯავს? ინგლისის

მოსწავლეობის დროიდან ყველაზე დიდი სიამოვნებით სწორედ ამ ამბავს ვიხსენებ: უფროსების დაუხმარებლად, მხოლოდ და მხოლოდ საკუთარი შესაძლებლობების იმედად,  ამოცანის სირთულის არცთუ

კანის ფესტივალზე სამ ძირითად ნომინაციაში გამარჯვებული (საუკეთესო ფილმი, საუკეთესო მსახიობი და საუკეთესო მსახიობი ქალი), „პიანისტი ქალი“, ერიკას ისტორიას მოგვითხრობს –