ქართული (თუნდაც სუსტი) ფილმები ხომ ისეთია, ათასჯერ გვაქვს ნანახი, მაგრამ რომელიმე არხზე როცა უჩვენებენ, კიდევ ერთხელ ვუყურებთ სიამოვნებით. საზ. მაუწყებელზე

ლუკა ჩემი მეგობრების შვილია და მასზე „დაკვირვება“, მე პირადად, იმ დროიდან დავიწყე, როცა ის, თავისი უცნაური და მასშტაბური ინტერესებით თავის

დედაჩემი რაც დაიბადა, მას შემდეგ სულ სოფელში ცხოვრობს, მაგრამ ვერასოდეს იქცა ყოჩაღ სოფლელ ქალად და ქვრივად. აი, ისეთად, წლები და

მეგობარი სანამ წლევანდელი შობა დადგებოდეს,  ჩემი და ცირას ორი წლის წინანდელი შობისა  უნდა გითხრათ. ცირა ჩემი მეგობარია. ჩვენ სოფელში ერთი

ზოგადი განათლების შესახებ საქართველოს კანონის მესამე მუხლში ვკითხულობთ, რომ სახელმწიფო პოლიტიკის ერთ-ერთი ძირითადი მიზანია მოსწავლის ეროვნული და ზოგადსაკაცობრიო ღირებულებების მატარებელ

ბოლო ხანს მოზარდებს შორის მომხდარმა და ფატალური შედეგებით დასრულებულმა ორმა დაპირისპირებამ (თბილისსა და ქუთაისში) მთელი ქვეყანა აალაპარაკა. ვერ ვიტყვით, რომ

ჩვენ ბევრნი ვიყავით, ალბათ ორმოცდაათნი, ისინი – კიდევ უფრო მეტი. ჩვენ ჟანგიანი ჯაჭვები გვქონდა, ბოთლების ნამტვრევები, სახლებიდან მოპარული ერთი-ორი დანა.

„თქმული და უთქმელი ისტორიები: გერმანელები საქართველოში“ გამოსული არ იყო, უკვე წიგნის მაღაზიებში რომ ვეძებდი. ზეპირი ისტორიების კითხვა ყოველთვის მიყვარდა, საქართველოში

აკაკი ბაქრაძე იგონებს, როგორ იკითხა ერთმა მწერალმა (თუ კინორეჟისორმა, ზუსტად აღარ მახსოვს), მის წიგნზე (თუ ფილმზე) დაწერილი ნეგატიური კრიტიკის წაკითხვის

იყო ასეთი ამერიკელი კინორეჟისორი – ჰაროლდ რამისი (მშვიდად განისვენოს, სამი წლის წინ გარდაიცვალა). აქვს მას ერთი ყოვლად წელში გამართული კინოდილოგია