დაწყებით საფეხურზე გრამატიკის სწავლებისას მასწავლებლები ვაწყდებით რიგ სირთულეებს, რომელთა გადალახვა არცთუ ისე ადვილია. მოსწავლეებს უჭირთ სიტყვებისთვის კითხვის სწორად დასმა და

გლობალური პანდემიის საფრთხემ თითქოს ყველას აგვიხილა „მესამე თვალი“, გვაიძულა ახლებურად შევხედოთ მოვლენებს და იმგვარი შეფასებები გავაკეთოთ, როგორსაც ადრე ვერ ვახერხებდით.

იანვრის არდადეგები რომ სრულდებოდა, ბუნებრივად დავიწყე ფიქრი ლიტერატურის სასკოლო პროგრამაზე, ტექსტებზე, რომელთა სწავლებაც მომიწევდა ჩემს კლასებში და როცა თემატურ-კალენდარულმა გეგმამ

ლექსი „ევროპა“ პაოლო იაშვილმა 1922 წელს დაწერა, 1921 წლის 25 თებერვლიდან ერთი წლის შემდეგ. ასი წელი გვაშორებს ლექსში აღწერილ მოვლენებს.

ჩემი სამი წლის ძმისშვილი სესილი მთელი ზამთარი თავგამოდებით მღერის: „ფიფქებო, ფიფქებო, ქათქათა ფიფქებო“, მაგრამ წარმოდგენაც არა აქვს, რა არის ეს

რატომ ჭაშნაგირი? უცნაური კითხვაა, თუ რატომ მაინცდამაინც ჭაშნაგირი და არა, მაგალითად, ამირეჯიბი ან ამილახვარი შეარჩია რუსთველმა ფატმანის საყვარლად. როგორც ვიცით,

დავით წერედიანი არ ყოფილა მასების პოეტი, ფართო ცნობადობის, პოპულარული სახე… გარდა იმისა, რომ თავად იყო მოკრძალებული, თავმდაბალი, ასკეტური ბუნებისა, ამბიციებს

 მიხეილ ჯავახიშვილის „თეთრი კურდღლისა“ და ქართული ხალხური ზღაპრების მიხედვით   „ერთი სიცოცხლე გავათავე, სანამ პასუხს გავიგებდი…“,  „ერთი სიცოცხლე გავათავე, სანამ