ისტორიის გაცოცხლებას დიდი სიმართლე სჭირდება. ამ სიმართლემ უნდა დააჯეროს მკითხველი მხატვრული გამონაგონის შესაძლებელ რეალობაში. ადამიანები ხომ არ იცვლებიან. მით უმეტეს,

„შეგრძნებების ჩანგლით მე გავტეხავ რეალობის ნაჭუჭს და ათქვეფილი, უმი ფანტაზია, თვალსა და ხელს შუა მეხსიერების ერბოკვერცხად შეიწვება“… /მამუკა ლეკიაშვილი/ ნებისმიერი

გიორგი ლეონიძის ”მეცამეტე საუკუნე”  მეცხრამეტე და მეოცე საუკუნეების მსოფლიო (ქართულიც, რასაკვირველია) პოეზია იდეურად, სახეობრივად და სტილურად მკვეთრად განსხვავდება ერთმანეთისგან. მეცხრამეტე

ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობა „ივერიის“ ფურცლებიდან  ახალს ვერაფერს ვიტყვი ამ თემაზე, მაგრამ მაინც უნდა მეთქვა: მარად ახალი, ფერუცვლელი, თანამედროვე და სახელმძღვანელო პრინციპებით

ქართული ენისა და ლიტერატურის გაკვეთილზე წარმატებით ვიყენებ მხატვრულ ტილოებს და სხვადასხვა ვიზუალურ მასალას, რადგან  ამას დიდი მნიშვნელობა აქვს მოსწავლეთა წერითი

ზოგადად, პუნქტუაცია ყველა მოსწავლის პრობლემაა. ძალიან ხშირად მოსწავლეთა ნაწერებში აზრი ბუნდოვანია და ამის მიზეზი სასვენ ნიშანთა არამართებული გამოყენება ან საერთოდ

„ჩვენ, კაცთა, მოგვცა ქვეყანა, გვაქვს უთვალავი ფერითა“, – ვკითხულობთ ,,ვეფხისტყაოსნის“ კართან მდგარნი. ტაეპი კიდევ ერთხელ შეგვახსენებს და დაგვაფიქრებს სამყაროსა და

თანამედროვე სკოლაში მასწავლებლების ერთ-ერთ გამოწვევას დღესაც წარმოადგენს მოსწავლეებში კრიტიკული აზროვნების უნარების გამომუშავება.  განათლების  ექსპერტები აღნიშნავენ, რომ პოსტსაბჭოთა სივრცეში (შესაბამისად, ჩვენს

„ყოველი ხე თავისი ნაყოფით შეიცნობა“ ლუკა /6.44/. „რაც ყოფილა, იგივე იქნება და რაც მომხდარა, იგივე მოხდება; არაფერია მზის ქვეშ ახალი“

ქართულმა ქრისტიანულმა ხელოვნებამ არაერთი „ქვის ბიბლია“ (ვიქტორ ჰიუგო) შექმნა, მათ შორის, ბევრი იქცა მწერალთა შთამაგონებლად, მაგრამ ამჯერად სვეტიცხოველს გამოვარჩევთ, რომელიც