იამ რა უთხრა ვარდსა, ვარდმა რა უთხრა იასა, ანუ რისთვის სჭირდებათ ბავშვებს ზღაპრები ჩემი ცხოვრების ოცდათხუთმეტი წლის თავზე, თამამად შემიძლია

ლექსი „ევროპა“ პაოლო იაშვილმა 1922 წელს დაწერა, 1921 წლის 25 თებერვლიდან ერთი წლის შემდეგ. ასი წელი გვაშორებს ლექსში აღწერილ მოვლენებს.

ერთი დღით ადრე, სანამ ახალგაზრდა ქალს ქმარი თუ ქმარყოფილი ყელს გამოსჭრიდა, იმ სოფლის სკოლაში წიგნები ჩავიტანეთ. ახლა ვფიქრობდი, რომ ის

მესამე კლასელს ეშინია მათემატიკის და ელემენტარულ დავალებებსაც კი ვერ უმკლავდება. მშობლებს ჰგონიათ, რომ ბავშვი ზარმაცობს, მაგრამ ასე როდია. ბავშვმა არ

ყველანი ვაღიარებთ, რომ ჩვენი მოსწავლეები გრამატიკას გაუუცხოვდნენ. ვეძებთ მიზეზებს, ვგეგმავთ გაკვეთილებს, ვწერთ სახელმძღვანელოებს, მაგრამ  რატომღაც, სასურველ შედეგამდე ჯერ კიდევ შორია.

სკოლის გახსენებისას ყველას სხვადასხვა მოგონებები აქვს. რა დასამალია და უამრავი ადამიანისათვის სკოლა ალბათ ყველაზე ცუდი გამოცდილებაა ცხოვრებაში. დღეს განსაკუთრებით აქტუალურია

შექსპირის ტრაგედიების პირველი ტომი, მაგარყდიანი, ნაცრისფერყდიანი. გადაშლილი წიგნიდან მოქმედი პირების მთელი წყება შემომყურებს. რამდენი წლის ვარ? როგორც მახსოვს, ცამეტის. მშობლების

დადგა თებერვალი – ეს თვე, სამწუხაროდ, ქვეყნის ბედის ჩარხის უკუღმა დატრიალებასთან არის დაკავშირებული. ხშირად ვფიქრობ საქართველოზე 1921 წლის ოკუპაციის გარეშე.