რა მწუხარებამ უნდა გაგვტეხოს ჩვენ, მანის ფაფასთან ბრძოლაში გამოწრთობილი ბავშვები? ეს საშინელი და აუცილებელი წმინდა ინკვიზიცია სრულიად გულგრილი სახით შემოგყურებდა

თანამედროვე საგანმანათლებლო სისტემების ერთ-ერთი მთავარი გამოწვევა ალბათ ის არის, როგორ შექმნას ციფრულ ტექნოლოგიებთან დამეგობრებული და სმარტფონებით შეიარაღებული ბავშვებისთვის ისეთი სასწავლო

ბანალური და ყველასთვის ნაცნობი ჭეშარიტებაა, საქართველო ვაზის ქვეყანაა, აქ ვაზი მთავარი სიმბოლოა, აქ ვაზი მთავარი სიტყვაა, მთავარი კულტურაა, როგორც რიტუალის,

დრონი მეფობენ და არა მეფენიო, – უთქვამთ ძველებს. უდავოა – დრო მეფეთა მეფეა, თანაც, სხვათაგან განსხვავებით, უხილავი, ხელშეუხებელი და, რაც

წლების წინ ხელში ჩამივარდა ერთი ქალის დაწერილი წიგნი გოგონებზე (http://bit.ly/2DHToyN), სადაც ბევრ სხვა საინტერესო რამესთან ერთად აღწერილი იყო მისი როგორც

რუსეთის ისტორიის შესახებ მსჯელობისას უმრავლესობას სამართლიანად ახსენდება იმპერატორების, დიქტატორებისა და სხვა მოძალადე მმართველების დანაშაულებრივი მოქმედებები. ტირანები ჩრდილავენ თავისუფლებისთვის მებრძოლთა სიმამაცით

ისე მოხდა, რომ ამასწინ ჩემი არცთუ მცირე ,,ზეციური’’ გამოცდილების მარაგი  მნიშვნელოვნად შეივსო – კინაღამ ჩამოვვარდი. ძლიერი ჭექა-ქუხილისა და გრიგალის აკომპანიმენტით,

ახლა  აგვისტოა, დრო, როცა ბოლოს და ბოლოს, მოგზაურობისთვის იცლით, თუ მაინცდამაინც, სექტემბრის პირველი კვირაც საუკეთესო პერიოდია. სანამ სწავლა დაიწყება, დრო

წლევანდელ აგვისტოს განმუხურში, ჩემი მეგობრისა და ნათლულის – დათო ჭითანავას სახლში ვატარებ. ათი წლის წინ, როცა ამ მხარეს და მთელ

ზაფხულის არდადეგებისას, თუ შენ პატარა ქალაქში ცხოვრობ და იმ პატარა ქალაქიდან, იქვე, მახლობელ სოფელში მიდიხარ დასასვენებლად, სადაც ბებია ცხოვრობს და