ჩემთვის დიდი პატივი და პასუხისმგებლობაა (და, ამავე დროს, დიდი გამოწვევაც), მკითხველს ჟურნალის ამ გვერდიდან მივმართო, განსაკუთრებით, ბატონი გია მურღულიას შემდეგ.

2019 წელს „არტანუჯმა“ გამოსცა ქართველი მწერლისა და ენათმეცნიერის დიანა ანფიმიადის ნახევრად დოკუმენტური და ნახევრად მხატვრული წიგნი „ჩვენ, ვეფხისტყაოსნები“. 2020 წელს

ამასწინათ ანასტასიას, ჩემს ექვსი წლის გოგონას, ელინორ პორტერის „პოლიანა“ წავუკითხე. პატარა ობოლი გოგონას შესახებ საუცხოოდ მოთხრობილმა ამბავმა ისე დამაინტერესა, ყოველ

რამდენიმე დღის წინ ჩემი მოსწავლის მშობელმა თავის ნაცნობთან შემდეგნაირად წარმადგინა: „ეს ის მოხალისე მასწავლებელია, ჩვენი რეგიონის სკოლას დებატების კონკურსი რომ

„ცოდნა თან დასდევს მცოდნელსა“. „ცოდნა სინათლეა“.   ცოდნაზე ბევრი აფორიზმი, ანდაზა, სენტენცია გაგვახსენდება. ცოდნა ამოუწურავი სამყაროა, რომელიც ყველასათვის მუდამ ღიაა.

ბავშვებს ძალიან უყვართ ექსკურსიებზე სიარული, არიან უფრო გახსნილი, უფრო აქტიური და უფრო ხალისიანი, ვიდრე საკლასო სივრცეში. ექსკურსიის დაგეგმვა ისეთივე შრომატევადია,

მეორე ნაწილი აი, იმ ბიჭს, ასე რომ მომწერა: „ძვირფასო თოვლის ბაბუ, მე ბევრი სურვილი მქონდა, მაგრამ რაც მამა გარდაიცვალა, მხოლოდ

ცნება –  არაფორმალური განათლება –   საქართველოს განათლების სისტემაში 2005-2007 წლებში გატარებული რეფორმების შემდგომ გაჩნდა. სხვადასხვა კვლევის შედეგმა აჩვენა, რომ უმეტესი