სასკოლო განათლება ავსტრალიაში
პერსონალური პროექტის შესახებ
წარუმატებლობათა მიზეზები უცხო ენის შესწავლისას
რაგბი ჩვენში
მშობლები, შვილები, მასწავლებლები
რამდენიმე მთავარი შეგრძნებაა ჩემთვის სკოლა – სიახლე, სიყვარული, აღმოჩენა, შიში და გულისტკენა. ჰო, გულისტკენა.
რამდენიმე წლის წინ, როცა მესამეკლასელმა სოფომ დისნეის ულამაზესი ანიმაციის – აი, ამ ანიმაციის: https://www.youtube.com/watch?v=1NsKokhM4EY – ნახვისას დაწერა, რომ მთვარეზე ავა, ოქროს მოაგროვებს, ჩამოიტანს და გადაადნობს, რასაკვირველია, ძალიან დამწყდა გული, მაგრამ ნამდვილი გულისწყვეტა ბოლო წინადადებასთან მელოდა – მან, ამ პატარა, ვარდისფერლოყება არსებამ, ასეთი რამ თქვა: „როცა ამდენი ოქრო გვექნება, იქნებ დედამ ამდენი არ იმუშაოს და ჩემთვის ბლინების გამოსაცხობად მოიცალოს…”
მაშინ გადავწყვიტე, რომ როცა შვილი მეყოლებოდა, ყველა საქმეს მივატოვებდი და მხოლოდ მას დავუთმობდი ჩემს დროს.
ახლა ჩემი ბიჭი სამი წლის ხდება. უცნაური, უჭკვიანესი ბავშვია; წერს, კითხულობს და ანგარიშობს – არავის უსწავლებია. ძალიან მინდა, მასთან ვიყო, ვესაუბრო, ვეთამაშო, მაგრამ ძირითადად საღამოობით ვნახულობ, ძილის წინ, მისთვის პიჟამის ჩაცმისა და იავნანას სიმღერის სიამოვნებასღა ვჯერდები. იმიტომ, რომ ძალიან ძვირია გადასახადები, საკვები, ტანსაცმელი, წამლები…
რამდენიმე წლის წინ, აკაკი წერეთლის „ჩემი თავგადასავლის” სწავლებისას, მწერლის მიერ დედის აღწერის ანალოგიით მოსწავლეებს თავიანთი დედების აღწერა ვთხოვე. გულისგასახეთქი შედეგი მივიღე – თითქმის ყველამ დაწერა, რომ საკუთარი დედებისა მხოლოდ გარეგნობა და თმის ფერი იცოდნენ; ხასიათსა და თვისებებზე ვერაფერი თქვეს. მაშინ კიდევ ერთხელ გადავწყვიტე, რომ როცა შვილი მეყოლებოდა… ხომ გასაგებია, რა გადავწყვიტე? ახლა ჩემი შვილი სამი წლისა ხდება… დანარჩენი ხომ უკვე დავწერე?!
სწორედ იმ რამდენიმე წლის წინ მოსწავლეების ნაწერში ბევრ გულსატკენ რამეს ვპოულობდი, მათი მარტოობის, მშობლების მონატრების, ოჯახთან გაუცხოების, კონფლიქტების, ძალიან უბრალო და ერთი შეხედვით ადვილად ასასრულებელი, თუმცა, როგორც ჩანს, მაინც შეუძლებელი სურვილების შესახებ, ჰოდა, მაშინ ყოველდღე ვიძლეოდი დაპირებას, რომ მე უფრო მეტად მოვიცლიდი ჩემი შვილისთვის. ახლა ჩემი ბიჭი სამი წლის ხდება და თითქმის ვერც ერთი დაპირება ვერ ავასრულე.
– მას, დედა რვეულს თავზე გადამახევს!
– მას, ამ წიგნს ვერ ვიპოვი, დედას არ ეცლება.
– მას, როდის ვკითხო, სახლში არ იქნება.
და ა.შ. და ა.შ
როცა მესამეკლასელ ლაშას კვირის დღეების სახელწოდება ეშლება, როცა უამრავი მეხუთეკლასელი საუზმეს, სადილს და ვახშამს ერთმანეთისგან ვერ ასხვავებს, ზმნის გვარსა თუ „ვეფხისტყაოსნის” პროლოგზე საუბარი ძალიან რთულდება.
– მე ჰიტლერი მიყვარს, – რამდენიმე წლის წინ მითხრა მეექვსეკლასელმა გიორგიმ.
– მიყვარს, იმიტომ რომ თავისი შვილები უყვარდა.
ჰოდა, დაიწყო და რა დაიწყო.
ამ ამბავზე ისე ვინერვიულე, მთლიანად შევცვალე სასკოლო პროგრამა, „ანა ფრანკი” წავაკითხე, იანუშ კორჩაკსა და წმინდა გრიგოლ ფერაძეზე მოვუყევი, ყველაზე გამბედავებს „ბიჭუნა ზოლიანი პიჟამით” ვაჩვენე. ერთი კვირის თავზე გიორგიმ აღიარა, რომ აღარ უყვარს ჰიტლერი, არც არასდროს ყვარებია… უბრალოდ, როცა სახლში ასეთ უცნაურ რამეებს ამბობს, ყურადღებას უფრო მეტად აქცევენ…
დღითი დღე უფრო და უფრო მეტად ვრწმუნდები ერთ რამეში – ჩვენი შვილების შფოთვის, ცუდი მოსწრების, ცუდი ნიშნების, ცუდი საქციელის, გაკვეთილის ჩაშლისა თუ მასწავლებლის გაბრაზების მცდელობები ყოველთვის თუ არა, ხშირად მაინც სითბოსა და ყურადღების ნაკლებობის ბრალია. ისინი ყოველდღიურად, ყოველ დილით თუ ყოველ საღამოს, გვეძებენ ჩვენ, მშობლებს – დაკარგულებს საკუთარ პრობლემებში, კომპიუტერის ეკრანებში, ტელევიზორსა თუ მოსაგვარებელ საქმეებში, ისე, როგორც პატარა გოგო ელი ეძებდა თავის ომში წასულ მამას ყველგან, ყველა საავადმყოფოში, მთელ ქალაქში.
ელი რაღამ გამახსენა?
ამას წინათ მე და ჩემი კოლეგა იმაზე ვსაუბრობდით, როგორ უნდა მივაწოდოთ ბავშვებს ომი – ვუთხრათ თუ დავუმალოთ (დამალვით კი არ დაიმალება ამ ჩვენს ინფორმაციით გაჯერებულ გარემოში…). ჰოდა, მაშინ გამახსენდა შესანიშნავი ქართველი მწერლის, სამწუხაროდ, ძალიან ადრე გარდაცვლილი ზაზა თვარაძის წიგნი „მონტებულსუ ანუ ელის არაჩვეულებრივი მოგზაურობა”.
„ადრე, ძალიან ადრე, მთელი ერთი წლის წინ, მამამ უცნაური ტანისამოსი ჩაიცვა, სახლიდან წავიდა და მას მერე აღარ გამოჩენილა.
ელენეს ვერ აეხსნა, რატომ აღარ ბრუნდებოდა მამა შინ. წასვლისას მან ყველანი გადაკოცნა და თქვა, მალე დავბრუნდებიო. მაგრამ დრო გადიოდა და მამა არსად ჩანდა”.
ელიმ მამის მოძებნა გადაწყვიტა და ასე დაიწყო მისი არაჩვეულებრივი მოგზაურობა. ათასი თავგადასავლისა და ხიფათის შემდეგ ელიმ მამა იპოვა…
ელიმ იპოვა, მაგრამ გვპოულობენ თუ არა ჩვენი შვილები ყოველ საღამოს, შინ დაბრუნებულებს, თუ უბრალოდ, სურათის ცივი ჩარჩოდან გამომზირალ სახეებს ვგავართ?
ხშირად დავუსვათ ეს კითხვა საკუთარ თავს, სანამ ჩვენი შვილების პრობლემებს სკოლას, მასწავლებლებს, თანაკლასელებს, ავტობუსის მძღოლს, შავ კატას თუ ცუდ ამინდს გადავაბრალებთ.
ანი კოპალიანი – მთარგმნელი – მივმართავ კურსდამთავრებულებს ანუ რამდენიმე რჩევა ახალგაზრდებს, თუ რატომ უნდა წავიდნენ სამუშაოდ სკოლებში
ფაკულტეტზე ვწავლობდით, დაახლოებით ას ორმოცდაათი ჩვენგანიდან, მგონი, არც ერთს არ სურდა
ოდესმე ქართული ენისა და ლიტერატურის მასწავლებლად ემუშავა _ მოგვიანებით,
ბაკალავრიატის დამთავრების შემდეგ, ზოგიერთს მაინც მოგვიხდა და საკუთარ თავსაც და
სხვებსაც ვარწმუნებდით, რომ ეს დროებითი იყო. ჩემთვის მართლაც დროებითი გამოდგა. .
. და მაინც, ძალიან სენტიმენტალური გამოვა წერილი, თუ ზუსტი სიტყვებით აღვწერ,
როგორ ჩარჩა ჩემს მეხსიერებაში ის პერიოდი, როცა ქართული ენისა და ლიტერატურის
მასწავლებელი ვიყავი და როგორ ვპირდები საკუთარ თავს, რომ ერთ დღესაც, როდესაც
ყველა საგმირო საქმეს ჩავიდენ, ანდა დავრწმუნდები, რომ ვეღარასოდეს ჩავიდენ,
აუცილებლად დავუბრუნდები საკლასო ოთახს.
ადამიანს, რომელთაც ვერ მოახერხეს სამსახურის მოძებნა, ვერ იპოვეს საკუთარი ადგილიდა სკოლაში კი მაინც არ მიდიან სამუშაოდ. მეტიც,
მე მგონი, მთელ ქვეყანაში 100 აბიტურიენტსაც ვერ ვიპოვით, რომელსაც საკუთარი თავი
მომავალში პედაგოგად წარმოუდგენია და და უფრო მეტიც, თვით დაწყებითი კლასების
მოწაფეთა შორისაც კი ,,პოტენციური მასწავლებლები” კოსმონავტობის მსურველებს ვეღარ
უწევენ კონკურენციას. არადა, ახლადკურსდამთავრებულთათვის სკოლის მასწავლებლობა
საკმაოდ პრაგმატული გადაწყვეტილებაა და ვეცდები დაგანახოთ, თუ რატომ:
1.
ვასწავლოთ, რომ ვისწავლოთ
_ მას, ვინც ბაკალავრიატს, ან თუნდაც მაგისტრატურას, ამთავრებს, როგორც წესი, კარგი ზოგადი განათლება აქვს, მაგრამ ცოდნა ამ
დროს მართლაც მეტად ზოგადია _ ბევრი რამ უკვე დაგვავიწყდა, ბევრ რამეზე საკმაოდ
ზედაპირული წარმოდგენა გვაქვს _ უნივერსიტეტში ნებისმიერ სემინარზე იმ რაოდენობის
მასალას ვამუშავებთ, რომ თითქმის
შეუძლებელია, წვრილმანებს ჩავუღრმავდეთ. ხოლო როცა ვიცით, რომ მეორე დღეს საკმაოდ
კრიტიკული არსებების, მოწაფეების, წინაშე გვიწევს კონკრეტულ საკითხზე საუბარი,
აუცილებლად ვიწყებთ ასახსნელი მასალის საგულდაგულოდ შესწავლას _ ორი-სამი წლის განმავლობაში ყველა წვრილმანი
მკაფიოდ ჯდება გონებაში და ვეუფლებით აზროვნების ახალ ტიპს, დეტალების
მიხედვით აზროვნებას, მათ გაანალიზებასა და განზოგადებას, ანუ, ხუმრობით თუ
ვიტყვით, ვიწყებთ აზროვნებას შერლოკ ჰოლმსის სტილში. არაერთგზის უთქვამთ, რომ
ასწავლო, არის საუკეთესო გზა, ისწავლო _ ამიტომ ნუ დაგვენანება რამდენიმე წელი,
რათა ბოლომდე, ღრმად და საფუძვლიანად დავეუფლოთ ჩვენსავე პროფესიებს,
გავიუმჯობესოთ დეტალებზე კონცენტრირების, ანალიტიკური მსჯელობის, სიახლეთა
აღმოჩენის უნარი და განვუვითაროთ ეს უნარები ჩვენს მოსწავლეებსაც.
2.
პედაგოგობა ზრდის
ჩვენს კომუნიკაბელურობას _ მოდით, ვთქვათ, რომ თუკი ბაკალავრიატი დავამთავრეთ და
მუშაობას ვიწყებთ, ე.ი. ბავშვები ნამდვილად აღარ ვართ, მაგრამ ისიც ვთქვათ, რომ აქამდე
მუდამ ჩვენ ვიყავით მზრუნველობის ობიექტები: მშობლები, მასწავლებლები, ლექტორები,
ყველანი ჩვენზე უფროსები იყვნენ და ისინი ცდილობდნენ ჩვენი ბუნების ჩაწვდომასა და
ფორმირებას, ახლა კი ჩვენ გვეკისრება პასუხისმგებლობა, ვიზრუნოთ ჩვენზე
უმცროსებზე, პირდაპირი თუ არაპირდაპირი გზებით ვცადოთ სასიკეთო გავლენა მოვახდინოთ მათზე და
ვიწყებთ ამ გზების ძებნას _ ამის შედეგად კი ვსწავლობთ მრავალი ერთმანეთისაგან
სრულიად გასხვავებული ინდივიდის ნდობის მოპოვების, მათთან მიდგომისა და სწორად
მოპყრობის წესებს. ეს კი დამეთანხმებით საკმაოდ ფასეული ცხოვრებისეული ცოდნაა.
3.
ვისწავლოთ სტრესულ
სიტუაციებთან გამკლავება _ მასწავლებლობა ჭეშმარიტად არის ერთ-ერთი ყველაზე
სტრესული პროფესია დედამიწის ზურგზე, განსაკუთრებით ახალგაზრდა და გამოუცდელი
პედაგოგისათვის. სტრესი შეიძლება იყოს პროფესიული _ დაგვებას ენა გაკვეთილის ახსნისას, ვერ გავცეთ
პასუხი მოსწავლის კითხვას; დაგვავიწყდეს ის, რაც შეიძლება ჩვენმა მოწაფემაც კი
კარგად იცის; სტრესი არსებობს წმინდა პედაგოგიური ხასიათის _ ვერ დავიმორჩილოთ
კლასი ან კლასის ცალკეულ ინდივიდები, ვერ შევძლოთ მათი პატივისცემის მოპოვება _
ბავშვები ხომ, სანამ მათ გულს მოვიგებთ, თვალს არაფერზე ხუჭავენ და არც არაფერს გვპატიობენ.
შესაძლოა, უნებლიეთ, თუნდაც ჩვენი უყურადღებობის გამო, ბავშვმა მორალური ტრავმა
მიიღოს და ა.შ. მასწავლებლობა ნამდვილად ჰგავს ცხრათავიან ურჩხულთან შებმას,
რომელთანაც სულ იოლია დამარცხდე. მაგრამ თუ შევძელით, რომ ამ გასხვავებულ პატარა
ადამიანთაგან ყველამ დაგვიგდოს ყური და იმაზე
დაიწყოს ფიქრი და მსჯელობა, რისთვისაც ჩვენ გვსურდა მათი ყურადღების მიპყრობა, შეგვიძლია
ჩავთვალოთ, რომ დიდი გამარჯვება მოვიპოვეთ. ამ დროს მოსწავლეებისაგან მთელი დღის სამყოფ ენერგიასა
და დადებით მუხტს ვიღებთ, რომელიც მეორე დღეს, რასაკვირველია, მათვე უნდა დავუბრუნოთ.
4.
შევინარჩუნოთ მეტი
თავისუფალი დრო _ მასწავლებლობა ნამდვილად არ არის ყველაზე შემოსავლიანი პროფესია
დღესდღეობით, მაგრამ მას აქვს ერთი უდავო უპირატესობა: ჩვენ გაცილებით მეტი თავისუფალი დრო გვაქვს, ვიდრე
სხვა სამსახურში გვექნებოდა (მით უმეტეს, რომ ახალბედა მასწავლებელს სრული
დატვირთვით, როგორც წესი, იშვიათად ამუშავებენ) _ და ჩვენ შეგიძლიათ ეს დრო გამოვიყენოთ
იმისთვის, რომ გავაგრძელოთ სწავლა შემდეგ საფეხურზე (მაგისტრატურასა თუ
დოქტორატურაში), გავიჩინოთ დამატებითი შემოსავლის წყარო, ანდა უბრალოდ, ბევრი დრო დავუთმოთ
ჩვენს სხვა, არაპროფესიულ ინტერესებს _ ახალგაზრდებს ხომ განვითარებისათვის დიდი
დრო სჭირდებათ.
და მეხუთე და არანაკლებ მნიშვნელოვანი მიზეზი, სკოლას მასწავლებელთა ახალ-ახალი თაობები
სჭირდება _ ეს არ არის პათეტიკა: შედით გაკვეთილზე და ნახეთ, როგორ გაუხარდებათ
მოსწავლეებს, რომ ახალგაზრდა მასწავლებელი მიუვიდათ და როგორ ეცდებიან მოიპოვონ
თქვენი ნდობა, თქვენი სიმპათია, როგორ ეცდებიან თქვენი გულის მოგებას _ ხოლო ყოველივე
ამას მათსავე სასიკეთოდ როგორ გამოიყენებთ, ეს უკვე თქვენზეა დამოკიდებული.
ნახავთ, სკოლას როგორ სჭირდება ახალი ძალა, ახალი ენერგია და ახლებური, შაბლონებისაგან
თავისუფალი, აზროვნება.
ასე, რომ აიღეთ ჟურნალი და კლასისაკენ გაემართეთ _ სადაცაა ზარი დაირეკება!
,,ადამიანი ადამიანისთვის დღეა“
რთული ბავშვები VS მასწავლებელი – რომელი აჯობებს?!
მე მხოლოდ მემატიანე ვარ
ჟან მარი გუსტავ ლე კლეზიოს შევხვდი პარიზში, 2003 წლის ოქტომბერში. “გალიმარის” გამომცემლობაში შევიტყვე, რომ ლე კლეზიო ნიუ-მეხიკოში ცხოვრობდა. ცოტა ხნის წინათ ლიტერატურული გადაცემების ცნობილმა ტელეწამყვანმა ბერნარ პივომ ისე გაიკვირვა მისი სტუმრობა ტელევიზიაში, რომ მასთან შეხვედრის დიდი იმედი არც მქონია. რამდენიმე დღით ბიძაშვილებთან ჩავედი ბელგიაში. პარასკევ დღეს ტელევიზორი ჩავრთე, გადაცემის კუდს მივუსწარი. ტიტრებში მწერლის გვარი ამოვიკითხე. შემთხვევამ ინება და მომდევნო პარასკევსაც იგივე გადაცემა გაიმეორეს, რაც ძალიან იშვიათად ხდება. ლე კლეზიო საუბრობდა – ახალგაზრდა ფრანკოფონ მწერალთა კონკურსზე ჟიურის წევრად ყოფილა მიწვეული. ერთ-ერთი დებიუტანტიც გამოვიდა, თამამად, რიხით. მაშინვე “გალიმარის” გამომცემლობაში დავრეკე. ტელეფონის ნომერი მთხოვეს, დამპირდნენ, გადავცემთო. ერთ დილას, ისევ პარასკევ დღეს, ღვთისმშობლის ტაძარში წავედი მაცხოვრის ეკლის გვირგვინის სანახავად. შინდაბრუნებულს… ლე კლეზიომ დამირეკა. დავთქვით და მეორე დღესვე შევხვდით ერთმანეთს. არ დამიმალავს ჩემი განცვიფრება, პიროს გადაცემის შესახებაც ვუამბე, ღიმილით მიპასუხა, რომ მთარგმნელებსა და მისი შემოქმედებით დაინტერესებულებს სიამოვნებით ხვდება ხოლმე.
სოფიო ბენდიაშვილი
მოლეკულების საკანი
მინის მუქი ბოთლი. ადამიანთა სამყაროში მას ქილას ეძახიან, მოლეკულათა სამყაროში – საკანს. ძველი ლაბორატორიის თაროებზე უამრავი ასეთი საკანია. ერთ-ერთ მათგანში ძმარმჟავას მოლეკულები გამოუკეტავთ დიდი ხნის წინ. ბოთლს უსახლკარო მათხოვრის პალტოსავით ჩამოსძენძვია ეტიკეტი, რომელიც ერთ დროს მისი „პასპორტი” იყო. ჟამთა ცვლას სახურავი მტვრის სქელი ფენით დაუფარავს. ჩანს, დიდი ხანია, არ შეხებია ადამიანის ხელი…
შორეული ფანჯრიდან შემოსული მზის სხივი საკნის ერთ-გვერდს ანათებს. ძმარმჟავას ერთი მოლეკულა მზეს მიფიცხებია და ბებერ ბმებს ითბობს. აღარც კი ახსოვს, როდის გამოკეტეს ამ საკანში. მას შემდეგ მრავალმა გაზაფხულ-შემოდგომამ ჩაიარა. ამ ხნის განმავლობაში მოძმეც ბევრი დაკარგა. თითებზე ჩამოსათვლელნიღა დარჩნენ…
გუშინ ყური მოჰკრა, ლაბორატორიაში ვიღაცამ მისი სახელი ახსენა. მერე მის გვერდით დადებული ფურცლისკენ გააპარა თვალი. ხვალისთვის დაგეგმილი ექსპერიმენტის მეთოდიკა აღმოჩნდა – მისი განაჩენი…
დღეს მზე მისთვის უკანასკნელად ჩავა. ხვალ დილით კიდევ ერთხელ შეხვდება აისს, მერე კი საკნიდან გაიყვანენ. კოლბაში მას უკვე ელოდება ნატრონის კირი, რომელიც მას მეთანად გარდაქმნის. მოლეკულათა დიალექტზე „გარდაქმნა” ლამაზი სიტყვა „გარდაცვალების” ტოლფასია… ერთი კია – „გარდაცვალება” იდუმალებით არის სავსე, გარდაქმნისთვის კი მისტიკა უცხოა…
გარდასულ დღეთა მოგონებებში ჩაიძირა…
მამამ, აცეტალდეჰიდმა, ცოტა ხანს იცოცხლა. როგორც სხვა ალდეჰიდები, ისიც „გულმანკიანი” დაიბადა. ვერ გაუძლო ცხოვრების მძიმე ტვირთს და ნაადრევად განეშორა წუთისოფელს.
პაპა სახელოვანი ჰყავდა – ეთანოლი, ღვინის სპირტის ფსევდონიმით ცნობილი. მის ამბებს არაკად ჰყვებოდნენ. სადღაც, შორეულ ქვეყნებში, თურმე მისი ღმერთებიც კი არსებობენო. ეს ძალიან ახარებდა და თავსაც ხშირად იწონებდა სხვებთან.
ნახშირორჟანგი, თავის მხრივ, მეთანის შვილი იყო. მეთანის, რომელიც ერთ-ერთი პირველი გაჩნდა დედამიწის ატმოსფეროში ძალიან დიდი ხნის წინ…