პირველ კლასში რომ ვსწავლობდი, მაშინაც ისე იყო და სკოლა რომ დავამთავრე, არც იმ დროისთვის შეცვლილა რამე. დღეს მე თვითონ ვარ

საბჭოთა პერიოდში ქართულ სკოლებში მოსწავლისთვის ლამის სავალდებულო იყო თუნდაც ერთი ისეთი თემის დაწერა “ვეფხისტყაოსანზე”, რომლის სათაურშიც ფიგურირებდა სიტყვა “მეგობრობა” ან

ცა და მიწა – სულისა და ხორცის მეტაფორა Поэта взор в возвышенном безумье Блуждает между небом и землей. Шекспир  მას

სკოლიდან სახლამდე ორ კილომეტრზე მეტი მანძილია, ამიტომ ფიქრისთვის დრო საკმაოდ მაქვს. ჯერ მასწავლებლობაა რისკი, სირთულე, მერე კი, ერთი შეხედვით, თითქოს

ქვეყნების სასწავლო გეგმების შედარებითი ანალიზი 2013 წელს მონაწილეობა მივიღე “გაეროს ბავშვთა ფონდის” (UNICEF) მიერ დაფინანსებულ ერთ ძალიან საინტერესო პროექტში, რომლის

„მსურის ქება და დიდება ნათლისა წარუალისა, მზეთა-მზის ვახში თავს მაძეს, მმართებს გარდახდა ვალისა, ჭირს საცნაურის მზისაცა სწორედ გამართვა თვალისა, არამც-თუ

წერილი I – რუსთაველი და არისტოტელე წლების წინ ბარსელონაში “ცოდნის თეორიაში” ინსინქინგის მიერ ორგანიზებულ ტრენინგებს ვესწრებოდი. როდესაც შემეცნების პროცესში ენის

ტყეს ხედავთ თუ ხეს?   ბოლო დროს სულ უფრო რთულდება ადამიანთა შორის კომუნიკაცია, თითქოს სიტყვა კარგავს თავის ძირითად ფუნქციას, იყოს

როგორ წარმოგიდგენიათ, „ვეფხისტყაოსანზე” ფილმი რომ გადაიღონ, რომელი ჟანრი იქნება? ვფიქრობ, ეს იქნება ფენტეზის ჟანრი. სხვა ჟანრში წარმოუდგენელია აღწერო ის პასაჟები,

„პოეტისთვის მზე ყოველთვის მზე არ არის,  მთვარე – მთვარე და ვარსკვლავები – ვარსკვლავები”. მალევიჩი „სიტყვა, ყოფიერების შემოქმედება,  ჩვენში განაგრძობს ცხოვრებას,