გადატანილ ტკივილს ადვილად ვივიწყებთ. თითქოს არც მომხდარიყოს, ისე ვშლით მეხსიერებიდან ბავშვობაში, ახალგაზრდობაში, ზრდასრულ ასაკში გადახდენილ უსიამოვნო ამბებს. მხოლოდ ტკბილ მოგონებებს

ბოლო ხანს მომხდარ ამბებს რომ ვადევნებ თვალს, ყველაზე ხშირად ვაჟა-ფშაველა მახსენდება. მისი მოთხრობები, ესეები, ლექსები. გონებაში გამუდმებით ერთი ფიქრი მიტრიალებს:

ყველას თავისი ამერიკა აქვს. ვისთვის ეს ოცნების ქვეყანაა, დემოკრატიის, ადამიანის უფლებებისა და თავისუფლებების მცველი ზესახელმწიფო, ვისთვის – ბოროტების, გარყვნილებისა და

ხშირად მთელი თავგადასავალია წიგნის თაროების დალაგება, დაგროვილი მტვრის გადასაწმენდად რომ იწყება და სიურპრიზებით მთავრდება. ხან ათი წლის წინ ნაყიდ წიგნს

კითხვა რიტუალია, ბევრისთვის – საკრალურიც. რატომაც არა – დროსა და სივრცეში დაშორებული ორი ადამიანი, მწერალი და მკითხველი, მედიუმის, ლიტერატურის საშუალებით

ბოლო ხანს სერიალების ყურება დავიწყე. თითქოს განსაკუთრებული არაფერი მომხდარა – უამრავი მაყურებელი ჰყავს ბრაზილიურ თუ მექსიკურ საპნის ოპერებს, ამერიკულ ეგრეთ

ბოლო ხანს ერთი უცნაურობა დამჩემდა – ნეოფობია. მუდამ სიახლეები მიზიდავდა, ახლა კი ყოველივე ახალს და უცხოს გავურბივარ. მიჭირს თაროდან ისეთი

დიდი გურმანი არასოდეს ვყოფილვარ. ვერც ირანული კერძის – “ქათამი ქლიავით” – რეცეპტს ჩაგაწერინებთ, მეუღლის გულის მოსაგებად რომ მოამზადოთ, იმ ფილმის