უკვე მეოთხე სასწავლო წელია ბავშვების მიერ დაარსებულ ,,მკითხველთა და კრიტიკოსთა“ კლუბს ვხელმძღვანელობ და ბევრი რამ მასწავლეს. თვითონაც ბევრი რამე და

„ლინგვისტიკის მიხედვით, ავტორი მხოლოდ ისაა, ვინც წერს, ისევე როგორც “მე” არის მხოლოდ ის ადამიანი, რომელიც “მე”-ს ამბობს; ენა იცნობს “სუბიექტს”,

ამას წინათ, მეექვსე კლასში გურამ დოჩანაშვილის ,,ყველაზე კარგი პაპა’’  ავხსენი, ბავშვების განსაკუთრებული ყურადღება მიიქცია ეპიზოდმა, განრისხებულ ხელმწიფეს ვეზირისთვის საყვედურის თქმა

„განდეგილის“   სწავლებისას   ორ  ძირითად   სირთულეს ვაწყდებით: ეს გახლავთ ტექსტის გაგება, რადგან ნაწარმოების სიუჟეტი სხვადასხვა დროსა და სივრცეში ვითარდება და იდეურ-მხატვრული

მსოფლიო ლიტერატურა არაერთ “თავნება პერსონაჟს” იცნობს, ქაღალდის სამყაროს რომ გამოარღვევს და რეალობაში შემოდის. ქართულ სინამდვილეში ამგვარ პერსონაჟებს გივი მარგველაშვილის შემოქმედებაში

წერილს სხვადასხვა ფორმის შემაჯამებელი სამუშაოს ჩატარების შესახებ (http://mastsavlebeli.ge/?p=13523) ბევრი მკითხველი გამოეხმაურა. გვინდა ვუპასუხოთ ერთ-ერთ მკითხველს, რომელიც ზეპირი გამოსვლის აქტივობით დაინტერესდა.

„ვეფხისტყაოსნის“ სწავლების მეთოდიკასთან მიმართებით ერთ-ერთი მთავარი საკითხია, როგორ მივცეთ ბავშვებს კვლევისა და აზროვნების საშუალება, რადგან ტექსტი საკმაოდ რთულია. კვლევის საშუალება,

ამას წინათ, მეექვსე კლასში გურამ დოჩანაშვილის ,,ყველაზე კარგი პაპა’’  ავხსენი, ბავშვების განსაკუთრებული ყურადღება მიიქცია ეპიზოდმა, განრისხებულ ხელმწიფეს ვეზირისთვის საყვედურის თქმა

„მეც, აველუმის მსგავსად, ოღონდ, აველუმზე მეტადაც და აველუმამდეც, მხოლოდ და მხოლოდ საქართველოს თავისუფალ და სრულუფლებიან მოქალაქედ ვგრძნობ თავს, მაგრამ, სამწუხაროდ,