ერთი ვაჟიკა იყო, ჩემი კლასელი. იყო რა, არის კიდეც. ჩემს უბანში ცხოვრობდა. მე ორი წლის წინ შევიცვალე საცხოვრებელი ადგილი, ის, ალბათ, ახლაც ჩემს ძველ უბანში ცხოვრობს. ჰოდა, ერთხელ მასწავლებელმა სახალისო გამოკითხვა ჩაგვიტარა მთელ კლასს. ყველა ვამბობდით, ვის რა გვინდოდა გამოვსულიყავით. უჰ, რა ვერსიებს აღარ მოისმენდით, სახელოვნებო სფეროთი დაწყებული, არარსებული პროფესიებით დამთავრებული; ზოგს მსახიობობა გვინდოდა, ზოგს – პოლიციელობა, ზოგს – კარატისტობა და ზოგსაც – უცხოპლანეტელობა. ჰო, იყო ასეთიც, ჩემი ერთი გვარსარდავასახელებ კლასელი, რომელსაც, არც მეტი, არც ნაკლები, უცხოპლანეტელობა ჰქონდა გადაწყვეტილი. მასწავლებელი ჩაეკითხა, კოსმონავტობას ხომ არ გულისხმობო და ამან, არაო, სახელდობრ (სინამდვილეში მან გამოიყენა რუსული სიტყვა „იმენა”, – ავტ. შენ.) უცხოპლანეტელობა მინდაო. არ ვიცი, რა გეგმა ჰქონდა ამ მიზნამდე მისაღწევად, მაგრამ ფაქტია, რომ მისი მისწრაფება ბევრად უფრო საინტერესო და მრავლისმეტყველი იყო, ვიდრე ვაჟიკას სურვილი. ვაჟა ადგა და გამოაცხადა, უბნის ბიჭი მინდა ვიყოო. რას ნიშნავს ეს უბნის ბიჭიო, შეშფოთდა მასწავლებელი, ქურდობას გულისხმობო? არაო, ვაჟიკამ, არც ქურდობა მინდა და არც კაიბიჭობა, თუმცაღა პატივს ვცემ ზემორე ჩამოთვლილ სუბიექტებსო (როგორც ხვდებით, არც ვაჟიკას უსაუბრია მსგავსი ლექსიკით, – ავტ. შენ.), მაგრამ მაგხელა პრეტენზიები არ მაქვს, უბრალოდ უბნის ბიჭობა მინდაო, აი, მინდა ჩემს უბანში ვიყო, ვიტრიალო, ძმაკაცებთან ერთად ვიქეიფო, სამეზობლოს პატივი ვცე და სამეზობლოც პატივს მცემდესო და უბრალოდ, უბნის ბიჭობა მინდაო. მოკლედ, შეიძლება ითქვას, რომ კლასიდან ყველაზე ადრე ვაჟიკამ მიაღწია საწადელს (თუმცა არაფერი ვიცი ჩემი მეორე კლასელის გაუცხოპლანეტელების შესახებ – შესაძლოა, მანაც მიაღწია და გვიმალავს, მაგრამ ჩვენ ვაჟიკას დავუბრუნდეთ, – ავტ. შენ.), დიახ, სანამ ჩვენ ვაბიტურიენტობდით, საზეპიროებს ვიზუთხავდით, სხვადასხვა სპეციალობაში გამოცდებს ვაბარებდით და ა.შ., ვაჟიკა უბნის ბიჭი გახდა. აი, ასე, დილა რომ თენდება, იღვიძებს ვაჟიკა და უბანში გამოდის. აღსანიშნავია, რომ სხვა „ვაჟიკებიც” არსებობენ, რომლებიც ასევე უბნის ბიჭები გახდნენ. ჰოდა, იკრიბება ეს ნარჩევი საზოგადოება, ხან ქეიფობს, ხან ის, ხან ეს, ხან კი უბრალოდ „აბირჟავებს” და კმაყოფილია თავისი ცხოვრებით. თუმცაღა ამ სტატუსის მქონე სუბიექტებისგან ხშირად გაიგონებთ ფრაზებს: „ცხოვრებამ მოიტანა”, „რას იზავ, ძმაო, კაი კაცებს არ აფასებენ ამ ქვეყანაში”, „აბა, მე აქ უნდა ვიდგე ეხლა?!” – მაგრამ მთლიანობაში მაინც კმაყოფილები არიან და ეს კმაყოფილება მათ ყოველდღიურობაში მჟღავნდება. იცნობენ თითქმის ყველა მეზობელს და თუ უბანში ახალი მაცხოვრებელი გამოჩნდა, ცდილობენ მის გაცნობასაც, მაინც, ყოველი შემთხვევისთვის, ან მას რომ გაუჭირდეს რამე, ან ბიჭებს დასჭირდეთ მისი დახმარება… ეს უბნის ბიჭები არიან უბნის სული და გული, ხან ღამის სამ-ოთხ საათზე ტკბილად (და უნდა ითქვას, რომ ხშირად უსმენოდ) მომღერლები, ხან მეგობრულად მაგინებლები, ხან მოაყალმაყალეები, ხან კი მშვიდები და უწყინრები. რაც მთავარია, ისინი გრძნობენ პასუხისმგებლობას, რომელიც მათ ცხოვრებამ დააკისრა: დაიცვან საკუთარი უბანი, ზურგი გაუმაგრონ სამეზობლოს და მოაწესრიგონ ყოველგვარი გაურკვევლობა, რაც კი მათ უბანში წარმოიშობა, ანუ, უფრო ლიტერატურულად რომ ვთქვათ, „დააყენონ პალაჟენია”. ეს კარგი, მაგრამ ჩემს კლასელ ვაჟიკას, ჩემს მესამე კლასელ ვაჟიკას, ჩემს მეგობარ რვა წლის ვაჟიკას რა ხიბლავდა ასეთ ცხოვრებაში? აი, ეს კითხვა მაწუხებს იმ დღის შემდეგ და ვფიქრობ, ერთგვარი გასაღები ვუპოვე კიდეც საიდუმლოს, რომელიც აშკარა სპილოა ოთახში და რომელსაც ხშირად არცთუ დიდ ყურადღებას აქცევენ მშობლები და მასწავლებლები. მე დღემდე მგონია, რომ სასწავლო პროცესზე, განათლება-შემეცნებაზე და, საზოგადოდ, ინდივიდად ჩამოყალიბებაზე უფრო დიდ გავლენას ახდენს საკლასო ოთახს მიღმა, გაკვეთილებისთვის განკუთვნილი დროის ამოწურვის შემდეგ მიმდინარე მოვლენები, ვიდრე თავად შიდა პროცესი. რა თქმა უნდა, არ ვცდილობ გაკვეთილების მნიშვნელობის დაკნინებას, მხოლოდ იმის თქმა მინდა, რომ ე.წ. „სწორი გზიდან გადახვევა” ხშირად სწორედ სკოლის მიღმა ხდება და შემდეგ ძალიან რთულია „ვაჟიკების” სწორ გზაზე დაბრუნება, მათი სასწავლო პროცესისკენ მოქცევა. არა, მორჩა, ის უკვე იქითა მხარეს ფიქრობს, უბნის ბიჭობაზე ოცნებობს, იმ მშვიდ და პასუხისმგებლობისგან თავისუფალ ცხოვრებაზე, რომელიც ამ ამპლუას ახლავს თან. ჰოდა, ასე რომ არ მოხდეს და ვაჟიკებიც შედგნენ ინდივიდებად, უფრო მეტად უნდა მივაპყროთ ყურადღება მათ ფიქრებს, სკოლისმიღმა ინტერესებსა და იმ გარემოებებს, რომლებშიც ისინი ერთგვარ რომანტიკას ხედავენ.

მოდი, გამოვყოთ ვაჟიკას ოცნებისეული რომანტიკის მთავარი შტრიხები, ანუ უბნის ბიჭობის უპირატესობანი:

1. უბნის ბიჭს, როგორც უკვე აღვნიშნე, თითქმის არ გააჩნია პასუხისმგებლობა, თუმცაღა, რა თქმა უნდა, აქვს ოჯახი, ხშირად ჰყავს ცოლ-შვილიც. უბნის ბიჭი როგორღაც ცხოვრობს, ხან ძმაკაცების, ხან ტოტალიზატორის და სხვა ტიპის სათამაშო ობიექტების, ხან ნათესავების, უფრო ხშირად კი ცოლისა და მშობლების ხარჯზე.

2. უბნის ბიჭს არ უწევს დილით ადრე გაღვიძება, ის იღვიძებს მაშინ, როცა თავად სურს. თუნდაც ერთი დღე გამოტოვოს, ეს საპატიოა, თუ წინა დღეს ძმაკაცებთან ერთად იქეიფა და დაღლილია. ჰო, დაღლილი. განა არ მოგისმენიათ, როგორ ამშვიდებენ მთვრალ, მოაყალმაყალე უბნის ბიჭებს მათი ახლობლები: „კარგი, კარგი, მორჩი ახლა სმას, დაიძინე, დაისვენე, დაისვენე”. უბნის ბიჭიც იფერებს ამ საკაცობრიო დაღლილობას და დიდი გაწევ-გამოწევისა და გინების მერე წვება და ისვენებს, თანაც ისე, რომ სინდისიც არ ქენჯნის – ის ხომ დაღლილია.

 

3. უბნის ბიჭის საცხოვრებელი ადგილი უფრო ვრცელია, ვიდრე თითოეული ჩვენგანისა. ის სცდება ბინის, კორპუსისა და ქუჩის ფარგლებს. ის სრული სიამოვნებით შეიგრძნობს უბანს, ის ამ უბნის შვილია, ერთსა და იმავე დროს მისი მეფეც და ჯარისკაციც. აი, ამ პასუხისმგებლობას ის კარგად გრძნობს, რაც ხშირად გამოიხატება იმით, რომ შეუძლია ჩაერიოს ნებისმიერ სამეზობლო კონფლიქტში ან უბანში მომხდარ სიახლეებში, ახალი მაღაზიის გახსნა იქნება ეს, გზის დაგება, გამწვანება თუ რამე სხვა. აქედან გამომდინარე, უბნის ბიჭი ყველაზე უსაფრთხოდ საკუთარ უბანში გრძნობს თავს. მას სიამოვნებს ამ ქუჩებში გავლა-გამოვლა, თუნდაც დღეში ჩვიდმეტჯერ; სიამოვნებს სამსახურში მიმავალი და სამსახურიდან მომავალი მეზობლებისთვის თვალის გაყოლება; სიამოვნებს ბირჟაზე დგომა და სივრცეში უმიზნოდ ყურებაც, რამეთუ ეს მისი სამფლობელოა, აქ ის მშვიდადაა, აქ მას არ ემუქრება სასტიკი სიტყვა: პასუხისმგებლობა.

4. უბნის ბიჭობის კიდევ ერთი საოცარი უპირატესობა საკუთარი თავის პატივისცემაა. რა წამს გასცდება უბნის ბიჭი უბნის ფარგლებს, ის არაფერია, არაფერს წარმოადგენს, დაბნეულია, არ იცის, როგორ მოიქცეს საზოგადოებაში. თუ გაუმართლა და ცნობილ ადამიანებში მოხვდა, აიწურება, უკბილოდ იხუმრებს ან უადგილო კომენტარს გააკეთებს. აქ ის დაუცველია და უსუსური, რამეთუ საკუთარ უბანს კილომეტრებითაა დაშორებული. მაგრამ უბანში… უბანში ის ყველა ცნობილ ადამიანზე მაღლა დგას, უბანში ტოლ-სწორად ელაპარაკება მეზობელ პროფესორსაც და დილაობით მოფარფატე მემაწვნესაც, უბანში ის არის ყურადღების ცენტრში, მოჩხუბარ ბავშვებს არიგებს და უფრო მოზრდილებს დახმარებას ჰპირდება, თუ ვინმემ აწყენინათ. კაცმა რომ თქვას, ვის რას უშავებს უბნის ბიჭი, კაი კაცია, ჯიგარი… ხშირად იტყვიან მასზე, თავის თავის უბედურიაო, მაგრამ უბნის ბიჭს ეს არ ადარდებს, – „ცხოვრებამ მოიტანა”.

უპირატესობათა ჩამოთვლამ შესაძლოა მეტისმეტად შორს წამიყვანოს და ისიც შესაძლოა, იმ უცნაურ დღეს, უბნის ბიჭობა რომ ინატრა, ვაჟიკას გონებაში სულ სხვა არგუმენტები უტრიალებდა, – აბა, ვინ იცის, რა ხდება უბნის ბიჭის გონებაში, თავად მის გარდა, – მაგრამ ღრმად ვარ დარწმუნებული, რომ ეს სტატუსი ერთგვარ რომანტიკას მართლაც გულისხმობს, ერთგვარ აუხსნელ სიმშვიდეს, გაუგებარ სტაბილურობას, გარანტირებულ კაი კაცის სახელს და პასუხისმგებლობათა თითქმის არქონას.

ვაჟიკა დღემდე უბნის ბიჭია, როცა ჩემს ძველ უბანში ვბრუნდები, ხშირად მხვდება – იქვე, მინიმარკეტთან, ბირჟაზე დგას სხვა ვაჟიკებთან ერთად. გადავეხვევი, გადამეხვევა, მივიკითხ-მოვიკითხავთ ერთმანეთს, ოჯახებს, პირად ცხოვრებას და ერთი-ორი თბილი სიტყვითაც შევამკობთ ხოლმე ერთმანეთს. ის აღნიშნავს, რომ ტელევიზორში მიყურებს, მე ღიმილით ვპასუხობ… აბა, რა ვუთხრა, სულ ბირჟაზე გხედავ და აღარ მოგწყინდა ამ ერთი და იმავე სახეებისა და ადგილების ყურება-მეთქი? არა, ეგ როგორ ვუთხრა… არადა, რომ ვკითხო, „აეხლა, დღე-დღეზე ველოდები რაღაცას და ცოტა საქმეს მოვეკიდები, რაღაცა იქნებაო”, მიპასუხებს. სულ ელოდება, სულ დღე-დღეზე და სულ – რაღაცას. რა ვიცი, რა გითხრათ, რაღაცა იქნება ალბათ, ცხოვრება მოიტანს, დღეს ან ხვალ… ან არასოდეს.

რამდენიმე კვირის წინ თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის ერთ-ერთ ყველაზე მნიშვნელოვან სტრუქტურაში, წარმომადგენლობით საბჭოში ამირჩიეს. ცხადია, კენჭისყრის შემდეგ საჯარო მადლობა გადავუხადე თანაფაკულტეტელებს. მოგვიანებით უამრავი წერილიც მივიღე. მათ შორის ერთი ელექტრონული შეტყობინება გამოირჩეოდა. ჩემი ანონიმური გულშემატკივარი უზომოდ წუხდა, რომ თურმე „დამარცხების გემო” არ ვიცი. ბუნებრივია, არ მოვყვები წუწუნს ხელის მოცარვათა შესახებ, მაგრამ ერთი ამბავი აუცილებლად უნდა გავიხსენო.

პირველად არჩევნებში მონაწილეობა მაიძულეს – ჩემმა მეგობრებმა მოინდომეს, მოსწავლეთა კვოტით სკოლის სამეურვეო საბჭოს წევრი გავმხდარიყავი. სასკოლო კენჭისყრაში დავმარცხდი. ჩემს მასწავლებლებს ეგონათ, ამას გადაულახავ ტრაგედიად მივიჩნევდი. გონიერი, კეთილი პედაგოგები ჩემს გამხნევებას ცდილობდნენ და ათასგვარ ისტორიას მიყვებოდნენ დამარცხებული კანდიდატების შესახებ. დღეს სწორედ ამ საინტერესო ფაქტების გახსენებას შევეცდები თქვენთვის.

დამარცხების შემდეგ პირველად ქართულის მასწავლებელს შევხვდი. მაკა ბრეგვაძემ 1890-იანი წლები გაიხსენა. მეცხრამეტე საუკუნის ბოლო ათწლეულის განმავლობაში ტფილისის სათათბირო საბჭოს ასარჩევად რამდენიმე საქალაქო კენჭისყრა ჩატარდა. მაშინ ხმის მიცემის უფლება მხოლოდ რამდენიმე ასეულ კაცს ჰქონდა. აუცილებელი იყო, ქართველ ამომრჩევლებს საერთო ენა გამოენახათ შედარებით ღარიბ არაქართველ ხმოსნებთან, რომელთაც „ახალგაზრდა სომეხთა ჯგუფად” მოიხსენიებდნენ. განსხვავებული ეთნიკური ერთობებისადმი მიკუთვნებულობა მოუგვარებელ პრობლემას არ წარმოადგენდა, მოლაპარაკების შედეგიანად დასრულება შესაძლებელი იყო, თუმცა ყველა დისკუსია წარუმატებლად დასრულდა. ამომრჩეველთა ჯგუფებმა შეთანხმება ვერც ერთხელ ვერ მოახერხეს. შეუთანხმებლობის შედეგად ილია ჭავჭავაძე ორჯერ დამარცხდა ქალაქის საბჭოს არჩევნებში. ჯგუფთა დაპირისპირების ერთ-ერთი უმთავრესი მიზანი სწორედ ილიას დაბლოკვა გახლდათ. თბილისის ქართველი ამომრჩევლები მას შეუფერებელ კანდიდატად მიიჩნევდნენ. მოგვიანებით ასეთივე ფათერაკი გადახდა თავს ილიას უახლოეს თანამებრძოლსაც. მეოცე საუკუნის დასაწყისში უკვე აკაკი წერეთელს ჩაუგდეს საარჩევნო ურნაში შავი ქვა, რათა დასავლეთ საქართველოს წარმომადგენლობით ორგანოში საჩხერის ინტერესების დამცველი არ გამხდარიყო.

ქართულის შემდეგ ისტორიის გაკვეთილი გველოდა წინ. ისტორიის მასწავლებელიც განსკუთრებულად მომზადებული დამხვდა. გაკვეთილის დაწყებისთანავე მან მწვანეყდიანი წიგნი მოიმარჯვა და მსოფლიოში ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი პრემიერ-მინისტრის წარუმატებლობის შესახებ დაიწყო მსჯელობა. ისტორიულ ფიგურას ჯერ დანდის ოლქში წაუგია საპარლამენტო არჩევნები, შემდეგ პარტიის ლიდერის პოსტის დასაკავებლად გამართულ კენჭისყრაში წაბორძიკებულა. ბოლოს, ოცწლიანი დავიდარაბის მიუხედავად, მაინც გამხდარა თავისი ქვეყნის ლიდერი, მოუგია მსოფლიოში ყველაზე სისხლისმღვრელი ომი და ომის შემდგომ პირველსავე არჩევნებზე კვლავ დამარცხებულა. პროფესორი მაჭავარიანი სერ უინსტონ ჩერჩილის შესახებ გვიყვებოდა… მერე კი მთელი გაკვეთილი 1946 წელს არჩევნებში დამარცხებული გენერალი დე გოლის გამო მოთქვამდა, რაც ჩვენთვის, ბუნებრივია, დაუგეგმავი მხიარულების საბაბი გახდა.

მეექვსე გაკვეთილზე გეოგრაფიის მასწავლებლისთვის უნდა მოგვესმინა. ვიფიქრე, რომ ამჯერად მაინც ამცდებოდა გამხნევება და ირიბად ყურადღების ცენტრში აღმოჩენა. იმ წელს შევიტყვე პირველად ჩემი მომავალი პროფესიის, პოლიტიკის მეცნიერების შესახებ და უკვე გატაცებული ვიყავი მისი ძირითადი, ყველაზე მარტივი დებულებების ძიებით. როგორც ჩანს, ჩემი ახალი გატაცების შესახებ პედაგოგმაც იცოდა, ამიტომ მან საუბარი ეკონომიკური გეოგრაფიის ნაცვლად დიდ პოლიტოლოგებზე ჩამოაგდო. თავდაპირველად ყურადღება ვილფრედო პარეტოზე გაამახვილა. „ელიტების წრებრუნვის თეორიის” ავტორს არაერთხელ უცდია ბედი იტალიის პარლამენტში მოსახვედრად, მაგრამ დღემდე აქტუალური სამეცნიერო კონცეფციის ფუძემდებელი ვერც ერთხელ ვერ გამხდარა ჩრდილოეთ იტალიის მოქალაქეთა რჩეული. იტალიელი ამომრჩევლები მას უღირს და უნიჭო კანდიდატად მიიჩნევდნენ და კენჭისყრაში მის გამარჯვებასაც მონდომებით ეწინააღმდეგებოდნენ. ცხადია, დამარცხებას აკადემიურ კიბეზე პარეტოს სვლა არ შეუფერხებია.

გეოგრაფმა იტალიელის თავგადასავლის აღწერა არ იკმარა და ჩარლზ მერიემის უიღბლობათა ეპოპეაც გაიხსენა. მერიემი იყო პირველი მეცნიერი, რომელმაც გაბედა და ემპირიული მეთოდების გამოყენებით შეისწავლა ჩიკაგოელთა საარჩევნო ქცევა. მაშასადამე, მან დასაბუთებული, დაზუსტებული მონაცემების საფუძველზე იცოდა ყველაფერი ჩიკაგოელთა ღირებულებების, პრინციპების, განწყობების შესახებ. მიუხედავად ამისა, მან მაინც ვერ მოახერხა ქალაქის მერის ნაკლებად მნიშვნელოვანი პოსტის მოპოვება.

გამოგიტყდებით, მასწავლებელთა მხარდაჭერა ბევრი რამის გააზრებაში დამეხმარა. მაშინ არაფერი ვიცოდი სამოქალაქო განათლების თანამედროვე სახელმძღვანელოების შესახებ. მხოლოდ რამდენიმე თვის წინ ამოვიკითხე ინტერნეტში, რომ წარუმატებლობის გადააზრების სტრატეგიები სამოქალაქო განათლების სწავლების ერთ-ერთ ყველაზე მნიშვნელოვან და მოსწავლეთათვის ყველაზე სასარგებლო რგოლს წარმოადგენს. მიხარია, რომ ჩემი მასწავლებლები მოწოდების სიმაღლეზე იდგნენ. ალბათ, ურიგო არ იქნება, სხვა პედაგოგებმაც გაამახვილონ ყურადღება იმაზე, როგორ აღიქვამს დამარცხებას, ხელის მოცარვას თითოეული მოსწავლე. მერწმუნეთ, მოვლენის პოზიტიურ აღქმას ადამიანის მთელი ცხოვრების შეცვლაც კი შეუძლია.

იყო და არა იყო რა. არც ისე უხსოვარ დროში, არც ცხრა მთასა და არც ცხრა ზღვას გადაღმა, არც მოჯადოებულ სამეფოში და არ ზღაპრულ მხარეში, ხალხი სოციალური ქსელების გარეშე ცხოვრობდა, ცხოვრობდა უფრო მშვიდად, ვიდრე დღეს. მაშინ ადამიანები მარილისა და შაქრის სათხოვნელად მეზობელთან გადადიოდნენ, ერთმანეთისთვის რაიმე მნიშვნელოვანის სათქმელად ჯერ წერილებს, მერე  ტელეფონს, ცოტა უფრო გვიან კი მოკლე ტექსტურ შეტყობინებებს იყენებდნენ. მხოლოდ ყველაზე ახლობლებმა იცოდნენ, ვინ სად დადიოდა დღის განმავლობაში, ვინ ვისთან ერთად სადილობდა და ვახშმობდა, ვინ სად ისვენებდა და მოგზაურობდა.

ერთ დღეს ჩვენ, ყველანი, ავდექით და ვირტუალურ სივრცეში გადავბარგდით, ავაშენეთ „კედლები”, მოვიწყვეთ „სახლები”, გავიჩინეთ ნაცნობ-მეგობრები და სხვანაირად განვაგრძეთ ცხოვრება, გამჭვირვალედ, სხვების დასანახად, საგანგებოდ შერჩეული ლოკაციებით, სიტყვებით, ღიმილით, ურთიერთობებით. სხვებს არ ვკიცხავ, თითს არავისკენ ვიშვერ, ჭკუასაც არ ვარიგებ ვინმეს _ მე თვითონ, როგორც საზოგადოებასთან ურთიერთობის სპეციალისტი და როგორც ადამიანი, ისე ვარ მიბმული სოციალურ ქსელებზე, ვეღარც პირადი ცხოვრება წარმომიდგენია მუდმივი სქროლვისა და მიმოწერის გარეშე და ვერც საქმის კეთება.

ამ პოსტის წერა სულაც არ დამიწყია იმისთვის, რომ სოციალური ქსელების გამოყენების ავკარგიანობაზე ვილაპარაკო. ფეისბუქის „კედლებში” საიმედოდ გამაგრებული ადამიანების რაოდენობაზე მეტად, მე სხვა რამ მაშფოთებს _ ტენდენციები, რომლებსაც ვხედავ და გვერდს ვერ ვუვლი.

 სოციალურ ქსელებში ჩვენ, ყველამ, საკუთარი ადგილის პოვნა ვცადეთ. ზოგი საკუთარი საქმიანობის პოპულარიზაციას ეწევა, ზოგი _ ქველმოქმედებას, ზოგს ბედნიერი პირადი ცხოვრება გამოაქვს სააშკარაოზე, ზოგი კი ნაჩუქარი ნივთების გამოფენას მართავს. თუმცა არავის, არცერთ კატეგორიას, არ ავიწყდება, სხვის ცხოვრებას თვალი ადევნოს და პირველივე შესაძლებლობისთანავე, გაკიცხვის და ჭკუის სწავლების შანსი ხელიდან არ გაუშვას.

სოციალურმა ქსელებმა კარგად გამოაჩინა, როგორ გვიყვარს ერთმანეთის საქმეში ცხვირის ჩაყოფა, თავის სხვაზე აღმატებულად წარმოჩენა, ზოგჯერ ყალბი თავმდაბლობა და უფრო მეტიც, მრავალგზის ხსენებული სოციალური ქსელები სწორედ იმიტომ გვიყვარს, რომ თავისუფალ, შეუზღუდავ ტრიბუნას გვაძლევს, ვთქვათ ყველაფერი, რის თქმასაც სხვა დროს მხოლოდ საკუთარ სამზარეულოში შევძლებდით და საუკეთესო შემთხვევაში, რამდენიმე მეზობელი და მეგობარი თუ მოგვისმენდა.

კედელს რომ ჩამოვყვები, ვხედავ, როგორ მოძღვრავენ ერთმანეთს ჩვეულებრივი დიასახლისები, შესანიშნავი დიასახლისები და არაჩვეულებრივი დიასახლისები, ახალბედა დედები, გამოცდილი დედები და მრავალშვილიანი დედები, კარგი ცოლები, უფრო კარგი ცოლები და საუკეთესო ცოლები, ვაჟკაცები, ნამდვილი ვაჟკაცები და მოლიბერალო ვაჟკაცები, ჭკვიანები, ძალიან ჭკვიანები და ყველაზე ჭკვიანები და ასე, დაუსრულებლად. დაკვირვებული ვარ, რომ მამები ერთმანეთს ძალიან იშვიათად მოძღვრავენ. მიზეზი მარტივია _ მათ უმრავლესობას წარმოდგენა არა აქვს ბავშვის აღზრდაზე.

ყოველდღე ვკითხულობ, როგორ გამოხატავენ აღშფოთებას ადამიანები სხვების ცხოვრების გამო. აღშფოთებას იწვევს ყველაფერი, სოციალურ ქსელში ზედმეტი აქტიურობით დაწყებული, პოლიტიკური მოსაზრებებით დამთავრებული.

თქვენ ალბათ გგონიათ, რომ აი, ახლა, მეც იგივეს ვაკეთებ, ვდგავარ და ხმამაღლა გავყვირი, რა მაღიზიანებს, ჭკუას ვისწავლები და სხვებს მივუთითებ, რა წერონ და რა არა. სინამდვილეში კი ის მაწუხებს, რაც ჩემთვის დღესავით ნათელია _ ჩვენ ერთმანეთს ვერ ვეგუებით, ჩვენ არ შეგვიძლია, სხვა ადამიანები მივიღოთ ისეთები, როგორებიც არიან, ისე, როგორც ცხოვრობენ. ვერ ვიჯერებთ, რომ განსხვავებები ნორმალურია, რომ ზოგი ნამცხვრებს აცხობს და თავად უვლის შვილებს, ზოგს კი რთული სამუშაო გრაფიკი აქვს და ძიძის დახმარება ესაჭიროება, ზოგს ბათუმში ურჩევნია დასვენება, ზოგს _ ხევსურეთში, ზოგი კი სულაც კანარის კუნძულებზე ატარებს შვებულებას და ეს ნორმალურია.

არ ვიცი, მიზეზი რა არის, რა გვაიძულებს, ხელი ვკრათ ყველას, ვინც ჩვენსავით არ ფიქრობს და ჩვენგან განსხვავებული ყოფა აქვს. არასწორი აღზრდა? თვითრეალიზაციის პრობლემა? იქნებ სიყვარულის ნაკლებობა? ეს, ალბათ, რთული და გრძელვადიანი კვლევის საგანია. თუმცა ხანდახან მაინც მეფიქრება, რა ადვილი იქნებოდა ამ უმნიშვნელო განსხვავებების მიღება, ერთმანეთის თვალში ბეწვის ძებნით თავს რომ არ ვიღლიდეთ, ან, სხვა სიტყვებით რომ ვთქვა, ოდნავ მეტად რომ გვიყვარდეს ერთმანეთი.