უცხო ქვეყანაში მოხვედრილნი, უმეტესად დედაქალაქებს ან საყოველთაოდ ცნობილ, ტურიზმისთვის მოწყობილ ადგილებს ვესტუმრებით ხოლმე. ადგილებს, რომლებიც საგანგებოდაა დავარცხნილ-გაპრიალებული ჩვენი თვალის საამებლად.

ნატვრის ხის პერსონაჟი, ელიოზი, გახსოვთ ალბათ ყველას. ზამთარსა და ზაფხულში,  ხვატსა  და სიცივეში ნატვრისთვალს რომ დაეძებდა ხან მდინარის ფსკერზე და

ვაჟა-ფშაველას ერთი ძალიან ლამაზი, საინტერესო, სევდა ნარევი ღიმილიანი  პიესა აქვს სახელწოდებით „სცენა მთაში“ (პიესა ხევსურთა ცხოვრებიდან). მოქმედება სათიბში ხდება. მთელი

მდიდარია ქართული მწერლობა თუ ხალხური სიტყვიერება ანდაზებითა და აფორიზმებით. ბევრ მეცნიერულ თეორემასა და აქსიომას შეშურდება მათი სისხარტე, ლაკონიურობა თუ სიღრმე.

ეს პრობლემა დიდი ხნის წინ იღებს სათავეს. ალბათ ჯერ კიდევ იმ დროიდან, როცა უზარმაზარ ქვეყანაში სულ თითზე ჩამოსათვლელი გაზეთი გამოდიოდა

რა საინტერესოდ იზრდება და ვითარდება მცენარე… ზამთრის ძილს მიცემული, ფოთლებშემოძარცვული და ძარღვებში სისხლგაყინული, დათბობისთანავე იწყებს გამოღვიძებას. ერთს შეირხევა, ჩამოიფერთხავს ტოტებზე

რაც იყო, რაც არის და რაც მომავალში იქნება – ყველაფერი კანონზომიერია. შემთხვევითობა არ არსებობს. დაბადება და სიკვდილი, შენება და ნგრევა,

ჰიპერმარკეტის თაროებს შევავლოთ თვალი… ათასი ჯურის, წარმოშობის, დანიშნულების პროდუქტი თავმომწონედ შემოსკუპებულა და ელის მყიდველს… თითოეული მათგანი ქიმიური ინდუსტრიის ტექნოლოგთა თავებშია

ბავშვობაში ძალიან მიყვარდა სოფელში, ბებიასთან სტუმრობა. მიზეზს რა დალევს: ბუმბერაზი მთები, არაგვი, მურყნის ჭალა, იქაური თანატოლები, მთვარიან ღამეებში გვიანობამდე ეზოში