კურტ ვონეგუტს აქვს, თუ არ ვცდები, ერთი ძალიან უცნაური მოთხრობა თუ წერილი. ესაა იმ ადამიანების ჩამონათვალი, ვისაც ცხოვრებაში შეხვედრია, ვინც

“ძალიან ბევრი მშობელი ვიცი, რომელიც საერთოდ არ ასწავლის შვილს დამოუკიდებლობას, უნდათ, რომ ყველანაირად მათზე იყონ დამოკიდებული. უნდათ, გააკონტროლონ და კონტროლი

ზოგჯერ კომპოზიტორებიც კი საუბრობენ განათლების სისტემის პრობლემების შესახებ. რამდენიმე მათგანისთვის გულდასმით მომისმენია კიდეც. მათი უმრავლესობა ერთ კონკრეტულ სირთულეზე ამახვილებს ყურადღებას.

ხოლო მე სკამზე ვიდექი და ხმა მიკანკალებდა. მერე დავმშვიდდი და რიხი შემემატა. ბოლოს სულაც ყვირილზე გადავედი. საყელო გამიოფლიანდა, თვალები დამებინდა

„ომებზე თუ დაწერთ, სისხლზე თუ დაწერთ, მოკლულ, დასახიჩრებულ, დაობლებულ ადამიანებზე, გვამებზე და შიშზე, თქვენს ნაწერს არავინ არ წაიკითხავს!“ – მითხრა

ადრე უკვე მომიყოლია ერთი პატარა ბიჭის შესახებ, რომელმაც სანამ ლაპარაკს დაიწყებდა, ხატვა ისწავლა. ისიც განახეთ, როგორ ავალაპარაკე მისი ნახატები, როგორ

როგორც აღმოჩნდა, როცა შენ სიცოცხლის უკანასკნელ წამებს ითვლიდი, მე, ვახო და ზურაბი თბილისის გზას ვადექით. მამაჩემის ტელეფონზე მამაშენმა დარეკა და

– აბა, წავედით, ქაწმაუნი, ზიკო! – მეუბნება უცებ სუფრიდან ამდგარი, მხარზე ხელს მომხვევს და კარისკენ მივდივართ. დედაჩემის ბიძაშვილი, ტრისტან პაჭკორია

მეათე კლასში ჩემმა ისტორიის მასწავლებელმა მითხრა, რომ ჩემი მისწრაფებებისთვის  მეცნიერების შესაფერისი დარგი არსებობდა. მიყვარდა ისტორია, განსაკუთრებით უახლესი ისტორია, რევოლუციებისა და