ნიკო ლორთქიფანიძის მოთხრობის, `შელოცვა რადიოთი~, სწავლებისას მნიშვნელოვანია მოდერნისტული კონტექსტის გათვალისწინება. ქართული მოდერნიზმის ერთ მძლავრ შენაკადს ნიკო ლორთქიფანიძის პროზა ქმნის. მისი

 “ბაირონს  ცრემლის მაგიერ მდუღარე ტყვია სცვივა თვალთაგან და კალმის მაგიერ ხელთ უპყრია მეხი”, _ ასე წარმოაჩენდა ილია ბაირონის მეამბოხე სულისკვეთებას.

ლადო ასათიანს და რადიარდ კიპლინგს ერთმანეთს აშორებს დრო და სივრცე, ქართველი პოეტის ხანმოკლე სიცოცხლე მხოლოდ 26 წელს ითვლის და მეოცე

ბერნარდ შოუ ჩვეული მახვილგონივრულობით შენიშნავდა: „მან საერთოდ არაფერი არ იცის, მაგრამ თავი ყოვლისმცოდნე ჰგონია _ იდეალური მონაცემები წარმატებული პოლიტიკური კარიერისათვის“.

შემოქმედება თავისუფლების წყურვილია. თავისუფლება კი თვითგამოხატვას გულისხმობს. მწერალი სიტყვას ირჩევს და ღვთის მსგავსად ქმნის მხატვრულ სამყაროს. ყველაზე მთავარი ამბავი უკვე

ტიციან ტაბიძის ამ ლექსში წარმოჩენილია ხელოვანის ტრაგიკული ხვედრი  ტოტალიტარულ, დიქტატორულ სახელმწიფოში. სათაურიდანვე მკითხველი განეწყობა უარყოფითის მოლოდინით, რადგან ნახსენებია მკვლელობა. ლექსი

თამარ მეფე გრიგოლ ორბელიანისათვის მარადის სათაყვანებელი და სალოცავი ხატი იყო, ამიტომაც უძღვნიდა შესანიშნავ სტრიქონებს. პოეტს თამარს მოანატრებინებდა `ტყვედქმნილი მამულის~ უნუგეშო

ჯემალ ქარჩხაძის „იგის“ სასკოლო პროგრამაში შეტანამ ხელი შეუწყო ამ მწერლის პოპულარობის გაზრდას, თუმცა, მისი სხვა რომანები და მოთხრობები მაინც ნაკლებად

ცისფერყანწელთა პოეზიის გაცნობისა და შესწავლისას კარგი იქნება, თუ შალვა კარმელსაც გავიხსენებთ, რომელიც წმინდა პოეზიის რაინდთა შორის იღვწოდა ქართული კულტურის „ევროპის