ილია ჭავჭავაძის „განდეგილი“ ერთ- ერთი იმ ტექსტთაგანია, რომელიც დღემდე კამათისა და დავის საგანია. არსებობს კითხვები, რომლებზედაც ერთმნიშვნელოვანი პასუხები დღესაც არ

ქართული ენისა და ლიტერატურის მასწავლებლები დამეთანხმებიან: ხშირად ყველაზე მნიშვნელოვანი ის გაკვეთილებია, რომლებიც საპროგრამო მასალას არ ეხება, რომლებიც უცაბედად იბადება მასწავლებელი-მკითხველის

ახლა ზაფხულია, აგვისტო, ადამიანების დიდი ნაწილი ისვენებს. მე ჩემი სიზარმაცისა თუ თავმოუბმელობის გამო თბილისში ვარ, ძველი ვალების მოხრჩობას ვცდილობ. ვუზივარ

ქართული ენისა და ლიტერატურის მასწავლებლები მიჩვეული ვართ, ქალი პერსონაჟები, უმრავლეს შემთხვევაში, მეორეხარისხოვანია, იშვიათია ისეთი გამონაკლისი, როგორიც „ოთარაანთ ქვრივია.“ მით უფრო

მე რეპეტიტორი ვარ! რომ გითხრათ, ამ ფრაზას სიამაყით ვამბობ-მეთქი, მოგატყუებთ. გაცილებით უკეთესი იყო, როცა მასწავლებელი ვიყავი. არა, მასწავლებელი ახლაც ვარ,

90-იანი წლების ბოლოს, უნივერსიტეტი ახალი დამთავრებული მქონდა და თბილისის ერთ-ერთ სკოლაში ვმუშაობდი. თუმცა მუშაობა ხმამაღალი სიტყვაა, მივდიოდი, მესამეკლასელების განაყოფს გაკვეთილს

ლიტერატურის სწავლებისას თეორიული ნაწილი ყველაზე ნაკლებად ხიბლავთ ბავშვებს. არა მგონია, ეს მათი ბრალი იყოს. სასკოლო სისტემა დაწყებითი კლასებიდანვე აჩვევს მათ,

ისევ თავად ვაჟათი დავიწყებ. ალბათ ბევრ მკითხველს ეცნობა სურათი: გაბადრული, ამაყი მშობლები და თითისტოლა ბავშვი, რომელიც „თავის სიგრძე“  „ბაკურს“ სტუმრების