გგონიათ, ამბავი როცა მთავრდება, იქ არის მისი ნამდვილი დასასრული?  ფიქრობთ, რომ წერტილი მართლაც ამბის ბოლოს ნიშნავს? მართლა გჯერათ დასასრულის დასასრულობის?

მე და ჩემი ძმა ის იშვიათი ბავშვები ვიყავით, ვინც პირველ სექტემბერს – პირველი კლასის პირველ სექტემბერს – უკვე იცნობდა თავის

ჩემო უძვირფასესო მოსწავლეებო, პირველ რიგში, მინდა მადლობა გადაგიხადოთ იმის გამო, რომ არცერთხელ არ მიგრძვნია სკამზე გულაღმა დადებული ჭიკარტი. ხო ვითომ

  “დედა დარჩი მარტო, მაგრამ რა ვქნა”. იშვიათად არის სიტყვები ისეთი ზუსტი, როცა სხვა სიტყვებს ადგილს აღარ უტოვებს. პერიოდულად ხდება 

სულ მგონია, რომ იმ თაობის ჩვენხელა ბიჭები ჩვენზე ბევრად ჯანმრთელები იყვნენ – ფიზიკურადაც და შეგნებითაც, მიუხედავად იმისა, რომ თავისუფალ ქვეყანაში

  უცნაურად ვიწყებ. ალბათ, ბევრი გავაკვირვე არაორდინარული სათაურით. დღეს მინდა, საქართველოს უმაღლესი განათლების სისტემის მიზნებსა და ამოცანებზე მოგიყვეთ. სისტემას კავკასიის

ამბის მოყოლა ალბათ იქიდან უნდა დავიწყო, როცა მინიატურებიანმა, ლამაზყდიანმა წიგნმა საკუთარი თავი ეტლში აღმოაჩინა.  ჰო, ასე, უბრალოდ, თანამგზავრების გარეშე.  მარტო

არ ვიცი რატომ – ალბათ ჩემი ღრმა და არმოსატანი ბავშვობის ამბების ბრალია _ სულ მიკვირდა ადამიანების, ვინც დილით ჩაისა და

ყოველ ოთხ წელიწადში ერთხელ – ჩვენ გვინდა დავიჯეროთ, რომ დრო შეიცვალა, სინამდვილეში კი, კიდევ ერთხელ და მერამდენედ, ჩვენ თვალწინ ბრუნდება