პარასკევი, მაისი 2, 2025
2 მაისი, პარასკევი, 2025

(არა)სწორი მოლოდინების შესახებ

0

2019 წლის სექტემბერში, არაერთი მცდელობისა და 13 წლიანი პაუზის შემდეგ, ისევ სკოლას დავუბრუნდი. ამ შემთხვევაში, მასწავლებლის სტატუსით. სიმართლე უნდა ვთქვა, მიუხედავად დიდი მომზადებისა, მოლოდინები მაინც სულ სხვა მქონდა. თუმცა, შესვლის დღიდანვე გამახსენდა ყველა ის მიზეზი, თუ რატომაც არ მიყვარდა სკოლა (მიზეზებზე მოგვიანებით).

ისე მოხდა, რომ ჩემი პირველი გაკვეთილი სასწავლო წლის პირველ დღეს დაემთხვა. ამ დღეს კი, ყველაზე მეტად არა ბავშვები ან რაიმე კონკრეტული შემთხვევა, არამედ ყვავილები დამამახსოვრდა. რატომღაც, გასვენებისა და პანაშვიდების მსგავსად, ჩემთვის  საპირველსექტემბრო ყვავილები მხოლოდ ნეგატიურთან არის დაკავშირებული. რაღაცნაირად, ეს ამბავი საბჭოთა კავშირს მაგონებს, პატარა პიონერებს, ამხანაგ-პედაგოგებს, რომლებიც ერთმანეთს ულოცავენ სასწავლო წლის დაწყებას და მგონია, რომ იმ სისტემიდან ვერ დაგვიღწევია თავი. რაღაც ძალიან უშნო და უსიამოვნოა ამ ამბავში ჩემთვის. რაღაცით ამოუცნობიც.

ნებისმიერ შემთხვევაში, დაიწყო პირველი გაკვეთილი. ბევრი ბავშვი და მე. და ალბათ, აი, მანდ დავუშვი პირველი შეცდომა. გაკვეთილის თემად, რა თუ არა, სასკოლო სისტემა ავირჩიე. გამხსნელად, ფინქ ფლოიდის კედელი ჩავურთე და ვუყვებოდი, თუ რატომ დაიწერა ეს სიმღერა. გარდა ამისა, ვსვამდი მათთვის უცნაურ კითხვებს, მაგალითად, რატომ არის, რომ მერხები ზუსტად ისე არის ჩამწკრივებული, როგორც მათთან, რატომ ასწავლიან იმ საგნებს, რაც ცხრილში უწერიათ, რატომ არის გაკვეთილები 40-45 წუთიანი, რატომ ირეკება ზარი და ბევრი სხვა… რაც მთავარია, საერთოდ, რისთვის არის და რა საჭიროა სკოლა?

ამის შემდეგ, ვმსჯელობდით იმაზე, თუ რა უნდა შეცვლილიყო სკოლებში. მიყვებოდნენ თავიანთ გამოცდილებებს (ძირითადად უარყოფითს) და მოსაზრებებს, თუ როგორ უნდა შეცვლილიყო ეს ყველაფერი (თუმცა, ამ ნაწილში ცოტა გაუჭირდათ). ბოლოს, იმდენად შევედით „მუღამში“, რომ რამდენიმე ბავშვი მეუბნებოდა, აჯანყებისთვის/ბუნტისთვის გვამზადებთო? რაც, სიმართლე რომ ვთქვა, ძალიან მესიამოვნა, რადგან, რეალურად, ზუსტად ეგ იყო ჩემი მთავარი მიზანი. ნაკლებად მაინტერესებდა ეს ბავშვები „ადიქციას“ სწორად განმარტავდნენ თუ არა, მნიშვნელოვანი იყო უფრო ინიციატივიანი და მოაზროვნეები ყოფილიყვნენ. რაც მთავარია, დაესვათ დამაფიქრებელი შეკითხვები სხვებისთვის და, პირველ რიგში, საკუთარი თავისთვის. სხვა სიტყვებით, დაეწყოთ ან გაეგრძელებინათ კრიტიკულად აზროვნება.

შემდგომ გაკვეთილებზე მივაყოლე და მივაყოლე. ვსაუბრობდით ადამიანის უფლებებზე, ჩაგვრაზე (მათ შორის, კონკრეტულ შემთხვევებზე. ძალიან ემოციური იყო, როდესაც ერთ-ერთ უსაყვარლეს მოსწავლეს ცრემლები წამოუვიდა, ტირილი დაიწყო და მისი გამოცდილება გამიზიარა), საზოგადოების სხვადასხვა ჯგუფებზე, ადამიანისთვის მნიშვნელოვან თვისებებზე და ა.შ. ვაღიარებ, იყო შემთხვევები, როდესაც დროის უქონლობის გამო, ფიზიკურად მოუმზადებელი მივდიოდი გაკვეთილზე. იშვიათად მიმართლებდა და მაინც საინტერესოდ მიდიოდა საგაკვეთილო პროცესი. ხანდახან – იყო პირდაპირი ჩავარდნები, როდესაც კლასში სრული ქაოსი ხდებოდა.

ბევრი მხარდამჭერის წყალობით, მოვახერხეთ და არაერთ გასვლით ღონისძიებაზე იყვნენ ბავშვები. მათ შორის, ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტის სამეცნიერო პიკნიკზე, ექსპერიმენტორიუმში, ილუზიების მუზეუმში, საზოგადოებრივი უსაფრთხოების მართვის ცენტრში – 112, კონსულტაციისა და ტრენინგების ცენტრში, სადაც ჩაუტარდათ გუნდურობის ტრენინგი. ამასთან, გვყავდა მოწვეული სტუმრებიც. მოკლედ რომ ვთქვა, არ მოიწყენდი. ამისათვის, უღრმესი მადლობა თითოეულ იმ ადამიანს, ვინც ამ ღონისძიებების ორგანიზებაში დამეხმარა.

ალბათ ფიქრობთ, შეცდომა ამ ყველაფერში რა იყოო. იდეაში, შეცდომა არც გაკვეთილის თემებში, არც გასვლით ღონისძიებებში და, მით უმეტეს, არც ბავშვებში იყო. შეცდომა უფრო ჩემს აღქმებსა და მოლოდინშია. კონკრეტულად, შეცდომა იყო ის, რომ ვფიქრობდი ძალიან მოკლე დროში შევძლებდი და ამოვაყირავებდი  ყველა იმ უარყოფით გავლენას, რაც ამ ქვეყანამ ბავშვებს დაამჩნია (არავითარ შემთხვევაში მხოლოდ სკოლამ. მეტწილად – სხვა ფაქტორებმა): სიზარმაცე, უინტერესობა, აგრესიულობა და დესტრუქციულობა, საბოლოო ჯამში კი – უინიციატივობა. აღმოჩნდა, რომ ეს ყველაფერი იმდენად ღრმად არის ბავშვებში გამჯდარი და იმდენი ფაქტორი მოქმედებს მათზე, ჩემი და სხვა მასწავლებლების პერიოდული მცდელობები არასაკმარისია. სწორედ ამიტომაც არის სისტემის გამართულობა საჭირო. როგორც არ უნდა იყოს, ამ აბზაცის მთავარი სათქმელი ის არის, რომ გაცილებით მაღალი ამოცანები დავუსახე ჩემს თავს და იმაზე მეტი მოლოდინები მქონდა, ვიდრე  გაკეთება შემეძლო. ჰოდა, როდესაც სემესტრის ბოლოს ვიკითხე, რა ისწავლეთ თქო, ერთ-ერთი მოსწავლის ნათქვამი, რა უნდა გვესწავლა – არაფერიო, დიდი იმედგაცრუება იყო ჩემთვის.

აქედან გამომდინარე, დამწყებ მასწავლებელთათვის ჩემი მთავარი რეკომენდაციაა,   დაისახონ კონკრეტული მიზნები, რომელიც კონკრეტულად მათ საგანს ეხება და არა სკოლისა თუ სისტემის გადატრიალების გეგმები. სხვათა შორის, ნოემბერში, კონსულტაციისა და ტრენინგის ცენტრის ახალი ინიციატივის – სკოლა ლაბი – ფარგლებში, ჩემს კოლეგებთან ერთად, სასწავლო ტურით ვიმყოფებოდი პოლონეთში. ტურის განმავლობაში, რამდენიმე სკოლისა და არა ერთი ორგანიზაციის საქმიანობას გავეცანით. ერთ-ერთი იყო განათლების სკოლის პროგრამა, რომელიც ხორციელდება პოლონურ-ამერიკული თავისუფლების ინსტიტუტის მიერ. რაც ყველაზე მთავარია, პროგრამის მეთოდოლოგია შემუშავდა კოლუმბიის უნივერსიტეტთან თანამშრომლობით. აღნიშნულის ფარგლებში, ეს ორგანიზაცია ამზადებს და უშვებს ძალიან მაღალი დონის მასწავლებლებს. ამ ამბავს აქ იმიტომ ვყვები, რომ ამ ორგანიზაციის წარმომადგენლები ზუსტად ამ რეკომენდაციას აძლევენ თავიანთ მომავალ მასწავლებლებს. მათი გამოცდილება კი გაცილებით შთამბეჭდავი და გასათვალისწინებელია ვიდრე ჩემი.

 

P.S. ისე კი, საინტერესოა, რომ თავად სიტყვა სკოლა მოდის ბერძნულიდან (schole) და, დასვენებას, თავისუფალ დროს ნიშნავს. საინტერესოა, საქართველოში ვის როგორ ესმის, რას ნიშნავს სიტყვა სკოლა.

სოციალიზაცია და სასკოლო ცხოვრებაში ინტეგრაციის თანაბარი შესაძლებლობა – ახალი პროექტის პირველი შედეგები

0

საგანმანათლებლო დაწესებულებებში ჰარმონიული, უსაფრთხო და ზრუნვაზე ორიენტირებული გარემოს ხელშეწყობისა და განმტკიცების მიზნით, მანდატურის სამსახურის ფსიქო-სოციალური მომსახურების ცენტრმა საქართველოს საჯარო სკოლებში საპილოტე პროექტის განხორციელება შარშან წამოიწყო. პროექტის ფარგლებში

შემუშავდა ეტაპობრივად დასანერგი ძალადობისა და ნივთიერებათა ავადმოხმარების  პრევენციის გრძელვადიანი პროგრამა.  ასევე, აღნიშნული პროექტი მიმართულია მოსწავლეებში სოციალიზაციის უნარ-ჩვევების განვითარებაზე, თანასწორი განმანათლებლობის სისტემის დანერგვაზე, სასკოლო ცხოვრებაში ინტეგრაციის თანაბარი შესაძლებლობების უზრუნველყოფაზე ყველა ბავშვისთვის და კრიზისული სიტუაციების სრულყოფილ მართვაზე. პროექტის სამიზნე ჯგუფს წარმოადგენს  პედაგოგები, სკოლის ადმინისტრაცია, მოსწავლეები და მათი  მშობლები .

პროექტისთვის, ჯერჯერობით, რამდენიმე სკოლა შეირჩა. მანდატურის სამსახურმა, ზემოხსენებული პროგრამის ფარგლებში, თბილისის მე-4, 48-ე, 138-ე, 85-ე, 138-ე, 141-ე, 162-ე, რუსთავის მე-9 და ბათუმის მე-8 საჯარო სკოლების წარმომადგენლები გადაამზადა ისეთ საკითხებში, როგორიცაა მოსწავლეებში ნივთიერებათა ავადმოხმარებისა და აზარტულ თამაშებზე დამოკიდებულების პრევენცია, ძალადობა, მათ შორის ბულინგის  პრევენცია, ეფექტური კომუნიკაცია, ასერტული ქცევა, დესტრუქციული ქცევის პრევენცია, კონფლიქტების მართვა, დესტრუქციული ქცევის ამოცნობა და პრევენცია, ფსიქიკური ჯანმრთელობის საბაზისო ნიშნები, სუიციდის ქცევის ნიშნები და რისკ ჯგუფები. საინტერესოა, რომ მანდატურის სამსახურის ფსიქო-სოციალური მომსახურების ცენტრის მიერ შემუშავებული გადამზადების კურსი პედაგოგების მხარდამხარ შსს-ს მართლწესრიგის ოფიცრებმაც გაიარეს (ნივთიერებათა ავადმოხმარების პრევენციის პროგრამას მანდატურის სამსახური ევროკავშირის პროექტთან – „ევროკავშირის მოქმედება ნარკოტიკებისა და ორგანიზებული დანაშაულის წინააღმდეგ (EU ACT)“ თანამშრომლობის ფარგლებში ახორციელებს). აქვე უნდა აღინიშნოს, რომ ნივთიერებათა ავადმოხმარების პრევენციის საკითხებზე, მანდატურის სამსახური აქტიურად თანამშრომლობს არასამთავრობო ორგანიზაციასთან „გლობალური ინიციატივა ფსიქიატრიაში – თბილისი“.

აგრეთვე, ძალადობასა და სხვა თემებზე საინფორმაციო სახის შეხვედრები პედაგოგებთან, მოსწავლეებთან და მშობლებთან უწყვეტად გრძელდება. წინ არაერთი საინტერესო გამოწვევაა, რომელთა გადალახვაც, პროექტის მონაწილეთა თქმით, ერთობლივი ძალისხმევით ბევრად მარტივია.

რა მისცა პროექტმა ია მასწავლებელს

ია ბლაგიძე ბათუმის მე-8 საჯარო სკოლის მეექვსე „ბ“ კლასის დამრიგებელი და ინგლისური ენის მასწავლებელია, სკოლაში მუშაობის ცხრაწლიანი გამოცდილებით. პედაგოგობა მისი მოწოდებაა. ის სიამოვნებით მუშაობს ბავშვებთან, რასაც მის მიერ ორგანიზებული ხშირი აქტივობებიც ადასტურებს – ეს იქნება გარემოზე ზრუნვა, წარმატებულ, განსხვავებული პროფესიების ადამიანებთან შეხვედრა თუ ბავშვთა უფლებების გაცნობა. ია ბლაგიძე ცდილობს, მოსწავლეებმა ერთმანეთის მხარდაჭერა, პატივისცემა ისწავლონ, განივითარონ კრიტიკულ-შემოქმედებითი აზროვნება. მასწავლებლის ინიციატივით, მოსწავლეებმა „კვირის გაზეთიც“ კი გამოსცეს.

ია მასწავლებელი მონაწილეობდა ტრენინგებში, რომელსაც მანდატურის სამსახურის ფსიქო-სოციალური მომსახურების ცენტრი ატარებს. მან წარმატებით გაიარა „დესტრუქციული და ძალადობრივი ქცევის ამოცნობისა და პრევენციის მოდული“ და „ეფექტური კომუნიკაცია“. მისი თქმით, ტრენინგები, მნიშვნელოვანი თეორიული და პრაქტიკული ცოდნის შეძენასთან ერთად, დაეხმარა, ესწავლა ისეთი დეტალების შემჩნევა-ამოცნობა, რომლებიც, შესაძლოა, ბავშვის ფარულ პრობლემაზე მიუთითებდეს.

-თქვენი სკოლა ერთერთია იმ საჯარო დაწესებულებებს შორის, სადაც მანდატურის სამსახური სოციალური უნარჩვევების გაუმჯობესებისა და ჩაგვრის პრევენციის გრძელვადიან პროგრამას ახორციელებს, მაგრამ პროგრამის დაწყებამდე ეს კრიზისული სიტუაციები ხომ არსებობდა, როგორ უმკლავდებოდით?      

-ცხადია, პროგრამის დაწყებამდე სკოლაში ფიქსირდებოდა ჩაგვრასთან და სხვა კრიზისულ სიტუაციასთან დაკავშირებული პრობლემები, რაშიც დამრიგებლები ხშირად იყვნენ ჩართულნი. ცდილობდნენ დაერიგებინათ მოსწავლეები, მიეცათ რჩევები, ჩაერთოთ მშობლები. თუმცა, მაინც ხშირად სჭირდებოდათ მანდატურის დახმარება, რაღაც მაინც ისე არ იმართებოდა… სწორედ ამიტომ მიმაჩნია, რომ მანდატურის სამსახურის მიერ დაგეგმილი ტრენინგები მასწავლებლებისთვის აუცილებელი იყო და არის, თუნდაც იმიტომ, რომ არსებული პრობლემების გადაჭრის გზებზე მასწავლებელმა სწორად იმსჯელოს, სწორად მიუდგეს მოსწავლეს, ჩატარებული კლასის საათის დროს შემთხვევით არ დააინტერესოს მოსწავლე  აკრძალული საკითხების განხილვით, საინტერესო აქტივობები შეჰმატოს თითოეულ თემას.

-ტრენინგზე მიღებული ახალი ცოდნა რამდენად გამოგადგათ, მოგცათ თუ არა შთაგონება თემების ახლებურად გასააზრებლად?

-მე, როგორც მეექვსე კლასის დამრიგებელმა, წლის დასაწყისშივე დავგეგმე სადამრიგებლო კლასის საათის თემები. ამდენად, ყოველი ორშაბათი სადამრიგებლო კლასში სხვადასხვა თემის განხილვის დღედ ვაქციე.

ეს ძალიან მიადვილებს კლასის მართვას და მისი წარმატების ხელშეწყობას. თემის შერჩევაში დამეხმარა „დამრიგებლის სახელმძღვანელო- I-XII“. კლასის  საათების თემატიკა გაამრავალფეროვნა პროგრამაში „ცოცხალი შესრულებით/„ფონოგრამის გარეშე“ მონაწილეობამ. კიდევ უფრო კარგად გავიაზრე ჩემი სადამრიგებლო საათების საჭიროება,  უფრო მეტად გამიადვილდა მათი დაგეგმა, უფრო საინტერესო გახდა ჩემი აქტივობებიც და შეიძლება ითქვას, უფრო უსაფრთხოც და აი, რატომ:

პროგრამაში „ცოცხალი შესრულებით“/„ფონოგრამის გარეშე“ თითოეული საათი რაღაცის მომცემი იყო. თემები ჩვენი მოსწავლეების ყოველდღიურობიდან გამომდინარეობდა. მე კი, როგორც დამრიგებელმა, ჩემი არსებული ცოდნის ფორმულირება მოვახდინე.

მაგალითად, თემა „ჯგუფი და შენ“. აქ სიტუაციური თამაშების გამოყენებით განვიხილეთ რამდენად ხშირია ჩვენს მოსწავლეებში ამა თუ იმ ჯგუფის გავლენა, როგორ ხდება  კლასში ლიდერთა, აქტიურთა თუ პასიურთა დაჯგუფება, რა ინტერესის საფუძველზე ირჩევენ მოსწავლეები ერთმანეთს. ამ მხრივ ფსიქოლოგებისგან კარგად განხილული მაგალითები მივიღე, რასაც აუცილებლად გამოვიყენებ კლასსაათებში.

შემდეგი თემა „არჩევანი – ალკოჰოლი, საფრთხე, თავდაცვა“. კარგად გავიაზრე, თუ როგორ შეპარვით უნდა მივაწოდო მოსწავლეებს ინფორმაცია ნარკოტიკული საშუალებების საშიშროებაზე, რომ მათი დაინტერესება არ გამოვიწვიო, როგორ ავუხსნა მათზე დამოკიდებულების საფრთხე.

თემაზე „გამოხატე შენი თავი“ კლასსაათი უკვე ჩავატარე. თემაზე მუშაობა  დამეხმარა მეჩვენებინა მოსწავლეებისათვის, რამდენად აუცილებელია ემოცია, ხმის ტემბრი და სხვადასხვა საკომუნიკაციო ელემენტები კარგი ურთიერთობის ჩამოყალიბებისთვის. აქვე მიმოვიხილე თემა  „ასერტულობაც“. დღეს, როდესაც ამდენი აგრესიაა გარშემო, მივუთითე მოსწავლეებს ასერტულობის მნიშვნელობაზე, საკუთარი თვალსაზრისის დაცვასა და სხვათა მოსაზრებების პატივისცემაზე. ეს ყველაფერი სწორედ იმ ფორმით მივაწოდე კლასს,  რაც ტრენინგზე ვისწავლე.

მომდევნო თემის –  „ყურადღების ცენტრში“ –  ჩატარებას ახლო მომავალში ვგეგმავ. თემა მიგვანიშნებს, როგორ ამოიცნოს მოსწავლემ დადებითი მახასიათებლები, დააფასოს პოზიტიური რეაგირება, გაიუმჯობესოს პიროვნებათაშორისი ურთიერთობების დამყარების უნარი. ყოველივე ამას იმ მაგალითებითა და სიტუაციური ამოცანებით განვიხილავ მოსწავლეებთან, რაც ამ პროგრამამ მომაწოდა.

ძალიან მნიშვნელოვანი იყო თემა „პრობლემის გადაჭრა და გადაწყვეტილების მიღება“. ამ საათზე კარგად დაგეგმილი აქტივობა შემოგვთავაზეს ფსიქოლოგებმა – პრობლემის სტრუქტურული გადაჭრა, შემოქმედებითი აზროვნებისა და თვითკონტროლის უნარის გამომუშავება.

არა მხოლოდ მოსწავლეებისათვის, ჩემთვისაც კი საინტერესო და  გამოსაყენებელი დარჩა თემა „მიზნის დასახვა“ – თუ როგორ უნდა დამეყვანა ჩემი სამომავლო, გრძელვადიანი მიზანი მოკლევადიან მიზნამდე.

დიდი მადლობა თითოეული საათისთვის ჩვენს ტრენერ ფსიქოლოგებს: ნათია ყაველაშვილს, ქეთევან დევაძეს, თეონა შანთაძეს.

-თქვენ მონაწილეობდით თანასწორობის კვირეულის ფარგლებში გამართულ საინფორმაციო შეხვედრაში და ვიქტორინის გამარჯვებულის ტიტულიც კი გერგოთ…

-საინტერესო, სახალისო და მამოტივირებელია ჩემთვის თითოეული გამოწვევა განათლების თვალსაზრისით. ვფიქრობ, საჭირო და აუცილებელია მსგავსი ტრენინგები სკოლებში, რადგან ტრენინგს ატარებს კვალიფიციური პირი, ფსიქოლოგი, კარგად განსაზღვრული მიზნითა და შესაბამისი აქტივობებით, რაც გაგვზრდის მასწავლებლებს, სწორ მიდგომებს გამოგვიმუშავებს. ეს თეორიულად, დამოუკიდებლადაც შეიძლება მივიღოთ, მაგრამ ტრენინგის დროს ხდება თითოეული აქტივობის ინსცენირება, თითოეული თემის განხილვა, რის შემდეგაც ჩვენი დამრიგებლობა უფრო კომპეტენტური გახდება. სასურველია საგანმანათლებლო ტრენინგები ჩაუტარდეს მშობლებს, რადგან სწორი ხედვის მშობელი და მასწავლებელი ერთად სწორად აღზრდილი მოსწავლის საწინდარია.

 

რა მისცა პროექტმა ნელი მასწავლებელს

რუსთავის მე-9 საჯარო სკოლაში 269 მოსწავლეს 27 პედაგოგი ასწავლის, მათ შორის ნელი გაბრიელიძეცაა – ის ინგლისური ენის პედაგოგად აქ 1989 წლიდან მუშაობს და არასოდეს უფიქრია პროფესიის შეცვლაზე. მისივე თქმით, მასწავლებლობა მისთვის იმაზე მეტია, ვიდრე პროფესია – უდიდესი, გაცნობიერებული პასუხისმგებლობა, რომელსაც ყოველი გაკვეთილის დაგეგმვისას გრძნობს. ნელი მასწავლებელი დარწმუნებულია, რომ დაგეგმილი გაკვეთილი უფრო წარმატებულია, ის უკეთაა მორგებული მოსწავლის საჭიროებებს, მიზნები უკეთაა გამოკვეთილი და უფრო იოლად ხერხდება შედეგზე ორიენტირება. რაც შეეხება ახალ პროექტს, მასწავლებელი ამბობს, რომ ის სწორედ რომ  დროულია და საინტერესო არა მხოლოდ მნიშვნელოვანი საკითხების აქტუალიზაციით, არამედ ახალი გამოცდილების შეძენის კუთხითაც. პროექტის დაწყებისთანავე მათი სკოლა საგრძნობლად გამოცოცხლდა, მასწავლებლები და მშობლები დაახლოვდნენ, მშობლები უფრო მეტად ჩაერთნენ სასკოლო ცხოვრებაში.

-დღეს ძალადობასა და სხვა მსგავს საკითხებზე სკოლაში ბევრს მსჯელობენ. როგორია თქვენი პედაგოგიური ხედვა ამასთან და პროექტის ძირითად მიმართულებებთან დაკავშირებით?

-ძალადობასთან ბრძოლის ნებისმიერი სამოქმედო გეგმა, უპირველეს ყოვლისა, ახალგაზრდა თაობაში გაჩენილი აგრესიის პრევენციას ემსახურება. განსაკუთრებით მწვავედ დგას სკოლის ასაკის ახალგაზრდებში არსებული ძალადობის პრობლემა, შესაბამისად, დიდი ყურადღება უნდა დაეთმოს სკოლებში ძალადობის პრევენციას. სწორედ ამიტომ, ჩვენს სკოლაში სოციალური უნარ-ჩვევების გაუმჯობესებისა და ბულინგის პრევენციის გრძელვადიანი პროგრამის დაწყებამდე ძალადობის პრევენციისა და სხვა კრიზისული სიტუაციების მართვის კუთხით პირადად შემდეგ ღონისძიებებს ვახორციელებდი:

სკოლაში ვატარებდი  საინფორმაციო ხასიათის კამპანიებს, აი, ერთ-ერთი მათგანი: „Don’t bully, be a friend!“. კამპანიის ფარგლებში მოსწავლეებმა დაამზადეს და სკოლაში გაავრცელეს საინფორმაციო ბუკლეტები. ასევე, სკოლაში, ჩემს სადამრიგებლო კლასთან ერთად, ვგეგმავთ და ვახორციელებთ  სოციალურ პროექტებს, მაგალითად, პროექტი „ბრძოლა ძალადობის გარეშე ადამიანის უფლებების და თავისუფლებისთვის“, როდესაც  მოსწავლეებმა წარადგინეს პრეზენტაციები სხვადასხვა ქვეყნის, რასის, კულტურის „ცნობილ ადამიანებზე“ – ისინი სხვადასხვა დროში ცხოვრობდნენ, მაგრამ ყველას აერთიანებდა ბრძოლა ძალადობის გარეშე ადამიანის უფლებების და თავისუფლებისთვის.

ასევე  ვატარებ კლასის საათებს, ვგეგმავ დისკუსიებს. სადამრიგებლო თემები გათვლილი არის მოსწავლეთა ასაკის შესაბამისად შემდეგ მიმართულებებზე: პიროვნული და მორალური განვითარება, გარემოსდაცვითი კულტურის  განვითარება, ცხოვრების ჯანსაღი წესის პოპულარიზაცია, თვალსაწიერის გაფართოება და სხვა. მოსწავლეებს მოსწონთ არასაგაკვეთილო საუბრები, შეუძლიათ არგუმენტირებული მსჯელობა.

-თქვენ რა მოგცათ ამ პროექტმა, თუ გაამართლა თქვენი მოლოდინი?

-ტრენინგის მთავარი თემა მოსწავლეებში ძალადობასა და ნივთიერებათა ავადმოხმარების პრევენციას და მასთან დაკავშირებულ საკითხებს ეხებოდა. პროექტის დახმარებით გავეცანი სწავლების იმ მეთოდოლოგიას, რომლითაც პრევენცია უფრო ეფექტიანად მოქმედებს, ასეთია: ჯგუფური და გრძელვადიანი სწავლება, ჯანსაღ ცხოვრებაზე მეტი აქცენტირება, ვიდრე მენტორული ტონი და გაზვიადებული ინფორმაცია ნარკოტიკებზე. შემიძლია ვთქვა, პროექტმა არა მხოლოდ გაამართლა, არამედ გადააჭარბა კიდეც ჩემს მოლოდინს.

-განსაკუთრებით რა დაგამახსოვრდათ და რა იყო თქვენთვის ახალი?

-პროექტის ფარგლებში განვიხილეთ შემდეგი თემები: ცხოვრების ჯანსაღი წესი, ლეგალური და არალეგალური ნარკოტიკი, კომუნიკაცია და დამახინჯებული კომუნიკაცია, ასერტულობა, ალკოჰოლი და თამბაქო, მარიხუანა, კონფლიქტი და კონფლიქტის მოგვარება, აივ ინფექცია, აქტიური მოსმენა და კიბერადიქცია. ეს თემები მანდატურის სამსახურის ფსიქო-სოციალური მომსახურების ცენტრის ტრენერებთან ერთად განვიხილეთ. შემდეგ  პედაგოგებმა ჩავატარეთ იმიტირებული გაკვეთილები.

ჩემთვის საინტერესო იყო კიბერადიქციის თემა, რადგან ინფორმაციული და საკომუნიკაციო ტექნოლოგიები კიდევ უფრო ამძაფრებს ბავშვის ასაკთან დაკავშირებულ რისკებს, როგორიცაა, მაგალითად, ბულინგი. ის ასაზრდოებს ბავშვებზე ძალადობისა და მათი ექსპლოატაციის ახალ ფორმებს, როგორიცაა „კლიენტზე მორგებული“ სექსუალური ხასიათის ამსახველი მასალა და ბავშვებზე სექსუალური ზემოქმედების შემცველი სხვა ონლაინ ვიდეოები, რომლებიც ცოცხალი „სტრიმინგით“ ქსელში ვრცელდება. ინფორმაციული და საკომუნიკაციო ტექნოლოგიების პოტენციური ზეგავლენა ბავშვების ჯანმრთელობასა და კეთილდღეობაზე უფრო და უფრო ხშირად იწვევს საჯარო შეშფოთებას. ეს პროექტი დამეხმარა ამ თემაზე მეტი ინფორმაციის შეგროვებაში.

უკვე დავგეგმე,  შესწავლილ თემებზე როდის  ჩავატარებ გაკვეთილებს ჩემს სადამრიგებლო კლასთან, კლასის საათზე.

პროექტის ფარგლებში, უახლოესი მომავლისთვის ვგეგმავ, განვახორციელო ისეთი აქტივობები, როგორიცაა „არამწეველთა ქალაქის რუკა“ –  თამბაქოს თემის გავლის შემდეგ, „ჭორი“ –  დამახინჯებული კომუნიკაციის თემის გავლის შემდეგ და „მაღაზია“ –  დამარწმუნებელი კომუნიკაციის თემის გავლის შემდეგ.

-ამ პროექტით რა შედეგის მიღება შეუძლია სკოლას და სჭირდება თუ არა მას, ჰქონდეს არა მხოლოდ სასკოლო, არამედ სკოლის გარეთა“ საზოგადოების მხარდაჭერა?

-ჩემი პროფესიული მოსაზრებით, ასეთი პროექტები მართლაც საჭიროა, რადგან ეს მუდმივი სამუშაო პროცესია. თუკი ნაბიჯები არ გადაიდგა, ვერასოდეს მოხდება პრობლემების იდენტიფიცირება და მით უმეტეს, მათი გადაწყვეტა. ასეთი პროექტების განხორციელების შედეგად, მასწავლებლები აიმაღლებენ კვალიფიკაციას და სკოლას დაეხმარებიან პრობლემების მოგვარებაში.

სკოლის მზადყოფნა ითანამშრომლოს საზოგადოებასთან – მშობლებთან, არასამთავრობო სექტორთან, სახელმწიფო დაწესებულებებთან ან საინიციატივო ჯგუფებთან – დადებითად აისახება მის განვითარებაზე. საზოგადოების აქტიური თანამშრომლობა, მხარდაჭერა ეხმარება სკოლას ისეთი მოქალაქეების აღზრდაში, რომლებსაც გააზრებული ექნებათ პასუხისმგებლობა საკუთარი საზოგადოების წინაშე.

 

 

კითხვა-პასუხის ხელოვნება

0

ბოლო ათწლეულის განმავლობაში ხშირად გვესმის წაკითხულის გაგება-გააზრების პრობლემის შესახებ, ამაზე ყველასათვის კარგად ნაცნობი კვლევის (წიგნიერების საერთაშორისო კვლევაში „PIRLS“ საქართველო 2006 წლიდან ჩაერთო) შედეგებიც მეტყველებს. აქედან გამომდინარე, დღემდე არ გვაქვს მკაფიო პასუხი კითხვაზე, თუ როგორ უნდა იმუშაოს სკოლამ ორიენტირებული კითხვისთვის საჭირო უნარ-ჩვევების დაუფლებაზე.

ეფექტური კითხვისთვის მეთოდებისა და სტრატეგიების შესახებ არაერთხელ დაწერილა. ამ მიმართულებით არც მრავალფეროვანი აქტივობების სიმწირეს ვუჩივით: დისკუსია/დებატები, სოკრატული დიალოგი, ოთხი კუთხე, პერსონაჟთა რუკა, ინტერვიუ პერსონაჟთან/ავტორთან, მოლოდინების გზამკვლევი, დაფიქრდი-დაწყვილდი-გაუზიარე, ვიცი-გავიგე-მინდა გავიგო, 3-2-1, შეჯამების ვარსკვლავი, შესასვლელი/გასასვლელი ბარათები, მკითხველის დღიური და სხვ. ეს იმ აქტივობათა მცირე ჩამონათვალია, რომლებსაც ქართული ენისა და ლიტერატურის მასწავლებელი გაგება-გააზრების უნარების განვითარების მიზნით საგაკვეთილო პროცესში იყენებს.

შეიძლება იფიქროთ, თუ კითხვა იცი და შენი ლექსიკური მარაგიც დამაკმაყოფილებელია, წაკითხულის გაგებას რაღა უნდაო?! სამწუხაროდ ასე მარტივად არაა საქმე. შეიძლება ცალკე აღებული სიტყვების მნიშვნელობა იცოდეთ, მაგრამ წინადადებად ამოკითხულის გააზრება მაინც გაგიჭირდეთ. თან თუ ამას დაემატება ყოველ ან რამდენიმე წინადადებაში ერთხელ უცხო სიტყვებთან შეხვედრა, წაკითხულის გააზრების პროცესიც გართულდება. აღნიშნულ შემთხვევაზე ამბობენ, საკითხავი მასალა და მოსწავლის კითხვის დონე ერთმანეთს არ შეესაბამებაო. გაგება-გააზრების გზაზე კიდევ ერთ მსუყე პრობლემად გაუწაფავი კითხვა გვევლინება. ასევე უნდა გავითვალისწინოთ კონცენტრირების სირთულე და კითხვის დაბალი მოტივაციაც.

ერთი შეხედვით, კითხვის პროცესი ერთიან მოქმედებად აღიქმება, სინამდვილეში კი ჩვენ გვჭირდება ანბანური (ასოების აღქმა), ფონოლოგიური (ამოკითხული მასალის გონებაში გახმოვანება), სემანტიკური (დეკოდირებული სიტყვებისთვის მნიშვნელობის მინიჭება), სინტაქსური (გრამატიკული) და კონტექსტური (ამოკითული მასალის მსხვილ იდეებში გაერთიანება, გაგრძელებასთან დაკავშირებით ვარაუდების ჩამოყალიბება)  ცოდნის/უნარების სინქრონულად ამუშავება. ეფექტური მკითხველობისკენ მიმავალ გზაზე პირველ ნაბიჯად სწრაფ დეკოდირებასა და სიტყვისთვის მნიშვნელობის მინიჭებას მიიჩნევენ. აღნიშნული უნარის ფლობის გარეშე მოსწავლე ვერ გაივლის წაკითხული ტექსტიდან აზრის გამოტანის, საკუთარ გონებაში წარმოდგენების კონსტრუირებისა და ავტორის ჩანაფიქრის/ნათქვამის გაცნობიერების ეტაპებს.  აქედან გამომდინარე, წაკითხულის გააზრება სამ სხვადასხვა დონეს მოიცავს: სიტყვასიტყვით გაგების, წვდომის (ანალიზი, დასკვნა) და შეფასების დონეებს.

როგორც ცნობილია, გაგება-გააზრების პროცესზე ოთხი ფაქტორი ზემოქმედებს, ესენია: მკითხველი, ტექსტი, მიზანი და კონტექსტი. მკითხველი ტექსტამდე გარკვეული უნარებით აღჭურვილი მიდის. იგი „შეიარაღებულია“  წინარე ცოდნით, ლექსიკური მარაგით, კითხვის უნარითა და მოტივაციით. აქედან გამომდინარე, იგი მზაობის შესაბამისად აღიქვამს წაკითხული ტექსტის თემატიკასა და შინაარსს, მის სტრუქტურას, მოცულობას, ენობრივ მახასიათებლებსა და დიზაინს. რაც შეეხება მიზანს, მასში მოიაზრება მკითხველის მიერ ამა თუ იმ დავალებისთვის გამოყენებული სტრატეგიებისა და რესურსების ეფექტურობა/დავალებასთან შესაბამისობა. ასევე მნიშვნელოვანია იმ გარემოებათა ერთობლიობის (კონტექსტის) გათვალისწინება, რომელშიც მიმდინარეობს კითხვის პროცესი.

კარგი მკითხველი ადვილად ამოიცნობა შემდეგ მოქმედებებში: მას შეუძლია წაკითხული სიტუაციების/ მოქმედებების წარმოსახვა და ვიზუალიზება; კრიტიკულად იაზრებს წაკითხულ მასალას, შეუძლია ვარაუდების გამოთქმა და ძირითადი აზრების შეჯამება; უბრუნდება ტექსტს და ხელმეორედ კითხულობს ბუნდოვანი დეტალების დასაზუსტებლად; დიდ ტექსტს ყოფს ნაწილებად და მომდევნო ნაწილზე მხოლოდ წაკითხული ეპიზოდის სიღრმისეულად გააზრების შემდეგ გადადის; აკეთებს მონიშვნებს/ჩანაწერებს; ქმნის და/ან იყენებს გრაფიკულ სქემებს, სადაც ასახავს ტექსტში ამოკითხულ ინფორმაციას;  ხედავს კავშირებს ტექსტში გადმოცემულ ამბებსა და პირად გამოცდილებას შორის; რაც მთავარია, კითხვის პროცესში უჩნდება შეკითხვები (საკუთარ თავთან, ავტორთან/პერსონაჟთან) და ცდილობს პასუხების სხვადასხვა გზით მოძიებას.

დღეისათვის სახელმძღვანელოებში მოცემულ ყველა საკითხავ მასალას ერთვის ტექსტის გაგება-გააზრებაზე ორიენტირებული კითხვები, რომლებიც მოსწავლეებს, როგორც ხილული ინფორმაციის, ასევე იმპლიციტური (ნაგულისხმევი, სავარაუდო) სათქმელის მოძიებაში ეხმარება. დაწყებით საფეხურზე განსაკუთრებით უჭირთ წერილობით შეკითხვისა და პასუხის აგება. უმეტესად იყენებენ არასრული პასუხის ფორმას და კითხვის ფორმულირების დროსაც სანახევრო ინფორმაციით შემოიფარგლებიან. არადა, კითხვა-პასუხის შედგენის უნარი  ვრცელი ტექსტების (ეპიზოდის შინაარსი, თავისუფალი თემა და სხვ.) შეთხზვის აუცილებელ წინაპირობას წარმოადგენს. ამიტომაც დაწყებით საფეხურზე კითხვებისა და პასუხების სტრუქტურული თუ შინაარსობრივი მახასიათებლების დაცვით  ფორმულირებაში მოსწავლეებს სხვადასხვა მეთოდით ვავარჯიშებთ. აქვე წარმოგიდგენთ რამდენიმე მეთოდს/აქტივობას, რომელსაც ყველაზე ხშირად ვიყენებ საგაკვეთილო პროცესში.

 

5 კითხვა (ვინ? სად? რა? როდის? რატომ?)

აქტივობის სათაურში ჩამოთვლილი კითხვები შეიძლება წარმოვადგინოთ ხუთსვეტიან ცხრილად, სადაც ჩაიწერება კითხვების შესაბამისი ინფორმაცია. წარმოგიდგენთ ცხრილის ნიმუშს, რომელშიც მოცემულია იაკობ გოგებაშვილის მოთხრობიდან „ჯიუტი თხები“ ამოღებული ინფორმაცია.

 

ვინ? / რა? სად?

 

რას შვრება/ რა ქნა? როდის?

 

რატომ?
ორი თხა ხიდზე ერთმანეთს შეხვდა;

გზა ვერ განაგრძეს;

ჩხუბი მოუვიდათ და ხიდიდან გადაცვივდნენ.

ერთხელ ვიწრო ხიდზე ერთმანეთისთვის გვერდის ავლა შეუძლებელი იყო;

ორივე თხა ჯიუტი და ქედმაღალი იყო;

არც ერთს არ უნდოდა უკან დახევა.

 

ეს შაბლონი შეგვიძლია დავურიგოთ მოსწავლეებს ან დაფაზე დავხაზოთ, მათ კი რვეულში გადაიხაზონ (გააჩნია, რომელ კლასს ვასწავლით). სასურველია, პირველ ჯერზე მასწავლებლის დახმარებით შეავსონ ცხრილი. აღნიშნული მეთოდით რამდენიმე ტექსტის დამუშავების შემდეგ კი დამოუკიდებლადაც შეძლებენ ამ გრაფიკული ორგანიზატორის გამოყენებას.

ხუთი კითხვის მეთოდის ერთგვარ ვარიაციას წარმოადგენს აქტივობა „5+1“, სადაც ზემოთ ჩამოთვლილ კითხვებს კიდევ ერთი (როგორ?) ემატება. შესაძლებელია ექვსსვეტიანი ცხრილის დახაზვა, თუმცა, უმეტეს შემთხვევაში, აქტივობის შაბლონად იყენებენ გაშლილი ხელის მტევნის გამოსახულებას, რაზეც (თითებზე და ხელისგულზე) დატანილია კითხვითი სიტყვები: ვინ? რა? სად? როდის? რატომ? როგორ?

 

კითხვები და პასუხები (QAR)

ამ მეთოდის დახმარებით ტექსტის უფრო სიღრმისეულად დამუშავების საშუალება გვეძლევა. შეგვიძლია, მოსწავლეები დავაჯგუფოთ ან აქტივობას ინდივიდუალური სამუშაოს სახე მივცეთ.

მასწავლებელმა წინასწარ უნდა შეარჩიოს დასამუშავებელი ტექსტი და მოამზადოს შეკითხვები, რომელსაც ჩამოწერს დაფაზე ან ბარათების სახით დაარიგებს კლასში. მას ასევე დასჭირდება სქემა, რომელიც ასევე წინასწარ უნდა  მოამზადოს და ამონაბეჭდის სახით დაურიგოს მოსწავლეებს. ცხრილი შედგება ოთხი უჯრისგან. ერთ-ერთი კითხვის პასუხი მოსწავლემ უნდა მოიძიოს „იქვე, ტექსტში“, ანუ პირველ უჯრაში იწერება ისეთი კითხვა, რომელზე პასუხიც ექპლიციტურადაა მოცემული საკითხავ მასალაში. რაც შეეხება უჯრას „იფიქრე და მოიძიე“, მასში იწერება ისეთი შეკითხვა, რომელზე პასუხიც სხვადასხვა ეპიზოდში გაბნეული ინფორმაციის მოძიების შედეგად გაიცემა. მესამე უჯრა, სახელად „ავტორი და მე“ გამოიყენება იმპლიციტური ინფორმაციის ამოსაკრებად, რისთვისაც მოსწავლეებს წინარე ცოდნის გამოყენება და ავტორთან/პერსონაჟებთან ე.წ. დიალოგის გამართვა დასჭირდებათ. ცხრილის ბოლო უჯრაში კი განთავსდება განზოგადებული ინფორმაცია, რომელსაც ტექსტის წაკითხვის გარეშე, ცხოვრებისეულ გამოცდილებაზე დაყრდნობითაც შეიძლება გაეცეს პასუხი, მაგრამ ასევე გამოდგება ტექსტის შესაჯამებლად. მაგალითის წარმოსადგენად ისევ „ჯიუტ თხებს“ მოვიშველიებ.

 

ტექსტში                                                            ჩემს გონებაში

 

იქვე, ტექსტში

სად შეხვდნენ თხები ერთმანეთს?

თხები ერთმანეთს მდინარეზე გადებულ ვიწყო ხიდზე შეხვდნენ.

ავტორი და მე

როგორები აღმოჩდნენ თხები?

ორივე თხა აღმოჩნდა ჯიუტი, ქედმაღალი და წინდაუხედავი.

იფიქრე და მოიძიე

ჩხუბის დაწყებამდე სთხოვეს თუ არა თხებმა ერთმანეთს უკან დახევა?

ერთმა თხამ მეორეს სთხოვა, უკან დაიხიეო, მაგრამ ხიდზე პირველად ამოსულმა თხამ უარი განაცხადა და თავადაც მოითხოვა გზის დათმობა.

მე თვითონ

რა არის სიჯიუტე?

სიჯიუტე არის თვისება, რომელიც ახასიათებთ ურჩ, ქედმაღალ ადამიანებს, რომლებსაც უჭირთ საკუთარი პოზიციის დათმობა და სხვათა უპირატესობის/სიმართლის აღიარება.

 

მოცემულ ცხრილში შეგვიძლია წინასწარ ჩავწეროთ სასურველი კითხვები და მოსწავლეებს მხოლოდ პასუხების მოძიება-ჩაწერა დაევალოთ ან დაფაზე ჩამოვწეროთ შეკითხვები, რომლებსაც ბავშვები შესაბამის უჯრებში დამოუკიდებლად გადაანაწილებენ. შეგვიძლია ამოცანა უფრო გავართულოთ და შეკითხვები თავად მოსწავლეებს მოვაფიქრებინოთ. მათი მოტივაცია უფრო გაიზრდება, თუ კითხვების შედგენისას წყვილებს ნამუშევრების გაცვლას, ერთმანეთის კითხვებისთვის პასუხების მოძიებას და მეწყვილის ნამუშევრის რედაქტირება-შეფასების უფლებას მივცემთ.

 

შეკითხვა – ტექსტი ამბობს – მე ვფიქრობ – ამიტომაც

შეკითხვა კიდევ ერთი გრაფიკული ორგანიზატორის „მთავარი პერსონაჟია“. მისი დახმარებით მოსწავლეები სიღრმისეულად გაიაზრებენ წაკითხულ ტექსტს და აღარ გაუჭირდებათ მნიშვნელოვანი დასკვნების გამოტანა. ამ სქემასაც ზემოთ განხილული მოთხრობის მაგალითზე წარმოგიდგენთ.

 

შეკითხვა ტექსტი ამბობს… მე ვფიქრობ… ამიტომაც…
რატომ არ დაუთმეს გზა ერთმანეთს თხებმა?

 

არც ერთს არ უნდოდა უკან დახევა. მათ დათმობა არავინ ასწავლა. იჩხუბეს და მდინარეში ჩაცვივდნენ.

 

ამჯერად სქემაში წარმოდგენილია მხოლოდ ერთი სვეტი. მის მსგავსად უნდა შეივსოს დანარჩენი სვეტები, რომელთა რაოდენობაც განისაზღვრება მასწავლებლის მიერ დასმული/დაფაზე ჩამოწერილი კითხვებით.

როგორც ხედავთ, ერთი და იმავე ტექსტიდან მნიშვნელოვანი ინფორმაციის ამოღება ყოველ ჯერზე „სწორი“ კითხვების გამოყენებით შევძელით. ამიტომ ვფიქრობ, რომ, პირველ რიგში, მოსწავლეებს შეკითხვების დასმა და პასუხების ძიება უნდა შევაყვაროთ, რადგან სწავლის სურვილს  წაკითხულისადმი ინტერესის გაჩენა იწვევს. დაინტერესებული მოსწავლე აუცილებლად დაიწყებს კითხვების დასმას, პასუხებისაკენ მიმავალ გზაზე კი შეიძლება  დახმარება დასჭირდეს და ჩვენც მზად დავხვდებით.

 

სოციალური მედია ისტორიული ამბების მრავალმხრივი თხრობისთვის

0

გითხარით ხომ, ერთ-ერთ სკოლაში უფროსკლასელებისთვის ინტერნეტში სამოქალაქო აზროვნების კურსის კითხვა დავიწყე. ერთხელაც გაკვეთილის წინ ვფიქრობდი, რომ მეორე დღეს ბავშვებს მოვუყვებოდი იმაზე, როგორი პასუხისმგებლობა ახლავს ინტერნეტში რაიმეს გამოქვეყნებას და რომ თითოეული ჩვენი დაწერილი ტექსტი, გადაღებული ფოტო ან ვიდეო ფაქტობრივად ჩვენი ციფრული ნაკვალევია, რომელსაც ამ სივრცეში ვტოვებთ და იმასაც ვეტყოდი, რას ვფიქრობ ხოლმე, როცა მაგალითად მიმდინარე ახალ ამბებს ვაშუქებ. ადრე, როცა ისტორიის მოყოლა რჩეულთა ხვედრი იყო, ვინც წერა კითხვაც იცოდა, ამბების მოყოლის უნარიც ჰქონდა, შესაბამისი ნდობაც და ხარის ტყავი თუ ქაღალდიც საწერად, მხოლოდ ერთი ნარატივი არსებობდა, დღეს კი ციფრული სამყარო გვაძლევს საშუალებას, ყველამ ერთად შევქმნათ ისტორია და ის ბევრად არაერთგვაროვანი და მრავალშრიანია, მეტი დოკუმენტაციით, მეტი ავტორით, წყაროთი და მკითხველით.

 

ჩვენ, ვინც ამბებს ვწერთ, ისე ვართ ამბებით და სხვა ყოველდღიური თავსატეხებით მოცულები, თითქმის არ ვფიქრობთ ხოლმე იმაზე, რომ წლების მერე შესაძლოა ეს ისტორია გახდეს ვიღაცისთვის ამ დღის სურათის აღდგენისთვის საჭირო მასალა, ამის მიხედვით იმსჯელოს ვინმემ სამყაროს სხვა წერტილში და შესაბამისად, პასუხისმგებლობა დიდია და ამის არდავიწყება მნიშვნელოვანია. ამის თქმა მინდოდა ბავშვებისთვის და იმის მოყოლა, როგორ  ვზომავ ხოლმე სიტყვებს, როცა მაგალითად, მიტინგის დარბევას ვაშუქებ, თვალდათხრილ თინეიჯერს ველაპარაკები, მასწავლებელზე ვწერ, რომელმაც ნაადრევი ქორწინების წინააღმდეგ გაილაშქრა და თავად გახდა ძალადობის მსხვერპლი და როგორ ვარწმუნებ ამ ხალხს, მოყვნენ თავიანთი ამბები, სწორედ იმიტომ, რომ ისინი უნდა იყვნენ ამ ამბების სახეები. და თუ ისინი არ მოყვებიან ამბებს, სხვები მოყვებიან მათ ნაცვლად იმას, რაც შესაძლოა არ იყოს მართალი ან სულაც შეეცდებიან თავიანთი თავები აქციონ გმირებად. ვის არ უნდა გმირობა.

 

ციფრული ნაკვალევებს საფრთხესთან ერთად სიკეთეც მოაქვს. შეგვიძლია რაღაც ისეთი მოვყვეთ, რაც ძალიან მნიშვნელოვანია, რაღაც უხილავზე მივაპყროთ ხალხის ყურადღება, ან უბრალოდ მოვნიშნოთ ჩვენი თავები კონკრეტულ დროს კონკრეტულ სივრცესა და მდგომარეობაში. და ვუყვებოდი, როგორი მნიშვნელოვანია მაგალითად სულ ახალი ამბების გამოძიებისას ღია წყაროებზე მუშაობა, მათი ერთმანეთთან დაკავშირება და ისე დალაგება, რომ ამბავი შედგეს, ფაზლი აიწყოს.

 

ისტორიებს დღეს სქელი წიგნებიდან და ძველი ხელნაწერებიდან მხოლოდ ამ სფეროს სპეციალისტები სწავლობენ და სხვა ყველა ამა თუ იმ მოვლენაზე ინტერნეტიდან იღებს ინფორმაციას. საქართველოს ახალი და უახლესი ისტორიის უამრავი ნაწილი ფაქტობრივად არ არსებობს ინტერნეტში და თუკი ბავშვებს ეცოდინებათ, როგორ ყვებიან სხვები ისტორიას ონლაინ, შესაძლოა ერთ დღესაც მათ ამ საინფორმაციო ვაკუუმის ამოვსება საკუთარ თავზე აიღონ და ვაჩვენე რამდენიმე არხი სოციალურ ქსელებში, როგორც მაგალითი იმისა, როგორ უნდა მოყვე ისტორიული ამბები მრავალმხრივად სოციალურ ქსელებში ამ ქსელების სპეციფიკის გათვალისწინებით.

 

აი მაგალითად. 9/11 ინსტაგრამზე

 

11 სექტემბრის ტეროტისტული აქტისას დაღუპებისადმი მიძღვნილი მუზეუმისა და მემორიალის ინსტაგრამ გვერდზე იმ ხალხს ნახავთ, ვინც ამ საზარელ ამბავს შეეწირა, მათ ნივთებს, რომელიც მუზეუმის ექსპოზიციის ნაწილია და მათაც, ვინც ამ ადგილს სტუმრობს. თავად მუზეუმის საიტზე კი მოვლენების ქრონიკა, ზეპირი ისტორიები და ის ამბები დაგხვდებათ, რომელიც წინ უძღოდა და ამწიფებდა ტერორისტულ აქტს.

 

ამბავი ჰოლოკოსტს გადარჩენილი ადამიანის შვილისა იუთუბზე – გრაფიკული ვიდეო, რომელიც ჰყვება კაცობრიობის ისტორიაში ერთ-ერთი ყველაზე სასტიკი ეპიზოდის ამბავს, რომელიც თავად გადაიტანა, მას შეეხო. ნახატებით აღდგენილი ამბები შთაბეჭდილებას თუ მოახდენს და ამ თემით დაინტერესდებით, ეს არხიც შეგვიძლია გირჩიოთ.

 

იოკო ონო თვითერზე

როგორ გაგრძელდა ცხოვრება მას შემდეგ, რაც ლეგენდარული წყვილი ერთმანეთის გარეშე დარჩა? როგორია ჯონ ლენონის აწ უკვე მოხუცი მაგრამ კვლავ დაუდგრომელი ცოლის ცხოვრება? რამდენად ხშირად იხსნებს ის ბითლზის ამბებს და რას ჰყვება მათზე? შეგიძლიათ გაყვეთ. მასაც და სხვებსაც. თვითერზეც და სხვა სიციალურ ქსელებში და თავად დარწმუნდებით, როგორი მრავალფეროვანია დღეს ისტორიის შექმნის პროცესი.

 

ჩემს მოსწავლეებს ვთხოვე აერჩიათ ამბავი, რომელსაც ინსტაგრამზე და იუთუბზე მოყვებოდნენ. აგვისტოს ომის დოკუმენტაციის შეგროვება აირჩიეს. ვნახოთ რა გამოუვათ. მანამდე კი, მათაც ვუთხარი და თქვენც გეტყვით, რომ ამ ომზე ორი განსხვავებული, მაგრამ გადასარევი ვებრესურსი არსებობს, რომელიც სასწავლო მასალადაც შეიძლება გამოდგეს და კლასგარეშე სამუშაოდაც.

 

 

როგორ დავეხმაროთ ბავშვს გახდეს ყურადღებიანი

0

„თქვენი შვილი ძალიან უყურადღებო და გაფანტულია“; „ბავშვს შესაძლებლობები კი აქვს, მაგრამ რად გინდათ, გაკვეთილზე ძალიან უჭირს ყურადღების მობილიზება“; „თითქოს მისმენს, მაგრამ ვხვდები, რომ გონებით სხვაგან არის“; „საერთოდ არ მაწუხებს, წესიერად იქცევა, თითქოს ჩართულიც არის საგაკვეთილო პროცესში, მაგრამ ყურადღების კონცენტრირება ძალიან უჭირს“. ეს ის ფრაზებია, რომლებსაც თითქმის ყოველდღიურად ისმენენ სკოლაში მოსული მშობლები პედაგოგებისაგან. ალბათ, ამაში არც არაფერია გასაკვირი, ვინაიდან, როგორც მშობლები, ასევე პედაგოგები დაინტერესებული არიან ბავშვის სასწავლო წარმატებებით, უყურადღებობა კი ამ წარმატებების მიღწევის გზაზე სერიოზული ხელისშემშლელი ფაქტორი ხდება.

ეფექტიანი სწავლება წარმოუდგენელია მეხსიერებისა და ყურადღების განვითარების გარეშე. სწორედ ეს ფსიქიკური ფუნქციები უდევს საფუძვლად ნებისმიერ საგანმანათლებლო პროგრამას. შემთხვევითი არ არის, რომ ბავშვის სკოლისათვის მზაობის შეფასების ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი კრიტერიუმი ყურადღების განვითარების დონეა.

უყურადღებობა შეიძლება სკოლამდელი ასაკის ბავშვისთვისაც იყოს დამახასიათებელი, თუმცა, როგორც წესი, უფროსებს ეს დიდად არ აწუხებთ და არც რაიმე ძალისხმევას იჩენენ ყურადღების განვითარებისთვის. მას შემდეგ კი, რაც ბავშვი მოსწავლე ხდება, უყურადღებობა და გაფანტულობა სერიოზულ საფიქრალს უჩენს, როგორც პედაგოგს, ასევე მშობელსაც. სკოლა სხვადასხვა სახის ახალ მოთხოვნებს უყენებს ბავშვს, მას ახალი ვალდებულებებიც უჩნდება. თუ ოჯახმა წინასწარ იზრუნა ბავშვის სასკოლო სწავლებისათვის მომზადებაზე, სკოლაში მოსული პატარა მის მიმართ წაყენებულ მოთხოვნებს ადვილად და უპრობლემოდ უმკლავდება. თუმცა, არიან ისეთებიც, რომლებისთვისაც სასკოლო ცხოვრების დაწყება და ახალი ვალდებულებების შესრულება სერიოზულ სირთულეებთან არის დაკავშირებული. სკოლა, თავის მხრივ, მიისწრაფის, რომ თავის მოსწავლეებს არა მხოლოდ ცოდნა მისცეს, არამედ უფრო მნიშვნელოვანი მისიაც შეასრულოს – ასწავლოს ბავშვს სწავლა. უნდა ითქვას, რომ ამის გაკეთება არც ისე ადვილია, რადგანაც სწავლის სწავლა საჭიროებს ბავშვებში სწავლისათვის საჭირო ყველა შემეცნებითი პროცესის (აზროვნება,  მეხსიერება, წარმოსახვა, ყურადღება) განვითარებას.

როგორც სასკოლო პრაქტიკა გვიჩვენებს, ბავშვი, რომელსაც ჯერ კიდევ დაწყებით კლასებში არ უსწავლია, თუ როგორ უნდა ისწავლოს, რომელიც არ არის დაუფლებული აზროვნებით საქმიანობას, სწავლების მეორე საფეხურზე ჩვეულებრივ ჩამორჩენილ მოსწავლეთა რიგებში ხვდება. ძალიან ხშირად, ბავშვის წარმატება სწავლაში და სხვა საქმიანობაში ბევრად არის დამოკიდებული იმაზე, თუ როგორ არის მასში განვითარებული ყურადღებით ყოფნის უნარი, რამდენად შეუძლია მას ყურადღების კონცენტრირება მიცემული დავალების შესრულების დროს. არცთუ იშვიათად, სწორედ უყურადღებობის გამო უჭირს ბავშვს სკოლაში სწავლა. ამასთან, შემთხვევითი არ არის, რომ ეს პროცესი განსაკუთრებით რთულდება ზედა კლასებში, სადაც დასამახსოვრებელი ინფორმაცია უფრო მრავალფეროვანი და დიდი მოცულობისაა. არასათანადოთ განვითარებული ყურადღება, როგორც წესი, მოსწავლისათვის სერიოზული მარცხის და წარუმატებლობის წინაპირობა ხდება. ბავშვი, რომელსაც აქვს ყურადღების კარგი კონცენტრაციის უნარი, გამოირჩევა დაკვირვებულობით, ორგანიზებულობით, და პირიქით – ის, ვისაც საჭირო დონეზე არა აქვს განვითარებული ყურადღება, დაბნეული და გაფანტულია.

უნდა ითქვას, რომ ყურადღება არ არის თანდაყოლილი, ერთხელ და სამუდამოდ მოცემული. ის შეიძლება და საჭიროც არის, რომ განვავითაროთ. თუმცა, ყურადღების განვითარების ხერხები და საშუალებები სხვადასხვა ასაკობრივ საფეხურზე, ბავშვის შესაძლებლობებიდან გამომდინარე, განსხვავებულია. კარგი იქნება, თუ ყურადღების განვითარებისთვის ზრუნვას დავიწყებთ უკვე ადრეული ასაკიდან, სკოლამდელ პერიოდში, სასკოლო სწავლების დაწყებამდე. საინტერესოა ის ფაქტი, რომ ამის გაკეთება რაიმე განსაკუთრებულ სირთულეებს არ უკავშირდება, ის არც რაიმე ძვირადღირებულ რესურსებს საჭიროებს და ნებისმიერ მშობელს შეუძლია დაკავდეს ამ საქმიანობით, როგორც სახლში, ოჯახურ გარემოში, ასევე გარეთ, ქუჩაში, პარკში ბავშვის სასეირნოდ გაყვანისას. სახლის პირობებში ბავშვის ყურადღების განვითარებაზე მუშაობას ძალიან მარტივად შევძლებთ, თუ მაგ. მის წინ მაგიდაზე დავდებთ რამდენიმე ნივთს (შეიძლება ეს იყოს ბავშვის სათამაშო, ფერადი ფანქრები, ფლომასტერები, წიგნი, რვეული და ა.შ.) გარკვეული თანმიმდევრობით და ვთხოვთ მას დაიმახსოვროს თითოეული ნივთის ადგილი. შემდეგ ის შებრუნდება ზურგით, რა დროსაც ჩვენ ნივთებს ადგილებს ვუცვლით, ან ერთ-ერთ ნივთს საერთოდ ვიღებთ. მას შემდეგ, რაც შემობრუნდება და კვლავ დაუკვირდება ნივთების განლაგებას, უნდა გვითხრას რა ცვლილება მოხდა. ყურადღების განვითარებისთვის კარგ საშუალებას წარმოადგენს ასევე მსგავს ნახატებს, მსგავს ნივთებს შორის განსხვავებების პოვნა. მოგვიანებით, როცა ბავშვი ისწავლის ასოების ცნობას, შეიძლება მივცეთ ფურცელზე დაბეჭდილი პატარა ტექსტი და ვთხოვოთ გადაათვალიეროს და გადახაზოს მაგალითად, ყველა ასო ბგერა „ა“, რომელიც შეხვდება. ქუჩაში ბავშვთან ერთად სეირნობისას შეიძლება ვთხოვოთ მას დააფიქსიროს ნებისმიერი წითელი მანქანა. როცა  თვლა ეცოდინება, შეიძლება გარკვეული ფერის მანქანები დაითვალოს კიდეც.

დარწმუნებული ვარ, რომ ზემოაღწერილ სავარჯიშოებს და კიდევ უამრავ სხვას ბევრი მშობელი იყენებს საკუთარ შვილთან ურთიერთობისას, წინააღმდეგ შემთხვევაში სკოლაში შემოსულ ბავშვებს შორის ასეთი განსხვავება ყურადღების განვითარებაში არ იქნებოდა. თუმცა, ყურადღების განმავითარებელი სავარჯიშოების გამოყენებისას, მათი ეფექტიანობის და შედეგიანობის გასაზრდელად, საჭიროა გარკვეული რეკომენდაციების გათვალისწინება:

  • ყურადღების განმავითარებელი სავარჯიშოები ბავშვთან უნდა მიმდინარეობდეს თამაშის ფორმით. ნუ დავივიწყებთ, რომ სკოლამდელი ასაკის ბავშვის ქცევის წამყვანი ფორმა თამაშია და მისი განვითარება სწორედ თამაშის პროცესში ხდება;
  • თუ ბავშვს არ სურს ჩვენს მიერ შერჩეული და დაგეგმილი სავარჯიშოს შესრულება, აშკარად ამჟღავნებს ინტერესის არქონას, ნუ დავიჟინებთ ჩვენი სიტყვის გატანას, თუმცა, ნურც უარს ვიტყვით მცდელობაზე დავუბრუნდეთ მას მოგვიანებით;
  • ჩავრთოთ სავარჯიშოები პატარისთვის შეუმჩნევლად და ძალიან ბუნებრივად ბავშვთან დაკავშირებულ ჩვენს ყოველდღიურ საქმიანობაში: სეირნობის, მასაჟის, ბანაობის, ზღაპრების კითხვის, ერთობლივი თამაშების და შემოქმედებითი მეცადინეობების (ხატვის, ძერწვის და ა.შ.) დროს;
  • გამოვიყენოთ მოძიებული სავარჯიშო, როგორც ნიმუში, მაგრამ ნუ შეგვეშინდება გამოვავლინოთ ჩვენი ფანტაზია;
  • სავარჯიშოს შესასრულებლად ბავშვისთვის მიწოდებული ჩვენი მითითებები უნდა იყოს მისთვის ადვილად გასაგები, ცხადი, ნათელი, მარტივი;
  • ნუ დავიშურებთ საქებარ სიტყვებს და დადებით კომენტარებს, როცა ვხედავთ, რომ ბავშვი წარმატებით ართმევს თავს დავალებას. ეს მას საკუთარი ძალების რწმენას და ინტერესს გაუძლიერებს. მოვერიდოთ ზოგადი სახის ნეგატიურ შეფასებებს;
  • დაუშვებელია ბავშვის მოქმედების კომენტირება, შენიშვნები, კარნახი მაშინ, როცა ის მთლიანად დავალების შესრულებაზეა კონცენტრირებული. ასეთ დროს საუბრით ჩვენ ბავშვის ყურადღებას სხვა მიმარულებით გადავრთავთ, ვაიძულებთ მას ჩვენ სიტყვებზე მოახდინოს კონცენტრირება და შემდეგ ისევ სამუშაოს დაუბრუნდეს, რის გამოც იღლება და ეკარგება ინტერესი დავალების მიმართ.

ყოველივე ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე, ბავშვის ყურადღების განვითარებაზე ზრუნვა უფროსების, პირველ რიგში კი მშობლის აქტიურ ჩართულობას საჭიროებს. ამასთან, ასეთ სიტუაციებში, პირველ რიგში, უფროსები უნდა ვუჩვენებდეთ ბავშვს, თუ რას ნიშნავს ყურადღებით ყოფნა, ყურადღების კონცენტრირება შესასრულებელ სამუშაოზე, დავალებაზე. თუ ბავშვთან ურთიერთობის პარალელურად ჩვენ მუდმივად სხვა საქმითაც ვიქნებით დაკავებული – ვიმუშავებთ კომპიუტერთან, ვისაუბრებთ ტელეფონით და ა.შ., ძნელი დასაჯერებელია, რომ ბავშვთან ჩვენი მუშაობა ეფექტიანი და შედეგიანი აღმოჩნდება. ეს ძალიან გულდასაწყვეტი იქნება, თუ გავითვალისწინებთ, რომ ყურადღება უკიდურესად მნიშვნელოვანია ბავშვის წარმატებისთვის სწავლაში და მის შემდგომ განვითარებაში.

 

 

 

ბავშვობის შთაბეჭდილებები – სასწავლო რესურსი

0

„ეს იყო ორმოცი წლის წინ. მას შემდეგ აღარ მინახავს ის ნაპირი და ჩამპაკის ხეებში ჩაფლული აგარაკი. იგივე ხეები, იგივე სახლი, ალბათ, ისევ დგას, მაგრამ ერთი კი ვიცი, რომ ყველაფერი, რასაც ბავშვის ცოცხალი და მხურვალე ცნობისმოყვარეობა ხატავდა, აღარ არის იქ. საიდან მოვიპოვო შთაგონების ის მძლავრი ძალა?“

„დღენი ჩემი სიჭაბუკისა“, რაბინდრანათ თაგორი

 

ბავშვობის შთაბეჭდილებები მძაფრი და დაუვიწყარია. სამყაროს ბავშვისეული აღქმაც განსხვავებულია. ცხოვრებისეული დამოკიდებულება, პირადი დაკვირვება თუ ფსიქოლოგთა დასკვნები ერთსა და იმავე მოსაზრებისკენ გვიბიძგებენ, კერძოდ, ჩვენი ცხოვრება ჩვენსავე ბავშვობაზე დგას.

მწერალთა ბავშვობის დღეებზე დაკვირვება ჩემი საყვარელი საქმიანობაა. ასე დავაგროვე პატარ-პატარა ამბები, რომლებიც მოთხრობების, ლექსების, პოემების, რომანების, პირადი წერილების მიღმა მწერლებისა და პოეტების ცხოვრებაში გვახედებს და მათ შესახებ ჩვენეულ დამოკიდებულებას ქმნის: მირზა გელოვანი თქვენობით ელაპარაკებოდა დედ-მამას; ვაჟას გულჩვილი, კეთილი, სტუმართმოყვარე დედა ჰყავდა,  გამორჩეული სახელით – გულქანი; ტერენტი გრანელს  დედა ხუთი წლისას გარდაცვლია, წიგნების სიყვარული კი ზუგდიდის მაზრაში ცნობილმა მწიგნობარმა, იაკობ შანავამ გაუღვივა; ნიკოლოზ ბარათაშვილს დედა იმ დროს დადგენილ წესებს არღვევდა და ჩვილს თავად აჭმევდა ძუძუს;  სულხან-საბა მამიდაშვილებმა – ვახტანგ V-ის ვაჟებმა არჩილმა, ლევანმა და გიორგიმ აღზარდეს.

ხშირად ვფიქრობ ჩემი ბავშვობის დღეებზე, გზებზე, ადამიანებზე, სახლებზე, ხეებზე. დაკვირვებული ვარ, ბავშვებისთვის ყველაზე საინტერესო მოსასმენი ჩემი მოგონებებია. შეუძლიათ, ერთი და იგივე მრავალჯერ მომაყოლონ.

ახალი სასწავლო წლის დაწყებამდე, სექტემბერში, ინდოელი მწერლისა და პოეტის, რაბინდრანათ თაგორის „დღენი ჩემი სიჭაბუკისა“  წავიკითხე, რომელიც სკოლის, სწავლების, მასწავლებლების შესახებ დაგროვილ გამოცდილებას ასახავს. მწერალი პირველივე გვერდებიდან გვიმხელს, რომ ფურცელზე გადატანილი ნებისმიერი მოგონება ლიტერატურაა. ბატონი თაგორი თანამოაზრე აღმოჩნდა. ერთგან წერს: „ცნობილია, ლიტერატურის გულწრფელი სიყვარული უფრო იშვიათია, ვიდრე ლიტერატურული ერუდიცია“ –  ლიტერატურის მასწავლებლისთვის ეს საყურადღებო გზავნილია.  თაგორი ერთანირი მოწიწებითა და აღფრთოვანებით იხსენებს უბრალო ადამიანს, შრიკანტა-ბაბუს თუ დოქტორ რაჯინდრალალ მითრას. „დღენი ჩემი სიჭაბუკისა“ ცხოვრების ჩვეულებრიობის მიღმა არსებულის პოეზიად გადაქცევის მცდელობაა. მიჰყვები მწერალს მოგონებების ლაბირინთში და შრიკანტა-ბაბუს სამუდამოდ გამახსოვრდება: „ეს მოხუცი ერთდროულად მეგობრობდა მამაჩემთანაც, ჩემს უფროს ძმებთანაც და ჩვენთანაც, ბიჭებთან. ძნელად მოიძებნებოდა მეორე კაცი ლექსების ეგოდენ ტრფიალი. ვით პატარა კენჭს აიტაცებს ჩანჩქერის ნაკადი, წყლის სწრაფი ბრუნვით ააცეკვებს, აათამაშებს, ასევე მისთვის საკმარისი იყო სულ მცირე საბაბი, რომ უზენაეს აღტაცებას მისცემოდა“.

დოქტორ რაჯენდრალალ მითრას ასე გვაცნობს: „ის არა მარტო ღრმად განსწავლული ადამიანი იყო, მას ჰქონდა იშვიათი, მომხიბლავი ხასიათი, რომელიც მის სახეშიც გამოკრთოდა. საზოგადოებრივ მუშაობაში დაუზარელი და ენერგიული მუშაკი, პირად ცხოვრებაში სრულიად იცვლებოდა და ისეთ პაწია ბალღსაც, როგორიც მე ვიყავი, გატაცებით ესაუბრებოდა სერიოზულ თემაზე“.

რაბინდრანათ თაგორმა ბავშვობის მოგონებების გამოსახმობად შთაგონება კიდევ უფრო გამიმძაფრა.  თუ ჩვენ პატარა ადამიანების სულებთან გვაქვს შეხება, მათი აღზრდა და გამოწრთობა გვავალია, სწორედ ასეთი ბავშვობის ამბები უნდა ვუამბოთ მთელი გულითა და მონდომებით. ამგვარად ცხოვრების შემჩნევა, დაკვირვება, შეყვარება, დამახსოვრება და დაფასება ვასწავლოთ.

როგორ დავუკავშიროთ საგაკვეთილო პროცესს?

მოსწავლეთა ასაკის გათვალისწინებით შეგვიძლია მოვძებნოთ ქართველი მწერლების ბავშვობის მოგონებები. მაგალითად, სასწავლო რესურსად გამოვიყენოთ ვაჟა-ფშაველას „ჩემი წუთისოფელი“, დავით კლდიაშვილის „ჩემი ცხოვრების გზაზე“, აკაკი წერეთლის „ჩემი თავგადასავალი“, რაბინდრანათ თაგორის „დღენი ჩემი სიჭაბუკისა“…

ჩაღრმავებული კითხვის მეთოდით წავიკითხოთ ტექსტები.

გაკვეთილის შემდეგ ეტაპზე თავად ვუამბოთ ჩვენი ბავშვობის მოგონებები. თხრობა  ლიტერატურას რომ დაემსგავსოს, მოსაყოლ თემებს სათაურები მოვუფიქროთ. სანამ მე ჩემი მოგონებების გაცოცხლებას შევუდგები, ბოლომდე მივყვები გაკვეთილის ხაზს.

შეგვიძლია ბავშვებს ვთხოვოთ ინტერვიუ ჩაწერონ ბებია-ბაბუებთან, მშობლებთან და მოპოვებული ინფორმაცია  საკლასო ოთახში ერთმანეთს გააცნონ.

გზები

მე მამას „ლურჯაში“ გავიზარდე. ასე დაარქვა საბჭოთა კავშირის დროინდელ მანქანას „აძინადცატს“. 90-იანი წლების შიმშილს ჩემი მშობლები მასწავლებლობისთვის ვაჭრობის შეთავსებით ებრძოდნენ. წავიდოდნენ კახეთში. წაიღებდნენ ჭაღებს, ათას წვრილმანს. გადავიდოდნენ ბაქოში. ჭაღებს ცვლიდნენ ბენზინში. წნორში დაბრუნებისას ბენზინი ხორბლად იქცეოდა. კახეთიდან ზეთი და ფქვილი მთა-მთიულეთში მიჰქონდათ. იქიდან თბილისში ხაჭოთი, ყველით, ხორცით, ხილით ვბრუნდებოდით. ეს ყოველივე კი ხან იყიდებოდა, ხან – ვერ. ამ უცნაური ვაჭრობით ჩვენს ოჯახს ფული ვერა, მაგრამ უხვად ჰქონდა საჭმელ-სასმელი.

დამღლელი მგზავრობებისას წვრილმანების ფუთებსა და ფქვილის ტომრებს შუა ვიყავი მიკუჭული და მანქანიდან ვაკვირდებოდი გაბლანდულ შარაგზებს. ასე დამამახსოვრდა კახეთის ცხელი, გველებიანი გზატკეცილები, ყაზბეგის ვარდისფერი კლდეები და ვიწრობები, ძველ თბილისში, მტკვრის სანაპიროს გაყოლებით მანქანათა სვლა, ჟინვალის წყალსაცავის დასაწყისთან თვალების დახუჭვის რიტუალი.

ყინვაში, წვიმასა თუ თაკარა მზეში დავდიოდით და ხან მიყრუებული სოფლის ბოლო ჭიშკართან გვიღამდებოდა, ხან ორთაჭალაში, ხან კი მცხეთის  ავტობანზე.

ტიბაანიდან მირზაანში, ფიროსმანის სახლ-მუზეუმის სანახავად მე და ჩემმა მეგობრებმა ფეხით გადავწყვიტეთ წასვლა. შემოდგომის თბილი დღე სიარულს გვიადვილებდა. ალაგ-ალაგ მაყვლის ბუჩქებითა და მოყვითალო მიწით დაფარული გზა იმ დღის ისეთივე დაუვიწყარ შთაბეჭდილებად დამრჩა, როგორც  ფიროსმანის სახლ-მუზეუმის დაკეტილი კარი.

ზაფხულია. მე და ჩემი ბიძაშვილი სოფელში ვართ. თაკარა მზეში შარაგზაზე ფეხზე ვიხდით და ფეხშიშველები მოვტანტალებთ. ფეხისგულებს ცხელი ასფალტი გვიწვავს და გვსიამოვნებს. ამ მოგონებას ოცდაათი წელია გულით დავატარებ.

ჩვენ ვართ გზები, რომლებზეც გვივლია.

 

მამას მეგობარი „ლეინტენანტი“

მამას სახლში ხშირად მოჰყავდა მეგობრები. მათ შორის იყო ერთი მაღალი, ხმელი კაცი, რომელსაც ზედმეტსახელად „ლეინტენატს“ ეძახდა. ქვეყანაში საშინელი სიღატაკე იყო. ამ კაცს კი ჩემთვის ყოველთვის მოჰქონდა „სნიკერსი“ . უზომოდ მიხაროდა მისი დანახვა. მამას მეგობართან შეხვედრის ბუნდოვანი სურათებიდან „ლეინტენანტის“ ღიმილი  და „სნიკერსი“ მახსენდება. მამაჩემის მადლიერი ვარ ამ ნაუცბადევად მოყვანილი სტუმრებისთვის, ჩემი გული სიყვარულით რომ აავსეს.

 

 ხეები

დაფიქრებულხართ თქვენი ბავშვობის ხეებზე? მე ხშირად ვფიქრობ. ალაზნის ველთან ახლოს, სოფელ ტიბაანს ხევი ეკრა. ხევზე კაკლის ხე იდგა, რომელზეც მე და ჩემი თანატოლი ბიძაშვილი ხშირად დავძვრებოდით. ბაღში ბროწეულისა და ლეღვის ხეები იდგა. მათი ტკბილი და მსუყე ნაყოფით ზაფხულისა თუ შემოდგომის მზიან დღეებში პირს ვიტკბარუნებდით და ხელები ტკბილი წვენით გვეწებებოდა.

მუხიანში, სახლის წინ ბაღი გვქონდა, სადაც მამამ თეთრი ბალი დარგო. მალე ბლის ტოტები კორპუსის მეხუთე სართულამდე აიწოწა. ივნისის დასაწყისში ნაყოფის დაკრეფის დრო დგებოდა. უბნის ბიჭები ხშირად მოდიოდნენ მოსაპარად და თუ თვალს შევასწრებდით, ფაცხაფუცხით გარბოდნენ. მამაჩემი უშიშრად მოექცეოდა ხოლმე ხის კენწეროში და საგულდაგულოდ კრეფდა ბალს. უწვრილეს ტოტებზე ისე იდგა, თვალებზე ხელს ვიფარებდი შიშისგან. მისი გარდაცვალების შემდეგ ბლის დაკრეფის რიტუალიც ქარს გაჰყვა.

ფასანაურის ეზოში ვაშლის, მსხლისა და ჭანჭურის ხეები გვქონდა. სახლის უკან კი უზარმაზარი კაკლის ხეები იდგა. შემოდგომობით სახლი ივსებოდა დაბერტყილი კაკლის, მსხლისა და ვაშლის სურნელით.

ტყის ძირში გარეული მსხლის, პანტის ხე იდგა. ბავშვურ წარმოსახვას იმის წარმოდგენა მიშფოთებდა, რომ პანტის საჭმელად დროდადრო დათვი სტუმრობდა.

ბავშვობის ხეებზე ჩემს შვილებს ხშირად ვუყვები. ძვირფასი მეგობრებივით მომყვება მოგონებები მათთან გატარებულ დღეებზე.

 

 ეკლესიები

კახეთში, სოფელ ტიბაანში, ორი ეკლესიაა: მთავარანგელოზისა და წმინდა სტეფანე ხირსელის. მთავარანგელოზის ეკლესიაში წირვა-ლოცვა არ ტარდებოდა. ხევისა და ფოთლოვანი ტყის გავლით ყოველდღე დავდიოდით და საგულდაგულოდ ვალაგებდით. იქიდან ვაკვირდებოდით ხირსის მონასტერსა და სოფელს.

დაუვიწყარი იყო სტეფანე ხირსელის სახელობის ტაძარში გატარებული აღდგომის ღამეები. გარდამოხსნის ეზოში გამოტანისას მრევლი სანთლებანთებულები ვუვლიდით გარს ტაძარს. მთვარიან ღამეში ალაზნის ველი და იქვე, ეზოში ჩარიგებული საფლავები იდუმალებით ავსებდა ჩვენს სულებს.

 

ტიბაანში ისევ დგას პაპაჩემის აშენებული ვეებერთელა სახლი, სადაც ყოველთვის ხალხმრავლობა და ხმაური იყო. ახლა იქ აღარავინ ცხოვრობს. სოფლის ორღობეები, ჭიშკრები, ძაღლები, ვირები, ინდაურები, რუები, სახლები, ბებოები, პაპები, ნათესავები – ბავშვობაში დარჩნენ, მაგრამ ჩემგან არსად წასულან. სიზმრადაც ხშირად ვარ იქ. წერისას განსაკუთრებული სიმძაფრით ვგრძნობ იმ დღეების სინათლეს. მგონია, რომ ხან „პედრო პარამოს“ ვკითხულობ, ხან ხიმენესის პლატერო მიდგას თვალწინ, ხან კი „სულების სახლი“ მახსენდება. ერთი რამ ცხადია, რომ არა ჩემი ბავშვობა, სამშობლოს, ენისა და რწმენის განცდა არ იქნებოდა ისეთი ღრმა და ფაქიზი, როგორიც ახლა არის ჩემში. სწორედ ამიტომ, აუცილებელი მგონია, ვუამბოთ ბავშვებს ჩვენი ადამიანების, გზების, ხეების, სოფლების, ეკლესიების, დაუვიწყარი დღეების შესახებ, რათა მათ სულშიც გაიზარდოს სიკეთე და სიყვარული, რომელზეც ცხოვრებას ააგებენ.

 

ელაიზა დულიტლის პოლიტიკა

0

სერ ბერნარდ შოუ მსოფლიო დრამატურგიის კლასიკოსად მიიჩნევა. ეს არის ავტორი, რომელმაც თეატრში სოციალური სამართლიანობის შესახებ მსჯელობა გაააქტიურა. შოუს „პიგმალიონი“ მსოფლიოს თითქმის ყველა სცენაზეა დადგმული. მისი შედევრი ჩვენი ქვეყნის თეატრებშიც არაერთხელ გათამაშებულა. საუბედუროდ, ბოლო ხანს საქართველოში იშვიათად თუ აქცევენ ყურადღებას თეატრალური ხელოვნების პოლიტიკურ შინაარს. არადა, მეოცე საუკუნის პირველი ნახევრის დრამატურგია ბევრ მნიშვნელოვან და საკამათო ძალაუფლებრივ კონფლიქტს წარმოაჩენს.

„პიგმალიონის“ სიუჟეტის მთავარი მომენტები, ალბათ, ყველას გახსოვთ: ფონეტიკის პროფესორი ჰენრი ჰიგინსი სანაძლეოს დებს, რომ მოკლე ხანში ლონდონელ მეყვავილეს დიპლომატიურ მიღებაზე ჰერცოგინიას ამპლუაში წარადგენს. პროფესორი დიდ რისკზე მიდის, რადგან ელაიზა დულიტლი ქალაქის მიყრუებულ უბანში გაიზარდა, დაგლეჯილი სამოსით დადის და ღარიბთა ტლანქი ენით ლაპარაკობს. არც ქცევის მაღალი კულტურით გამოირჩევა. ელაიზა დულიტლის არისტოკრატული იმიჯის წარმოდგენა ყველაზე მდიდარი ფანტაზიის მქონე ოპტიმისტსაც კი გაუჭირდება.

მიუხედავად ამისა, ნახევარი წლის შემდეგ პროფესორი ჰიგინსი მიზანს აღწევს. მრავალთვიანი შრომის შემდეგ ელაიზა დულიტლი უპოვარი მეყვავილისგან ნამდვილ ლედიდ იქცევა. ელჩთან დანიშნულ მიღებაზე შეკრებილ საზოგადოებას ეჭვი არ ეპარება, რომ დახვეწილი ინგლისურით მოსაუბრე, ელეგანტურად გამოწყობილი ახალგაზრდა ქალი სახელგანთქმული ჰერცოგის ოჯახის წარმომადგენელია.

რისი თქმა სურდა ბერნარდ შოუს „პიგმალიონის“ შეთხზვის დროს?

ლიტერატურისა და თეატრის მოყვარულთა ნაწილი ამტკიცებს, რომ ლონდონელი დრამატურგი ბრიტანულ იმპერიალიზმზე ცდილობს ჩვენი ყურადღების გამახვილებას. ჰენრი ჰიგინსი მსოფლიოს ყველა კონტინენტის მომცველი, ყველა ოკეანის გადამლახველი სისტემის სახეა. მეტროპოლია, იმპერიის ცენტრი და მამოძრავებელი ძალა. ის ყოვლისშემძლეა. მის ნებაზეა დამოკიდებული, რისთვის გამოიყენებს დაპყრობილ ხალხებსა თუ მიწებს. ბრიტანეთს შეუძლია, კოლონიებს საკუთარი კეთილდღეობისა და სიმდიდრისთვის, ძლევამოსილებისა და განვითარებისთვის უკანასკნელი სასიცოცხლო ენერგია გამოაცალოს. მაშასადამე, სამუდამოდ ქუჩაში ყვავილებით ვაჭრობისთვის, ძონძებისა და უსახლკარობისთვის გაწიროს. თუმცა მასვე შესწევს ძალა, რომელიმე ერთი კუთხე გამოარჩიოს და სამაგალითოდ აქციოს. ღატაკი კოლონიის სამოთხედ ქცევით იმპერია საკუთარი შესაძლებლობების უსაზღვრობაზე სვამს აქცენტს. პროფესორი ჰიგინსის მიღწევაც ხომ სასწაულად აღიქმება – მან ქუჩაში გაზრდილი ქალი ჰერცოგინიად აქცია.

სერ ბერნარდ შოუ მხოლოდ იმპერიებსა და კოლონიებს შორის არსებული უსამართლო ურთიერთმიმართების გადმოცემით არ ავიწროებს ჩვენს თვალსაწიერს – დიდ შემოქმედს კიდევ ერთი უსამართლობა უღრღნის გულს. ელაიზა დულიტლი კიდევ ერთი განსაკუთრებული მოვლენის სიმბოლოა. დრამატურგს სწამს, რომ სოციალურ გარემოს პიროვნების ჩამოყალიბებისთვის უდიდესი მნიშვნელობა აქვს. ის გვეუბნება, რომ ღვთებრივი ნაპერწკალი ყველა ადამიანშია, უბრალოდ, გაღვივება სჭირდება. ლონდონის ქუჩებში მიმდინარე ბრძოლა გადარჩენისთვის, დედაქალაქის ჩამორჩენილ კვარტლებში დასადგურებული უიმედობა და ერთფეროვნება არავის უტოვებს შანსს, თავის თავში ღვთაებრივი ცეცხლი ააგიზგიზოს. თუმცა, თუ დამთრგუნველი გარემოდან ელაიზასნაირ გოგოს საშუალო ფენის ინგლისურ ოჯახში გადავიყვანთ, ის ადვილად მოახერხებს თავისი განსაკუთრებული ნიჭის გამოვლენას. ბერნარდ შოუს სწამდა, რომ დედამიწაზე ყველა ადამიანს შეუძლია საზოგადოების სასარგებლოდ საკუთარი თავის რეალიზება, უბრალოდ, მას ხელშეწყობა და ნორმალური სოციალური გარემო სჭირდება.

მხოლოდ ბერნარდ შოუს შეეძლო პატარა კომედიაში დიდი პოლიტიკური შინაარსის ჩადება.

ის, რაზე ფიქრიც კი არ გვინდა

0

სქესობრივი განათლების საკითხები არაერთი ქვეყნის განათლების სისტემის თავის ტკივილია. არადა, ეს დისციპლინა ადამიანის სექსუალურობას, რეპროდუქციას, ანატომიას, სქესობრივ მომწიფებას და ზოგადად, რეპროდუქციულ ჯანმრთელობასა და უფლებებს ეხება. ზოგიერთ განვითარებულ ქვეყნებში ეს არის ჩვეულებრივი, სავალდებულო საგანი. თუმცა, მისი სწავლება თუ უსწავლელობა, არ გამორიცხავს სხვა სახის „საგანმანათლებლო რესურსის“ მიმართ ინტერესს, რომელსაც ბავშვები ინტერნეტსივრცეში თვითონვე პოულობენ.

„ინტერნეტში არსებული უფასო პორნოსაიტები, რომლებსაც მოზარდები შემთხვევით თუ შეგნებულად პოულობენ, სქესობრივი განათლების ყველაზე ცუდი ფორმაა“, – აღნიშნავს ჯანდაცვის ცნობილი ექსპერტი, ბოსტონის უნივერსიტეტის პროფესორი ემილი როტმანი. მას ხშირად უწევს გამოსვლა დიდ აუდიტორიასთან, რომელსაც გატაცებით უყვება როგორ უბიძგა სექსუალური ძალადობის წინააღმდეგ ბრძოლამ საგანმანათლებლო პროგრამის შექმნისკენ. პროგრამა მოზარდებს ურთიერთპატივისცემას და თანხმობას ასწავლის, ასევე,  კრიტიკულ დამოკიდებულებას სექსუალური ხასიათის მასალების მიმართ. როტმანი დარწმუნებულია, რომ პორნოგრაფია, რომლის ხსენებაც უფროს თაობას გვაშინებს და გვანერვიულებს, შეიძლება იქცეს საგანმანათლებლო იარაღად და აი, როგორ:

 

„ექვსი წლის წინ აღმოვაჩინე ის, რასაც მეცნიერები წლებს ანდომებდნენ. როგორ მივიპყროთ ყველაფრით შეწუხებული მოზარდის ყურადღება, თუკი მას არ აინტერესებს ის, რასაც ვუყვებით? მარტივად. ამისათვის საკმარისია რაიმე კონტექსტში პორნოგრაფია ვახსენოთ.

 

მე ეს 2012 წელს დავადგინე, ბოსტონის ერთ-ერთი სკოლის ხალხმრავალ აუდიტორიაში, სადაც მოსწავლეებს დამატებითი საგანმანათლებლო კურსი უნდა გაევლოთ. ჩემი, როგორც მოწვეული სპიკერის მისია იყო, მესაუბრა ბავშვებისთვის ჯანმრთელი ურთიერთობების თემაზე.

 

მაგრამ უცბად ერთი პრობლემა გამოიკვეთა: ბავშვების სახეებს რომ ვუყურებდი, ვხედავდი შუშის თვალებს, სადაც გარკვევით ამოიკითხავდი – „როდის დაასრულებს ეს ქალი ლაპარაკს?!“ ბავშვების დაინტერესებაში ისიც კი ვერ დამეხმარა, რომ ჩემი საუკეთესო კოსტიუმი ჩავიცვი. აუდიტორია მაინც ამთქნარებდა და თვალსა და ხელს შუა მეცლებოდა.

 

ჰოდა, ერთმა ზრდასრულმა ადამიანმა, რომელიც ასევე ამ სასწავლო პროგრამაში იყო ჩართული, მკითხა: „არასოდეს გინახავს პორნო? იქნებ, მის შესახებ მოუყვე?“ მართლაც,  აუდიტორიამ მაშინვე იფეთქა – მოზარდებმა ყურები ცქვიტეს, აღფრთოვანდნენ, ზოგმა ტელეფონით ფოტოების გადაღება დაიწყო. მაგიურმა სიტყვა „პორნოგრაფიამ“ თავისი საქმე გააკეთა, ახალი კარი გამიღო და რაც მათთვის მოსაწყენი იყო, უცბად სხვა ელფერი შეიძინა.

 

აშშ-ის დაავადებათა კონტროლისა და პრევენციის ცენტრებიდან მიღებული ინფორმაცია ადასტურებს, რომ უფროს კლასებში ყოველი მეხუთე მოსწავლე პარტნიორის მხრიდან სექსუალურ და ფიზიკური ძალადობას განიცდის. იძულებით პაემნებთან  დაკავშირებული შემთხვევები გაცილებით ხშირია, ვიდრე სკოლაში პირადი საკუთრების დაზიანების ან თვითმკვლელობაზე ფიქრის შემთხვევათა რაოდენობა. თუმცა ამ პრობლემის შესამცირებლად არ არსებობდა რაიმე კონკრეტული იდეა.

 

ამიტომ მე ვიმუშავე კვლევით ჯგუფთან ერთად, რომელიც პაემნების დროს ძალადობის მიზეზების შესახებ გარკვეულ პასუხებს ეძებდა. ჩვენს ერთ-ერთ კითხვარში რამდენიმე პუნქტი პორნოგრაფიას შეეხო და შედეგებიც საკმაოდ მოულოდნელი მივიღეთ.

 

გამოკითხული მოზარდი გოგონების 11%-მა განაცხადა, რომ იძულებული იყო, ეკეთებინა ის, რაც ძალიან მოგვაგონებდა პორნო მსახიობების ქმედებას. გამოდის, რომ სექსუალურ ძალადობაში გარკვეული წვლილი პორნოსაც მიუძღის. მაგრამ ჩვენ ვერ ვიპოვეთ სარეცენზიო ლიტერატურაში ბევრი და მყარი მონაცემები იმის შესახებ, თუ რა სახის გულწრფელ ვიდეოებს უყურებენ ახალგაზრდა ამერიკელები, რამდენად ხშირად და რატომ. სწორედ ეს უნდა გამერკვია.

 

 

ზოგადად, ადამიანები პორნოგრაფიის მოწინააღმდეგეებად და დამცველებად იყოფიან.  კვლევის მთავარი კითხვაც ეს იყო: „ცუდად თუ კარგად აისახება თქვენზე პორნოგრაფია? იყო თუ არა ვიდეოში ნაჩვენები იძულებითი ქმედების რაიმე ფორმა?“ სხვათა შორის, ამაზე არცერთი ცალსახა პასუხი არ მიგვიღია.

 

აქამდე სხვა კვლევამ აჩვენა, რომ მოზარდები, რომლებიც პორნოს უყურებენ, შემდგომში მიდრეკილნი არიან სექსუალური ძალადობისკენ. თუმცა, ამ კვლევის სტრუქტურა არ აანალიზებს ყველა შესაძლო მიზეზს. კიდევ ერთი კვლევიდან ჩანს, რომ „ფილმები დიდებისათვის“ მაინცდამაინც არ ასოცირდებოდა საზოგადოებაში უარყოფით შედეგებთან.

 

ჩვენ გვქონდა არჩევანის საშუალება: ვყოფილიყავით პორნოს ყურების მოწინააღმდეგენი ან დამცველები, გვეთანაგრძნო ერთი ან მეორე ჯგუფისთვის, მაგრამ ისევე, როგორც ჩემთვის, მოზარდებისთვისაც ეს რთული აღმოჩნდა. დიახ, ერთი მხრივ, უზარმაზარი კაპიტალისტური ინდუსტრია ქალის გამოსახულებით სპეციფიკურ მოთხოვნებს იკმაყოფილებს, მეორეს მხრივ კი, ქალისა და მამაკაცის ინტიმური ურთიერთობის პროცესს პორნოგრაფიაში ხშირად თან სდევს ქალის ფიზიკური თუ სიტყვიერი დამცირება. ასეთი სიუჟეტის ყურების დროს გვეფიქრება კიდეც: „და ეს ნორმალურია?..“

 

უმეტესობა დაგვეთანხმება, რომ ჩვენ გვაქვს მიზოგონიასთან, სექსუალურ ძალადობასთან და გაუპატიურებასთან დაკავშირებული სერიოზული პრობლემები. პორნოგრაფია არ გვეხმარება მათ მოგვარებაში. მეორე მხრივ, ანტიპორნოგრაფიული მანიფესტები უკვე საუკუნეზე მეტია შობს დისკრიმინაციას, სხვადასხვა ფეტიშის მქონეთა შევიწროებას.

 

ისიც ფაქტია, რომ პორნოგრაფიის ინტერნეტნაკადი, თინეიჯერებისთვის ასე ხელმისაწვდომი სქესობრივი/სექსუალური განათლების ყველაზე ცუდი ფორმაა. მაგრამ ჩვენი კრიტიკის სამიზნე არ არის PornHub-ის შინაარსი. შესაძლოა, ის იმდენად არ წამლავს ახალგაზრდების გონებას, რამდენადაც ჩვენ გვგონია.

 

მოზარდებთან და სექსუალურ ძალადობასთან დაკავშირებული ჩვენი პრობლემა არა მხოლოდ ღია პორნოგრაფიაა, არამედ სხვა შეფარული ფორმის კონტენტი. სინამდვილეში, უკვე რამდენიმე კვლევით დადასტურდა, რომ ახალგაზრდებს ურჩევნიათ რეკლამა ნაკლებად სექსუალური იყოს და უფრო მეტად მსუბუქი ეროტიკისკენ მიდრეკილი.

 

სექსუალიზებული ვიდეოთამაშები, სატელევიზიო შოუები, კლიპები – ჩვენ მხოლოდ პორნოგრაფიაზე ვაკეთებთ აქცენტს და შეიძლება გამოგვრჩეს სხვა, გაცილებით შემაშფოთებელი კადრები.

 

იშვიათია ადამიანი, რომელიც ახალგაზრდობაში პორნოგრაფიით არ ინტერესდება.  კოლეჯში 18 წლის ასაკში პირველ კურსის სტუდენტთა 93%-ს ერთხელ მაინც უნახავს „ფილმი დიდებისათვის“. გარდა ამისა, ჩვენ გვიყვარს ხაზგასმით იმის აღნიშვნა, რომ ინტერნეტმა პორნოგრაფია ბავშვებისთვის ხელმისაწვდომი გახადა – ეს ასეა. ეჭვიც არ შეგაპაროთ, რომ ბავშვი, რომლის ხელშიც ინტერნეტიანი ტელეფონი მოხვდა, უყურებს პორნოს. თუმცა ამის დამადასტურებელ ახალ სტატისტიკას ვერსაიდან მოვიშველიებთ.

 

ეროვნული კვლევებით, 2000-იან წლებში პორნო 10-13 წლის ასაკის მოზარდთა 16%-ს ჰქონდა ნაყურები. 2010 წლის ბოლოსთვის ეს რიცხვი 30%-მდე გაიზარდა, მაგრამ 30% არ არის 100%.

 

და აი, მივადექით ყველაზე საინტერესო მომენტს: ჩემი პირადი კვლევა აჩვენებს, რომ მოზარდები პორნოგრაფიას მიმართავენ საგანმანათლებლო მიზნებისთვის, „რეალური“ სექსის შესახებ ინფორმაციის მოსაძებნად. ისინი ვერ პოულობენ საიმედო ინფორმაციას სხვაგან. აშშ-ში 50%-ზე ნაკლებ შტატებში კანონმდებლობა მოითხოვს სკოლაში სქესობრივი საკითხების სწავლებას და ამ შტატების ნახევარზე ნაკლები ითხოვს, რომ ინფორმაცია მოწოდებული იყოს მხოლოდ სამედიცინო კუთხით.

 

გამოდის, რომ ბოსტონის სკოლაში დამატებითი პროგრამის ფარგლებში, ბავშვებს ნამდვილად სურდათ სექსზე და პორნოგრაფიაზე საუბარი. მათ ეს თემა გაცილებით მეტად აღელვებდათ, ვიდრე პაემნები ან სექსუალური ძალადობა.

 

ამდენად, შეგვიძლია თუ არა მოვახდინოთ იმ თემების გადაფარვა, რომლებზეც ჩვენ ჩვეულებრივ ვსაუბრობთ, ჯანსაღი ურთიერთობების სწავლებით? როგორ გავიგოთ ამით ვინმეს ტკივილს მოვგვრით? არსებობს თუ არა ფლირტში ჯანსაღი საზღვრები? როგორია  სექსუალური თანხმობა? და ამ ყველაფერზე შეგვიძლია ვისაუბროთ, განვიხილოთ პორნოგრაფიულ მასალაზე დაყრდნობით, რომელიც ჩვენს შვილებს უკვე ნანახი აქვთ. ეს იგივეა, რომ თქვენს შვილს თქვენ თვითონვე მისცეთ შოკოლადი, ოღონდ შაქრისა და მავნე დანამატების გარეშე.

 

ჩვენ შეგვიძლია ბავშვებთან ვისაუბროთ რაღაცების შესახებ – მაგრამ გულწრფელად, მეცნიერული ობიექტურობის პრინციპების დაცვით. არსებობს ის, რაც ვიცით და არ ვიცით პორნოგრაფიის გავლენების შესახებ. ამიტომ ესაუბრეთ მათ სხვადასხვა კვლევის შედეგებსა და ხარვეზებზე.

 

გააკრიტიკეთ პორნო. ამ თემაზე უამრავი სამეცნიერო სტატია არსებობს, თავად შინაარსიც, რომელსაც „პორნოგრაფიული“ ჰქვია, არის მსჯელობისა და კრიტიკის ველი. მოზარდებს მოსწონთ კითხვების დასმა, მათ მოსწონთ დამოუკიდებლად ფიქრი.

„პორნოგრაფიული წიგნიერება“ სასაცილოდ ჟღერს და აბსურდულ საგნად გამოიყურება, მაგრამ ეს არ არის გაკვეთილები იმის შესახებ, თუ როგორ უნდა ვუყუროთ „ფილმს დიდებისათვის“. ჩვენ არც საპირისპიროს ვაკეთებთ: არ ვართ პორნოგრაფიის მოწინააღმდეგე აქტივისტები, რომლებიც ბავშვებს არწმუნებენ, რომ თუ ისინი მას უყურებენ, კიდურებს დაკარგავენ.

ჩვენი საიდუმლო ინგრედიენტი ის არის, რომ არავის განვსჯით. არ ვფიქრობთ, რომ ახალგაზრდებმა პორნოგრაფიას უნდა უყურონ. ჩვენი გაკვეთილების მთავარი და ერთადერთი მიზანია კრიტიკული აზროვნების ჩამოყალიბება. „რას ვხედავ? როგორ ვხედავ? რატომ აკეთებენ ადამიანები ამას და არა სხვა რამეს?“

პორნოგრაფია საშუალებას იძლევა გადახედოთ უამრავ სტერეოტიპს, რომლებიც, სავარაუდოდ, ქმნიან ნორმას. ქალის დამცირება, დისკრიმინაცია, რასიზმი – ეს ის რთული მომენტებია, რომელსაც პორნო ტრანსლირებს. ამ საკითხებზე თქვენ უნდა ისაუბროთ მოზარდებთან, რათა მათ არ სცადონ ნანახის გამეორება.

ნუ აჰყვებით ილუზიებს და ნუ იფიქრებთ, რომ მოზარდები პორნოს არ უყურებენ. ისინი ჯერ არ არიან ზრდასრული, მაგრამ ზრდასრულთა სამყაროში ცხოვრობენ. და მზად არიან  ზრდასრული საუბრებისთვის“.

 

 ვინ არის ყოველთვის მართალი?!

0

წერილი ეძღვნება 15 წლის ლუკა სირაძის ხსოვნას. იგი პოლიციაში ფსიქოლოგიური ძალადობის გამო 2019 წლის 11 დეკემბერს   საცხოვრებელი კორპუსის მე-9 სართულიდან გადმოხტა და მოგვიანებით დაიღუპა. ლუკას პოლიცია  სკოლის“შენობაში შეპარვასა და კედელზე შემდეგი ტექსტის წარწერას: „ამ ცხოვრების დედაც”  – ედავებოდა[1]

 

დისციპლინა, ამხანაგებო, რკინის დისციპლინა! – აი, თუ ამას ნაპოლეონი ამბობს,  ესე იგი, მართალია, რადგან „ნაპოლეონი ყოველთვის მართალია!” – ჯორჯ ორუელის ეს ფრაზა დღიდან დაბადებისა, არა და არ კარგავს აქტუალობას.

ლიტერატურა ისეთი თავისუფლებაა, რომ იქნებ მასზე საუბრის უფლება არც კი ჰქონდეს ყველას და მათ შორის ჩემსავით მავანს, მაგრამ როცა სხვაგან, თითქმის ყველგან, თავისუფლების კარი მიჯრით მიხურულია, სხვა გზა არ ჩნდება, იქ უნდა შეხვიდე და ისე შეისრუტო იგი, რომ ერთხანს და თან მუდმივად გეყოს შენთვის და ყველა მათთვის, ვისთვისაც თავისუფლება არა უბრალო ახირებების ასრულება ან თუნდაც ყველა არანივთიერი ღირებულების ერთიანობაა, არამედ სიკვდილისგან თავის დაძვრენა და გადარჩენა, უსასრულობის თვალსაწიერი, რომელში არსებობაც ყოველთვის შესაძლებელია.

ამ თვალსაწიერში, მაგალითად, თომას მორიდან დიკენსამდე, დიკენსიდან ორუელამდე თუ, პირიქით, ასევე ყოველთვის შეიძლება არსებობდეს ალბათობა იმისა, რომ იმედების გაზაფხულს შიშისა და „სასოწარკვეთის ზამთრები” შეენაცვლება მარადიული და წრიული პერიოდოსებით[2] ზემოდან ქვემოთ თუ პირიქით. და ბევრად მანამდე, ვიდრე ვინმე ნაპოლეონი გადაწყვეტს, რომ „ფერმაში ადამიანის ადგილი ნამდვილად არ არის”, მისი მშობელი, ქაღალდის ფულის უდარდელად  მომჭრელ-მხარჯველი დედა საფრანგეთი ახალგაზრდებს მოაკვეთს ხელებს, ამოაგლეჯს ენას, და ცოცხლად დაწვავს, რადგან პატივის ნიშნად არ მოუდრიკეს წვიმაში მუხლი ათეული იარდებით დაშორებულ ბერების პროცესიას. მაგრამ ეს ხომ ათას შვიდას სამოცდათხუთმეტის ამბებია, ნამდვილი ნაპოლეონის გამეფებამდე თითქმის მეოთხედი საუკუნით ადრინდელი, და მას შემდეგ თავისუფლების მძაფრმა სიომ ძალიან ბევრჯერ საიმედოდ დაჰბერა?!

დიახ, ალბათ  სულაც არ აჭარბებს თომას მორი ან დიკენსი, ჩარლზ ჯონ ჰაფემ, ისევე, როგორც არ აჭარბებს ბლაერი, ერიკ არტური, ჯორჯ ორუელის ფსევდონიმით ჩვენთვის ცნობილი. მათი სურვილი  კი – ოდენ ჰუმანიზმმა და კულტურამ დაჩაგროს უსამართლობა, დღესაც  სურვილად რჩება. კუნძულ „უტოპიამდე” ისევ შორია, ძალადობა ისევ დღის წესრიგშია. ძალადობს თითქმის ყველა თითქმის ყველგან, განსაკუთრებით მათზე სუსტებსა და დაუცველებზე. ძალადობენ დღისით და მზისით, ღიად და დაუფარავად, „ჯალათთა შორის ყველაზე გამრჯე კი მუდმივად სასურველია”.  და ნეტავ რატომ?

 

დომინოს ეფექტი

თუკი მცირე მანძილით თანაბრად დაშორებულ დომინოს ქვათაგან პირველს მივაწვებით, იგი დაუყოვნებლივ დაეცემა მეორეს, მეორე  – მესამეს და ა. შ. წარმოიქმნება  თანმიმდევრული, ერთ მოვლენათა ჯაჭვზე არსებული რეაქცია, მექანიკური ეფექტი, რომელიც, ჯაჭვის სიგრძის მიუხედავად, მაინც არსებობს. ამ ჯაჭვურ რეაქციაში გამოყენებული ენერგია არის დომინოების პოტენციური ენერგია, რის გამოც ისინი მეტაბოლურ მდგომარეობაში არიან. როდესაც ჩამოვარდება პირველი დომინო, დაცემით გადაცემული ენერგია უფრო მეტია, ვიდრე საჭირო დომინოზე დასაკარგი ენერგია და ა.შ. დომინოების ვარდნის მწკრივის ანალოგი ჩვეულებრივ ეხება მოვლენათა დაკავშირებულ თანმიმდევრობას, სადაც თანმიმდევრულ მოვლენებს შორის დრო შედარებით მცირეა.

„დომინოს ეფექტი/პრინციპი” გაიაზრება სიტყვასიტყვით, – როგორც  ფაქტობრივი შეჯახების სერია –  და, ასევე,  მეტაფორულად – როგორც მიზეზობრივი კავშირები ისეთ სისტემაში, როგორიცაა განათლება, გლობალური ფინანსები ან პოლიტიკა. ტერმინი დომინოს ეფექტი გულისხმობს, რომ მოვლენა გარდაუვალია ან ძალიან სავარაუდოა, რადგან უკვე დაიწყო, და, პირიქით, – გულისხმობს, რომ მოვლენა შეუძლებელი ან უაღრესად სავარაუდოა, რადგან პირველი დომინო დგას.

მიიჩნევენ, რომ დომინოს ეფექტის კონცეპციის შეჩერება შესაძლებელია პოზიტიური ჩარევითა და გადაწყვეტის გზით.[3]

სურ. 1.[4]

ლუკას ამბავმა ჩვენს საზოგადოებაში დიდი მითქმა-მოთქმა გამოიწვია, საზოგადოების ერთი ნაწილი სკოლის დირექციის ბრალეულობას უსვამდა ხაზს, მეორე ნაწილი კი – პირდაპირ პოლიციას  ადებდა ხელს. დააკავეს  პოლიციის გამომძიებელიც, მაგრამ ლუკა უკვე გარდაცვლილია და ამ ფაქტმა მომხდარს ვეღარაფერი უშველა[5]. სკოლის დირექცია კი, რომელმაც ბავშვი გაწირა, „უდიდეს მწუხარებასა და სევდას” გამოხატავს და აცხადებს: მი­­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ლუკა მხო­ლოდ რამ­დე­ნი­მე თვე სწავ­ლობ­და ჩვენს სკო­ლა­ში, მას­თან მე­გობ­რო­ბა და ემო­ცი­­რი ბმა აკავ­ში­რებს მის ყო­ფილ თა­ნაკ­ლა­სე­ლებს და მას­წავ­ლებ­ლებს და ყვე­ლას, ვინც მას იც­ნობ­და. ამ ამ­ბავ­მა შეგვძრა“.[6]  საზოგადოების ნაწილი მაინც დირექციის სოლიდარულია.

მიზეზთა გამო 15 წლის ლუკა წაიქცა, მაგრამ დომინოს წინა ქვებს ვიღაც ხელს აშველებს და, ჯერჯერობით, ისინი დგანან. „ნაპოლეონიც” მართალია!

 

სტოკჰოლმის  თუ ფერმის სინდრომი?!

დისციპლინა ხომ მშვნელოვანია?! – იტყვის მავანი. კი, მაგრამ რკინისა? – შეეპასუხება სხვა, რომლისთვისაც მიუღებელია ქათმების კაკანი იმის თაობაზე, თუ „რა საუცხოო წყალია ამხანაგ ნაპოლეონის მადლით” ან როგორ დადეს „ნაპოლეონის ხელმძღვანელობით ექვს დღეში ხუთი კვერცხი”.  ეს „სხვა” კიდეც გაჩუმდებოდა და თავის გზასაც განაგრძობდა, თუკი ესა თუ ის  „ქათამთა კავშირი ” ამის საშუალებას მისცემდა და „ცხოველთა ძმას”, „ცხვართა მფარველსა” თუ „იხვის ჭუჭულთა მეგობარზე” ძვირის თქმისთვის ერთს კარგად არ მიჯირყვნიდნენ. მათ ხომ თეორიულად არაფერი იცოდნენ სიმპათიისა და მიზიდულობის  „სტოკჰოლმის” პარადოქსალური რეაქციის შესახებ, რომელიც მსხვერპლს აგრესორის მიმართ ახასიათებს, არადა, პრაქტიკულად ორუელის ფერმის ყველა წევრი ამის გამტარია! თუმცა იქნებ ბევრმა არ იცის, რა მოხდა ერთხელ სტოკჰოლმში და რას უწოდებენ სტოკჰოლმის სინდრომს.

1973 წლის 23 აგვისტოს სტოკჰოლმის ერთ-ერთ ცენტრალურ მოედანზე ციხიდან გამოქცეული შეიარაღებული დამნაშავეები ბანკის შენობაში შეიჭრნენ ოთხ მძევალთან ერთად. მათ შორის იყო სამი ქალი და ერთი მამაკაცი. მომდევნო ექვსი დღის განმავლობაში ისინი გამუდმებით ერთად იყვნენ ბანკის დაჯავშნულ საცავში, საიდანაც დამნაშავეები ტელეფონით მოითხოვდნენ 3 მილიონ კრონს, ორ პისტოლეტსა და მანქანას. ამ ხნის განმავლობაში ტყვეებმა ბევრი რამ გადაიტანეს. ჯერ კისერზე თოკჩაბმულებმა გაატარეს რამდენიმე ხანი, ორი დღის განმავლობაში არ აძლევდნენ საჭმელს და მოკვლითაც კი ემუქრებოდნენ, თუმცა ნელ-ნელა გამტაცებლებსა და მძევლებს შორის უჩვეულო კავშირი გაჩნდა. ქალთაგან ერთ-ერთს შეეძლო გათავისუფლება, მაგრამ რატომღაც ამ შანსზე უარი თქვა, მეორემ ჯერ პოლიციისთვის ინფორმაციის გადაცემა შეძლო, მაგრამ შემდეგ გამტაცებლებთან თავისი გამყიდველობა აღიარა. მეოთხე დღეს მან ტელეფონით მოითხოვა, მიეცათ მძევლებისთვის უფლება, თან გაჰყოლოდნენ გამტაცებლებს, რადგან ძალიან კარგი დამოკიდებულება ჰქონდათ ერთმანეთთან. მამაკაცი გათავისუფლების შემდეგ ირწმუნებოდა, რომ გამტაცებლები იყვნენ საოცრად კეთილი და კარგი ადამიანები, უკლებლივ ყველა მძევალი კი ბოლომდე ცდილობდა მათ დაცვას. მოგვიანებით, ქალებმა აღიარეს, რომ ინტიმური კავშირი ჰქონდათ გამტაცებლებთან და პოლიციას მტრადაც კი თვლიდნენ. ცოტა ხნის შემდეგ, მათ ციხეში მიაკითხეს დამნაშავეებს და დაინიშნენ კიდეც.

ეს მოვლენა, რომელსაც სტოკჰოლმის სინდრომი ეწოდა, მსოფლიოს არაერთ ქვეყანაში სხვადასხვა ვითარებაში განმეორდა. მისი ფსიქოლოგიური განმარტება წინააღმდეგობრივია, თუმცა მოცემულ მოვლენას ხსნიან, როგორც დაცვის მექანიზმს. ამ მექანიზმს ანა ფროიდმა აგრესორთან იდენტიფიკაცია უწოდა. ადამიანებს ეს ირაციონალური რეაქცია შეიძლება აღმოაჩნდეთ გადარჩენის მცდელობისას, როდესაც რაციონალური რეაქციები არაეფექტური და უიმედოა. აგრესორთან გაუცნობიერებელი სოლიდარობით ადამიანს იმედი აქვს, რომ აგრესორი თავისნაირს ზიანს არ მიაყენებს. ამ ირაციონალური პოზიციის გასამყარებლად მოძალადე აღიქმება, როგორც სიმპათიური და კარგი ადამიანი, რადგან სხვანაირად მასთან იდენტიფიცირება გაძნელდებოდა[7].

 

ქილის რწყილების სინდრომი

რწყილებს საკუთარ სიმაღლესთან შედარებით 200-ჯერ მაღლა ახტომა შეუძლიათ (ეს დაახლოებით 8 ინჩია).  ექსპერიმენტისას ისინი ქილაში მოათავსეს. რწყილებმა ქილის მაღლა დაიწყეს ხტუნვა. ქილა დახურეს და სამი დღის განმავლობაში ასე დატოვეს, გახსნის შემდეგ კი ზემოთ აღარ ხტოდნენ. ქილიდან სრულიად გათავისუფლების შემდეგ მათმა გუნდმა ქილის ფორმა მიიღო და ასე დაიწყო გადაადგილება.  გასაკვირად, რწყილების შთამომავლებმაც, უფროსების მაგალითის მიხედვით, თავისუფალ სივრცეშიც ქილის ფორმით გადაადგილება დაიწყეს[8].

რწყილების ეს პარადოქსული რეაქციაც დაცვის მექანიზმს უკავშირდება და არ იძლევა კონკრეტული მოცემულობის, „კომფორტის ზონის” იქით წასვლის საშუალებას მაშინაც კი, როდესაც ეს მოცემულობა აღარ არსებობს.

ორი სიტყვა ჩაგვრაზე

მიჩნეულია, რომ ჩაგვრა ნიშნავს ფიზიკურ ან ფსიქოლოგიურ ტერორს. ის, ვინც მიმართავს ბულინგს, მიზნად ისახავს მსხვერპლის დაშინებასა და დამორჩილებას. ბულინგი შეიძლება ხდებოდეს ყველგან. მისთვის ჩვეულებრივ დამახასიათებელია შემდეგი გარემოებები:

  • ეს არის აგრესიული სახის ქცევა, რომელსაც განმეორებითი ხასიათი აქვს;
  • მჩაგვრელს აქვს მეტი ძალაუფლება, ვიდრე დაჩაგრულს (უფრო ძლიერია ფიზიკურად, ან სტატუსით უფრო მაღლა დგას);
  • მჩაგვრელის ქმედება არის წინასწარ განზრახული;
  • მჩაგვრელი არ იღებს პასუხიმსგებლობას ჩადენილ საქციელზე და ხშირად აღნიშნავს, რომ მსხვერპლმადაიმსახურაასეთი მოპყრობა[9].

ბულინგს ხშირად მიმართავენ დეპრესიული, დაბალი თვითშეფასების მქონე, საკუთარი პოპულარობით ზედმეტად დაინტერესებული და სხვებზე დომინანტობის მსურველი ადამიანები. ისინი, ვისზეც ადვილად ახდენენ გავლენას, კარგად ვერ იგებენ სხვების ემოციებს, არიან აგრესიული, ადვილად განიცდიან იმედგაცრუებას, უჭირთ წესების დამორჩილება, ძალადობას უყურებენ დადებითად. ასეთ ადამიანებს, აქვთ დაბალი თვითშეფასება და თავს გრძნობენ დაუცველად. როგორც წესი, მოძალადე, თავის მხრივ, მსხვერპლია და მისი მთავარი მიზანია, საკუთარი არაადეკვატურობის დამალვა და სხვა ადამიანებზე გადატანა.

ჩემი დასკვნა

ყოველთვის მართალია ის, ვინც ძალადობის ქილიდან ამოხტომას მოისურვებს.

ლუკა თავისუფალი და შესაშურად მართალი იყო, როცა კედლებზე იმ ფრაზებს აწერდა, სახელმწიფო, სკოლა, საზოგადოება, პოლიცია კი  – დამნაშავე.

იგი ისეთი არ იყო, როგორიც სხვები არიან. ეს  ბოლო ფრაზაც გეცნოთ, რომ ლიტერატურიდანაა და სხვა მაგალითებიც რაღა მოსატანია.[1] https://reginfo.ge/human-rights/item/17442-daigupa-15-xlis-luka-sirawe,-romelze-waladobashiz-polizias-adanashauleben

[2] დრო-სივრცული წრებრუნვით, ავტ.

[3] https://en.wikipedia.org/wiki/Domino_effect

[4]https://www.google.com/search?q=domino+principle+meaning&rlz=1C1CHBD_enGE849GE849&biw=1366&bih=625&tbm=isch&source=iu&ictx=1&fir=aIfREwrwMuyAiM%253A%252CfoZHZf9uSL2PMM%252C_&vet=1&usg=AI4_-kQuwSwifRypS5iZS4osLXvjcEAq8Q&sa=X&ved=2ahUKEwiNvae7q_zmAhU06KYKHeQBDUMQ_h0wFHoECAsQBw#imgrc=9nfgELG2zUlrmM:&vet=1

[5] https://reginfo.ge/people/item/17445-gamomwiebeli-mariana-choloiani-dakavebis-shemdeg-saavadmyboposhi-gadaiybvanes

[6] https://www.ambebi.ge/article/239837-mcvane-skolis-gancxadebas-15-clis-luka-sirazis-g/

[7] უკანასკნელ ხანებში ამ ფენომენის ცოდნა გამიზნულად იხმარება ტერორისტების მხრიდან მძევლების აბსოლუტური დამორჩილების მიზნით. ამის გამო, მძევლების გათავისუფლების შემდეგ აუცილებელია ფსიქოლოგთა ჩარევა, რომელთაც შეუძლიათ ადეკვატურად შეაფასონ არა მხოლოდ დამნაშავეების, არამედ მათი მსხვერპლთა ქცევაც.

[8] https://www.youtube.com/watch?v=v-Dn2KEjPuc

[9] https://intermedia.ge/%E1%83%A1%E1%83%A2%E1%83%90%E1%83%A2%E1%83%98%E1%83%90/82229-%E1%83%A0%E1%83%90-%E1%83%90%E1%83%A0%E1%83%98%E1%83%A1-%E1%83%91%E1%83%A3%E1%83%9A%E1%83%98%E1%83%9C%E1%83%92%E1%83%98/93/

 

 

,,ბავშვების გონებრივი საცავები’’ ანუ იდუმალი ყუთიდან- ნაპოლეონამდე

0

ორიგინალურად გაფორმებულ ყუთს ხელი დავავლე  და  საკლასო ოთახისკენ ავიღე გეზი. კლასში შესვლისთანავე ყველამ ერთხმად იყვირა:

– ,,იდუმალი ყუთი!’’

– ნაწილობრივ ,,იდუმალი ყუთი’’… მეღიმება და ვეუბნები, რომ დღეს ყუთი ჩვეულებისამებრ არ იქნება სხვადასხვა ნივთით სავსე და მას მხოლოდ გაკვეთილის დასრულების შემდეგ გავხსნით.

მოსწავლეთა მხიარულ გამომეტყველებას ნელ-ნელა ცვლის გაოცება, იმედგაცრუება, ამავდროულად, ინტერესი – რა მოხდება…

 

  • გთხოვთ, შეხედეთ ეკრანს და მითხარით, ვინ არის და რა გსმენიათ ამ ადამიანის შესახებ?

 

 

დიდი მოლოდინი არ მაქვს, რომ მას ყველა იცნობს, მაგრამ მინდა, მაქსიმალურად გავხსნა ,,ბავშვების  გონებრივი საცავები’’ (თ.ჯაყელი).

და, აი,  მესმის:

– ნაპოლეონი!

– დიდი იმპერატორი!

– მხედართმთავარი!

– ბევრი ომი მოიგო!

– საფრანგეთის მეფე!..

შეძახილების დასრულების შემდეგ:

  • ხომ არ გახსენდებათ რაიმე სხვა, რომელიც ამავე სახელთან არის დაკავშირებული?

და ისევ, ერთხმად: – ნაპოლეონი! ნამცხვარი!

 

 

 

– ნაპოლეონი,  მეფე და ,,ნაპოლეონი’’, ნამცხვარი – ომონიმები!

– ყოჩაღ! – გულწრფელად მიხარია და მომწონს გამოწვევის ფაზაში ამდენი საინტერესო ფრაზის მოსმენა.

– ვინ  მიამბობს  ნამცხვრის შექმნის ისტორიას?

კლასში ნელ-ნელა ისადგურებს სიჩუმე…

Google-ის  საძიებო ველში ვწერ სანდრო ასათიანისა და საავტორო ჯგუფის მიერ შექმნილი ელექტრონული წიგნის, ,,ნაპოლეონის’’ ბმულს, რომელიც წინასწარ მაქვს გადმოწერილი კომპიუტერის სამუშაო მაგიდაზე. (https://learning.geolab.club/georgian/)

პროექტორის დახმარებით დიდ ეკრანზე ჩნდება ჩანაწერი.

 

ტექსტში ახალი ლექსიკური ერთეულები ლურჯი ფერით არის გამოკვეთილი. მასზე დაწკაპუნებით ჩნდება სიტყვის განმარტება, რაც კიდევ უფრო საინტერესოს და სახალისოს ხდის გაკვეთილს. პერიოდულად ვჩერდებით, მოსწავლეები გამოთქვამენ ვარაუდებს, რა მოხდება. მოთხრობის ბოლოს, ეკრანზე ჩნდება ლექსიკონი, რაც საშუალებას გვაძლევს, ერთხელ კიდევ გავიმეოროთ უცხო სიტყვები:

 

ნარინჯისფერ ღილაკზე     ხელის დაჭერით ეკრანზე ჩნდება კროსვორდი:

 

 

 

 

შენიშვნა: შეგვიძლია, წინასწარ ამოვბეჭდოთ ბარათები და ჯგუფურად ან წყვილებში შეავსონ მოსწავლეებმა.

მწვანე ღილაკზე  ხელის დაჭერით ეკრანზე ჩნდება თამაში მემობარათებით.   მოსწავლეებმა წინასწარ განსაზღვრული დროის მონაკვეთში, გაბნეულ ბარათებში უნდა იპოვონ მოცემული სიტყვის განმარტება ან მსგავსი სიტყვა, სინონიმი.

 

შენიშვნა: თუ შესაძლებელია, სასურველია, მოსწავლეებმა ინდივიდუალურად შეასრულონ ეს დავალება, ან წყვილებში და ჯგუფებში. დასასრულ,  კიდევ ერთხელ დიდ ეკრანზე გავხსნით მემობარათებს, რომ განვამტკიცოთ ცოდნა.

დავალება:

 

 გაკვეთილის გემრიელი დასასრული

  

მეგონა, მაგიდაზე დადგმული ,,იდუმალი ყუთი’’  ყველას დაავიწყდა. ამ დროს მომესმა ერთ-ერთი მოსწავლის ხმა:

  • ლელა მასწავლებელო, ეს ყველაფერი ძალიან კარგია, მაგრამ ,,იდუმალი ყუთი’’ რომ არ ვითამაშეთ?

მოსწავლე მოვიხმე მაგიდასთან, გავახსნევინე ყუთი და ჩემს  საყვარელ მეხუთეკლასელებს საკუთარი ხელით მომზადებული ,,ნაპოლეონით’’ გავუმასპინძლდი.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ვიდეობლოგი

მასწავლებლის ბიბლიოთეკას ახალი წიგნი შეემატა- სტატიები განათლების საკითხებზე

ჟურნალ „მასწავლებლის“ თითოეული ნომრის მომზადებისას, ცხადია, ვფიქრობთ მასწავლებელზე და იმ საჭიროებებზე,რომელთა წინაშეც ის ახლა დგას. ვფიქრობთ მასწავლებელზე, რომელიც ჩვენგან დამოუკიდებლადაც ფიქრობს, როგორ მოემზადოს გაკვეთილისთვის, რა...