ხანდახან ჩვენი უმთავრესი პრობლემა წარსულის არასწორი, ან ვთქვათ რბილად: თავისებური გაგებაა. ის, ვინც უარესია, ზოგჯერ უკეთესი გვგონია. ის ვინც უკეთესია,

მსოფლიოს ენებზე სიტყვა „მხატვრობას“ უამრავი სინონიმი აქვს, მაგრამ ხელოვნების ამ დარგს ყველაზე მეტად მაინც „ფერწერა“ შეესაბამება: მხატვარი ფერებით წერს იმას,

  გასული წლის ბოლოს საქართველოს კულტურისა და ძეგლთა დაცვის სამინისტროში გაუქმდა წიგნისა და ლიტერატურის ხელშეწყობის პროგრამა, რომელიც ძალზე მნიშვნელოვან როლს

წიგნი რისთვისაა? მხოლოდ წასაკითხად? თუ ვარდის სიფრიფანა ფურცლების ჩასადებად? წერილების დასამალად, სურათების შესანახად? რისთვისაა წიგნი? მაინც რომელი ამბავია უფრო მნიშვნელოვანი,

ევროპელი და ამერიკელი მეცნიერები ქართული დემოკრატიისა და მისი გამოცდილების აღიარებას უფრთხიან. ისინი ფიქრობენ, რომ ჩვენ ჯერ არ ვართ მზად უმაღლესი

მადრიდიში, ტისენის მუზეუმში, რენე მაგრიტის ტილო „La Clef des champs“ („მდელოების გასაღები“) ინახება. მადლიერმა ბელგიელებმა ბატონი რენეს პორტრეტი 500-ფრანკიან კუპიურაზეც

დემეტრემ ამ ზაფხულს ერთი უცნაური ჩვევა შემოიჩვია: შინ თუ გარეთ, ნაცნობებსა და უცნობებს ერთი, ერთადერთი შეკითხვით აწუხებდა ხოლმე: „რამდენი წლის

ბუდაპეშტში ცივა, საღამოს ხუთ საათზე ბნელდება და საახალწლო ბაზრობაც უკვე გაშლილია. ნაძვის ხის გარშემო ტკბილ კრედელებს ყიდიან, თუმცა მე ტკბილი

მცირე ვირუსმა მცირე ხნითვე სახლში დამტოვა და ვაგრძელებ სხვა დღიურების წერას. მოკლედ, ასე: თუ ოდესმე ქალაქ ოზურგეთში, კალანდარიშვილის ქუჩა #12

აღმოსავლეთ ევროპის ქვეყნებში სამოქალაქო განათლების გაკვეთილებზე საბჭოთა კავშირის დაშლისა და „სოციალისტური ბანაკის“ რღვევის საკითხებს მნიშვნელოვან დროს უთმობენ ხოლმე. მასწავლებლები მოსწავლეებთან