საბჭოთა კავშირის მიერ ჩადენილი უამრავი ბოროტების დასტურად არაერთი ტრაგედიისა თუ სისხლიანი ისტორიული მოვლენის გახსენება შეიძლება. საყოველთაო რეპრესიებსა და დამოუკიდებელი ქვეყნების

კადრი, რომლის გახსენებასაც ხშირად ვცდილობ, ძალიან ბუნდოვანია. 1992 წლის ზაფხულია. მზე ანათებს. ჩემი სკოლის წინ ვდგავარ დედაჩემსა და საშუალო ასაკის

სამინისტროს გადაწყვეტილებით მომავალ წელს რამდენიმე სკოლაში ახალი საგნის სწავლება დაიწყება. დისციპლინის სახელწოდება იქნება „მე და საზოგადოება”. მოსწავლეები პირველი საფეხურიდანვე დაიწყებენ

ჩემს ბლოგებს რომ გადახედოთ, უმეტესწილად ბულინგზე ვწერ. პრინციპში, ბულინგი ისეთი კერძია, მასზე მრავალმხრივ შეიძლება წერა. როცა გგონია, რომ ბზარი იპოვე

ადამიანი ბოლო ამბებს ძნელად იმახსოვრებს. ანუ კონკრეტულ, უკანასკნელ შემთხვევებს ცალკე საქმისას. ეგრე მიმავიწყდა ბევრი დასაკვირვებელი ამბავი, მათ შორის – ის

მახსოვს, სულ სხვა შეგრძნება იყო, პირველად რომ მაგნიტოფონი მაჩუქეს. პატარა ვიყავი, ასე 11-12 წლის, ალბათ. მანამდე მსგავსი ფუფუნება სად იყო