სადღაც, ფიქრის ფსკერზე, აწყვია ის ღამეები, ცივი და გრძელი ღამეები, მამაჩემი ლოგინს რომ მითბობდა. ათი წუთით ადრე ადიოდა დასაწოლად. მე

იმთავითვე ვიცოდი მზე დედამიწაზე პატარაა. ცოდნა და განცდა ვერ რიგდებიან ხოლმე. ამიტომაც, როცა დილით ფანჯრიდან აღმოსავლეთის მთებს ვუთვალთვალებ, ფიქრი როდი

დღეს ტვ-ში ვიქნები, აქა და აქ, ამ საათზე – მივწერე ტელეფონზე. აქანა რაფერ ვუყურო? – უჩველოდ სწრაფად მომწერა. აქამდე პასუხს

ციფრული ფოტომატიანე საუკუნის პროექტია: დიდი, აუცილებელი და რაღაც აზრით, დაუსრულებელიც კი. სიტყვა აუცილებელი შემთხვევით როდი ვთქვი. აი, ხომ არის მარტო

33 წლის ვხდები და გადავწყვიტე ამ სივრციდან დაგემშვიდობოთ, ანუ პირად fb ანგარიშს ვაუქმებ. იმ ტრაგიკულ ცხრა აპრილს, სკოლაში ჯერაც არ

მეკარე: პიტერ შმაიხელი – შეშლილი დანიელი. საჯარიმოში მისი ჩარბენა „მანჩესტერი“-„ბარსელონას“ 98/99 ფინალში ჩემი საფეხბურთო მეხსიერების ერთ–ერთი გადამწყვეტი კადრია. ყველგან დიადი

ხოლო ბაქო – ქარის ქალაქი, კუშტი, ასფალტისფერი ზღვა, ფანტასმაგორიული ქუჩა-ბილიკების მოურღვევი ქსოვილი, ქალწულის საბედისწერო კოშკი, ჩაი, ჩაი, ჩაი…მეჩეთები, მეჩეთები..კლუბებიც –

aასეთი მეზობელი მყავდა. გურიკა. უწყინარი და მოწყენილი კაცი. ჩემი სახლის მოპირდაპირედ ცხოვრობდა. სულ ჭიშკართან იდგა და ხმას არ იღებდა. მხოლოდ

ხოლო მე სკამზე ვიდექი და ხმა მიკანკალებდა. მერე დავმშვიდდი და რიხი შემემატა. ბოლოს სულაც ყვირილზე გადავედი. საყელო გამიოფლიანდა, თვალები დამებინდა

რა გაძლებს კიდევ ერთ საათს? თორმეტს არა, თერთმეტის ნახევარს ველოდები – შუქი მოვა. ცენტრალური. სხვა მხრივ – ადგილობრივი ჰიდროელსადგურის მცირევოლტიანი