ხშირად მიფიქრია იმ უზარმაზარ პასუხისმგებლობაზე, რასაც მასწავლებლობა გულისხმობს. ერთი სიტყვით, ერთი დაუფიქრებელი წინადადებით  სამუდამოდ ჩაკეტო ახალგაზრდა, დაინტერესებული ადამიანის ცნობისმოყვარეობა მზა

მესამე დღეა, წვიმს. წვიმს გადაუღებლად. ცა მოქუფრულა და მზის სხივებს ჩვენამდე არ უშვებს. ამინდი განწყობაზეც მოქმედებს. მუშაობა გეზარება. არ აქვს

Google-მა 2011 წელს ინტერმეტმომხმარებლებს ხელოვნების ყველაზე მასშტაბური, და როგორც მერე აღმოჩნდა, პოპულარული პლატფორმა შესთავაზა – ციფრული მუზეუმი, რომელიც საწყის ეტაპზე

ისტორია შემოინახავს იმ ადამიანის სახელს, ვინც ბიძაჩემ თემურ კვარაცხელიას „გარადსკოი“ დაუძახა პირველად. ავი ენები იმასაც ამბობენ, ეს თიკუნი საკუთარ თავს

რისთვის აქვს სკოლას ეზო? ერთი შეხედვით სასაცილო კითხვაა, აი, დაახლოებით ისეთი -რა კავშირია ჩაისა და ჩაიდანს შორის ან რატომ თამაშობენ

  ადრეც მითქვამს: აკვიატების ადამიანი ვარ. ზოგი აკვიატება მოვიშალე, ზოგიც შემრჩა. აი, დილით, გზაზე, ერთი მოურჩენელი ახირება გამახსენდა. ერთხელ, ვიქნებოდი

ბევრს გაუკვირდება, როდესაც საბჭოთა სისტემის მრავალფეროვნების ფენომენთან დაკავშირების მცდელობას აღმოაჩენს. თითქმის ყველა თანხმდება, რომ ბოლშევიკური რეჟიმების მთავარი მიზანი საზოგადოების გაერთგვაროვნება

ხელოვნების ნიმუშების სანახავად დღეს არსად წასვლა აღარ არის საჭირო – ტექნოლოგიებისა და თავად თანამედროვე ხელოვნების მოქნილობის წყალობით  ხელოვნებასა და ადამიანების

უკვე დიდი ხანია გვპირდებიან, რომ მოსწავლეთა ჯანსაღ კვებას უფრო დიდი ყურადღება მიექცევა, რომ სკოლის ტერიტორიაზე გაზიანი სასმელებისა და ჩიპსების გაყიდვა

აგვისტოს დღეები დაწყებულ და ვერდამთავრებულ წიგნებს გულისხმობენ. დიდი დაზარებაა აგვისტო. უნებისყოფობის მწვერვალებს ლაშქრავ. ალბათ ამიტომაც დგება მაშინ ფერისცვალება – თითქოს