მათი ცხოვრება უწყვეტი რეპორტაჟი, მათი რელიგია კი ურთიერთობაა. როგორ ცხოვრობენ დღევანდელი მოზარდები? რა განასხვავებს მათ წინა თაობისაგან?

თანამედროვე მოზარდები დარწმუნებული არიან თავიანთ უნიკალურობაში – თუკი ადრე ბავშვს ლამის დაბადებიდანვე შთააგონებდნენ, რომ ის საზოგადოებას უნდა ემსახურებოდეს, ეს მიდგომა შეიცვალა. თანამედროვე მოზარდს უნდა ჰქონდეს თავისი გზა, თავისი არჩევანი, არავის აქვს უფლება, მას საკუთარი აზრი მოახვიოს, მათ შორის მშობლებს, რადგან ამით ინდივიდუალურობას დაუკარგავენ. ეს კი იმას ნიშნავს, რომ მოზარდი აღარ იქნება განსხვავებული, ვერასოდეს გახდება კაშკაშა ვარსკვლავი, ვერ განვითარდება, ვერ წარმოაჩენს თავის შესაძლებლობებს. თუმცა ხშირია შემთხვევა, როდესაც მოზარდი, რომელსაც არ სურს, გაითვალისწინოს სხვისი გამოცდილება, საკუთარი შეცდომების დაშვებით ერთობა და საბოლოოდ, თავს ვერ ართმევს დასახულ მიზანს, არც ის იცის, რაში გამოიყენოს პროტესტით მოპოვებული თავისუფლება.

მოზარდები ფიქრობენ, რომ პოპულარული მაშინ ხარ, თუკი ურთიერთობის ანა-ბანა გესმის – თხუთმეტი წლის წინ „კარგ ტიპად“ სხვა მოზარდებს მიიჩნევდნენ: მათ, ვის მშობელსაც ბევრი ფული ჰქონდა ან „მოძველბიჭო ელემენტებს“. „კარგი ტიპობის“ ფენომენს ნეგატიური ელფერი დაჰკრავდა. ახლანდელ თაობას აღარ აინტერესებს „კაი ტიპობა“ და მას  პოპულარობასთან არ აიგივებს. ახლანდელ მოზარდს რომ ჰკითხო, სურს თუ არა „კაი ტიპობა“, გულწრფელად გაოცდება და დაახლოებით ასე გიპასუხებთ: იმისათვის, რომ პოპულარული იყო, უნდა გეხერხებოდეს ნებისმიერ „თემაში ჩართვა“, რამდენიმე სფეროთი დაინტერესება და ამის აფიშირება საჭირო დროს და ადგილას“. თანამედროვე მოზარდები იოლად ურთიერთობენ ერთმანეთთან – უშუალოდ თუ სოციალურ ქსელებში უცბად პოულობენ საერთო ენას.  მათთვის ურთიერთობა რელიგიაა. მოზარდს მოსწონს სხვა მოზარდი რომელიც გახსნილია, მხიარული, პოზიტიური, სწრაფად პასუხობს ყველა კითხვას. ასეთი „ტიპი“ შეიძლება გახდეს პოპულარული, გაიფართოვოს ნაცნობების წრე. ნაცნობები კი სოციალური კაპიტალია. რაც უფრო ბევრი ხელმომწერი გყავს, მით უკეთესი. მოზარდთა თანამედროვე ხატი ბლოგერია, მოზარდის ყველაზე ხშირი სურვილი კი – გახდეს ცნობადი, თავისუფალი და მდიდარი.

მოზარდები ცხოვრობენ პრინციპით „ვპოსტავ, ე.ი. ვარსებობ“ – მოზარდის ცხოვრება უწყვეტი რეპორტაჟია. ის ფოტოს უღებს ყველაფერს: მოკბეჩილ ფუნთუშას,  სარკეში ანარეკლს, მეზობლის ძაღლს, ქუდების გამყიდველს. თუ არ გადაიღე, ძვირფასი მომენტი  გაშვებულად ჩაითვლება. არცერთი წამი არ დაბრუნდება. ამიტომ მოზარდისთვის აუცილებელია ყველაფერის ნახვა, დაგემოვნება, გრძნობა.

მოზარდებს არ შეუძლიათ ვრცელი ინფორმაციის აღქმა – უმეტესობისთვის დიდი ტექსტის კითხვა რთული და მოსაწყენია. ისინი ამბობენ: „აუ, რამდენი სიტყვაა“. მათ აქვთ იეროგლიფური ცნობიერება: სურათი და პატარა მინაწერი. მაშინაც კი, როდესაც კომუნიკაცია აქვთ ერთმანეთთან, სიმბოლოების ნაკრებს იყენებენ. მათი ამოცანა არ არის გრძნობების სიტყვებით აღწერა. ამას ისინი „ლაიქებითაც“ ახერხებენ.

შეიძლება თუ არა ასეთ მიდგომას ერთგვარი დეგრადაცია ვუწოდოთ? რაღაც კუთხით, კი. ამერიკულმა კომპანია „სტატისტიკ ბრეინმა“ 2016 წელს ადამიანების ყურადღების კონცენტრაცია გამოიკვლია. აღმოჩნდა, რომ 2000 წელს ის 12-წამიანი იყო, 2015 წელს კი 8,25-წამიანი გახდა. უახლოეს მომავალში ჩვენ ვეღარ შევძლებთ ყურადღების გამახვილებას ერთ კონკრეტულ ამბავზე. წუთის განმავლობაში ჩვენ 25 „სნეპჩათი“ მოგვდის და ყველაფერზე რეაქციას გამოვხატავთ და პასუხებს ვიძლევით.

საკუთარი თავის მუდმივ ძიებაში – ბევრი მშობელი შვილს სხვადასხვა წრეზე ატარებს, რათა მან საკუთარი თავი იპოვოს. მოზარდი მუსიკალური სკოლიდან ცეკვაზე გარბის, შემდეგ ძერწვაზე, ჭადრაკსა და ფეხბურთზე, შაბათ-კვირას – ცურვაზე, მშობელი ზის და ელის: „აი, ახლა-ახლა ამოარჩევს რამეს“. ბავშვს კი ესეც მოსწონს, ისიც, აქაც არაუშავს-რა და იქაც…

ადრე ასეთ წრეებზე ბავშვს დაღლამდე აშრომებდნენ და ის გრძნობოდა, რომ მისგან ვიღაცის აღზრდა უნდოდათ. მაგალითად, ფეხბურთის სექციაში – ფეხბურთელის. ახლა სხვაგვარი წრეებია – ბევრგან ბავშვებს ართობენ, არ ასწავლიან ან თამაშით ასწავლიან, მშობლები ამაში ფულს იხდიან.

მაშინაც კი, როცა ბავშვი ამბობს, რომ ყველაზე მეტად ხატვა მოსწონს, ეს საერთოდ არ ნიშნავს იმას, რომ მან თავისი ცხოვრების საყვარელი საქმე იპოვა. დიახ, ხატვაზე სიარული ახარებს, მას იქ ართობენ, მაგრამ როდესაც ამ პროფესიით იწყებს მუშაობას, ხვდება, რომ ყველაფერი სულ სხვაგვარადაა. ახლა ახალგაზრდები, რომლებიც მუშაობას იწყებენ  და რამე არ გამოსდით, ამბობენ: „ეს ჩემი საქმე არ არის, ასე არ უნდა ხდებოდეს, კარგად უნდა გამომდიოდეს. მე კიდევ სიამოვნებას საერთოდ ვერ ვიღებ და ანაზღაურებაც დაბალი მაქვს“.

სინამდვილეში კი ბავშვს ბრძოლა არ ასწავლეს და გამძლეობა ვერ გამოუმუშავეს. დასაქმებული ახალგაზრდა ხშირად ამბობს, რომ საკუთარი თავი ვერ იპოვა და ძიებას აგრძელებს. ადრე სხვა სისტემა იყო: სწავლობდი, მერე პროფესიით იწყებდი მუშაობას და ცდილობდი იქ გეპოვა საკუთარი თავი.

ცდილობენ რჩევისთვის მეგობრებს მიმართონ, რადგან მშობლები უბრალოდ ვერაფერს ურჩევენ – ვერ ეხმარებიან იმაში, რაც მოზარდს ყველაზე მეტად სჭირდება – საკუთარი თავის და გზის პოვნაში. ახლანდელ მოზარდს დიდი არჩევანი აქვს. მშობლებს კი ასეთი ცხოვრებისეული გამოცდილება არ მიუღია: საკუთარი გზის არჩევისას არანაირი მრავალფეროვნება არ ჰქონია. იყო მხოლოდ ორი-სამი ბილიკი და ერთხელაც ერთ-ერთს დაადგა და მთელი ცხოვრება ტკეპნა…

ახლანდელი ბავშვი კი მშობელს ეკითხება: „დედა, მამა, რა გავაკეთო, საით წავიდე?“ ისინი პასუხობენ: „მომისმინე, შვილო, შენ შენით უნდა გაერკვე. ჩვენ არ გვაქვს უფლება თავზე რამე მოგახვიოთ“. სინამდვილეში კი, მათ უბრალოდ არ იციან, საით უნდა წავიდეს მათი შვილი, მათ იქ არასდროს გაუვლიათ. ამიტომ ისინი ამბობენ: „ჩვენ შენი გვჯერა. შენ ყველაზე კარგი და მაგარი ხარ! შენ ყველას მოუგებ, საკუთარ თავს იპოვი!“ სინამდვილეში კი ეს უფრო იმ მომენტს ჰგავს, როდესაც სტარტზე დგახარ და ყველა გიყვირის, რომ აუცილებლად პირველ ადგილზე უნდა გახვიდე. მშობლები ფიქრობენ: „თუ მე არ შემიძლია დავეხმარო ბავშვს გზის პოვნაში, მაშინ რის გაკეთება შემიძლია? ბავშვი ერთობა, უხარია, მოდი, მეც ასე მოვიქცევი. მე ხომ მისი მეგობარი ვარ, მეც ვიმხიარულებ“. ხოლო როცა ბავშვს რაიმე სერიოზულ თემაზე რჩევა დასჭირდება, ის მშობელთან კი არა, თანატოლთან წავა…

ისინი უფროსებთან ლიბერალურ ურთიერთობას მიეჩვივნენ – საზოგადოება ბავშვებზე „მორგებული“ გახდა. მშობლები ცდილობენ მოუსმინონ ბავშვს, გაუგონ, გაითვალისწინონ მისი ინტერესები, საუბრისას ყველაფერი განუმარტონ, ერთად იმსჯელონ. ახლა ნაკლებად ჭრის ასეთი მიმართვის სისტემა: „ეი, შენ! აქ მოდი, ის მოიტანე, დაჯექი, ადექი“. კი, ასეთებიც ხდება „ტრადიციულ“ ოჯახებში, სადაც უფროსი თაობის იერარქია მძლავრობს. თუმცა, ძირითადად, ბავშვებთან ლიბერალური ურთიერთობის ტენდენცია ჭარბობს.

ბავშვებსაც სურთ მშობლებთან კომუნიკაცია. აღარ აქვთ იმის განცდა, რომ მათგან რაღაცას ითხოვენ. პირიქით, ხვდებიან, რომ მათ თანასწორი ადამიანებივით ეპყრობიან და ეს მშვენიერია. თუ ასეთი დამოკიდებულება ბავშვობიდანვე იწყება, მოზარდობაში გადასვლისას, შვილი მშობლებთან უფრო კომფორტულად გრძნობს თავს, მიენდობა და გაუზიარებს თავის პრობლემებს.

მოზარდი მშობელთან ურთიერთობაში სარგებელს ეძებს – ასეთი ლიბერალური ურთიერთობები ბაშვებისთვის ხელსაყრელია, მათ შორის მატერიალური თვალსაზრისით. შესაძლოა ბავშვები ამას ხშირად ვერც ხვდებოდნენ, მაგრამ თეორიულად, მათთვის ხელსაყრელია მშობლებთან კარგი ურთიერთობის შენარჩუნება. ყველაფერი საუკეთესო ხშირ შემთხვევაში უფროსებთან ერთად ხდება: ისინი ერთად მოგზაურობენ სხვადასხვა ქვეყნებში, ერთად დადიან საინტერესო ღონისძიებებზე, ერთად ყიდულობენ იმ ტელეფონებს, რომელიც ბავშვს უნდა ჰქონდეს.

ისინი უკეთ გაუგებენ საკუთარ შვილებს – არა იმიტომ, რომ უფრო ჭკვიანები არიან, არამედ იმიტომ, რომ მიეჩვივნენ გზის გაკვალვას. თანამედროვე მშობლების პრობლემა ის არის, რომ საკუთარი კომფორტის ზონიდან გამოსვლას არ ცდილობენ. მაგალითად, არ ცდილობენ, გაიგონ რა არის „ჩატბოტი“. სამაგიეროდ, მოზარდები (მომავალი მშობლები) მუდამ ეცდებიან სიახლეების დაგემოვნებას.

ადვოკატი, რომელიც თავის ექვსნიშნა ანაზღაურებას იმის გამო შეელია რომ მასწავლებელი გამხდარიყო, თავისი მოსწავლეების 95%-ს მსოფლიოს საუკეთესო უნივერსიტეტებში სასწავლებლად აგზავნის. ამ შემთხვევაში გაგზავნა დაფინანსებას არ გულისხმობს – მუსანის მოსწავლეები გამოცდების ჩაბარების შედეგად, თავად ხვდებიან საუკეთესო უნივერსიტეტებში.

მუსან იზმაილმა სამსახური ნორტონ როუზ ფულბრაითში დატოვა და საკლასო ოთახს მიაშურა. ამჟამად ის აღმოსავლეთ ლონდონში მდებარე ნიუჰემის კოლეჯის დირექტორია. ერთწლიანი მუშაობის შედეგად, მისი 200 მოსწავლიდან 190-მა წარმატებით ჩააბარა Russell Group-ის უნივერსიტეტებში. Russell Group-ში მოხვედრა ბრიტანეთში არსებული უნივერსიტეტებსთვის მეტისმეტად პრესტუჟულია. საქმე ისაა, რომ ყოველწლიურად ამ ქვეყანაში პროფესორები 24 უნივერსიტეტს გამოარჩევენ, კვლევის, სწავლების, გამოცდების შედეგებისა და სხვა მახასიათებლების მიხედვით და საუკეთესო შედეგის მქონეებს Russell Group-ის სიაში ათავსებენ. მაგალითად, 2017 წელს ამ ჯგუფის სათავეში ბირმინგემის უნივერსიტეტი მოექცა, რომელსაც მიჰყვა ბრისტოლის, კემბრიჯის, კარდიფის უნივერსიტეტები და სხვა კიდევ ოცი სასწავლებელი.

38 წლის მუსან იზმაილმა სამსახური იმის გამო დატოვა, რომ გამოცდილება მოსწავლეებისთვის გაეზიარებინა, მათთვის მეტი ცოდნა გადაეცა, რომ მათაც მასწავლებლის მსგავსი წარმატებისთვის მიეღწიათ.

• მგონია, ხალხმა გააანალიზა, რომ მოსწავლეებსა და ზოგადად, ადამიანებს აღმოსავლეთ ლონდონიდან ნამდვილად არ ჰქონდათ საჭირო უნარები და კულტურული კაპიტალი იმისთვის, რომ მათ ისეთივე წარმატებისთვის მიეღწიათ ბრიტანეთის კომპანიებში, როგორც ცენტრალურ ლონდონში მაცხოვრებლებს – ამბობს იზმაილი The Independent-თან საუბრისას.
• მშობლებს დაუოკებელი სურვილი აქვთ, შვილებმა კარგად ისწავლონ, პროფესიული განათლება მიიღონ და დასაქმდნენ, თუმცა, ვერ აანალიზებენ, რომ ახალგაზრდებს არ აქვთ საჭირო კონტაქტები, არ იციან როგორ მოხვდნენ საჭირო ადგილზე. და მე, როდესაც დავფიქრდი, რომ პროფესიულ მაქსიმუმს მივაღწიე, საკუთარ თავს ვკითხე – რას აკეთებ იმისთვის, რომ საზოგადოებას დაეხმარო? – და მასწავლებელი გავხდი. ეს საშუალებას მაძლევს მოსწავლეებს დავეხმარო. ჩემი მოტივაცია და მიზანია, რომ რაც შეიძლება მეტ მოსწავლეს შევუწყო ხელი ჩააბარონ და ისწავლონ პრესტიჟულ უნივერსიტეტებში. საზოგადო აზრი ისაა, რომ თუ ღატაკი ქალაქიდან ხარ, ნაკლები შანსი გაქვს ის აკეთო, რაც გინდა. თუმცა, აქ იმდენი ჭკვიანი და შრომისმოყვარე სტუდენტია, ვიცი, რომ მათ განსხვავებული მიდგომა სჭირდებათ, მოტივაციის ბიძგი – მიზნის მისაღწევად.

მუსანის სკოლის მოსწავლეები ზაფხულობით ადრეული ასაკიდანვე გადიან სტაჟირებას პრესტიჟულ კომპანიებში გამოცდილების მისაღებად. ასევე, ყოველკვირეულად აქვთ საშუალება მოუსმინონ პროფესიონალი ექსპერტების ტუტორიალებს, რომლებიც სპეციალურად მათთვის იქმნება.

• ამას მხოლოდ აკადემიური წარმატებისთვის არ ვაკეთებ. ეს კორპორაციული მსოფლიოს, სამყაროს აღქმას ეხება, რომ მათ იცოდნენ საუკეთესო მაგალითები, იცნობდნენ ექსპერტებს, მომავალ კოლეგებს, მარტივად შეეძლოთ კომუნიკაციის დამყარება და თანმიმდევრულად, საუკეთესოდ წარმოაჩინონ საკუთარი თავი და შესაძლებლობები. ზოგჯერ უკეთესია მოსწავლეს წინასწარ უჩვენო მოსალოდნელი საფრთხეები და ასწავლო მათი ამოხსნა, ვიდრე იჯდე და ელოდო როდის დაუშვებს შეცდომას – ამბობს იზმაილი.

(პოლიანა და ჰაიდი)

„დავწერო ზღაპარი პედიატრზე, რომელმაც ექიმობას თავი დაანება და საბავშვო წიგნების გამოცემა დაიწყო,“ – რამდენიმე კვირის წინ უბის წიგნაკის გაციფრულება დავიწყე და ასეთ ჩანაწერს გადავაწყდი. იმედი მაქვს, ამ ჩანაფიქრის განხორციელებას ოდესმე შევძლებ. იდეა კი მაშინ გამიჩნდა, გამომცემლობა „პეგასის“ დამფუძნებელი და დირექტორი ქალბატონი მარინა ცხადაია რომ გავიცანი. მასწავლებელი.ge-სთვის განკუთვნილ წერილებში გამომცემელს როგორც წესი არ მივუთითებთ, თუმცა დღეს გამონაკლისს დავუშვებ, ვინაიდან იმ მამაც გოგონებზე უნდა ვისუბრო, სწორედ მისი დამსახურებით რომ „მივაგენი.“

რა თქმა უნდა, სიმამაცეს მოკლებული არც ის ნაბიჯი იქნებოდა, თავის დროზე ქალბატონმა მარინამ  რომ გადადგა და პროფეისა შეიცვალა. შესაძლოა, სწორედ საკუთარ თავთან მსგავსების გამოც გამოარჩია უშიშარი, დაუდგრომელი ჰაიდი და მის შესახებ წიგნების გამოცემაც ამიტომ გადაწყვიტა. მსოფლიო საბავშვო კლასიკად აღიარებული წიგნი ხელში ამაყად ეჭირა და აღფრთოვანებული მიხსნიდა, რომ ჰაიდი გერმანიაში საკმაოდ ცნობილი და ყველასათვის საყვარელი გოგონაა. რას აღარ ახატავენ სიუჟეტებს ჰაიდიზე დაწერილი წიგნებიდან: ჩანთებს, რვეულებს, საშლელებს, პასტებს. იბეჭდება მარკები ჰაიდის გამოსახულებით, მოჭრილია სამახსოვრო შვეიცარიული 50 ფრანკიანი, რომელზეც ჰაიდი თხასთან ერთად არის ამოტვიფრული, არსებობს უამრავი მხატვრულ თუ ანიმაციურ ფილმი ამ საოცარი გოგონას შესახებ. შვეიცარიული ალპების იმ სოფელშიც, სადაც ჰაიდი ბაბუასთან ერთად ცხოვრობდა, დღესაც დგას მის სახელზე აშენებული ქოხი, სწორედ ისეთი, როგორიც იოჰანა შპირმა წიგნში აღწერა.

ქალბატონმა მარინამ ჰაიდი პოლიანას შეადარა და ელეონორ პორტერის ცნობილი ბესტსელერის წაკითხვაც მირჩია. მითხრა, ამ ორ ობოლ გოგონას შორის (ჰაიდისა და პოლიანას გულისხმობდა) უამრავი მსგავსება არსებობს, თუმცა უმთავრესი ის არის, რომ ძალისხმევას არ იშურებენ, რათა თავიანთ გარშემო სამყარო და ადამიანები უკეთესობისკენ შეცვალონო. მისი სიტყვების სიმართლეში რამდენიმე დღეში დავრწმუნდი და ახლა თქვენც გიამბობთ ლიტერატურულ პერსონაჟებზე, რომელთა არაჩვეულებრივობა სიკეთეში, სიყვარულში, თავმდაბლობაში, ახლობლის დახმარების სურვილში მჟღავნდება.

იოჰანა შპირის „ჰაიდი“ (ორ წიგნად)

XIX საუკუნის მიწურულს დაწერილი წიგნი დღესაც საინტერესოდ იკითხება.  ქართულ გამოცემას ჯესი სმიტის ილუსტრაცები ახლავს, სწორედ ის ფერადი და გრაფიკული ნახატები, ჰაიდის შესახებ წიგნის პირველ გამოცემას რომ ამშვენებდა. დარწმუნებული ვარ, დანახვისთანავე შეიყვარებთ ლოყებღაჟღაჟა, თმახუჭუჭა, ღიმილიან გოგონას ჭკვიანი თვალებით, მუდამ ფეხშიშველა რომ დარბის თავის საყვარელ თხებთან ერთად.

ობოლ ჰაიდის დეიდა ზრდის, თუმცა რიგი გარემოებებიდან გამომდინარე გოგონას ალპებში, ბაბუასთან გადასახლება მოუწევს. მუდამ მოღუშული ბაბუა კი მარტივად რომ ვთქვათ, „ადამიანებს ვერ ეწყობა. “ მისგან განსხვავებით, ჰაიდის ვერასდროს ნახავთ მოწყენილს, გოგონა აფასებს სილამაზეს, ტკბება ბუნებით, მთებით, ყვავილებით, ეფერება კატებს, თხებს, ზრუნავს ადამიანებზე (იქნება ის პეტერის უსინათლო ბებია თუ უახლოეს მეგობარ კლარა, ეტლით რომ  გადაადგილდება) და რაც ყველაზე მთავარია, უყვარს საკუთარი ბაბუა. შვილიშვილის მიმართ გულგრილი არც ალპელი ბაბუა აღმოჩნდება, იმთავითვე შეამჩნევს გოგონას ჭკვიან თვალებს, აღფრთოვანდება მისი მიხვედრილობით, სკამს, მერხს, კოვზსა და თეფშს გამოუთლის, სხვენში „საუცხოო“ საწოლს მოუწყობს და ღამ-ღამობით რამდენჯერმე ადის მასთან, რომ დახედოს. ზამთარში საბანში გახვეულსა და ხელში აყვანილს სტუმრად დაატარებს, მოკლედ რომ ვთქვათ, ათამამებს და ნებისმიერ თხოვნას უსრულებს.

როგორ განვითარდება შემდგომი მოვლენები, წიგნიდან შეიტყობთ. იმასაც აღმოაჩენთ, რომ ქველმოქმედებისთვის სულაც არ არის აუცილებელი ძალიან მდიდარი იყო – ფუმფულა ფუნთუშებითაც შეგიძლია გაახარო გაჭირვებული ადამიანი. „ჰაიდი“ საოცარი ამბავია ადამიანის გარდასახვაზე, სიკეთის გამარჯვებაზე, ჩვენს უბრალო, ადამიანურ გულებზე, რომლებსაც გასაღებივით მოერგებიან ხოლმე ბავშვები და თავიანთი უმანკო ბუნების წყალობით გახსნიან, სიცოცხლეს უბრუნებენ.

ელეონორ პორტერის პოლიანა

1923 წელს გამოსცა ელეონორ პორტერმა „პოლიანა.“ წიგნმა მაშინვე  დიდი აღიარება მოუტანა ავტორს და დღემდე ბესტსელერად ითვლება. ქართველ ბავშვებამდე, მართალია, თითქმის საუკუნის შემდეგ მოაღწია, თუმცა დარწმუნებული ვარ, პოლიანა მათთვისაც საყვარლეს პერსონაჟად იქცევა.

თერთმეტი წლის დაობლებული პოლიანა იძულებულია ერთადერთ ნათესავთან, დეიდა პოლისთან საცხოვრებლად გადავიდეს. დეიდა პოლის დის ოჯახთან კავშირი  გაწყვეტილი ჰქონდა, რადგან პოლიანას დედა მდიდარი კაცის ნაცვლად ცოლად გაჰყვა ღარიბ პასტორს, „თავი იდეებით, გული კი სიყვარულით რომ ჰქონდა სავსე.“ ორმოცი წლის დეიდა პოლი ქალაქში ერთ-ერთი ყველაზე მდიდარი ადამანი და ძვირადღირებული სახლის მარტოხელა დიასახლისია, ვერ იტანს ხმაურს, მუდამ მოღუშული დადის და არც მაშინ იღიმის, როდესაც ყველაფერი რიგზეა. მისთვის დისშვილის პატრონობა უსიამოვნო დავალების შესრულების ტოლფასია. პოლიანას ჩახუთულ სხვენში გამოუყოფს უფარდო, კედლებმოშიშვლებულ, მწირი ავეჯით გაწყობილ ოთახს, გოგონამ ხმაურით რომ არ შეაწუხოს და ძვირფასი ავეჯი არ დაუზიანოს.

პოლიანა დეიდა პოლის ანტიპოდია, სიცოცხლით სავსე არსებაა, გაუჩერებლად საუბრობს, ყველაფერი უხარია, მიუხედავად ცივი დახვედრისა, ფერიასავით გაფრინდება და დეიდას მუხლებზე მოკალათდება. როდესაც დეიდა მამის ხსენებას აუკრძალავს, ჩათვლის, ალბათ ჩემზე ზრუნავს, ცდილობს სევდა გამიადვილოსო. სხვენის ჩახუთულ ოთახში დაბინავება გულს ატკენს, მაგრამ მალე მოერევა თავს და  ღმერთს მადლობას გადაუხდის, ღია ცის ქვეშ ძილი რომ არ უწევს.

თანდათან პოლიანა პატარა ქალაქში დიდ სიყვარულს დაიმსახურებს – გარშემომყოფებს ჩაითრევს საოცარ თამაშში, რომელიც მამამ ასწავლა და რომელსაც „მხიარულად ყოფნა“ ჰქვია. თამაშის აზრი იმაშია, რომ ნებისმიერ მოვლენაში უნდა შეძლო დადაბითი მხარის დანახვა. მაგალითად, თუ სანატრელი თოჯინას ნაცვლად საშობაოდ შეცდომით ყავარჯენს გამოგიგზავნიან, ბედნიერი უნდა იყო, ეს ყავარჯენი რომ არ გჭირდება!

პოლიანას ადამიანების შინაგანი სამყაროს ჭვრეტის და უხილავი ღიმილების შემჩნევის საოცარი უნარი აქვს. როდესაც გარშემომყოფები მის თვალებში იხედებიან, ისეთი განცდა უჩნდებათ,  თითქოს თავზე ვიღაც თბილად უსვამთ ხელს. ასეთი გოგონას გვერდით ძალაუნებურად იცვლები. თქვენც წაიკითხეთ „პოლიანა“ და ნახეთ, რამხელა ძალა აქვს კეთილ სიტყვას, მეგობრის თანადგომას ან უბრალო გაღიმებას ნებისმიერ ადამიანისთვის, ზურგში მოხრილი მებაღე იქნება თუ სხვენიდან ხეზე, ხიდან კი ეზოში გადაფრენილი თერთმეტი წლის გოგონა.

მეათე და უკანასკნელი „უბიწოების აღთქმა“ „დოგმა 95-ის“ მანიფესტიდან გვეუბნება, რომ რეჟისორის როლი სახალხოდ არ უნდა იქნეს აღიარებული. ეს იმიტომ, რომ ფილმები კოლექტიური შრომის შედეგად იქმნება და მანიფესტი აღიარებს თითოეული ადამიანის წვლილს.

მიუხედავად ამისა, ლარს ფონ ტრიერი „იდიოტების“ რეჟისორია.

დანიაში, სოლეროდის მდიდრულ უბანში გადაღებული „იდიოტები“ ტრიერის „ოქროს გულების“ ტრილოგიის მეორე ფილმია (დანარჩენი ორია „მიაპობს ტალღებს“ (1996) და „წყვდიადში მოცეკვავე“ (2000)).

„იდიოტები“, როგორც სათაურიდანვე მიხვდებით, ცხოვრებით და საზოგადოებით უკმაყოფილო ახალგაზრდების ჯგუფია. თავიანთი იმედგაცრუების კომპენსირებისთვის ისინი ერთად იკრიბებიან ცარიელ სახლში, რათა თავიანთი „შინაგანი იდიოტები“ იპოვონ, რაც იმას ნიშნავს, რომ ისინი განზრახ იქცევიან ისე, თითქოს შეზღუდული შესაძლებლობისანი იყვნენ.

ამრიგად, თითოეული მათგანი ირგებს „იდიოტის“ როლს, რომელიც მათ შინაგან ძალასა და სისუსტეებს განასახიერებს. მაგალითად, ჯგუფის ლიდერი, სტოფერი, ცელქი, ბედნიერი ბავშვივით იქცევა. ჯგუფის ექიმი პედი ეტლში ჯდება და გარშემო მყოფებს უგულებელყოფს.

საზოგადოებაში ისინი თავიანთი ახალი სოციალური სტატუსით მანიპულირებენ, მაგალითად, ძვირად ღირებულ რესტორანში ხალხს ეჩრებიან, მდიდარ მეზობლებს დანაშაულის გრძნობას უღვივებენ და მათთვის საშობაო დეკორაციებს აყიდვინებენ და, საზოგადოდ, დასცინიან ადამიანებს. როდესაც ჯგუფად გადიან გარეთ, ერთი მათგანი „ზედამხედველია“ – ევალება, მოუაროს ჯგუფის დანარჩენ წევრებს და ამა თუ იმ სიტუაციაში წინ გაუძღვეს.

კარენი ჯგუფს ბოლოს უერთდება. რეჟისორი თავიდანვე სვამს მასზე აქცენტს. კარენი მთელი ფილმის განმავლობაში მძლავრ ენერგიას ასხივებს, მაშინაც კი, როდესაც საკუთარ აზრებს მშვიდი კილოთი გადმოსცემს, რაც სასოწარკვეთლი ქალის იერს აძლევს. კარენი მისტიკურია. ის დაუფიქრებლად უერთდება ჯგუფს და რჩება მასთან პირადი მწუხარების გამო. ჯგუფი, რომელიც ოჯახზე ახლობელი ხდება მიასთვის, კარენს თბილად იღებს.

ფილმში აღწერილია ჯგუფის ცხოვრების მომდევნო რამდენიმე კვირა, როდესაც ისინი საზოგადოებრივ აუზებზე, პარკებში, ბარებში დადიან. კარენი, ახალი წევრი, ცდილობს მოერგოს მათ, თუმცა საკუთარ თავზე კონტროლს ვერ კარგავს. სწორედ მისი თვალით ვხედავთ სხვების იდიოტიზმს.

ჯგუფისთვის ზღვარი არ არსებობს; ყველაფერი, რისი გაკეთებაც კი რომელიმე მათგანს მოუნდება, მისი „შინაგანი იდიოტის“ ნაწილია. ერთ სცენაში სტოფერს ჯგუფის მეორე წევრი აღვიძებს და უყვება სხვა „იდიოტის“ შესახებ, რომელიც ფარდულის ფანჯრებს აგურებს უშენს. სტოფერი პასუხობს: „ფარდულები ბურჟუათა განავალია“.

არ იქნებოდა ურიგო პასუხი, რომ არა ამ ყველაფრის მსხვერპლი – სტეფერის ბიძა, რომელიც მესაკუთრეა სახლისა, სადაც ახლა ჯგუფის წევრები უსასყიდლოდ ცხოვრობენ და რომელსაც ამ სახლის გაყიდვა უნდა. ასე რომ, სტოფერს მოუწევს, მალევე აიღოს ხელი თავის მსოფლმხედველობრივ დოქტრინაზე და ბიუროკრატიულ მენტალობას თანაუგრძნოს. ასეთი დაძაბულობა, სურვილთა და მოვალეობათა მიმოქცევა ხშირია (ფილმის პერსონაჟების „იდიოტური“ საქციელი შემდგომში დაბალანსებულია ინტერვიუებით, რომლებიც ჩაიწერა ჯგუფის დაშლისა და წევრების დაფანტვის შემდეგ).

„იდიოტები“ რამდენჯერმე ვნახე და ყოველ ნახვაზე ოდნავ განსხვავებული რეაქცია გამოიწვია. ზოგჯერ მრცხვენია, რომ მეცინება, ზოგჯერ კი თანავუგრძნობ პერსონაჟებს. ისინი იმდენად სრულქმნილნი არიან, რომ მიჩნდება გრძნობა, თითქოს მართლა ვიცნობ ამ ხალხს, რადგან ტრიერის რეჟისორული მიდგომის მეშვეობით მაყურებელი საკუთარივით განიცდის პერსონაჟების ჭირსა და ლხინს, მათ დანაკარგსა და იმედგაცრუებას.

შესაძლოა, „იდიოტები“ ჭკუამხიარული გვეჩვენოს, რადგან სოციალური ქცევა ყველაზე მარტივ ფორმამდე დაჰყავს, თუმცა მოგვიანებით სულში რეალობის სევდა გვიძვრება. ეს იმას ნიშნავს, რომ, როგორც კარენი ვარაუდობს, ჯგუფის წევრები ნამდვილ უნარშეზღუდულებს დასცინიან. მაგალითად, ფილმის პერსონაჟებს, რომლებთანაც ემოციურად ვიყავი გადაჯაჭვული, ერთ ეპიზოდში მოულოდნელად ნამდვილი უნარშეზღუდულების ჯგუფი ეწვევა. „იდიოტებს“ უჭირთ ამ დაპირისპირებასთან გამკლავება – ისინი წყვეტენ „იდიოტურ“ ქცევას და გულთბილად იღებენ სტუმრებს. ძნელი იყო ამ სცენის ყურება, რადგან საკუთარ თავს ვეკითხებოდი, რატომ დავცინოდი მათ; როგორი დამოკიდებულება მქონდა პერსონაჟების მიმართ, რომლებიც ნამდვილ უნარშეზღუდულებს ბაძავდნენ.

ამრიგად, „იდიოტები“ ფილმი–პარადოქსია. სწორედ ამ თვალით უნდა შევხედოთ მას. პერსონაჟებმაც და ფილმის რეჟისორებმაც დაკარგეს კონტროლი, რათა ახალ ტერიტორიებზე ეპოვათ ახალი საზღვრები და ახალი ფანჯრები, რომელებიც აუცილებლად უნდა დაიმსხვრეს. მაგალითად, როდესაც სტოფერს მათი საქციელის მნიშვნელობაზე ეკითხებიან, ის დამაჯერებლად პასუხობს, რომ „იმ საზოგადოებასთან საბრძოლველად, რომელიც მდიდრდება და არ ბედნიერდება“, „იდიოტი“ უნდა იყო და რომ „იდიოტად ყოფნა ფუფუნებაა“. ჯგუფის წევრებს სჯერათ, რომ შინაგანი „იდიოტის“ გაღვიძებით გასხივოსნდებიან და უფრო მარტივ, პატიოსან ცხოვრებას მოახერხებენ. მაგრამ რაც უფრო მეტად უღრმავდებიან თავიანთ პროექტს, უფრო უკეთ ხვდეიან, რომ სოციალური კონვენციები, რომელთაგანაც თავის დაღწევა სურდათ, კვლავ მათთანაა. მათი მოთხოვნილება, იყვნენ მიღებულნი, სიხარბე, სიყვარული, ჟინი, ურთიერთმეტოქეობა – ყველა ეს განსაცდელი გარდაუვალია.

„იდიოტები“ კამათის საგნად იქცა. ამის მიზეზი გახლავთ ტაბუდადებული ორგიის სცენა, რომელმაც ბევრი აღაშფოთა, მაგრამ, მე თუ მკითხავთ, ხალხს ტაბუს დარღვევა არ აბრაზებს. თითოეული მაყურებლისთვის მთავარია საკუთარი ემოციური რეაქცია, ამ შემთხვევაში – ზრდასრული ადამიანების საქციელზე, რომლებიც ამ საქციელის შედეგებზე არ ფიქრობენ. განურჩევლად იმისა, სიცილს გამოიწვევს ეს თუ მწუხარებას, ბევრი დარჩება უკმაყოფილო, რადგან საკუთარ რეაქციას გამართლებას ვერ უპოვის.

„იდიოტების“ სამიზნე სიმართლეა, რომელიც მაყურებელს უხერხულ მდგომარეობაში აყენებს და უკანასკნელ კადრამდე ასე ტოვებს. შემდგომ აუდიტორია ფილმის შექმნის პროცესის თანამონაწილე ხდება, ის ურთდება გუნდს „იდიოტიზმის“ შექმნაში.

„იდიოტები“ არის ფილმი ჰუმანიზმის, თანაგრძნობის, მწუხარების, სევდის შესახებ. აქ ბევრა იუმორით სავსე და თბილი ურთიერთობა, თუმცა აქცენტი დასმულია ჩვენს უუნარობაზე, შევიცვალოთ, დავკარგოთ კონტროლი ან ჩავუღრმავდეთ საკუთარ თავს.

დილის ნისლიან ბურანს რძის ნაწარმის გამყიდველი ქალის ხმა არღვევს. შავი ზურგჩანთა ქილებით გაუვსია და სახლის წინ ქვაზე ჩამომჯდარა დასასვენებლად. ყოველდღე მოაქვს მაწონი, კაიმაღი და რძე დამსვენებლებისთვის. ზოგჯერ კაცებიც გამოჩნდებიან, მთის მცხუნვარე მზისგან გაყავისფრებული სახეებით და უნაგირზე გადაკიდებული შავი ჩანთებით, რომლებითაც რძის ნაწარმს დაატარებენ. ცოტა გვიან კი სხვა ცხენიანი კაცები მოდიან და ცხენით გასეირნების მსურველი ბავშვების რიგიც დგება.

ასე იწყება ბახმაროს დღეები. მთებისა და წიწვებისსურნელიანი ტყეების სიმშვიდეში ნელ-ნელა იჭრება ადამიანების ხმაური, რომლებიც ცოტა გვიან ფხიზლდებიან, იწყებენ ფაციფუცს, აცმევენ შვილებს, ხან უჯავრდებიან, ხან ეფერებიან – დედობრივი მზრუნველობის მთელი სპექტრი… მთის ამ საზაფხულო სახლებს, რომლებიც ზამთარში თოვლით იფარება, თხელი კედლები აქვს და მხოლოდ საკუთარი ცხოვრებით ცხოვრებას არავინ გაცდის – სხვა ადამიანების ცხოვრებაც აღწევს შენს ყოველდღიურობაში. აღწევს ჩურჩული და ძლივს შეკავებული ბრაზი –მეზობლების სიმშვიდეს უფრთხილდებიან. გესმის, როგორ გზავნიან შვილებს მუჯლუგუნებით დასაძინებლად ან თან წამოღებული სახელმძღვანელოების გადასაშლელად. ეს ქალები მარტომშობლები არიან, გგონია – დროებით, მაგრამ მერე, როცა ცოტათი მოგენდობიან, გიყვებიან, რომ სულ ასე ცხოვრობენ, რომ არასოდეს არავინ დახმარებიათ. მშობლობის პასუხისმგებლობა არასოდეს გაუნაწილებიათ მათ მეორე ნახევრებს. ამოგვიყვანეს და დაგვტოვეს, ვითომ დასასვენებლადო, საყვედურობენ ქალაქებში დაბრუნებულ მეუღლეებს და ისევ ხუმრობას და სიცილს იწყებენ, რომ უფრო მალე გავიდეს დრო, მალე დაღამდეს, ბავშვები დაიღალონ და დროულად დაიძინონ, ჩხუბის, ყვირილისა და გაწევ-გამოწევის გარეშე.

ცუნცულა 18 წლისა იყო, როცა ოჯახი შექმნა. ახლა სამი შვილი ჰყავს და ყოველ წელს ერთი თვე მაინც უწევს ბავშვებთან ერთად მარტო ცხოვრება. საზაფხულო სახლებისთვის დამახასიათებელ არცთუ სახარბიელო პირობებსაც ყოჩაღად უმკლავდება. “ჩვენ ძლიერი ქალები ვართ, ქმრების დაუხმარებლად ვახერხებთ ყველაფრისთვის თავის გართმევას. ჩემი ქმარი მუშაობს, მეც ვმუშაობ ბაღში, მაგრამ სახლშიც ჩვეულებრივად ვმუშაობ, მისი დახმარებით არ ვარ განებივრებული, მიუხედავად იმისა რომ აქვს თავისუფალი დრო, მაინც ვერ მეხმარება. ქართველ კაცებს თითქოს რცხვენიათ, ცოლებს დაეხმარონ, თითქოს ეს კაცობა არ არის. მე კი ყველანაირი პასუხისმგებლობა ჩემს თავზე ავიღე და ამას ისე მივეჩვიე, დახმარებაც აღარ მჭირდება. ერთ რამეზე ვოცნებობ: მინდა, ეს ბავშვები მალე გაიზარდნონ, რომ ცოტა სული მოვითქვა. ჰო, კიდევ ამათ მომავალზე ვოცნებობ. მინდა კარგი მომავალი შევუქმნა”, – მიყვება, თან დროდადრო ტკბილეულისთვის მობზუილე ბავშვებს აშოშმინებს.

თითოეულ სახლში რამდენიმე ოჯახი ცხოვრობს: ორი, სამი, ზოგჯერ ოთხიც. ქალებს თავიანთ ორ-სამ შვილთან ერთად, ნათესავის ბავშვებიც მოჰყავთ. სურთ, ეს სიკეთე, სუფთა ჰაერი რომ ჰქვია, საყვარელ ადამიანებსაც გაუნაწილონ. ამოდიან დატვირთული მანქანებით, ყოველდღიურად საჭირო საყოფაცხოვრებო ნივთებით, ერთი თვის ან თვე–ნახევარის სამყოფი სურსათ–სანოვაგით და ამ დროებითი სახლების სრულფასოვანი ბინადრები ხდებიან, ისე ირგებენ გარემოს, თითქოს მთელი სიცოცხლე აქ გაეტარებინოთ. ემეგობრებიან ერთმანეთს და სხვა სახლების ბინადრებსაც, შესაშური კეთილგანწყობით უზიარებენ თავიანთ საზაფხულო გამოცდილებას, აძლევენ რჩევებს. უმეგობრდებიან დიასახლისს, ერთად სვამენ ყავას, ერთმანეთს ტკბილეულს სთავაზობენ. ისე უწყრებიან და ეფერებიან ერთმანეთის შვილებს, რამდენიმედღიანი დაკვირვების შემდეგაც ვერ არჩევ, რომელია მათი და რომელი – სხვისი.

ხის თხელკედლებიანი სახლის წინ ხის მაგიდა დგას. გვერდით ჰამაკია გაბმული, რომელსაც დროდადრო აკეცავენ ხოლმე, რომ არ დაალბოს მთებიდან წამოსულმა ნისლმა.

ქალები რა ხანია დილის ხმაურს მორჩნენ სამზარეულოში, შვილები გამოკვებეს, სარეცხი დარეცხეს და დაფინეს, ჭურჭელი დააწკრიალეს, გაზქურაზე სადილი შემოდგეს, ბავშვები სათამაშოდ ეზოში გარეკეს და ახლა ყავას ადუღებენ.

დღის განმავლობაში ყავა რამდენჯერმე დუღდება. რამდენჯერმე კი არა, ბევრჯერ. ყავის სმა განუწყვეტელი პროცესია. ყავა მათი თავშესაფარია სამზარეულოში ტრიალისა თუ ხანმოკლე მოცალეობის დროს, როცა ამ გრილი, ჟინჟლიანი ამინდისა და მძიმე ყოველდღიურობისგან გაქცევა მოუნდებათ. ზოგჯერ სახლის წინ, ხის მაგიდასთან მოიყრიან თავს, ტკბილეულს გამოიტანენ, მზესუმზირას გაფცქვნიან და მეზობლებსაც შესძახებენ. ამ მაგიდასთან მეზობელი სახლების დამსვენებელი ქალებიც იყრიან თავს, ბავშვებს ტკბილეულს უწილადებენ და სათამაშოდ უშვებენ, მერე კი ჰყვებიან თავიანთ ყოველდღიურობაზე, შრომასა და შვილებზე.

ქალები, რომლებიც აქ გავიცანი, ერთმანეთს მეტსახელებით მიმართავენ. ერთი ცუნცულაა, მეორე – ცირა. ერთმანეთის დასახმარებლად ყოველ წუთს მზად არიან. გაკვალიანებენ, ეს–ესაა  მომზადებულ კერძს გთავაზობენ. გურიის ერთი სოფლიდან ყოფილან, თუმცა სხვადასხვა სოფელში გათხოვილან. გულახდილად გიყვებიან თავიანთ ცხოვრებაზე, სანამ ხმის ჩამწერს არ ჩართავ. დიქტოფონის დანახვაზე ხმა მოზომილი უხდებათ და ცდილობენ, დახვეწილად ილაპარაკონ, მაღალფარდოვანი სიტყვები გამოიყენონ და სათქმელიც შეალამაზონ. ამ ქალებმა შესანიშნავად იციან, რომ ყველაფერი ინტერნეტში მოხვდება, ისიც იციან, რომ ინტერნეტი ერთმანეთის აღმოჩენის და შესწავლის კარგი საშუალებაა, ამიტომ ყოველ სიტყვას წონიან და ცოტათი სხვანაირები ხდებიან. ამიტომ მეც განზე გადავდებ ჩანაწერს და ისე მოგიყვებით ამ ქალებზე, როგორც დავინახე; ისე მოვიხსენიებ, როგორც ერთმანეთს მიმართავენ – შინაურულად, ბუნებრივად. ისინი ხომ საჯაროდ არასოდეს იტყვიან იმას, რასაც პირად საუბრებში, იმ პატარა, მოუხერხებელ სამზარეულოში მიყვებიან თავიანთ პატარ-პატარა ოცნებებსა თუ სურვილებზე.

“ჩემს სიცოცხლეში ყვავილები არავის უჩუქნია ჩემთვის. ვოცნებობდი, ჩემს ქმარს ბავშვის გაჩენის მერე სამშობიაროში ყვავილები მოეტანა. სამი შვილი ისე გავაჩინე, ერთხელაც არ მოუტანია ყვავილები. მეც ჩხუბს ხომ არ დავუწყებდი, ან სად იყო ამის დრო”, – მიყვება ცუნცულა, როცა ერთ-ერთი დამსვენებლის შვილი მინდვრის ლურჯი ყვავილების თაიგულს მიართმევს.

იუმორით და ხალისით შეზავებული დღეები ნელ-ნელა გადის. ქალებიც, ზოგი –  მშვიდად, ზოგი – მოუთმენლად, ელოდებიან თავიანთი არდადეგების დასრულებას. მალე სახლებს დაუბრუნდებიან, სადაც ძველებურად გაგრძელდება ცხოვრება. მანამდე კი, როცა სახლები ბინდში ჩაიძირება, ბავშვებს დააძინებენ და ერთმანეთს ფინჯან ყავაზე ეპატიჟებიან, რომ ისევ ხმადაბლა მოყვნენ თავიანთ ამბებს და დროდადრო ხმამაღალი სიცილი წასკდეთ. მერე რა, რომ  სახლებს თხელი კედლები აქვს…

ჯგუფური მუშაობა მოიცავს მოსწავლეთა მცირე ჯგუფების მიერ  როგორც სხვადასხვა, ისე ერთი და იმავე დავალების შესრულებას, რომელიც მთავარი დავალების ნაწილია. ამ დროს, მოსწავლეები ინდივიდუალურ დახმარებას იღებენ, როგორც პედაგოგისგან და აგრეთვე  მეგობრებისგან. ეს ეხმარება როგორც სუსტ მოსწავლეს, ასევე ძლიერსაც, რადგან მისი ცოდნა აქტიურდება და მყარდება ახსნისას.

ამ დროს მასწავლებელი ასრულებს სხვადასხვა ფუნქციას:

• აკონტროლებს მუშაობის პროცესს ჯგუფებში;
• პასუხობს კითხვებს;
• არეგულირებს კამათს;
• არეგულირებს სამუშაო წესრიგს და საგანგებო სიტუაციებში ეხმარება ცალკეულ მოსწავლეებს ან მთლიანად ჯგუფს.

გაკვეთილზე ჯგუფური მუშაობის ფორმა შეიძლება გამოყენებულ იქნას თითქმის ყველა ძირითადი დიდაქტიკური ამოცანის გადაჭრისას, პრაქტიკული და ლაბორატორიული სამუშაოების ჩატარებისას, დისკუსიებისა და დებატების მოწყობისას, ტექსტების დამუშავებისას და ა. შ.

გეოგრაფიის ცოდნის ხარისხი მოიცავს არა მხოლოდ თეორიულ მასალას, არამედ რუკის ცოდნასაც. მიზეზ-შედეგობრივი კავშირების დადგენა და გააზრება გეოგრაფიული აზროვნების ჩამოყალიბება სივრცეში ორიენტაციის გარეშე წარმოუდგენელია. მთავარია, არ შემოვიფარგლოთ გეოგრაფიული ნომენკლატურის დაზეპირებით და ეს რუტინული შრომა სახალისო გავხადოთ. ამ პრობლემის გადაჭრაში ჯგუფური მუშაობა დაგვეხმარება.

I დავალება. კონტინენტის კონტურები

მასწავლებელი ჯგუფებს ურიგებს კონვერტებს, რომელშიც კონტინენტების დაჭრილი კონტურებია განთავსებული. მოსწავლეებმა უნდა ააწყონ კონტინენტები.

II დავალება. გეოგრაფიული მახასიათებლები

თითოეული ჯგუფი იღებს ბარათებს, რომლებსაც სხვადასხვა გეოგრაფიული ობიექტის სახელი აწერია. მოსწავლეებმა სახელწოდებები მსოფლიოს კონტურულ რუკაზე კონტინენტების მიხედვით უნდა განათავსონ.

III დავალება. იცით თუ არა რუკა?

ჯგუფები მიიღებენ კონვერტებს ბარათებით, რომლებზეც გეოგრაფიული ობიექტების  მცირე ფრაგმენტებია გამოსახული. მოსწავლეებმა უნდა დაასახელონ ყველა გეოგრაფიული ობიექტი რუკაზე.

IV დავალება. დარწმუნებული ხართ?

ჯგუფები მიიღებენ კონტურულ რუკებს, რომლებზეც რიცხვებით შეცდომებით მითითებულია გეოგრაფიული ობიექტები. მოსწავლეებმა უნდა იპოვონ შეცდომები და გაასწორონ. ამ დავალების შესრულება შესაძლებელია მე-8, მე -9  და მე -10  კლასებში საქართველოსა და მსოფლიოს ფიზიკური და ეკონომიკური გეოგრაფიული ობიექტების შესწავლისას.

თამაშის მეორე ვარიანტია, როდესაც მოსწავლეები თავად ადგენენ კონტურულ რუკებს, სადაც შეგნებულად უშვებენ შეცდომებს. შემდეგ ჯგუფები ნამუშევრებს ცვლიან და შეცდომებს ასწორებენ.

V დავალება. საქართველოს ფიზიკური და ეკონომიკური ნომენკლატურა (მე -9 კლასი). ჯგუფები იღებენ კონვერტებს დავალებებით. მოსწავლეებმა რუკის ფრაგმენტების საშუალებით საქართველოს  ფიზიკური ობიექტების (მდინარეები, ტბები, მთის სისტემები) იდენტიფიცირება უნდა მოახდინონ.

VI დავალება. მსოფლიოს ქვეყნები (მე -10 კლასები)

ჯგუფები მიიღებენ კონვერტებს რუკის ფრაგმენტებით. მათ უნდა განსაზღვრონ, მსოფლიოს რომელი ქვეყნის ფრაგმენტია მოცემული. აგრეთვე, შესაძლებელია გეოგრაფიული ობიექტების (მდინარეები, ზღვები, ოკეანეები) ამოცნობა.

VII დავალება. საყოფაცხოვრებო გამოცდილება (მე -9 კლასი)

გაკვეთილის დაწყებამდე რამდენიმე დღით ადრე მოსწავლეები იღებდნენ საშინაო დავალებას, იმ პროდუქტების ნუსხას, რომლებსაც ოჯახი ერთი კვირის განმავლობაში იყენებს. გაკვეთილზე ხდება ამ პროდუქციის სიის დამუშავება: თავდაპირველად ახარისხებენ  მეურნეობის დარგობრივი სტრუქტურის მიხედვით, შემდეგ კი განიხილავენ წარმოების გეოგრაფიას. ეს ამოცანა ხორციელდება მრეწველობის გეოგრაფიის შესწავლისას.

კიდევ ერთი თამაში, რომელიც კონტინენტების შესწავლის დასრულების შემდეგ ნომენკლატურის დამახსოვრებაში დაეხმარება მოსწავლეს.

ავსტრალიის „სერპანტინი“.

თამაშის წესები:

თამაში შედგენილია დიდ ფურცელზე. სათამაშო მოედანს აქვს კონტინენტის ფორმა. კიდეებზე კითხვები და პასუხებია, რომლებიც მიმაგრებულია ცალკე „ფერადი ფურცლებით” და ერთმანეთს უკავშირდება. სათამაშო მოედანზე რიცხვი შეესაბამება შეკითხვის ნომერს. გუნდები სიმბოლოებად ფერად ალმებს ირჩევენ. როდესაც სწორი პასუხი მიღებულია, „ფერადი ფურცელი” იხსნება და მოსწავლე რწმუნდება, რომ სწორად უპასუხა (ბავშვები დამოუკიდებლად თამაშობენ).

პირველი გუნდის კაპიტანი თავისი გუნდიდან ერთ წევრს იწვევს. მოსწავლე აგდებს კამათელს სათამაშო მოედანზე. მასწავლებელი კითხვას წაიკითხავს. მოსწავლე პასუხობს. თუ პასუხი, კაპიტნის აზრით, სწორი არ არის, მაშინ მას შეუძლია შეცვალოს ან შეავსოს იგი. იგივე ქმედება ხორციელდება შემდეგ გუნდებშიც. ისინი თამაშობენ „წრეში”, სათამაშო მოედანზე გუნდის წევრები რიგის მიხედვით გამოდიან. თუ მოსწავლე სწორად პასუხობს, მაშინ გუნდის სიმბოლო ალამი პასუხზე რჩება, თუ პასუხი არასწორია, მაშინ – ძველ ადგილს უბრუნდება. სათამაშო მოედანზე გამოიყენება შემდეგი სიმბოლოები: +2 ნაბიჯი, – 2 ნაბიჯი, დავუბრუნდეთ 1-ს, წასვლა 27-ზე. თუ პასუხი უკვე არსებობს (სხვა გუნდის მიერ), მაშინ მიგვაჩნია, რომ პასუხი სწორია. გამარჯვებულია გუნდი, რომლის ალამიც პირველად კვეთს კონტინენტს.

თამაშის კითხვები:

1. რას ნიშნავს სიტყვა “ავსტრალია” ლათინურ ენაზე? (სამხრეთს);
2. კონტინენტის უკიდურესი სამხრეთ წერტილი. (სამხრეთ-აღმოსავლეთის კონცხი);
3. კონტინენტის უკიდურესი ჩრდილოეთ წერტილი. (კეიპ იორკის კონცხი);
4. კონტინენტის უკიდურესი აღმოსავლეთი წერტილი. (კონცხი ბაირონი);
5. კონტინენტის უკიდურესი დასავლეთი წერტილი. (კონცხი სტიპ პოინტი);
6. მსოფლიოს უდიდესი მარჯნის რიფი, რომელიც გადაჭიმულია ავსტრალიის ჩრდილო-აღმოსავლეთ სანაპიროზე. (დიდი ბარიერული რიფი);
7. ჰოლანდიელი მოგზაური, რომელმაც 1642 წელს კუნძული ტანმასია აღმოაჩინა.

(აბელ ტასმანი);

8. რომელმა ინგლისურმა მოგზაურმა დაამტკიცა, რომ ავსტრალია დამოუკიდებელი კონტინენტია? (ჯეიმს კუკი);
9. დაბალი მთები, რომელიც აღმოსავლეთ სანაპიროზე მდებარეობს. (დიდი წყალგამყოფი ქედი);
10. დაბლობი, რომელიც მდებარეობს ავსტრალიის ცენტრში. (ცენტრალური);
11. უმაღლესი მწვერვალი ავსტრალიაში. (მთა კოსცუშკო, 2228 მეტრი);
12. სიდიდით მეორე კუნძული მსოფლიოში, რომელიც ავსტრალიის ჩრდილოეთ სანაპიროსთან მდებარეობს. (კუნძული ახალი გვინეა);
13. რა ქვია შრობად მდინარეებს? (კრიკი);
14. ყველაზე დიდი მდინარე. (მდინარე მურეი);
15. ავსტრალიაში ყველზე დიდი მდინარის უდიდესი შენაკადი. (მდინარე დარლინგი);
16. ყველაზე დიდი ტბა. (ტბა ეირი);
17. პრიმიტიული ძუძუმწოვრები, რომლებიც ცხოვრობენ მხოლოდ ავსტრალიაში. (იქედნე, იხვნისკარტა);
18. ჩანთოსანი დათვი, რომელიც ცხოვრობს ხეებზე. (კოალა);
19. ჩანთოსანთა ოჯახი, რომლებიც მხოლოდ ავსტრალიაშია გავრცელებული. (კენგურო);
20. ჩამოთვალეთ ქვეყნები, რომლებიც მდებარეობს ავსტრალიაში. (ავსტრალიის კავშირი);
21. ავსტრალიის კავშირის დედაქალაქი. (ქალაქი კანბერა);
22. ეროვნული ენა. (ინგლისური).

საქართველოში ბავშვთა სპორტში და, საზოგადოდ, სპორტულ სწავლებაში ბევრი პრობლემა რომ დაგროვდა, ამაზე ის ადამიანებიც კი ხშირად საუბრობენ, რომლებსაც ამ სფეროსთან შეხება თითქმის არ აქვთ. მიზეზი მარტივი და აშკარაა: სპორტული ცხოვრების წესი წლიდან წლამდე უფრო და უფრო ნაკლებპოპულარული ხდება. სკოლებში სპორტის გაკვეთილები ხშირად ფიქციაა და უინტერესოა.

რა უშლის ხელს ბავშვთა სპორტის განვითარებას? რისი ბრალია, რომ ნიჭიერი მოზარდები შემდგომ ვეღარ ვითარდებიან? არის თუ არა ამ ყველაფრის მიზეზი ყბადაღებული უფულობა – სახელმწიფოსა თუ კერძო კომპანიების მიერ სპორტში ჩადებული ფულის სიმცირე? ეს კითხვები, რომლებიც ხშირად გაისმის, ბუნებრივიცაა და ლეგიტიმურიც. გამოსავალი იოლი საპოვნელი არ უნდა იყოს, თუმცა უსაშველო არაფერია.

მოდი, მაინც ჩამოვთვალოთ მიზეზები.

1. სამწუხაროდ, საზოგადოება თითქმის ვერ ხედავს სპორტის სიკეთეს. მოსწავლეთა მშობლებიც კი სპორტის გაკვეთილებს ხშირად დროის კარგვად აღიქვამენ.
2. როდესაც საქართველოს საფეხბურთო, სარაგბო თუ საკალათბურთო ნაკრებების მატჩებს ტელევიზორში აჩვენებენ, ყველა გულშემატკივარი გამარჯვებას მოითხოვს, თუმცა მათ უმეტესობას არასოდეს უფიქრია, რატომ ვარდება ეროვნული ჩემპიონატების დონე, რატომ აღარ დაჰყავთ მშობლებს შვილები სპორტზე და როგორ აისახება ეს მომავალში ჩვენი გუნდების გამოსვლაზე.
3. სახელმწიფოს მიერ დაფინანსებული სპორტული ფედერაციების უმეტესობა უბრალოდ არ ცდილობს კერძო სექტორიდან ბავშვთა სპორტში თანხების მოზიდვას და წლობით ბიუჯეტზეა ჩამოკიდებული, რასაც, ლოგიკურია, სპორტის კონკრეტულ სახეობათა დეგრადაციამდე მივყავართ. სამწუხაროდ, ამის მაგალითი მრავლადაა.
4. ძალზე მწირია სპორტული თემატიკის თანამედროვე ლიტერატურა ქართულ ენაზე. სკოლისა თუ საჯარო ბიბლიოთეკებში უმეტესად ძველ, საბჭოთა კავშირის დროინდელ წიგნებს თუ იპოვით, რომელთა ნაწილი საბჭოური პროპაგანდითაა გაჟღენთილი, ნაწილი უბრალოდ დაბალი ლიტერატურული ღირებულებისაა და სულ რამდენიმე წიგნი თუ მოიპოვება, რომლებსაც შეუძლია, ახალგაზრდებს სპორტისადმი ინტერესი გაუღვივოს და ამა თუ იმ სახეობით დააინტერესოს.
5. რბილად რომ ვთქვათ, არასასურველია არათუ სკოლებში სპორტის მასწავლებლების, არამედ იმ მწვრთნელების ცოდნის დონეც, რომლებიც ვარჯიშის სანაცვლოდ გასამრჯელოს იღებენ. კონტროლი არ ხდება და ამის მიზეზი ისევ და ისევ სპორტისადმი ზერელე დამოკიდებულებაა. იმერეთის ერთ-ერთი საჯარო სკოლის ქართული ენისა და ლიტერატურის მასწავლებელმა მითხრა: იმას, რაც „ეპატიება“ სპორტის მასწავლებელს, სხვა, უფრო „სერიოზული“ საგნების მასწავლებლებს არავინ აპატიებს, რადგან „სპორტი მაინც სპორტია და მეტი არაფერი“.
6. მედია, უპირველეს ყოვლისა – ტელევიზია, თითქმის არ ეწევა სპორტული თემატიკის პროპაგანდას. გუნდებისა თუ ინდივიდუალური სპორტსმენების შეხვედრების გაშუქება, რა თქმა უნდა, საკმარისი არ არის.

საქართველო ყოველთვის სპორტული ქვეყანა იყო, რასაც ათწლეულების განმავლობაში ჩვენი სპორტსმენების ფენომენალური შედეგებიც მოწმობს. ტრადიცია შესანიშნავი რამაა, მაგრამ მას შენარჩუნება და თანამედროვეობაზე მორგება სჭირდება. სხვაგვარად არაფერი გამოვა.