მოგზაურ პერსონაჟებს კარგად იცნობს მკითხველი. ჯემალ ქარჩხაძის ბართოლომეო (მოთხრობა „ანტონიოსა და დავითის” მთავარი პერსონაჟი) ჰგავს და განსხვავდება კიდევაც მათგან. მას

ქართული ლიტერატურის სწავლებისას გასათვალისწინებელია ის კონტექსტი, რომელსაც ძველი და თანამედროვე ლიტერატურა ერთიანობაში ქმნიან. ამ კონტექსტს კი „ასაზრდოებს” ბიბლიური სახისმეტყველება, სახარებისეული

მწერლებს, კრიტიკოსებსა თუ მკითხველებს არაერთხელ განუსაზღვრავთ ნამდვილი ლიტერატურის  შეფასების კრიტერიუმები, თუმცა საგანგებოდ ამ საქმისთვის შექმნილი სხვადასხვა მეთოდი თუ სტრატეგია მაინც

მასწავლებელი არაერთი მხატვრული ტექსტის პერსონაჟია. ამჯერად წარმოვაჩენთ როგორ იხატება მასწავლებლის სახე თამაზ ბაძაღუას პიესაში „ღუზა ჩაუშვი, ანგელოზო!” პიესის მთავარი თემა

ერის სულს უპირატესად ხელოვანი, შემოქმედი გამოავლენს, ამიტომაც გრიგოლ რობაქიძემ რომან „ჩაკლულ სულში” ბოლშევიკური ექსპერიმენტის (საბჭოთა ადამიანის გამოყვანას რომ ითვალისწინებდა) სუბიექტად,

გრილ სექტემბერში ყველანი ცხელი ზაფხულიდან მოვდივართ. მოსწავლეთათვის ეს ყველაზე დაუვიწყარი და მნიშვნელოვანი დროა _ ზაფხულის არდადეგები. ზაფხული თავბრუდამხვევი თავგადასავლების დროა.

ნიკოს კაზანძაკისი, მეოცე საუკუნის ბერძენი მწერალი, თავის რომანში „აღსარება გრეკოსთან”,  ერთგან წერს: “სამყარო ჰარმონიას ნიშნავს”. სწორედ ამ ჰარმონიის ძიების რთული

მასწავლებელი მნიშვნელოვანი ნაწილია სკოლის ერთიანი სიტემისა, რომელშიც ყველას თავისი ფუნქცია აქვს. სკოლა უნდა იყოს ერთი გუნდივით, რომელიც გუნდის  წევრებს შორის