„და მომაგოს მე უფალმან სიმართლისა ჩემისაებრ“ _ ივედრებოდა მეფსალმუნე დავითი. ადამიანი თავისი სიმართლით შეჰყურებს სამყაროს, ოღონდაც მისი ამგვარი მზერის განმაპირობებელი

“ხშირად ვიგონებ პარიზს…“                                  

სასკოლო სახელმძღვანელოებში  არ არის შეტანილი ნიკო სამადაშვილის პოეზია. იმედია, მომავალში მის რომელიმე ლექსს აუცილებლად გაითვალისწინებენ პროგრამებში, რადგან მისი პოეზია სრულიად

გალაკტიონის პოეზიაში ხშირად გვხვდება ალუზიები, რომლებიც ლექსის მხატვრული დრო-სივრცის არეალს აფართოებენ და ხელს უწყობენ პოეტური სათქმელის ღრმა გააზრებას. ამ ლექსშიც

ნიკო ლორთქიფანიძის მოთხრობის, `შელოცვა რადიოთი~, სწავლებისას მნიშვნელოვანია მოდერნისტული კონტექსტის გათვალისწინება. ქართული მოდერნიზმის ერთ მძლავრ შენაკადს ნიკო ლორთქიფანიძის პროზა ქმნის. მისი

 “ბაირონს  ცრემლის მაგიერ მდუღარე ტყვია სცვივა თვალთაგან და კალმის მაგიერ ხელთ უპყრია მეხი”, _ ასე წარმოაჩენდა ილია ბაირონის მეამბოხე სულისკვეთებას.

ლადო ასათიანს და რადიარდ კიპლინგს ერთმანეთს აშორებს დრო და სივრცე, ქართველი პოეტის ხანმოკლე სიცოცხლე მხოლოდ 26 წელს ითვლის და მეოცე

ბერნარდ შოუ ჩვეული მახვილგონივრულობით შენიშნავდა: „მან საერთოდ არაფერი არ იცის, მაგრამ თავი ყოვლისმცოდნე ჰგონია _ იდეალური მონაცემები წარმატებული პოლიტიკური კარიერისათვის“.