„ცხოვრება არ არის გამოცდა, არავითარი დანიშნულება და ვალი არ გაქვს ცხოვრების წინაშე… ცხოვრება ასახავს იმას, რაც არის… ცხოვრება დამოუკიდებელი სრულყოფილი

ოთარ ჩხეიძის ენა და სტილი სკოლის მოსწავლეებისთვის რთული დასაძლევია. მაგრამ 9 მარტის მოვლენებზე საუბრისას გვერდს ვერ ავუვლით მის რომანს „გამოცხადებაი“.

ლიტერატურის მოყვარულებს   გვიფიქრია, გვისაუბრია, ალბათ, ცხარედ გვიკამათია კიდეც კარგი ლიტერატურის ხიბლზე.  ბევრი არგუმენტი გვაქვს იმის სასარგებლოდ, რა ,,გვაიძულებს“  გატაცებით ვიკითხოთ

სელია ცხრა წლის გოგოა, ავსტრალიაში, მელბურნის გარეუბანში ცხოვრობს. გასული საუკუნის 50-იანი წლებია, კომუნიზმი და კომუნისტური საკითხავი საფრთხედ აღიქმება, გაუგონარი ბავშვების

ნიუ-იორკში ყოფნისას ვიფიქრე, რომ ამ წერილს აუცილებლად დავწერდი, ეს კი ნაღდად კაი 5 თვის წინ იყო. ამ უცნაურ მეგაპოლისში, რომელსაც

„რადიო“ ლათინური სიტყვაა და ნიშნავს „ვასხივებ“ (radius – სხივი). მისი გამოგონების ისტორია ბევრ უცნაურ, საეჭვო, ურთიერთგამომრიცხავ და ბუნდოვან ფაქტს ინახავს.

ოთხი-ხუთი წლის ვიქნებოდი, როდესაც ბებიაჩემის თხოვნით დავიზეპირე, უზომოდ გრძელი და ჩემთვის გაუგებარი სიტყვებით სავსე ლექსი, ავტორი „თვალნათელ“ და „სანატრელ“ საქართველოს

წლების შემდეგ, როცა ეთნიკური უმცირესობებით დასახლებული რეგიონებიდან დავბრუნდით, მეგობარი მიყვებოდა, რომ ღამე შეეშინდა და რაც ახსოვდა, ყველა ლოცვა თქვა. წარმოიდგინე,

სიტყვები, რომლებიც წერილის მკითხველისთვის ვთარგმნე, ფრანსუა ტრიუფოს იმ ინტერვიუდანაა, 1976 წელს გამოსულ მის შესანიშნავ ფილმს, „ჯიბის ფულს“ რომ ეხება: „ჩემს

ამ წერილს არ დავწერდი, რომ არა ის ფეისბუქმომხმარებლები, რომლებიც თავიანთი პოსტებით მიზანმიმართულად ავრცელებენ სიცრუეს. დადებენ რომელიღაც საბავშვო ლექსს, თითქოს აქედან