უკვე რამდენი ხანია, რაც ჩვენი პატრიოტული თავმოწონების  ერთ-ერთი მთავარი მიზეზით, ქართული მრავალხმიანობით, ქართული მუსიკალური ფოლკლორით ვამაყობთ და ყველგან, სადაც კი

* 2010 წელს ასეთი გულუბრყვილო რაღაც ჩამიწერია: „რამდენს ინატრებდიო, რომ მკითხონ, სისხლსავსედ ცხოვრების ხუთ წელს ვიკმარებდი ალბათ, ოღონდ თუ ამაში

„თავიდან ძალიან უჭირდათ საუბარი, ისხდნენ და ცოტა შეშინებულები გვისმენდნენ. მერე ერთმა გოგონამ ამოიღო ხმა. აღმოჩნდა, რომ მისი არასრულწლოვანი და ცოტა

aასეთი მეზობელი მყავდა. გურიკა. უწყინარი და მოწყენილი კაცი. ჩემი სახლის მოპირდაპირედ ცხოვრობდა. სულ ჭიშკართან იდგა და ხმას არ იღებდა. მხოლოდ

ყოველთვის ეშინოდა დიდი მთავრის, ისეთი ამბები სმენოდა მასზე. ლევან დადიანზე რაღას არ ამბობდნენ, ზოგს მართალს, ზოგსაც მონაჭორს.  სისხლიანი კაცი იყო,

ისტორიას უამრავი შემფასებელი ჰყავს, თუმცა ყველა თავისი სარკმლიდან გაჰყურებს მის ბურუსით მოცულ კონტურებს და მის წიაღში თავისთვის საინტერესო საგნებსა და

კურტ ვონეგუტს აქვს, თუ არ ვცდები, ერთი ძალიან უცნაური მოთხრობა თუ წერილი. ესაა იმ ადამიანების ჩამონათვალი, ვისაც ცხოვრებაში შეხვედრია, ვინც

“ძალიან ბევრი მშობელი ვიცი, რომელიც საერთოდ არ ასწავლის შვილს დამოუკიდებლობას, უნდათ, რომ ყველანაირად მათზე იყონ დამოკიდებული. უნდათ, გააკონტროლონ და კონტროლი

ზოგჯერ კომპოზიტორებიც კი საუბრობენ განათლების სისტემის პრობლემების შესახებ. რამდენიმე მათგანისთვის გულდასმით მომისმენია კიდეც. მათი უმრავლესობა ერთ კონკრეტულ სირთულეზე ამახვილებს ყურადღებას.

ხოლო მე სკამზე ვიდექი და ხმა მიკანკალებდა. მერე დავმშვიდდი და რიხი შემემატა. ბოლოს სულაც ყვირილზე გადავედი. საყელო გამიოფლიანდა, თვალები დამებინდა