კვირა, ივნისი 29, 2025
29 ივნისი, კვირა, 2025

შეფასების თავისებურებანი ფინეთის სასკოლო განათლებაში

0

მიხეილ ბრაჟნიკი – შეფასების თავისებურებანი ფინეთის სასკოლო განათლებაში

საზღვარგარეთული განათლების სისტემების გამოცდილების გააზრებისას ფინეთი უდავოდ დიდ ინტერესს იმსახურებს. ფინური განათლების ხარისხის მაღალი დონე მრავალი საერთაშორისო გამოკვლევით დასტურდება. PISA-ს (Programme for International Student Assessment) მონაცემების მიხედვით, ჯერ კიდევ 2006 წელს ფინეთი პირველ ადგილზე იყო საბუნებისმეტყველო განათლების სფეროში, მათემატიკასა და კითხვის კულტურაში კი მეორეზე.
რამ განაპირობა ასეთი შედეგები?

უპირველეს ყოვლისა, იმან, რომ, საზოგადოდ, განათლება და, კერძოდ, სასკოლო საგანმანათლებლო სისტემა პრიორიტეტს წარმოადგენს ფინეთში. მეორე – სასკოლო განათლებას დიდი ტრადიცია აქვს და, მიუხედავად განვითარების ყველა თანამედროვე ტენდენციისა, ეფუძნება საკუთარ პრინციპებსა და ფასეულობებს. მესამე – ფინეთის სასკოლო განათლების მიზანი დიდხანს იყო პიროვნების განვითარება, პიროვნებისა, რომელსაც საკუთარი ტალანტის აღმოჩენა ძალუძს. ის მუდმივად განსწავლადია და ცვალებად გარემოსთან სწრაფად ადაპტირების უნარი აქვს. ფინური სკოლის მთავარი მიზანია, ასწავლოს მოსწავლეს სწავლა.

ფინურ საგანმანათლებლო პოლიტიკაში განსაკუთრებული მნიშვნელობა ენიჭება ისეთ ცნებებს, როგორებიცაა ხარისხი, ეფექტურობა და თანასწორობა. თანასწორობა საგანმანათლებლო პოლიტიკის ცენტრალური პრინციპია, რომელიც ორმოცი წელია მოქმედებს. ის გულისხმობს საგანმანათლებლო სერვისის სამართლიან უზრუნველყოფას, ხარისხიან სასკოლო განათლებას უკლებლივ ყველა მოსწავლისთვის, განურჩევლად სკოლების გეოგრაფიული განლაგებისა, სამეტყველო ენისა, ეთნიკური წარმომავლობისა, სოციალური წოდებისა და სქესისა [3, გვ. 25].

მოსწავლეთათვის თანაბარი შესაძლებლობების შესაქმნელად გამოიძებნა რეგულირების ინსტრუმენტი, რომლის მეშვეობითაც სასწავლო დაწესებულებები უზრუნველყოფილნი არიან ინფორმაციით საკუთარი მუშაობის ეფექტურობასა და მიღებულ გადაწყვეტილებათა ადეკვატური შეთავსების თაობაზე, როგორც ნაციონალურ, ისე რეგიონულ დონეზე. სწორედ ასეთ ინსტრუმენტად იქცა შეფასების სისტემა. შეფასება ხდება საგანმანათლებლო სისტემის ყოველ საფეხურზე (საწყისი, საშუალო, უმაღლესი), რამდენადაც ის წარმოადგენს განათლების ნაციონალური სისტემის ჰარმონიზაციის საშუალებას დეცენტრალიზაციის პირობებში. ცოდნის შეფასება ფინეთში განათლების საყოველთაო მართვის საშუალებაც არის, რომლის მეშვეობითაც იკრიბება ინფორმაცია განათლების შინაარსისა და მუდმივად ცვალებად რეალობასთან ადაპტაციისთვის საჭირო ცვლილებების განსახორციელებლად ნაციონალურ და საერთაშორისო კონტექსტში.

კვლევამ აჩვენა, რომ ფინეთის საგანმანათლებლო სისტემაში შეფასების კონცეფცია სპეციფიკურობით გამოირჩევა. კონცეფციაში აღნიშნულია, რომ შეფასებამ ხელი უნდა შეუწყოს განათლების ხარისხის გაუმჯობესებას არა ცუდი შედეგების (მოსწრების) გამოვლენისა და მათი კონსტატაციის, არამედ სასწავლო დაწესებულებებსა და განათლების პოლიტიკის მმართველებს შორის ჰარმონიის მიღწევის გზით. შეფასებამ ბიძგი უნდა მისცეს პროგრესს, ის უნდა იძლეოდეს სასწავლო დაწესებულების მუშაობის უკეთესობისკენ წარმართვის რწმენას. შეფასების ამგვარი სისტემა არ ითვალისწინებს არც წახალისებას, არც საჯარიმო სანქციებს. შეფასების მიზანი აქ, უპირველეს ყოვლისა, მასწავლებელთა მხარდაჭერაა სკოლების მუშაობის შედეგების შესახებ მრავალფეროვანი, აქტუალური და სანდო ინფორმაციით უზრუნველყოფით. შეფასების შედეგები, ისევე როგორც ამ შეფასებისას გამოყენებული მეთოდები და მასალა ხელმისაწვდომია საზოგადოებისთვის. შედეგებს ითვალისწინებენ ეროვნული სასწავლო გეგმის შედგენისას. ის საგანმანათლებლო პოლიტიკის სფეროში მისაღებ გადაწყვეტილებებზეც ახდენს გავლენას და, რასაკვირველია, აქტიურად გამოიყენება თავად მასწავლებლების მიერ სწავლის გაუმჯობესების მიზნით. ყოველივე ამას ერთადერთი მიზანი აქვს: ქვეყანაში განათლების ხარისხის ამაღლება. უნდა აღინიშნოს, რომ შეფასების შედეგები გამოიყენება განათლებაში თანასწორობის პრინციპების დაცვის კონტროლისთვისაც.

სასკოლო განათლების შეფასება ფინეთში ხორციელდება შიდა (შეფასების სუბიექტი – სასწავლო დაწესებულება) და გარე (შეფასების სუბიექტი – სპეციალური სახელმწიფო ორგანიზაციები) შეფასების საფუძველზე. ამგვარი შეფასების სისტემა შედეგებს გამოავლენს ოთხი ძირითადი მიმართულებით:

1) სასწავლო დაწესებულებების საქმიანობის თვითშეფასება (შიდა შეფასება);

2) მოსწავლეთა განსწავლის შედეგები (შიდა შეფასება);

3) ინფორმაციის მოპოვება საზოგადოდ საგანმანათლებლო სისტემის განვითარების შესახებ სასწავლო დაწესებულებების საქმიანობაზე სხვადასხვა სახის მონაცემების შეგროვების გზით (გარე შეფასება);

4) ინფორმაციის მიღება მიღწევათა შედეგების თვალსაზრისით საგანმანათლებლო პროცესის ცალკეულ ასპექტებზე (გარე შეფასება).

შიდა შეფასებას მიაკუთვნებენ სასწავლო დაწესებულებების თვითშეფასებასაც. თითოეულ მათგანს აკისრია ვალდებულება, ჰქონდეს შიდა შეფასების გეგმა, რომელიც მას საკუთარი საქმიანობის მონიტორინგის საშუალებას მისცემს კონკრეტულ პერიოდში. ამგვარი შეფასება გულისხმობს საგანმანათლებლო პროცესის სხვადასხვა ასპექტს: გამოცდების შედეგები, მოსწავლეებსა და მასწავლებლებს შორის არსებული პედაგოგიური პრობლემები, ასევე – სასწავლო დაწესებულების ცხოვრების მატერიალური მხარე. ყველა ეს მონაცემი ფიქსირდება ერთგვარ ანკეტაში, რომელიც წარმოდგენილია თითოეული სკოლის ვებგვერდზე. მოსწავლეებსა და მათ მშობლებს თავისუფლად შეუძლიათ უპასუხონ ანკეტაში მოცემულ შეკითხვებს. ამ ანკეტების ანალიზი მთელი წლის განმავლობაში მიმდინარეობს. კითხვებზე პასუხის გაცემის პროცესში მონაწილეთა მაჩვენებელი ყოველთვის მაღალია და, როგორც წესი, 70 პროცენტს უახლოვდება.

შიდა შეფასების სხვა მაგალითია მოსწავლეთა შედეგების შეფასება. ფინურ სკოლებში 12 წლამდე ასაკის მოსწავლეებს საერთოდ არ აფასებენ ნიშნებით (ქულებით). დაწყებით კლასებში არც გამოცდები ტარდება. თითოეული მოსწავლე თავისი ჩვეული ტემპით ვითარდება. მოსწავლის შეფასება დაბრკოლებად ითვლება საგანმანათლებლო მიზნების მიღწევის გზაზე. მშობლები წელიწადში ორჯერ იღებენ ინფორმაციას შვილის მოსწრების შესახებ, ეს ინფორმაცია კი მოსწავლის სწავლის პროცესის აღწერას გულისხმობს და არა ქულებს. მოსწავლეს დაწყებითი კლასებიდანვე აჩვევენ თვითშეფასებას, ეხმარებიან საკუთარი რესურსების მობილიზებაში და იმის გაცნობიერებაში, რა შესაძლებლობები შეიძლება ჰქონდეს მას. ქულებით შეფასება (4-დან 10-მდე ქულა) მხოლოდ მეექვსე კლასიდან იწყება. საგნის სრული არცოდნა ფასდება „4″ ქულით. ეს იმას ნიშნავს, რომ მოსწავლემ ხელახლა უნდა გაიაროს ეს კურსი. „4″ მინიმალურ ქულად შემთხვევით არ არის შერჩეული: ფინეთში ნებადართული არ არის მოსწავლის დამცირება შეფასებით, რომელიც შეიძლება „0″ ქულით გამოიხატოს. სხვადასხვა ქულა ცოდნის სხვადასხვა დონეს შეესაბამება: „7″ – საშუალო მაჩვენებელია, „8″ – კარგი შეფასება, „10″ ქულა კი – საუკეთესო.

ეს ქულები გარკვეულ კრიტერიუმებს წარმოადგენს მაღალ კლასებში გადასასვლელად, რომლებსაც ზოგადსაგანმანათლებლო ან პროფესიული ხასიათი აქვს. უფროს კლასებში შეფასება იმავე ქულების (4-10) ფარგლებში ხდება, მაგრამ იცვლება შეფასების პერიოდულობა – ეს ყოველ 6 კვირაში ერთხელ ხდება და გულისხმობს ტესტირებას რამდენიმე დღის განმავლბაში (9-დან 12 სთ-მდე). საშუალო სკოლის დასრულებისას მოსწავლეებმა უნდა გამოავლინონ მოცემული დისციპლინის მინიმუმ 2/3 ცოდნა, რათა საშუალო სკოლის სერტიფიკატი აიღონ. ამგვარი გამოცდისას შეფასების განსხვავებული მეთოდი გამოიყენება (0-დან 7 ქულამდე). ნული ქულის მიღების შემთხვევაში მოსწავლეს საშუალება ეძლევა, ხელმეორედ გაიაროს დისციპლინა ან მცირე ხნის შემდეგ განმეორებით ჩააბაროს გამოცდა.

გარე შეფასების ერთ-ერთი მთავარი ამოცანაა ინფორმაციის მიღება მთლიანობაში საგანმანათლებლო სისტემის განვითარების შესახებ, რაც გულისხმობს მიმდინარე ტენდენციების გაანალიზებას. არსებობს შესაკრები მონაცემების ორი ტიპი:

1) მონაცემები, რომლებიც საგანმანათლებლო შედეგების ყველაზე მნიშვნელოვან ასპექტებს მოიცავს სასწავლო წლის განმავლობაში;

2) მონაცემები, რომლებიც დეტალურად ასახავს საგანმანათლებლო სისტემის მდგომარეობას სხვადასხვა სფეროში (საბუნებისმეტყველო მეცნიერებანი, მათემატიკა და სხვ.) [2, გვ. 5].

გარდა ამისა, გარე შეფასების ამოცანაა საგანმანათლებლო პროცესის სხვადასხვა სფეროში მიღწეული შედეგების შესახებ ინფორმაციის მიღება. ამ ტიპის ინფორმაციაა ეროვნულ და საერთაშორისო დონეზე შედარებითი შეფასების შედეგებიც. მიმდინარეობს ასევე ანალიზი და შეფასება ცალკეული სექტორებისა (მაგ., ზოგადსაგანმანათლებლო სკოლებისა) და კონკრეტული საგნობრივი სფეროებისა (მაგ., ჰუმანიტარული, საბუნებისმეტყველო).

საგანმანათლებლო სასწავლო დაწესებულებები, რომლებიც მონაწილეობენ სახელმწიფო შეფასების პროგრამაში, დეტალურ ინფორმაციას იღებენ შეფასების მიზნების, ვადებისა და შედეგის შესახებ. შეფასების ორგანიზებისას წინასწარ არის ცნობილი კრიტერიუმები და გათვალისწინებულია შესაფასებელ სუბიექტთა (პედაგოგებისა და მოსწავლეების) აზრი შეფასების პროცესის თაობაზე.

ამრიგად, კვლევამ აჩვენა, რომ ფინეთში სასკოლო განათლება მკაფიო სისტემას წარმოადგენს, რომელშიც შეფასება უმნიშვნელოვანეს როლს ასრულებს განათლების ხარისხის ამაღლების საქმეში. შეფასება მარეგულირებელი საშუალებაა, რომლის მეშვეობითაც გროვდება ყველა საჭირო ინფორმაცია, რომელიც ასახავს საგანმანათლებლო სისტემის მდგომარეობას, მისი განვითარების ტენდენციასა და შედეგებს. შიდა და გარე შეფასების შედეგების საზოგადოებისთვის ხელმისაწვდომობა და ღიაობა მიიღწევა ამ ინფორმაციის პუბლიკაციით ბეჭდური თუ ელექტრონული სახით (ინტერნეტის საშუალებით). შეფასების შედეგების შესახებ ინფორმაციას იყენებენ როგორც განათლების ადმინისტრირებაზე პასუხისმგებელი უმაღლესი ორგანოები ქვეყანაში განათლების სტრატეგიული განვითარებისა და რეფორმების განხორციელებისთვის, ისე პედაგოგიური კოლექტივები თავიანთი პროფესიული საქმიანობის სრულყოფის მიზნით.

განსაკუთრებით მნიშვნელოანია შეფასების მოტივაციური ფუნქცია. შეფასება გამიზნულია მოსწავლის დადებითი ხატის ფორმირებისთვის, რაც, უპირველეს ყოვლისა, თავად მოსწავლეზე მოქმედებს დადებითად, წარმოადგენს სერიოზულ სტიმულს აკადემიური მოსწრების გასაუმჯობესებლად. ამასთან, შეფასებას არ აქვს შეჯიბრების ხასიათი. შეფასების ამგვარი სისტემის წყალობით კლასში მინიმუმამდეა დაყვანილი სტრესი და ჩვეული ნერვიულობა. სკოლის დამთავრებამდე სტანდარტული გამოცდებისა და ტესტების არარსებობა მასწავლებელს საშუალებას აძლევს, ზომიერად და პოზიტიურად შეუფარდოს მოსწავლეს ნიშნები, რადგან მასწავლებლის მიზანია, ბავშვს ასწავლოს დამოუკიდებლად სწავლა, შესაბამისი უნარების განვითარება და საკუთარი მიღწევების შეფასება.
გამოყენებული ლიტერატურა
1. Акулова О. В., Писарева С. А., Пискунова Е. В., Тряпицына А. П. Современная школа: опыт модернизации: книга для учителей / под общ. ред. А. П. Тряпициной. СПб.: Изд-во РГПУ им. А. И. Герцена, 2005. 290 с.
2. Луговская И. Р. Школьное обязательное образование Северных стран. Архангельск: Изд-во ПГУ, 2001. 96 с.
3. Hanna-Mari Sarlin. Finland. 2007. URL: https://www.european-agency.org/site/themes/assessment/docs/ indexed_reports/ finland.doc (дата обращения 04.11.2008).
4. Paul Robert. La Finlande: un modele educatif pour la France? Les secrets de la reussites. ESF editeur, 2008. 134 p.
5. Ritva Jakku-Sihvonen and Jorma Kuusela. Evaluation of the equal opportunities in the Finish comprehensive schools 1998-2001. Evaluation 11/2002. National board of education. URL: https://www.edu.fi/julkaisut/ evaluation11.pdf (дата обращения 21.12.2008).

ხელს უწყობს თუ აფერხებს ტექნოლოგია ბავშვის სწავლასა და განვითარებას

0
ხუთ წლამდე ასაკის ბავშვები გასაოცარი მოხერხებით ითვისებენ ახალ ტექნოლოგიებს.

დღეს აღარავის უკვირს პატარა ბავშვის ხელში სმარტფონისა თუ პლანშეტური კომპიუტერის დანახვა, აღარავის აოცებს მათი თავდაჯერებული მანიპულირება ღილაკებით თუ ეკრანით.

და თუმცაღა მშობლებს ამ დროს სულის მოთქმის საშუალება ეძლევათ, ისინი შინაგანად მაინც შიშობენ, რომ ასეთი გასართობი მათი შვილების გონებრივ განვითარებას ავნებს.

აღმოჩნდა კი, რომ ეს ხელსაწყოები, პირიქით, სასარგებლოც კია სწავლისთვის, და რაც უფრო ინტერაქტიულია ეს გამოცდილება, მით ეფექტურია იგი განვითარების კუთხით.

ვისკონსინის უნივერსიტეტში ჩატარებულმა გამოკვლევამ, რომლის შედეგებიც წარმოადგინა ბავშვთა განვითარების კვლევის საზოგადოებამ (Society for Research in Child Development) გასულ კვირას გამართულ შეხვედრაზე, ცხადყო, რომ 2-დან 3 წლამდე ასაკის ბავშვებს ისეთ ვიდეოეკრანებზე რეაგირების ხარისხი, რომლებიც შეხებას ითხოვს, უფრო მაღალი აქვთ, ვიდრე ისეთებზე, რომლებიც არ მოითხოვს ამგვარ ინტერაქციას.
კვლევის მიხედვით, რაც უფრო მეტად ინტერაქტიულია ეკრანი, მით უფრო “ნამდვილი” და ადვილად აღსაქმელია ის 2-3 წლის ბავშვებისთვის.

გამოკვლევის ავტორი, ჰუმანური განვითარებისა და ოჯახის კვლევის დოცენტი ჰითერ კირკორიანი, ამბობს, რომ სენსორულ ეკრანებს ბავშვებისთვის საგანმანათლებლო პოტენციალი აქვს, რაც სიტყვათა დასწავლის ტესტმაც დაადასტურა.

“ბავშვები, რომლებიც ურთიერთქმედებენ სენსორულ ეკრანებთან, უფრო მალე ვითარდებიან, ნაკლები შეცდომა მოსდით და უფრო სწრაფად სწავლობენ. ჩვენი მიზანი მათი გენიოსებად ქცევა არ არის; ჩვენ, უბრალოდ, მეტი ინფორმაციის მიღებაში ვეხმარებით მათ”, – განმარტავს ჰითერ კირკორიანი.
სასარგებლო ინსტრუმენტები

ასე რომ, შვებით ამოისუნთქეთ, ძვირფასო მშობლებო, თქვენი პატარები მხოლოდ იმას აკეთებენ, რასაც ბუნება კარნახობთ და ამ ფორმით სამყაროსთან ურთიერთქმედებენ.

ასეა თუ ისე, ტექნოლოგია, ტელეფონებისა თუ სენსორული პლანშეტების სახით, კიდევ დიდხანს იქნება ხელმისაწვდომი. სწავლის ფასილიტაციის მიზნით მსოფლიოს მრავალ დაწყებით სკოლასა და სკოლამდელი აღზრდის ცენტრში უკვე დამკვიდრებულია iPad-ების გამოყენების პრაქტიკა. საინფორმაციო ტექნოლოგიები და იმის გააზრება, რა როგორ მუშაობს, უკვე სასწავლო გეგმის შემადგენელი ნაწილია.

“მე არ ვეკუთვნი მათ რიცხვს, ვისაც მიაჩნია, რომ ბავშვებს არ უნდა ჰქონდეთ შეხება მობილურ ტელეფონებთან, პლანშეტებთან და ა.შ.”, – ამბობს ადრეული განათლების საქველმოქმედო ორგანიზაციის პრეზიდენტი ჰელენ მოილეტი. ეს ორგანიზაცია მიზნად ისახავს 5 წლამდე ასაკის ბავშვთა სწავლების პრაქტიკისა და ხარისხის გაუმჯობესებას. “ამ ხელსაწყოებმა შესაძლოა დიდი სარგებლობა მოგვიტანოს, თუ გამოვიყენეთ სწორად, სწავლების მიზნით, და არა გამუდმებით, ან თუნდაც სხვა რამის მაგივრად”.

ჰელენს ყველაზე მეტად აშფოთებენ მშობლები, რომლებიც ცუდ მაგალითს აძლევენ შვილებს: “მე ხშირად ვხედავ მშობლებს, რომლებიც სიარულის დროსაც კი მუშაობენ ამგვარ ხელსაწყოებთან. ისინი ისე არიან ჩართულნი ამ ხელსაწყოებში, რომ ხშირად ბავშვებთან კომუნიკაციის ბარიერიც კი ექმნებათ”.

სტირლინგის უნივერსიტეტის განათლების სკოლის უკანასკნელი გამოკვლევა ცხადყოფს, რომ ოჯახის დამოკიდებულება ტექნოლოგიის მიმართ მნიშვნელოვან გავლენას ახდენს მისდამი ბავშვის დამოკიდებულებაზე.
ამ კვლევის მიხედვით, 3-დან 5 წლამდე ასაკის ბავშვების განცდები გამომდინარეობს თითოეული ოჯახის სოციოკულტურული კონტექსტიდან და ცალკეული ბავშვის სურვილებიდან.

“ტექნოლოგია არ თამაშობს დომინანტურ როლს და არ წარმართავს ბავშვების განცდებს, მათი ჩართულობისა და ინტერაქციის ფორმებს, – ამას მათი სურვილები და ოჯახური კულტურა განაპირობებს”.

კვლევის ავტორი, სტირლინგის უნივერსიტეტის თანამშრომელი, ამბობს, რომ მშობელთა უმრავლესობას, დამოკიდებულებიდან და პასიურობიდან გამომდინარე, კარგად ესმის საფრთხის არსი, ამიტომ ისინი აწესებენ დროის შეზღუდვას ამგვარ ტექნოლოგიებთან ურთიერთობისთვის, რათა ხელი შეუწყონ ბავშვების სხვა ტიპის აქტივობას შინ თუ გარეთ.
მავნე ჩვევა

არსებობენ ექსპერტები, რომლებიც ზემოთქმულს არ ეთანხმებიან.

მაგალითად, ფსიქოლოგიის დოქტორი არიკ სიგმანი ამტკიცებს, რომ დღეს ბავშვები უფრო მეტ დროს ატარებენ მონიტორებთან, ვიდრე ოდესმე და ეს მავნე ჩვევა უნდა დაიძლიოს, რადგან მას შეუძლია გამოიწვიოს დამოკიდებულება და დეპრესია.

მისი გამოთვლით, დღეს დაბადებულ ბავშვებს, როდესაც 7 წლისანი გახდებიან, ეკრანებზე მიჯაჭვულობის ერთი წელი შეუსრულდებათ.

თუ ეს გამოთვლა სინამდვილეს შეესაბამება, ცოტა თუ მიიჩნევს სადავოდ ამ ტენდეციის საფრთხეს.

მნიშვნელოვანია ისეთი პროგრამებისა და აპლიკაციების ჩამოტვირთვა, რომლებიც ბავშვების სწავლა-განათლებას შეუწყობს ხელს.

შეფილდის უნივერსიტეტის განათლების პროფესორი ჯეკი მარში ამბობს, რომ ეს სფერო უფრო სიღრმისეულ კვლევას მოითხოვს.

“ჩვენ აუცილებლად უნდა განვსაზღვროთ სასარგებლო პროგრამების პრინციპები, რადგან ამჟამად ამ თვალსაზრისით მასწავლებლებისათვის ერთიანი რესურსი არ არსებობს”.
უნარ-ჩვევების განვითარება

ჯეკი მარშის თქმით, ხარისხიანი პროგრამები შესაძლოა წაადგეს იმ ბავშვების უნარ-ჩვევების განვითარებას, რომლებსაც სწავლასთან დაკავშირებული პრობლემები აქვთ.

ინტერნეტგარემომ ბავშვებს შესაძლოა შეუქმნას ვირტუალური სივრცე, რომელიც მათ თავდაჯერებას შემატებს, ანუ მისცემს იმას, რასაც ვერ ახერხებენ ოჯახი და სკოლა.

ამასთან, პროფესორი მშობლებს აფრთხილებს, რომ 6 წლამდე ასაკის ბავშვისთვის დღეში 2 საათი ეკრანთან მუშაობა სავსებით საკმარისია.

არიან ადამიანები, რომლებსაც მიაჩნიათ, რომ ეკრანი ჯანმრთელობისთვის მავნებელია, თუმცა ამის დამადასტურებელი საბუთი არ არსებობს.
კვლევები მოწმობს, რომ ბავშვებს სწრაფად ბეზრდებათ ერთი და იგივე ხელსაწყო და სხვა ტიპის თამაშებისკენ მიილტვიან, რათა ახლა მათ დაახარჯონ მოზღვავებული ენერგია.

“ჩვენ შესაძლოა პანიკას გვგვრიდეს ეს ტენდენცია, მაგრამ ფაქტია, რომ ბავშვები ძალიან ცნობისმოყვარენი და საზრიანები არიან”, – ამბობს ქალბატონი მოილეტი.

დაბოლოს, შეიძლება ითქვას, რომ ბავშვებს ისევე იტაცებთ ტექნოლოგია, როგორც მშობლებს.
წყაროები:
Does Technology hinder or help toddlers’ learning
By Philippa Roxby Health reporter, BBC News
https://www.bbc.co.uk/news/health-22219881
Society for Research in Child Development
https://srcd.org/
Young children engaging with technologies at home: The influence of family context
https://ecr.sagepub.com/content/early/2013/01/23/1476718X12466215
Limit children's screen time, expert urges
https://www.bbc.co.uk/news/education-19870199
თარგმნა ლევან ხარატიშვილმა

ქართული ბავშვთა ფეხბურთი ესპანურ მაგალითზე უნდა განვითარდეს

0
ბოლო დროს თბილისში მრავალი ბავშვთა საფეხბურთო სკოლა და აკადემია გაიხსნა, თუმცა ქართული ფეხბურთის განვითარებას ეს დიდად არ დასტყობია. გარდა ამისა, საქართველოს საჯარო სკოლების უმეტესობაში სპორტის გაკვეთილებზე ფეხბურთი უპირატეს სახეობად ითვლება, თუმცა სპორტის ექსპერტები აღიარებენ, რომ სწავლების დონე და ხარისხი თანამედროვე მოთხოვნებს ნამდვილად ვერ პასუხობს.

სპორტის ექსპერტ ილია ნანონაშვილს მიაჩნია, რომ ქართული ბავშვთა ფეხბურთი ესპანეთის მაგალითზე უნდა განვითარდეს. ბატონი ილიას აზრით, გამორჩეულად ნიჭიერ ბავშვებს სპეციალური სტიპენდიაც უნდა დაენიშნოთ. 
– ბატონო ილია, როგორ შეაფასებდით საქართველოში ბავშვთა ფეხბურთის დღევანდელ  მდგომარეობას?

– უარყოფითად. მასობრიობა დღეს უფროა, ვიდრე 90-იან წლებში, მაგრამ რატომღაც არ ამახვილებენ ყურადღებას იმაზე, რომ ბავშვს (უფრო სწორად, მის მშობელს) მეტისმეტად დიდი თანხის გადახდა უწევს. გარდა ყოველთვიური გადასახადისა, დაახლოებით 500-600 ლარი ჯდება თითო ბავშვის შეკრებაზე გაშვება – ურეკში, საგურამოში, წყნეთში… დაგვეთანხმებით, მრავალი ოჯახისთვის ეს თანხა საკმაოდ დიდია. შეკრება სავალდებულო არ არი, მაგრამ აქ ვაწყდებით საკითხის მეორე მხარეს: მწვრთნელი იმათ უფრო ენდობა, ვინც შეკრებაზე წაიყვანა და შეკრებაგაუვლელი ბავშვი უკეთესიც რომ იყოს, უპირატესობას მაინც იმას მიანიჭებს, რომელიც შეკრებაზე წაჰყვა და, ასე ვთქვათ, სარჩო აშოვნინა.

რა ქნას სკოლამ? როგორ შეამციროს ან გააუქმოს გადასახადები? მწვრთნელი უფასოდ ხომ არ ავარჯიშებს ბავშვს? არადა, ბევრი კარგი მწვრთნელია ბავშვთა ფეხბურთში…

მაგრამ უცოდინარიც რომ ბევრია… 14 წლამდე შედეგი არ უნდა იყოს პრიორიტეტული; ამ ასაკის ბავშვმა ბავშვობა უნდა იგრძნოს, ფეხბურთზე მისული უნდა გაერთოს, ზოგან კი თრგუნავენ, წაგებისთვის „საცობში” ატარებენ. არის მაგალითები, როცა ასაკგადასულ ბავშვებს ათამაშებენ. რისთვის? იმისთვის, რომ მოიგონ. მოგება ავტორიტეტს აუმაღლებს მწვრთნელს, უფრო მეტი მივა მასთან სავარჯიშოდ და, შესაბამისად, შემოსავალიც მეტი ექნება. მას სულაც არ ადარდებს ხარისხი. მთავარია რაოდენობა.

რამ აიძულა მწვრთნელს ასე მოქცევა? სისტემამ! აბა, მაკონტროლებელი ჰყავდეს, თუ ასე მოიქცეოდა…

– თქვენი აზრით, როგორ შეიძლება მოგვარდეს პრობლემა?

– გამოსავალი არსებობს. უმაღლესი და პირველი ლიგის კლუბებს მაინც დაევალოთ თავიანთ ბავშვთა სკოლებში გადასახადების გაუქმება. ნებისმიერი კლუბი ჩემპიონატში მონაწილეობისთვის საწევროს იხდის. დაუმატონ ამ საწევროს 15-20 ათასი ლარი და დაავალონ კლუბის ხელმძღვანელებს, ეს თანხა ბავშვთა მწვრთნელებს ხელფასად დაენიშნოთ. ეს დიდი შეღავათი იქნება. სულ იმას რომ გავიძახით, რამდენი ტალანტი იკარგებაო, ეს ტალანტები უმთავრესად სწორედ უსახსრობის გამო იკარგებიან.

ეს ყველა სკოლას არ ეხება. ზოგან სულაც უფასოდ ემზადებიან ბავშვები, ხოლო გამორჩეულები სტიპენდიასაც კი იღებენ.
– როგორ შეაფასებდით ქართულ საჯარო სკოლებში სპორტის სწავლების ხარისხს?
– ეს უკვე ინდივიდუალური საკითხია. გააჩნია ფიზკულტურის მასწავლებლის ცოდნასა და მონდომებას. მთავარია, სკოლის დირექტორი იყოს მოწადინებული. თუ მას ეს საკითხი არ აღელვებს, მასწავლებელი მარტო ვერაფერს გააწყობს. ასე იყო კომუნისტური რეჟიმის ბოლო წლებშიც – სკოლაში დავდიოდი და ჩემს თავზე გამომიცდია. ფიზკულტურის გაკვეთილი ჩემთვის არარაობა იყო და ამის გამო ძალიან მწყდებოდა გული. თუმცა მაშინაც იყო სკოლები, სადაც ეს გაკვეთილი უფრო ხალისიანად და მიზანმიმართულად ტარდებოდა…
– რომელი ქვეყნის მაგალითი მიგაჩნიათ სანიმუშოდ ჩვენს ქვეყანაში ბავშვთა ფეხბურთის განვითარების კუთხით?
– ესპანური მეთოდი, რომელსაც საფეხბურთო კლუბი “საბურთალო” მისდევს. ქართული ფეხბურთი ყოველთვის ტექნიკურ თამაშთან ასოცირდებოდა, მაგრამ იყო პერიოდი, როდესაც აქცენტი დაისვა კუნთმაგარ ჭაბუკებზე და ტექნიკამ უკანა პლანზე გადაიწია. ვფიქრობ, ეს დიდი შეცდომა იყო და გარკვეულწილად ამის ბრალიცაა, რომ შედეგებმა იკლო. ყველა თავის კოზირს იყენებს და ჩვენც ასე უნდა მოვიქცეთ. მით უმეტეს, რომ დღეს ასეთი ფეხბურთია მომგებიანი – აზროვნებაზე, ტექნიკასა და იმპროვიზაციაზე გათვლილი.

საქართველოში ნიჭი არ მოკვდება, უბრალოდ, მეტი ფინანსებია საჭირო მისი განვითარებისთვის. მწვრთნელი, როცა ხელფასი ექნება, ხარისხზე იფიქრებს და არა რაოდენობაზე.

სადიაგნოსტიკო შეფასების არსი და დანიშნულება

0
საქართველოში მოსწავლეთა შეფასებას ახასიათებს იმის ნიშნები, რომ ის უფრო ადმინისტრირების გაიოლების მიზნით მიმდინარეობს, ვიდრე სწავლის გაუმჯობესების მიზნით. სასწავლო პროცესის ხარისხის მართვის მხრივ მდგომარეობა გარკვეულწილად გაუმჯობესდა მრავალკომპონენტიანი შეფასების შემოღების შემდეგ, როდესაც მოწმდება და ფასდება არა მარტო კლასში შესრულებული ტესტური დავალებები, არამედ საშინაო დავალებებიც, გაკვეთილებზე აქტიურობაც, პრეზენტაციებიც და პროექტებიც. მიუხედავად ამისა, კვლავ აქტუალურია საკითხი: როგორ ხდება ისეთი შეფასება, რომლის უპირველესი მიზანია მოსწავლის მიერ სწავლის გაუმჯობესება მასწავლებლის მხრიდან მიწოდებული სწორი და დროული რჩევებისა და რეკომენდაციების შედეგად?
ჩვენს ეროვნულ სასწავლო გეგმაში განმარტებულია განმავითარებელი შეფასება და მასთან შეპირისპირებულია განმსაზღვრელი შეფასება, ხოლო დასავლეთში განმავითარებელ შეფასებასთან (Formative Assessment) შეპირისპირებულია შემაჯამებელი შეფასება (Summative Assessment). რა მიმართებაა შეფასებათა შეპირისპირების ქართულ და დასავლურ ვარიანტებს შორის? _ ეს საკითხი ცალკე ანალიზს მოითხოვს. წინამდებარე სტატიაში ჩვენ მხოლოდ განმავითარებელი შეფასების, კერძოდ, სადიაგნოსტიკო შეფასების არსს და დანიშნულებას წარმოვაჩენთ.
თანამედროვე საგანმანათლებლო კვლევების მიხედვით, განმავითარებელი შეფასება, ანუ შეფასება სწავლისთვის არის საგანმანათლებლო ფაქტების მოძიებისა და ინტერპრეტაციის პროცესი. ამ ფაქტებს მოსწავლეები და მასწავლებლები იყენებენ. ამ გზით ირკვევა, თუ რა აითვისეს მოსწავლეებმა, კიდევ რა უნდა ისწავლონ და როგორ.
ასეთი შეფასების შედეგია არა მხოლოდ მასწავლებლის მიერ კლასში სასწავლო პროცესის კორექცია შეფასების შედეგების შესაბამისად, არამედ: ა) მოსწავლეთა მიერ სწავლის ტაქტიკის ცვლილება და მისი მორგება შეცვლილ რეალობებზე, ბ) სასწავლო კლიმატის ცვლილება კლასში – სწავლება/სწავლის მიმართ ახალი მოლოდინების ჩამოყალიბება, გ) მზა, კორექტირებული სასწავლო გეგმა მოსწავლეების მომავალი თაობებისთვის, დ) ცვლილებები სკოლის მასშტაბით – სკოლაში განმავითარებელი და განმსაზღვრელი შეფასების გაზიარებული ხედვის ჩამოყალიბება სკოლის ბაზაზე პროფესიული განვითარების აქტივობების საშუალებით.
განსაკუთრებით უნდა აღინიშნოს განმავითარებელი შეფასების როლი მოსწავლეთა სწავლის ხარისხის გაუმჯობესებაში. განათლების დონის ამაღლებისათვის, სხვადასხვა ფაქტორის ზეგავლენის შეფასების მიზნით, მკლევარები იყენებენ ე.წ. ეფექტის ზომას: ტესტებში მოსწავლეთა მიღწევების ამსახველი ქულების საშუალო ნაზრდს ყოფენ იმავე ტესტში მოსწავლეთა ტიპური ჯგუფის ქულათა დიაპაზონზე. განმავითარებელი შეფასების გაუმჯობესებით გამოწვეული ეფექტის ზომა 0,4-სა და 0,7-ს შორის მერყეობს. ეს მაჩვენებელი აღემატება ნებისმიერი სხვა ტიპის საგანმანათლებლო ჩარევის მაჩვენებელს. ეფექტის ზომის მინიმალური მნიშვნელობა 0,4 ნიშნავს, რომ ამგვარ პედაგოგიურ ინოვაციაში მონაწილე მოსწავლე იმავე მაჩვენებელს მიაღწევს, რასაც სხვა მოსწავლეების საუკეთესო 35%-ში მოხვედრილი მოსწავლე (რომელსაც მონაწილეობა არ მიუღია ასეთ ინოვაციაში).
ზოგიერთი კვლევა წარმოაჩენს განმავითარებელი შეფასების კიდევ ერთ მნიშვნელოვან ასპექტს: გაუმჯობესებული განმავითარებელი შეფასება დაბალი შედეგების მქონე მოსწავლეებს უფრო ეხმარება, ვიდრე მაღალი შედეგების მქონეებს. ამის შედეგად მოსწავლეების საერთო მიღწევა იზრდება. ეფექტი მით უფრო დიდია, რაც უფრო ხშირად იღებენ დაბალი მოსწრების მქონე მოსწავლეები უკუგებას განმავითარებელი შეფასებისაგან. უფრო მეტიც, მკვლევართა აზრით, ყოველთვის არსებობს განმავითარებელი შეფასების გაუმჯობესების შანსი იმისათვის, რომ მან ზეგავლენა მოახდინოს სასწავლო გეგმასა და სწავლება/სწავლაზე.
ცხადია, ჩამოთვლილი ეფექტები მით უფრო საგრძნობია, რაც უფრო მაღალია განმავითარებელი შეფასების სადიაგნოსტიკო პოტენციალი. რამდენადაც უფრო ზუსტად და დროულად დაადგენს მასწავლებელი მოსწავლეთა ძლიერ და სუსტ მხარეებს, იმდენად უფრო დიდია მართებული კორექტივების შეტანის შანსი სასწავლო პროცესში, მოსწავლეებში კი _ მიღწევების გაუმჯობესებისთვის მზაობის მუხტი. ამაზეა დამოკიდებული აგრეთვე ის, თუ რამდენად ხელშემწყობი იქნება საკლასო თუ სასკოლო კლიმატი.
დიაგნოსტიკური ტესტები აფასებს წინარე ცოდნასა და უნარ-ჩვევებს. ისინი ორი ფორმით გვხვდება: პასუხების ანალიზი და კოგნიტიური დიაგნოსტიკური შეფასება. პასუხების ანალიზი იძლევა ინფორმაციას მოსწავლეთა გაწაფულობისა და მათ მიერ ცნებებისა და პროცედურების გაგების შესახებ. იგი შესაძლებლობას აძლევს მასწავლებელს, შეცვალოს სწავლება ისე, რომ “მოარგოს” მოსწავლეთა საჭიროებებს, შეასწოროს მათი შეცდომები. უნარ-ჩვევების ანალიზი მასწავლებელს ატყობინებს იმ სიძნელეების შესახებ, რაც ელით მოსწავლეებს მასალის გამეორებისას, ხოლო შეცდომების ანალიზი მას ეხმარება ხელახლა სწავლების დაგეგმვაში.
კოგნიტიური დიაგნოსტიკური შეფასება სპეციფიკურ კოგნიტიურ პროცესებზეა ორიენტირებული და გამოიყენება დამატებითი სწავლების პროგრამების შედგენისათვის. მაგალითად, თუ წილადების გაყოფაზე შედგენილი ტესტის შეკითხვებზე მოსწავლის პასუხების შედეგები ისეთია, როგორიც ნაჩვენებია ცხრილში (იხ. ცხრილი 1), მაშინ შესაძლებელია, გაკეთდეს დასკვნა: მოსწავლე დაუფლებულია წილადების ცნებას, იცის წილადების გამრავლების წესი, ესმის კავშირი წილადების გამრავლებასა და გაყოფას შორის; ამასთანავე, მოსწავლეს უჭირს შერეული რიცხვის გადაქცევა არაწესიერ წილადად, შებრუნებული რიცხვის გამოთვლა და გამრავლების ალგორითმის შესრულება. აქვე უნდა აღინიშნოს, რომ მოსწავლეთა შეცდომების ანალიზის დროს მათი გამომწვევი მიზეზების გარკვევა სიფრთხილეს მოითხოვს – შესაძლოა განსხვავებული ინტერპრეტაციებიც. მაგალითად, ორი წილადის შეკრებისას მიღებული მცდარი პასუხი შეიძლება გამოწვეული იყოს პროცედურული დარღვევებით (მაგალითად, გაერთმნიშვნელიანებისას) ან ცნების დაუფლების პრობლემებით (მაგალითად, წილადის მნიშვნელის არსის გაუგებრობით).
იმ შემთხვევაში, როდესაც განმავითარებელი შეფასების ტესტური ფორმა ვერ არკვევს პრობლემებს მოსწავლის კოგნიტიურ პროცესებში, შესაძლებელია მოსწავლესთან გასაუბრება. გაკვეთილების განმავლობაში ჩატარებული დაკვირვებების საფუძველზე მასწავლებელი აყალიბებს ჰიპოთეზას მოსწავლის ქცევის შესახებ, არჩევს ახალ დავალებებს მისთვის, უსვამს მას შეკითხვების სერიას, რომლის საშუალებითაც არკვევს, თუ როგორ აზროვნებს იგი.
ნათელია, რომ განმავითარებელი შეფასების მეთოდიკის დანერგვა სკოლაში საშური საქმეა და ეს არ უნდა დარჩეს კერძო ინიციატივების დონეზე. განმავითარებელი, საშუალედო და განმსაზღვრელი შეფასებების ერთიანი სისტემის ჩამოყალიბება სახელმწიფო საგანმანათლებლო პოლიტიკის განხორციელების ერთ-ერთ მნიშვნელოვან სტრატეგიად უნდა გადაიქცეს: 1) უნდა შეიქმნას და დამტკიცდეს მოსწავლეთა განმავითარებელი თუ შემაჯამებელი შეფასებისთვის განკუთვნილი ტესტების პაკეტები, ხოლო მათი ხარისხის უზრუნველყოფისთვის – შესაბამისი სტანდარტები; 2) სკოლებს საშუალება უნდა მიეცეთ, გადააქციონ განმავითარებელი შეფასების, კერძოდ, სადიაგნოსტიკო შეფასების, შედეგები სასკოლო პოლიტიკის ერთ-ერთ განმსაზღვრელ ფაქტორად; 3) მასწავლებელები უზრუნველყოფილი უნდა იყვნენ სადიაგნოსტიკო ინსტრუმენტებითა და მათი გამოყენების ინსტრუქციებით. მასწავლებელთა წვრთნა ამ ინსტრუმენტების გამოყენებაში და სადიაგნოსტიკო მონაცემების საფუძველზე სასწავლო პროცესში სათანადო კორექტივების შეტანაში უნდა გახდეს მათი საუნივერსიტეტო მომზადებისა და პროფესიული განვითარების არსებითი ნაწილი; 4) მშობლები ინფორმირებული უნდა იყვნენ სადიაგნოსტიკო შეფასების მიზნების და პროცედურების შესახებ. მათ უნდა ითანამშრომლონ მასწავლებლებთან, განსაკუთრებით, მოსწავლეთა მოტივირებისა და სასწავლო პროცესში შეტანილი კორექტივების მხარდაჭერის საქმეში; 5) განმავითარებელი, კერძოდ, სადიაგნოსტიკო შეფასების ფუნქციონირება სკოლაში უნდა დამკვიდრდეს სკოლების ავტორიზაცია-აკრედიტაციის კრიტერიუმებსა და პროცედურებში; 6) განმავითარებელი შეფასებების პედაგოგიური ტექნოლოგიების დამუშავება, დანერგვა და მათი ეფექტიანობის შეფასება უნდა გახდეს მასწავლებელთა პროფესიული განვითარების ცენტრისა და რესურს-ცენტრების განსაკუთრებული ზრუნვის საგანი; 7) საუნივერსიტეტო-პედაგოგიურ კვლევებში გამოცდილ ექპერტებსა და მეცნიერებთან ერთად მონაწილეობა უნდა მიიღონ შესაბამისი პროფილის მაგისტრანტებმა, დოქტორანტებმა და პრაქტიკოსმა მასწავლებლებმა.
როგორ უნდა დაინერგოს პედაგოგიკურ პრაქტიკაში განმავითარებელი შეფასების სადიაგნოსტიკო ფორმები? კვლევების შედეგების შესაბამისად, ამისათვის საჭიროა:
სასწავლო პროცესის ეფექტურად დაგეგმვა – მასწავლებელმა სასწავლო პროცესი ისე უნდა დაგეგმოს, რომ მოსწავლეებმაც და მასწავლებელმაც მიიღონ და გამოიყენონ ინფორმაცია სასწავლო მიზნებისკენ სვლის (პროგრესის) შესახებ. დაგეგმვა მოხერხებული უნდა იყოს, რათა სასწავლო პროცესის მონაწილეებმა გაითვალისწინონ როგორც საწყისი მდგომარეობა, ასევე გზადაგზა წარმოქმნილი რეალობებიც. დაგეგმვა უნდა მოიცავდეს ისეთ სტრატეგიებსაც, რომელთა გამოყენების შედეგად მოსწავლეს ეცოდინება მისაღწევი მიზნებიც და მისი სასწავლო საქმიანობის შეფასების კრიტერიუმებიც. ისიც უნდა დაიგეგმოს, თუ როგორ მიიღებენ მოსწავლეები ამ ინფორმაციას, როგორ მიიღებენ ისინი მონაწილეობას შეფასებაში და როგორ დაეხმარებიან მათ შემდგომ განვითარებაში.
განსაკუთრებული ყურადღება უნდა გამახვილდეს სწავლაზე – როგორ სწავლობენ მოსწავლეები ისევე მნიშვნელოვანია, როგორც ის, თუ რას სწავლობენ ისინი.
შეფასება სწავლისთვის უნდა იყოს აღიარებული, როგორც სასწავლო პროცესის ცენტრალური ნაწილი – საგაკვეთილო აქტივობების უმეტესობა სწორედ შეფასებებია, მაგალითად, საშინაო დავალების განხილვა, მოსწავლეთა ფრონტალური თუ ინდივიდუალური გამოკითხვა, დამოუკიდებელი თუ ჯგუფური სამუშაოების შედეგებზე მსჯელობა. შეფასების პროცესში მონაწილეობენ მოსწავლეებიც და მასწავლებელიც, მიმდინარეობს რეფლექსია, დიალოგი და მიიღება გადაწყვეტილებები.
შეფასება სწავლისთვის უნდა მიიჩნეოდეს მასწავლებლის საბაზო პროფესიულ უნარ-ჩვევად. მასწავლებლებს უნდა შეეძლოთ, დაგეგმონ შეფასება, დააკვირდნენ სასწავლო პროცესს, გააანალიზონ და განმარტონ სწავლასთან დაკავშირებული ფაქტები, მიაწოდონ შეფასებითი ინფორმაცია მოსწავლეებს და დაეხმარონ მათ თვითშეფასებაში. მასწავლებლები უზრუნველყოფილი უნდა იყვნენ სათანადო უნარ-ჩვევების განვითარებაში მხარდაჭერით როგორც საუნივერსიტეტო განათლების მიღებისას, ასევე პროფესიული განვითარების გზაზე.
შეფასება სწავლისთვის უნდა მოხდეს ფაქიზად და კონსტრუქციულად, რადგან ყოველი შეფასება ემოციებს იწვევს. მასწავლებლები უნდა აცნობიერებდნენ, რომ მათი კომენტარები და ნიშნები ზეგავლენას ახდენს მოსწავლეთა ენთუზიაზმსა და თავდაჯერებაზე, საკუთარი შესაძლებლობების რწმენაზე. ნამუშევარის შეფასება უფრო მეტად აღძრავს მოსწავლის მოტივაციას, ვიდრე შეფასებისას პიროვნებაზე ორიენტაცია.
შეფასება უნდა ითვალისწინებდეს მოსწავლის მოტივაციის მნიშვნელობას – შეფასება სწავლისთვის უმალ პროგრესსა და მიღწევებზე უნდა ამახვილებდეს მოსწავლის ყურადღებას, ვიდრე მარცხზე. სხვა, უფრო წარმატებულ მოსწავლეებთან შედარება ნაკლებად წაახალისებს ბავშვებს. მოსწავლეებმა არ უნდა იგრძნონ თავი “ამოვარდნილად” იმ სასწავლო არეებში, სადაც ვერ მიაღწიეს წარმატებას. მოტივაცია შესაძლებელია შენარჩუნდეს და განვითარდეს შეფასების იმგვარი მეთოდებით, რომლებიც არ ხელყოფს მოსწავლის ავტონომიას და უზრუნველყოფს მის თავისუფალ არჩევანს.
შეფასებამ მოსწავლეთა შორის უნდა წაახალისოს სასწავლო მიზნების ერთგულება. მათ უნდა იცოდნენ, რას უნდა მიაღწიონ და როგორ. ისინი მიზნებს უკეთ აცნობიერებენ და მათ მიმართ უფრო მეტ ერთგულებას იჩენენ, როცა თავად მიუძღვით წვლილი ამ მიზნების შერჩევასა და შეფასების კრიტერიუმების ჩამოყალიბებაში.
მოსწავლეებმა უნდა მიიღონ კონსტრუქციული მითითებები იმის თაობაზე, თუ როგორ გააუმჯობესონ შედეგები. მათ სჭირდებათ შემდგომი ნაბიჯების, საკუთარი ძლიერი მხარეების ცოდნა და ინფორმაცია მათი განვითარების გზების შესახებ, აგრეთვე საკუთარი სისუსტეების ცხადი სურათი და რჩევა, თუ როგორ შეიძლება მათი დაძლევა.
შეფასებამ უნდა გაზარდოს მოსწავლის თვითშეფასების შესაძლებლობები ისე, რომ იგი გახდეს მოაზროვნე და თვითწარმმართველი პიროვნება. დამოუკიდებელ მოსწავლეს შეუძლია, თავად მოიპოვოს ცოდნა და განივითაროს უნარ-ჩვევები.
შეფასებისას უნდა წარმოჩნდეს ყოველი მოსწავლის ყველა მიღწევა – მოსწავლეებს უნდა მიეცეთ საშუალება, საუკეთესო მხრიდან წარმოაჩინონ საკუთარი თავი, აჩვენონ საკუთარი ”მაქსიმუმი” და მიიღონ კუთვნილი აღიარება.

ცხრილი 1

შეკითხვების ნომერი

კოგნიტიური ატრიბუტები

მოსწავლის პასუხების სისწორე

წილადის ცნების გაგება

შერეული რიცხვის გადაქცევა არაწესიერ წილადად

წილადების გამრავლების წესის ცოდნა

წილადების გაყოფასა და გამრავლებას შორის კავშირის ცოდნა

რიცხვის შებრუნებულის პოვნისა და გამრავლების ალგორითმების
ფლობა

1

+

 

 

 

 


2

+

 

 

 

 


3

+

 

 

 

 


4

+

+

 

 

 


5

+

+

 

 

 


6

+

+

 

 

 


7

+

+

+

 

 


8

+

 

+

 

 


9

+

 

+

 

 


10

+

 

+

 

 


11

+

+

+

+

 


12

+

 

+

+

 


13

+

 

+

+

 


14

+

+

+

+

 


15

+

 

+

+

+


16

+

 

+

+

+


17

+

+

+

+

+


18

+

+

+

+

+


19

+

 

+

+

+


20

+

+

+

+

+


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

სტატისტიკური წიგნიერების განვითარება სკოლაში

0

„მალე სტატისტიკური აზროვნება გახდება ისევე აუცილებელი სრულფასოვანი მოქალაქისათვის, როგორც წერისა და კითხვის უნარი” – ეს არის ციტატა, სამუელ უილკსის (Samuel Stanley Wilks, 1906 – 1964), პრეზიდენტისადმი მიმართვიდან. იგი იყო ცნობილი ამერიკელი მათემატიკოსი, რომელმაც მნიშვნელოვანი როლი შეას­რულა მათემატიკური სტატისტიკის განვითარებაში, განსაკუთრებით მისი პრაქ­ტიკული გამოყენებების თვალსაზრისით. როგორც ამბობენ, ეს არის პერეფრაზი ცნო­ბილი მწერლის, ჰერბერტ უელსის (Herbert George Wells, 1866 – 1946) ტექსტისა მისი ერთ-ერთი წიგნიდან (Mankind in the Making ), რომელიც დაკავშირებულია, ზოგადად, რაოდენობრივი წიგნიერების როლთან საზოგადოების განვითარებაში – „საბუნებისმეტყველო მეცნიერებების და ფინანსურ სამყაროში მიმდინარე მოვლენების უდიდესი ნაწილის, სოციალური და პოლიტიკური პრობლემების უმეტესობის გააზრება ხელმისაწვდომია მხოლოდ მისთვის, ვისაც აქვს მნიშვ­ნელოვანი კომპეტენცია რაოდენობრივი ანალიზის მიმართულებით. ვისაც შეუძლია გამოთვლების ჩატარება, მაქსიმუმების, მინიმუმების და საშუალოების დადგენა და მათი გააზრება, ისეთივე წარმატებით როგორც შეუძლია კითხვა და წერა.”

სიტყვა სტატისტიკა-ს აქვს რამოდენიმე სხვადასხვა მნიშვნელობა, რომელთაგან ზოგიერთი სხვებზე უკეთესადაა განსაზღვრული. თვით ამ სიტყვის წარმოშობა უკავშირდება გერმანელ მოაზროვნეს ჰერმან კონრინგს (1606 – 1681), რომელმაც ნაბეჭდ მასალაში ეს ტერმინი (Statistik) გამოიყენა 1660 წელს. სიტყვის პირველი ნაწილი წარმოადგენს სიტყვა state – ის (გერმანულად – Staat, სახელმწიფო) მოდიფიკაციას. იგი გამოიყენებოდა იმ საქმიანობის სახელწოდებად, რომელიც დაკავშირებული იყო სახელმწიფოს მიერ საკუთარი მოქალაქეების შესახებ სხვა­დასხვა სახის (ძირითადად, შობადობა და სიკვდილიანობა ) ინფორმაციის შეგრო­ვებასთან. თანამედროვე სტატისტიკა გაცილებით ფართე და ღმა მნიშვნელობის მქონე ცნებაა, რომელიც დაკავშირებულია არა მხოლოდ სახელმწიფო-ბიურო­კრატიული შინაარსის საქმიანობასთან, არამედ ადამიანის საქმიანობის ისეთ სფერო­ებთან როგორებიცაა ფინანსები, ეკონომიკა, ფსიქოლოგია, სოციოლოგია და თვით ხელოვნებაც კი.

განსხვავებით ისეთი მეცნიერებებისაგან, როგორებიცაა მაგ., ფიზიკა, ქიმია, ბიოლოგია, სტატისტიკას არ გააჩნია მისი საკუთარი ემპირიული შესწავლის ობი­ექტი. შეიძლება ითქვას, რომ სტატისტიკის მიზანია იმ ხერხების და მეთოდების შემუშავება, რომელთა გამოყენებითაც შესაძლებელია სხვადასხვა ემპირიული მონა­ცემების (მათ შორის მეცნიერული) გადაქცევა სასარგებლო, სტრუქტურირებულ ცოდნად.

ალბათობის თეორიამ და სტატისტიკამ, სასკოლო მათემატიკური განათლების მნიშვ­ნელოვან შემადგენელ ნაწილად გადაქცევა დაიწყო გასული საუკუნის 90-იანი წლე­ბიდან. ამ სიახლის აუცილებლობა განპირობებული იყო იმ ორი ახალი მიზნით, რომ­ლებიც დაისახეს განათლების დარგის სპეციალისტებმა:

·ყველა მოსწავლეს, როგორც მომავალ სრულფასოვან მოქალაქეს, ჩამოუყა­ლიბდეს კომპეტენცია, რომელიც გულისხმობს გააზრებული გადაწყვეტი­ლებების მიღებას მონაცემთა ანალიზის საფუძველზე;

·მოსწავლეების ნაწილს მიეცეს საბაზო ცოდნა და ჩამოუყალიბდეს ინტერესი იმისათვის, რომ მათ გააგრძელონ სტატისტიკის, როგორც მეცნიერების ერთ-ერთ წამყვან დარგში მოღვაწეობა.

ამ მიზნებიდან სწორედ პირველი გულისხმობს ე.წ. სტატისტიკური წიგნიერების ჩამოყალიბებას, რომელიც რაოდენობრივი წიგნიერების ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი შემადგენელი ნაწილია. რაოდენობრივი წიგნიერების ჩამოყალიბება კი, სასკოლო განათლების ერთ-ერთი ძირითადი მიზანია. თუმცა უნდა ითქვას, რომ ის საფუძ­ველი, რომელსაც იძლევა მაღალი ხარისხის საბაზო ცოდნა სტატისტიკის მიმართუ­ლებით, დაეხმარება მომავალ მეცნიერებს ფორმალური სტატისტიკის უკეთ შეს­წავლაში. სწორედ დაწყებით და საბაზო საფეხურზე უნდა მოხდეს ალბათობის და მონაცემების შესახებ ინტუიციური წარმოდგენების და ხედვის ჩამოყალიბება. ამ ჩამოყალიბების პროცესის ხელშემწყობი პირობა იქნება, მასწავლებლების და განათლების პროცესის სხვა მონაწილეების მიერ იმის გააზრება, რომ

·სტატისტიკური წიგნიერება არის მიზანი, რომელიც მოიცავს სასკოლო კურიკულუმის მრავალფეროვან შინაარსს და ე.წ. გამჭოლ უნარებს;

·მოსწავლეების კომპეტენციების ჩამოყალიბება ადვილად დაკვირვებადია, გავლენას ახდენს სხვა კომპეტენციებზე, რაც ამარტივებს პედაგოგიური სტრა­ტეგიების ადეკვატურ მოდიფიკაციას;

·გააზრებულად შერჩეული დავალებების და აქტივობების გამოყენებით შესაძ­ლებელია მიღწევის დონეების ზუსტი დადგენა და მომავალი სასწავლო გზის დაგეგმვა.

შეიძლება ითქვას, რომ სტატისტიკური წიგნიერების ჩამოყალიბების საწყისები დაკავშირებულია ისეთი ძირითადი სტატისტიკური ცნებების და პროცედურების გააზრებასთან (შერჩევა, წარმომადგენლობითობა, შესაძლებლობა, დასკვნა, ვარიაბელურობა და ა.შ.), რომლებიც წარმოადგენს მონაცემთა შეგროვების, მათი ანალიზის და დასკვნის ჩამოყალიბების საფუძველს. ცხადია, რომ ყველა კუსდამ­თავრებულს არ ექნება იმის უნარი და შესაძლებლობა (ისევე, როგორც საჭიროება), რომ წარმართოს სტატისტიკური კვლევა, მაგრამ ყველა მათგანს უნდა შეეძლოს სტატისტიკურ მოსაზრებებზე დაფუძნებული გამონათქვამების (მაგ., სოციალური კონტექსტის მქონე გამონათქვამების) კრიტიკული შეფასება და საკუთარი მოსაზ­რებების დაფუძნება მონაცემთა ანალიზის შედეგებზე.

ცვლილებები, რომლებიც აუცილებელია მონაცემთა ანალიზისა და სტატისტიკის მიმართულების სწავლებისას დაკავშირებულია არა მხოლოდ სასწავლო მასალის მოცულობასთან, არამედ, ასევე მის ხარისხთან. ტრადიციულად, ამ მიმართუ­ლებასთან დაკავშირებული აქტივობების დროს მოსწავლეებს ეძლევა მცირე მოცუ­ლობის, მეტ-ნაკლებად ორგანიზებული მონაცემები, რომელთა საფუძველზე მათ უნდა ააგონ სხვადასხვა სახის დიაგრამები, გამოთვალონ სტატისტიკური მახასია­თებლები (მაგ., საშუალო, მედიანა ან მოდა) და უპასუხონ მარტივ კითხვებს, რომლებზე პასუხიც პირდაპირი გამოთვლებით მიიღება. ამგვარი, ფორმალურ პროცედურებზე დაფუძნებული მიდგომის შედეგად, მოსწავლეთა სტატისტიკური წიგნიერება ძალიან დაბალ დონეზე რჩება (სტატისტიკური „უწიგნურობა”).

სტატისტიკის სწავლებისას, თანამედროვე მეთოდიკა, თვით დაწყებითი საფეხურის შემთხვევაშიც კი, გულისხმობს ე.წ. მონაცემებზე ორიენტირებულ მიდგომას. ამ მიდგომისას აქტივობების უმეტესობა დაკავშირებული უნდა იყოს კვლევის წარმარ­თვასთან რაც გულისხმობს: კვლევის საკითხვების განსაზღვრას (კითხვების დასმას), მონაცემთა მოპოვების ხერხების დაუფლებას და მათ გამოყენებას (დაკვირვება, კითხ­ვარი, ექსპერიმენტი), მონაცემთა ორგანიზებას, მათ დამუშავებას, შედარებას, დასა­ბუთებული დასკვნების ჩამოყალიბებას და ხშირად, კვლევის შედეგებზე დაფუძ­ნებულ პროგნოზირებას. განსაკუთრებული ყურადღება უნდა მიექცეს ისეთ მონა­ცემებს, რომლებიც დაკავშირებულია არა ხელოვნურ, არამედ, აზრიან კონტექსტთან. ასევე მნიშვნელოვანია რეალური კონტექსტის მქონე დასკვნების კრიტიკული ანალიზი, მონაცემების და სტატისტიკური ხერხების არასწორად გამოყენების შემთხვევების ამოცნობა.

სტატისტიკა, როგორც ინსტრუმენტების ერთობლიობა შედგება ორი ძირითადი მიმართულებისაგან: აღწერითი სტატისტიკა (Descriptive Statistics) და დასკვნითი სტატისტიკა (Inferential Statistics).

აღწერითი სტატისტიკა მოიცავს პროცედურებს, რომლებიც გამოიყენება იმ პოპულაციის აღსაწერად, რომელსაც შევისწავლით. მონაცემების შეგროვება ხდება შერჩევის ან სრული პოპულაციის საფუძველზე, მაგრამ შედეგები გამოიყენება ამ მონაცემების აღსაწერად. შეიძლება ითქვას, რომ აღწერითი სტატისტიკის შედეგების გავრცობა არ ხდება შესწავლის ჯგუფის გარეთ. აღწერითი სტატისტიკის ძირითად ცნებებს შორისაა სიხშირეების განაწილება, ცენტრალური ტენდენციის საზომები (საშუალო, მედიანა, მოდა) და სხვადასხვა სახის დიაგრამები, რომლებიც გამოიყენება მონაცემების ვიზუალიზაციისათვის.

დასკვნითი სტატისტიკის ამოცანაა შერჩევასთან დაკავშირებული მონაცემების საფუძველზე დასკვნების და პროგნოზების ჩამოყალიბება მთლიანი პოპულაციის შესახებ. ამ შემთხვევაში, გარდა სტატისტიკური მეთოდების ადეკვატურად გამოყე­ნებისა, მნიშვნელოვანია შერჩევის წარმომადგენლობითობის საკითხი. ამ შემთხვე­ვაში, ტერმინები პოპულაცია და შერჩევა მოიაზრება არა მხოლოდ, როგორც დაკვირ­ვების ობიექტების რომელიმე ერთობლიობა, არამედ რომელიმე მოვლენის ხდომი­ლება სხვადასხვა დროს და სხვადასხვა ადგილას.

აქედან გამომდინარე, შეიძლება ითქვას, რომ სტატისტიკა არ შეიძლება განვიხილოთ როგორც მხოლოდ წმინდა მათემატიკური დისციპლინა. მათემატიკა (მათ შორის – სასკოლო) იძლევა მხოლოდ აპარატს, რომელიც გამოიყენება სტატისტიკური ხერ­ხებით და მეთოდებით ოპერირებისას. ამიტომ, თუ სტატისტიკის სწავლება და მასთან დაკავშირებული კომპეტენციების ჩამოყალიბება სკოლაში მთლიანად დარ­ჩება მხოლოდ მათემატიკის ფარგლებში, ეს ხელს შეუშლის სტატისტიკური წიგნიე­რების განვითარებას.

მიუხედავად იმისა, რომ XX საუკუნეში ალბათობის თეორია ჩამოყალიბდა როგორც დამოუკიდებელი მათემატიკური დისციპლინა (ზომის თეორიის ერთ-ერთი მიმარ­თულება), რომელსაც გააჩნია თავის შესწავლის ობიექტი და მეთოდები, იგი წარმო­ადგენს მონაცემთა ანალიზისა და სტატისტიკის ძირითად ინსტრუმენტს. მონაცემთა ანალიზის შედეგების გავრცობისათვის, დასკვნითი სტატისტიკა იყენებს ალბათურ ცნებებს და პროცედურებს. მარტივად რომ ვთქვათ, დასკვნას და პროგნოზს აქვს არა დეტერმინისტური, არამედ ალბათური ხასიათი: საუბარია არა ამა თუ იმ ხდომილების წინასწარმეტყველებაზე, არამედ მისი მოხდენის ალბათობაზე. სწორედ ამიტომ, ალბათობის თეორია საბაზო და საშუალო საფეხურზე უნდა გახდეს არა მხოლოდ, როგორც წმინდა მათემატიკის ერთ-ერთი დამატებითი მიმართულება, არამედ იგი უნდა დაუკავშირდეს მონაცემთა ანალიზისა და სტატის­ტიკის საკითხებს.

ალბათობის სწავლა-სწავლებას გააჩნია ისეთი მახასიათებელი, რომელიც არ გვხვდება მათემატიკის სხვა მიმართულებებში. უფრო მეტიც, ბუნებისმეტყველების გარდა, ეს მახასიათებლები უცხოა სხვა სასწავლო დისციპლინებისთვისაც. გარდა იმისა, რომ ამდიდრებს მათემატიკის სასწავლო შინაარს, ეს განმასხვავებელი ნიშნები ქმნის საინტერესო გამოწვევებს პედაგოგიური თვალსაზრისით. მაგ., შემთხვე­ვითობის ცნებასთან დაკავშირებული კოგნიტური უნარების განვითარებაზე და ჩვევების ჩამოყალიბებაზე ზრუნვა იმ დეტერემინიზმის საპირისპიროდ, რომელიც დაკავშირებულია სასკოლო მათემატიკის ტრადიციულ შინაარსთან; ალბათობის ცნების გააზრების რამოდენიმე სხვადასხვა მიდგომის მიწოდება მოსწავლე­ებისათვის: სუბიექტური ალბათობა, კლასიკური (თეორიული) ალბათობა, სიხში­რული (ექსპერიმენტული) ალბათობა; მოსწავლეთა განსხვავებული შესაძლებლო­ბებისა და მიდრეკილებების ამოცნობა და მათი გათვალისწინება; საგანთაშორისი კავშირების და რეალური კონტექსტის წინა პლანზე გადმოტანა ალბათობის ცნებების და პროცედურების სწავლებისას.

კომპიუტერი როგორც სხეულის ნაწილი

0

არცთუ დიდი ხნის წინ “გუგლმა” მაღალტექნოლოგიური სათვალის გამოსვლა დააანონსა. დღეს უკვე მისი შეძენაც შესაძლებელია. მართალია, “გუგლის” სათვალე მასობრივად არ იყიდება, მაგრამ კომპიუტერული პროგრამებისა და მობილური აპლიკაცების შემქმნელებს უკვე შეუძლიათ ამ ინოვაციური პროდუქტის შეძენა და ტესტირება.

სათვალე-კომპიუტერი
“გუგლის” სათვალე ანუ Google Glass სათვალეში ჩამონტაჟებული მიკროკომპიუტერია. ეკრანის მაგივრად იგი აღჭურვილია მინიატურული პროექტორით, რომელიც პირდაპირ ადამიანის თვალზე ახდენს გამოსახულების პროეცირებას. სათვალის მიერ მიწოდებული გამოსახულება უბრალოდ ზევიდან ედება გარემოს იმ სურათს, რომელსაც ადამიანი ხედავს. სათვალეში ჩამონტაჟებულია ვიდეოკამერაც – მომხმარებელს შეუძლია, გადაიღოს ის, რასაც უყურებს. სათვალეს არ გააჩნია სამართავი პულტი, ის ხმოვანი სიგნალით იმართება, ანუ მომხმარებელს შეუძლია, პირდაპირ უთხრას სათვალეს: “გადაიღე ვიდეო”, – და ისიც ვიდეოჩაწერის რეჟიმში გადავა. თუ მომხმარებელი შეხედავს რაიმე ობიექტს და ჰკითხავს სათვალეს, რა არისო, ის მოიძიებს ინფორმაციას იმ ობიექტის შესახებ, რომლისკენაც მომხმარებლის მზერაა მიმართული და დეტალურ ინფორმაციას მიაწვდის მას.
ამ სათვალეს მინებიც კი არ სჭირდება; მომხმარებელს შეუძლია, სასურველი ლინზები თავად მოარგოს გაჯეტს. თუ ამ სათვალით გადაღებული ფოტოებისა და ვიდეორგოლების კომპიუტერში გადაწერა მოგინდებათ, ამას USB კაბელით მოახერხებთ.
27 თებერვალს, ტედის (TED) კონფერენციაზე, “გუგლის” ერთ-ერთმა დამფუძნებელმა სერგეი ბრინმა განაცხადა, რომ თანამედროვე ტელეფონები, ე. წ. სმარტფონები, ხალხს ურთიერთობაში ხელს უშლის. ხშირად წააწყდებით სიტუაციას, როდესაც ერთად შეკრებილი ადამიანები ერთმანეთთან ურთიერთობის ნაცვლად ტელეფონების ეკრანებს დაჰყურებენ. მისი თქმით, “გუგლის” სათვალე ამ სიტუაციას შეცვლის, ვინაიდან არავითარი მნიშვნელობა არ აქვს, საით გაიხედავს ადამიანი – მისთვის საინტერესო ინფორმაცია ზევიდან დაედება იმას, რასაც ის მოცემულ მომენტში ხედავს.
სერგეი ბრინმა აღნიშნა: “როდესაც 15 წლის წინ “გუგლი” დავაარსეთ, მე მიმაჩნდა, რომ არ უნდა იყოს საჭირო ინფორმაციის გამოძახება – ის თავად უნდა მოდიოდეს შენთან, როცა დაგჭირდება”.
ამ სარეკლამო ვიდეორგოლში ნაჩვენებია, როგორ აძლევენ მომხმარებლები ხმოვანი სიგნალის საშუალებით სათვალეს ამა თუ იმ დავალებას, როგორ ხდება სათვალის სხვა მომხმარებლისათვის სასურველი ინფორმაციის გაზიარება.

<iframe
width=”560″ height=”315″
src=”https://www.youtube.com/embed/6BTCoT8ajbI”
frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>


მიუხედავად იმისა, რომ “გუგლის” სათვალის მასობრივი გაყიდვა ჯერ არ დაწყებულა, მას უკვე მოწინააღმდეგეებიც გამოუჩნდნენ. ერთ-ერთმა კანადურმა ბარმა განაცხადა, რომ “გუგლის” სათვალის მომხმარებლისთვის მისი კარი დაკეტილი იქნება. ბარის მეპატრონეებმა ეს იმით ახსნეს, რომ სათვალის მფლობელებს შეუძლიათ, შეუმჩნევლად აწარმოონ ვიდეოგადაღება, ეს კი ზრდის ადამიანის პირად ცხოვრებაში შეჭრის რისკს.
დაიწყო იმაზე საუბარიც, რომ ავტომობილის მართვისას სათვალის ტარება უნდა აიკრძალოს.
მოდი, გავიკეთოთ კომპიუტერი
“გუგლის” სათვალემ და Apple-ის ერთ-ერთმა პროდუქტმა, მინიატურულმა აიპოდმა, რომელიც მაჯის საათის ფუნქციას ასრულებს, ექსპერტები კომპიუტერული ტექნოლოგიების განვითარების ახალ ეტაპზე აალაპარაკა.

<iframe width=”560″ height=”315″
src=”https://www.youtube.com/embed/C-K-piRoT8A”
frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>

პირველი კომპიუტერები იმდენად დიდი იყო, რომ მთელ ოთახს იკავებდა. მერე ისინი საგრძნობლად დაპატარავდა და ჩვენს საწერ მაგიდებზე გადმოინაცვლა. გავიდა კიდევ ცოტა ხანი და კომპიუტერები ჩვენს ჯიბეებში აღმოჩნდა სმარტფონებისა და ტაბლეტების სახით. როგორც ჩანს, მალე კომპიუტერის ტრანსფორმაციის ახალი ეტაპის მომსწრენი გავხდებით – ამჯერად მისი სხეულზე მიმაგრება იქნება შესაძლებელი…

ინტერვიუ საკუთარ თავთან

0

გვერდის პარტნიორია გამომცემლობა “ინტელექტი”

– რამდენად  ეწყობით  თქვენ, ჩიკაგოელი პროზაიკოსი, ამერიკული ცხოვრების
წესს? არსებობს ლიტერატურული სამყარო, რომელსაც ეკუთვნით?

– როდესაც რამდენიმე წლის წინათ პარიზის რესტორან “ვოლტერში”  შევედი მწერალ ლუი გიუსთან ერთად და ოფიციანტმა მას მეტრი უწოდა,  აღარ  ვიცოდი,
შემშურებოდა თუ  გამეცინა. არავის არასოდეს
მოუმართავს ჩემთვის ამგვარი  მოწიწებით. ჯერ
კიდევ სტუდენტობისას, ჩიკაგოში  წამიკითხავს
სალონებისა და წრეების, ფლობერის, ტურგენევისა და სენტ-ბიოვის საღამოთა შესახებ

– ვკითხულობდი და  ვსასოობდი.
კარგი დრო იყო! მაგრამ  გიუბრეტონელი, ყოფილი
ლევტისტი – თითქოსდა შეცბა ამ ტიტულით. შესაძლოა, რომ პარიზშიც კი ლიტერატურულ კულტურას
ამჟამად მხოლოდღა  მლიქვნელი მეტრდოტელები იცავდნენ,
ხელაღებით არ ვამტკიცებ ამას, მაგრამ  ამერიკაში  დანამდვილებით არაფერი გაგვაჩნია ამის მსგავსი
– არავითარი  მეტრები, გარდა სადილისა, არავითარი
ლიტერატურული სამყარო, არავითარი ლიტერატურული საზოგადოება. ბევრი ჩვენგანი კითხულობს,
ბევრს უყვარს ლიტერატურა, მაგრამ არ გვაქვს ლიტერატურული ტრადიციები, სისტემატური ლიტერატურა.
არ ვამბობ, ეს ცუდია-მეთქი, მხოლოდ  იმის კონსტატაციას
ვახდენ, რომ ჩვენი საზოგადოება არაა იმათთაგანი, მსგავსს რომ ქმნის. ნებისმიერი ახლადჩენილი
ქვეყანა, რომელსაც მემკვიდრეობით არ რგებია, ამას ვერ  მოიპოვებს.

ამერიკელი მწერლები სულაც არ არიან მიტოვებული, ზოგჯერ ისინი კლასიკოსებშიც
კი ერევათ, ისინი თეთრ სახლშიც შეიძლება აღმოჩნდნენ მიწვეული, მაგრამ იქ არავინ გაესაუბრება
მათ ლიტერატურის შესახებ. მისტერ ნიქსონი (“ინტერვიუ საკუთარ თავთან”)

1976 წელს დაიბეჭდა რუსულ ემიგრანტულ ჟურნალ “კონტინენტში”

– მთარგმნელი არ სწყალობდა მწერლებს და გადაჭრით უარყოფდა მათთან
ურთიერთობას; თუმცა მისტერ ფორდი პატიჟებს მათ მსახიობებთან, მუსიკოსებთან,  სატელევიზიო მიმომხილველებსა და პოლიტიკანებთან
ერთად. ამ შესანიშნავი საღამოების მსვლელობისას აღმოსავლეთის ოთახს  ავსებენ ხოლმე გამოჩინებულნი,  რომლებიც ექსტაზს მისცემიან სხვა გამოჩინებულთა
ხილვით. მდივანი კისინჯერი და დენი კეი ერთიმეორეს ეხვევიან. კერი გრანტი სენა- ტორთა
ცოლების ტყვეობაშია… არავინ მსჯელობს ენისა და სტილის, რომანის სტრუქტურის, ფერწერაში
მიმართულებათა შესახებ. მწერალმა პოვა შემთხვევა, დარწმუნებულიყო თავის პოპულარობაში.
სენატორმა ფულბრაიტმა, თურმე, მისი სახელიც კი იცის და ამბობს:

“თქვენ ესსეისტი ხართ, ხომ მართალია? დარწმუნებული ვარ, ერთი
მათგანი მახსოვს კიდეც”. ხოლო პატივცემული სენატორი, როგორც ყველამ უწყის, ოდესღაც
როდსის ფონდის სტიპენდიანტი გახლდათ (იგულისხმება: სწავლობდა ოქსფორდში).

მწერლისათვის მართლაცდა სასიამოვნოა ამგვარ საღამოზე მოხვედრა,  როდესაც იგი, ნახევრადჰაეროვანი არსება,  განრიდებული
უმნიშვნელო საუბრებს, დაბორიალობს ოთახიდან ოთახში, ათვალიერებს და აყურადებს. მან
იცის, რომ  ჭეშმარიტ საზოგადო მოღვაწეთ არ ძალუძთ
ქვეყნის მართვა შეუხამონ ლიტერატურის, ხელოვნებისა და ფილოსოფიის თემებს. მათი სამყარო
მაღალვოლტიან გადაცემათა სამყაროა და არა  ყვავილების
კორომი ბულვარში. ათი წლის წინათ ქალაქის თავმა დეილიმ სითი-ჰოლში მცირე ცერემონიისას
მადლენდის მწერალთა საზოგადოების  სახელით გადმომცა
500 დოლარიანი ჩეკი.

“ბატონო მერო, “ჰერცოგი” წაგიკითხავთ?” – შეეკითხა
ერთი დამსწრე რეპორტიორი.

“დამითვალიერებია”, – არ თმობდა პოზიციებს დეილი, ხელოვნება
არაა  მისი საყვარელი კერძი და ან რანაირად  შეიძლება იყოს? მე ბატონი მერის ზერელობა მიჯობს
იმ ინტერესს, სტალინი რომ ამჟღავნებდა პოეზიისადმი, როცა  ურეკავდა პასტერნაკს, რათა ელაყბა მასთან მანდელშტამზე,
ხოლო ცოტა მოგვიანებით კი მოუსავლეთში გაემგზავრებინა იგი.

 

– თქვენ ადასტურებთ, რომ თანამედროვე  ინდუსტრიული საზოგადოება  ხელოვნებას აბათილებს?

–  სრულიადაც არა,  ხელოვნება ერთი  იმგვარი სათნოებაა, რომლის მიმართაც საზოგადოება
კეთილგანწყობილია, საკმაოდ გულისხმიერია, მაგრამ ის, რაც რესკინმა (ჯონ რესკინი – ცნობილი
ინგლისელი ხელოვნებათმცოდნე და სოციოლოგი) ბრძანა ინგლი- სური  საზოგადოების შესახებ 1871 წელს,  სავსებით  გვესადაგება ჩვენც: “ამგვარი  სულიერი მდგომარეობის მქონე ხალხისათვის შეუძლებელია
კითხვით გატაცება. დიდი მწერლების არავითარ სენტენციას არ ხელეწიფება მათი გონს მოყვანა”…

“ამგვარი  სულიერი
მდგომარება” – სტრესი გახლავთ. ჩვენ ვიმყოფებით არაჩვეულებრივ რევოლუციურ ვითარებაში,
რომელსაც დასასრული  არ უჩანს.  კაფე-ბარებში ადვილად  შეამჩნევთ,  სასადილო მაგიდებთან, ყველგან,  თითქმის ყველა ამერიკელი, მეგარდერობიდან მოკიდებული
თეთრი სახლის მობინადრემდე, ერთი და იმავე პრობლემით არის შეპყრობილი. ჩვენი ამერიკული
ცხოვრებაა ჩვენივე ვნებათა საგანი, ჩვენი საზოგადოებრივი და ნაციონალური ცხოვრება სამყაროს
ფონზე არის გაზეთებისა და ტელევიზიის მიერ მოწოდებული ყოველდღიური გრანდიოზული სპექტაკლი:
ჩვენი ქალაქები, ჩვენი დამნაშავეები, მანქანები, სექსუალური და რასობრივი პრობლემები,
ახლო აღმოსავლეთის კონფლიქტი…

– კარგ წიგნს ჯერ კიდევ შეუძლია ასიათასობით მკითხველის მოძიება. თქვენ კი ამბობთ, რომ არ არსებობს  ლიტერატურული საზოგადოება.

– საინტერესო წიგნი, ჩანს, თვითონვე ქმნის საკუთარ პუბლიკას. როდესაც
“ჰერცოგი” (სოლ ბელოუს ყველაზე ცნობილი რომანი, 1964 წ.) გამოიცა, გავაცნობიერე,
რომ ამერიკაში მოიძევება, სულ მცირე, 50 000 ადამიანი, რომელთაც სურდათ ჩემი რომანის
წაკითხვა. ცხადია, ისინი ელოდნენ რაღაც ამგვარს. სხვა მწერლებსაც, უსათუოდ, შემთხვევიათ
ამგვარი რამ, მაგრამ ასეთი  პუბლიკა დროებითი
მოვლენაა. არ არსებობს ლიტერატურული გარემო, რომელიც ნიადაგ მოიცავდა თავის თავში ყველა
ამ მკითხველს.

ჰო,  მაგრამ უნივერსიტეტები?  ნუთუ მათ არაფერი მოუმოქმედებიათ შეხედულებათა  ჩამოყალიბებისა  და გემოვნების განვითარებისათვის?

 

– პროფესორთა უმრავლესობისათვის  რომანი უზენაესი კულტურული მნიშვნელობის საგნად
ისახება. მისი იდეები, სიმბოლური სტრუქტურა, მისი ადგილი რომანტიზმის თუ რეალიზმის
ანდა მოდერნიზმის ისტორიაში, მისი  მაღალი მხატვრული
მხარე მოწიწებით შესწავლას მოითხოვს. ლიტერატურის სწავლება  მუდამჟამს ერთი უბედურება იყო. მოწაფესა და წიგნს
შორის, რომელსაც იგი კითხულობს, ძევს პირქუში მოსამზადებელი ზონა, ნამდვილი ჭანჭრობი.
მან უნდა გადალახოს ეს კულტურული ლაფი, ვიდრე ნებას დართავენ, გადაშალოს “მობი
დიკი” და წაიკითხოს: “მე ისმაილს მეძახიან”.  მას აიძულებენ, თავი უმეცრად, შედევრებისათვის უღირსად
იგრძნოს, იგი შეცბუნებულია, წიგნების მიმართ ზიზღს გრძნობს. ხოლო თუკი მეთოდი წარმატებულია,
ის წარმოშობს ხელოვნებათმცოდნეობის ბაკალავრებს, რომელთაც ძალუძთ განმარტონ, თუ  რატომ ტოვებს “პეგოდი” ბოღაზს  შობა დილით. ზოგიერთი პროფესორი სამეცნიერო ტირადებს
გაცილებით საინტერესოდ მიიჩნევს, ვიდრე თვით რომანებს. მათ ისეთივე მიმართება აქვთ
პროზასთან, როგორიც ეკლესიის მამებს  ბიბლიის
მიმართ,  ორიგენე ალექსანდრიელი (ალექსანდრიელი
ქრისტიანი ღვთისმეტყველი, ბიბლიის განმმარტებელი) კითხულობდა, ჭეშმარიტებად უნდა მივიჩნიოთ
თუ  არა, რომ თითქოს მამაზეციერი იმ დროს შევიდა
სამოთხეში, როდესაც ადამი და ევა ბუჩქებში დაიმალნენ? წმინდა წიგნის სიტყვა-სიტყვით
გაგება არ შეიძლება. მან უნდა მიგვაახლოს გაცილებით მაღალ აზრს…

–  თქვენ ეკლესიის მამებს  ლიტერატურის პროფესორებს ადარებთ?

– არცთუ სავსებით.  წმინდა
მამებს ღმერთსა და ადამიანზე ამაღლებული წარმოდგენები ჰქონდათ.  თუკი ჰუმანიტარული დარგის პროფესორები იმ პოეტებსა
და ფილოსოფოსებზე, რომლებსაც შეასწავლიან, გაცილებით მაღალი აზრისა იქნებოდნენ, ისინი უნივერსიტეტების ყველაზე მძლავრ, ცხოველ ძალად იქცეოდნენ.

– მაშ, რატომღა მოღვაწეობს უნივერსიტეტებში ამდენი მწერალი?

– კარგი შეკითხვაა. მწერლებს ფეხქვეშ მყარი ნიადაგი არ გააჩნიათ.
ისინი  დაკავშირებული არიან დაწესებულებებთან,
ირჯებიან ჟურნალ-გაზეთებისა და გამომცემლობების, კულტურული ფონდების,  სარეკლამო სააგენტოებისათვის,
ყველა ასწავლის. მხოლოდ რამდენიმე ლიტერატურული ჟურნალი დარჩა  ძველებური იერისა და ისინიც წელიწადში  რამდენჯერმეღა გამოდის.  დიდ ეროვნულ ჟურნალებს არ სურთ პროზის დაბეჭდვა.  მათ გამომცემლებს სწადიათ, გააშუქონ ყველაზე მეტად
ნიშანდებული საშინაო და საგარეო საქმეები, სურთ გაამახვილონ ყურადღება “ღირსეულ”
კულტურულ საკითხებზე. “ღირსეულად” კი პოლიტიკურ საკითხებს  მიიჩნევენ. ჩვენი ინტელიგენცია მთლიანად პოლიტიზებულია,
უყვარს ყველაფრის ანალიზი და არ იჩენს დიდ ინტერესს ლიტერატურისადმი. ამ ელიტის წარმომადგენლებმა
თავიანთი ლიტერატურული ულუფა იგემეს სტუდენტობისას და ახლა მისგან მოშორებით დგანან.

ხანდახან ვაცნობიერებ: ისინი გრძნობენ, რომ მწერლის მისია იკისრეს.
კულტურული ბიზნესი, რომლითაც ისინი არიან დაკავებული, ოდნავ შეფერილია ლიტერატურით,
უფრო სწორად – მოგონებებით ლიტერატურაზე. მე უკვე ვსაუბრობდი იმის  შესახებ, რომ ჩვენივე საზოგადოებრივი ცხოვრება ჩვენი ყველაზე უფრო მგზნებარე ზრუნვის  საგნად ქცეულა.  შეიძლება კი მარტოსულის, რომანის გმირის ბედი უფრო
საინტერესო შეიქნეს, ვიდრე საზოგადო ბედი, ახალი კლასის – კულტურული ინტელიგენციის
ზრდა?

– მაშასადამე, თქვენ ამტკიცებთ, რომ პოლიტიკით ასე გატაცების  გამო ჩვენ ვკარგავთ  პიროვნებისადმი ინტერესს?

– დიახ, სახელდობრ! და კიდევ ის, რომ ასეთი ინტენსიური პოლიტიზაციისას
ლიბერალური საზოგადოება დიდხანს  ვერ  დარჩება ლიბერალური. რომანზე თავდასხმებს მივიჩნევ
საკუთრივ თავისუფლების პრინციპებზე შეტევად. ჭეშმარიტი ხელოვნების ქმნილების ძალა იმგვარია,
რომ  იწვევს  აქტიურობის დროებით შეჩერებას, მჭვრეტელობით გაოცებულ
და – მე ამაში  სავსებით დარწმუნებული ვარ,  – საკრალურ მდგომარეობას სულისას.

– წუთიერად კვლავ ლიტერატურული სამყაროს საკითხს  თუ დავუბრუნდებით…

– აღარ  იმართება  ჩაის საღამოები ჰერტრუდა სტაინთან, აღარ არსებობს
“კლოზერი დე ლილი”, აღარც ბლომსბერის საღამოები, არც სასეირო შეტაკებები
ჯორჯ მურსა და უ. ბ. იეიტს შორის. ფრიად საამურია მსგავსი ამბების შესახებ ლიტერატურის
კითხვა, ოღონდ ვერ  ვიტყვი, რომ  მენატრება ეს ყოველივე,  რადგანაც არც  ოდეს ვყოფილვარ მათი შემსწრე. მენატრება  რამდენიმე გარდაცვლილი მეგობარი,  მწერალი, ხოლო ის, რომ  მოლიერი დგამდა კორნელის
პიესებს, და თავად ლუდოვიკო XIV, შეიძლებოდა, გადაცმული გამოსულიყო მოლიერის კომედიაში
– ამგვარი ამბები წიგნებშია საამური. ძნელად წარმოვიდგენ  ნიუ-იორკის მერს, დეილის, რომელიც ჩემს კომედიაში  მონაწილეობს; იგი მხოლოდ  საკუთარში თამაშობს. ოდესღაც ვესწრებოდი ხოლმე კომუნისტურ
ქვეყნებში მწერალთა კლუბების შეკრებებს და ვერ ვიტყვი, რომ დიდად განვიცდი ჩვენში მათ არარსებობას.

– მაგრამ  ასეა თუ  ისე,  ლიტერატურული  კულტურა მაინც არსებობს…

– მომიტევეთ,  რომ  გაწყვეტინებთ, მომაგონდა, რომ  მას ტოლსტოიც მიესალმებოდა. ახალ  შესაძლებლობებს  ჭვრეტდა მასში, ოღონდ იგი არ იყენებდა ლიტერატურულ ტრადიციებს და სძაგდა პროფესიონალიზმი
ხელოვნებაში.

– უნდა შეურიგდნენ თუ  არა  მწერლები აკადემიურ “სპილოს ძვლის კოშკს”?

– თავის სტატიაში  “გონს  მოდით!” ტოლსტოი გვირჩევს,  თითოეულმა იმ წერტილიდან
უნდა  დაიწყოს, საცა  იმყოფებაო. მგონი, ისევ  ამგვარი კოშკი  სჯობს, ვიდრე ალტერნატივა  ღვინის სარდაფისა, ბევრი მწერალი რომ ამჯობინებს.
ამასთანავე, ამჟამად უნივერსიტეტი უფრო მეტად კი არაა “სპილოს ძვლის კოშკი”,
ვიდრე ჟურნალი “თაიმი”  მისთვის დამახასიათებელი
სამყაროს  აღქმის საკვირველი ხელოვნურობით,
მისი დაჟინებული მიდრეკილებით ყოველივეს გამარტივებისაკენ. სპილოს ძვლის კოშკი  ერთი მანკთაგანია, აფორიაქებულ მწერლურ გონს რომ
აუკვიატებია. რამდენადაც  არ ვსარგებლობთ ლიტერატურული
სამყაროს არც ერთი უპირატესობით, იმდენადვე ძალგვიძს, გავთავისუფლდეთ მისთვის დამახასიათებელი
ბანალობებისაგან. სულიერი დამოუკიდებლობა გონს მოსვლას  მოითხოვს. ამისათვის  უნივერსიტეტი ისეთივე მოსახერხებელი ადგილია, როგორც
სხვა დანარჩენი… ოღონდ გონს მოგებისას ერიდეთ ცენზიან მწიგნობრობას.  მასწავლებლობა – კი, ბატონო, ზოგიერთები მეცნიერებაშიც
პოვებენ ადგილს, მაგრამ უაღრესი საფრთხე მწერლისათვის უნივერსიტეტში – აკადემიური საფრთხეა.

– ხომ ვერ  მისცემდით შესაფერის
მოკლე განსაზღვრებას ტიტულოვან სწავლულს?

– თავისუფლად  დავსჯერდები
პროფესორის ტიპს, რომელსაც ჰუმანიტარულ ფაკულტეტებზე შეხვდებით. ოუენ ბერფილდი თავის
ერთ-ერთ წიგნში  მიუთითებს “სუბლიმაციის
მუდმივ პროფესიულ მექანიზმს ლაყბობისა” იმის შესახებ, რაც არსებითია, რომელიც ცვლის საკუთრივ ამ არსებითს. იგი ამბობს, რომ
ამან დაღალა. ამან ბევრი ჩვენგანიც დაღალა.

მსოფლიო ისტორიის ათი საუკეთესო მეომარი ქალი

0

ეს მსოფლიო ისტორიაში ათი საუკეთესო მეომარი ქალის ჩამონათვალია. ამ სიაში მოხვდნენ ის ქალები, რომლებიც თვითონ ებმებოდნენ ბრძოლებში და ომებს დისტანციიდან არ ხელმძღვანელობდნენ.

 

10. იუდიტი – ქრისტესშობიდან 960 წელი
 

 

 

იუდიტი არაქრისტიანი დედოფალი იყო, რომელიც 960-იან წლებში მოღვაწეობდა. ხელისუფლების სათავეში მოსვლის შემდეგ მან ეთიოპიაში ეკლესიებისა და ძეგლების დანგრევა დაიწყო. გარდა ამისა, სასტიკად გაუსწორდა მმართველი დინასტიის წევრებს, დედოფალ შებას შთამომავლებს. იუდიტის საქმიანობის შესახებ ცნობები ისტორიას, ძირითადად, ზეპირი გადმოცემებით შემორჩა. ისტორიკოსების მტკიცებით, დედოფალმა ეთიოპიის იმპერატორი მოკლა და მის ტახტზე 40 წლის განმავლობაში იჯდა. ჩრდილოეთ ეთიოპიელ გლეხებში დღემდეა შემორჩენილი ლეგენდები დედოფლის უსაზღვრო სისასტიკის შესახებ. სხვადასხვა წყაროებით ირკვევა, რომ სწორედ დედოფალმა იუდიტმა დაარბია დებრე დამოს ტაძარი, რომელშიც უდიდესი განძი ინახებოდა.
9. ტრიე ტი ტრინი – ქრისტესშობიდან 225-248 წელი
 

 

 

ტრიე ტი ტრინი ვიეტნამელი მეომარი ქალი იყო, რომელიც III საუკუნეში წარმატებით უწევდა წინააღმდეგობას ვუს სამეფოს საოკუპაციო ჯარებს. ის ჩრდილოეთ ვიეტნამის ტრიე სონის რაიონში, ტან ჰოას პროვინციაში დაიბადა. ამ დროს ეს კუთხე ჩინეთის ერთ-ერთი სამეფოს, დასავლეთ ვუს მიერ კონტროლდებოდა. ტრიე ტი ტრინი ადრეულ ასაკშივე დაობლდა. მას ძმა და ძმის ცოლი მონასავით ზრდიდნენ. როცა 20 წლის გახდა, ძმის სახლიდან ჯუნგლებში გაიქცა და იქ ქალებისგან და კაცებისგან 1000 კაციანი არმია ჩამოაყალიბა. ტრიე ტი ტრინი სათავეში ჩაუდგა ვიეტნამის განმათავისუფლებელ მოძრაობას. მან ისიც კი განაცხადა, რომ ვიეტნამი მისი საკუთრება იყო. 23 წლის ასაკში ამ ქალს უკვე 30 გამარჯვება ჰქონდა მოპოვებული ვუს სამხედრო დანაყოფებზე. გადმოცემის მიხედვით, ის ბრძოლაში სპილოზე ამხედრებული მიდიოდა, ოქროს ჯავშანს ატარებდა და ორი ხმლით იბრძოდა.
8. ბუდიკა – ქრისტესშობიდან I-ლი საუკუნე
ბუდიკა ნორფოლკელი ხალხის დედოფალი იყო, რომელიც სათავეში ჩაუდგა აჯანყებას რომის იმპერიის საოკუპაციო ჯარების წინააღმდეგ. იმპერატორის გარდაცვალებამდე ბუდიკას ქმარი ქვეყანას რომაელებთან ერთად მართავდა, თუმცა რომმა სრული კონტროლის დამყარება განიზრახა. ქმრის გარდაცვალების შემდეგ რომაელებმა დედოფალი გაროზგეს, ხოლო ქალიშვილები მის თვალწინ გააუპატიურეს. გათავისუფლების შემდეგ იგი თავისმა ხალხმა და მეზობელმა ტომებმა ლიდერად აირჩიეს. დაიწყო აქტიური თავდასხმები რომაელების მისამართით. განმათავისუფლებელ ბრძოლებში ბუდიკას არმია მნიშვნელოვან წარმატებებს აღწევდა. ბრიტანელებმა მთლიანად გაანადგურეს რომაელთა ქალაქი კამულოდუნუმი, დღევანდელი კოლჩესტერი. ტაციტუსის გადმოცემით, ბრიტანელებს არ სურდათ, ტყვეები აეყვანათ. ისინი თავიანთ გზაზე ყველას უსიტყვოდ ხოცავდნენ. ისტორიკოსების თქმით, რომაელ დიდებულ ქალბატონებს თავებს აყრევინებდნენ, ხოლო მოჭრილ მკერდს პირთან აკერებდნენ. ბუდიკას ძეგლი ამჟამად იმ ქალაქში დგას, რომელიც მან მიწასთან გაასწორა.
7. დები ტრუნგები – ქრისტესშობიდან I-ლი საუკუნე
დები ტრუნგები ვიეტნამელი სამხედრო მეთაურები იყვნენ, რომლებიც ჩინელი ოკუპანტების ქვეყნიდან განდევნას სამი წლის განმავლობაში ცდილობდნენ. ისინი ვიეტნამის ეროვნულ გმირებად არიან აღიარებულნი. დები ჩინეთის ათასწლიანი ოკუპაციის პერიოდში დაიბადნენ. თავიანთი სოფლიდან პატარა ჩინური დანაყოფის განდევნის შემდეგ მათ არმია შეკრიბეს, რომელიც ძირითადად ქალებისგან შედგებოდა. რამდენიმე თვეში ბევრი ვიეტნამური რაიონი გაათავისუფლეს ჩინელებისგან. სრული თავისუფლების მოპოვების შემდეგ ისინი ვიეტნამის დედოფლები გახდნენ და კიდევ ორი წლის განმავლობაში იგერიებდნენ ჩინეთის იერიშებს. დები ტრუნგებისა და მათი ჯარის გასანადგურებლად ჩინელებმა დიდი არმია შეკრიბეს. ლეგენდის მიხედვით, ჩინური არმია ბრძოლის ველზე სრულიად შიშველი გავიდა, რათა ვიეტნამელ ქალ მებრძოლებს შერცხვენოდათ. მიუხედავად დების წარმოუდგენელი თაგანწირვისა, ჩინეთმა პირწმინდად გაანადგურა მათი არმია. ღირსების დასაცავად და დაცინვის თავიდან ასაცილებლად დებმა ტრუნგებმა თავი მდინარე ჰატში დაიხრჩვეს.
6. არტემისია I-ლი კარიელი – ქრისტესშობამდე მე-V საუკუნე
არტემისია I კარიელი იონიის მმართველი და სპარსელების მოკავშირე იყო. ის სალამინის ბრძოლაში მონაწილეობით არის ცნობილი. მხოლოდ არტემისია არწმუნებდა სპარსეთის მეფე ქსერქსეს, არ გაემართა ბერძნებთან საზღვაო ბრძოლა. მიუხედავად ძლიერი არგუმენტებისა, მეფემ არ დაუჯერა მის რჩევას. არტემისიამ მაინც მიიღო მონაწილეობა ქრისტესშობამდე 480 წელს გამართულ ბრძოლაში. იონიის მმართველი ამ ბრძოლაში 5 საბრძოლო გემს მეთაურობდა. ბრძოლის ერთ მომენტში ბერძნები ახლოს იყვნენ არტემისიას გემის შეპყრობასთან, თუმცა მან მოახერხა, ხელიდან დასხლტომოდა მტერს. არტემისიამ თავისი გემით სპარსელების გემს შეუტია და ბერძნებს აფიქრებინა, რომ მათ მხარზე იბრძოდა. როცა მან სპარსული გემი ჩაძირა, ბერძნებმა ხელი აიღეს ამ ქალის შეპყრობის გეგმაზე. სპარსეთის მეფე ქსერქსე სიტუაციას ახლომდებარე ბორცვიდან აკვირდებოდა და არტემისიას სიმამაცით აღფრთოვანდა. “ჩემი მამაკაცები დიაცებად გადაიქცნენ, ხოლო ჩემი დიაცები _ კაცებად!” _ განაცხადა მან. არტემისია დაჟინებით არწმუნებდა ქსერქსეს, მცირე აზიისკენ დაეხიათ. სპარსელებმა ამ ბრძოლაში გამანადგურებელი მარცხი იწვნიეს.
5. ფუ ჰაო – ქრისტესშობამდე 1200 წელი
 
ფუ ჰაო შანგის დინასტიის წარმომადგენლის, მეფე ვუ დინგის მეუღლე იყო. ამავე დროს ის უმაღლესი სასულიერო პირი და სამხედრო გენერალიც იყო. ხელუხლებელი განძით სავსე მისი სამარხი ინქსუს პროვინციაში აღმოაჩინეს. თანამედროვე მეცნიერებისთვის ფუ ჰაოს მოღვაწეობის შესახებ ცნობების მოპოვება შანგის დინასტიის არტეფაქტების აღმოჩენის შემდეგ გახდა შესაძლებელი. ძველი წარწერების მიხედვით, დიდებულ ქალბატონს არაერთი სამხედრო კამპანია ჩაუტარებია. შანგის დინასტიას მრავალი წლის მანძილზე ტუს დინასტია მტრობდა. ეს დაპირისპირება მაშინ დასრულდა, როცა ფუ ჰაომ მოწინააღმდეგე ერთადერთ ბრძოლაში პირწმინდად გაანადგურა. 13 ათასიანი არმიით ფუ ჰაო თავისი დროის ყველაზე ძლიერი სამხედრო ლიდერი იყო ჩინეთში.

4. იაჰოტეპ I – ქრისტესშობამდე მე-16 საუკუნე

 

იაჰოტეპ I უმნიშვნელოვანესი ფიგურა იყო ეგვიპტის სამეფოში. სწორედ მის დამსახურებად ითვლება მე-18 დინასტიის ჩამოყალიბება. მამის გარდაცვალების შემდეგ მას დიდი ხნის განმავლობაში ეპყრა ხელთ განუსაზღვრელი ძალაუფლება. ჰიკსოსების ოკუპაციის დასრულების შემდეგ მისმა ორმა ვაჟმა ეგვიპტე გააერთიანა. ჰიკსოსების ეგვიპტიდან განდევნაში კი თავად იაჰოტეპ I-მა დიდი წვლილი შეიტანა. 90 წლის ასაკში გარდაცვლილი ქალბატონი თებეში დაკრძალეს.
ცხოვრების მანძილზე იაჰოტეპ I-მა უამრავი რიტუალი დააწესა და მთელი ენერგიით მართავდა ეგვიპტეს. ის დიდი ყურადღებით ექცეოდა თავის ჯარისკაცებს და იცავდა მათ. იაჰოტეპ I-მა უამრავი გადახვეწილი ეგვიპტელი დააბრუნა სამშობლოში და ზემო ეგვიპტე აჯანყებულებისგან გაათავისუფლა.
მას იცნობდნენ, როგორც მებრძოლ დედოფალს.
3. ჟანა დ’არკი – ქრისტესშობიდან მე-15 საუკუნე
ჟანა დ’არკი 100-წლიანი ომის დროს გამოვიდა ასპარეზზე. ახალგაზრდა ქალი საფრანგეთის პრინცს არწმუნებდა, რომ ღმერთისგან ხილვა ჰქონდა და სწორედ ახლა იყო დრო ინგლისისგან საფრანგეთის გათავისუფლებისა. ჯერ კიდევ უგვირგვინო მეფე შარლ VII-მ ჟანა ალყაშემორტყმული ორლეანის დასახმარებლად გაუშვა. მან უდიდესი აღიარება მოიპოვა, როცა ორლეანი მხოლოდ 9 დღეში გაათავისუფლა. კიდევ რამდენიმე გამარჯვების შემდეგ ის შარლ VII-ის კორონაციას ხელმძღვანელობდა რეიმსში.
ჟანა დ’არკი ერთადერთია, ვინც მთელი ქვეყნის არმიას 17 წლის ასაკში მეთაურობდა. მიუხედავად თავსა და კისერში მიღებული უამრავი ჭრილობისა, ის აგრძელებდა ბრძოლას ქვეყნის საბოლოო გათავისუფლებისთვის. შეპყრობის შემდეგ ინგლისელებმა ჟანა დ’არკი ფიქტიურ სასამართლოზე მწვალებლობაში დაადანაშაულეს და კოცონზე დაწვეს. წლების შემდეგ პაპმა განაჩენი არასწორად მიიჩნია და კათოლიკურმა ეკლესიამ ის წმინდანად შერაცხა.
2. ზენობია – ქრისტესშობიდან III საუკუნ
სეპტიმა ზენობია სირიას ქრისტესშობამდე, 250-დან 275 წლამდე მართავდა. მისი მეთაურობით სირიულმა არმიამ კლაუდიუსის ლეგიონები ისე დაამარცხა, რომ რომის იმპერია იძულებული გახდა, მცირე აზიიდან დაეხია. არაბეთი, სომხეთი და სპარსეთი მის მოკავშირეებად ითვლებოდნენ. ზენობიამ, მემკვიდრეობითობის უფლებით, თავი ეგვიპტის დედოფლადაც გამოაცხადა. კლაუდიუსის მემკვიდრემ, აურელიანმა ყველაზე გამოცდილი ლეგიონები გაგზავნა ზენობიას გასანადგურებლად, თუმცა საბოლოო გამარჯვებისთვის რომაელებს 4 წელი დასჭირდათ. დედაქალაქ პალმირას აღების შემდეგ ზენობია ტყვედ ჩავარდა და მოკავშირე პროვინციების ცხრა დედოფალთან ერთად ის რომის ქუჩებში, აღლუმზე ჩამოატარეს. აურელიანმა ზენობია ტიბურში გადაასახლა, ხოლო მისი ქალიშვილები გავლენიან რომაელებს მიათხოვა.
1. თამარ მეფე – ქრისტესშობიდან XIII საუკუნე
თამარი საქართველოს მეფის, გიორგი III-ს ქალიშვილი იყო. მამამისმა ის თანამოსაყდრედ გამოაცხადა. მამის გარდაცვალების შემდეგ, თამარმა უბადლო მმართველის რეპუტაცია მოიპოვა. მას “მეფეთა მეფე” და “დედოფალთა დედოფალი” უწოდეს. მისი მეფობის პერიოდში ყველა მეზობელი მუსლიმური სახელმწიფო საქართველოს ემორჩილებოდა. თამარი აქტიურად იყო ჩართული არმიის სამხედრო მმართველობაში. ამ დროს სამეფომ პოლიტიკური, ეკონომიკური და კულტურული განვითარების მწვერვალს მიაღწია. 1201-1203 წლებში ქართველებმა აიღეს სომხეთის დედაქალაქები ანი და დვინი. 1204 წელს თამარის არმიამ ყარსის ოკუპაცია მოახდინა. თამარის ხელშეწყობით ჩამოყალიბდა ტრაპიზონის იმპერია. თამარ მეფე 1213 წელს გარდაიცვალა.

 

 სტატიის წყარო https://listverse.com/2008/03/17/top-10-badass-female-warriors/ 

 

წონასწორობა

0
გინახავთ ალბათ, როგორ დადის ახალფეხადგმული ბავშვი, თითოეულ ნაბიჯს რამხელა ძალისხმევას ანდომებს… ძნელია პირველი ნაბიჯის გადადგმა, მეორისა – კიდევ უფრო ძნელი, მერე და მერე კი საქმე ნელ-ნელა მარტივდება და გვავიწყდება კიდეც ის პირველი სირთულეები.
რატომ გვიჭირს ასე? მუსკულატურას ჯერ არ შეუძლია ჩვენი სხეულის სიმძიმის ზიდვა? არა, ბატონებო, ვიდრე გავბედავთ და “ყალყზე შევდგებით”, იმდენი გვაქვს ნაფორთხი, ყოველ გაბრაზება-გაჟინიანებაზე ფეხები ჰაერში “ნაბაკუნები”, რომ ჩვენს ქვედა კიდურებს სხეულის ზედა ნაწილის ტარება ნამდვილად არ უნდა გაუჭირდეს.
რაც ხელს გვიშლის, წონასწორობის დაცვის უუნარობაა. წელში გამართულ სიარულს ნავარჯიშები კუნთები არ ჰყოფნის – მას ცოდნაც უნდა, წონასწორობის დაცვის ცოდნა.

წონასწორობის ფენომენი მთელი ჩვენი ცხოვრების თანამგზავრია. წელიწადის დროთა მონაცვლეობა, სუნთქვის რიტმი მთელი თავისი ღრმა ბიოლოგიური მოვლენებით, ჟანგბად-ნახშირორჟანგის წარმოქმნა-ურთიერთგარდაქმნა ჩვენს ორგანიზმში თუ მის გარეთ და ყოველი მოვლენა, რომელიც თვალით დაინახება, ყურით გაიგონება, შეხებით შეიგრძნობა, წონასწორულია. თვით ჩვენი ამა სოფლად ყოფნაც წონასწორობაა დაბადებასა და სიკვდილს შორის. დაბადებისას მშობლები მხოლოდ რამდენიმე მოლეკულას გვისახსოვრებენ, მერე მთელი სიცოცხლე დედამიწის ძუძუს ვწოვთ, ხარბად ვისრუტავთ იქიდან ელემენტებს და ვაგებთ ჩვენს სხეულს, ბოლოს კი… უკანვე ვუბრუნებთ და ამით აღვასრულებთ წონასწორობის კანონს. სხვაგვარად არც შეიძლება – ჩვენ შემდეგაც ხომ უნდა დაიბადონ სხვები…
ქიმიაშიც ხშირად გვაქვს საქმე წონასწორობასთან, თუმცა ამ ტერმინით ზოგჯერ მხოლოდ რეაქციების შექცევადობას ვგულისხმობთ. უამრავი მათგანი შექცევადობის გამო “ბოლომდე არ მიდის”. მაგალითად შეიძლება ესტერიფიკაციის რეაქცია მოვიყვანოთ:
რეაქციის საწყის ეტაპზე მჟავასა და სპირტის მოლეკულები ეკვეთებიან ერთმანეთს და ბრძოლის ველზე დატოვებენ ესტერისა და წყლის მოლეკულას. და ეს პროცესი, რეაქციის ამგვარი მიმართულება გაგრძელდება მანამდე, სანამ მჟავასა და სპირტის მოლეკულები იქნებიან დომინანტები. გადის ხანი და ისინი იღლებიან, მკლავი (ფუნქციური ჯგუფები) ისე აღარ უჭრით, როგორც ბრძოლის დაწყებისას, რეაქციაც ნელდება და მდორედ მიედინება. მაგრამ ეს მხოლოდ გარეგნულად ჩანს ასე. სინამდვილეში რეაქციის შენელება წონასწორული რეჟიმის დამყარების შედეგია. რეაქციის შედეგად წარმოქმნილი ესტერი და წყალიც იწყებენ ერთმანეთთან რეაქციაში შესვლას და საწყისი მჟავასა და სპირტის მოლეკულების წარმოქმნას. წონასწორობის დამყარების შემდეგ რეაქცია “ჩერდება”. მაგრამ ეს გაჩერება უძრაობას არ ნიშნავს. რეალურად რეაქცია იმავე სიჩქარით მიმდინარეობს, თუმცა ამ დროს წარმოქმნა და დაშლა ტოლია და თითოეული ნივთიერება იმაზე მეტი აღარ წარმოიქმნება, რა რაოდენობითაც შეეგება წონასწორობის დამყარებას.
წონასწორობის ფენომენს ქიმიაში მხოლოდ ამ ტიპის რეაქციებში როდი ვხვდებით; დიფუზიის გამოვლინება სხვა არაფერია, თუ არა წონასწორობის აღდგენა. ფრთხილად შეურიეთ ერთმანეთს ორი სხვადასხვა ფერის სითხე. ისინი ჯერ ცალ-ცალკე ფენებად განთავსდებიან, ხოლო წონასწორობის აღდგენის შემდეგ თანაბრად გადანაწილდებიან ერთმანეთში. დახურული ჭურჭლის რომელიმე “კუთხეში” გავზარდოთ წნევა – იგი უმალ გათანაბრდება მთელ სისტემაში. დავასხათ რაიმე ურთიერთიერთშეურეველი გამხსნელი რომელიმე ხსნარს – ხსნარში არსებული ნივთიერება დაიწყებს მიგრირებას ახალი გამხსნელისკენ, მაგრამ სრულად მაინც არ გადავა, გამოწვლილვის (ექსტრაქციის) პროცესი წონასწორობის დამყარებისთანავე “შეწყდება”. და ეს შეწყვეტაც დინამიკური იქნება…

დაბოლოს, კიდევ ერთი – და შესაძლოა ძალიან მნიშვნელოვანი – ასპექტი “წონასწორობის კანონისა”: წონასწორობა სრულიადაც არ ნიშნავს 50/50 განაწილებას; იგი ნებისმიერ თანაფარდობაში შეიძლება იქნეს მიღწეული, და ეს პროცენტული განაწილება დამოკიდებულია პროცენტების მხარეს მდგომ მოლეკულებზე, მათ სურვილზე, ზნე-ჩვეულებებსა და ადათ-წესებზე. სხვადასხვა დროს, სხვადასხვა პირობებში წონასწორული თანაფარდობა შეიძლება შეიცვალოს, მაგრამ არასოდეს გაქრება.
კლასში გაკვეთილის ჩატარებაც და, საზოგადოდ, განათლებაც წონასწორული პროცესია. თავდაპირველად ცოდნა მასწავლებლისგან მოსწავლისკენ გადაედინება; გაივლის ხანი და დადგება დრო, როცა უკვე “ვეღარ ვასწავლით”. მაგრამ “ვეღარ ვასწავლით” წონასწორული რეაქციის “გაჩერებულ” სიჩქარესავითაა. რეალურად ჩვენ ჯერ კიდევ ვასწავლით ჩვენსას, ისინი კი თავისას გვასწავლიან… მაგრამ სად მდებარეობს წონასწორობის წერტილი? აი კითხვა, რომელიც მუდამ უნდა აწუხებდეს მასწავლებელს.

 

გაკვეთილისადმი ანალიზური მიდგომები – სასწავლო პროცესის უმნიშვნელოვანესი დეტალი

0
სასწავლო პროცესში მასწავლებლის როლი უმნიშვნელოვანესია, მაგრამ შედეგის მისაღწევად განუზომლად დიდია თავად პროცესის სწორად წარმართვის მნიშვნელობაც. მასწავლებლის მუშაობის შედეგს სასწავლო პროცესში საგანმანათლებლო, აღმზრდელობითი და განმავითარებელი მიზნების სწორად ჩამოყალიბება და მასწავლებლის მიერ გამოყენებული მეთოდების ორგანიზება განსაზღვრავს. ცხადია, მუშაობის პროცესში ძნელი გასარკვევია, მიდის თუ არა გზა სასურველ ნიშნულამდე, ამიტომ უმჯობესია, შედეგებზე წინასწარ ვიზრუნოთ. ამ მიმართულებით მასწავლებელს ძალიან გამოადგება თავისი თუ სხვისი გაკვეთილისადმი ანალიზური მიდგომა. 

ანალიზური მიდგომის ტიპებია: დიდაქტიკური, ფსიქოლოგიური, მეთოდური, ორგანიზაციული, აღმზრდელობითი და ა.შ. ფორმათა ასეთი სიმრავლე თავად გაკვეთილის მრავალგვარობიდან გამომდინარეობს. ანალიზისთვის განკუთვნილი გაკვეთილის სქემა მრავალნაირია და განსაზღვრული ხასიათის მონაცემებს ეფუძნება.

განვიხილოთ იგი X კლასის ისტორიის გაკვეთილის მაგალითზე: 

ვიდეობლოგი

მასწავლებლის ბიბლიოთეკას ახალი წიგნი შეემატა- სტატიები განათლების საკითხებზე

ჟურნალ „მასწავლებლის“ თითოეული ნომრის მომზადებისას, ცხადია, ვფიქრობთ მასწავლებელზე და იმ საჭიროებებზე,რომელთა წინაშეც ის ახლა დგას. ვფიქრობთ მასწავლებელზე, რომელიც ჩვენგან დამოუკიდებლადაც ფიქრობს, როგორ მოემზადოს გაკვეთილისთვის, რა...