პროფესიული ასკეტიკის გაკვეთილები ქართულ უნივერსიტეტებში  რამდენიმე დღის წინ, ამ საზაფხულო ხელმომჭირნეობის პირობებში, ერთი აუცილებელი ნივთის განვადებით გამოტანის ერთობ რთული

ისე მოხდა, რომ აგერ უკვე ათი წელია სხვადასხვა უნივერსიტეტში მედიცინის მიმართულების სტუდენტებს ლათინურ ენას ვასწავლი. ეს იმას ნიშნავს, რომ მთელი

შესავალი  „მან კი მომიგო მყისვე, მარად უცდომელი ანდაზით: ქალო, გახსოვდეს, რომ ქალს სამკაულად შვენის სიჩუმე“ ––  ეს სიტყვები დიდი ბერძენი ტრაგიკოსის

თათია მთვარელიძე- მწერალი, მთარგმნელი მე, როგორც სხვები ამბობენ, მასწავლებელი ვარ, როგორც მე ვამბობ – მოსწავლე. ორივე ჩემი პროფესიაა – ორივე

მე პატარა ქალაქში დავიბადე და გავიზარდე. პატარა ქალაქებს (და ხანდახან დიდ ქალაქებსაც) აქვთ ერთი წესი და ეს წესია – არ

ძალიან, ძალიან ბევრი წლის წინ, სრულიად შემთხვევით, ინტერნეტში განთავსებულ ე.წ. გამონათქვამებს შორის ასეთ ფრაზას წავაწყდი: „მამაჩემი ახლაც ყოველდღე კითხულობს ლექსიკონს.

ცოტა ხნის წინ ერთი ძალიან საინტერესო ფილმი ვნახე. ფილმს „ღორი“ ჰქვია, რეჟისორი გიგა ლიკლიკაძეა. ფილმის შესახებ მის ნახვამდეც ბევრი მქონდა