ადრე, როცა მეტი დრო მქონდა და ნაკლებად ვიღლებოდი, საღამოობით აივანზე ვიჯექი და ქალაქის შენელებულ რიტმს ვუსმენდი. სახლის წინ, ქუჩაში, დროდადრო ჩნდებოდნენ ადამიანები, რომლებიც ნაგვის ურნებთან ჩერდებოდნენ, რაღაცას ეძებდნენ და გზას აგრძელებდნენ – მომდევნო ურნამდე, მომდევნო გადაგდებულ ბოთლამდე… ამ ადამიანების გამოჩენა სილის გაწვნასავით იყო ჩემი მშვიდი საღამოებისთვის. მათი დანახვისას მრცხვენოდა, რომ კარადაში ახალი პური მქონდა და მაცივარში – ნოყიერი საკვები, ონკანიდან კი ცივი და ცხელი წყალი მოდიოდა.

ახლა ქალაქის რიტმის მოსასმენად ვეღარ ვიცლი, დაღლილი დღეები მომრავლდა და აივანზე ჯდომას ძილს ვამჯობინებ, თუმცა ეს არაფერს ცვლის; იმას, რასაც ადრე ღამღამობით ვხედავდი, ახლა გამუდმებით ვხედავ.

ერთი ჩვეულებრივი შაბათი

ინტერნეტუსაფრთხოების შესახებ სამუშაო შეხვედრას ვესწრები. შესვენებაზე ნაცნობები ერთად ვსხდებით და ბოლოდროინდელ ამბებს ვუყვებით ერთმანეთს. ერთი ჩვენგანი ჰყვება, რომ ადგილობრივი არჩევნების წინ, ერთ-ერთი კანდიდატის სტუმრობისას, მისი ეზოს უკლებლივ ყველა ბინადარი „ჩამოთრეული” არაბების, ჩინელების, თურქებისა და „ზანგების” გაყრას ითხოვდა. იქ, იმ იტალიურ ეზოში, როგორც ჩანს, ყველა სხვა მოთხოვნამ, რაც კი წინასაარჩევნოდ აქვს ხოლმე მოსახლეობას, უკანა პლანზე გადაიწია, ვინაიდან უბანში, სადაც ჩემი ნაცნობი ცხოვრობს, მართლაც თვალშისაცემია უცხოელების მომრავლება.

იქ ასევე თვალშისაცემია უმუშევარი ახალგაზრდების „ბირჟები”, განადგურებული მწვანე საფარი და დანგრევის პირას მყოფი სახლების სიმრავლე, მაგრამ ეს მათ აღარ აღელვებთ, – მას შემდეგ, რაც სტუდენტი ინდოელი გოგონა, წვრილმანებით მოვაჭრე ჩინელი და შაურმის გამყიდველი თურქი გამოჩნდნენ, ყველა სხვა საზრუნავმა მნიშვნელობა დაკარგა.

ერთი ჩვეულებრივი კვირა

მე და ჩემი შვილი ვსეირნობთ, უფრო სწორად, კორპუსებს შორის დავძვრებით, ახალ-ახალ ეზოებს ვპოულობთ, ავტოფარეხებში გახსნილ სახელოსნოებს, დიდი ხეების ჩრდილში გართხმულ მძინარე ფისოებს, პატარა მოედნებზე მოთამაშე გოგო-ბიჭებს… იმ დღეს ბავშვობის შემდეგ პირველად ვნახე ლანდად ქცეული შუახნის კაცები, რომლებიც ჯართისა და სპილენძის ჩამბარებელ პუნტთან თაკარა მზეში ჩაცუცქულიყვნენ და კაბელებისგან სპილენძის ნაწილების გამოცალკევებას ცდილობდნენ.

ყბადაღებული 90-იანებიდან მახსოვს – დენის უქონლობის მიზეზი ხშირად იმ კაბელების ჩამოხსნა იყო, რომლებიც სპილენძს შეიცავდა. მინდა მჯეროდეს, რომ ის ბნელი და მშიერი წლები უკან მოვიტოვეთ, განვვითარდით, ცხოვრების სტანდარტი და დონე ავიმაღლეთ… მაგრამ არა, ჯერ კიდევ ბევრი ცხოვრობს ასე, პურის ნატეხისთვის თაკარა მზეში კაბელებთან მეომარი.

ერთი ჩვეულებრივი სამუშაო დღე

ვუყურებდი მის თხელ სხეულს, საგულდაგულოდ შერჩეულ მოკრძალებულ სამოსს, მკაცრად შეკრულ თმას და ვფიქრობდი: ნეტავ როგორია მისი ცხოვრება ამ ბაზრობის იქით, თვითონ თუ უყვარს ყავა, ვისთან ერთად ცხოვრობს, რომელია მისი საყვარელი ადგილი ამ ქალაქში, რაზე ოცნებობს, ტირის თუ არა ფილმებზე…

ვინ იცის, ვის აინტერესებს ხალხი, რომელიც ფრთხილად, ფეხაკრეფით დადის ჩვენ შორის?

ერთი ჩვეულებრივი სტატუსი Facebook-ზე

„ყველა ის ადამიანი, რომელიც გადაწყვეტილების მიმღებია ამ ქვეყანაში, ან საკუთარი მანქანით დადის, ან მძღოლი ემსახურება. აბა, როგორ უნდა გაიგონ ამ ადამიანებმა, როგორია მგზავრობა ყოველ დილით გადაჭედილი ავტობუსით, როცა ფეხზე დასადგომი ადგილიც არაა, ჰაერი არ იძვრის, ადამიანები კი ამოდიან და ამოდიან ისედაც გადატენილ ავტობუსებში; ან როგორია, ჩარბოდე მეტროში, ბოლო ვაგონს რომ მიუსწრო და სახლში ფეხით წასვლა არ მოგიხდეს; როგორია, მთელი დღეები ფულის თვლაში გაატარო, გეყოფა თუ არა მეორე თვემდე მისაღწევად”.

ერთი ჩვეულებრივი საღამო

რამდენიმე დღეში ჩემს მეგობარს, ძალიან კარგ მომღერალს, კონცერტი აქვს. სწორედ კონცერტის ამბებს ვგეგმავთ – გვინდა, რაც შეიძლება მეტი ხალხი მოვიდეს, იმიტომ რომ საქველმოქმედოა. ოჯახები, რომლებსაც ბილეთებიდან შემოსული თანხა გადაეცემათ, უკიდურეს სიღარიბეში ცხოვრობენ. მეგობარი მიყვება, რომ ერთმა მათგანმა უარი თქვა კონცერტის დროს ტანსაცმლის შეგროვების იდეაზე – მას ურჩევნია, ადამიანებმა მეტი თანხა ბილეთში გადაიხადონ. რამდენიმე ათეული (!) ლარი მისთვის მთელი თვის ბიუჯეტია, რომელიც მედიკამენტებზე, საკვებსა და კომუნალურ გადასახადებზე ნაწილდება; არ სცალია ტანსაცმელზე საფიქრალად, ფული ურჩევნია – მეტ პურსა და წამალს იყიდის, ნაკლებად მშიერი დაიძინებს და ტკივილიც ნაკლებად შეაწუხებს რამდენიმე დღე მაინც.

ასეა, სანამ ჩვენი ყურადღება აგიტაციის მანქანას მნიშვნელოვანი პრობლემებიდან პოპულისტურ თემებზე გადააქვს, სანამ პოლიტიკოსებს ჩვენი ღირსების დაცვას და ელემენტარული საარსებო პირობებით, სამუშაო ადგილებითა და გაძლიერებული სოციალური სამსახურებით უზრუნველყოფას ვთხოვთ, უამრავი ხალხი გადარჩენისთვის იბრძვის. უკეთესი მომავლისთვის კი, გარდა ჩვენი წილი პასუხისმგებლობის აღებისა, ალბათ იმის გარჩევაც უნდა ვასწავლოთ ჩვენს შვილებსა და მოსწავლეებს, რომელი პრობლემაა პირველადი და რომელი – მეორეული, ჩვენ კი გავითავისოთ, რომ საზოგადოება ცალკეული ადამიანებისგან შედგება და მათ, ვისი ხმაც არ ისმის, ხშირად უფრო ყურადღებით სჭირდებათ მოსმენა.

ცნობილია, რომ კონკრეტული სახელის წარმოთქმისას ადამიანებს ამ საგნის სრულიად განსხვავებული ფორმები უჩნდებათ ცნობიერებაში, აბსტრაქტულ სახელებთან მიმართებით კი სურათი სრულიად სიურეალისტურია, მით უფრო, თუ ეს სიტყვა, ამავე დროს, კონცეპტიცაა. ასეთ შემთხვევაში, რთულდება სიტყვა-კონცეპტის ერთი ძირითადი მნიშვნელობის დადგენა და მას იმდენი მნიშვნელობა აქვს, რამდენი ადამიანიც წარმოთქვამს მას. კონცეპტის აზრის გასაგებად საჭირო ხდება ამ ენაზე მოლაპარაკეთა კოლექტიური ცნობიერების ანალიზი _ ანუ როგორი და როგორი მნიშვნელობით იყენებენ ამ სიტყვას, როგორი ასოციაციებია დაკავშირებული ამ სიტყვით გამოხატულ ცნებასთან, როგორი იყო მისი არქეტიპული მნიშვნელობა, როგორ გამოიხატება მყარ სიტყვათშეხამებებსა და ფრაზეოლოგიზმებში, აგრეთვე _ ლიტერტურას და სასაუბრო მეტყველებაში.

კონცეპტი წარმოადგენს აზრის ვერბალურ გამოვლინებას, აზრი კი იქმნება ნიშნებით, ჩვენ შეგვიძლია აზრს ჩავწვდეთ მხოლოდ სიტყვების მეშვეობით. კონცეპტი მიეკუთვნება ნაციონალურ ენობრივ ცნობიერებას, იგი ენისა და აზრის ერთიანობაა, რომელიც ასახავს იდეალური ან რეალური სამყაროს საგანს (მოვლენას) და ინახავს ენის ნაციონალურ მეხსიერებაში ვერბალური აღმნიშვნელის სახით.

კონცეპტი _ აბსტრაქტულობის მაღალი ხარისხის სემანტიკური წარმონაქმნია. ჩვენ განვიხილვთ სწორედ ერთ ასეთ კონცეპტს: ოცნება. ამ სიტყვის წარმოთქმას ყოველთვის განსხვავებული წარმოდგენები, აღქმები და ასოციაციები ახლავს ერთი მოლაპარაკის შემთხვევაშიც კი, ამიტომ ამ სიტყვით გამოხატული მნიშვნელობათა ნიუანსები ყოველთვის მრავალფეროვანი და ბუნდოვანია.

ქართული ენის განმარტებითი ლექსიკონის მიხედვით, სიტყვა ”ოცნება” განიმარტება: 1. იმის წარმოდგენა, რის განხორციელებაც სასურველია;  სასიამოვნო, სანატრელ რამეზე ფიქრი. ”ოჰ, რა კარგი ხარ, ოცნებავ ტკბილო”(ვაჟა)…. 2. გადატ. თვით ის, რაზედაც ან ვიზედაც ოცნებობენ, ოცნების საგანი. ”კატოა ჩემი ოცნება…” (ვაჟა), ”ის არის ჩემი ტკბილი სიზმარი და მომხიბლავი მძლავრი ოცნება”  (აკაკი).

საინტერესოდ განმარტავს სულხან-საბა ორბელიანი ”ოცნებას”: ხოლო ოცნებითი არს ძალი უსიტყველისა სულისა მოქმედება გრძნობათა მიერ, რომელი სახელ-იდების გრძნობად, რამეთუ რომელი არა ჭეშმარიტ  და არსებით იყოს, ცხად არს ვითარ საგონებლობით და ოცნებით იქმნების, ვითარმედ არა რა სადმე ჰპოვო.

სულხან-საბას მიხედვით, ოცნება არის სულის მოქმედება გრძნობათა მიერ, რომელიც სინამდვილეში არ არსებობს; ეს უბრალოდ, სულის მდგომარეობაა, ნეტარი მდგომარეობა, მაგრამ მეოცნებე ადამიანის ტრაგედია მაშინ იწყება, როდესაც ამ ორ სამყაროს ურევს ერთამანეთში და რეალობას ეჯახება. ამ განმარტების მიხედვით, ოცნება და რეალობა ერთი მთელის ნაწილებია და ისეთივე ანტონიმები, როგორებიც: დღე და ღამე, ცა და მიწა, სიზმარი და ცხადი… რომლებიც ერთმანეთზე ზემოქმედებენ, მაგრამ განსხვავებული მხარეებია. გალაკტიონ ტაბიძე ლექსში ”ოცნება და სინამდვილე” ოცნებას უწოდებს ”მწარე გათიშვას ფიქრთა და სინამდვილეს შორის”.

ფრზეოლოგიზმებიდან შეიძლება გამოვყოთ შემდეგი:

ოცნებას კაცი არ მოუკლავს _ რამდენიც გინდა იოცნებე, მაინც არ ახდება

ფუჭი ოცნება _ რეალურ საფუძველს მოკლებული, განუხორციელებელი ოცნება

ოცნებას მიეცა _ ოცნება დაიწყო

ოცნებიდნ გამოიყვანა _ ოცნება შეაწყვეტინა

ოცნების კოშკებს აგებს _ გატაცებით ოცნებობს ძნელად განსახორციელებელ რამეზე

ოცნების მორევში გადაეშვა _ თავდავიწყებით ოცნებობს

ოცნების ზღვაში შეცურა _ თავდავიწყებამ წაიღო

სინტაგმები: ამაო ოცნება, ტკბილი ოცნება, მწარე ოცნება, ტკბილ-მწარე ოცნება, ასრულებული ოცნება, აუსრულებელი ოცნება, ოცნების გზა, ოცნების ბილიკები…

”იმ ოცნებას გაუმარჯოს, რომელიც არასოდეს ახდება” _ ქართული სადრეგრძელოებიდან.

ენაში არსებული უზუსური მნიშვნელობები კონცეპტის ძირითადი საყრდენია, მაგრამ იმისათვის, რომ ჩავწვდეთ ”ქართული ოცნების” აზრს, უნდა განვიხილოთ ის კონტექსტები და მასთან დაკავშირებული მნიშვნელობები, რომელშიც ეს სიტყვა გვხდება ენის ფუნქციონირების სხვადასხვა სფეროში.

ოცნება _ ტექსტებში

ქართული კულტურის ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი ტექსტია ”ღარიბი დ ქილა ერბო”, რომელიც კარგად გამოხატავს ქართველის მიმართებს ოცნებასთან. ამ ტექსტის მიხედვით ქართველი კაცი არის იოლად გამდიდრებისკენ მიდრეკილი მეოცნებე, რომელიც ისე გაერთობა ოცნებაში, რომ ყველაფერი ავიწყდება:

”_ ჩავალ ქალაქში, ერბოს მანეთად გავყიდი, იმ ფულით თორმეტ ვარიკას ვიყიდი, დავზრდი, დავასუქებ, მერე ჩავიყვან ქალაქს და თითოს ათ-ათ შაურად გავყიდი, ნაშოვნი ფულით გოჭებს ვიყიდი, დავასუქებ და ორ-ორ მანეთად გავყიდი, შემდეგ სახარე ხბორებს ვიყიდი, ხარებად გავზრდი, გავმართავ ურემს, გუთანს, მოვხნავ, დავთესავ და ავშენდები… ამ ფიქრებში რომ იყო,  ვითომც ურემს შეშა კიდეც დაუდო და ქალაქს გასაყიდად მიაქვს. _ აქ ხომ ხარი ძნელად გაივლის, ხმა უნდა მივცეო და შესძახა: _ ჰამოო! – თან ჯოხი მოუქნია. ერბოიანი ქოთანი ძირს დავარდა და გატყდა, ერბოც სულ დაიღვარა. დარჩა მეოცნებე გლეხი ისეთივე ღარიბი, როგორიც იყო”.

ეს ტექსტი არ შეიქმნებოდა, რომ არა ქართველის თვისება: თავდავიწყებულ ოცნებას მიეცეს და დაკარგოს რეალობასთან კავშირი. ტექსტი სარკეა და როგორც ილია იტყოდა, მასში უნდა ჩაიხედო და დაინახო შენი ავი და არა იმიტომ, რომ იგივე გაიმეორო, არამედ იმისათვის, რომ იცოდე, რა გაქვს შესაცვლელი.

ილია ჭავჭავაძემ ”ბაზალეთის ტბით” ახალი მითი და საოცნებო მისცა ქართველებს:

”იქნებ აკვანში ის ყრმა წევს, ვისიც არ ითქმის სახელი,

ვისაც დღე და ღამ ჰნატრულობს ჩუმის ნატვრითა ქართველი?”

იქნებ ამიტომ ქართველები გამუდმებით ”მხსნელის” მოლოდინში არიან და ამ ”გმირს” სხვადასხვა დროს სხვადასხვა სახელს არქმევენ…. ”მხსნელი” კი თითქმის არასდროს არ ამართლებს, რადგან ქართველის მეოცნებე ბუნება ”ღარიბი და ქილა ერბოს” შინაარსით ”იკვებება”…

ილია ჭავჭავაძე კი ისევ იტყვის: ”აწმყო თუ არა გწყალობს, მომავლი შენია!” _ ესეც ცრუ დაპირებასავითაა, თავი რომ გადაირჩინოს ერმა, თორემ ჯერ არ არსებულა აწმყოშემომწყრალთათვის ბედნიერი მომავალი.

კარგია თუ ცუდია ოცნება… უნდა ვიოცნებოთ თუ უნდა დავეხსნათ  ოცნებებს…? ოცნება ჩვენი ცნობიერების თვისებაა და შეუძლებელია, მას დაეხსნა, ისევე, როგორც შეუძლებელია, რომ მხოლოდ ოცნებით იცხოვრო. კონცეპტისათვის ამბივალენტურობა ნიშანია, შესაბამისად, ოცნება სასარგებლოც შეიძლება იყოს და საზიანოც.

ამ აზრს კარგად გამოხატავს ვაჟა-ფშაველას შემოქმედებიდან ორი ფრაგმენტი. ერთ შემთხვევაში, პოეტი ოცნებას კვამლს ადარებს და ნეგატიურად განიხილავს, ხოლო მეორე შემთხვევაში _ პოზიტიურდ.

ერთ-ერთ ესეიში ვაჟა წერს: ”მე კი ღმერთმა დამიხსნას და ზოგის თავში ეს ფიქრი ხანდახან კვამლად გადაიქცევა; ამ კვამლს ოცნებას ვეძახით, თქვენს მტერს, რაც ეს კვამლი იმას, ვის თავშიც ასტყდება, ავარდება, საქმეს დაჰმართებს: თვალებს უბრმავებს, ყურებში ბამბას უცობს… ფიქრიანი და მოსზრებიანი კაციც ძლიერ უფრთხის ოცნებას, – უფრთხის იმიტომ, რომ ოცნება, ჯერ ერთი, ტვინს ულაყებს კაცსა და მეორე _ საქმეს აცდენს…”

ვაჟას  ამ ლექსში  კი ვკითხულობათ:

ჩემის კაცობის გვირგვინო,

ჩემო სამშობლო მხარეო!

შენგან შობილი ოცნება

გულს შანთად გავიყარეო.

არ მიმეფარო თვალთაგან,

დამიცევ, დამიფარეო.

ბევრს ტანჯვას გამოვლილი ვარ,

ბევრი დღე ვნახე მწარეო.

არ დაიმალვის, როგორც მზე,

რაც მე ცრემლები ვღვარეო.

ის მოიგონე, მაინცა,

ბეჩავო არე-მარეო!

ჩემს ცრემლს უბეში ინახავ,

ვიცი, სამშობლოს მთვარეო;

არ მიღალატო, ოცნებავ,

მნახოდი მალე-მალეო.

კი არ შემომწყრე, მიმუხთლო,

იარო გარე-გარეო.

თუ ამას იზამ, წინა დღით

საფლავი გამითხარეო.

მოვკვდე, კაცთ ხელი მერიდოს.

ოცნებავ, დაგიბარეო:

შენ მნახე, შენა, მარტო შენ,

გულს მიწა მომაყარეო.

საგულისხმოა, რომ ვაჟა-ფშაველა ერთ შემთხვევაში პრაგმატულად მსჯელობს, პოეზიაში კი ოცნების ფუნქცია სულ სხვაა, ოცნება მეტაფორულად განიცდება, გასულიერებულია და მას ისე მიმართავს პოეტი, როგორც სულიერს, წმინდანს. ოცნება აქ სანუკვარი სამშობლოა.

გიორგი ლეონიძის ”ნატვრის ხის” პერსონაჟი, ელიოზი, ეწირება ოცნებას:

”საწყალი ელიოზი მაინც ვერ გაექცა შემზარავ სინამდვილეს და ოცნების ხეს შეეწირა.”

საინტერესო დამოკიდებულებას ავლენს აკაკი წერეთელი ლექსში ”ჭაღარა” ოცნებასთან.

პოეტი ოცნებას აკავშირებს იმედთან (ცის ნიჭთან), ხოლო ეჭვთან ასოცირდება ოცნების მოკვლა, უიმედობა. ამ ჭიდილში ფინალში აკაკი ამბობს: ”არა, აყვავდეს იმედი…”

ოცნება ამბივალენტური სემანტიკისაა, მასთან ენაში დაკავშირებულია, როგორც დადებითი, ასევე უარყოფითი სემანტიკა;

სალექსიკონო აღწერების მიხედვით, ქართულ კულტურაში ამ კონცეპტთან უფრო მეტად განუხორციელებელი ოცნებებია დაკავშირებული, რაც შეეხება პოეზიას, ეს სრულიად სხვა განზომილებაა და პოეზიაში ოცნება წარმოდგენილია უფორმოდ, ქაოსურად, რაც გამორიცხავს კიდეც მის ახდენას. ამიტომ იყოფა ოცნებები: ძველ, დაბერებულ ან ახალ ოცნებებად… აუსრულებელ ოცნებებზე დარდი პოეტების ”მოვალეობაა” (”აუხდენელ ფიქრს ვინ არ იგონებს, ძველ ოცნებებზე რომელი არ წუხს…?”), თუმცა თანამედროვე პოეზიაში შეინიშნება ამგვარი კვნესა-გოდების მოყირჭება და ამიტომ გამოდის ახალი თაობა ”ოცნებების გამძევებლად”… პარადოქსულია, მაგრამ ”ოცნებების ახდენა” იწყება როცა დგება ქმედების დრო, როცა სრულდება ოცნება… ეს მდგომარეობა ცნობიერებისათვის არის მონაცვლეობითი, როგოც ”ჟამი ქვების შეგროვების და ქვების სროლის”, ასევე ოცნებობის და ოცნებების მატერიალიზების…