შაბათი, აგვისტო 2, 2025
2 აგვისტო, შაბათი, 2025

როგორ ვასწავლოთ ამბავი, რომელიც მორალს შეიცავს?

0

„მორალი არ არის დოქტრინა, როგორ გავხდეთ ბედნიერები,მორალი არის იმისთვის, რომ გავხადოთ საკუთარი თავი ბედნიერების ღირსი”.

 

იმანუელ კანტი

როგორც ცნობილია, იგავ-არაკი პატარა ისტორიაა, რომელიც სხვა ტრადიციული ლიტერატურული ნაწარმოებებისგან იმით განსხვავდება, რომ მისი დასასრული მორალურ დასკვნას შეიცავს. ის ზნეობრივ-დამრიგებლური ხასიათის თხზულებაა და სწორედ ამიტომ მნიშვნელოვანია, დაწყებით კლასებშივე განსაკუთრებული ყურადღება მიექცეს იგავ-არაკების სიღრმისეულ შესწავლას, მოსწავლეთა მიერ ეთიკური საკითხებისა და მორალური ღირებულებების შესახებ მსჯელობას.

იგავ-არაკების შესწავლა ხელს უწყობს:


·

წიგნიერების უნარების განვითარებას;

იგავ-არაკის სტრუქტურა, მისი მარტივი და გასაგები ენა ეფექტურ გავლენას ახდენს პატარა მკითხველებსა და “მწერლებზე”, ადვილად დასამახსოვრებელს ხდის ტექსტს და უბიძგებს მოსწავლეებს, ხალისით ჩაერთონ კითხვის პროცესში და თავადაც შექმნან მორალური ამბის შემცველი წერილობითი ნაშრომები.


·

ეთიკური და მორალური ღირებულებების განვითარებას;

ეთიკური საკითხების შესახებ დისკუსიები საშუალებას აძლევს მოსწავლეებს, აწონ-დაწონონ განხილვის შედეგები, გააანალიზონ, შეაფასონ და შეადარონ საკუთარ ღირებულებებს.


·

საკლასო საზოგადოების განვითარებას;

ეთიკურ საკითხებზე დიკუსიებისა და დებატების საშუალებით, მოსწავლეები სწავლობენ ერთმანეთის მოსმენას, საკუთარი მოსაზრებების გამოხატვასა და დასაბუთებას, მსჯელობის შედეგების რეალურ ცხოვრებაში განზოგადებას. ასეთი სახის რეფლექსია მოსწავლეებს უბიძგებს, იფიქრონ მორალურ საკითხებზე და ხელს უწყობს კლასის საერთო ღირებულებების ჩამოყალიბებას.


·

მეტაფორული აზროვნების განვითარებას.

იგავ-არაკების სწავლება საშუალებას აძლევს მოსწავლეებს, ასოციაციური კავშირების დახმარებით ახსნან და გაიგონ რთული კონცეფციები. ამ ტიპის აზროვნება ასევე ეხმარება მათ პრობლემების შემოქმედებითად გადაჭრასა და ახალი იდეების გენერირებაში.

სტატია განიხალავს რამდენიმე სტრატეგიას, რომლებიც ეფექტურია იგავ-არაკების შესასწავლად, 8-დან 11 წლამდე ასაკის მოსწავლეებისთვის.

სანამ უშუალოდ აღნიშნული სტრატეგიების განხილვაზე გადავიდოდეთ, მოკლედ მიმოვიხილოთ იგავ-არაკის ძირითადი ლიტერატურული ელემენტები.

იგავ-არაკის ამბავს თხრობითი სტრუქტურა აქვს, რომელიც შეიცავს შედარებით მოკლე დასაწყისს, გარემოს აღწერას, პერსონაჟებს, პრობლემას, პერსონაჟების მოქმედებას პრობლემების გადასაჭრელად და დასკვნას. არაკი უნიკალურია იმით, რომ მისი ფინალი მორალს ან ცხოვრებისეულ გაკვეთილს შეიცავს.

იგავ-არაკის დასაწყისი მოკლეა და ხშირად გამოხატულია პერსონაჟებისა და მათი მოქმედებების აღწერით. დრო და გარემო ზოგჯერ დასახელებულია, მაგრამ არ არის მნიშვნელოვანი. მაგალითად, დრო შეიძლება აღნიშნული იყოს: “ერთ დღეს” ან “ერთ ცხელ ზაფხულს”. გარემო შეიძლება აღწერილი იყოს, როგორც “სეირნობა ტყეში” და ა.შ.

იგავ-არაკის პერსონაჟები უფრო ხშირად სტერეოტიპულად წარმოდგენილი, გასულიერებული ცხოველები, მცენარეები ან საგნები არიან, მაგ., ბუ ბრძენია, ლომი – ძლიერი, კატა _ ეშმაკი.

ავტორი მოქმედების გასავითარებლად და პერსონაჟების შესაქმნელად დიალოგის ფორმას მიმართავს. მისი ოსტატობაც სწორედ იმაში მდგომარეობს, რომ ამ ხერხით საშუალებას აძლევს მკითხველს, სწრაფად გაიცნოს პერსონაჟები და ადვილად მიადევნოს თვალი მოქმედების განვითარებას.

ფაბულა ძირითადად პერსონაჟებს შორის მორალთან დაკავშირებულ კონფლიქტს შეიცავს. პრობლემის გადასაჭრელად პერსონაჟების მოქმედება, ჩვეულებრივ, ერთ-ორ ეპიზოდშია გადმოცემული, იგავ-არაკის დასასრულს კი ცხოვრებისეულ გაკვეთილამდე ან მორალამდე მივყავართ.

იგავ-არაკების საკითხავად

სასურველია, იგავ-არაკების სწავლება მასწავლებელმა მოსწავლეთა გამოცდილებაზე დაყრდნობით წარმართოს. ამისათვის მან შეიძლება სთხოვოს მოსწავლეებს, რომ გაიხსენონ საკუთარი ამბავი, რომლიდანაც ცხოვრებისეული გამოცდილება მიიღეს, წაახალისოს ისინი, რომ გამოიტანონ დასკვნა და აღნიშნონ, თუ რა ისწავლეს ამ სიტუაციიდან, გაუზიარონ თანაკლასელებს და იმსჯელონ ერთმანეთის მონათხრობზე.

იგავ-არაკის ელემენტების უკეთ გაგებისთვის მასწავლებელმა მოსწავლეებათან ერთად უნდა შეარჩიოს ერთ-ერთი მათგანი, მაგალითად, ცნობილი მეიგავის, ეზოპეს “ლომი და თაგვი”.

დრო და გარემო

როგორც წესი, დრო იგავ-არაკებში იშვიათად არის აღნიშნული და ისიც _ მნიშვნელობის გარეშე. ჩვენ მიერ შერჩეულ იგავში – „ლომი და თაგვი” დრო ნახსენები არ არის. რაც შეეხება გარემოს, პირველი ეპიზოდი ლომის ბუნაგში ვითარდება, ხოლო მეორე _ ტყეში.

პერსონაჟების ტიპების განსაზღვრა

იგავ-არაკის პერსონაჟები, როგორც აღვნიშნეთ, სტერეოტიპულად წარმოდგენილი გასულიერებული ცხოველები, მცენარეები ან საგნები არიან. მთავარი გმირების რაოდენობა ძირითადად ერთი ან ორია.

განსახილველ იგავ-არაკში ორი მთავარი გმირია: ლომი და თაგვი. მათ თვისებებში გარკვევისთვის მასწავლებელმა შესაძლებელია იგავის შესწავლამდე მოსწავლეებს სთხოვოს, დაწერონ ლომის და თაგვის დახასიათება, ან თავად ჩამოწეროს ის თვისებები, რომლებიც ნაწარმოებში გვხვდება და მოსწავლეებს მისცეს საშუალება, მიუსადაგონ ისინი წარმოდგენილ ცხოველებს. საკითხის შესწავლის შემდეგ კი, შეკითხვების დახმარებით, მასწავლებელმა მათთან ერთად უნდა მოახდინოს ჩამოწერილი თვისებების კორექტირება. მაგალითად:


·

“ვინ არიან ამ არაკის პერსონაჟები?”


·

“აქვთ თუ არა ამ პერსონაჟებს ის თვისებები, რომლებსაც თქვენ მოელოდით?” და ა.შ.

სიუჟეტი

იგავ-არაკში “ლომი და თაგვი” ორი მოვლენა ვითარდება. პირველი, თაგვის დატყვევება და გათავისუფლებაა, ხოლო მეორე _ თაგვის მიერ ლომის გადარჩენა. ნაწარმოების დასკვნა თაგვის სიტყვაა, რომლიდანაც შეგონება გამომდინარეობს.

იმისათვის, რომ მოსწავლეებს გაუადვილდეთ იგავ-არაკში გადმოცემული

მოვლენებისთვის თვალყურის მიდევნება, შედეგის შეჯამება და მორალური დასკვნის გამოტანა, მასწავლებელმა შესაძლებელია დასვას ასეთი შეკითხვები:


·

რამდენი მოვლენაა გადმოცემული? რა მოვლენებია ესენი? შეგიძლიათ მოუძებნოთ მათ სახელწოდებები?


·

რას გვასწავლის იგავ-არაკი?


·

როგორ მივყავართ ავტორს იგავ-არაკის მორალამდე? და ა.შ.

იგავ-არაკის რუკა

იგავ-არაკის რუკა, რომელიც მის შემადგენელ ყველა ძირითად ელემენტს მოიცავს, ეფექტური საშუალებაა იმისათვის, რომ მოსწავლეები ადვილად გაერკვნენ ამ ტიპის ლიტერატურული ნაწარმოების სტრუქტურაში. ამისათვის მასწავლებელმა მოსწავლეებს უნდა სთხოვოს, რომ შეავსონ ორსვეტიანი ცხრილი და პასუხი გასცენ მის მარცხენა გრაფაში წარმოდგენილ დამხმარე შეკითხვებსა და დავალებებს (იხ. ცხრილი 1.).

იგავ-არაკი „ლომი და თაგვი”

დამხმარე შეკითხვები

და დავალებები

პასუხები

იგავ-არაკის დასაწყისი

აღწერეთ დრო და გარემო, სადაც იგავ-არაკში გადმოცემული ამბავი ხდება.

დრო არ არის წარმოდგენილი

გარემო _ ლომის ბუნაგი, ტყე

პერსონაჟები

რა თვისებებით გამოირჩევიან იგავ-არაკის პერსონაჟები?

ლომი – ძლიერი და ძლევამოსილი

თაგვი – პატარა და სუსტი

ეპიზოდი პირველი – თაგვის დატყვევება და გათავისუფლება

რაში მდგომარეობს პრობლემა?

ლომი თაგვის შეჭმას აპირებს.

როგორ გადაიჭრა პრობლემა?

ლომმა თაგვი შეიწყალა, რადგან თაგვმა უთხრა, რომ შეიძლება ოდესმე ისიც დახმარებოდა მას.

მეორე ეპიზოდი: ლომი თაგვმა სიკვდილს გადაარჩინა

რაში მდგომარეობს პრობლემა?

ლომი მონადირის ხაფანგში გაება.

როგორ გადაიჭრა პრობლემა?

თაგვმა გაღრღნა თოკი და ლომი გაათავისუფლა.

დასკვნა, რომელსაც მორალთან მივყავართ

თაგვი ახსენებს თავის დანაპირებს ლომს, რომ ოდესმე ისიც შეძლებდა მის დახმარებას.

მორალი

პატარა მეგობარსაც შეუძლია დაამტკიცოს დიდი მეგობრობა.

ცხრილი 1.


იგავ-არაკების დამოუკიდებლად წერისთვის

მოსწავლები იგავ-არაკის სტრუქტურასა და არსს კიდევ უფრო კარგად დაინახავენ

და გაიაზრებენ, როდესაც ისინი თავად შექმნიან მას. ამისათვის, მასწავლებელმა უნდა სთხოვოს მოსწავლეებს, რომ დამოუკიდებლად მოიფიქრონ მორალი, ან აირჩიონ მის მიერ წინასწარ გამზადებული ჩამონათვალიდან. მან უნდა წაახალისოს ისინი, რომ შეავსონ არაკის რუკა (იხ. ცხრილი 2.).

ცხრილი 2.

გარდა ზემოთ აღნიშნული რუკისა, ასევე ეფექტურია, მოსწავლეებმა იგავ-არაკების შესაქმნელად შემდეგ დამხმარე შეკითხვებს გასცენ პასუხი:


·

რა მორალი გინდათ, რომ ასწავლოთ სხვებს?


·

ვინ იქნებიან თქვენი პერსონაჟები?


·

რა თვისებები ექნებათ თქვენს პერსონაჟებს?


·

რა პრობლემის გადაწყვეტა მოუწევთ თქვენს პერსონაჟებს?


·

როგორ დამთავრდება თქვენი იგავ-არაკი? და ა.შ.

სანამ მოსწავლეები საკუთარ იგავ-არაკებს საბოლოო სახეს მისცემენ, მნიშვნელოვანია, რომ კიდევ ერთხელ დაფიქრდნენ ამ საკითხზე, ამაში კი შემდეგი კითხვები დაეხმარებათ:


·

საიდან და რატომ აირჩიეთ ეს მორალი? რას გვასწავლის ის? როგორ ფიქრობთ, მნიშვნელოვანია ამ მორალის შესახებ მსჯელობა?


·

როგორ შეარჩიეთ პერსონაჟების თვისებები? როგორ ფიქრობთ, ეს თვისებები ამყარებს მორალს?


·

ეფექტურად იყენებთ თუ არა დიალოგს მოქმედების გასავითარებლად?


·

თქვენი იგავ-არაკის ფინალს პირდაპირ მივყავართ მორალამდე? და ა.შ.

როგორც განხილული თემიდან ჩანს, იგავ-არაკების საშუალებით მოსწავლეები სწავლობენ ისეთ მნიშვნელოვან საკითხებს, როგორიც არის პერსონიფიცირება, სტერეოტიპული პერსონაჟებისა და მათი თვისებების გააზრება, რთული ცნებების გაგება და პრობლემების ეფექტურად გადაწყვეტა; ივითარებენ წიგნიერებისა და შემოქმედებითი აზროვნების უნარებს და, რაც ყველაზე მთავარია, ითავისებენ გარკვეულ მორალურ ღირებულებულებებს.


ამბავი ალიაქოთისა, ლიმონთა სამეფოში ხახვის გამო რომ ატყდა

0
ამას წინათ საოცარი ამბავი გადამხდა თავს. იმდენად უჩვეულო, რომ არც კი ვიცი, გავიცინო (სიმწრით?) თუ მეწყინოს.

საქმე ასე იყო: ერთი კოლეგა პროფესორი მესტუმრა, მითხრა, თქვენი ვიდეოლექციები მოვისმინე და თანამშრომლობა მსურს თქვენთანო. თანამშრომლობისთვის ყოველთვის მზად ვარ და ვუპასუხე, გისმენთ, ბატონო-მეთქი.

დიეტის ამოცანის ამოხსნა მინდაო თქვენთან ერთად. თან ამიხსნა, რომ ამ მეთოდით კალორიებს და სასარგებლო ნივთიერებების დღიურ ნორმას ჯერ კიდევ ძველი ბერძნები ითვლიდნენ თურმე; შემდეგ, 40-იან და 60-იან წლებში, ამერიკელ მეცნიერებს გაუკეთებიათ იგივე და აგერ ახლა ჩვენც ეს გზა უნდა გაგვევლო, ოღონდ – საქართველოსა და 21-ე საუკუნის რეალობის გათვალისწინებით.

ჩამოვწერეთ პროდუქტების გრძელი სია. მე უნდა მიმეთითებინა თითოეული მათგანის შემადგენლობა, შეუცვლელი ამინმჟავებით დაწყებული, ვიტამინებითა და მინერალებით დამთავრებული, ჩემი კოლეგა კი ამ ყველაფერს უკვე მათემატიკურად დაითვლიდა.

ცოტა ვიკამათეთ კიდეც. მაგალითად, მე სიიდან ამოვიღე ჩურჩხელა, ფაფები და წვენები, მას კი ეს არ მოეწონა, მაგრამ ჩემი გავიტანე, ავუხსენი, რომ ნიგოზი, ყურძენი და ხორბალი (ფქვილი) უკვე შევიტანეთ სიაში, ძაფი კი არ იჭმებოდა; რომ ხილი გვქონდა და ცალკე წვენები საჭირო აღარ იყო და ა.შ. ისიც რამდენჯერმე შევახსენე, რომ ქიმიკოსი ვიყავი და არა ექიმი დიეტოლოგი. ვიმუშავე ბევრი (საბრალო ჩემი თვალები!) და ბოლოს კოლეგის წერილი მივიღე. მშვენივრად შეგივსიათ სიაო, ახლა უკვე ვიცი, ჩემი შვილები (მრავალშვილიანია) სწორად როგორ გამოვკვებოო. აღმოჩნდა, რომ უმცროსები მცირეწლოვნები ჰყავდა და ეს წვენები, ფაფები და ჩურჩხელა ალბათ მათთვის უნდოდა, მე კიდევ სიიდან ამოვუყარე.

მას შემდეგ მის შესახებ აღარაფერი მსმენია…

ხახვზე საგანგებოდ მთხოვა, კარგად მიმიხედეო. არ ვიცი, ეტყობა უყვარს, თუმცა ამისთვის მხოლოდ შევაქებ, რადგან ეს ბოსტნეული ჩვენს ყურადღებას ნამდვილად იმსახურებს. ვინაიდან სიის შევსება ხახვით დავიწყე, ავდგები და ჩემს შეკრებილ ინფორმაციას (ამჯერად – ხახვზე) თქვენ გაგიზიარებთ. აბა, მხოლოდ ერთი კაცის შვილები ხომ არ ისარგებლებენ?!

იყო ერთი ოჯახი, ისიც მრავალშვილიანი. მამას ჩიპოლონე ერქვა, რვა შვილი ჰყავდა: ჩიპოლინო, ჩიპოლეტო, ჩიპოლოჩა, ჩიპოლუჩა და რა ვიცი კიდევ… აღარ მახსოვს. ისე კი, მშვენიერი სახელებია ხახვებისთვის. კარგები იყვნენ, ოღონდ, ესაა, არ უმართლებდათ. რას იზამ, სადაც ხახვია, ცრემლებიც იქაა…

უფრო მეტიც – ხახვის ჭამა მდაბიოობის ნიშნად მიიჩნეოდა. მხოლოდ მდაბიო თუ შეჭამდა ხახვს და მერე მისი სურნელით ხალხში გამოვიდოდა.

ხახვის ოჯახი გარეუბანში, პატარა მიწურში ცხოვრობდა და, ბუნებრივია, ხახვის სურნელსაც აფრქვევდა. მათ ყველა ერიდებოდა. დიდგვაროვანი ლიმონები და ფორთოხლები ცხვირსაც უბზუებდნენ და წარმოიდგინეთ, რა ალიაქოთი ატყდებოდა მეფის სასახლეში, როცა ერთ დღესაც პრინცმა ლიმონმა გარეუბნის მონახულება გადაწყვიტა. 

რა უხერხულიაო, – თავს იქნევდნენ ციტრუსები, – იქაურობა ხახვის სუნითაა გაჟღენთილი და პრინცს შესაძლოა გული ცუდადაც კი გაუხდესო. მრჩეველმა ლიმონმა თქვა, ჯარისკაცები გავგზავნოთ და ყველას სუნამო აპკურონო. სუნამოს შემადგენლობა ასეთი იყო: იის ესენცია, ყვავილთა ნაკრები და ვარდის წყალი.

გეცნოთ ალბათ ჯანი როდარის კეთილი ზღაპარი ხახვისთავა ბიჭუნა ჩიპოლინოზე. ამ ზღაპარში ხახვისებრთა ოჯახის კიდევ ერთი წარმომადგენელია  – ბიძია პრასი, რომელიც პროფესორ მსხალთან მებოსტნედ მუშაობდა. ერთხელაც ჩიპოლინოს გული გადაუშალა, დიდი ულვაშების გამო საკუთარი ცოლიც კი აბუჩად მიგდებსო. სარეცხს რომ დარეცხავს, აივანზე დამსვამს, ულვაშებს გადამიგრეხს და ყველაფერს ზედ აშრობსო.

მოკლედ, ხახვის ჭამა და შემდეგ სეირნობა არ შეიძლება, მაგრამ ძალიან სასარგებლო ბოსტნეულია და ჩუმად, ჩვენთვის, შეგვიძლიათ მივირთვათ კიდეც.

ერთი ძველი მეგობარი მყავს. საფრანგეთში გრაფინია კაროლინ დე ლოღჟეღილის საზაფხულო სკოლაში ვიყავით ერთად. იმხანად ის სამედიცინო უნივერსიტეტში სწავლობდა. ვცხოვრობდით გრაფინიას ციხე-კოშკში, რომელსაც ბურბანსეები ერქვა და ღამურებით იყო სავსე. ისინი ლაღად გრძნობდნენ თავს გრძელ დერეფნებში და ჩემს აღშფოთებულ ყვირილს

არავითარ ყურადღებას არ აქცევდნენ. ერთ საღამოს ყველაზე თამამი ღამურა თმაში ჩამაფრინდა.

ზიზღისა და შიშისგან ყველაფერი გადამავიწყდა და კედელს მინარცხებული ღამურა უსულოდ დაეცა ძირს. მიშიკოს კი ღამურა სასიკვდილოდ არ გაემეტა, ცივი წყლის ჭავლს შეუშვირა და გულის მასაჟი ჩაუტარა. ღამურამ ამოისუნთქა, თვალი გაახილა და სიბნელეში გაუჩინარდა. მაშინვე ხმა გავარდა მომავალ ექიმზე, რომელმაც ღამურა “გააცოცხლა”. ულოცავდნენ, ახლა რომ ეს შეძელი, მერე რაღას იზამო. ის კი ეშმაკურად იღიმებოდა. რა თქმა უნდა, ყველამ არ იცოდა, რომ ღამურებს განსაცდელის ჟამს თავის მომკვდარუნება სჩვევიათ.

ჰოდა, სწორედ მიშიკომ გამიმხილა, როგორ ამზადებდა ბავშვობაში ხახვისგან ე.წ. ფარულ მელანს: ხახვს დანაყავთ და გაწურავთ; მიღებული უფერო სითხე უკვე მელანია. ნაწერი უნდა დააუთოოთ – მხოლოდ ამის შემდეგ შეძლებთ მის წაკითხვას. ეს ისე, მცირე გასართობი უმცროსკლასელთათვის. ცოტა მოზრდილებისთვის კი – უფრო სერიოზული დავალება: გამოყავით ხახვისგან ნუკლეინის მჟავა – დნმ.

საშუალო ზომის კანგაცლილი ხახვი პატარა ნაწილებად დაჭერით, პლასტმასის დიდ ჭიქაში მოათავსეთ და ერთი სუფრის კოვზი მარილი დაამატეთ. ეს ნარევი ფაიფურის როდინში ენერგიულად დასრისეთ. მიღებულ მასას მასზე ორჯერ მეტი მოცულობის წყალი დაასხით და 3-4 წვეთი ჭურჭლის სარეცხი სითხე შეურიეთ. კარგად აურიეთ და 10 წუთი გააჩერეთ. ყავის ფილტრი სამაგრებით ჩაამაგრეთ პლასტმასის დიდ ჭიქაში (ფილტრის ბოლო არ უნდა ეხებოდეს ჭიქის ფსკერს; ფილტრი წყლით დანამეთ). 10 წუთის შემდეგ ნარევი გადაიტანეთ ფილტრში. გაფილტრულ სითხეს დაამატეთ 2-3 წვეთი თხევადი სარეცხი საშუალება და ფრთხილად მოურიეთ. გააჩერეთ 5 წუთი. პატარა პლასტმასის ჭიქა მესამედზე შეავსეთ გაფილტრული ხსნარით და ძალიან ფრთხილად თხელ ფენად დაასხით ეთანოლი. დააკვირდით, როგორ გამოილექება ეთანოლში დნმ. მისი ნაპირები ერთმანეთს მიეკვრება და ლორწოსმაგვარი გახდება, რომლის მოცულობა ნელ-ნელა გაიზრდება. ჩხირის დახმარებით ბლანტი დნმ ფრთხილად ამოიღეთ. ჩხირი თითებს შორის დაატრიალეთ, რომ დნმ ზედ დაეხვიოს. ფრთხილად დადეთ დნმ ფილტრის ქაღალდზე, რათა ეთანოლი მოსცილდეს. მოათავსეთ პეტრის ჯამში და გააშრეთ.

რას შეიცავს ხახვი, გარდა იმ ფიტონციდებისა, რომლებიც ტკივილის გამომწვევ ბაქტერიებს ანადგურებენ?

100 გრამი ხახვის ქიმიური შემადგენლობა ასეთია: ცილა – 1,4 გ; წყალი – 86 გ; გლუკოზა – 8,2 გ; ფრუქტოზა – 0,7 გ; ვიტამინები: E – 3,2 გ; PP – 1 გ; B1-0,4 გ; B2 – 0,1გ; B6 – 0,2 გ; B9 – 23 მკგ; H – 20 მკგ; ელემენტები: Ca – 52 მგ; K – 330 მგ; Na – 20 მგ; 130-130 მგ; Co – 5 მკგ; Fe – 3,6 მგ; Cu – 450 მკგ; Zn – 4,3 მგ; S – 88 მგ; P – 430 მგ; I2-6 მკგ; F – 45 მკგ.

ახლა კი ხახვის შემადგენლობა გავაანალიზოთ. ახალგაზრდობის ვიტამინი E თვალის ბადურასაც იცავს და ერითროციტების მემბრანასაც ზეჟანგური დაჟანგვისგან. ოღონდ რაიმე ცხიმიანის მიყოლება არ დაივიწყოთ – ეს ვიტამინი ცხიმში ხსნადია და წვრილ ნაწლავში მის შესაწოვად ცხიმია საჭირო. PP ვიტამინი უძილობისგან დაგიცავთ და ნერვული სისტემის სიმშვიდეს შეგინარჩუნებთ. B ჯგუფის ვიტამინები ნერვულ სისტემასთან ერთად თქვენს ეპიდერმისს და ლორწოვან გარსსაც არგებს. რაც მთავარია, მათი უმეტესობა ნივთიერებათა ცვლაში მონაწილეობს, სწორი მეტაბოლიზმი კი ჯანმრთელობის საწინდარია. კალიუმი და ნატრიუმი მემბრანული ტრანსპორტისთვისაა საჭირო, კალციუმი – ძვლოვანი სისტემის, ფრჩხილებისა და კბილის მინანქრის სიმაგრისთვის, ოღონდ აქ მთლად ხახვის იმედად ნუ დარჩებით, რძის პროდუქტებიც მიაშველეთ. რძიდან D ვიტამინსაც მიიღებთ, ურომლისოდაც სისხლიდან ქსოვილებში კალციუმის ტრანსპორტი ვერ მოხერხდება. კობალტი კობალამინის შემადგენლობაში შედის, რაც იმას ნიშნავს, რომ მისი წყალობით მეგალობლასტური ანემია არ დაგვემუქრება. რკინა, თავადაც იცით, ჰემოგლობინის ნაწილია. სპილენძი მიტოქონდრიებში არსებული სუნთქვითი ჯაჭვისთვისაა აუცილებელი, თუთია კი მეტალდამოკიდებული ცილებისთვის და ა.შ. 

ყველაფერი ზემოთ თქმული ნიშნავს, რომ ხახვი ძალიან სასარგებლოა. აუცილებლად უნდა მივირთვათ, ოღონდ ფრთხილად. 

კინაღამ გამომრჩა – პრინც ლიმონს, ქვეშევრდომთა ძალისხმევის მიუხედავად, ხახვის სურნელი მაინც უგრძნია და ისე აღშფოთებულა, პაწაწინა ფეხები სულ აქეთ-იქეთ უქნევია, მის გვირგვინზე დამაგრებულ ზანზალაკს კი იმდენი უწკრიალია, ყურთასმენა წაუღია. 

ახლა წარმოიდგინეთ, ხახვმირთმეულებს, სადმე ჩვენც რომ გადაგვეყაროს პრინცი ლიმონი… მერე სად მივდივართ?..

მხიარული ენათმეცნიერება(ამბავი I)

0

– ოო, მას, არ გვინდა გრამატიკა, ისევ ტომ სოიერზე ვილაპარაკოთ რაა!

– რა საჭიროა ეს ბრუნვები, სერიები და მწკრივები, როგორც ვლაპარაკობთ, ისე ვლაპარაკობთ!

– მას, ვერაფრით გავიგე, ეს ზმნა ასე რატომ უნდა დავწერო და საერთოდ, რა საჭიროა მართლწერა, პრობლემების მეტს რას აჩენს?

– გრამატიკა არა ისა!

– ოოო, ენის წიგნი სახლში დამრჩა, უფრო სწორად სახლში დავტოვე…

და ა.შ. და ა. შ.

ნაცნობობის პირველ დღეებში ასეთი წუწუნი ხშირად მესმოდა. ჩემი მოსწავლეების უკმაყოფილო გამომეტყველებამ თუ საუბარმა მიმახვედრა, რომ გრამატიკის და, საზოგადოდ, ენათმეცნიერების პრესტიჟის აღსადგენად საფუძვლიანი მუშაობა, საინტერესო და, რაც მთავარია, მხიარული იდეები დამჭირდებოდა.

როგორ გავაგებინო მათ, რომ გულივერის მოგზაურობაზე არანაკლებ საინტერესო გზა გაიარა ენამ, ვიდრე ზმნის პირებს განარჩევდა, ვიდრე რიცხვს გამოხატავდა, ვიდრე ერთი სიტყვიდან რამდენიმეს აწარმოებდა, ვიდრე ყველაფერს თავის ადგილს მიუჩენდა და თავის სახელს დაარქმევდა?

ჩემი ძვირფასი მასწავლებლების ლექციებიდან, ცნობილი მეცნიერების ნაშრომებიდან უამრავი მნიშვნელოვანი რამ მახსენდებოდა: რომ ენა მსოფლხედვაა, რომ ენა ყოფიერების სახლია, რომ ყველანი ჩვენი ენის მიერ დადგენილი წესებით ვცხოვრობთ, რომ… რომ… რომ…

მაგრამ, ვინაიდან საქმე მეხუთეკლასელებთან მაქვს, არცერთი ეს თეზა თუ დეფინიცია არ გამომადგება, რამე უფრო მხიარული და ინტერაქტიული უნდა დავგეგმო.

მაშ, ასე, ჩვენი მხიარული ენათმეცნიერების გაკვეთილები:

1. გამოგონილ სიტყვათა ლექსიკონი

იმ დღეს ენათა წარმოშობაზე ვესაუბრე, უფრო სწორად, ყველაზე საინტერესო ამბებს მოვუყევი, განსაკუთრებით – იმის შესახებ, როგორ ცდილობდნენ ადამიანები, ენის წარმოშობის საიდუმლო ამოეცნოთ, ზოგჯერ – მეტისმეტად მარტივი და ბავშვური „ექსპერიმენტებით”. ადამიანთა ცნობისმოყვარეობა ენობრივი საკითხებისადმი ძალიან ადრე, მითოლოგიასა თუ რელიგიური წარმოდგენებში ჩანს; ის, რაც სხვადასხვა ღმერთსა თუ ნახევარღმერთს მიეწერება, ის, რაც მითისა თუ მითოლოგიური ციკლის მთავარი თემაა, ანუ მატერიის შექმნა და შემდეგ მისი სახელდება, ჩვენ საკლასო ოთახში ვცადეთ.

როგორ? ახლავე გეტყვით.

საუბრისას აღმოვაჩინეთ, რომ ჩვენ გარშემო არსებულ მრავალ საგანს უბრალოდ არ აქვს სახელი, განსაზღვრებისა თუ დაკონკრეტებისთვის სხვა სიტყვას იყენებს. მაგალითად, ბოთლის საცობი, ჩანთის სახელური, სკამის საზურგე… ჰოდა, ჩვენც გადავწყვიტეთ, მათთვის სახელები გვებოძებინა, გამოგვეგონებინა. მერე უკვე არსებული სახელების გადარქმევაც გავბედეთ. შედეგად გაკვეთილის ბოლოს ყველა მოსწავლეს ჰქონდა თავისი პირადი ლექსიკონი.

გგონიათ, მხოლოდ ლექსიკონის შედგენით ვიყავით გართული? მანამდე სიტყვის წარმოქმნის სხვადასხვა გზაზე ვისაუბრეთ, მოტივირებულ და არამოტივირებულ ნიშნებზე, ენის წარმოშობის ძველბერძნულ თეორიებზე, ცოტა ფუტკრების ენასაც მოვუსმინეთ, გავიგეთ ერთი და იმავე სიტყვის ჟღერადობა სხვადასხვა ენაზე. ბოლოს ფონოსემანტიკის საკითხებსაც შევეხეთ. ეგ როგორ? ახლავე მოგახსენებთ.

გახსოვთ „ტაკეტე” და „მალუმას” ცნობილი ექსპერიმენტი? ცდისპირებს შესთავაზეს ორი ფიგურა, რომელთაგანაც ერთს მომრგვალებული ფორმები ჰქონდა, მეორეს – კუთხოვანი და სთხოვეს, ორი პირობითი სახელწოდება, „ტაკეტე” და „მალუმა”, ამ ორ ფიგურაზე გაენაწილებინათ. აღმოჩნდა, რომ გამოკითხულთა უმრავლესობამ მომრგვალებულფორმებიან ფიგურას სახელი „მალუმა” მიაკუთვნა, ხოლო კუთხოვანს – „ტაკეტე”. ამ ექსპერიმენტმა კიდევ ერთხელ დაამტკიცა, რომ განურჩევლად იმისა, როგორია კავშირი ენობრივ ნიშანში აღსანიშნსა და აღმნიშვნელს შორის, როგორ ნიშანთან გვაქვს საქმე, ბგერები მაინც ატარებენ გარკვეულ შინაარსს. სწორედ ამ, ბგერათა ამოხსნად შინაარსებს სწავლობს ფონოსემანტიკა.

რატომ მოვყევი ამ ამბებს?

ჩემი მოსწავლეების მიერ თითქოს შემთხვევით მოფიქრებული არარსებული სიტყვები ზედმიწევნით იმეორებენ ფონოსემანტიკის იმ წესს, რომელიც ბგერებს გარკვეული თვისებების მიხედვით ხსნის.

მეტიც – როდესაც მათ საგნებს ახალი სახელები მოარგეს ან არარსებული საგნები თან დახატეს და თან დაასათაურეს, ყველა მივხვდით, რომ სიტყვათა შინაარსები მათ გარეგნულ, ბგერით ფორმებში ზოგჯერ საგრძნობლად, ზოგჯერ – ძნელად შესამჩნევად, მაგრამ მაინც აუცილებლად გამოიხატება.

ადამიანები, მით უფრო – ბავშვები, ინტუიციისა თუ შეგრძნებების დონეზე ბევრ საინტერესო ლინგვისტურ ინფორმაციას ფლობენ.

დაელოდეთ შემდეგ ბლოგებს, ჩვენი სახალისო ლინგვისტური ექსპერიმენტების შესახებ კიდევ მოგიყვებით.

სამოდელო გაკვეთილების ციკლი თემაზე „СЕМЬЯ“ (მეორე ნაწილი)

0

სტატიის პირველ ნაწილში აღწერილი აქტივობებისა და მოცემული
სავარჯიშოების მეშვეობით ლექსიკაზე, კითხვასა და მოსმენაზე მუშაობის შემდეგ გაეცანით
მასალას „
ЭЛЕМЕНТЫ ПИСЬМА”. ნიმუშებსა
და ხშირად გამოყენებულ ფრაზებზე დაყრდნობით მოსწავლეს შეუძლია, მასწავლებლის
დახმარებით გაარჩიოს თითოეული ელემენტი და შექმნას ამავე ტიპის წერილი.

სამუშაო სქემა ასეთია: ჯერ
ვმუშაობთ წერილის სტრუქტურაზე (ელემენტებზე), შემდეგ – შაბლონებზე. მასალის განმტკიცების
შემდეგ წარმოდგენილია „წერილი მეგობარს” (ნიმუში), რომლის ზედმიწევნით დამუშავება დაეხმარება
მოსწავლეს, თავადაც დაწეროს ასეთივე წერილი. წერის დროს მოსწავლეს შეუძლია გამოიყენოს
ყველა ის ფრაზა და ლექსიკური ერთეული, რომელიც მოსასმენი თუ წასაკითხი ტექსტების
გარჩევისას შეხვდა (იხ. პირველი ნაწილი).

სტატიის დასასრულს
მოცემულია შემაჯამებელი სამუშაოს ნიმუში.

 

ДАВАЙТЕ НАПИШЕМ

 

Учимся
писать письмо.

ЭЛЕМЕНТЫ ПИСЬМА


·                    

Обращение или приветствие (Дорогой друг! Привет,
Антон! и т.д.)


·                    

Общие фразы (Я очень соскучился (лась)/Как
поживаешь? /Почему не пишешь? / Как дела? и т.д.)


·                    

Основная часть (о чём пишете)


·                    

Окончание письма (Вот и всё; пиши о себе; пока; счастливо;
до свидания и т.д.)

 

Дорогой друг! Привет, Антон! и т.д.

 

Я очень соскучился (лась)/Как поживаешь? /Почему
не пишешь? / Как дела? и т.д.

 

 О чём пишете
(основная часть)

 

Вот и всё; пиши о себе; пока; счастливо; до свидания

                                                                                                                                                                                                                                      

 Подпись

 

 

  

Письмо другу по
переписке.

 

Вступление

 

Место проживания

Я живу в городе Тбилиси, на улице Чавчавадзе. Около нашего дома детский
парк. Там я часто гуляю.

С кем живёт

Я живу с мамой, папой, братом и бабушкой.

Род занятий
родителей

Моя мама работает врачом в больнице. Мой папа адвокат. Мой брат студент,
а бабушка пенсионерка.

Что делает

Я учусь в школе в шестом классе. В школе у меня много друзей. Ещё я хожу
в бассеин.

Интересы

В свободное время я хожу к друзьям. Мы вместе играем в футбол, сидим у
компьютера, иногда смотрим телевизор.

Завершение

Сейчас я готовлюсь к экзаменам. А чем занимаешься ты? Напиши мне о себе. Жду
от тебя письма.

Пожелания

Подпись

Всего хорошего!

Лука Давиташвили

 

7. Напишите письмо
другу о своей семье (по образцу).

 Основная часть:


·                    

Какая у вас семья
(большая или небольшая)
;


·                    

Назовите членов
вашей семьи
;


·                    

Кому сколько лет;


·                    

Чем они занимаются
(учатся или работают)
;


·                    

Что любят делать в
свободное время
;


·                    

Попросите вашего
друга написать о своей семье
.

 

 

შემაჯამებელი სამუშაო

Тема: Семья


1.                 

Прослушайте текст
и восстановите его (текст №
2).

 Моя семья

 Я _____________ в Кутаиси. У нас
большая ____________: папа, мама, три брата и я. У ________ нет сестёр. У нас
небольшой _________, в котором сейчас живут родители и младшие _________.
Раньше я тоже жил там.

 Мой отец работает в __________. Он
__________. Днём он _________, а после работы любит сидеть __________ и читать
_________ и журналы.

 Моя мама _______. Она работает в
детской _______________. Она __________ и красивая. У неё ___________ волосы,
голубые ____________.

 Мой ___________ брат учится в школе.
Ему ________ лет. Он очень ________ играть в теннис. Мой второй _______ учится
в музыкальной школе. Ему _____ лет. А старший брат _________ в Тбилиси. Он
___________. У него _______ и дети: сын и _________.

 Сейчас я живу __________. Я учусь в
институте. Я __________ пишу письма домой. Скоро у меня _____________ и я
собираюсь приехать в ______________.

 

2. Прочитайте текст и дайте
краткие ответы на вопросы.

Рассказ мальчика.

Мы с моим другом Колей жили в двухэтажном доме в старом районе города.
Сейчас на месте нашего дома начали строить гостиницу. Моей семье дали квартиру
в новом районе. У нас теперь трёхкомнатная квартира на пятом этаже
девятиэтажного дома. У меня есть своя комната и новый компьютер. А родители
моего друга купили частный дом в нашем старом районе.

Мой дом находится недалеко от остановки автобуса. Из нашего района легко
добраться до центра города. Туда ходят автобусы и маршрутки. А дом моего друга
находится между площадью и станцией метро. От его дома до нашей старой школы
можно дойти пешком за пять минут.

Мама хотела, чтобы я пошёл в новую школу, потому что она расположена прямо
перед нашим домом. Но я сказал, что лучше буду вставать на полчаса раньше и
ездить в свою старую школу.

 

1. Где находился дом,
в котором жили мальчики?

________________________________________________________________________________

2. В какой квартире
живёт мальчик сейчас?

_________________________________________________________________________________

 

3. Что собираются
строить вместо старого дома?

_________________________________________________________________________________

 

4. Где находится
новый дом мальчика?

 

 

5. Где находится
новая школа, в которую мать хотела перевести мальчика?

 

 

6. Где решил остаться
мальчик?

_________________________________________________________________________________

 

3. Вставьте слова из рамки (три слова лишних).

 

восьмом газовая газовая лежат стулья часы
удобная отдыхаем завтракаем слушаем районе ванная пианино полке самовар прихожая
холодильник говорим

 Мы живём в большом
городе, в новом______________, в новом девятиэтажном доме на ___________этаже.
У нас не очень большая, но ______________квартира:____________, кухня, спальня,
гостиная, детская, _________и туалет.

 На кухне стоит стол и___________, на
столе – ___________и чашки. Ещё там стоит _____________плита и холодильник.
Посуда на __________и в шкафу. На кухне мы _____________ и ужинаем.

 В гостиной в углу стоит телевизор, в
центре стол, на столе свечи. Ещё там есть___________, кресло, диван и
большие________. В гостиной мы___________, смотрим телевизор, _______________,
играем на пианино и ______________музыку.

4. Напишите рассказ о вашей семье:


·                    

Какая у вас семья
(большая/небольшая)


·                    

Назовите членов
вашей семьи


·                    

Где работают, где
учатся


·                    

Что любят делать в
свободное время

 

 

 

Текст для прослушивания

 

Текст № 2

Моя семья

Я родился в Кутаиси. У нас большая семья: папа, мама, три брата и я. У меня
нет сестёр. У нас небольшой дом, в котором сейчас живут родители и младшие
братья. Раньше я тоже жил там.

Мой отец работает в школе. Он учитель. Днём он работает, а после работы
любит сидеть в саду и читать газеты и журналы.

ირანი, უკრაინა, საქართველო

0
ბოლო ხანს მეც აქტიურად ვადევნებ თვალს უკრაინაში განვითარებულ მოვლენებს, ვღელავ, ტუჩებს ვიჭამ, ზოგჯერ ცრემლიც მომდის. უკრაინა იბრძვის, გრგვინავს, გუგუნებს, კიევის ქუჩებში ცეცხლი ანთია, აქვე, ჩვენს ახლოს, ისტორია იწერება. ჩვენ კი, რა თქმა უნდა, კომპიუტერებთან ვსხედვართ, ვქოთქოთებთ, ვდუღვართ და გადმოვდივართ, სხვის ომში სიბრძნეს ვიჩენთ და, საქმეშემოლეულებივით, ერთმანეთისკენ ვიშვერთ თითებს, განვიხილავთ, საჭიროა თუ არა უკრაინელებისთვის სოლიდარობის გამოცხადება, ვის აქვს აქციებზე მისვლის მორალური უფლება და ვის – არა, ერთმანეთს ძველ ამბებს ვუხსენებთ და დაუსრულებლად ვქილიკობთ. ალაგ-ალაგ ხმასაც ვუწევთ, ვჩხუბობთ, ოპონენტის პარტიულ ინტერესებს ვუსვამთ ხაზს, გავყვირით: „სხვა აქციებზე რომ არ მინახიხარ?” – და ბოლოს მჭექარე სტატუსით ვამთავრებთ: „ვინც არ მეთანხმებით, წამშალეთ, დამბლოკეთ, დამკარგეთ, გამარჯობა არ მითხრათ!”

პოლიტიკურ ნიადაგზე ადამიანების გადამტერება ჩვეულებრივი ამბავი გახდა ჩვენთვის. განსხვავებული მოსაზრებების გამო იყოფა ოჯახები, მეგობრები მტრებად იქცევიან. არ ვაჭარბებ. ჩემი თუ არ გჯერათ, გარშემო მიმოიხედეთ.

 

მე კი, როცა პოლიტიკის გამო ერთმანეთს წაკიდებულ ახლობლებს ვხედავ, შირინ ებადი მახსენდება და მისი წიგნი, „ოქროს გალია”, რომლის თარგმნასაც სულ ახლახან მოვრჩი.
***
არასოდეს დამავიწყდება: 2010 წლის აგვისტო, ლეონი, მექსიკა – უზარმაზარი, ამფითეატრის მსგავსი აუდიტორიის შუაგულში, ერთი შეხედვით, ჩვეულებრივი ქალი დგას და სპარსულად ლაპარაკობს. ჩვენ ყურსასმენები გვიკეთია და სუნთქვაშეკრულები ვსხედვართ. ის ჰყვება ირანელ ქალებზე, სტუდენტებზე, აქტივისტებზე, ჰყვება, როგორია მათი ცხოვრება, ჰყვება, როგორ ისჯებიან მის სამშობლოში ადამიანები თავისუფლების სიყვარულისთვის. ემოციურად და მკაფიოდ ლაპარაკობს. მისი ენა არ ვიცი, მაგრამ მგონია, სინქრონული თარგმანის გარეშეც გავიგებ ყველა სიტყვას. მე მჯერა, რომ სხვადასხვა ეროვნების ადამიანებს უსიტყვოდაც შეიძლება ესმოდეთ ერთმანეთის. 

ასე მოვუსმინე პირველად ირანელი ნობელიანტის შირინ ებადის ლექციას მექსიკაში, ახალგაზრდობის მსოფლიო კონფერენციაზე. მას ნობელის პრემია 2003 წელს გადასცეს მშვიდობის დარგში. ცნობილი იურისტის ოჯახში გაზრდილი ებადი არა მარტო პირველი ირანელი ნობელიანტია, არამედ პირველი ირანელი ქალიც, რომელიც თეირანის საქალაქო სასამართლოს თავმჯდომარედ დაინიშნა.  

წარმოდგენაც კი მიჭირს, რა ძნელია იყო ქალი, რომელიც თანასწორობის, თავისუფლების იდეით და საკუთარი თავის რწმენით გაზარდეს, რომელმაც თავისი განათლებითა და შრომით მიაღწია მიზანს, იყო ორი გოგონას დედა და მოქალაქე ქვეყნისა, რომელიც გართმევს საყვარელ საქმეს, ძვირფასი ადამიანების სიცოცხლეს, თვითრეალიზაციის ყოველგვარ საშუალებას და ყოველდღე სიკვდილით ან პატიმრობით გემუქრება. თეთრი შურით მშურს ქალების, რომლებიც ახერხებენ, ღირსეულად და უშიშრად იცხოვრონ ასეთ სახელმწიფოებში, იბრძოლონ უკეთესი მომავლისთვის, იბრძოლონ ისე, როგორც შეუძლიათ: აქციებზე დგომით, წერით, ციხეში წამებისას – დუმილით, შვილების აღზრდით თუ სხვა გზებით. შირინ ებადისაც მშურს – მან ყველაფერი მოახერხა, რაც ზემოთ ჩამოვთვალე.

შირინ ებადის „ოქროს გალია” 2011 წელს დაისტამბა. წიგნში მოთხრობილი ავტორის ბავშვობის მეგობრების, სამი ძმისა და ერთი დის, ისტორია, რომელიც გულგრილს ვერავის დატოვებს. ეს არის ამბავი ოჯახისა, რომელიც პოლიტიკურმა დაპირისპირებებმა გაანადგურა. სამი ძმა: შაჰის გენერალი, კომუნისტი და ხომეინის მომხრე – ისე გათიშა აზრთა სხვადასხვაობამ, რომ მათი ურთიერთობა ვეღარც საერთო სისხლმა და სახლმა გადაარჩინა და ვეღარც ერთადერთმა დამ. როგორ დასრულდა მათი ამბავი, არ მოგიყვებით – „ოქროს გალიას” სულ მალე გამომცემლობა „ინტელექტი” „ნობელის პრემიის ლაურეატების” სერიით გამოსცემს.

შირინ ებადის წიგნი ადამიანებზეა, რომლებიც ნებით თუ უნებლიეთ მსხვერპლად ეწირებიან რეჟიმს, პოლიტიკას, ერთეულთა ინტერესებს; ოჯახებზეა, რომელთაც ჭერი თავზე ენგრევათ და ნანგრევებში მოყოლილებს მშველელი არ ჰყავთ. ეს წიგნი ჩვენს ცხოვრებაზეცაა, ჩვენს რეალობაზე, იმაზე, რომ სიცოცხლის ბოლო წუთებში არა რომელიმე პოლიტიკოსი ან სულიერი ლიდერი, არამედ დედმამიშვილები და მეგობრები გაგვახსენდება, ისინი კი, შესაძლოა, ჩვენივე დამსახურებით ჩვენ გვერდით არ აღმოჩნდნენ. 
***
ხშირად მსმენია, რომ მთარგმნელის შრომა დაუფასებელია. მე კი ვფიქრობ, რომ როცა საყვარელ წიგნს თარგმნი, მთავარი ის კი არ არის, მკითხველმა შენი სახელი და გვარი დაიმახსოვროს, არამედ მიხვდეს, რატომ მოჰკიდე მის თარგმნას ხელი. 

„ოქროს გალია” დროული წიგნია ჩვენთვის. დროულია იმის ცოდნაც, რომ ყველას აქვს უფლება, ისე გამოხატოს თავისი მოქალაქეობრივი პოზიცია, როგორც უნდა, ნებისმიერ აქციაზე დადგეს და არჩევნებზე საკუთარი შეხედულებისამებრ მისცეს ხმა. თქვენ შესაძლოა სასაცილო მოგეჩვენოთ ჩემი პათოსი, მე კი მგონია, რომ ამ ყველაფრის შეხსენებაც დროულია, თორემ ხანდახან გვავიწყდება, რომ დედამიწა არც ისე პატარაა – ყველანი დავეტევით.

ესპანეთის სასკოლო განათლება

0
ესპანეთში სასკოლო განათლება სავალდებულო (დაწყებითი და საშუალო სკოლა) და დამატებითი განათლებისგან შედგება. აქ არის სახელმწიფო სკოლები, რომლებშიც სწავლა უფასოა, სკოლები თანაგადახდით, სადაც მშობლები ნაწილობრივ იხდიან სწავლის გადასახადს და კერძო სკოლები, სადაც ოჯახები სრულად ფარავენ სწავლის საფასურს. კერძო სკოლები, ამასთან, მოიცავს სრულ საგანმანათლებლო ციკლს, ბაგა-ბაღებიდან და საბავშვო ბაღებიდან სკოლის დამამთავრებელი კლასების ჩათვლით. 

კერძო სკოლები, რომლებსაც კოლეჯებსაც უწოდებენ, თავის მხრივ, ნაციონალურ და ინტერნაციონალურ სკოლებად იყოფა. ინტერნაციონალურ კერძო სკოლებში სწავლების დონე ნაციონალურზე გაცილებით მაღალია, რადგან ისინი აქტიურად იყენებენ მთელ მსოფლიოში აღიარებულ მეთოდოლოგიას სწავლების პროცესში და დაქირავებული ჰყავთ უცხოელი (არაესპანელი) მასწავლებლები, ამიტომ ამგვარი სკოლები უფრო პროგრესულად მიიჩნევა ესპანურ საზოგადოებაში. აქ უფრო ღრმა და კვალიფიციური ცოდნის მიღებაა შესაძლებელი.

ესპანეთში კერძო სკოლებს მეტი თავისუფლება აქვთ მინიჭებული სახელმწიფოსგან, ვიდრე საჯაროს. ეს იმით გამოიხატება, რომ მათ სრულიად დამოუკიდებლად შეუძლიათ სასკოლო პროგრამების შერჩევა. ბევრი კერძო სკოლა ისეთი ქვეყნების სასკოლო პროგრამებს მისდევს, როგორიცაა დიდი ბრიტანეთი, აშშ და საფრანგეთი. ასეთ სკოლებში სწავლება ერთდროულად ორ ენაზე მიმდინარეობს. მათ მოსწავლეებს სკოლის დამთავრების შემდეგ უადვილდებათ იმ ქვეყნების უმაღლეს სასწავლებლებში ჩაბარება, რომლის სასკოლო პროგრამითაც სწავლობდნენ და რომლის ენასაც ეუფლებოდნენ როგორც მეორე ენას.

კერძო სექტორში არსებობს, მაგალითად, ინგლისურ-ესპანური სკოლებიც, რომელთა სასწავლო პროგრამები უშუალოდ ეფუძნება ბრიტანულ სასწავლო გეგმას, თუმცა ესპანური ენა და კულტურა ესპანური საგანმანათლებლო პროგრამის საფუძველზე ისწავლება (The British School of Barcelona). ასეთი სკოლების კურსდამთავრებულნი საფუძვლიან აკადემიურ მომზადებას და საშუალო განათლების ორ სერტიფიკატს იღებენ, რომელთა წყალობითაც თავისუფლად აბარებენ მისაღებ გამოცდებს ისეთ უნივერსიტეტებში, როგორიცაა ოქსფორდი და კემბრიჯი.

ისიც უნდა ითქვას, რომ ასეთივე პროგრამები თავად დიდ ბრიტანეთში ორჯერ ძვირი ღირს.

ამრიგად, კერძო სკოლები ესპანეთში სულ უფრო მეტ პოპულარობას იძენს. განათლების სამინისტრო მკაცრად აკონტროლებს სწავლის დონეს, განურჩევლად იმისა, კერძოა სკოლა თუ სახელმწიფო. სასწავლო დაწესებულებები ვალდებულნი არიან, ყველა ასპექტით აკმაყოფილებდნენ განათლების სფეროში საქმიანობისთვის საჭირო ლიცენზიის მოთხოვნებს. ისეთი მნიშვნელოვანი კომპონენტები, როგორიცაა სწავლების მეთოდოლოგია, მასწავლებელთა კვალიფიკაცია, სკოლის ტექნიკური აღჭურვილობა, საკლასო ოთახში მოსწავლეთა რაოდენობა, გულმოდგინედ ანალიზდება. სკოლა მხოლოდ ამ პირობების დაკმაყოფილების შემთხვევაში იღებს საგანმანათლებლო საქმიანობის ლიცენზიას.

ახლა კი ცალ-ცალკე მიმოვიხილოთ ესპანური საშუალო განათლების თითოეული საფეხური: 

სკოლამდელი განათლება 

სკოლამდელი განათლება ორ ნაწილად იყოფა: ბაგად და საბავშვო ბაღად. ბაგაში სამ წლამდე ასაკის ბავშვებს იღებენ, საბავშვო ბაღში კი სამიდან ექვს წლამდე ასაკისას. ამ საფეხურის გავლა არ არის სავალდებულო. მიუხედავად ამისა, თითქმის ყველა ესპანელ მშობელს დაჰყავს შვილი საბავშვო ბაღში, რადგან მიიჩნევა, რომ ადრეული განვითარება სათანადოდ ამზადებს აძლევს ბავშვს სკოლაში სწავლისთვის, საზოგადოდ, ხელს უწყობს მის სოციალიზაციას. მშობლები შეძლებისდაგვარად ცდილობენ, შვილები მიაბარონ იმ კოლეჯებთან არსებულ საბავშვო ბაღებს, რომელშიც სურთ შემდეგ მისი მიყვანა.
დაწყებითი სკოლა 

ამ საფეხურიდან უკვე სავალდებულო განათლება იწყება. სახელმწიფო სკოლებში სწავლა, როგორც აღინიშნა, უფასოა. დაწყებითი სკოლა მოიცავს სამ ორწლიან ციკლს ანუ ექვს კლასს – 6-დან 12 წლამდე ასაკის ბავშვებისთვის. კანონით, კლასში მოსწავლეთა რაოდენობა 25-ს არ უნდა აღემატებოდეს. კერძო სკოლებში ის შეიძლება კიდევ უფრო ნაკლები იყოს, რაც დადებითად აისახება სწავლის შედეგებზე. სახელმწიფო სკოლებში უცხო ენის სწავლებას რვა წლიდან იწყებენ, ზოგიერთ კერძო სკოლაში კი საბავშვო ბაღიდან, რაც სწავლის მომდევნო ეტაპებზე მეორე და მესამე უცხო ენის დამატების საშუალებას იძლევა. თუ სკოლა ესპანეთის ავტონომიურ რეგიონშია, ესპანურ ენასთან ერთად პირველივე კლასიდან ისწავლება მეორეც (მაგ., კატალონიური, ვალენსიური, გალიციური, ბასკური), რამდენადაც ხსენებული ენები მოცემული ავტონომიური გაერთიანებების ოფიციალურ ენებად მიიჩნევა.
 
სავალდებულო საშუალო განათლება (ESO) 

ეს საფეხური გულისხმობს ოთხწლიან სწავლას – 12-დან 16 წლამდე – და იძლევა საბაზო ცოდნას საბუნებისმეტყველო, ჰუმანიტარულ, ტექნიკურ, კულტურისა და ხელოვნების სფეროებში, უცხო ენებსა და ფიზიკურ კულტურაში. საშუალო სკოლაში სწავლის დასრულების შემდეგ გაიცემა საშუალო სავალდებულო განათლების დამადასტურებელი ატესტატი (el título de Graduado en Educación Secundaria Obligatoria), რომლის მიღებაც აუცილებელია დამამთავრებელ კლასებში (ე.წ. Bachillerato), მერე კი უნივერსიტეტში სწავლის გასაგრძელებლად, ასევე – უმაღლესი პროფესიული განათლების მისაღებად.

განათლების ეს საფეხური სავალდებულო არ არის. მოსწავლეს აქვს ალტერნატივაც: სწავლა გააგრძელოს პროფესიულ სასწავლებელში და აითვისოს რომელიმე ხელობა.
უფროსი კლასები (Bachillerato) 

Bachillerato ეწოდება საშუალო განათლების ზედა საფეხურს, რომლის გავლაც, როგორც ითქვა, სავალდებულო არ არის. აქ მოსწავლეები 16-დან 18 წლამდე სწავლობენ სამი მიმართულებით: ჰუმანიტარული და საბუნებისმეტყველო მეცნიერებებისა და ტექნოლოგიებისა. უფროს კლასებში სწავლისთვის აუცილებელია საშუალო განათლების ატესტატი. მოსწავლე ირჩევს ჩამოთვლილთაგან ერთ-ერთ მიმართულებას, რათა ზედმიწევნით მოემზადოს უმაღლეს სასწავლებელში ჩასაბარებლად მოცემული სპეციალობით. უნივერსიტეტში მოსახვედრად კი აუცილებელია ერთიანი ეროვნული გამოცდების ჩაბარება (ეს გამოცდები გახლავთ საქართველოში დანერგილის ესპანური ანალოგი, სახელწოდებით Selectividad). უფროს კლასებში სწავლისას მოსწავლეები იძენენ ინფორმაციის მოძიების, დამოუკიდებელი თუ ჯგუფური მუშაობის უნარ-ჩვევებს, ეუფლებიან კვლევითი მუშაობისთვის აუცილებელ ჩვევებსაც, რაც მათ ძალიან ეხმარება უნივერსიტეტში სწავლის დროს.

აუცილებელი სასკოლო პროგრამა დგება სახელმწიფო და რეგიონული ხელისუფლებების ერთობლივი მუშაობით. რეგიონული პარლამენტები და მთავრობები განათლების სფეროში საკმაოდ ფართო უფლებამოსილებით სარგებლობენ, ამიტომ ესპანეთის სხვადასხვა რეგიონის სასკოლო პროგრამები შესაძლოა საგრძნობლად განსხვავდებოდეს ერთმანეთისგან. განათლების შესახებ 2006 წელს მიღებული კანონის თანახმად, სავალდებულო საგნების რიცხვი არ უნდა აღემატებოდეს სასკოლო პროგრამის 65 პროცენტს.

ესპანური სასკოლო განათლების კიდევ ერთი უდავო უპირატესობაა მასში მაღალი სპორტული კულტურის არსებობა. ქვეყანაში მიაჩნიათ, რომ საგანმანათლებლო პროცესის ფუნდამენტური ნაწილია ბავშვის ფიზიკური აღზრდა, ამიტომ ესპანეთის სკოლები, უფრო მეტად კი კერძო, განთქმულნი არიან სპორტული დარბაზებითა და ჩოგბურთის, მძლეოსნობის, ფეხბურთის, მინიფეხბურთის, კალათბურთის, ფრენბურთის, ძიუდოს, გოლფისა თუ წყალბურთის მოედნებით.

კატო მიქელაძე – ქართული ფემინიზმის უცნობი ფურცლები

0

„მთელი ისტორია არის ისტორია მამაკაცებისა, მათი ომებისა და რევოლუციისა, მათი შუღლისა და ამბოხებისა, სადაც მდედრობითი სქესი პოლიტიკურ და მოქალაქურ ცხოვრებაში უკანასკნელ ხანამდე არავითარ მონაწილეობას არ ღებულობდა”, – ამბობდა თითქმის ერთი საუკუნის წინ კატო მიქელაძე, ქალთა უფლებების დამცველი და ემანსიპაციის გულმხურვალე მხარდამჭერი და მქადაგებელი, ფემინისტი, პუბლიცისტი, აქტივისტი და უბრალოდ ქალი, რომელმაც სწორედ ამ დამსახურებათა გამო პატრიარქალური ისტორიოგრაფიის გალერეაში სათანადო ადგილი ვერ დაიკავა. მაგრამ დრო არ კარგავს ისტორიისგან გარიყულ ადამიანებს – მათ ღვაწლს, თუმცაღა დაგვიანებით, მაინც წარმოაჩენს. ესენი არიან ქალები, რომლებიც იბრძვიან სამართლიანობისთვის, მომავლისთვის, იბრძვიან საზოგადოების სრულფასოვან წევრად ქცევისთვის, ხმის აქტიური და პასიური უფლებისთვის, განათლებისთვის, თანასწორობისთვის. იბრძვიან უმეტესად მარტო. ეს მათი ბრძოლაა, ქალი-გმირების, ქალი-აქტივისტების, ქალი-პუბლიცისტების, ქალი-დედების, სამაგალითო და ჭკვიანი ქალების, რომლებიც სწორედ მათი სქესის გამო გარიყეს. საზოგადოებამ და ოჯახმა კარი დაუხშო მათ განვითარებას და აქტიურ სოციალიზაციას. დაუჯერებელია, მაგრამ თითქმის ერთი საუკუნის წინათ არსებობდნენ ქალები, რომლებიც იმდროინდელი მძიმე ისტორიული კონტექსტის პირობებშიც კი მთელი სიმწვავით სვამდნენ ქალთა თანასწორობის პრობლემას და გაერთიანებისკენ, სოლიდარობისა და გამოფხიზლებისკენ მოუწოდებდნენ სხვა ქალებს, რომლებიც ელოდნენ, როდის მოაგვარებდა ვინმე მათ მაგივრად მათსავე პრობლემას.
„ასეთი ქალები, ვამბობ მე, წააგვანან იმ გულუბრყვილო ბავშვებს, რომლებსაც რამე შეწუხების დროს უფროსები ეუბნებიან: შენ ოღონდ არ იტირო და მე ბზრიალას მოგიტანო, – და ისინიც უჯერებენ და ელოდებიან დაპირებულ საჩუქარს”, – მკვახე შეფასებებს არ იშურებდა მათთვის კატო.
მწვავე და პირდაპირი იყო მისი საჯარო გამოსვლები. იგი არ ერიდებოდა იმ ქალების კრიტიკას, რომლებსაც არ სურდათ ბრძოლა თავიანთი უფლებებისთვის, არ მოითხოვდნენ, პარტიებს ქალებიც შეეყვანათ კანდიდატთა სიებში: „თქვენ გეუბნებიან, თვითმმართველობა უნდა გადავიდეს ხალხის ხელშიო; სთქვით, რომ ხალხს არ წარმოადგენს მხოლოდ მამაკაცები!” – მიმართავდა მათ და შეახსენებდა, რომ ამქვეყნად კუჭზე ზრუნვა არ კმარა; საჭიროა სხვა ცხოვრება, სადაც ქალის საქმედ მხოლოდ მზარეულობას არ განიხილავენ; რომ ქალი არ არის მხოლოდ ტკბობის საგანი, ვნებათა ღელვის დამამშვიდებელი ობიექტი, სადღეგრძელოების მუზა, ჩიტი, ჩამწყვდეული ჰარამხანაში; ის არ არის მხოლოდ ისტორიული ტიკინა – იგი გაგრძელებაა იმ დიდებულ ქალთა მოდგმისა, რომლებიც ცნობილი იყვნენ როგორც გარეგნული სიტურფით, ასევე შინაგანი სიმდიდრითაც. კატო მაგალითებს არ იშურებდა, რომ გაეღვიძებინა ქალებში თავიანთი პიროვნულობის განცდა და საზოგადოებრივ ცხოვრებაში აქტიურად ჩართვის სურვილი. „ლეკვი ლომისა სწორია, ძუ იყოს, თუნდა ხვადიაო” – ამ აფორიზმსაც შეახსენებდა და თვითგამორკვევისკენ მოუწოდებდა.
ქართველი ფემინისტის კატო მიქელაძის შესახებ ცნობები მწერალმა და გენდერის მკვლევარმა თამთა მელაშვილმა შეკრიბა, წიგნი „კატო მიქელაძე. ქართული ფემინიზმის უცნობი ისტორიები” კი ჰაინრიხ ბიოლის ფონდის ფინანსური მხარდაჭერით გამოიცა. წიგნში შესულია კატო მიქელაძის საჯარო გამოსვლები, ლექციები, პუბლიკაციები, ასევე – მისი პოეტური შემოქმედება. თამთა მელაშვილი აღნიშნავს, რომ წიგნი მისთვის ერთგვარი ცდაა, გაუმკლავდეს დომინანტურ დისკურსს და ფემინისტური პერსპექტივიდან აჩვენოს საქართველოს უახლესი წარსული, როდესაც ქალები იბრძოდნენ საზოგადოებრივ და პოლიტიკურ საქმიანობაში ჩასართველად, ამ უფლებების მოსაპოვებლად.
კატო მიქელაძის საფლავი დღეს დაკარგულია, სახელი – მივიწყებული, საბჭოთა ხელისუფლებას, რომელიც ფემინიზმს დასავლეთიდან იმპორტირებულ ბურჟუაზიულ სენად ნათლავდა, არ გასჭირვებია კატო მიქელაძის ფემინისტური აქტივიზმის უგულებელყოფა – მას პოეტი ქალის სახელი აკმარა.
კატომ თავდაპირველი განათლება ქუთაისის ქალთა გიმნაზიაში მიიღო, თუმცა სწავლის დასრულება ხელმოკლეობის გამო ვერ მოახერხა. მოგვიანებით იგი არალეგალურ რევოლუციურ საქმიანობაშიც იყო ჩართული და ძირითადად აკრძალულ ლიტერატურას ავრცელებდა. სწავლობდა რუსეთში, შემდეგ – შვეიცარიაში, ბრიუსელში. ფემინიზმის ევროპული გამოცდილება პირველად პარიზში მიიღო. შემდეგ მშობლიურ ქუთაისს დაუბრუნდა, თანამოაზრეები შემოიკრიბა და სიცოცხლის ბოლომდე აქტიურ სამოქალაქო ცხოვრებას ეწეოდა. კითხულობდა საჯარო ლექციებს ქალთა მდგომარეობაზე. მისი რედაქტორობით გამოიცემოდა პირველი ფემინისტური გაზეთი „ხმა ქართველი ქალისა”.
არ ვიცი, იყვნენ თუ არა მზად კატო მიქელაძის თანამედროვე ქალები, ეგრძნოთ თავიანთი გამორჩეულობა, მოქალაქეობრივი ვალის სიმძიმე და პასუხისმგებლობა. კატო ამბობდა, რომ დადგებოდა დრო, როცა ამის მოთხოვნილება გაჩნდებოდა, ქალები კი მოუმზადებლები შეხვდებოდნენ მას. წინასწარმეტყველება ახდა – ქალებს დღესაც სჭირდებათ იმის მტკიცება, რომ ისინიც სრულფასოვანი მოქალაქეები არიან, რომ მათაც შეუძლიათ საქმის კეთება, რომ მათაც სჭირდებათ საზოგადოების ნდობა და იმედს არ გაუცრუებენ. ეს პრობლემები დღესაც ისევე აქტუალურია, როგორც მაშინ იყო; დღესაც უთანაბროა და-ძმის უფლებრივი მდგომარეობა მემკვიდრეობის მიღებისას; ქალზე ფიზიკურ ძალადობას მოსახლეობის 34 პროცენტი ამა თუ იმ მიზეზით ამართლებს… სწორედ ასეთი უსამართლობის მსხვერპლთ მოუწოდებდა გაერთიანებისკენ მათი უერთგულესი და ყველაზე აქტიური მხარდამჭერი: „ვისაც დაჰკოდვია გული თავისსავე ოჯახში ქმრისგან, მამისგან, ძმისგან, ვისაც საკუთარ ნაამაგარ ოჯახში არ ჰქონია თანასწორი ხმა, თავისუფალი კუნჭული, გადმოეღვარა ცრემლი თვის საკუთარ, დედაკაცის უბედურებით სავსე ხვედრის ჭირ-ვარამზე, მოგიწოდებთ ყველას, შეუერთდეთ ქალთა სწორუფლებიან დროშას!”
კატომ იცოდა, რომ ქალის ფიზიკური თუ სულიერი გადარჩენა მრავალ სხვა ფაქტორთან ერთად უმნიშვნელოვანესზე – განათლებაზეც იყო დამოკიდებული. იმდროინდელი განათლების სისტემა კი ვერ იქნებოდა ქალისა და მამაკაცის თანასწორუფლებიანობის იდეის მომხრე, სისტემას არ სჭირდებოდა მოაზროვნე ქალები. განათლების სისტემა თავად იყო ამ მახინჯი სტერეოტიპების გამგრძელებელი და სწორედ მასწავლებლები გადასცემდნენ მომავალ თაობებს გენდერულ სტერეოტიპებს. კატოს გამოსავლად განათლების სისტემის რეფორმა და მასწავლებელთა გადამზადება მიაჩნდა. „მომავალი ქართველი ქალის ადამიანური პიროვნების ამაღლებას რომ დღევანდელი ჩვენი პედაგოგთა უმრავლესობა ხელს შეუწყობდეს, ამას ჩვენ ვეჭვობთ, სანამ მათი პსიხოლოგია არ შეიცვლება. როგორც მშობლების, ისე მასწავლებელთაგან აღზრდის მხრივ ყურადღება უნდა ექცეოდეს  ოჯახში და სკოლაში მოსწავლეთა შორის ქალ-ვაჟთა სწორუფლიანობის შეგნებას. ამ მოვალეობის შესრულებას მომავალი თაობის წინაშე დღეს ყველაზე მეტად დედები და მასწავლებელი ქალები უნდა შეუდგნენ”, – ამბობდა ის და დასძენდა, რომ ამ მხრივ სანუგეშოს ჯერჯერობით ვერაფერს ხედავდა.
ქალთა თანასწორობის მტრებს მაშინაც, როგორც დღეს, რამდენიმე არგუმენტი ეკერათ პირზე: მათი აზრით, ქალის საზოგადოებრივი როლი შეუთავსებელი იქნებოდა მათ დედობრივ მოვალეობასთან, კაცთან შრომითი გათანასწორება კი ჩაკლავდა მასში ქალურ სინაზეს და დედობრივ გრძნობებს. კატო ამ შეხედულებებსაც ეხმიანებოდა: „ქალთა უფლების მტერნი გაიძახიან : ქალებს რომ თავისუფლება მივცეთ შრომაში, განათლებაში და საზოგადო ცხოვრებაში, ოჯახსა და შვილებს დაივიწყებენო. რომ გაუშინჯოთ მახვილი თვალით კბილი მათს წუწუნს, ნათლად დავინახავთ, რომ მათ მართლა აწუხებთ არა ოჯახის და შვილების დარდი, არამედ ის მოფიქრება, რომ მოქალაქური უფლებით შემოსილ ქალებს ისინი ტიკინებათ ვერ გახდიან, ვერ შეაცდენენ, ვერ იყიდიან და ვერ გაყიდიან, როგორც დღევანდელ მონა ქალებს ყიდულობენ”. საზოგადოებრივი როლი კი არათუ არ დააზიანებდა ქალის ოჯახურ მდგომარეობას, არამედ გონიერ და მებრძოლ დედას შვილიც ასეთივე ეყოლებოდა. მოქალაქე დედა უწინარესად სწორედ შვილებს სჭირდებოდათ, რადგან მხოლოდ ასეთ ქალს შეეძლო სრულფასოვანი მოქალაქის აღზრდა – ასეთი იყო გზავნილები, რომლებსაც კატო თავის თანამედროვე ქალებს უგზავნიდა.
ქალის როლი კი არასდროს ყოფილა იოლი. მამაკაცების საზოგადოებრივი ცხოვრების ფონზე ის ბურჯივით იდგა და უსიტყვოდ ეზიდებოდა ცხოვრებისეულ ტკივილებს, მსხვერპლად წირავდა საკუთარ სურვილებს. მის მხრებს იყო მინდობილი მძიმე საოჯახო საქმე, შვილების გაჩენა და მათზე ზრუნვა, აღზრდა და განვითარება, მაგრამ მაინც იჩაგრებოდა, მაინც სხვაზე ნაკლები უფლება და ავტორიტეტი ჰქონდა, მატერიალურად ქმარსა და შვილებზე იყო დამოკიდებული.
კატოს მოწოდებეათა სამიზნე მხოლოდ ქალი არ ყოფილა – იგი მამაკაცებსაც მიმართავდა, სთხოვდა მათ, მეტი გულისხმიერება გამოეჩინათ ქალების მიმართ, მიეცათ მათთვის ასპარეზი შრომისა და თავის გამოჩენისა და ისინი ნამდვილად არ შეირცხვენდნენ თავს. „უფლებიანი დედაკაცები მარსზე და იუპიტერზე ცხოვრებას არ აპირებენ, რომ იქ წაიღონ და გაფლანგონ დედამიწაზე აღებული ხელფასი და მით შეავიწროვონ ცხოვრება მამაკაცებისა”, – წერდა კატო.
დღეს, როცა ეს საკითხები კვლავაც მტკივნეულია, კატო მიქელაძის ინტელექტუალური მემკვიდრეობის გაცნობა მოზარდთათვის, ვფიქრობთ, მნიშვნელოვანი უნდა იყოს, ეს კი, როგორც ყოველთვის, მასწავლებელთა ვალია. მათ უნდა გააცნონ მომავალ თაობას ისტორიის ლაბირინთებში დაკარგული, სტერეოტიპებთან მებრძოლი გმირი. სტერეოტიპებთან, რომლებიც რატომღაც მემკვიდრეობით გადადის უკურნებელი სენივით.

როგორ მივიყვანოთ ცხენი პატრონამდე

0
რა ენაზე ლაპარაკობს არაცნობიერი

ჩვენი არაცნობიერი მეტაფორებით გვესაუბრება. მთავარია, მისი ენა ვისწავლოთ. მაშინ საკუთარ თავსაც და სხვებსაც უფრო ადვილად გავუგებთ. არ არსებობს წინასწარ მოცემული ანბანი და ლექსიკონი, რომელსაც შეისწავლიდით და საკუთარი სულის ამოხსნას შეძლებდით. ამ ენის სირთულე ის გახლავთ, რომ ინდივიდუალურია. ერთი და იგივე სახე სხვადასხვა ადამიანთან სრულიად სხვადასხვანაირად აღიქმება, ამიტომ არის, რომ ხშირად გადაცემული შინაარსი შორდება აღქმულს და მეტყველება კარგავს ეფექტურობას.

სამაგიეროდ, შესაძლებელია, იდეას შეუფარდო ისეთი მეტაფორული შინაარსი, რომელიც მეორე ადამიანისთვის ნაცნობი და გასაგებია. ამ შემთხვევაში მთავარია გზავნილი და სწორად აგებული მეტაფორა თქვენი პრობლემების გასაღების პოვნაში გეხმარებათ.

ფსიქოთერაპიაში მეტაფორების მთავარი ძალა იმალება ასოციაციებში, რომლებიც მსმენელში ცოცხლდება. თქვენ შეგიძლიათ შექმნათ მეტაფორა ერთი სიტყვისგან; მსმენელის ქვეცნობიერი დამოუკიდებლად იპოვის გამოსავალს და მიიღებს გადაწყვეტილებას.

მეტაფორის გამოყენების ხელოვნება გულისხმობს, რომ ის, ერთი მხრივ, იყოს რეალისტური, მეორე მხრივ კი ბუნდოვანი, დაუმთავრებელი. მთავარია, ფინალზე ოპტიმისტურ მინიშნებას შეიცავდეს.

და მაინც, რატომ მეტაფორა?

„მეტყველება, რომელიც შედგება აბსტრაქტული ცნებებისგან, მეტაფორული მეტყველებისგან განსხვავდება. მეტაფორების შემთხვევაში ჩვენი გრძნობათა ორგანოები უფრო აქტიურად მუშაობენ და იწვევენ კაშკაშა წარმოდგენებს, რომლებსაც ახლავს ხმა და შეგრძნებები. ისინი „აცოცხლებენ”შეტყობინებას. მეტყველება, რომელიც ცნებებისგან შედგება, სრულიად სხვაგვარად რეგისტრირდება გონებაში. როდესაც თქვენ მიმართავთ მეტაფორებს, მსმენელი იგივდება მხედველობით სურათებთან, ხმასთან, რომელსაც ქმნის სახე, ამასთან, მოსაუბრე აღნუსხავს, „რეგისტრაციას უკეთებს” აზრს და უკეთ იმახსოვრებს საუბარს” (გარი ოლდერი, ბერილ ჰეზერი, NLP).

ალბათ ყველა თქვენგანს ჰქონია შემთხვევა, პირდაპირ ეთქვა თანამოსაუბრისათვის: იყავი ძლიერი… ჯობს, ასე მოიქცე… მაგრამ ადამიანები იშვიათად ითვალისწინებენ გარედან მიღებულ რჩევებს; ისინი თავიანთ შეგრძნებებს უფრო ენდობიან, ვიდრე ვისიმე რეკომენდაციებს.

როგორ გადმოვცეთ აზრი ისე, რომ ცნობიერება არ შევაწუხოთ?

მეტაფორა საუკეთესო საშუალებაა საამისოდ. მეტაფორული დიალოგის დროს: არ ეკამათები თანამოსაუბრეს, არ ცდილობ, ის რამეში დაარწმუნო, არ იწვევ კონფლიქტს. ცნობიერებისთვის ეს არის რაღაც ამბავი, ისტორია, რომელიც არ ეხება საქმეს, არაცნობიერისთვის კი მოქმედების ინსტრუქციაა.

მეტაფორა ყოველთვის უფრო ზუსტად ახასიათებს საგანს ან მოვლენას, ვიდრე პირდაპირი აღწერა. ამავე დროს, მეტაფორა გვეხმარება, უფრო ეფექტურად ვიაზროვნოთ, „რთავს” თავის ტვინის მარჯვენა ნახევარსფეროს და ქმნის ახალ გზებს შემეცნებისთვის.
რა იქნებოდა, მე რომ…

ნეიროლინგვისტური პროგრამირების სპეციალისტები გვირჩევენ, სწორედ ამ კითხვით დავამყაროთ კონტაქტი ჩვენს ქვეცნობიერთან. მეტაფორა შეიძლება გულისხმობდეს საგანს ან არსებას (ხეს, შენობას, პერსონაჟს, ცხოველს). ეს პროცესი აამოქმედებს ინტუიციურად წარმოქმნილ იდეებს, რომლებიც თქვენს ქვეცნობიერ ზრახვებსა და ღირებულებებს გამოხატავს. ამ შემთხვევაში მეტაფორათა საშუალებით თქვენ შეძლებთ კავშირს მარჯვენა ნახევარსფეროსთან.

მაგალითად: „რა მოხდებოდა, მე რომ ხე ვყოფილიყავი”. შეგიძლიათ დაწეროთ პატარა ესეი ამ თემაზე (ან დააწერინოთ მოსწავლეებს) და შემდეგ ყურადღებით წაიკითხოთ ეს ნაწერი – ბევრ რამეს შეიტყობთ თქვენი არაცნობიერი სურვილების შესახებ.
მილტონ ერიქსონის მეტაფორები

„უსმინეთ თქვენს გულს – მან საიდანღაც იცის, რა არის თქვენთვის საჭირო”.

სტივ ჯობსი

მილტონ ერიქსონის თხრობა მეტაფორულობითაა განსაკუთრებული. ფსიქოთერაპიაში იგი მეტაფორებს მნიშვნელოვანი გზავნილებისთვის იყენებდა. მას მიაჩნდა, რომ ადამიანს უამრავი ისეთი რამ ხვდებოდა ცხოვრებაში, რის გამოც შესაძლოა „გზას ასცდენოდა”; თერაპევტს კი მისი გზაზე დაბრუნება ევალებოდა. ამბები, რომლებსაც ერიქსონი ჰყვებოდა, ორპლანიანი გახლდათ: ჰქონდა პირდაპირი მნიშვნელობაც და მეტაფორულიც. უფრო მეტიც – ერთ იდეას იგი მრავალგვარი შინაარსით აფორმებდა – მსმენელისთვის გასაგებ ენაზე.

სტუდენტებს იგი ხშირად უამბობდა ერთ ამბავს, რომელიც ახალგაზრდობაში გადახდა: 

ერთხელ მის ეზოში დაკარგული ცხენი შეეხეტა. ერიქსონმა გადაწყვიტა, იგი პატრონისთვის დაებრუნებინა, მაგრამ ცხენს, სამწუხაროდ, არ ჰქონდა არავითარი ნიშანი, რომ პატრონი ამოგეცნოთ.

ერიქსონი შეჯდა ცხენზე, გაიყვანა იგი გზაზე და ნება მისცა, მიმართულება თავად ამოერჩია. ცხენი გზას დაადგა. ერიქსონი მხოლოდ მაშინ ერეოდა, როცა ცხენი გზიდან გადაუხვევდა. როგორც იქნა, ცხენი მიადგა პატრონის ეზოს. პატრონმა ჰკითხა ერიქსონს: – როგორ გაიგეთ, რომ ცხენი ჩემი იყო? ერიქსონმა უპასუხა: – მე არ ვიცოდი ეს, აი, ცხენმა კი იცოდა. ჩემი ერთადერთი დამსახურება ის არის, რომ არ მივეცი საშუალება, გზიდან გადაეხვია.

ამ ისტორიით ერიქსონი არწმუნებდა სტუდენტებს, რომ სწორედ ასე შეეძლოთ დასახული მიზნის მიღწევა. ერიქსონი მიენდო ცხენის ინსტინქტებს, რადგან იცოდა, რომ მან იცოდა გზა; ადამიანმაც კარგად იცის, რაც სჭირდება და იცის ისიც, როგორ მიაღწიოს ამას. უბრალოდ, გზიდან არ უნდა გადაუხვიოს!

თქვენი შინაგანი ხმა რომ გაიგონოთ, მოსმენა უნდა ისწავლოთ. საკუთარი თავის მოსმენა.

ყველას გვაქვს ინტუიციური ცოდნა, განურჩევლად იმისა, შეგვიძლია თუ არა მისი სიტყვიერად გამოთქმა. მაგალითად, მიდიხართ საყიდლებზე, დადიხართ ერთი მაღაზიიდან მეორეში, იზომებთ, ისინჯავთ და თუ ვინმე გკითხავთ, როგორი ფეხსაცმელი ან ტანსაცმელი გრურთ, უმეტესად პასუხობთ: „არ ვიცი…” მერე კი, როცა უეცრად შეამჩნევთ თქვენთვის სასურველ სამოსს, იტყვით, რომ „აი, სწორედ ასეთი გინდოდათ”, რომ ეს კაბა თუ ფეხსაცმელი სწორედ სათქვენოა. თითქოს არსებობს რაღაც მისტიკური კავშირი თქვენსა და საყიდელ ნივთს შორის…

ასე რომ, ყოველთვის, როცა რაიმე მიზანს დაისახავთ, მიჰყევით საკუთარ თავს. ნუ გაჯიუტდებით და ნუ შეჩერდებით, ნურც გზიდან გადაუხვევთ. ნუ მიაქცევთ ყურადღებას სხვებს. უბრალოდ, უსმინეთ შინაგან ხმას და ყოველთვის გახსოვდეთ, ესეც მეტაფორაა: თქვენ უბრალოდ ადამიანი კი არა, მხედარი ხართ, რომელმაც იცის, როგორ მართოს ცხენი, როდის მიუშვას სადავე, როდის ჩორთით ატაროს და როდის გააჭენოს.

ერთი მასწავლებლის ამბავი

0
ლევან სებისკვერაძე
სპორტის ახალგაზრდა მასწავლებელი სკოლაზე, მოსწავლეებზე, მშობლებზე და სხვა

სკოლა, სადაც გიორგი სპორტს ასწავლის, თბილისის ერთ-ერთ გარეუბანში მდებარეობს. ამ სკოლაში მოსწავლეთა რიცხვი წლიდან წლამდე იმატებს. რატომ? მიზეზი მარტივია: დაცარიელებული ქართული სოფლებიდან წამოსული ოჯახების უმეტესობა სწორედ თბილისის გარეუბნებში სახლდება, სადაც ბინის ქირა დედაქალაქის სხვა უბნებზე ნაკლებია.

გიორგი 28 წლის კაცია. თავის დროზე ფეხბურთელი იყო, ნახევარმცველი, და საკმაო წარმატებითაც თამაშობდა უმაღლესი ლიგის ორ გუნდში. ოფიციალური სტატისტიკის თანახმად, საქართველოს ჩემპიონატის უმაღლეს ლიგაში გამართულ 17 თამაშში ამ ბიჭს 6 გოლი გაუტანია, რაც ახალგაზრდა ნახევარმცველისთვის მშვენიერი შედეგია. მერე მუხლის მენისკი გაუხდა სამკურნალო. მკურნალობამ ცუდად ჩაიარა. ექიმების არაპროფესიონალიზმს გიორგის უფულობაც დაერთო და მოხდა ის, რაც მოხდა… დღეს გიორგი თბილისის ერთ-ერთ სკოლაში სპორტის მასწავლებელია და ამისთვის თვეში დაახლოებით 400 ლარს იღებს. ბუნებრივია, არ ჰყოფნის, მაგრამ რაკი ცოლ-შვილი ჯერჯერობით არ ჰყავს, თავის გატანას ახერხებს.

საუბარი საინტერესო, მაგრამ არცთუ ხალისიანი გამოგვივიდა. თავდაპირველად საერთოდ იუარა – არ მინდა, ჩემზე რამე დაწეროთო. ბოლოს შევთანხმდით, რომ მის გვარს არ ვახსენებდი. პირდაპირ არ უთქვამს, მაგრამ, როგორც ჩანს, არ სურდა, ყოფილი თანაგუნდელების საქილიკო გამხდარიყო. რა არის მის საქმიანობაში საქილიკო, რა თქმა უნდა, არც ეს გაუმხელია.

გიორგის ბევრ რამეზე ვესაუბრე და რაკი ჩვენი საუბარი ინტერვიუს მაინცდამაინც არ ჰგავდა, ვამჯობინე, ცალკეულ საკითხებზე მისი მოსაზრებები ყოველგვარი ტექსტური წანამძღვრის გარეშე გამეცნო თქვენთვის.

მასწავლებლობაზე

„მასწავლებლობა თუ ასეთი რთული იქნებოდა, არ მეგონა. როდესაც სკოლაში მუშაობა გადავწყვიტე, მეგონა, გავერთობოდი, გულს გადავაყოლებდი, მაგრამ სულ სხვანაირად ყოფილა საქმე. ყველა ბავშვი სხვადასხვანაირია, ყველას სხვადასხვანაირად უნდა მიუდგე. მათი ფსიქოლოგიის გაგებაში სხვა მასწავლებლები ძალიან დამეხმარნენ. თავის დროზე, ტექნიკურ უნივერსიტეტში რომ ვსწავლობდი, ბავშვის ფსიქოლოგიასაც გვიკითხავდნენ, მაგრამ მაშინ ფეხბურთს ვიყავი გადაყოლილი და ლექციებზე დასწრებით თავს არ ვიკლავდი. არადა, მასწავლებელს თურმე პირველ რიგში ასეთი რამეების ცოდნა მოეთხოვება”.

სკოლაზე

„ჩვენს სკოლაში მოსწავლეების რაოდენობა ყოველ წელს იმატებს. ხალხი რეგიონებიდან თბილისში ჩამოდის და შვილებიც, რა თქმა უნდა, თბილისის სკოლებში გადმოჰყავთ. სოფლებიდან ჩამოსულ ბავშვებს ხშირად ძალიან უჭირთ ახალ სკოლასთან, ახალ თანაკლასელებთან შეგუება. ზოგიერთისთვის ეს ლამის ტრაგედიაა… სამწუხაროდ, ჩვენს სკოლებში ბევრმა მასწავლებელმა არ იცის, როგორ მიუდგეს ასეთ ბავშვებს და არც სხვა მოსწავლეებს ასწავლიან ახალ თანაკლასელებთან მოქცევას.

თუ სკოლაში მოსწავლეებს შორის ჩხუბი ატყდა, როგორც ყოფილ სპორტსმენს, პირველს მე მეძახიან გასაშველებლად. ხშირად ბიჭები არაფრის გამო ჩხუბობენ. მეც ვყოფილვარ მოსწავლე და მეც მომსვლია ჩხუბი სულელური მიზეზის გამო, მაგრამ ერთია, როდესაც ბიჭები შელაპარაკდებიან ან გოგონას გამო წაიჩხუბებენ და მეორეა, როცა ერთი მეორის დაჩაგვრას ცდილობს. ბევრი მასწავლებელი ასეთ რამეებს ყურადღებას არ აქცევს, რაც არ მომწონს”.

მასწავლებლებზე

„თავი განათლებულ ადამიანად არ მომაქვს, მაგრამ რაკი მასწავლებლობა გადავწყვიტე, ვცდილობ, მეტი ვიკითხო. ჩემი და წიგნების მაღაზიაში მუშაობს და ხშირად მოაქვს თანამედროვე ქართველი თუ უცხოელი მწერლების წიგნები.

როდესაც ჩვენს ქართული ენისა და ლიტერატურის მასწავლებელთან ამ წიგნებზე საუბარი დავაპირე, აღმოჩნდა, რომ ის არათუ არ იცნობს თანამედროვე მწერლებს, არამედ ეზიზღება კიდეც, რადგან, მისი აზრით, დღეს მხოლოდ „გარყვნილებაზე” წერენ და მირჩია, მეც დამენებებინა თავი მათი კითხვისთვის. მეწყინა, რადგან ბევრი წიგნი მართლა საინტერესოა და გულსატკენია, რომ ჩემი დის გარდა მათზე ვერავის ვესაუბრები.

„ჰარი პოტერის” შვიდივე ტომი გადავიკითხე და აღფრთოვანებული დავრჩი. წავიკითხე „ჰობიტიც” – ისიც ძალიან მომეწონა. ჩვენმა რუსულის მასწავლებელმა კი მითხრა, ასეთ წიგნებს ქრისტიანობა კრძალავს, რადგან შიგნით „არაქრისტიანული” რამეები წერიაო. ერთი სიტყვით, ჩვენს სკოლებში პედაგოგების დიდ ნაწილს თანამედროვე ლიტერატურა სძულს, რაც, არა მგონია, ბავშვებთან ურთიერთობას ხელს უწყობდეს.

მოსწავლეებთან ხშირად მისაუბრია „ჰარი პოტერზე”. ზოგმა გამიმხილა, რომ მშობლები უშლიდნენ მის კითხვას, მაგრამ მალულად მაინც წაიკითხეს. არ ვიცი, ვის აძლევს ხელს, ჩვენმა ბავშვებმა ეს წიგნები არ წაიკითხონ, მაგრამ დანამდვილებით შემიძლია ვუთხრა, რომ მათში სიკეთე ბოროტებაზე იმარჯვებს, რაც ძალიან კარგია”.

სპორტზე

„მოსწავლეებისა და მშობლების სპორტისადმი დამოკიდებულება დღესაც ისეთივეა, როგორიც ჩემს ბავშვობაში იყო: ამ საგანს სერიოზულად არ აღიქვამენ და მიაჩნიათ, რომ ვალდებული ვარ, ნიშანი ყველას დავუწერო. მკაცრი მასწავლებელი სულაც არ გახლავართ, მაგრამ ელემენტარული ნორმატივის ჩაბარების გარეშე ჯერ არც ერთი მოსწავლისთვის არ დამიწერია ნიშანი.

თუ ტრაბახში არ ჩამომართმევთ, ვხედავ, რომ მოსწავლეები პატივს მცემენ, მოსწონთ ჩემთან ურთიერთობა და მემეგობრებიან კიდეც. ჰოდა, თუ მეგობრობაა, მეგობრობა იყოს და ერთმანეთს ანგარიში გავუწიოთ… შესაძლოა, ჭარბწონიანმა ბავშვმა ვერ შეძლოს იმდენი, რამდენსაც ვისურვებდი, მაგრამ როდესაც ვხედავ, რომ ის სხვებთან ერთად დარბის ან რაიმე ტიპის ვარჯიშს ასრულებს, ვრწმუნდები, რომ მას პასუხისმგებლობის გრძნობა აქვს. ასეთ მოსწავლეს ნიშანს არასოდეს დავაკლებ”.


მოსწავლეთა მშობლებზე

„მწერალი რომ ვიყო, მოსწავლეების მშობლებზე ერთ კარგ რომანს დავწერდი. არ ვიცი, სხვა ქვეყნებში როგორ არის, მაგრამ საქართველოში მოსწავლეების მშობლები ძალიან უცნაური ხალხია. შვილი თითქმის ყველას გენიოსი ჰგონია და წარმოდგენაც კი უჭირს, რომ შესაძლოა, ის ზარმაცი, თავხედი და უზრდელი იყოს. სხვა მასწავლებლები მარიგებენ, მოსწავლეების მშობლებთან კონფლიქტში არ ჩავება, მაგრამ მთიული ვარ და ხასიათი მაქვს ასეთი – ძალიან მიჭირს, უსამართლო პრეტენზიებს წავუყრუო.

ერთხელ ერთი მშობელი მომივარდა, როგორ გაბედე და ჩემს შვილს შეფასება არ დაუწერეო… როგორ დამეწერა, როცა ბავშვი მთელი წლის განმავლობაში სულ ორ-სამჯერ მყავდა ნანახი?! პრეტენზია არ იკმარა და გამლანძღა კიდეც… ისე დამაკარგვინა წონასწორობა, კინაღამ ხელი გავარტყი. ბავშვები ჩაგვიდგნენ შუაში. მერე ძალიან შემრცხვა… მოსწავლეების თვალში ავტორიტეტის მოპოვება ძნელია, ერთმა არასწორმა ნაბიჯმა კი შესაძლოა ერთბაშად დაგაკარგვინოს”.

ჟურნალ „მასწავლებელზე”

„ჟურნალ „მასწავლებლის” ერთ-ერთი ნომერი პირველად ჩვენი სკოლის დირექტორის კაბინეტში ვნახე. დირექტორმა ჟურნალი მაჩუქა. თვალი გადავავლე, მომეწონა და მას შემდეგ ხშირად ვკითხულობ. ჩემთვის, ახალბედა პედაგოგისთვის, იქ ბევრი საინტერესო რამ წერია. თქვენს ინტერნეტგაზეთსაც ვადევნებ თვალს და მინდა, დიდი მადლობა გადავუხადო ყველას, ვინც აქ წერს. არ მიყვარს ინტერვიუს მიცემა, როცა ფეხბურთს ვთამაშობდი, მაშინაც კი ვერიდებოდი, მაგრამ თქვენს ჟურნალს დიდ პატივს ვცემ და საუბარზეც ამიტომ დაგთანხმდით”.

“სხვა”- სამხრეთ კავკასიის ქვეყნების ისტორიის სასკოლო სახელმძღვანელოებში (წერილი მეორე)

0
ბ. “სხვა” სომხეთის ისტორიის სასკოლო სახელმძღვანელოებში
ჩემს მეორე წერილში შევეხები სომხეთის ისტორიის სასკოლო სახელმძღვანელოებს იმ კვლევის კონტექსტში, რომლის შესახებაც პირველი წერილის შესავალში უკვე მოგახსენეთ: სახელდობრ, როგორ არის დანახული `სხვა ხალხი~ სომხეთის ისტორიის სასკოლო სახელმძღვანელებში. ჩვენ (პ. რამიშვილთან ერთად) განვიხილეთ შემდეგი სახელმძღვანელოები: VII კლასი _ ავტორები: ვ. ბარხუდარიანი, გ. მარქარიანი, ი. ღარიბიანი, პ. ოვანესიანი, გ. არუთინიანი, გ. გრიგორიანი, პ. ჩობანიანი. გამ. `მაკმილანი-არმენია~, ერევანი, 2009; VIII კლასი _ ავტორები: პ. ჩობანიანი, ვ. ბარხუდარიანი, ა. ხარატიანი, ე. კოსტანძიანი, რ. გასპარიანი, დ. მურადიანი, რ. სააკიანი, ა. აკოფიანი. გამ. `მაკმილანი-არმენია~, ერევანი, 2007; IX კლასი _ ავტორები: ვ. ბარხუდარიანი, ა. აკოფიანი, გ. არუთინიანი, ვ. ყაზანეციანი, ი. ოვსეპიანი, ე. მინასიანი, ე. მელქონიანი. გამ. `მაკმილანი-არმენია~, ერევანი, 2008; X კლასი, ნაწ. I _ ავტორები: ა. მელქონიანი, გ. ავეტისიანი, ა. მოვსესიანი, პ. ოვანესიანი, ე. დანელიანი. გამ. `ზანგაკ-97~, ერევანი, 2009; X კლასი, ნაწ. II _ ავტორები: ა. მელქონიანი, გ. ავეტისიანი, ა. მოვსესიანი, პ. ოვანესიანი, ე. დანელიანი, ვ. ბარხუდარიანი, გ. არუთინიანი, პ. ჩობანიანი. `ზანგაკ-97~, ერევანი, 2009; XI კლასი, ნაწ. I _ ავტორები: ა. მელქონიანი, ვ. ბარხუდარიანი, გ. არუთინიანი, პ. ჩობანიანი, ა. სიმონიანი, ა. ნაზარიანი. გამ. `ზანგაკ-97~, ერევანი, 2010; XI კლასი, ნაწ. II _ ავტორები: ა. მელქონიანი, პ. ჩობანიანი, ა. სიმონიანი, ა. ნაზარიანი, ვ. ბარხუდარიანი, ე. გრიგორიანი, კ. ხაჩატრიანი. `ზანგაკ-97~, ერევანი, 2010.

თავიდანვე უნდა გამოიყოს ამ სახელმძღვანელოებისთვის დამახასიათებელი მომენტი _ XX საუკუნემდე სომხეთის `მტრებად~ ძირითადად წარმოდგენილია სხვადასხვა იმპერია თუ სახელმწიფო – სასანური და სეფიანთა სპარსეთი, თურქ-სელჩუკები და ოსმალები, ბიზანტიელები, არაბები, მონღოლები… მაგალითად: `სპარსეთში სომხების ძალით გადასახლების გეგმა იყო ყველაზე დიდი ბოროტება, რომელიც ჩაიდინეს სომეხი ხალხის წინააღმდეგ~ (VII კლ., გვ. 180); ან `სახალიფო და საჯიანების ატროპატაკანის საემირო მტრული თვალით უყურებდნენ სომხეთის სამეფოს გაძლიერებას~ (XI კლასი, I ნაწ., გვ. 10); ან `ჯვაროსნები ხშირად ძარცვავდნენ და არბევდნენ სომხურ დასახლებებს. მათ ასევე დაიპყრეს სომეხ დიდებულთა კუთვნილი მიწები ჩრდილოეთ სირიაში და ევფრატის ნაპირებთან~ (XI კლ., I ნაწ., გვ. 44); XX საუკუნეში კი სომხეთისა და სომეხი ხალხის `მტრებად~ ძირითადად ჩანან თურქები და აზერბაიჯანელები. მოვიყვანთ ორიოდე დამახასიათებელ მაგალითს: `აზერბაიჯანი ცდილობდა, საფრთხე შეექმნა სომხეთის დამოუკიდებლობისთვის~ (IX კლასი, გვ. 21); `თურქეთის მთავრობის მძიმე საგადასახადო პოლიტიკის მიზანი იყო სომხების ეკონომიკური სიძლიერის შესუსტება, ქვეყნიდან მათი ემიგრაცია~ (VIII კლ., გვ. 93). აქვე აუცილებლად უნდა ითქვას, რომ, როგორც აზერბაიჯანის ისტორიის სახელმძღვანელოებში, სომხურ სახელმძღვანელოებშიც ყველაზე პრობლემური ყარაბაღის საკითხია და ორივე მხარე მას ცალმხრივად აშუქებს. ამ საკითხის გავლენით, ერთმანეთზე წერისას ორივე ქვეყნის ავტორები მეზობელი ხალხის მიმართ ისეთ შეურაცმყოფელ ფრაზებსა და ეპითეტებს იყენებენ, რომლებიც არ შეეფერება არც ერთი ქვეყნის სასკოლო სახელმძღვანელოების მიზნებს და მიუღებელია. მხოლოდ ერთგან, VIII კლასის სომხეთის ისტორიის სახელმძღვანელოში, ვხვდებით სომხურ-აზერბაიჯანული დაპირისპირების ობიექტურად გააზრების მცდელობას. ავტორები 126-ე გვერდზე წერენ, რომ ცარისტული რუსეთი 1905 წელს ყოველმხრივ ცდილობდა, რელიგიურ და ეთნიკურ ნიადაგზე გაეღვივებინა შუღლი სომხებსა და აზერბაიჯანელებს შორის, რის წინააღმდეგაც გამოვიდა ორივე ხალხის მოწინავე ინტელიგენცია. თუმცა ეს მაგალითი, სამწუხაროდ, სასიამოვნო გამონაკლისს წარმოადგენს.

რაც შეეხება საქართველოს და ქართველებს, სომხეთის ისტორიის სახელმძღვანელოებში მოყვანილია სომხებისა და ქართველების თანამშრომლობის მრავალი მაგალითი, რაც მისასალმებელია და მოსწავლეთა მიერ მეზობელი ხალხის პოზიტიურ კონტექსტში გააზრებას უწყობს ხელს. ასეთი მაგალითებია: ალბანეთის, სომხეთისა და ქართლის ერთობლივი გამანთავისუფლებელი ბრძოლა V საუკუნეში (VII კლ. გვ. 38, 45); სომეხი ხალხის თანამშრომლობა ქართველ მეფეებთან _ დავით IV აღმაშენებელთან, თამართან, გიორგი IV ლაშასთან, დავით VII ულუსთან (VII კლ. გვ. 124-133; XI კლ., I. გვ. 34); ქართლის მეფის ვახტანგ VI-ის კარზე სომეხი მხედართმთავრის დავით ბეგის მოღვაწეობა (VIII კლ. გვ. 19); XVIII საუკუნის სომხეთის განმათავისუფლებელი მოძრაობის ლიდერების ისრაელ ორის, იოსებ ემინისა და შაგამირ შაგამირიანის კავშირი საქართველოსთან და ამ კავშირის საშუალებით სომხეთის გათავისუფლების გეგმა (VIII კლ. გვ. 9, 27, 32; XI კლ., I. გვ. 113-119, 125); ერეკლე II-ის დროს სომხებისა და ქართველების თანამშრომლობის მრავალი მაგალითი (XI კლ., I. გვ. 129-130, 133); თანამედროვე ეპოქაში საქართველოსთან მეგობრული ურთიერთობის სასიცოცხლო მნიშვნელობის ხაზგასმა (IX კლ. გვ. 148-149) და სხვ.

ამავე დროს, ზოგან გვხვდება ისეთი პასაჟებიც, რომლებიც სომეხ მოსწავლეს საქართველოსა და ქართველებისგან „მტრის ხატს” შეუქმნის. მაგალითად, IX კლასის სახელმძღვანელოს 24-ე გვერდზე ვკითხულობთ, რომ 1918-1920 წლებში ერთადერთი ქვეყანა, რომლის მიმართაც დამოუკიდებელ სომხეთის სახელმწიფოს ტერიტორიული პრეტენზიები არ ჰქონია და რომელთანაც მეგობრულ ურთიერთობას ინარჩუნებდა, ირანი იყო. ამის მიზეზად კი დასახელებულია მეფის რუსეთის მიერ განხორციელებული პოლიტიკა, როდესაც ტერიტორიები `უსამართლოდ~ გადანაწილდა. მოყვანილია მაგალითიც: ახალქალაქი (ჯავახეთი) და ლორე თბილისის გუბერნიას მიაკუთვნეს; ამის გამო საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის მთავრობა ყოველნაირად ცდილობდა ამ ტერიტორიების შენარჩუნებას, რამაც გამოიწვია საქართველო-სომხეთის 1918 წლის კონფლიქტი. იმავე სახელმძღვანელოს 179-ე გვერდზე ვკითხულობთ, რომ საბჭოთა ხელისუფლების წლებში იზღუდებოდა საქართველოში მცხოვრები სომხების ეროვნულ-კულტურული მოღვაწეობა და ეს ტენდენცია ადგილობრივი ნაციონალისტური ორგანიზაციებისა და ჯგუფების მხრივ დღემდე გრძელდება. XI კლასის სახელმძღვანელოს I ნაწილის 137-ე გვერდზე წერია, რომ განადგურებისა და გადასახლების, ასევე მისი ნაწილის გაქართველების შედეგად ჯავახეთში მცხოვრები სომხური მოსახლეობა მკვეთრად შემცირდა. იქვე, 140-ე გვერდზე, ვხვდებით ასეთ ფრაზას: `არ დასჯერდნენ რა მათი დამხმარე ქრისტიანების ძარცვას, რუსულმა ჯარმა და მასთან მყოფმა ქართველმა და მეგრელმა (?!) მოლაშქრეებმა ახალციხის გავარიდან ძალით აყარეს და საქართველოში გადაასახლეს 1500 ოჯახი, მათ შორის – სომეხი და ქართველი ქრისტიანები, 50 000 სული საქონლითურთ. ამის შედეგად ახალციხესა და ახალქალაქში მკვეთრად შემცირდა სომხური მოსახლეობის რაოდენობა~. აქ შეიძლება ითქვას, რომ, ჯერ ერთი, ქართველებისა და მეგრელების ცალკე კონტექსტში წარმოჩენა არამეცნიერული და საქართველოს მიმართ არამეგობრული ჟესტია და მეორე – თავად ავტორების ციტატიდან ჩანს, რომ გადაასახლეს ქართული მოსახლეობაც, რაც მეფის რუსეთის იმპერიული პოლიტიკის ერთ-ერთი პრიორიტეტი იყო. 277-ე გვერდზე ვკითხულობთ, რომ ქართველი მენშევიკები და აზერებაიჯანელი მუსავატელები ერთობლივად იბრძოდნენ, რათა არ შექმნილიყო დამოუკიდებელი სომხეთის რესპუბლიკა. იმავეს იმეორებენ 279-ე გვერდზე. ასეთივე ტენდენცია ჩანს XI კლასის სახელმძღვანელოს II ნაწილშიც, რომლის 189-ე გვერდზე ავტორები კვლავ ხაზს უსვამენ საქართველოსა და აზერბაიჯანის მთავრობათა ბრძოლას სომეხი ბოლშევიკების წინააღმდეგ (?!). აქ კარგად გამოჩნდა ავტორების ტენდენციურობა, რადგან ყველა ობიექტურმა ისტორიკოსმა იცის, რომ 1918-1921 წლებში საქართველოსა და აზერბაიჯანის მთავრობები იბრძოდნენ საზოგადოდ ბოლშევიკების (ქართველების, სომხების, აზერბაიჯანელების, რუსების…) და ბოლშევიზმის წინააღმდეგ და ასევე მოიქცეოდა ნებისმიერი მთავრობა, რათა აღეკვეთა ბოლშევიკების მიერ მათი ძალაუფლების დამხობა. იმავე სახელმძღვანელოს 195-ე გვერდზე ხაზგასმულია, რომ იმავე პერიოდში საქართველოში არსებული 80-მდე სომხური სკოლა ძალიან ცუდ მდგომარეობაში იყო. აქაც საჭიროა ითქვას, რომ ასევე ცუდ მდგომარეობაში იყო ქართული სასწავლებლებიც, რაც ქვეყნის სიდუხჭირის გამო ხდებოდა. ნაცვლად იმისა, ავტორებს მოსწავლეებისთვის მიეთითებინათ, რომ მეზობელ, მეგობარ ქვეყანაში ჯერ კიდევ XX საუკუნის დასაწყისში 80-მდე სომხური სკოლა არსებობდა, რაც საქართველოში ეროვნული უმცირესობების მიმართ ტოლერანტულ დამოკიდებულებას უსვამს ხაზს, მათ ნეგატიური მომენტის წარმოჩენა გადაწყვიტეს. ამ სახელმძღვანელოშიც ლორე და ჯავახეთი არაერთხელ არის გამოცხადებული `ძირძველ~ სომხურ ტერიტორიად. ასევე წერენ, რომ საქართველოსა და სომხეთს შორის სწორედ ამ ტერიტორიების გამო მიმდინარეობდა 1918 წელს ომი, რომელიც სომხეთის გამარჯვებით დასრულდა (?!). ამაზე ჩვენ მივუთითეთ, რომ, ჯერ ერთი, ახალციხისა და ახალქალაქის სომხურ ქალაქებად გამოცხადება, რბილად რომ ვთქვათ, არამეცნიერულია, რაზეც მხოლოდ მათი სახელების ქართული ეტიმოლოგიაც მიუთითებს; მეორე – საკამათოა საქართველო-სომხეთის 1918 წლის ომის სახელმძღვანელოში აღწერილი მიზეზები და შედეგები, მაგრამ ეს ჩვენი სტატიის მიზანს სცდებოდა და მხოლოდ ამიტომ არ ჩავებით დისკუსიაში; და მესამე – მეზობელი ხალხის `მტრად~ წარმოჩენა თანამედროვე განათლების პრიორიტეტებს არ ეთანადება.

ქართული ტერიტორიები სომხურადაა წარმოჩენილი სხვა სახელმძღვანელოებშიც – VIII კლასი, გვ. 45, 79. VIII კლასის სახელმძღვანელოს 79-ე გვერდზე ბათუმიც კი დასავლეთ სომხეთის ნაწილადაა დასახელებული. საქართველოს ნაწილი სომხურ ტერიტორიებსაა მიკუთვნებული სახელმძღვანელოებს თანდართულ რუკებშიც. აქ მოსწავლეს აუცილებლად გაუჩნდება კითხვა: რატომ და როდის დაიპყრო `მეგობარმა~ საქართველომ `ძირძველი~ სომხეთის ტერიტორიის ნაწილი და თუ მეგობარია, რატომ არ უნდა დაგვიბრუნოს მან ეს მიწები? საერთოდ, აზერბაიჯანული და სომხური სახელმძღვანელოების ავტორთა მიდგომები რომ გავანაალიზოთ, აღმოჩნდება, რომ მთელი სამხრეთ საქართველო და აღმოსავლეთ საქართველოს დიდი ნაწილი ან `ძირძველი~ აზერბაიჯანული, ან `ძირძველი~ სომხური მიწაა. ბუნებრივად ჩნდება კითხვა: როდის იყო საქართველო ასეთი `ზესახელმწიფო~, რომ შეძლო, დაეპყრო და შემდეგ შეენარჩუნებინა (რაც გაცილებით ძნელია) აღნიშნული ტერიტორიები? ამ კითხვაზე პასუხი, რა თქმა უნდა, არ არსებობს. ჩვენ ამ სახელმძღვანელოთა ავტორებს ასეთი რეკომენდაცია მივეცით: მოსწავლეებს უნდა ავუხსნათ, რომ ისტორიული განვითარების განმავლობაში მეზობლად მცხოვრები ხალხების მიწები ხშირად ხელიდან ხელში გადადიოდა, თუმცა ეს არ იძლევა საფუძველს, ისინი ამა თუ იმ ხალხის `ძირძველ~ ტერიტორიად გამოვაცხადოთ. მაგ., ტიგრან II დიდის სომხეთში მეფობის დროს არა მხოლოდ ქართლის, არამედ მესოპოტამიისა და მცირე აზიის ნაწილიც მისი სამეფოს შემადგენლობაში შევიდა, მაგრამ `ძირძველ~ სომხურ ტერიტორიად მათი გამოცხადება უბრალოდ სასაცილოა; ასევე დავით აღმაშენებლისა და მისი მემკვიდრეების მეფობის დროს, XII საუკუნესა და XIII საუკუნის I ნახევარში, სომხეთი და აზერბაიჯანის ნაწილი საქართველოს სამეფოს შემადგენლობაში იყო, მაგრამ არც ერთი საღად მოაზროვნე ქართველი ისტორიკოსი მათ `ძირძველ~ ქართულ ტერიტორიებად არ გამოაცხადებს. საბოლოოდ, შეიძლება ითქვას, რომ სომხეთის ისტროიის სახელმძღვანელოებში შენარჩუნებულია ძველი, `გმირული~ პათოსით გაჟღენთილი სტილი, სადაც სომხები – თითქმის ყოველთვის პოზიტიურად, ხოლო `სხვები~ ძირითადად დამპყრობლებად ან მტრებად, იშვიათად კი მეგობრებად და პარტნიორებად არიან წარმოცენილნი.

ვიდეობლოგი

მასწავლებლის ბიბლიოთეკას ახალი წიგნი შეემატა- სტატიები განათლების საკითხებზე

ჟურნალ „მასწავლებლის“ თითოეული ნომრის მომზადებისას, ცხადია, ვფიქრობთ მასწავლებელზე და იმ საჭიროებებზე,რომელთა წინაშეც ის ახლა დგას. ვფიქრობთ მასწავლებელზე, რომელიც ჩვენგან დამოუკიდებლადაც ფიქრობს, როგორ მოემზადოს გაკვეთილისთვის, რა...