1988 წელს ერთი ამერიკელი გოგონა, ელიზაბეტ სკოტი, გავიცანი, რომელსაც, როგორც ჩვენი საერთო უფროსი ქართველი მეგობარი იტყოდა, საქართველოს სიყვარულის ბაცილა შეეყარა

სასკოლო სავალდებულო პროგრამაში შეტანილი მხატვრული ტექსტების ავტორები არც თუ სახარბიელო მდგომარეობაში არიან. რუტინული სამუშაო გარემო, საკლასო გარჩევა/ტექსტის დამუშავება, საშინაო დავალებები

ქართული ენის სწავლებისას ხშირად მასწავლებლები და მოსწავლეები ვაწყდებით ამა თუ იმ  პრობლემას. ეს მრავალ საკითხს ეხება, მაგალითად, ზმნის გვარის სწავლებას,

„მოდი, ვსინჯოთ ქაჯთა დაცვაც – შევთავაზე „ადვოკატებს“.  გაოცებული სახეები… ერთმანეთისთვის გადახედვა… წუთიერი სიჩუმე… –         დავარი ხომ დავიცავით, მასწ, ხვარაზმელი სასიძოც,

განათლების თანამედროვე სისტემა ისეა აწყობილი, რომ სასწავლო პროცესი უმეტესად საკლასო ოთახებსა და აუდიტორიებში მიმდინარეობს. მართალია, ტექნოლოგიები ამ ჩაკეტილ ოთახებშიც შეიჭრა,

ილია ჭავჭავაძესა და იუკიო მიშიმას არაფერი აქვთ საერთო, გარდა იმისა, რომ ორივენი მწერლები არიან, თავიანთ ქვეყნებში პოპულარულნი და მკითხველთაგან გამორჩეული

გლობალურ მოვლენებზე პატარა გმირების მსჯელობა ყველა დროის ლიტერატურაში სასაცილოდ ჟღერდა. პროვინციულ ყოფასა და შესაბამის ენობრივ-ლოგიკურ სტრუქტურებზე დიდი იდეოლოგიების, მოვლენების პროეცირებით

’’შემოქმედება აზრს შეუზავა, ვეფხის დაარქვა მან ტყაოსანი და საუკუნე გააუკვდავა”. გალაკტიონი   ილიას უნივერსიტეტში  სემიოტიკის სემინარზე ვიყავი… საინტერესო მომხსენებელი საინტერსო