თუ უკვეიცით, რა კავშირი აქვთ ერთმანეთთან „გუდვილის” თევზებსა და, მაგალითად, ელექტრონული წიგნების წამკითხველ იოტარიდერს, ან ტელევიზორის დისტანციური მართვის პულტს,მაშინ შეგიძლიათ დაანებოთ თავიამ წერილის კითხვას და სხვა, უფრო საინტერესო რამ მოიფიქროთ…

„გუდვილის” თევზები

საბურთალოზე „გუდვილის” გახსნამ მეც,ისევე როგორც ბევრი ჩემნაირი, ძალიან გამახარა და ამ სიხარულით გავეშურე დასათვალიერებლად. ათასნაირი პროდუქციით აჭრელებულ რიგებს შორისმოსეირნე, ბოლოს მარჯვენა კუთხეში მოთავსებულ აკვარიუმს მივადექი და ღიმილით მივაჩერდი აქეთ–იქით მოცურავე თევზებს. არც ისე საამაყო გულუბრყვილობის წყალობით, ეს აკვარიუმი რატომღაც ინტერიერისგასალამაზებლად მეგონადადგმული. კი გამიკვირდა, შიგნით პატარა და ფერად–ფერადი თევზების ნაცვლად მოზრდილი, ნამდვილი თევზისფერი თევზები რომ ირეოდნენ, მაგრამ ბოლომდე გაკვირვება ვერცმოვასწარი, ისე გადაიზარდა ეს ჩემი არც ისე საამაყო გაკვირვება რაღაცნაირ, სირცხვილნარევ იმედგაცრუებაში – მაღალმა, მხარბეჭიანმა ბიძამ „გუდვილის” უნიფორმაში გამოწყობილ სანდომიან ბიჭსრამდენიმე ცალი ეს ნამდვილი თევზისფერი თევზიშეუკვეთა გემრიელი სადილისთვის და მეც უცებ მივხვდი, რომ ეს აკვარიუმი სულაც არ ყოფილა ჩაფიქრებული ინტერიერის გასალამაზებლად…

ხასიათწამხდარი გამოვბრუნდი უკან, გვიანღამით მეგობარს უხალისოდ ვუამბე ეს ამბავი და იმედგაცრუებულმა დავამატე, რომ კაცობრიობის მთავარ მიზნად ისევსაკვების ხელმისაწვდომობა, მისი მოპოვების გზების გამარტივება რჩება. მეგობარმა მითხრა, რომ საბურთალოს „გუდვილის” კუთხეში ჩემიაღმოჩენილი აკვარიუმი არ არის ამ მიზნით დადგმული ერთადერთი აკვარიუმი ჩვენიქალაქის ჰიპერ,სუპერ თუ უბრალო მარკეტებში, რომ ეს ძალიან გავრცელებული პრაქტიკაა და სასხვათაშორისოდ მიამბო რომელიღაც მარკეტის აკვარიუმის ბინადარ ზუთხებზე. ზუთხების ამბავმა უფროდამადარდიანა და ძალიან შემრცხვა კაცობრიობის მთავარი მიზნის გამო…

ელექტრონული წიგნების წამკითხველი იოტარიდერი

იოტა რიდერი ელექტრონული წიგნების წამკითხველი პირველი ქართული მოწყობილობაა. ზომით, დაახლოებით, A5ფორმატის წიგნისოდენაა, 200 გრამს იწონის და შიგნით ათასობით წიგნიეტევა. ჩემსიოტაში ჯერჯერობით 150-მდე ელექტრონული წიგნი მაქვსჩატვირთული და ამ 150-ს სიამოვნებით მივუმატებდი იმ წიგნებს, ჩემი ერთოთახიანი ბინის სოლიდურ ნაწილს რომ იკავებს და სხვანივთებისთვის ადგილს აღარ ტოვებს. მოკლედ, იოტაძალიან პრაქტიკული ნივთია, მის ეკრანს ქაღალდის ეფექტი აქვს და თვალებს არ მტკენს, არც წიგნის მტვრიანი ფურცლებით მაშინებს, არც სივრცეს მართმევს, იქიდანგამომდინარე,  რომ მასშიჩატვირთული წიგნებისთვის, ტრადიციული, ბეჭდური ფორმით არსებობის შემთხვევაში, სავარაუდოდ, ერთი კარადის ყიდვა მომიწევდა. იოტას სხვამეგობრულ თვისებებზე აღარ გავამახვილებ ყურადღებას, ისე გეტყვით, რომ ის კითხვას უფრო ადვილს, სასიამოვნოს და კომფორტულს ხდის.დიახ, დიახ,კომფორტულს. ეს სიტყვა შემთხვევით არ მიხსენებია…

ტელევიზორის დისტანციური მართვის პულტი

ჩემი ბიძაშვილის ორი წლისსოფომაც კი იცის, რა არის ტელევიზორის დისტანციური მართვის პულტი,ამიტომ ამაზეაღარაფერს გიამბობთ… უბრალოდ, დამეთანხმეთ, რომ ეს ნივთი ჩვენიყოველდღიური კომფორტის აუცილებელი ნაწილია. დიახ, დიახ,კომფორტის…

…………………..

ეს სამი, უფრო სწორად , 2,1 ამბავიშემთხვევით არ მიამბია. ალბათ მიხვდით, რისი თქმაცმინდოდა. საკვების მიღების, შემეცნების და დასვენების პროცესის კომფორტიზაცია საკმარისი პირობაა ადამიანისთვის, რომ კმაყოფილი ღიმილით ბედნიერებაზე ფიქრი დაიწყოს. ცოტა მეტირომ მეფიქრა, ამის თქმასალბათ უფრონიჭიერად მოვახერხებდი.

დიახ, კაცობრიობის უმთავრეს მიზანს კომფორტისკენ სწრაფვა წარმოადგენს. ამას, როგორც იტყვიან, ვერ დაიჭირავს გზა ვიწრო, ვერცა კლდოვანი. კომფორტისკენ სწრაფვა ინსტინქტის დონეზე გვაქვს გამჯდარი და დაბადებიდანვე გვეძლევა. მაშინაც, როცა ჯერ კიდევ არაფერი ვიცითჭამისა და ტირილის გარდა. ამ ორიდან პირველი მაქსიმალური კომფორტის მდგომარეობაა, ხოლომეორე – დისკომფორტის წინააღმდეგ პროტესტის გამოხატვის ერთადერთი იარაღი. მოკლედ, იმის თქმამინდა, რომ არსებობს მიზიდულობის კანონზე და კიდევფიზიკის სხვაკანონებზე უზენაესი კანონი – კომფორტიზმის კანონი.

სწორედ კომფორტიზმის უზენაესი კანონის თანახმად გაუხახუნა ადამიანმა ორი ცივი ნივთი ერთმანეთს, დაანთო ცეცხლი და გათბა,ხოლო უფროკომფორტულად გათბობის სურვილმა გათბობის უფრო კომფორტული საშუალებები გამოაგონებინა. სწორედ კომფორტიზმის უზენაესი კანონის თანახმად შეჯდა ადამიანი ცხენზე, როცაფეხით სიარული დაეზარა. როცაშესცივდა და დასველდა, ჩამოვიდა ცხენიდან, მიაბა ცხენსეტლი და იმაში ჩაჯდა, მერეიქიდანაც ჩამოვიდა, გამოიგონა მანქანა, მატარებელი, თვითმფრინავი და რაკეტა.

ეს უნივერსალური კანონია და მას ყველა ვემორჩილებით, განურჩევლად ასაკისა, რასისა, სქესისა, რელიგიისა და კანის ფერისა. კომფორტისკენ სწრაფვისამ უზენაესი კანონის თანახმად ვქმნით ყველაფერს, რაც გვჭირდება – სითბოს, ურთიერთობებს,განათლებას, კარიერას, წარმატებას,აღიარებას და ყველაფერს, მატერიალურსაც და არამატერიალურსაც.

ხოლო ყველაფერი, რასაც კომფორტიზმის უზენაესი კანონის თანახმად ვიღებთ, კმაყოფილი ღიმილით ბედნიერებაზე ფიქრის გარდა, არც მეტი, არც ნაკლები, უბრალოდ, სიზარმაცის ლეგალიზაციაში გვეხმარება.

პ.ს. საღამოს ისევ შევივლი საბურთალოს „გუდვილში” და აკვარიუმის სიახლოვეს რომ ჩავივლი, კიდევ ერთხელ დავაკვირდები საკუთარ ემოციებს.

სულ ვფიქრობდი, რომ ერთხელაც ამ ყველაფერზე უნდა დამეწერა, იმ ბავშვებისთვის უნდა მომეყოლა, რომელთაც ვასწავლიდი და იმათთვისაც, რომლებსაც მომავალში ვასწავლი …

„როცაპატარა ვიყავი” – ასე იწყება ბევრი ავტობიოგრაფიული რომანი, ცნობილი ადამიანის მემუარები, უფროსების ზღაპრებიც ასე იწყება და მათივე ჭკუის დარიგებებიც: „როცა პატარა ვიყავი, შენსავით სულ არ ვიქცეოდი, – პირიქით!”

ჰოდა,პატარა რომ ვიყავი, ძალიან ბევრიუფროსის საქციელი არ მომწონდა, ზოგჯერ დედაჩემისაც კი. ამ ყველაფერს სულ სხვაგვარად შევხედე, როცა ჯერ უფროსი, მერე კიდევდედა გავხდი. მაშინ მივხვდი, რომ მე პირადად მხოლოდ საკუთარ შეცდომებზე თუ ვისწავლი რამეს და თუ ვინმე ჩემსშეცდომებზე ისწავლის – ჩემთვის
ეს ძალიან დიდი ბედნიერება იქნება.

ჰოდა,მინდა ჩემსპედაგოგიურ შეცდომებზე მოგიყვეთ, მარტოშეცდომებზე არა– ჩემი პედაგოგიური გამოცდილების ავ–კარგზე. არ მეწყინება, ვინმეს თუ გაეცინება; გამიხარდება კიდეც, ვინმეს თუ გაეცინება, ხოლო კიდევსხვა ვინმეს თუ თან გაეცინება და თან ჩემი ამბები რამეში წაეხმარება – საერთოდ ბედნიერი ვიქნები.

ერთირჩევა: არ გადაყაროთ საკუთარი ჩანაწერები – გაკვეთილის გეგმები, დავალებისთვის მომზადებული ტესტები, მცირემონახაზები, ფრაზები, მინიშნებები, სიტყვები – არაფერი გადაყაროთ, სახლში (ან კიდევ თქვენი კომპიუტერის მეხსიერებაში) ყოველთვის მოიძებნება ადგილი, სადაც ამ ყველაფერს შეინახავთ, მერე, დიდიხნის თუ რამდენიმე დღისშემდეგ, გამოიღებთ, გადახედავთ, საკუთარ თავს ცოტათი დასცინებთ, ცოტაშეგეცოდებათ, ცოტამოგეწონებათ და ცოტა მომავლისთვის გამოგადგებათ. სწორედ ასეთიჩანაწერების საშუალებით შემიძლია ჩემითავი როგორც პედაგოგი შევაფასო და როცაერთ დღესაც სკოლაში დავბრუნდები (და ერთ დღეს აუცილებლად დავბრუნდები), სწორედ ეს ჩანაწერები მომეხმარება, რომ უფროკარგი ვიყო,ვიდრე ვიყავი.

მოკლედ, თუ ჩემსბლოგს რაიმესახელი, თუნდაც პირობითი, უნდადავარქვა, ეს იქნება „ბლოგი სულელისა, მხოლოდ საკუთარ შეცდომებზე რომ სწავლობდა” – ჩემისაყვარელი მწერლის, ერლომ ახვლედიანის მოთხრობების სათაურების სტილში.

1. სანამმასწავლებლობას დავიწყებდი

საერთოდ, მგონია და მეტიც, დარწმუნებულიც ვარ,რომ შემთხვევით არც არსადმუშაობა არ უნდა დაიწყო და არც არავის გაჰყვე ცოლად.

მეორენაბიჯის გადადგმაზე დიდხანს ვიფიქრე და გამიმართლა კიდეც.

პირველს რაც შეეხება . . .

ამასრატომ ვამბობ:

როცაფილოლოგიის ფაკულტეტის ბაკალავრიატი დავამთავრე (წარჩინებით, – ასე ეწერაჩემს დიპლომში), დღის წესრიგში დადგა საკითხი, რომ უნდამემუშავა.

მეც დავიწყე სამსახურის ძებნა,ხან გამომცემლობაში – სტაჟიორად, ხან გაზეთში– ჟურნალისტად, რადიოში – წამყვანად, ბიბლიოთეკაში – ბიბლიოთეკარად, რომელიღაც კერძო ფირმაში – პირად მდივნად, მთარგმნელობით ბიუროში – მთარგმნელად . . . მოკლედ, ერთი ბუჰღალტერის ვაკანსიაზე არ დამიტოვებია რეზიუმე და ისიც იმიტომ, რომ მათემატიკაში სულ ოდნავ მოვიკოჭლებ.

ერთ–ერთ სკოლაში შემომთავაზეს მუშაობა – აღმოჩნდა, რომმეათე კლასსქართულის მასწავლებელი სჭირდებოდა, ჰოდა, მეც დავთანხმდი.

მახსოვს, როგორ ვემზადებოდი გაკვეთილზე წასასვლელად, როგორ მეშინოდა, როგორ ვღელავდი, როგორ ვარჩევდი სამოსს, საკანცელარიო ნივთებს, ფეხსაცმელს, ვარცხნილობას…

მომავალ პოსტში მოგიყვებით, როგორ გაგრძელდა ეს ამბავი, მანამდე კი, დღევანდელი დღისრჩევა სულელისგან, მხოლოდ საკუთარ შეცდომებზე რომ სწავლობდა: არასდროს აირჩიოთ პროფესია და სამსახური შემთხვევით, არასდროს!

პირველი გაკვეთილი

სკოლაში პირველი დღიდან ყველაზე მეტად ბავშვების გაკვირვებული თვალები მახსოვს. გამომდინარე იქიდან, რომ მასწავლებლების დიდი ნაწილი საშუალო ასაკისაა, ახალგაზრდა მასწავლებლის გამოჩენა გაუკვირდათ. ბავშვები ახლოს მოდიოდნენ, მაკვირდებოდნენ და გავლის საშუალებას არ მაძლევდნენ.

ეთერ პატარკაციშვილი – პროგრამა “ქართული ენა მომავალი წარმატებისთვის” მონაწილე

2006 წელს სტუდენტი გავხდი. ეს ჩემთვის აუხდენელი ოცნება იყო, დაუჯერებელი სასწაული. და მაინც, საშინლად უკმაყოფილო ვიყავი, იმიტომ რომ პედაგოგოკის ფაკულტეტზე ჩავირიცხე. მაშინ მასწავლებლობა ჯერ კიდევ არაპრესტიჟული პროფესია იყო. დაუფასებელი,დაბალანაზღაურებადი.მახსენდებოდა,ჩემი მასწავლებლები რომ მეუბნებოდნენ ერთ გაკვეთილში50 თეთრს გვიხდიანო.მათი ხელფასი60 ლარს არ სცილდებოდა და მათ გაწეულ ამაგს არავინ აქცევდა ყურადღებას.

სწავლა იმ იმედით დავიწყე რომ სპეციალობას შევიცვლიდი,მაგრამ მალევე დავიწყებას მიეცა ჟურნალისტობაზე ფიქრიცა და თვალყურის მომჭრელი,ლამაზი და უცხოური სახელების მქონე სპეციალობებიც.დავინახე რომ ჩვენი ქვეყნის განათლების სისტემა შესაცვლელი იყო,უამრავი სიახლე შემოდიოდა და ჯობდა ამ სისტემაში დავრჩენილიყავი.მივხვდი,რომ არა მასწავლებელი,რომ არა კარგი განათლება ამ ქვეყნად არცერთი სხვა სპეციალობა არ იარსებებდა.

მიუხედავად ამისა,ჩემი გადაწყვეტილების სისწორეში ბოლომდე მაინც არ ვიყავი დარწმუნებული და გულს ეჭვი მიღღრნიდა,პროფესიის არჩევაში ხომ არ შევცდი მეთქი.

ერთ დღესაც, ჩემს ეჭვებს ბოლო მოეღო. 2011 წლის 9 ივნისს ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტში განათლებისა და მეცნიერების სამინისტროს მიერ ორგანიზებული პრეზენტაციის შესახებ შემთხვევით შევიტყვე.მიუხედავად იმისა,რომ იგივე დროს გამოცდა მქონდა პრეზენტაციაზე მაინც წავედი.პირველად იქ გავიგე სიტყვები,,ქართული ენა მომავალი წარმატებისთვის’’.ქალბატონმა ანა ქებაძემ სტუდენტებს პროექტის შინაარსი და მიზნები გაგვაცნო.პირველივე წუთების შემდეგ მივხვდი და ვიგრძენი რომ ეს პროექტი სწორედ ჩემთვის იყო,ზუსტად ეს მჭირდებოდა და აუცილებლად უნდა წავსულიყავი.რომ ამაზე უკეთეს და კარგ საქმეს მე სხვას ვერაფერს გავაკეთებდი. პრეზენტაციის დასასრულს უკვე დარწმუნებული ვიყავი რომ აქ მოვხვდებოდი და მართლაც, 2011წლის ზაფხულში პროექტის,,ქართული ენა მომავალი წარმატებისთვის” მონაწილე გავხდი.აქედან იწყება ჩემთვის ყველაზე გამორჩეული,განსაკუთრებული,განსხვავებული,საინტერესო,მრავლისმომცველი და მრავლისმომცემი ცხოვრების ეტაპი.

2011წლის10 სექტემბრიდან საგარეჯოს რაიონის იორ–მუღანლოს საჯარო სკოლაში ვმუშაობ და აზერბაიჯანელ მოსწავლეებს ქართულ ენას ვასწავლი.ვაკეთებ იმ საქმეს რომელის ჩემი ქვეყნისთვის პრიორიტეტია და ვარ იქ,სადაც ჩემს სამშობლოს ვჭირდები.

იორ–მუღანლოში ჩემოსვლისთანავე მივიქციე მოსახლეობის ყურადღება.ოჯახში სადაც დავბინავდი,მნახველების ნაკადი არ წყდებოდა.ჩემს გასაცნობად ტკბილეულით ხელდამშვენებულები მოდიოდნენ და როგორც დიდი ხნის უნახავ ახლობელს ისე მიკრავდნენ გულში.

სკოლაშიც კარგად მიმიღეს. მოსწავლეებს რომ გავეცანი და ვუთხარი ეთო მქვია –მეთქი მე–7კლასელმა ამირხანმა გაკვირვებულმა მკითხა: „სამოელ ეთოსი ვინ ხართო,ის შავია,თქვენ თეთრი,ის ბიჭია,თქვენ გოგოო.”

ღიმილით მახსენდება გაკვეთილი რომლის თემაც იყო:მოდი მაღაზიობანა ვითამაშოთ.

ერთ–ერთ მოსწავლეს ვეკითხები:

– წამალი სად იყიდება?

– აფთიაქში.

– სათვალე სად იყიდება?

– ლილოს ბაზრობაზე. მპასუხობს დაუფიქრებლად

– სურსათი? ვეკითხები მე

– ბადიაურის ბაზარში. არ იბნევა საამირი

– წიგნი? ძლივს ვიკავებ სიცილს

– საგარეჯოში!

მოდი და შეედავე, მართალია ბავშვი…

იორ–მუღანლოს საჯარო სკოლამ მონაწილეობა მიიღო სასკოლო პარტნიორობის ღონისძიებების გამარჯვებულ პროექტში,რომლის ფარგლებშიც გამოცხადდა ესეების კონკურსი ,,მე მიყვარს ჩემი საქართველო’’. აზერბაიჯანელი მოსწავლეების დამოკიდებულებას საქართველოს მიმართ კარგად გამოხატავს მეათე კლასის მოსწავლის ინთიკამ გუსეინოვის ეს ლექსი:

,,მართალია ქართველი არ ვარ,

მაგრამ აქ დავიბადე,აქ გავიზარდე…

,,სამშობლო შენ ჩემთვის სამოთხე ხარ

ჩემო საქართველო შენთან ვარ მე!

ჩემი სახლის ჭერი, ეს შენი ცაა

უშენოდ სიცოცხლე არ მინდა მე,

ჩემო საქართველო, შენთან ვარ მე. ‘’

მინდა რომ საქართველოში მცხოვრები ყველა არაქართველი ინთიკამივით ფიქრობდეს.მასავით უყვარდეს ეს ქვეყანა და ვინ,თუ არა ჩვენ უნდა ჩავუნერგოთ და გავუღვივოთ ეს გრძნობა მათ.

ქართველი მასწავლებლების რეგიონში ცხოვრებამ ბევრი რამ შეცვალა.პირველ რიგში ქართველებსა და ადგილობრივ მოსახლეობას შორის დამოკიდებულებები. დღეს მე ყველაზე მეტად ის მახარებს,რომ ერთი და იგივე ბავშვები დღეში 10–ჯერ რომ მესალმებიან, გაკვეთილზე შესვლისას ტაშს რომ მიკრავენ,ქუჩაში ჩემს დანახვაზე ეთო,ეთოს რომ გაიძახიან.მათ გაბრწყინებულ სახეებს რომ ვხედავ.ჩემს ნათქვამს რომ იმეორებენ და სწავლობენ.და კიდე,.ყოველ საღამოს მთელი ოჯახი ჩემს მოლოდინში გზას რომ გაჰყურებს მერე4 წლის სამაია შორიდანვე რომ გამორბის და მთელი ძალით გულში მიხუტებს.

პროექტის,,ქართული ენა მომავალი წარმატებისთვის’’მონაწილეები ვამსხვრევთ სტერეოტიპებს,ვშლით იმ ზღვარს რომელიც ქართველებსა და ადგილობრივ მოსახლეობას შორის არსებობს. ვახდენთ მათ ინტეგრაციას ერთიან საზოგადოებაში. ვაგრძნობინებთ რომ ისინიც საქართველოს სრუფლებიანი მოქალაქეები არიან,რომ მათზეც ისევე ზრუნავს ქვეყნის ხელისუფლება, როგორც დანარჩენებზე,რომ აუცილებელია სახელმწიფო ენის ცოდნა,რომ მიუხედავად განსხვავებული სარწმუნოების,კულტურისა და ტრადიციებისა ყველა ერთნი ვართ,ჩვენ ხომ ყველაზე დიდი რამ,საქართველო გვაერთიანებს.