2015 წლის 9 ოქტომბერს ნობელის მშვიდობის პრემიის ლაურიატის ვინაობა გახდა ცნობილი. დამკვირვებელთა უმეტესობა ვარაუდობდა, რომ მსოფლიოში ყველაზე პრესტიჟულ ჯილდოს გერმანიის

ფეისბუქს, მრავალ სხვასთან ერთად, ერთი კარგი თვისება, უფრო სწორად ფუნქციაც აქვს _ გახსენებს. გახსენებს იმას, რაც არც დაგვიწყებია, მაგრამ გახსენებს

ყველას, ვისაც „შუაღამის შვილები” წაუკითხავს, შეიძლება არ აღიაროს, მაგრამ გულის სიღრმეში მაინც სჯერა, რომ ერთ დღეს დაბადებულებს შორის მაგიური კავშირი

მგონი ადრეც მითქვამს, სკოლა დიდად არ მიყვარდა. არც ბევრი ნათელი მოგონება მახსენდება მის კედლებში გატარებული წლებიდან. ერთი კარგი მეგობარი, რამდენიმე

აჭარაში ღვინის სმა მომიხდა. ამასწინათ ბიბლიოთეკა გავხსენით. სადაც ჩავდივარ, ეგ აუცილებელი მასპინძელია. შეიძლებოდა დაგვეწყო ისე, როგორც ალბათ ამ თემაზე საუბარს

მშვენიერი საღამო გვქონდა გუშინ – დიდი, დიდი ხნის უნახავი კლასელები შევხვდით ერთმანეთს ჩვენთან, ჩემი და ზაზას მყუდრო სახლში პატარა, მეგობრული

შარშან გაზაფხულზე, ბევრის აზრით, უცნაური გადაწყვეტილება მივიღე _ ხორცზე უარი ვთქვი. დიდად არასოდეს მიყვარდა. პერიოდულად მანამდეც დამინებებია თავი ხორცის ჭამისთვის

პირველი სიტყვები რუსულად, რაც გავიგე და დავიმახსოვრე, სერჯო ლეონეს სახელგანთქმული ფილმიდან იყო, რომელსაც მაშინ ყველა „ადნაჟდი ვ ამერიკე”-ს ეძახდა. მაშინ

რამდენიმე დღის წინ ჩემი მოკრძალებული ბიბლიოთეკის დალაგების დროს „თავისუფლების დღიურების” 2013 წლის გამოცემას გადავაწყდი. ყდაზე ჩემს საშინელ პორტრეტთან ერთად კიდევ

საქმე არის ასე: აი, სიცხე რომ გაქვს და გარეთ რომ თოვს, ყინვაა და თავი სასახლეში გეგულება, თუნდაც ჩვეულებრივ ლოგინში იწვე.