ხუთშაბათი, მაისი 22, 2025
22 მაისი, ხუთშაბათი, 2025

ანაბეჭდის მოდელის შექმნა – აქტივობა არაფორმალური განათლებისთვის

0
არაფორმალური განათლებისთვის საინტერესო აქტივობას წარმოადგენს ანაბეჭდის მოდელის შექმნა. აქტივობა მოიცავს: ინფორმაციის მიწოდებას ნამარხი ფორმების შესახებ მინილექციის სახით, საკვანძო კითხვების წამოჭრას, მარტივ ექსპერიმენტს – „ანაბეჭდის მოდელის შექმნას”, თემის ანალიზს და დამატებით საინტერესო ინფორმაციის მოძიებას.
 
მინილექცია: დღეს არსებული ორგანიზმებისა და პრეისტორიული ნამარხების შესწავლის გზით მეცნიერები ხსნიან, როგორ და რატომ განიცდიდნენ ცოცხალი ორგანიზმები ცვლილებებს. დედამიწაზე მასობრივი გადაშენება რამდენიმეჯერ მოხდა, რაც განპირობებული იყო დედამიწის კლიმატის მკვეთრი ცვლილებით. მრავალი ორგანიზმი ვერ ეგუებოდა ამ ცვლილებებს და იღუპებოდა. ეს პროცესები პალეოზური და მეზოზოური ერის დასასრულს მოხდა. ნამარხებია იმ მცენარეებისა და ცხოველების „ნარჩენები”, რომლებიც მილიონობით წლის წინათ ცხოვრობდნენ. მათი ნაშთები ქანებმა შემოგვინახა. უკვე შესწავლილი ნამარხი ფორმები ამტკიცებს, რომ დედამიწაზე თავდაპირველად მარტივი ორგანიზმები ცხოვრობდნენ. ორგანიზმთა ნაშთების მიხედვით შესაძლებელია მათი აგებულებისა და იმ პერიოდის დადგენა, როდესაც ისინი დედამიწაზე ცხოვრობდნენ. შესაძლებელია გენეტიკური კავშირების დადგენაც უძველეს და ახლანდელ ფორმებს შორის. შევადაროთ მათი ევოლუცია. გარდა ნამარხი ფორმებისა, ზოგიერთმა ორგანიზმმა ანაბეჭდის სახითაც მოაღწია ჩვენს დრომდე. ანაბეჭდის საშუალებით შეგვიძლია აღვადგინოთ ორგანიზმი, გამოვიყენოთ ანაბეჭდი როგორც ყალიბი.
ანაბეჭდები ქანზე მაშინ რჩება, როდესაც ორგანიზმი დროთა განმავლობაში მთლიანად იხრწნება, ხოლო ნამარხი ფორმები – მაშინ, როდესაც ძნელად იშლება. ნამარხი ფორმა მაშინაც შეიძლება წარმოიქმნას, როდესაც ხრწნის პროცესი განსაზღვრული პირობების გამო შენელებულია. ნამარხი ფორმები შესაძლოა გაქვავდეს. ეს მაშინ, როდესაც ორგანიზმი იხრწნება და სხვა მინერალებით ჩანაცვლდება.
საკვანძო კითხვები და დისკუსია:
1. რა ინფორმაციის მოძიება შეგვიძლია ნამარხ ფორმებზე დაკვირვებით? 
2. შეგვიძლია თუ არა ორგანიზმის აღდგენა ანაბეჭდის გამოყენებით?
3. შესაძლებელია თუ არა, ნამარხ ფორმებზე დაკვირვებით ვისაუბროთ გენეტიკური კავშირების შესახებ (ორგანიზმების უძველეს ფორმებსა და დღევანდელს შორს)?
მარტივი ექსპერიმენტი: ანაბეჭდების მოდელის შექმნა 
საჭირო მასალა: საძერწი თიხა, პლასტილინი, ნიჟარები, ძვლები.
    
     

თემის ანალიზი:

• სად უკეთესი ანაბეჭდი მივიღეთ – თიხაზე თუ პლასტილინზე?
• იქნება თუ არა განსხვავება სხვადასხვა ნიადაგზე წარმოქმნილ ანაბეჭდებს შორის? რატომ?
ნამარხი ფორმები და მათი ნაშთები მეცნიერებს უდიდეს ინფორმაციას აწვდის, მათი მეშვეობით შესაძლებელია იმ პერიოდისთვის ქანების ასაკისა და კლიმატური პირობების დადგენა. ზოგჯერ ნამარხი ფორმები არასრულია, რაც ორგანიზმის აღდგენას აძნელებს. ნამარხი ფორმების შესწავლით შესაძლებელია ისტორიის გაცოცხლება.

კითხვა სიყვარულს და ოცნებას ჰგავს

0
ცოტა ხნის წინ სრულიად შემთხვევით დავესწარი ერთ-ერთ ბიბლიოთეკაში გამართულ ღონისძიებას. მისი თემა მოზარდებში წიგნიერების ამაღლება და პოპულარიზაცია გახლდათ. სანამ ჩემი შვილი ბიბლიოთეკის საცავებში დარბოდა, მე კი წიგნებს მისგან ვიცავდი, წავაწყდი გამოცემებს, რომლებმაც სენტიმენტალური განწყობა აღმიძრა. არ უკითხავთ, თორემ მზად ვიყავი, ჩემი ბავშვობის წიგნებზე დაუსრულებლად მელაპარაკა. გამახსენდა ჩემები წიგნით ხელში: მამაჩემი – საწოლზე წამოწოლილი, დეიდაჩემი – სადილობისას და თხილის კნატაკნუტით, დედაჩემი – ყველგან, სადაც კი კითხვა შეიძლებოდა, ბაბუა – განმარტოებით, სახლის გვერდით მდგარ პატარა სახლუკაში, სადაც გაყვითლებული გაზეთებისა და წიგნების მთა იდგა, სადაც ყველაზე მეტად მიყვარდა განმარტოება და რადიოს მოსმენა. ბიძაჩემს კი დისწულებთან ერთად უყვარდა კითხვა და ჩვენც ხმამაღლა და მორიგეობით ვკითხულობდით „უფლისწულს და მათხოვარს”, ტომ სოიერისა და ჰეკლბერ ფინის თავგადასავალს, მასთან ერთად ჩაგვიწყდებოდა და აგვიკანკალდებოდა ხმა… ვკითხულობდით შუადღისას, მდინარეზე წასვლამდე, ვკითხულობდით იქიდან დაბრუნების შემდეგ, წვიმიან ამინდში, აივანზე, უფროსების თბილ ჯემპრებში გახვეულები, ყავის ფინჯნით ხელში და ღამით, როცა ყველას ეძინა, მოპარულ შუქზე და პარაფინის სანთლების ალზე, თვალებს რომ გვთხრიდა; ვკითხულობდით გაკვეთილებს შორის შესვენებებზე… ეს იყო ერთადერთი სასიამოვნო საქმიანობა და ერთადერთი საპატიო მიზეზი საქმისთვის თავის ასარიდებლად.
ღონისძიებას ბიბლიოთეკის თანამშრომლები, პედაგოგები, მოსწავლეები, მწერლები და სასულიერო პირები ესწრებოდნენ. სიტყვით გამომსვლელები ლაპარაკობდნენ წიგნის როლზე ჩვენს ცხოვრებაში, მე კი ყველაზე მეტად იმ ახალგაზრდების აზრი მაინტერესებდა, რომლებიც პროექტის სამიზნე ჯგუფს წარმოადგენდნენ და დარბაზის ბოლო რიგში ისხდნენ. ველოდი, რას იტყოდნენ საყვარელ წიგნებსა და პერსონაჟებზე, მაგრამ მათ სიტყვაც არ დაუძრავთ.
მართლა აღარ კითხულობენ დღეს წიგნებს… ან კითხულობდნენ კი ოდესმე? მაშ, რამ გამოიწვია წიგნისგან ასე დაშორება? ამხელა დისტანცია რამ გააჩინა? ნუთუ მართლა ყველაფერი ტელევიზორის ან ელექტრონული დამპყრობლის გამო ხდება, ყველაფერი მას რომ გადავაბრალეთ? იქნებ დროა ასეთი? ნუთუ შეიძლება, ყველაფერი სხვას გადავაბრალოთ, ათასი მიზეზი მოვიშველიოთ, რომ წიგნის წაუკითხაობა გავამართლოთ? ნუთუ ტყუილად ყიდულობენ მშობლები ფერად წიგნებს შვილებისთვის? მართლაცდა, ვისი ბრალია, რომ ადამიანები ასე დაშორდნენ წიგნებს? ოჯახის? სკოლის? კითხვაზე არაორიენტირებული სასწავლო პროცესის? იმ მძიმე სოციალური ფონის, ყველგან რომ აწვდენს თავის საცეცებს? იქნებ, უბრალოდ, სურვილის უქონლობა საქმე, რის აღიარებაც ყველას გვიჭირს? გულახდილები რომ ვიყოთ, ყველაზე რელევანტური პასუხი ალბათ ეს იქნებოდა.
და მაინც, ჩვენ, ყველა, ვინც ვყიდულობთ წიგნებს და გადაუშლელად ვაწყობთ ჭერში – თაროებზე, ჩვენ ყველა ვამბობთ, რომ ახალგაზრდა თაობა უბრალოდ უწიგნურია და ტელევიზორის ყურებისა და ინტერნეტში ძრომიალის მეტს არაფერს აკეთებს, ჩვენ, ყველა, მშობლები და მასწავლებლები, ვუჩიჩინებთ ბავშვებს, იკითხონ, მაგრამ მაგალითს არასდროს ვაძლევთ. ვკითხულობთ დასკვნებს და ვეცნობით სტატისტიკას, რომ კვლევამ საქართველოს სკოლებში წიგნიერების საკმაოდ დაბალი მაჩვენებელი გამოავლინა, შეიძლება ითქვას, საგანგაშოც კი. რა საწყენია! „ჩვენ ხომ წიგნიერი ერი ვართ”, მაგრამ იშვიათად გადავაწყდებით ტრანსპორტში ან ქუჩაში ადამიანს წიგნით ხელში. შინაც კი იშვიათად ვკითხულობთ წიგნებს, ხოლო ბავშვები ჩვენთან ერთად არიან ჩართული პოლიტიკური თოქშოუებისა და მდარე გადაცემების ორომტრიალში.
სიტყვები არსად წასულან, ეს ჩვენ შევაქციეთ მათ ზურგი. ეგებ მათაც, ცოტა არ იყოს, მობეზრდათ მკითხველის გულგრილობა, ქანცგაწყვეტილი ცხენებივით (დანიელ პენაკი) ჩაწვნენ ფურცლებში და ელოდებიან თავიანთ პატრონებს, რომლებიც წვალებით ამოათრევენ მათ, სუნთქვააჩქარებულები და ამ მეტად რთული საქმიანობისგან ოდნავ გაბეზრებულები…
დანიელ პენაკი თავის ნაწარმოებში „რომანივით საკითხავი” სწორედ წიგნისა და მოზარდის დამაკავშირებელ გზებზე საუბრობს, გზებზე, რომლებიც ამ ურთიერთობას არ აქცევს ტანჯვად, აუტანელ, გულისგამაწვრილებელ რუტინად. პენაკი არ არის ჯოხიანი მასწავლებელი, რომელიც მოსწავლეს წიგნის წაუკითხაობისთვის დასჯის; ის ყველა ბილიკის მოსინჯვას ცდილობს, რათა შეაღოს სარკმელი წიგნის სამყაროში, თუმცა არჩევანსაც უტოვებს მოზარდს – არ წაიკითხოს. „კითხვა ის მათრახია, რომელსაც ბავშვს ხშირად გადაუჭერენ ხოლმე – მას ხომ, ჩვენი აზრით, კითხვის მეტი არაფერი ევალება. გასაგებია, რომ ბავშვი თავს არიდებს „საწამებელ იარაღს”, მაგრამ თუ შევეცდებით, კითხვა სიამოვნებად გადავუქციოთ, მაშინ თავადაც სიამოვნებით მიეცემა მას”, – წერს პენაკი.”
კითხვა ხომ სწორედ ესაა – სიხარულის, სიამოვნებისა და ბედნიერების განცდა, რომელიც ძალიან ჰგავს სიყვარულს.

 

გიჟები ფიცარზე

0
სკეიტბორდინგს თამამად შეიძლება ვუწოდოთ მსოფლიო ექსტრემკულტურის ნათლია. ექსტრემალური სპორტის ეს სახეობა ერთ-ერთი პირველი წარმოიშვა. მიუხედავად ამისა, დღემდე პოპულარულია და უფრო და უფრო ვითარდება.

კაცმა რომ თქვას, რა არის სკეიტბორდინგი? ბევრი უყოყმანოდ გვიპასუხებს, გორგოლაჭებიან ფიცარზე სრიალით გულის ჯერებაა და მეტი არაფერიო, მაგრამ თუ უფრო მეტად ჩავუღრმავდებით მის არსს, აღმოვაჩენთ, რომ სკეიტბორდინგი არა მარტო ერთგვარი მოდა თუ გართობაა, არამედ ცხოვრების სტილიც.

სკეიტბორდინგი ის მშვენიერი სამყაროა, რომლის არათუ განცდა, წარმოდგენაც კი არ ძალუძს ჩვეულებრივ ადამიანს. ამ სამყაროში რეალურად ცხოვრობენ, მოსრიალე ფიცარზე განცდილი ემოციებით კი სულიერ საზრდოს იღებენ. ამბობენ, რომ როგორც კი ამ ფიცარზე ფეხს შედგამ, უმალვე ივიწყებ პრობლემებით დახუნძლულ გარე სამყაროს, ირგვლივ ყველაფერს სხვაგვარად აღიქვამ, უფრო რეალისტურადაც კი, ვიდრე მანამდე. თუმცა ისიც უნდა ითქვას, რომ ახალ შეგრძნებებთან ერთად ახალი სურვილები და, რა თქმა უნდა, ახალი საზრუნავი ჩნდება…
სკეიტბორდის გამომგონებლის ვინაობა მსოფლიომ არ იცის. ცნობილია მხოლოდ, რომ გორგოლაჭებიანი ფიცრის პირველი გამომცდელები გასული საუკუნის 50-იანი წლების სერფერები იყვნენ. თურმე მათ თავიანთი დაფებისთვის გორგოლაჭები მხოლოდ იმ მიზნით მოურგათ, რომ ხმელეთზეც ევარჯიშათ. 60-იან წლებში გაჩნდა სკეიტბორდისტთა ჯგუფი, სახელად „Super Surfer Skateboard Team”. იმავდროულად გამოიცა ამ გასართობისადმი მიძღვნილი პირველი ჟურნალიც, სახელწოდებით „Skatebaorder” სკეიტბორდინსდუსტრიის ნამდვილი ბუმი კი 70-იანი წლებიდან დაიწყო. დაამზადეს სპეციალური გორგოლაჭები, სამაგრები, მიიღეს სკეიტბორდის სტანდარტი, რომელიც დღემდე საერთოა ყველა მწარმოებელი ფირმისთვის. 80-იანი წლების დასაწყისიდან სკეიტერები ქუჩებშიც გამოჩნდნენ.

დღეს უამრავი ფირმა უშვებს დაფებს, საკიდებს, გორგოლაჭებსა თუ სკეიტერის სპეცტანსაცმელს. მეტიც: მათ სკეიტვიდეოინდუსტრიაც კი შექმნეს – სკეიტბორდის მსოფლიო ვარსკვლავების ტრიუკებს იღებენ…
ოდესღაც სკეიტბორდინგი და პანკ-როკი განუყოფელი გახლდათ. თვითგამოხატვის ორივე ფორმა იმხანად საოცრად ჰგავდა ერთმანეთს. ერთიცა და მეორეც დამკვიდრებული ღირებულებათა სისტემისადმი თავისებური პროტესტი იყო, რომელსაც საზოგადოება იერარქიისგან, კანონისგან, მშობლებისა თუ სკოლის კონტროლისგან გაქცევად აღიქვამდა. იმხანად პანკობა და სკეიტით ქროლვა ნიშნავდა უარს ყველას მიმართ, ვინც კი წინ ეღობებოდა თუ აკონტროლებდა.

Street-სკეიტბორდინგი საკმაოდ აგრესიული სახეობაა. ამ სტილის მოყვარულები დაქრიან მოაჯირებზე, ხტებიან საფეხურებზე, სხვადასხვა სიმაღლიდან ასრულებენ რთულ ტრიუკებს. ეს ყველაფერი, რასაკვირველია, ძალზე სარისკოა და ამ დროს სერიოზულიც ტრავმებიც ხშირია, მაგრამ, როგორც ამბობენ, სიამოვნება ამად ღირს.

თავზეხელაღებული სკეიტერები ამას ჭარბად გამომუშავებული ადრენალინით ხსნიან. ამის საბუთად გეტყვით, რომ ჯერ არ ყოფილა შემთხვევა, ადამიანს სკეიტბორდით ქროლის ეს ფათერაკებიანი სტილი აერჩიოს და შემდეგ თუნდაც ერთხელ ენანოს.

ამბოხებული თინეიჯერებისთვის სკეიტბორდინგი გაცილებით მომხიბვლელი იყო, ვიდრე, მაგალითად ბეისბოლი ან კალათბურთი, რომლებიც მათთვის სკოლის მოსაწყენ სპორტდარბაზთან ასოცირდებოდა. სკეიტბორდინგი უფრო უკეთ გამოხატავდა მოზარდების სულიერ მდგომარეობას, ზრახვებს, ვინაიდან იგი, საზოგადოების მიერ უარყოფილი, კანონგარეშე მდგომარეობაში იყო. ასე ჩამოყალიბდა სკეიტბორდის ფილოსოფია. ასე რომ, მთავარი ის კი არ არის, ვინ გამოიგონა სკეიტი, არამედ მასზე დგომა და ქროლა…

მესამე გზა

0
მე შენ მახსოვხარ!

ერთმანეთი ნაყინის მოლოდინში გავიცანით. გულღიად რომ ვთქვა, ამას გაცნობაც არ ეთქმოდა. მე ისეთი გაცნობისა მწამს, ერთი-ორ სიტყვას რომ გაცვლით და არც მომავალ გაბაასებაზე იქნებით მწყრალი აზრისა. ისიც მახსოვს, ხალხის რიგი მაცივართან იწყებოდა და გზის სავალ ნაწილამდე მოექნია კუდი. მაშინ მე და ნინიამ ჩვენი რიგი დაგითმეთ. „ალბათ ეს გოგონა ძალიან მოსწონს – მგონი, მისი კლასელი უნდა იყოს”, – გადავუჩურჩულე ნინიას და მიბრძანდით-მეთქი, ხელით განიშნე. მართალია, თავაზიანი მადლობა არ გადაგიხდია, მაგრამ არა უშავს – შეყვარებულ კაცს ყველაფერი თუ არა, თითქმის ყველაფერი მაინც ეპატიება. ჯიბიდან უკანასკნელი ხურდა ამოიფხიკე და შოკოლადის ნაყინის ორ-ორი ბურთულა იყიდე. შენი ზურგჩანთა შენზე უფრო მეტს ამბობდა, ვიდრე ოჯახის წევრი, მეგობარი ან მასწავლებელი მომიყვებოდნენ. თავისი სიმსუქნითა და მოყვანილობით იმაზე მიამბობდა, რომ სხვანაირი ვინმე ხარ, სხვანაირი რაღაც-რაღაცები გადარდიანებს, სხვანაირი ინტერესებისა გწამს…
ეს იყო და ეს – ჩვენ ჩვენს გზაზე წავედით, თქვენ თქვენსას გაუყევით. აბა, როგორ?! თუმცა წეღან ვიცრუე, როცა ვთქვი, ამას გაცნობა არ ეთქმოდა-მეთქი. ჩემნაირი ცნობისმოყვარე და ეჭვიანი ადამიანები, კისრები რომ ჟირაფისოდენაზე აქვთ წაგრძელებული, გამვლელებს რომ შეხედავენ, მათზე ჩუმ-ჩუმად არაკებს თხზავენ და გინდაც ეს არაკები ყურით მოთრეული სიცრუე იყოს, მაინც სახარებისეულ ჭეშმარიტებად გვეჩვენება.

მოკლედა ვთქვათ:

შენ თამაზი უნდა გერქვას. ნაცნობ-მეგობრებში თაზოდ უნდა იწოდებოდე. ერთი ეგაა, კარის მეზობელს ვერ გადააჩვიე „თამაზას” ძახილი. ფიზიკა გაინტერესებს, სურვილი გჭამს, შიგნეულს გიდნობს, ისე გინდა, ფიზიკა დედაბუდიანად ისწავლო, მაგრამ შენც არ მომიკვდე, სადაა სამართალი – შინ გეუბნებიან, რომ სამი გზა გაქვს: იურიდიული, საერთაშორისო ურთიერთობები ან სიკვდილი. შენს ასაკში მოკვდინება ვერაა მთლად გადასარევი არჩევანი. დანარჩენ ორს კიდევ აიტანს კაცი. 

არადა ვმასხარაობ – იურიდიულზეც ვაპირებდი ჩაბარებას და საერთაშორისო ურთიერთობებზე, საერთოდაც, ვსწავლობდი, სანამ ზურაბ დავითაშვილმა, პოლიტიკურ გეოგრაფიას რომ მიჭედავდა ტვინში, გადამსვლელი ქულა არ დამაკლო. ვინ იცის, მისი ვალიდან კუბოს ფიცრამდე ვერ ამოვიდე. 

ფიზიკაზე კი დორბლი გდის, მაგრამ თავგადასავლებიც გიყვარს – თავისუფლება გწყურია. ჰოდა, რაკიღა ერთმანეთს უკვე ვიცნობთ, ერთი თავგადასავლების მოყვარული კაცი მინდა გაგახსენო.

ჰენრი უოლტონ ჯონსი ერქვა, ოღონდ უმცროსი. მამა მკაცრი ჰყავდა, სანამ სიტყვის თქმის უფლებას მისცემდა ჯერ ათამდე დაათვლევინებდა ხოლმე, ხან – ძველბერძნულად, ხან – ლათინურად. ჯერ კიდევ მოწაფეობისას პირველი თავგადასავალი გადაიხდინა – გველებით სავსე სკივრში ამოყო თავი, მერე კი ლომის მოსასვენებელში აღმოჩნდა და მისი მოთვინიერებისას ნიკაპზე დაჩნეული იარა დღემდე ეტყობა. მართალია, იმ დღეს დამარცხდა, მაგრამ მოწაფეობისას დასახულ მიზანს წლების შემდეგ მაინც მიაღწია. 

ჰენრის თავგადასავლების ძიებისას ქუდის, მათრახის, ტყავის ქურთუკის, რევოლვერისა და მოლესკინის ბლოკნოტის ტარება უყვარდა. ხან რას ეძებდა, ხან – რას. ჯერ იყო და, დაკარგული კიდობნის საძიებლად გაემართა, მერე შანკარას ქვების დასაბრუნებლად გასწია, მოგვიანებით წმინდა გრაალის აღმოჩენა განიზრახა, ბოლოს კი ალმასის თავის ქალა იპოვა. ამ ხნის განმავლობაში ადოლფ ჰიტლერსაც გამოართვა ავტოგრაფი, გველებით სავსე აკლდამაშიც აღმოჩნდა, კინაღამ გულიც ამოაცალა ქალღმერთ კალის მიმდევარმა და ასე… თავგდასავალიც ამას ჰქვია, არა?!

შენი არ იყოს, საკუთარი სახელი ჰენრისაც გვარიანად სძაგდა, ამიტომაც მე და შენ მას სხვანაირად ვიცნობთ – ინდიანა ჯონსს ვეძახით. თუ ამ კაცის განვლილ გზას კარგად დააკვირდები, დაინახავ, რომ მთელი მისი ცხოვრება მამასთან ჭიდილია, ხიდჩატეხილობა, წინააღმდეგობა. თუმცა, სხვა ბევრისგან განსხვავებით, ინდიანამ თითქმის არაფერში დაუჯერა მამას და მაინც მოახერხა, ჰენრი უოლტონ ჯონს უფროსს მისით ეამაყა.

შენც აჯანყდი, ოღონდ ზომიერად. პირველ რიგში, საკუთარ თავს აუჯანყდი. იქამდე აუფრინე ყვავებს, სადამდეც ფრენას შეძლებენ. მარტომ იარე ფეხით, რათა კარგად გააანალიზო, რისი კეთება გინდა ცხოვრებაში. იმოგზაურე იმდენი, რამდენიც შეგიძლია. საძინებელში გაიკარი მათი პლაკატები, ვინც ყველაზე დიდ პიროვნებებად მიგაჩნია. ძალა მოიკრიბე და თქვი, რომ სწორედ ის პირსინგიანი გოგო მოგწონს და არა ის, მამიდაშენს რომ მეზობლის პანაშვიდზე მოეწონა. მშობლებს აუხსენი, რომ ფიზიკოსობა გინდა და არა იურისტობა; რომ თუკი სხვა პროფესიას აირჩევ, შენი მომავალი ნაძალადევი და მოსაწყენი იქნება.

ახლა, ამ წერილის წერას რომ მოვრჩები, სამსახურის – თავისუფალი და აგრარული უნივერსიტეტების – საქმეებს უნდა მივხედო. შენ კი, თაზო, ბევრი დრო გაქვს მოსაფიქრებლად. რისი სწავლაც არ უნდა გადაწყვიტო, ჩვენზე უკეთ მაინც ვერავინ გასწავლის – გინდ ფიზიკოსობა აირჩიე და გინდ იურისტობა. მე მაინც მგონია, რომ მიზანთან ერთად მთავარი პროცესიცაა და თუ პროცესი დიდ სიამოვნებას ვერ განიჭებს, არც გვირგვინის დადგმის ცერემონია იქნება საკადრისად სასიამოვნო. 

მე ამაზე ბევრი მიფიქრია:

როცა ჩვეულებრივმა ადამიანებმა მოახერხეს, რომ საქართველოდან ახალ ზელანდიაში თითქმის უფასოდ, ულიმიტოდ, გამოსახულების თანხლებით შეგვიძლია საუბარი; როცა შვეიცარიაში დიდ ადრონულ კოლაიდერს ამუშავებენ; როცა სალმან რუშდი მორიგ შესანიშნავ რომანს წერს; როცა აკადემიები განიხილავენ, რომელ მოკვდავებს მიანიჭონ ნობელის პრემიები თუ ოსკარები – რას ვაკეთებ მე ამ დროს. დაფიქრდი შენც.
თუ რამეა, ჩვენ აქ ვართ, აღმაშენებლის ხეივნის მე-13 კილომეტრზე.

უკეთ გავიცნოთ ჩვენი მოსწავლეები

0

გაინტერესებთ, როგორები არიან თქვენი მოსწავლეები? გთავაზობთ ტესტს. გირჩევთ, შედეგების ინტერპრეტაციის გაცნობამდე თვითონვე აირჩიოთ ფიგურა, რომელიც, თქვენი აზრით, ა) ყველაზე მეტად გაგონებთ საკუთარ თავს, გამოხატავს თქვენს განწყობას სკოლაში და ბ) რომლის მდგომარეობაშიც ყველაზე მეტად გსურთ იყოთ.

 

ინსტრუქცია მოსწავლეებისთვის: წარმოიდგინეთ, რომ არსებობს ტყის სკოლა, ნახატზე გამოსახული კაცუნები კი ამ სკოლის მოსწავლეები არიან. ყველას სხვადასხვანაირი ხასიათი აქვს, დაკავებულია საყვარელი საქმიანობით და თავისი პოზიცია უკავია. ფანქრით ყავისფრად გააფერადეთ ხის ტანი და ტოტები, თან ყურადღება მიაქციეთ თითოეულ ფიგურას – სად იმყოფება, რას აკეთებს. წითელი ფანქრით გააფერადეთ ის ფიგურა, რომელიც ყველაზე მეტად გაგონებთ საკუთარ თავს, გამოხატავს თქვენს განწყობას და მდგომარეობას სკოლაში; მწვანე ფანქარით – ფიგურა, რომლის ადგილას ყოფნასაც ისურვებდით (ზოგჯერ მოსწავლეს ერთზე მეტი ფიგურის გაფერადება სურს; ნუ დაუშლით, მაგრამ ჩაინიშნეთ, რომელი იყო პირველი, რომელი – მეორე, – ეს უფრო მეტ ინფორმაციას მოგაწვდით მოსწავლის შესახებ).

შედეგების ინტერპრეტაცია: თითოეულ ფიგურას თავისი ნომერი აქვს და განსაზღვრულ პოზიციას გამოხატავს: ერთი მხრივ – მოსწავლის რეალურ განცდას, მეორე მხრივ – იდეალურს. დააკვირდით, არის მათ შორის სხვაობა? ემთხვევა მიღებული შედეგები თქვენი დაკვირვების, ბავშვთან ან მშობელთან საუბრის შედეგად გამოტანილ დასკვნებს?

პოზიცია № 1, 3, 6, 7 დაბრკოლებათა გადალახვის განწყობას გამოხატავს.

პოზიცია № 2, 11, 12, 18, 19 – კომუნიკაბელურობის, ურთიერთობისა და მეგობრული მხარდაჭერის მაუწყებელია.

პოზიცია № 4 – წარმატების მიღწევის, სირთულეების დაძლევის სურვილზე მიუთითებს

პოზიცია №5 – დაღლილობის, საერთო სისუსტის, ძალის მცირე მარაგის, სიმორცხვის გამომხატველია.

პოზიცია № 9 – გამოხატავს გართობის მოტივაციას.

პოზიცია №13, 21 – გარიყულობის, ჩაკეტილობის, შფოთვის მაჩვენებელია.

პოზიცია №8 – სასწავლო პროცესისგან ჩამოშორებაზე მეტყველებს.

პოზიცია №10, 15 – კომფორტული მდგომარეობის, ნორმალური ადაპტაციის მაუწყებელია.

პოზიცია №14 – კრიზისული მდგომარეობის, „უფსკრულში გადაჩეხვის” განცდაზე მიუთითებს.

პოზიცია №20 – მაღალ თვითშეფასებას, ლიდერობის განწყობას გამოხატავს.

პოზიცია №16 – სხვისი მოსამსახურის პოზიციაა.

პოზიცია №17- სხვა ადამიანის თავის სასარგებლოდ გამოყენების განწყობაზე მიუთითებს.

„პური ჩვენი არსობისა“

0
ამას წინათ ჩვენს სკოლაში შემოდგომის ზეიმი გაიმართა. მეორე კლასს პურის ფესტივალის გამართვა დაგვევალა. აღმოჩნდა, რომ მოსწავლეებმა თითქმის არ იცოდნენ, რა გზას გადის ხორბლის მარცვალი (ადამიანების) და-პურ-ებამდე. ასე რომ, გადავწყვიტე, სულ თავიდან დამეწყო – პატარები წარმოსახვით გუთნეულზე დამესკუპებინა და წარმოსახვითი მიწაც ერთად მოგვეხნა. მაგიდებით წრე შევკარით, თითო „ხარს” თითო მეხრე და თითოც გუთნისდედა მივუჩინე, ჩამოვურიგე ხვნა-თესვა-მკის დროს ჩასარაკრაკებელი ლექსები და… თითქოს მართლა მზით განათებულ მინდორზე ვყოფილიყავით, დაცვარული შუბლი ხელსახოცით გვეწმინდოს…

„შენი ჭირიმე, გუთანო, გათლილო წმინდის ხისაო,
შენ აჭმევ პურსა ცოცხალსა, დამმარხველი ხარ მკვდრისაო”.
მეორე გუთნეულიდან მადლიერი პასუხი ისმის:
„შენ, ჩემო გუთნისდედაო, ხარი გიბია მტრედაო; 
სიმღერა კარგი გცოდნია, დასძახი ზედი-ზედაო”.
შემთხვევითი გამვლელიც ხმას აგვიწყობს, ისიც თავისას გვეტყვის:
„უღელი ხარი ვიყიდე, ყანა ავიზიარეო,
მოვხანი, პური მოვიდა, კევრი დავაბზრიალეო”.

მოკლედ, მიწა გავაფხვიერეთ, თესლიც ჩავყარეთ, თაგვსა და ჭიაღუას გადარჩენილი მარცვლის ამოჯეჯილებამდე და მერეც გულისკანკალით ვიყავით – ემანდ, მარცვალი ყინვამ არ დაგვიზროს, ჯეჯილი გვალვამ არ მოწვასო. როგორც იქნა, თეთრად დაფიფქულ წისქვილამდე მივიტანეთ ეს ჩვენი ნაოფლარი და…

„პურმა სთქვა: მე ვარ ქებული, სუფრაზე ჩარიგებული;
უჩემოდ არვინ არ ვარგა, არც მეფე, არც დიდებული;
მკვდრისა და ცოცხლის ნუგეში, მღვდლისაგან მოლხინებული, 
ვარ უფლისაგან ნაკურთხი, ნაწილში ამოღებული”.

„ხვნა-თესვი” დღე ბავშვებს ძალიან მოეწონათ. მერე ძველებური გუთნის, კევრისა და სხვა სახნავ-სათესი მოწყობილობის ფოტოებიც ვაჩვენე. ნაბიჯ-ნაბიჯ გავატარე გზა მარცვლის მიწაში ჩავარდნიდან გობში ჩაფრქვევამდე, მაგრამ პურის ფესტივალის მთავარი, ყველაზე გემრიელი კვერი მათი წარმოსახვის თონეში ჯერ არ ჩამეკრა. 
***
შესაძლოა, „პურის მოთხრობა” მეორეკლასელებისთვის ნაადრევი მოგეჩვენოთ, მაგრამ მისთვის გვერდის ავლა მაინც ვერ შევძელი. რა თქმა უნდა, არც დრო და არც ბავშვების ნებისყოფა იმის საშუალებას არ მაძლევდა, მოთხრობა მთლიანად წამეკითხა, ასე რომ, მხოლოდ რამდენიმე მონაკვეთს დავჯერდი.
 
მგონი, მეც მეორე კლასში ვიქნებოდი, ბატონ ნუგზარს რომ შევხვდი. მაშინ არც მე მესმოდა კარგად მისი. მთავარი რამ, რაც მაშინ აღმოვაჩინე, ის იყო, რომ ამქვეყნად თურმე არსებობენ „ჭკვიანი და კეთილი ძიები”, რომლებიც შვიდი წლის გოგოს თანატოლივით ესაუბრებიან. სამწუხაროდ, ეს შეხვედრები მხოლოდ ბუნდოვან კადრებად შემორჩა ჩემს მეხსიერებას.
ყველა გზა კიდობნისკენ მიდის

„ბავშვობაში, კარს რომ გავიჯახუნებდით და უფროსებზე გამწყრალები შინიდან წავიდოდით, დედა მოგვაძახებდა ხოლმე – სად მიდიხართ, თქვე სულელებო, აქ მოგიყვანთ კიდობანიო… პურის კიდობანს გულისხმობდა”.

ჩემი ბავშვობა მჭადის კვერებს უფრო უკავშირდება, ვიდრე პურისას. არც ჯადოსნური კიდობანი მქონია, რომლის გახსენებაც შინ დაგაბრუნებს, მაგრამ კარგად გახურებულ ნაკვერჩხალზე შემოდებული ყველაზე დიდი, საჯალაბო კეცის მჭადის სურნელს, შქერისა და წაბლის ფოთლებს რომ აფენდნენ და სახემოხატულს წამოაპირქვავებდნენ, სოფლის ბოლოს, ტყის „დასალაშქრად” გაპარულებიც კი ვგრძნობდით. ბებომ საჯალაბო მჭადში სუნელებით ბარაქიანად შეზავებული, გატარებული თხილის „ჩატანიება” იცოდა. 

ისე, შიმშილით რომ იწყება მოთხრობა, არ უნდა იყოს შემთხვევითი. ადრე თუ გვიან სწორედ შიმშილი გვაკარგვინებს „თავმოყვარეობას”, ანუ ყველა გზა კიდობნისკენ მიდის. გაქცევის ოცნება რომც აიხდინო, გავა ხანი და ის კეციდან ავარდნილი მშობლიური სურნელი ცხრა მთას იქითაც მოგაგნებს. იმ ნახევრად ჩამოქცეულ, გაჭვარტლულ კერიაში შემწვარ მეზობლის თუ საკუთარ ყანაში მოპარულ ჭყინტ სიმინდს ხომ დიდი ხნის წინ შენახული და დავიწყებული საიდუმლოს გემო დაჰყვება…

მშობლებსა და შვილებს შორის, განსაკუთრებით – გარდატეხის ასაკში, რაღაც იმღვრევა გვიანი შემოდგომის ამინდივით, მაგრამ თუ (გუთნის)დედამ თავის დროზე დაუზარლად იშრომა, ღრმა ხნული გაიყვანა და ხვავრიელადაც ჩათესა, ოდესმე აუცილებლად ამოჯეჯილდება, დაპურდება და კალოზეც უდანაკარგოდ ჩაიტანს. კარის გაჯახუნება კი… ჯერ კიდევ ბევრი იქნება.

ალბათ ადამიანებისთვის, რომელთა სოფლებსაც შუაში მდინარე კი არა, ხოდაბუნები ჩამოუდის, პურს სულ სხვანაირი სურნელი უდის. რაკი არასდროს ვყოფილვარ ქვემო და ზემო უბანში და არც გაფცქვნილი კვერცხი მიტარებია კარდაკარ შესამოწმებლად, წამიყრიდნენ თუ არა ზედ მარილს, ისღა დამრჩენია, მწერალს სიტყვაზე ვენდო და ყველა სიტყვა მორჩილად დავაგემოვნო. აი, კიდევ ერთი გემრიელი ნაჭერი:

„ზოგჯერ წარმოვიდგენდი ხოლმე, რანაირად მოიტანა პაპაჩემმა ეს კიდობანი შინ, როგორი ზარ-ზეიმით გადმოიღეს ურმიდან და შეიტანეს მარანში, სადაც უკვე მიჩენილი ჰქონდა თავისი ადგილი, რადგან ამ სახლს როცა აშენებდნენ, საძირკვლის ოთხივ კუთხეში ჯერ კიდევ მაშინ დაუნთიათ სანთლები და რომელშიც ყველაზე გვიან ჩამქრალა, პურის კიდობნის დასადგმელადაც სწორედ ის კუთხე შეურჩევიათ, რადგან კიდობანში ასე უფრო გვიან გამოილეოდა პური”.

არ მეგულება სხვა ასე ახლობელი მოთხრობა, ამდენი „უცხო სიტყვა” რომ მეპოვოს შიგნით. ალბათ ჩემი „დასავლეთელობის” ბრალია, მაგრამ არა მგონია, დღევანდელი „ქვემოუბნელებიდანაც” ბევრმა იცოდეს, როგორ აცდის „უნაფქვოდ” დარჩენილი ოჯახი წისქვილიდან ახალმოტანილ ფქვილს „დაჯდომას”.

პურის „მოგზაურობა” ცომის მოზელის შემდეგაც გრძელდება: ცომს ერთ გუნდას მოაგლეჯენ და თიხის ქილაში, თავდახურულს, ბნელ ოთახში ინახავენ (ცამ არ უნდა დახედოსო) – „პურის ხაში, ათადან და ბაბადან მოდის, შიგ ქრისტეს სისხლი ურევიაო!” ალბათ ამიტომ იცოდნენ „პურის ხაშის” ზიარება.

***
„პურის მოთხრობა” პირველად რომ წავიკითხე, თითქოს სხვა ქვეყანაში მოვხვდი. ქვეყანაში, სადაც ხოდაბუნების მდინარეში „განბანილი” სიტყვები უცნობ სამშობლოზე მიყვებოდნენ. იმ სამშობლოზე, სადაც პური მართლა არსობისა იყო. მერე რა, თუ ბევრი რამ ჯერ ვერ გავითავისე, – უცხოა, სხვისი ბავშვობის გემოსია და იმიტომ. ალბათ დროა საჭირო, რომ მე და ჩემთვის უცნობი სამშობლო „შევცოლქმარდეთ” (წყლისა და ფქვილის შეთვისებას ეძახდნენ თურმე ასე), მერე ალბათ ჩემგანაც გამოცხვება რამე – გამტკიცული პური თუ არა, ობლის კვერი მაინც.

სამოდელო გაკვეთილი (რუსული ენა)

0
ნაწილი მეორე
მასწავლებლის მიერ უცხოენოვანი ტექსტის სწორად შერჩევა-მოძიება მნიშვნელოვანია მისი შინაარსის სრულყოფილად გაგებისა და სწორად აღქმისთვის, სწავლა/სწავლების ხარისხისა და მოსწავლეთა მოტივაციის ამაღლებისთვის. სასურველია, ტექსტი ენობრივად მარტივი იყოს, კავშირი ჰქონდეს ნასწავლ თემასთან და შეესატყვისებოდეს მოსწავლეთა ემოციებსა და ინტერესებს (აქ იგულისხმება წინარე ცოდნა და შესაბამისი გრამატიკული თუ ლექსიკური მარაგიც, რათა გაკვეთილი უფრო კომფორტულად და საინტერესოდ წარიმართოს), შეიცავდეს რაიმე ინფორმაციას, უარყოფითი ინფორმაციით არ იყოს გაჯერებული და დადებით გავლენას ახდენდეს მოსწავლეზე. თუმცა ყველა ამ ასპექტის გათვალისწინება ერთ მასალაში იოლი არ იქნება.

გაკვეთილი, რომელსაც გთავაზობთ, შეიძლება დაემატოს თემას «Внешность и характер». ის გულისხმობს ზედსართავი სახელის ხარისხის ფორმების ცოდნას. გაკვეთილი დიალოგის მოსმენა-გაგებაზეა ორიენტირებული და 45 წუთი ეთმობა. ტექსტს გთავაზობთ სრულად, შესაბამისი აქტივობებით, თუმცა ამ დიალოგის გამოყენება კითხვის უნარის განსავითარებლადაც შეიძლება – საკმარისი იქნება რამდენიმე აქტივობის შეცვლა. 

სხვა სხეული

0
„წინასწარმეტყველი არ ვარ და მომავალი, შემიძლია, მხოლოდ ალღოთი განვჭვრიტო. ზოგჯერ მგონია, რომ ჩემი მყოობადი ბევრჯერ მინახავს სიზმრად, მაგრამ ვერ მიცნია. ერთხელ ვთქვი: მომავალი საჯინიბოა, საიდანაც შიში გამოდის-მეთქი”, – ამბობს ერთ-ერთ ინტერვიუში სიზმრების მწერალი მილორად პავიჩი.

გაიხსენეთ ბოშა ქალები, რომლებიც სხეულიდან ხელებს გტაცებენ და გროშების სანაცვლოდ გთავაზობენ მომავალს. შენ კი თითქოს ტორტის ნაჭერს უყურებ და დაგემოვნებას არ ჩქარობ: იქნებ ბისკვიტი საკმარისად არ არის დანამული. ტორტის ეს ნაჭერი შენი ხელისგან ცხვება. ქირომანტი ბოშა კი გულგრილად გიამბობს მის არომატზე. მომავლის თხრობა უსაშველოდ სევდიანია.

სევდიანია პავიჩის ყველა პერსონაჟი და სხვა სხეულის ძიებაში განვლილი ყოველი წელიწადი. „სხვა სხეული”, ისევე როგორც პავიჩის სხვა რომანები, მართლაც რომ შვედური მაგიდაა, რომელიც არჩევანის თავისუფლებით გაბნევთ: „აიღე, რაც გინდა და რამდენიც გინდა, რომელი მხრიდანაც გიხერხდება, მაგიდას იმ მხრიდან მიუდექი. მე არჩევანის თავისუფლებას გთავაზობ, შენ კი დაბნეულხარ სიუხვისა და თავისუფლებისგან, როგორც ბურიდანის ვირი, ორ თივის ზვინს შუა შიმშილით რომ ჩაიღრძო, რადგან ვერ გადაეწყვიტა, რომლიდან დაეწყო ჭამა”.

ლიზა სვიფტი და მისი მწერალი ქმარი რთული საიდუმლოს ამოხსნას შესდგომიან. ქვის ბეჭედი უცნაური უნარით, პატრონის განწყობისამებრ იცვალოს ფერი, ღვთისმშობლის წყაროს წყალი და სასწაულმოქმედი სიტყვები საიდუმლოს ერთგვარი გასაღებია. ყველაფერს ბიბლიურ საწყისამდე მივყავართ და ქრისტეს აღდგომის სცენას აცოცხლებს, სხვა სხეულის არსებობის თეორიას, რომელიც შეიძლება ადამიანებსაც ხვდეთ წილად. 

ბიბლიის ახლებური ახსნა, რაღა თქმა უნდა, საინტერესოა. საინტერესოა ისიც, რას ვიგრძნობთ სიკვდილის შემდეგ ან ვიგრძნობთ თუ არა საერთოდ რამეს. ან როგორ ვიგრძნობთ. ან სად ვიგრძნობთ. სულის მატერიალიზაციის შესაძლებლობების შეფასებაც, ალბათ, მხოლოდ პავიჩს შეუძლია, სიზმრების კაცს. ჩემი ყოფილი შეყვარებული სიგარეტის რგოლებს ისე ისროდა, როგორც ჩოგბურთის კორტებზე ისვრიან ახალ-ახალ ბურთებს, მე კი, მოთამაშეებივით ჯიბეებში ვერ ვიტენიდი. ვფიქრობდი, როგორმე ხელი ჩავჭიდო, ვფიქრობდი, როგორმე არ დავკარგო, ეს მაინც არ დავკარგო, ეს მაინც დავისაჩუქრო. იმას საჩუქრები არ უყვარდა. პავიჩის რომანიც ესაა: სიგარეტის რგოლები, რომლებსაც ვერაფერს მოუხერხებ და დარწმუნებული ხარ, ყველაზე მნიშვნელოვანი გამოგეპარა. სიზმრებიც ასე გვეპარება: ჩვენს უსუსურ სხეულებს ღამის პიჟამებს შემოვაცმევთ, დავაწვენთ, საბნებს გულდაგულ შემოვუკეცავთ, ძილინებისასაც ვუსურვებთ და მშვიდ ფშვინვას ამოვუშვებთ. ისინი კი, სიზმრები, პიჟამებიდან გვეპარებიან. საბნის ნაკეცებიდან გვეპარებიან. ჩვენი თბილი სხეულებიდან გვეპარებიან.

შეგრძნება, რომ საკუთარი სხეული ყოველღამით გვეპარება, სევდიანია. უფრო სევდიანია ამ სხეულის სამუდამოდ გაპარვის მოლოდინი. ეს რომანი ხსნასავითაა: მათთვის, ურწმუნოთათვის. ანდა ჩვენთვის, ურწმუნოთათვის. თუ სიცოცხლეში ჩვენი სხეული ჩვენივე კომპასია და ქვეყნიერების მხარეებს გვიჩვენებს, რატომ არ შეიძლება, სიკვდილის შემდეგაც დაახლოებით იგივე ვიგრძნოთ, ოღონდ სხვა სიმკვრივით, სხვა წონით? რატომ არ შეიძლება, სიცოცხლეშივე თავიდან ვისწავლოთ სუნთქვა, რომელიც იქნებ სიცოცხლის შემდეგ გამოგვადგეს? „ყოველთვის, როცა კი სუნთქვის ვარჯიშს ვასრულებ, თითქოს ვმრავლდები”, – ამბობს ლიზა სვიფტი. ცოლ-ქმარს ეს სხვა სხეულის არსებობის ერთ-ერთ მაგალითად ეჩვენება, ეს უზარმაზარი სიმშვიდე და თავისუფლება, ამდენი ჰაერი, „ვენდისის” მსუყე, ოთხკუთხედი ბურგერივით გატენილი სხეული.

ეს არის პავიჩი: ხელს ვერ ჩასჭიდებ. ჰაერივით მნიშვნელოვანია და, ცოტა არ იყოს, არამატერიალური. „ბრაუნის” ნამცხვარივით. თან რომ არის, თან – არა. თან თითებს ჩაიკვნეტ, თან შეჭმა გენანება, ყველაფერთან ერთად კი უკვე თავი მოგაბეზრა მკვეთრი შეგრძნებებით.

მე დედას ველოდები – ფოტომოთხრობა

0
 ნინო მეგრელიძის ფოტოები
გაკვეთილები დამთავრდა.  ბევრი კითხვისა და წერისაგან დაღლილებმა, ლოყებაღაჟღაჟებულებმა, მოშიებულებმა და მხიარულებმა  ჩანთები აიკიდეს და სიცილ-ხარხარით გაცვივდნენ გარეთ – დამშვიდობება რამდენიმეს  გაახსენდა, უფრო მეტს-არა.

 ზოგს დედა მოაკითხავს, ზოგს-მამა, ზოგს უფროსი და-ძმა, ზოგიც-ახლოს ცხოვრობს , ერთი-ორი ყველაზე მამაცია და მარტო გაუდგება გზას შინისკენ.

საკლასო ოთახში ძლივსდამყარებულ სიჩუმეს და მყუდროებას ვერაფრით ვეგუები, ნივთებს ვაწესრიგებ, დაფას ვასუფთავებ, ბოლოს,,  მეც წასასვლელად ვემზადები.

ბოლო მოქმედება-ფანჯარასთან მივდივარ და რაღაცნაირ, მოსაწყენ, მდოგვისფერ ფარდას ვასწორებ. ფანჯრიდან ვიყურები.

სკოლის ეზოში თითო-ოროლა ბავშვიღა დარჩა, ზოგის მშობელს დააგვიანდა, ზოგსაც-სახლში წასვლა არ უნდა. 
 მარჯვენა მხარეს თეთრი ვარდების გაზონია, ეზოს შუაში- იაკობ გოგებაშვილის ძეგლი.
ფანჯარასთან ვდგავარ, მინაზე ლოყამიჭყლეტილი, ეზოს ვუყურებ და ჩემი ბავშვობა მახსენდება.
 

ეპიზოდი 1

ჭადრაკი და კარალიოკი

სკოლიდან დაბრუნებულს დედა ხშირად სახლში არ მხვდებოდა, გვიანობამდე მუშაობდა. როცა ბინდდებოდა, სახლში მარტო დარჩენის მეშინოდა და მეზობელთან ჩავდიოდი-ხოლმე.
 ჯერ გაკვეთილებს ვიმეცადინებდი, მერე სოლფეჯიოს და მუსლიტერატურას.
 
 

 მერე მეზობელი ჭადრაკს მასწავლიდა. რა დროს ჭადრაკია- მე დედას ველოდები- ვფიქრობდი გულში. 
სწორედ იმ დროიდან ამოვიძულე ჭადრაკი და დღემდე არ მიყვარს, ვთამაშობ,  მაგრამ არ მიყვარს.
-ვინც მოიგებს, იმისია უფრო დიდი კარალიოკი-მეუბნებოდა მეზობელი.

დიდი კარალიოკი სულ მე მხვდებოდა.

მეც ვიდექი, დედას ველოდებოდი და ვჭამდი-ძალიან ზრდილობიანი ბავშვი ვიყავი, უარის თქმა ჩემთვის არავის უსწავლებია.

დღემდე მახსოვს, როგორ ველოდებოდი ზარს კარზე, დედაჩემის დაღლილ ხმას,  მერე კიბეზე ავდიოდით და დედას ვეუბნებოდი:

-დე, რა კარგია, რომ მოხვედი, რა კარგია.
ეპიზოდი 2
სხვა ქუჩა
იმ დღეს სკოლიდან ჩემით წამოვედი, მარტო.
საშიში დრო იყო, დედა არსად მიშვებდა, პატარა ვიყავი, ალბათ 6-7 წლისა.
ჩვენს პატარა ქუჩაზე ჩემი სახლი და სკოლა თითქმის გვერდ-გვერდით იდგა, ამიტომ ზოგჯერ მარტო მოვდიოდი-ხოლმე. 
 
 

ჩემი ქუჩის პარალელურად სხვა ქუჩა იყო, უფრო დიდი, ცენტრალური,  რამდენიმე მაღაზიითა და ძალიან საინტერესო სკვერით. ჰოდა, იმ დღეს გადავწყვიტე ახალი სამყარო აღმომეჩინა-სხვა ქუჩაზე წავსულიყავი, რა თქმა უნდა, გაუფრთხილებლად.

მივდივარ, მივდივარ… აი, ზღაპრებში რომ არის „იარა, იარა, მთელი ქვეყანა გადაიარა”-ზუსტად ასე. მგონია, რომ სახეზე მაწერია, რომ გაუფრთხილებლად წამოვედი,ფაქტობრივად გამოპარული ვარ. არადა, როგორი საინტერესო რამ მელის ამ უზარმაზარი გზის გავლის შემდეგ-მეზობელ ქუჩაზე.

დღემდე მახსოვს ის გრძნობა- როგორი დიდი იყო მეზობელი ქუჩის მრავლისმომცველი სამყარო, როგორი სხვანაირი- გაზონები, გადასასვლელები, სხვანაირადჩაცმული ადამიანები, სხვანაირადჩამომხმარფერდებიანი ქუჩის ძაღლები. 

მივდივარ, მივდივარ და ყოველ ნაბიჯზე მაოცებს სამყარო…
 
 

იმ გაპარვისთვის კარგად დავისაჯე, რამდენიმე დღით ჩემი საყვარელი წიგნების კითხვა ამეკრძალა-ამაზე უარესი რა შეიძლება მომხდარიყო?

ახლა ვდგავარ სკოლის ფანჯარასთან და მახსენდება ჩემი მაშინდელი წარუშლელი შთაბეჭდილებები, მახსენდება ჩემი საყვარელი მწერლის, რეზო ინანიშვილის ერთი მოთხრობის ფინალი: „ ქვეყნიერება მაშინ იყო დიდი, სკოლა _ პატარა. ახლა, პირიქით,  ქვეყნიერება დაპატარავდა, სკოლები გაიზარდა. ქალაქად თუ სოფლად ახლა სულ დიდი სკოლებია. იმ სკოლებს რომ უახლოვდები, არც ერთზე არ იფიქრებ, იმას თუ ვინმე ადგილიდან დაძრავს.”
 

რა აღარ ხდებოდა ბავშვობაში, სანამ დედა სამსახურიდან მოვიდოდა, სანამ დაღლილი დედა სადარბაზოში შემოაბიჯებდა.  სანამ პატარა გოგოები დედებს ელოდებოდნენ.

 

საზღვარგარეთ მიღებული განათლება VS სამამულო განათლება

0
რა უპირატესობა ენიჭება საზღვარგარეთ მიღებულ განათლებას სამამულოსთან შედარებით?

საზღვარგარეთ მიღებული განათლების ხარისხის შეფასებისას მხედველობაში უნდა ვიქონიოთ შემდეგი ასპექტები: 1. მიღებული განათლების პრაქტიკული ღირებულება; 2. დამატებითი უპირატესობა კარიერული წინსვლის საქმეში და მე-3: განათლების ღირებულება. პირველ ორ პუნქტში საზღვარგარეთ მიღებული განათლება, უდავოდ უსწრებს სამამულო განათლებას. საზღვარგარეთ განათლების პროგრამები უმრავლეს შემთხვევებში ითვალისწინებს სტაჟირებასაც, რომლის მეშვეობითაც სტუდენტი უფრო სრულფასოვნად შეიმეცნებს იმას, რასაც აუდიტორიებსა თუ ლაბორატორიებში თეორიულად ითვისებდა. ამ ფონზე, რასაკვირველია, საზღვარგარეთ განათლებამიღებული სტუდენტისთვის სამსახურის დაწყების პერსპექტივა გაცილებით მაღალია და შესაბამისად, მისი ანაზღაურებაც გაცილებით მაღალი იქნება, ჩვენს ქვეყანაში არსებული სასწავლებლის ამა თუ იმ ფაკულტეტის დამამთავრებელ სტუდენტთან მიმართებაში. რაც შეეხება მესამე პუნქტს, საზღვარგარეთ განათლების მიღების ღირებულება გაცილებით აღემატება ჩვენი ქვეყნის წამყვან უნივერსიტეტებში არსებულ ტარიფებს. თუმცა, თუ წარმოვიდგენთ იმგვარ შემთხვევებს, როდესაც საგარეჯოდან თუ ზუგდიდიდან დედაქალაქში ჩამოსული აბიტურიენტი აპირებს განათლების მიღებას, მის წინაშე უამრავი ხარჯის გათვალისწინებაა აუცილებელი. მათ შორისაა გადაადგილების, საცხოვრებელი ხარჯის, თავად განათლების ღირებულების დაფარვა და ა.შ.

ნათია მსხილაძე, 153-ე საშუალო სკოლის მე-10 კლასის მოსწავლე: რა თქმა უნდა, სკოლის დამთავრების შემდეგ სწავლის გაგრძელებას ვაპირებ. იმის საშუალება ჩემს ოჯახს ამ ეტაპზე არ აქვს, ევროპის რომელიმე ქვეყანაში სასწავლებლად გამიშვას. მთელ ჩემს ენერგიას მოვახმარ, რომ რომელიმე ქართულ უნივერსიტეტში ჰუმანიტარულ ფაკულტეტზე ჩავაბარო და სახელმწიფოს დაფინანსების ხარჯზე მივიღო განათლება. ევროპაში სწავლების გაცილებით მაღალი დონე რომ არის, მაგაზე სადავო არაფერია, მაგრამ იქ განათლების მისაღებად, ფულით სავსე დიდი ტომრები უნდა გქონდეს.

გიორგი ბექიშვილი, „ილიას უნივერსიტეტის” მე-3 კურსის სტუდენტი: დარწმუნებული ვარ, რომ ახლაც და ოთხი-ხუთი წლის შემდეგ უცხოური დიპლომი თუ არ გექნა, სამსახურის დაწყება ძალიან ძნელი იქნება. ტყუილად კი არ ედავებიან წულუკიანსა და ღარიბაშვილს – დიპლომები გვაჩვენონ, „სივი”-ში რომ უწერიათო. თვითონ ყოფილ პრეზიდენტსაც უცხოეთში აქვს განათლება მიღებული და თუ საჭირო არ იყო, რატომ არ იკმარა ქართული განათლება?!

ზეზვა გიგოიძე, ივანე ჯავახიშვილის სახელობის უნივერსიტეტის ფილოლოგიის ფაკულტეტის მე-4 კურსი: მაგისტრატურაში ვაპირებ სწავლის გაგრძელებას. ვნახოთ, მომავალი რას მიჩვენებს. ისე, მაგისტრატურის დასრულების შემდეგ, სავარაუდოდ, ბანკიდანაც რომ მომიწიოს სესხის აღება, აუცილებლად წავალ ევროპის რომელიმე ქვეყანაში სწავლის გასაგრძელებლად. ჩემი ოცნება საბერძნეთის რომელიმე უმაღლეს სასწავლებელში განათლების მიღებაა. კლასიკური ფილოლოგია მიყვარს ძალიან და ამთავითვე ვეძებ ინტერნეტის საშუალებით რომელიმე შედარებით იაფფასიან სასწავლებელს. უფასოს რომ ვერ ვიპოვი, მშვენივრად ვიცი, უფასო ყველი მხოლოდ სათაგურშია.

ქეთი ტაბუცაძე, ივანე ჯავახიშვილის სახელობის უნივერსიტეტის ეკონომიკის ფაკულტეტის მე-3 კურსი: მე თუ მკითხავთ, არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს, განათლებას სად მიიღებ – საქართველოში თუ მის ფარგლებს გარეთ. სწავლა თუ სინამდვილეში გინდა, მისი მიღება აქაც მშვენივრად შეიძლება. მეტი უნდა იმუშაო საკუთარ თავზე, მეტი დრო გაატარო წიგნებთან და ჩემს ქვეყანაში მიღებული განათლება ნეტავ ვიცოდე, რითი ჩამოუვარდება, ვთქვათ ოქსფორდისა თუ კემბრიჯის უნივერსიტეტებს?!

ლელა კაპანაძე, „ილიას უნივერსიტეტი”, ფილოსოფიის ფაკულტეტი, მე-2 კურსი: ჯერ არ მაქვს გადაწყვეტილი, სად გავაგრძელებ სწავლას. მშვენივრად მესმის, რომ საზღვარგარეთ სწავლის გაგრძელება ბევრ ფინანსებს უკავშირდება, მაგრამ იმ კაპიტალდაბანდებას, რომელსაც საკუთარ განათლებაში ჩადებ, წლების შემდეგ ორი და სამი იმდენი ფასი დაედება. არ ვიცი, მე უფრო დიდი ბრიტანეთის უმაღლესი სასწავლებლები მგონია ყველაზე პრესტიჟული და ორი წლის მერე ვიფიქრებ, როდესაც აქ დავასრულებ სწავლას.

რომელი ქვეყნების უმაღლეს სასწავლებლებს ირჩევენ ყველაზე ხშირად ქართველი სტუდენტები უმაღლესი განათლების მისაღებად უმრავლეს შემთხვევებში ქართველი სტუდენტები თუ აბიტურიენტები უმაღლესი განათლების მისაღებად შემდეგ ქვეყნებს ირჩევენ: აშშ, დიდი ბრიტანეთი, გერმანია,ავსტრია და ა.შ. სტუდენტების ნაწილი პირდაპირ უნივერსიტეტებში აბარებენ, ხოლო ნაწილი კი მოსამზადებელ კურსებს ირჩევს. ამა თუ იმ პროგრამის შერჩევა თავად სტუდენტის თუ აბიტურიენტის აკადემიურ მომზადებასა თუ ენის ცოდნის დონეზეა დამოკიდებული. 

გია ნაცვლიშვილი, ივანე ჯავახიშვილის სახელობის უნივერსიტეტის ფსიქოლოგიის ფაკულტეტის მე-3 კურსი: აუცილებლად მინდა სწავლა გავაგრძელო გერმანიის რომელიმე უნივერსიტეტში. თვითონ ენა შესანიშნავად ვიცი და მოძებნილიც მაქვს, ქალაქ ზინდელფინგენში არც ისე ძვირადღირებული უნივერსიტეტი. წელიწადი დაახლოებით, 2 ათასი ევროდან ჯდება, მაგრამ ურიის ვალის აღებამაც რომ მომიწიოს, ვისესხებ ფულს და გერმანიაში გავემგზავრები.

ნათია ბერუაშვილი, 153-ე სკოლის მე-10 კლასის მოსწავლე: ჯერ არ მაქვს გადაწყვეტილი, რომელ ქვეყანაში გავაგრძობ განათლებას, თუმცა, საქართველოდან რომ წავალ, მაგაზე ორი აზრი არ მაქვს. მე მგონია, რომ საზღვარგარეთ გაცილებით ხარისხიანი განათლების მიღებაა შესაძლებელი, ვიდრე ჩვენს ქვეყანაში. ჩვენთან, ისევე როგორც ბევრ სხვა სფეროში, მოუწესრიგებელი ვითარებაა. ამა თუ იმ სასწავლებელში რომ ჩააბარებ, ოღონდ საფასურის თავის დროზე შეტანა არ დაგაგვიანდეს და თუ გინდა, საერთოდ ნუ ივლი ლექციებზე. შენს განათლებაზე არავინ ზრუნავს. საიდან ვიცი? საიდან და ჩემი უფროსი ძმა სწავლობს თბილისის უნივერსიტეტში და მაგის ხელში არ დამინახავს არც წიგნი და არც კონსპექტი. არადა, კურსიდან კურსზე კი გადადის უპრობლემოდ.

დაახლოებით რა რაოდენობის სტუდენტი ბრუნდება სამშობლოში სამუშაოდ? სტატისტიკის თანახმად, ქართველი სტუდენტების 40% უცხოეთში დარჩენას სამშობლოში დაბრუნებას ამჯობინებს. აქ მას მშობლები, ახლობლები, მეგობრები ელოდებიან. გარდა ამისა, საზღვარგარეთ განათლებამიღებული ქართველი სტუდენტისთვის გაცილებით იოლია მაღალანაზღაურებადი სამსახურის თბილისში მოძებნა, ვიდრე ლონდონსა ან ციურიხში.

გიგლა ხაჩიძე, ილიას უნივერსიტეტის მე-4 კურსის სტუდენტი: ერთი ამ ქვეყნიდან გამაღწევინა, ევროპული უნივერსიტეტის (მნიშვნელობა არ აქვს ქვეყანას) რომელიმე ფაკულტეტზე შემაყოფინა ცხვირი, ტყავს გავიძრობ, დღესა და ღამეს გავასწორებ, იმდენს ვიმეცადინებ და მერე აქ ჩემდა ჩამომსვლელს რა ვუთხარი! სამსახურსაც დავიწყებ და ცხოვრებასაც მშვენივრად მოვიწყობ! ამ ქვეყანაში მამაჩემსა და დედაჩემს რომ ვუყურებ, ორ-ორი დიპლომი აქვთ და რად გინდა – მამა ტაქსის მძღოლია და დედა კიდევ ვიღაც მდიდარ ტიპებს სახლებს ულაგებს!
ნათია ვერძეული, ივანე ჯავახიშვილის სახელობის უნივერსიტეტის ფსიქოლოგიის ფაკულტეტის მე-2 კურსი: სტუდენტებს თავი რომ დავამებოთ, ჩვენი ქვეყნიდან, როგორც ვიცი, მილიონ ადამიანზე მეტია გასული საზღვარგარეთ სამუშაოდ. ბუნებრივია, თუ შევძელი და საზღვარგარეთ სწავლის ფული მოვაგროვე და რომელიმე ევროპული ქვეყნის უმაღლეს სასწავლებელში მივიღე განათლება, ერთ 5-6 წელი აქეთ გამომხედავი არ ვარ. სამსახურს დავიწყებ და მშობლებს აქეთ გამოვუგზავნი ფულს.

ფასდება თუ არა ჩვენს ქვეყანაში საზღვარგარეთ მიღებული განათლება? ჩვენს ქვეყანაში, პრაქტიკულად ყველა კომპანიაში, კორპორაციასა თუ საჯარო სამსახურში საზღვარგარეთ მიღებულ განათლებას უაღრესად დიდი მნიშვნელობა ენიჭება. თუმცა, ანაზღაურების თვალსაზრისით, განსხვავება აქ საკმაოდ თვალშისაცემია. როდესაც საჯარო სამსახურში, იქნება ეს ნებისმიერი სამინისტრო თუ საჯარო დაწესებულება, სადაც მოცემულ პოზიციაზე კანონმდებლობით განსაზღვრული ანაზღაურება არსებობს და ამ პოზიციაზე სამსახურის დაწყების შემთხვევაში დამსაქმებელი განსაზღვრილ თანხაზე უფრო მეტს ვერ შესთავაზებს ვერც უცხოეთში განათლებამიღებულ კანდიდატს და ვერც ქართულ უმაღლესდამთავრებულ მუშაკს, კერძო კომპანიებსა თუ კორპორაციებს საშუალება აქვთ ორჯერ და სამჯერ მეტი ანაზღაურება შესთავაზონ უცხოეთში განათლებამიღებულ კანდიდატებს.

გიორგი საჯაია, ილიას უნივერსიტეტის მე-3 კურსის სტუდენტი: საქართველოში მაღალანაზღაურებადი სამსახურის შოვნა თუ გინდა, აუცილებლად უცხოეთში უნდ გქონდეს განათლება მიღებული. როდესაც დამქირავებელს უცხოურ სერტიფიკატებს, ან დიპლომს აუფრიალებ ცხვირწინ, მაშინვე შემოგთავაზებენ შენთვის სასურველ ხელფასს. თუმცა, ერთი რამ არ მესმის: როდესაც შენსავე ქვეყანაშია შესაძლებელი კვალიფიციური განათლების მიღება, რატომ უნდა ითხოვდეს დამქირავებელი მაინცდამაინც უცხო ენაზე შედგენილ დიპლომს?!

დაახლოებით რა ფასებში მერყეობს საზღვარგარეთ განათლების მიღება არცთუ ისე პრესტიჟულ ამერიკულ უმაღლეს სასწავლებლებში ერთი წლის განმავლობაში 6-7 ათასი დოლარია, ხოლო მაქსიმალური ღირებულება 30 ათასიდან 40 ათას დოლარამდეა. ნათია აბესაძე, ივანე ჯავახიშვილის სახელობის უნივერსიტეტის ფსიქოლოგიის ფაკულტეტის მე-4 კურსი: ინტერნეტშიც დავძებნე და ახლობლებსაც შევეხმიანე: ძალიან ბევრი ევროპული უნივერსიტეტი აღმოვაჩინე, სადაც შეღავათიან ფასად შეიძლება განათლების მიღება. რაიმე ისეთ პროგრამაში თუ მოახერხე ჩაჯდომა, რომელიც სწავლას სრულად თუ არა, ნაწილობრივ მაინც დაგიფინანსებს, მაგაზე უკეთესი არაფერია, მაგრამ იმდენს მაინც შევძლებ, სასწავლო და სამუშო ვიზა ერთად ავიღო – დღისით ვისწავლი, საღამოს ვიმუშავებ და სწავლის ფულის მოგროვებაც არ უნდა გამიჭირდეს.

რომელი საგანმანათლებლო პროგრამებია ყველაზე პოპულარული ზაფხულის პერიოდში სკოლის მოსწავლეების, აბიტურიენტების თუ სტუდენტების 95% ზაფხულის პერიოდში ენობრივ პროგრამებზე არიან ორიენტირებულნი. ხსენებული პროგრამები ორი კვირიდან 3 თვემდე გრძელდება. ამ პროგრამების ფარგლებში შესაძლებელია სპეციალიზებული კურსების შერჩევა ამა თუ იმ თემატიკის შესაბამისად.

როგორ ხდება სტუდენტისათვის საცხოვრებელი პირობების შერჩევა? ჩვენი ქვეყნის ფარგლებს გარეთ უმაღლეს სასწავლებლებს, როგორც წესი, საკუთარი საერთო საცხოვრებლები აქვთ (მათ იქ „რეზიდენციებს” ეძახიან). სტუდენტებს შესაძლებლობა ეძლევათ აირჩიონ ან “რეზიდენციაში” ცხოვრება,ან რომელიმე მიმღებ ოჯახში. პრაქტიკა გვიჩვენებს, რომ საუკეთესო ვარიანტი მათთვის, ვინც დიდი ხნით მიემგზავრება სასწავლებლად უცხოეთში, უმჯობესია “მიმღებ ოჯახში” დასახლდეს. ამასთანავე, არის შემთხვევები, როდესაც რამოდენიმე ქართველი სტუდენტი ერთობლივად ახერხებს ბინის დაქირავებას. საინტერესოა, როგორია ფასები; მაგალითისთვის, ავიღოთ ქალაქი სიეტლი. აქ ერთოთახიანი ბინის ქირაობა 600-დან 2000 დოლარამდე დაგიჯდებათ. გააჩნია,რომელ უბანში აპირებთ ბინის დაქირავებას, ელიტურსა თუ გარეუბანში. 

საზღვარგარეთ უმაღლესი განათლების მისაღებად უცხო ენის ცოდნის როგორი დონეა საჭირო? შესაძლებელია თუ არა საზღვარგარეთ სასწავლებლად გამგზავრება უცხო ენის ცოდნის ნულოვანი დონით? იმისათვის, რათა საზღვარგარეთ უმაღლესი განათლების მისაღებად გაემგზავრო, ამა თუ იმ უცხო ენას იმ დონეზე აუცილებლად უნდა ფლობდე, რომ შესძლო წაკითხული ლექციის სრულფასოვნად აღქმა; უნდა შეგეძლოს სამეცნიერო თუ მხატვრული ლიტერატურის წაკითხვა და ათვისება. უცხო ენის ცოდნის დონის შესამოწმებლად სხვადასხვა საერთაშორისო პროგრამები არსებობს, რომელთა შორის ყველაზე ცნობილი ტოეფელი და იელტს-ია. ამასთანავე, თუ აბიტურიენტი ამა თუ იმ ენას შესაბამის დონეზე ვერ ფლობს, მას შეუძლია გაიაროს 5-6-თვიანი სპეციალური კურსები და მიაღწიოს ენის ფლობის შესაბამის დონეს.

რომელ ქვეყნებშია ყველაზე პრესტიჟული უმაღლესი განათლების მიღება? “პრესტიჟული განათლება” დიდი ხანია ბრიტანულ უმაღლეს განათლებასთანაა ასოცირებული. თუმცა, ევროპისა თუ ამერიკის სხვადასხვა ქალაქებში არსებობს საკმაოდ პრესტიჟული უმაღლესი სასწავლებლები, სადაც ათეულ ათასობით სტუდენტი იღებს განათლებას. აქაურ ლექტორებს შორის ხშირად შეხვდებით ნობელის პრემიის ლაურეატებსაც, მაგრამ დიდი ბრიტანეთი ეს ბრენდია, რომელსაც ამერიკის, ავსტრალიის, კანადისა თუ ევროპის წამყვანი უნივერსიტეტები საგრძნობლად ჩამოუვარდებიან. რომელ ქვეყნებშია უფრო იოლი სტუდენტური ვიზის მიღება დღესდღეობით, ქართველი სტუდენტებისათვის სასწავლო ვიზის მიღება, პრაქტიკულად ყველა ქვეყანაში უპრობლემოდ შეიძლება. ამისათვის, აპლიკანტს აუცილებლად უნდა ჰქონდეს: 1) მიწვევა შესაბამისი უმაღლესი სასწავლებლიდან; 2) აპლიკანტს აუცილებლად უნდა ჰქონდეს დამადასტურებელი დოკუმენტი, რომელიც მისი განათლების ხარჯებს აანაზღაურებს; 3) სააპლიკაციო ფორმის უკლებლივ ყველა პუნქტი უნდა იყოს შევსებული სწორად (რადგანაც საელჩოების წარმომადგენლები ამ პუნქტის შევსებას ძალიან დიდ ყურადღებას უთმობენ). იმ შემთხვევაში, თუ თქვენი სავიზო განაცხადი აკმაყოფილებს ამ სამივე პარამეტრს, სასწავლო ვიზის მიღებაში არანაირი პრობლემა არ შეიქმნება.

ლაშა დვალიშვილი, ილიას უნივერსიტეტის მე-4 კურსის სტუდენტი: უნივერსიტეტის დამთავრების შემდეგ აუცილებლად მინდა უცხოეთში სწავლის გაგრძელება. ჩემი წინა კურსიდან 5 სტუდენტი წავიდა დიდ ბრიტანეთში სასწავლებლად. მათ კარგად ვიცნობ და არც ერთს სტუდენტური ვიზის აღებაზე არანაირი პრობლემა არ შეჰქმნია. ის კი არადა, ორმა გოგონამ მუშაობის უფლებაც კი მიიღო.

ვიდეობლოგი

მასწავლებლის ბიბლიოთეკას ახალი წიგნი შეემატა- სტატიები განათლების საკითხებზე

ჟურნალ „მასწავლებლის“ თითოეული ნომრის მომზადებისას, ცხადია, ვფიქრობთ მასწავლებელზე და იმ საჭიროებებზე,რომელთა წინაშეც ის ახლა დგას. ვფიქრობთ მასწავლებელზე, რომელიც ჩვენგან დამოუკიდებლადაც ფიქრობს, როგორ მოემზადოს გაკვეთილისთვის, რა...