ხელოვნების ნაწარმოებთა განხილვისას დღემდე აქტუალურია საკითხი ფორმისა და შინაარსის ურთიერთდამოკიდებულების შესახებ. შედევრის შემთხვევაში ეს კითხვა თითქოს მნიშვნელობას კარგავს, რადგან ორივე

ვფიქრობ, ჩემი, როგორც ქართული ლიტერატურის მასწავლებლის, რაღაცნაირი მორალური ვალია ჟურნალ „მასწავლებლის“ ფურცლებზე გავიხსენო ქართული მწერლობის მივიწყებული კლასიკოსები. მასწავლებლებს შევახსენო, რომ

ქართულმა ქრისტიანულმა ხელოვნებამ არაერთი „ქვის ბიბლია“ (ვიქტორ ჰიუგო) შექმნა, მათ შორის, ბევრი იქცა მწერალთა შთამაგონებლად, მაგრამ ამჯერად სვეტიცხოველს გამოვარჩევთ, რომელიც

მეცხრამეტე საუკუნის დასაწყისი და დასასრული ორი ლიტერატურული მიმდინარეობით ამდიდრებს ქართულ მწერლობას – რომანტიზმითა და რეალიზმით, რომლებმაც მართლაც ღირებული და უკვდავი

ისტორიის გაცოცხლებას დიდი სიმართლე სჭირდება. ამ სიმართლემ უნდა დააჯეროს მკითხველი მხატვრული გამონაგონის შესაძლებელ რეალობაში. ადამიანები ხომ არ იცვლებიან. მით უმეტეს,

„შეგრძნებების ჩანგლით მე გავტეხავ რეალობის ნაჭუჭს და ათქვეფილი, უმი ფანტაზია, თვალსა და ხელს შუა მეხსიერების ერბოკვერცხად შეიწვება“… /მამუკა ლეკიაშვილი/ ნებისმიერი

გიორგი ლეონიძის ”მეცამეტე საუკუნე”  მეცხრამეტე და მეოცე საუკუნეების მსოფლიო (ქართულიც, რასაკვირველია) პოეზია იდეურად, სახეობრივად და სტილურად მკვეთრად განსხვავდება ერთმანეთისგან. მეცხრამეტე

ეროვნულ–განმათავისუფლებელი მოძრაობა „ივერიის“ ფურცლებიდან  ახალს ვერაფერს ვიტყვი ამ თემაზე, მაგრამ მაინც უნდა მეთქვა: მარად ახალი, ფერუცვლელი, თანამედროვე და სახელმძღვანელო პრინციპებით

ქართული ენისა და ლიტერატურის გაკვეთილზე წარმატებით ვიყენებ მხატვრულ ტილოებს და სხვადასხვა ვიზუალურ მასალას, რადგან  ამას დიდი მნიშვნელობა აქვს მოსწავლეთა წერითი