ვაჟა-ფშაველას ერთი ძალიან ლამაზი, საინტერესო, სევდა ნარევი ღიმილიანი  პიესა აქვს სახელწოდებით „სცენა მთაში“ (პიესა ხევსურთა ცხოვრებიდან). მოქმედება სათიბში ხდება. მთელი

მდიდარია ქართული მწერლობა თუ ხალხური სიტყვიერება ანდაზებითა და აფორიზმებით. ბევრ მეცნიერულ თეორემასა და აქსიომას შეშურდება მათი სისხარტე, ლაკონიურობა თუ სიღრმე.

ეს პრობლემა დიდი ხნის წინ იღებს სათავეს. ალბათ ჯერ კიდევ იმ დროიდან, როცა უზარმაზარ ქვეყანაში სულ თითზე ჩამოსათვლელი გაზეთი გამოდიოდა

რა საინტერესოდ იზრდება და ვითარდება მცენარე… ზამთრის ძილს მიცემული, ფოთლებშემოძარცვული და ძარღვებში სისხლგაყინული, დათბობისთანავე იწყებს გამოღვიძებას. ერთს შეირხევა, ჩამოიფერთხავს ტოტებზე

რაც იყო, რაც არის და რაც მომავალში იქნება – ყველაფერი კანონზომიერია. შემთხვევითობა არ არსებობს. დაბადება და სიკვდილი, შენება და ნგრევა,

ჰიპერმარკეტის თაროებს შევავლოთ თვალი… ათასი ჯურის, წარმოშობის, დანიშნულების პროდუქტი თავმომწონედ შემოსკუპებულა და ელის მყიდველს… თითოეული მათგანი ქიმიური ინდუსტრიის ტექნოლოგთა თავებშია

ბავშვობაში ძალიან მიყვარდა სოფელში, ბებიასთან სტუმრობა. მიზეზს რა დალევს: ბუმბერაზი მთები, არაგვი, მურყნის ჭალა, იქაური თანატოლები, მთვარიან ღამეებში გვიანობამდე ეზოში

მოლეკულათა სამყაროზე მათი გავლენის სფეროები გადანაწილდა. არაორგანულ ქიმიას, როგორც უფრო „ასაკოვანს” პერიოდული სისტემის ყველა ელემენტი ერგო. ახალდაბადებულ ორგანულს კი –

დიდებული სიტყვაა „თვითმყოფადობა”. მდგომარეობა – კიდევ უკეთესი… როგორც წესი, მაღლა, მთის წვერზე შემოსკუპებული, თვალში საცემად, ადვილად დასანახად, მიმზიდველად, ზოგჯერ –