ქართულმა ქრისტიანულმა ხელოვნებამ არაერთი „ქვის ბიბლია“ (ვიქტორ ჰიუგო) შექმნა, მათ შორის, ბევრი იქცა მწერალთა შთამაგონებლად, მაგრამ ამჯერად სვეტიცხოველს გამოვარჩევთ, რომელიც

მოსწავლესა და მასწავლებელს შორის ურთიერთობა, რა თქმა უნდა, სასურველია იყოს ჰარმონიული, მაგრამ ხშირად ხდება, რომ უთანხმოება ჩნდება. ამის მიზეზი მრავალგვარი

ისტორიის გაცოცხლებას დიდი სიმართლე სჭირდება. ამ სიმართლემ უნდა დააჯეროს მკითხველი მხატვრული გამონაგონის შესაძლებელ რეალობაში. ადამიანები ხომ არ იცვლებიან. მით უმეტეს,

მოწყენილობას (სპლინს) შარლ ბოდლერი სიმბოლისტური პოეზიის ერთ-ერთ მთავარ პოეტურ კონცეპტად მიიჩნევდა, რომელიც თანამედროვე სამყაროში ადამიანის ყოფის უსაზრისობას, დაკარგულობას, გაუცხოებას გამოხატავდა.

ფეოდორ ტიუტჩევის ცნობილ ოთხსტრიქონიან ლექსში შესანიშნავად წარმოჩნდება რუსეთის, როგორც ირაციონალური ფენომენის არსი: „Умом Россию не понять, /Аршином общим не измерить:/

ბესიკ ხარანაულის პოეზიაში ზოგადსაკაცობრიო და ეროვნული ტკივილები ერთმანეთს იმგვარად გადაეწვნება, რომ მკითხველი კერძოსა და ზოგადს თანაბარი სიცხადით წარმოიდგენს და განიცდის.

პაოლო იაშვილის მეგობარი სერგო კლდიაშვილი იხსენებდა, ერთ დღეს მეგობრები, მათ შორის, თვითონ, პაოლო და ტიციან ტაბიძე ქუთაისში შეიკრიბნენ და ქალაქგარეთ

აღმოსავლეთისა და დასავლეთის მეტაფიზიკურ მსგავსება-განსხვავებას არაერთგზის შეხებიან და რადიკალურად განსხვავებული აზრებიც გამოუთქვამთ. გრიგოლ რობაქიძისთვის ეს ნაცნობი და საყვარელი საფიქრალია, რომელსაც

ქართველი ფუტურისტების ერთგვარ ანტიესთეტიკურ პლატფორმას წარმოადგენდა მათ მიერ 1924 წელს გამოცემული ჟურნალი  „H2SO4“, რომელშიც თავი მოიყარეს ახალგაზრდა ავანგარდისტებმა ხელოვნების გარდაქმნის