გერმანულ და ავსტრიულ პრესაში საქართველოზე იშვიათად წერენ. ცენტრალური ევროპის გერმანულენოვანი გამოცემები საქართველოს ეგზოტიკურ პოსტსაბჭოთა  სახელმწიფოდ აღიქვამენ. ევროპელთა დიდი ნაწილისთვის კავკასია

ზოგჯერ კომპოზიტორებიც კი საუბრობენ განათლების სისტემის პრობლემების შესახებ. რამდენიმე მათგანისთვის გულდასმით მომისმენია კიდეც. მათი უმრავლესობა ერთ კონკრეტულ სირთულეზე ამახვილებს ყურადღებას.

მეათე კლასში ჩემმა ისტორიის მასწავლებელმა მითხრა, რომ ჩემი მისწრაფებებისთვის  მეცნიერების შესაფერისი დარგი არსებობდა. მიყვარდა ისტორია, განსაკუთრებით უახლესი ისტორია, რევოლუციებისა და

„ვინ არის ნაპოლეონზე, ვოლტერზე, აქამდე მოქმედ და მომავალში დასანიშნ მინისტრებზე უფრო გამჭრიახი? ყველაზე დიდი სიბრძნის აღმოჩენა საზოგადოებრივ აზრში, ხალხის დამოკიდებულებაშია

„კულტურულ ურთიერთობათა ცენტრმა – კავკასიურმა სახლმა“ მსოფლიოში ცნობილი გარემოსდამცველებისა და სოციალური თეორეტიკოსების ტექსტები თარგმნა. თარგმნილი ტექსტები ერთ წიგნად შევკარით და

კასპის რაიონის ხსენების დროს ბევრს ცემენტის ქარხანა ახსენდება. ჩემს მშობლებსაც სამშენებლო საწარმო და იქ დასაქმებული მუშები მოაგონდათ, როდესაც მათ ქალაქგარეთ

ამერიკის შეერთებული შტატების 45-ე პრეზიდენტის არჩევით მსოფლიოში ახალი ეპოქა იწყება. გლობალური წესრიგის დამყარებისათვის ერთმანეთს ორი ძალა ეცილება. პირველ ბანაკში გაერთიანებული

ყველაზე მეტად მიყვარს დავიწყებულ, გვერდით გადადებულ და მტვერდადებულ წიგნებზე წერა. თანამედროვე ეპოქაში რთულია ყველა გენიალური ნაწარმოების აღმოჩენა და წაკითხვა. აღმოჩენის

წესით და რიგით, შენი ქალაქის დღესასწაული, შენი ქალაქის ფესტივალი ძალიან უნდა გიყვარდეს, ქუჩაში სახალხო სეირნობა და სხვებისთვის სიხარულის გაზიარება შენთვის

ერთ-ერთი გამოსვლის დროს შვედეთის მოქმედმა პრემიერ-მინისტრმა სტეფან ლიოვენმა აუდიტორიას ასეთი სიტყვებით მიმართა: „სკოლამ და უნივერსიტეტმა სტუდენტი მხოლოდ შრომის ბაზრთან შესახვედრად