კარგა ხანია, აღარაფერი დამიწერია, არ მეწერებოდა და იმიტომ. ეგრე მჯერა, რომ თუ სკოლაზე წერ, უპირველესად მოსწავლეებისა უნდა თქვა, იმიტომ, რომ

იმერლებსა, არა, კახეთში ნამყოფებს, სუყველას, ერთი ამბავი აქვთ ხოლმე მოსაყოლად, ყვებიან კიდეც, თან სულ გაცინებულები, ოღონდაც დარცხვენილები იმგვარად, თითქოს დიდი

დარდი ვიცი ხოლმე, აი ათასი წელიც იყოს გასული, ამბავი გულზე თუ მომხვდა, ისე მედარედარდება, როგორც რომ გუშინ მომხდარიყოს. საქმე გამოგლევიაო,

არი ეგეთი სურათი, ოცდაათიანების ევროპაში გადაღებული, ჩვიდმეტ-თვრამეტი წლის გოგო დგას მხრებში გამართული, თითო ხელში კიდევ თითო საბელი უჭირავს, მწევრებს იოკებს,

ძველ, ნიკოლოზის დროინდელ სასტუმროში გავიზარდე, კომუნისტებისგან საცოხვრებლად გადაკეთებულში. ორი დიდი ოთახი, ოთხმეტრიანი ჭერი, ცენტრალური გათბობა, გადატიხრულ საკუჭნაოში გამართული საოცრად მოუხერხებელი

მეგობარი მყავს ერთი, უნივერსიტეტის, მასწავლებელი თუ ვარ დღეს, მისი დამსახურებაა. კაი ხნის ამბავს ვყვები, იმდენი ხნისას, ჩემმა დირექტორმა გაიცინა ერთი