რამდენიმე დღის წინ ქართულ ინტერნეტსივრცეში ერთი უწყინარი და საყვარელი ვიდეოჩანაწერი გავრცელდა, რომელშიც ასახულია, თუ როგორ უკრავს ეროვნული ბიბლიოთეკის დაცვის თანამშრომელი

აღდგომის მეორე საღამოს დასავლეთიდან მოვდიოდი მეგობართან და მის ოჯახთან ერთად. რიკოთი რომ გადმოვიარეთ, ათობით კილომეტრზე გადაჭიმულ საცობში აღმოვჩნდით. მანქანების რამდენიმე

თბილისში ახალ მოძრაობას ჩაეყარა საფუძველი. იგი საზოგადოებრივ-პოლიტიკური შინაარსის არ გახლავთ. მოძრაობა ქალაქის ერთ-ერთი საჯარო სკოლის დასახმარებლად და გასაძლიერებლად შეიქმნა. 21-ე

,,ქართლ-კახეთი, იმერეთი, გურია და რაჭა, ყველა ჩემი სამშობლოა, სამეგრელოს გარდა’’ დიახ, ჩვენ გვახსოვს და ეგებ გვიმღერია კიდეც ცნობილი ტექსტის ეს

რამდენიმე თვის წინ ჩვენს ელექტრონულ გაზეთში კურტ ლიოვენშტაინის ცენტრის შესახებ ვწერდი. გერმანიაში ეს დაწესებულება ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი საგანმანათლებლო ცენტრია, რომელიც

20 მარტი ბედნიერების საერთაშორისო დღეა. გაეროს გენერალური ასამბლეის მიერ ეს დღე 2012 წლის ივნისიდან აღინიშნება. ბედნიერებისკენ სწრაფვა გაეროს მიერ აღიარებულია

მეგობრები არ ითვლიან ჭორფლებს – ღაწვებზე, ნაოჭებს – თვალების ქვემოთ, ჭაღარას თმაში. მეგობრები არ ითვლიან ბიჭებს, რომლებთანაც არ გაგიმართლა, ბიჭებს,

ყოველთვის, როცა ბავშვობის ყველაზე მნიშვნელოვანი მომენტის გახსენებას ვცდილობ, გონებაში კინოფირივით გაირბენს ხოლმე ერთი და იგივე მომენტი: ადრეული ზამთრის გვიანი საღამოა.

ეს ის ხალხია, ხან მშობლიური ლიტერატურის მასწავლებლები რომ ერქვათ, ხან ენისა და ლიტერატურის, ხან ქართული ენისა და ლიტერატურის და ა.შ.

რამდენიმე დღის წინ თბილისში ეთერ ჭკადუას გამოფენა გაიხსნა. გამოფენა „ანონიმუსი” ქართველი ჰომოსექსუალების რეალურ ისტორიებზე აგებულ ექსპოზიციას წარმოადგენს და ერთ-ერთი ყველაზე