მასწავლებელის პროფესიის მომავალი მასწავლებელს არ ექნება არასტაბილურობის და უსამართლობის განცდა
პრაქტიკული კვლევა მასწავლებლის პროფესიული განვითარებისა და სწავლა-სწავლების ხარისხის ამაღლებისათვის
სტერეოტიპული აზროვნების წინააღმდეგ
აქვე, ახლოს…
როგორ ვიმუშაოთ დამოუკიდებლად წერისას დაშვებულ შეცდომებზე
მოსწავლე __
____________________
№ |
შეცდომის სახე |
– კლასი |
– კლასი |
||||||||
1 |
2 |
3 |
4 |
შენიშვნა |
1 |
2 |
3 |
4 |
შენიშვნა |
||
1. |
ნარნარა ბგერების |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
2. |
ასოების გამორჩენა |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
3. |
სიტყვის გადატანა |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
4. |
შ, ს-ს არევა |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
5. |
ხ, ღ-ს არევა |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
6. |
ზედმეტი ასოები |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
7. |
ც,წ-ს არევა |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
8. |
ზმნისწინების |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
9. |
აბზაცი |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
10. |
სასვენი ნიშნების |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
11. |
არასწორი თანდებულების |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
12. |
არასწორი ბრუნება |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
13. |
არასწორი რიცხვი |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
14. |
ზმნის პირების |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
15. |
ნაცვალსახელის |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
16. |
კუმშვა-კვეცა |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
17. |
ზმნის მართლწერა |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
18. |
არსებითი სახელის |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
19. |
რიცხვითი სახელის |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
20. |
ნაცვალსახელის |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
21. |
კომპოზიტებთან |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
22. |
მსაზღვრელ-საზღვრულთან |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
23. |
რიცხვში მონაცვლე |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
24. |
სახელზმნა |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
25. |
ლექსიკა და |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
26. |
უცხოური სიტყვების |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
27. |
ჟარგონი, დიალექტიზმები, |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
28. |
სასვენი ნიშნები |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
29. |
სასვენი ნიშნები |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
30. |
სასვენი ნიშნები |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
31. |
სტილის საკითხები |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
32. |
სინტაქსი |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
33. |
კავშირის გამოყენებასთან |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ფორტეპიანოს გაკვეთილები
მზით განათებული დიდი ოთახის შუაგულში შავი როიალი დგას. როიალთან პატარა, პუტკუნა გოგონა ზის და ცდილობს, გამები უშეცდომოდ დაუკრას. ფანჯრიდან შემომავალი სინათლე მის მოცახცახე თითებს ეცემა. შავტყავგადაკრული კარი თითქოს საგანგებოდ იმისთვის დაუკიდია ვიღაცას, რომ ხელის კანკალით დაკრული გამები, გოგონას ქვითინი და მასწავლებლის მკაცრი შეძახილები (თავისუფლად შეიძლება, შეკივლებებიც ვუწოდოთ) ოთახიდან არ გავიდეს და გარეთ მყოფებმა იფიქრონ, რომ ყველაფერი კარგადაა.
ოთახის კუთხეში გოგონას ბებია ზის და დროდადრო შვილიშვილის გასამხნევებელ სიტყვებს ჩურჩულებს, თუმცა ხმამაღლა სიტყვის თქმასაც ვერ ბედავს. გოგონა მორიგ შეცდომას უშვებს. მასწავლებელი მისკენ გარბის და გამწარებით არტყმევინებს მოკეცილ თითებს შავ-თეთრად მოელვარე კლავიშებზე. გოგონა ხმამაღლა ტირის. ტირის ბებიაც.
ეს ჩემი ბავშვობის მოგონებაა, თუმცა, საბედნიეროდ, მისი მთავარი მოქმედი გმირი, ანუ აქვითინებული გოგონა, მე არ ვარ. სცენას, რომელიც გიამბეთ, ყოველ ოთხშაბათს ვუყურებდი, სანამ ჩემი ფორტეპიანოს გაკვეთილი დაიწყებოდა. გოგონას თამუნა ერქვა და ჩემს სკოლაში სწავლობდა. მისი ცრემლები ჩემი მთავარი მოგონებაა იმ წლებიდან, რომელიც მუსიკალური განათლების მიღების შვიდ წელთან მაკავშირებს.
მეორე კლასში ვიყავი, როცა მუსიკალურ სკოლაში შემიყვანეს. როგორც მოგვიანებით გავიგე, დედაჩემმა ჩემს მასწავლებელს ჩუმად სთხოვა, ხელი არასოდეს დაერტყა ჩემთვის. არ ვიცი, რატომ, მაგრამ მასწავლებელი ძალიან ცდილობდა დედაჩემის თხოვნის შესრულებას. თუმცა ვერ ვიტყვი, რა მერჩივნა – თითების დალურჯება თუ ის საშინელი რეპლიკები, რომლებიც ნელ-ნელა ღრღნიდა ჩემს თვითშეფასებასა და მოთმინებას.
მე ახლა უფრო მტირალა ვარ, ვიდრე მაშინ ვიყავი, ამიტომ არც ერთ გაკვეთილზე არ მიტირია. ერთხელ, უბრალოდ, ავდექი და გამოვედი, გამოვედი და დედას ვუთხარი, რომ თუ ძალიან უნდოდა, მუსიკალური სკოლა დამემთავრებინა, სხვა მასწავლებელთან გადავეყვანე. სწავლის დასრულებამდე კიდევ ორი პედაგოგი გამოვიცვალე, შვიდი წლის თავზე აღებული ატესტატი კი შინ მივიტანე და დიდი ზარ-ზეიმით გადავეცი დედაჩემს, რომელმაც ყოველთვის კარგად იცოდა, რომ ჩემგან არც პიანისტი დადგებოდა და არც მუსიკათმცოდნე, მაგრამ მაინც არ დაიზარა ჩემთან და ჩემს მასწავლებლებთან ბრძოლა და შვიდწლედი დამამთავრებინა.
რამდენი ადამიანიც დედამიწაზე დააბიჯებს, იმდენი წარმოსახვა არსებობს. ეს ძველი ამბავია. ბავშვობაში ვინმეს რომ ეკითხა, როგორ გამოიყურება ჯოჯოხეთი, აუცილებლად ვუპასუხებდი, რომ ჯოჯოხეთი მუსიკალური სკოლის ერთი უზარმაზარი ოთახია, სადაც დიდ, შავ როიალთან თმადაწიწკნილი და თითებდაჩეჩქვილი ბავშვები სხედან და ტირიან, მათი მთავარი მტანჯველი მასწავლებელი კი კმაყოფილი სახით დააბიჯებს, ხან ხმამაღლა ითვლის, ხან კი შემზარავი ყვირილით აყრუებს იქაურობას.
დღეს მიდგომა და პრინციპები შეცვლილია. მასწავლებლებმაც, მშობლებმაც და მოსწავლეებმაც უკეთ იციან ბავშვთა უფლებებისა და სწავლების ახალი მეთოდების შესახებ. სასწავლო პროგრამაც სხვაგვარადაა შედგენილი და ბეთჰოვენის მოსასმენად შვიდწლედის დამთავრებაც აღარ არის აუცილებელი. თვითგანვითარების საშუალებაც გაცილებით მეტია. მგონი, ზოგადი განათლებაც უფრო ზოგადად გვესმის და, მე თუ მკითხავთ, ეს ჩვენი საზოგადოების დიდი მიღწევაა. თუმცა სრულიად ახალ ეტაპზე გადასვლამდე ჯერ მაინც გრძელი გზა გვაქვს გასავლელი.
პოზიტიური კონცეპტების კორპუსი, მასწავლებლები, ჩვენ
უნდა ვაღიარო, ცას გადავატრიალებ, შეუძლებელს შევძლებ, ჩემს რესურსს მთლიანად, დაუზოგავად გამოვიყენებ, თუ შედეგით კმაყოფილი ადამიანები, მეტყვიან, რომ არც თუ ისე ცუდი გოგო ვარ.
რასაკვირველია, დაუმსახურებელ და ფარისევლურ ხოტბაზე არ მოგახსენებთ, რეალური მიღწევების შესაბამის აღნიშვნას ვგულისხმობ.
რატომ ვლაპარაკობ ამ ამბებზე?
მგონი, თქვენთვის უკვე მომიყოლია, რა არის კორპუსი, რისთვის გამოიყენება, რატომ შეიქმნა, რაში გვჭირდება და ა.შ. ისიც მიხსენებია, რომ თუმცა ნელი ტემპით, მაგრამ მიზანმიმართულად, კორპუსოლოგია, დიგიტალური ჰუმანიტარია ჩვენთანაც ვითარდება, ქართულ ენაზე უკვე არის რამდენიმე მნიშვნელოვანი კორპუსი, რომელიც მრავალ სიტყვას და კონტექსტს აერთიანებს.
გადავწყვიტე ამ კითხვაზე პასუხი ქართულ კორპუსებში მომეძებნა, მაგალითად, Gekko–ქართული კორპუსი, რომელიც სიტყვა „მასწავლებლისთვის” შემდეგ კოლოკაციებს მაჩვენებს:
სერტიფიცირებული მასწავლებელი
ისტორიის მასწავლებელი
მისი მასწავლებელი
პენსიონერი მასწავლებელი
ყველა მასწავლებელი
თითოეული მასწავლებელი
ერთი მასწავლებელი

თავადაც ხედავთ და თუ ვერ ხედავთ, სიტყვაზე უნდა მენდოთ, რომ აქაც ისეთივე სურათია. პოზიტიურ კოლოკაციებსა და კონტექსტებს ვეძებ და ან საერთოდ ვერ ვპოულობ, ან სულ რამდენიმეს…
მე ასეთი რამდენიმე ისტორია მაქვს, ჩემს მეგობრებსაც, დედაჩემს, მამაჩემს, ბებიაჩემს…
ყველა თუ არა, ძალიან ბევრი ოჯახის ზეპირ ქრონიკებში, სასადილო მაგიდასთან თუ ბუხართან შვილიშვილებისათვის მოსაყოლ ამბებში ხშირად ფიგურირებს მასწავლებელი, რომელიც კეთილი ანგელოზი უფროა, ვიდრე რეალური ადამიანი.
აი, მაგალითად, ასეთი ისტორია:
„მე-5 კლასში ხუთიანებით გადავედი. მოვიდა პირველი სექტემბერი, მაგრამ მე სკოლაში ვერ მივდივარ. უფროსი და მივიყვანეთ. მე არც წიგნები მაქვს და არც ჩასაცმელი. გავიდა ერთი კვირა. ერთ დღეს ეზოში შემოდის ქალი. –– ქალბატონო კატო, ბავშვს რატომ არ უშვებ სკოლაშიო. დედამ მიზეზი აუხნა. მამას დაღუპვის ცნობაა თურმე მოსული. ბავშვებმა რა ვიცით. მეორე დღეს ეს კეთილი ადამიანი ისევ მოვიდა. ნაჭრის ჩანთაში ჩალაგებული წიგნებით, აღარ მახსოვს, რამდენი, მაგრამ მახსოვს ქართული , რომლიდანაც იმ ღამეს არ დამაძინა “შვლის ნუკრის ნაამბობმა”. მომიტანა კაბა და ძველი ფეხსაცმელები, როგორც გავიგე შემდეგში, თავისი შვილის ნაცვამი. კაბა მეგონა, რომ იყო ხავერდის, ფერიც მახსოვს, მაგრამ დიდობაში გავიგე, რომ თამარა ნინუას, ჩვენიდან რო წავიდა, ღამით შეუკერია ეს კაბა მუთაქის პირიდან, იმიტომ იყო თურმე ბუსუსიანი. დავბერდი ქალი და ამ საყვარელი ქალის მადლობა მის სიცოცხლეში ვერ გამოვხატე. არადა, შენი სიბერისთვის აუცილებელი ყოფილა, რომ არ დააყოვნო და სანამ ცოცხალია, აგრძნობინო, რა მადლიერი ხარ მისი.” ( მთქმელი –თამარ ყიფიანი, შვილის, მარინე ბერიძის ფეისბუქის ჩანაწერებიდან).
ასეთი ისტორია ბევრი მომისმენია.
პს. ამ პატარა ოპუსს ბათუმში ვწერ, ბათუმის საზაფხულო სკოლის – „კორპუსლინგვისტიკა და ქართველოლოგიის სპეციალური პრობლემები” – ერთ–ერთ ლექციაზე. მონაწილეთა ყველა ჯგუფს აქტივობების განხორციელება დაგვავალეს, ჰოდა, ჩემს ჯგუფს ენის მცირე კორპუსის შექმნას შევთავაზებ, მას პოზიტიური კონცეპტების კორპუსი ერქმევა და ყველა იმ სიტყვას გააერთიანებს, რაც ადამიანების გულში ყველაზე კარგ ემოციებს და ასოციაციებს აღვიძებს.
კლასში ბავშვის სტატუსზე მოქმედი ფაქტორები და სოციალური კომპეტენციის მნიშვნელობა უმცროს სასკოლო ასაკში
კლასში ბავშვის მდგომარეობა განაპირობებს მის თვითგრძნობას. მიკროსოციალური ჯგუფების მეგობრობა V-VI კლასებიდან ხდება აქტუალური. ჯგუფი არის შედარებით მყარი ერთობა ბავშვებისა, რომლებიც მუდამ ურთიერთობენ ერთმანეთთან და იზიარებენ საერთო ღირებულებებს. ჯგუფს აქვს თავისი ნორმები, რომლებიც გავლენას ახდენს ჯგუფის თითოეულ წევრზე. ჯგუფს შიგნით მის წევრებს გარკვეული სტატუსიც აქვთ: ზოგი ლიდერია, ზოგი კი ლიდერს ემორჩილება. მაგრამ 6-დან 12 წლამდე ასაკის ბავშვების ჯგუფს, შედარებით უფროსებისგან განსხვავებით, არ ახასიათებს მეტისმეტად მკაცრი ნორმები და შიგნით განაწილებული როლები.
ამიტომაც არის განსაკუთრებით მნიშვნელოვანი უმცროს სასკოლო ასაკში ჯგუფის შეკვრაზე, თანამშრომლობისა და კომუნიკაციის უნარების განვითარებაზე ორიენტირება, ვინაიდან ზოგჯერ ისეც ხდება, რომ ზოგიერთი მოსწავლე კლასიდან გარიყული აღმოჩნდება, ეს კი ხელს უშლის მათ შემდგომ ადაპტაციას სოციალურ გარემოში.
სამეგობრო წრიდან გარიყული სწორედ ის ბავშვები აღმოჩნდებიან, რომლებიც აგრესიულები არიან, ან მეტისმეტად მორცხვები. გარიყვისა და მუდმივი ფრუსტრაციის გამო აგრესიულები უფრო მეტად აგრესიულები ხდებიან, მორცხვი და მშფოთვარე ბავშვები კი მუდმივი თავდასხმის ობიექტებად იქცევიან. რაც შეეხება კლასში პოპულარულ ბავშვებს, აღმოჩნდა, რომ ისინი მეტად მონაწილეობენ საერთო საქმეებში, შეუძლიათ სხვებთან თანამშრომლობა და თანატოლთა დახმარება. ეს ბავშვები წარმატებითაც გამოირჩევიან სასწავლო, სპორტულ თუ საქმიანობის რომელიმე სხვა სფეროში.