მაშინ თედორე მასწავლებელი 80 წლის იყო, მე მაქსიმუმ 12-ის. სულ რაღაც 2 წელი მასწავლიდა. მაღალი კაცი იყო, ხმელი და სიბერისაგან

ძალიან კარგად მახსოვს, რა ეტაპები გავიარე მკითხველად ჩამოყალიბების გზაზე: I ეტაპი- აუცილებლად ის წიგნი უნდა წამეკითხა, ჩემი 3 წლით უფროსი

ერთ-ერთ სტატიაში ვწერდი, რა მნიშვნელოვნად მიმაჩნია, ნაწარმოებები ეპოქების კი არა, თემების, პრობლემების მიხედვით ისწავლებოდეს. დარწმუნებული ვარ, რომ მოსწავლეს ნაწარმოებთა ასეთი

,,დაგლასი წელს უკანასკნელად ატარებდა ღამეს ბებოსა და პაპას სახლის მაღალ მანსარდაში. ძილის წინ თავის ბლოკნოტში ჩაწერა: ,,ყველაფერი უკუღმა დატრიალდა. როგორც

21-ე საუკუნე მოკლე შეტყობინებებისა, მორბენალი სტრიქონების, მოკლე ტექსტების მოყვარული საუკუნეა. მსოფლიოში მასწავლებლები თუ ლიტერატორები, განათლების ექსპერტები შიშით უყურებენ და აღიარებენ

ჩვენს კლუბს რომ ნამდვილი ბიოგრაფია აქვს და მე რომ დაუსრულებლად შემიძლია ვილაპარაკო მასზე, ყველას თავი მოვაბეზრო და ყურები გამოვუჭედო, ეგ

,,ჩამოიარა იმან, ერთ დროს საცოლემ, ეჰ, საიდუმლონარევი, შორეული სილამაზით აღსავსემ, როგორიცაა სიტყვა… „მოიისფრო“, გვერდით კი მოჰყვებოდა კაცი, ისეთი უსიამო გამომეტყველებით

ეს ისტორიის ის მონაკვეთია, რომლის ცოდნასაც აუცილებლად ვთხოვთ მოსწავლეებს. ამ უცნაურ, ტკივილიან, საინტერესო ამბებითა და ადამიანებით სავსე ეპოქის გათავისება ნამდვილად

მასწავლებლობა დღესასწაულია. … მაგრამ არის რაღაც სევდის მომგვრელიც ამ დღესასწაულში. ,, … არც ის ვიცოდი, რომ მასწავლებლებიც დარდობენ საკუთარ მომავალზე: