ორშაბათი, ივნისი 9, 2025
9 ივნისი, ორშაბათი, 2025

მასწავლებელთა პროფესიული განვითარების სქემის პროექტი

0
სტატიის მიზანია მხარი დაუჭიროს ახალი, გაუმჯობესებული სქემის შექმნას, რომელსაც საფუძველი კოლეგების ნაყოფიერი შრომით უკვე ჩაეყარა. ეს მხარდაჭერა გამოიხატება კონსტრუქციული კრიტიკითა და ალტერნატიული ვარიანტების შემოთავაზებით. ვიმედოვნებ, ნაშრომი წაადგება სქემის დახვეწასა და სრულყოფას. 

1.კრედიტების მინიჭების სქემის ანალიზი

სქემის პროექტის მიხედვით, პრაქტიკოსმა მასწავლებელმა 14 კრედიტი უნდა დააგროვოს და საგნობრივი გამოცდა ჩააბაროს, რომ შეინარჩუნოს მასწავლებლის სტატუსი. წარჩინებული მასწავლებლის სტატუსის მისაღებად მან 24 კრედიტი უნდა დააგროვოს (გამოცდის ჩაბარება მას 8 კრედიტს მოუტანს), ანუ სტატუსის შენარჩუნებისთვის აუცილებელ 14+8=22 კრედიტს მან კიდევ 2 კრედიტი უნდა წაუმატოს.

წარჩინებულმა მასწავლებელმა სტატუსის შესანარჩუნებლად 24 კრედიტი უნდა დააგროვოს, ხოლო მკვლევარი მასწავლებლის სტატუსის მისაღწევად დამატებით კიდევ 8 კრედიტი უნდა დააგროვოს, ანუ სულ 32 კრედიტი სჭირდება (გამოცდა აღარ ეხმარება მასწავლებელს კრედიტების დაგროვებაში).

მკვლევარი მასწავლებლისთვის კატეგორიის მომატების საკრედიტო სქემა ასეთია: 32+8=40, ხოლო მენტორი მასწავლებელი სტატუსს ინარჩუნებს 40 კრედიტის დაგროვების საშუალებით.

იმისთვის, რომ კრედიტების დაგროვებასა და კატეგორიების მინიჭების პროცესს მიენიჭოს მეტი დინამიკა და პედაგოგიური კარიერის დასრულებამდე შუა თაობის მასწავლებლებისთვისაც რეალისტური იყოს მაღალი კატეგორიის მიღწევა, სქემის პროექტში კრედიტების დაგროვებისთვის განკუთვნილი დროის შუალედი შემცირებულია 2-5 წლამდე. რამდენად შესაძლებელია დროის განსაზღვრულ შუალედებში დადგენილი კრედიტების დაგროვება?

სქემის პროექტის მიხედვით 1 კრედიტის დაგროვება საჭიროებს 20–26 საათის ექვივალენტური სამუშაოს შესრულებას, ანუ საუბარია ევროპულ საუნივერსიტეტო კრედიტზე (1 კრედიტი=25 სთ), რაც იმას ნიშნავს, რომ 24 კრედიტი=600 საათი, 32 კრედიტი=800 საათი, 40 კრედიტი=1000 საათი.

პედაგოგის სამუშაო საათები წელიწადში 10 თვის განმავლობაში სასკოლო მუშაობის შემთხვევაში დაახლოებით არის 1760 სთ. კვირეულ 36 საათზე გათვლით, რომელთაგან სრული საშტატო დატვირთვით (18 კვირეული საგაკვეთილო საათი) მომუშავე მასწავლებელს გაკვეთილების ჩასატარებლად დროის 50% სჭირდება. თუ გაკვეთილების მომზადებას, სასწავლო პროცესის მიმდინარეობისა და შედეგების აღიცხვას, სააღმზრდელო და სხვა მოვალეობებსაც გავითვალისწინებთ, მაშინ რეალურია პროფესიულ განვითარებაზე მას დარჩეს სამუშაო დროის არაუმეტეს 10%, ანუ 176 საათი, რაც იდეალური ხელშეწყობისა და მხარდაჭერის შეთხვევაში მასწავლებლის ძალების უკიდურესი დაძაბვით საშუალებას იძლევა მან წელიწადში დააგროვოს არაუმეტეს 7–8 კრედიტი.

ამგვარად, დადგენილი კრედიტების დაგროვება დათქმულ ვადებში სრული დატვირთვით მომუშავე მასწავლებლებისთვის (როგორც სტატუსის შესანარჩუნებლად, ასევე, მითუმეტეს,  კატეგორიის მომატებისთვის) ნაკლებად რეალისტურია.

მაშ, რა ქნან იმ მასწავლებლებმა, რომელთაც კვირეული 22–25 საათი აქვთ დატვირთვა? ისინი ხომ მხოლოდ გაკვეთილების ჩატარებაზე ხარჯავენ სამუშაო დროის 60%–ზე მეტს და ქანცგაწყვეტილებს აღარ აქვთ რესურსი პროფესიული განვითარების აქტივობებისთვის?

თუკი პრაქტიკოს ან წარჩინებულ მასწავლებელს შანსი აქვს კრედიტებში ჩაეთვალოს მიმდინარე სასწავლო-საგაკვეთილო პროცესთან დაკავშირებული აქტივობები და ამით გაუადვილდეს კრედიტების დაგროვება, მკვლევარ და მენტორ მასწავლებლებს ამის ნაკლები საშუალება აქვთ მათი სტატუსისადმი სტანდარტით წაყენებული მოთხოვნების გამო. შესაბამისად, კრედიტები მათ უნდა დააგროვონ ძირითადად არა სასწავლო-საგაკვეთილო პროცესთან დაკავშირებულ აქტივობებში, არამედ მის მიღმა სპეციალურად მოწყობილი საგანმანათლებლო აქტივობების საშუალებით. ამ უშეღავათო მდგომარეობის გამო, 4–5 წლის განმავლობაში უწყვეტი ქანცისგამცლელი შრომის პირობებში, შეუძლებელი ხდება მათთვის კატეგორიის გაზრდა თუ შენარჩუნება.

საკითხს შეიძლება მივუდგეთ აგრეთვე სხვა კუთხით: თანამედროვე საგანმანათლებლო კვლევების მიხედვით პროფესიული განვითარებისთვის დახარჯული მინიმალური საათების რეკომენდებული რაოდენობა განვითარებულ ქვეყნებში სრული დატვირთვით მომუშავე (17–21 კვირეული საათი) მასწავლებლისთვის არის წლიური 22 საათი. მაქსიმუმი  დადგენილი არ არის, თუმცა მინიმუმის გახუთმაგებული რაოდენობაც კი ჩვენი ნორმების მიხედვით არ არის საკმარისი საჭირო კრედიტების დასაგროვებლად.

აშკარაა, რომ კრედიტების რაოდენობა, მათი დაგროვებისთვის გამოყოფილი წლები და მასწავლებლების დატვირთვა შეუსაბამობაშია ერთმანეთთან – შემოთავაზებული პროექტი მასწავლებელთა გადაქანცვაზეა გათვლილი (ცვეთისა და შემდგომ გადაწვის პერსპექტივით – იხ. ნინო ელბაქიძის სტატია პროფესიული გადაწვის შესახებ) და არა მათი მხარდაჭერისა და წახალისების გზით პროფესიულ და საკარიერო წინსვლაზე. უფრო მეტიც, ასეთ რეჟიმში სასწავლო პროცესის წარმართვა და პროფესიული განვითარება ვერ იქნება ნაყოფიერი, ვერ მოიტანს სასურველ შედეგებს სწავლების ხარისხის გაუმჯობესების მიმართულებით, რადგან “კრედიტებზე მონადირე” მასწავლებლისთვის თვითმიზნური გახდება კრედიტების დაგროვება, იგი მოსწყდება სასწავლო პროცესსა და მოსწავლეებს.

უნდა გავითვალისწინოთ არსებული რეალობებიც: მოცემულ საგარეო და საშინაო პოლიტიკურ–ეკონომიკურ–სოციალურ პირობებში არ არსებობს და უახლოეს წლებშიც სწრაფად ვერ მოხერხდება ყველა საგნისა და საფეხურის მასწავლებელთა უზრუნველყოფა პროფესიული განვითარებისთვის და კრედიტების დაგროვებისთვის საჭირო რესურსებითა და აქტივობებით. ამას სჭირდება ქვეყნის საკმაოდ გაზრდილი ბიუჯეტი განათლების დაფინანსებისთვის, განათლების მარეგულირებელი/ნორმატიული დოკუმენტები და სამონიტორინგო/შემაფასებელი სტრუქტურებისა და ინსტიტუტების ქსელი ქვეყნის მასშტაბით, სისტემური ამოცანების გადასაჭრელად აუცილებელი მომზადებული ჩინოვნიკურ–ბიუროკრატული და საექსპერტო კადრი, მასწავლებელთა სახლების რეგიონული ქსელი, საჭიროებათა კვლევის შედეგად დადგენილი სატრენინგო პროგრამები და კურსები, კვალიფიციური ტრენერები რაიონებში, საგანმანათლებლო კვლევების ამსახველი ჟურნალები და კონფერენციები, ნაბეჭდი ან ელექტრონული დამხმარე მეთოდური მასალები ქართულ ენაზე და მათი თარგმანები ეროვნულ უმცირესობათა ენებზე, კომუნიკაციის და ტრანსპორტირების საშუალებები და გამართული ინფრასტრუქტურა,  მასწავლებელთა გაუმჯობესებული ენობრივი და კომპიუტერული კომპეტენციები და სხვა. რა გაგვაჩნია ამჟამად? მხოლოდ მასწავლებლის პროფესიული სტანდარტის ზოგადი ნაწილის ახალი ვერსია, სისტემის სხვა კომპონენტები ჯერ კიდევ მოსამზადებელი ან მოსაწესრიგებელია.

არსებული რეალობების მოწესრიგებას მისაღებ დონემდე გარდა საქართველოს უწყვეტი მშვიდობიანი განვითარებისა, სჭირდება მდგრადი საგანმანათლებლო პოლიტიკა და განათლების სფეროში უცხოეთის დახმარების მობილიზაცია. მხოლოდ ამ შემთხვევაში, წარმატებული მოსამზადებელი მუშაობის შემდეგ შესაძლებელი გახდება ეფექტური სქემის ამოქმედება, რომელიც სასურველ შედეგს მოიტანს (მოიმატებს სასწავლო პროცესის პროდუქტიულობა და საქართველოს მოსწავლეები ღირსეულ შედეგებს აჩვენებენ დადგენილ სტანდარტებთან და საკუთარ შესაძლებლობებთან მიმართებაში). ნაჩქარევად და მოუმზადებლად სქემის ამოქმედება კი კიდევ უფრო დაამძიმებს ისედაც თითქმის ჩიხურ სიტუაციას მასწავლებელთა პროფესიული განვითარების საქმეში.  

მასწავლებელთა მხარდაჭერა არა მარტო პროფესიული განვითარებისთვის საჭირო მაღალხარისხოვანი აქტივობებისა და რესურსების ხელმისაწვდომობით უნდა მოხდეს, არამედ სწორი საკრედიტო პოლიტიკითაც მასწავლებელთა პროფესიული განვითარების სქემაში. ოპტიმალურადაა შესარჩევი როგორც სტატუსის შესანარჩუნებლად ან შემდგომ კატეგორიაზე გადასვლისთვის საჭირო კრედიტების რაოდენობა და დროის ოდენობა, ასევე მასწავლებლისთვის მხარდაჭერის ფორმები საჭირო კრედიტების ვერდაგროვების შემთხვევაში. დასადგენია, აგრეთვე, კრედიტების დაგროვებაში წარუმატებელი მასწავლებლის შემდგომი საკარიერო და პროფესიული განვითარების ტრაექტორია.

პრობლემის უკეთ წარმოჩენის მიზნით განვიხილოთ პრაქტიკოსი მასწავლებლის სიტუაცია, ვინც შეძლო სტატუსის შენარჩუნებისთვის საჭირო 22 კრედიტიდან მხოლოდ 18-20 კრედიტის მოპოვება. რაკი ის სტატუსს ვერ შეინარჩუნებს, მაშასადამე პირდაპირ მაძიებელთა რიგებს უნდა შეუერთდეს. არადა, რა ახლოს იყო მიზანთან, მან ხომ საჭირო კრედიტების 80%-ზე მეტი დააგროვა! სქემის პროექტში მხოლოდ ზოგადი ფრაზა წერია, რომ მას არ დაეკარგება დაგროვილი კრედიტები, მაგრამ არსად ჩანს დაგროვილი კრედიტების შენახვისა და ბეჯითი მუშაობისთვის წახალისების მექანიზმი.

მაგალითისთვის წარმოგიდგენთ კრედიტების დაგროვების შევსებული სქემის მოდელს, რომელიც უკეთ ასახავს მასწავლებლების მხარდაჭერის პრინციპს.

და ა.შ მკვლევარი მასწავლებლისა და მენტორი მასწავლებლისთვის 

2.კრედიტების ოპტიმალური რაოდენობების შეფასება

გასარკვევი ისაა, რას შეიძლება უდრიდეს კრედიტების ზღვრული რაოდენობები და მათ დასაგროვებლად საჭირო დრო. თუ ამოსავალ მონაცემად ავიღებთ წლის განმავლობაში რეალისტურად 6, ხოლო მაქსიმალისტურად 8 კრედიტის დაგროვების შესაძლებლობას, მაშინ:

პრაქტიკოსი მასწავლებელი 

·პრაქტიკოსმა მასწავლებელმა სტატუსის შესანარჩუნებლად, სკოლაში მინიმუმ 2 და მაქსიმუმ 3-წლიანი მუშაობისას, უნდა დააგროვოს 12 კრედიტი. თუ 3 წლის ბოლოს პრატიკოსი მასწავლებელი ვერ დააგროვებს ჯამურ 12 კრედიტს, მაგრამ დააგროვებს K კრედიტს, 7≤ K< 12, მასწავლებელს მიზნობრივი დახმარების პროგრამაში მონაწილეობის მიღების საშუალება მიეცემა. ამ პროგრამის წარმატებით დასრულების შემთხვევაში მასწავლებელს ქულების დასაგროვებლად ორი წელი მიეცემა. თუ ამ შემთხვევაშიც ვერ დააგროვა საჭირო რაოდენობის კრედიტები, მაშინ იგი საერთოდ უნდა ჩამოშორდეს პროფესიას ან/და გადაინაცვლოს მაძიებელთა რიგებში. იგივე ხვედრს გაიზიარებს ის მასწავლებელიც, ვინც წახალისებისა და მხარდაჭერისთვის აუცილებელ ნორმას ვერ დააკმაყოფილებს;

·შემდგომ დონეზე გადასვლის მიზნით პრაქტიკოსმა მასწავლებელმა მინიმუმ 2 და მაქსიმუმ 3-წლიანი სასკოლო მუშაობის განმავლობაში უნდა დააგროვოს 16 კრედიტი. თუ 3 წლის ბოლოს პრატიკოსი მასწავლებელი ვერ დააგროვებს ჯამურ 16 კრედიტს, მაგრამ დააგროვებს L კრედიტს, 12≤ L< 16, მასწავლებელს საშუალება მიეცემა მონაწილეობა მიიღოს დახმარების პროგრამაში. ამ პროგრამის წარმატებით დასრულების შემთხვევაში მასწავლებელს ერთი წელი მიეცემა ქულების დასაგროვებლად. თუ ამ შემთხვევაშიც ვერ დააგროვა საჭირო რაოდენობის კრედიტები შემდეგ დონეზე გადასასვლელად, მაშინ იგი ინარჩუნებს პრაქტიკოსი მასწავლებლის სტატუსს. იგივე ხვედრს გაიზიარებს ის მასწავლებელიც, ვინც წახალისებისა და მხარდაჭერისთვის აუცილებელ ნორმას ვერ დააკმაყოფილებს. თუ მასწავლებელმა დააგროვა 16 კრედიტი, მაშინ იგი იღებს მომდევნო კატეგორიას;
წარჩინებული მასწავლებელი  

·როგორც კი პრაქტიკოსი მასწავლებელი დადგენილ დროში დააგროვებს 16 კრედიტს, იგი ჩაითვლება წარჩინებულ მასწავლებლად და შესაბამისად გაეზრდება ხელფასი. სკოლაში მინიმუმ 2 და მაქსიმუმ 3 წლის განმავლობაში მუშაობისას, თუ 3 წლის ბოლოს წარჩინებული მასწავლებელი სტატუსის შესანარჩუნებლად ვერ დააგროვებს განსაზღვრულ 16 კრედიტს, მაგრამ დააგროვებს D კრედიტს, 12≤ D< 16, მასწავლებელს საშუალება მიეცემა დახმარების პროგრამაში მიიღოს მონაწილეობა. ამ პროგრამის წარმატებით დასრულების შემთხვევაში მასწავლებელს ქულების დასაგროვებლად ერთი წელი მიეცემა. თუ ამ შემთხვევაშიც ვერ დააგროვა საჭირო რაოდენობის კრედიტები, მაშინ მასწავლებელი კარგავს წარჩინებულის კატეგორიას და უბრუნდება პრაქტიკოსის სტატუსს. იგივე ხვედრს გაიზიარებს ის მასწავლებელიც, ვინც წახალისებისა და მხარდაჭერისთვის აუცილებელ ნორმას ვერ დააკმაყოფილებს;

·შემდგომ დონეზე გადასვლის მიზნით წარჩინებულმა მასწავლებელმა სკოლაში მინიმუმ 2 და მაქსიმუმ 4 წლის მუშაობისას 24 კრედიტი უნდა დააგროვოს. თუ 4 წლის ბოლოს წარჩინებული მასწავლებელი ვერ დააგროვებს ჯამურ 24 კრედიტს, მაგრამ დააგროვებს Q კრედიტს, 16≤ Q< 24, მას მიზნობრივი დახმარების პროგრამაში მონაწილეობის მიღების საშუალება მიეცემა. ამ პროგრამის წარმატებით დასრულების შემთხვევაში მასწავლებელს ქულების დასაგროვებლად მიეცემა ერთი  წელი. თუ ამ შემთხვევაშიც ვერ დააგროვა საჭირო რაოდენობის კრედიტები შემდეგ დონეზე გადასასვლელად, მაშინ იგი ინარჩუნებს წარჩინებული მასწავლებლის სტატუსს. იმავე ხვედრს გაიზიარებს ის მასწავლებელიც, ვინც წახალისებისა და მხარდაჭერისთვის აუცილებელ ნორმას ვერ დააკმაყოფილებს. თუ მასწავლებელმა დააგროვა 24 კრედიტი, მაშინ იგი იღებს მომდევნო კატეგორიას.
და ა.შ მკვლევარი მასწავლებლისა და მენტორი მასწავლებლისთვის . 

როგორც ვხედავთ, განსაკუთრებულ შემთხვევებში, როდესაც მასწავლებელი “წარუმატებელია”, მაგრამ აქტიურია და შეძლებს დაძლიოს ბარიერი, შემოთავაზებულ მოდელში მას მიეწოდება სპეციალიზებული, დამატებითი დახმარების მიზნობრივი პროგრამები ხარვეზებისა და სისუსტეების აღმოსაფხვრელად. ასეთი მოდელი მასწავლებელს უბიძგებს უწყვეტი პროფესიული განვითარებისკენ, წაახალისებს მის შემოქმედებითობასა და ინიციატივას, მაგრამ, ამასთანავე, უტოვებს შანსს, რომ შემთხვევითობებისგან დაიზღვიოს თავი და არახელსაყრელ ვითარებაშიც შეინარჩუნოს წინსვლის პერსპექტივა.

მასწავლებლის პროფესიული განვითარება და კარიერული ზრდა. მსოფლიო გამოცდილება (პირველი ნაწილი)

0
ჩვენი ქვეყანა პროფესიული განვითარებისა და კარიერული ზრდის ახალი სისტემის ამოქმედების მოლოდინშია. მიმდინარეობს დისკუსია სისტემის დადებით მხარეებსა და იმ საფრთხეებზე, რომელთა გათვალისწინებაც აუცილებელია ასეთი მნიშვნელოვანი სიახლის წარმატებით განხორციელებისთვის. ამ კონტექსტში საყურადღებოა ანალოგიური სისტემების გაანალიზება და შედარება ჩვენი ქვეყნის რეალობასთან. ჩვენი წერილი ეყრდნობა ეკონომიკური თანამშრომლობისა და განვითარების ორგანიზაციის განათლების ექსპერტების 2011 წლის მოხსენებას. მოხსენება მომზადებულია ანდრეას შლეიხერის (გერმანია) – განათლების მკვლევარის, ეკონომიკური და კულტურული განვითარების ორგანიზაციის (OECD) PISA-ს ერთ-ერთი ხელმძღვანელისა და კოორდინატორის – მიერ.

მოხსენება ეყრდნობა შემდეგ კვლევებს, მოხსენებებსა და მონაცემებს:

1. OECD Program for International Student Assessment (PISA) and the OECD Teaching and Learning International Survey (TALIS); 
2. OECD ’s comparative policy review Teachers Matter;
3. The reports of the ILO /UNESCO Committee of Experts on the Application of the Recommendations concerning Teaching Personnel;
4. OECD’s annual data collection Education at a Glance; 
5. OECD’s report Strong Performers and Successful Reformers;
6. OECD’s review of Evaluation and Assessment Frameworks for Improving School Outcomes;
7. OECD’s study Evaluating and Rewarding the Quality of Teachers – International Practices;
8.OECD’s report Making Reform Happen;
9. Outcomes from the recent meeting of OECD Education Ministers in November 2010.
ყველა ქვეყნის მასწავლებლებისა და სკოლის ხელმძღვანელების წინაშე დგას რთული ამოცანა – გააუმჯობესონ სწავლა/სწავლების შედეგები. საზოგადოება სკოლას სთხოვს, ისეთი ცოდნა მისცეს და ისეთი უნარ-ჩვევები განუვითაროს მოსწავლეებს, რომლებიც მათ ქვეყნის წარმატებულ მოქალაქეებად აქცევს. ყველა მშობელს სურს, მისმა შვილმა წარმატებას მიაღწიოს. სწორედ ამას სთხოვს ის სკოლას. ამ მიზნის მისაღწევად მასწავლებლები თითოეულ ბავშვს ინდივიდუალურად უნდა მიუდგნენ, უნდა შეეძლოთ მუშაობა კლასში, რომელიც სულ უფრო „მრავალკულტურული” ხდება და გაითვალისწინონ, რომ სხვადასხვა ბავშვი ცოდნას სხვადასხვანაირად ითვისებს, მათი შესაძლებლობები განსხვავებულია. „ტრადიციული პედაგოგიური” მიდგომებით მიზანს ვერ მივაღწევთ; მიზნის მისაღწევად მასწავლებლებმა გამუდმებით უნდა ეძებონ ინოვაციები სასწავლო სფეროში, პედაგოგიურ მეცნიერებათა სიახლეები და აქტიურად გამოიყენონ ციფრული რესურსები, საინფორმაციო ტექნოლოგიები.

სახელმწიფოს, ქვეყნის ამოცანაა, მოსწავლეთა ეფექტური სწავლებისთვის მომზადდეს ყველა პედაგოგი და არა ზოგიერთი მათგანი. ამის გააზრება განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია საქართველოსთვის, სადაც მასწავლებელთა სერტიფიცირების პროცესი უეფექტო აღმოჩნდა სკოლაში სწავლა/სწავლების ხარისხის ასამაღლებლად. ეს არც ყოფილა მოულოდნელი, ვინაიდან მასწავლებლის პროფესიული განვითარება უკანასკნელ წლებში სკოლის „გარეთ” აღმოჩნდა, მასწავლებლის „პირად” პრობლემად იქცა და არა სასკოლო საზოგადოების საერთო პრობლემად.

როდესაც სახელმწიფო მიზნად ისახავს „ყველა” მასწავლებლის პროფესიულ განვითარებას, ამისთვის აუცილებელია, გადაიხედოს მრავალი საკითხი: 

·იმ სტუდენტებისა თუ სხვა მსურველთა კონტინგენტის ოპტიმიზაცია, რომელთაგანაც ირჩევა პოტენციური მასწავლებლები; 

·კადრების შერჩევის სისტემის აგება და სკოლაში შტატების დაკომპლექტების მეთოდები; 

·როგორი უნდა იყოს განათლება, რომელსაც ახალბედა პედაგოგები მიიღებენ სამუშაოს დაწყებამდე;

·როგორ გავაცნოთ მათ მოვალეობები და შემდეგ ვაკონტროლოთ ამ მოვალეობათა შესრულება; 

·როგორ გავხადოთ ეფექტური კადრების გადამზადების, მერე კი მათი მხარდაჭერის სისტემა;

·როგორ ავანაზღაუროთ მათი შრომა; 

·როგორ დავეხმაროთ მასწავლებლებს, რომლებიც სირთულეთა წინაშე დგანან, კარგი შედეგების მქონე პედაგოგებს კი მივცეთ უფლებამოსილების გაფართოებისა და უფრო მაღალი პოზიციების დაკავების საშუალება.
მრავალ წარმატებულ საგანმანათლებლო სისტემაში პედაგოგებს ეკუთვნით მთავარი როლი არა მარტო მოსწავლეთა აკადემიური მოსწრების ამაღლებაში, არამედ განათლების სისტემის მუშაობის შედეგების სრულყოფაშიც. ასეთ სისტემებში ზემოდან მართული რეფორმები კი არ აიძულებს მასწავლებელს მუშაობის მეთოდების შეცვლას, არამედ თვითონ მასწავლებლები ხელმძღვანელობენ რეფორმებს და როგორც სპეციალისტები, პასუხისმგებლობას იღებენ საკუთარ თავზე. თითქმის ყველა ქვეყანაში, რომელიც OECD-ში შედის, პედაგოგთა უმრავლესობა კმაყოფილია თავისი მუშაობით და მიაჩნია, რომ წვლილი შეაქვს განათლების განვითარებაში. ისინი მნიშვნელოვან ინვესტიციას დებენ საკუთარ პროფესიულ განვითარებაში – ეს ეხება როგორც დახარჯულ დროს, ასევე ფინანსებსაც – და ვინც ამ გზით მიდის, შედეგად კლასში მუშაობისას იყენებს პედაგოგიური სტრატეგიების უფრო ფართო სპექტრს. სწორედ ეს არის საკვანძო საკითხი საქართველოსთვის, სადაც ვერაფრით ხერხდება განათლების სისტემის რეალური დეცენტრალიზაცია. შესაბამისად, მასწავლებელი ვერ გრძნობს თავს მიმდინარე რეფორმების თანამონაწილედ, აღიქვამს მათ თავს მოხვეულად და, შესაბამისად, განწყობა/მოტივაცია ცვლილებების წარმატებით განხორციელებისა არ გააჩნია.

მასწავლებლის პროფესიისადმი მიძღვნილ საერთაშორისო შეხვედრაზე დაისვა კითხვა, როგორ ავამაღლოთ მასწავლებელთა გადამზადებისა და სწავლა-სწავლების ხარისხი. შეიძლება გამოიყოს შეხვედრის ოთხი თემა. მონაცემებზე დაყრდნობით, მოცემულ მოხსენებაში ნაჩვენებია, როგორ გავხადოთ ეფექტური მასწავლებლებზე ორიენტირებული რეფორმა. მოყვანილია იმ რეფორმების მაგალითები, რომლებმაც დადებითი შედეგები გამოიღო, პერსპექტიულია ან წარმოაჩენს ცვლილებათა განხორციელების შემოქმედებით უნარებს. მოხსენებაში განიხილება შემდეგი საკითხები:
1. როგორ შედიან პედაგოგის პროფესიაში და რას ასწავლიან პირველ ეტაპზე

მალე მრავალ ქვეყანაში, მათ შორის – საქართველოშიც, წარმოიშობა პედაგოგების დეფიციტი, რადგან სპეციალისტების დიდი ნაწილი მიაღწევს საპენსიო ასაკს. საჭიროა შემუშავდეს გააზრებული სტრატეგიები და შეიქმნას მოტივაცია მასწავლებელთა რიგებში ახალი კადრების მოსაზიდად. ამ საკითხის გადაჭრის ერთ-ერთი ვარიანტი სამუშაოს ანაზღაურების მაღალი დონეა. მრავალ ქვეყანაში, სადაც მოახერხეს, მასწავლებლის პროფესია მიმზიდველი გაეხადათ, ამას არა მარტო ხელფასის გაზრდით, არამედ საზოგადოებაში მისი სტატუსის ამაღლებითაც მიაღწიეს, შესთავაზეს რა პედაგოგებს კარიერული ზრდის რეალური პერსპექტივა და მათ როგორც პროფესიონალებს რეფორმების გატარება ანდეს. ამ შემთხვევაში პედაგოგს ისეთი განათლება სჭირდება, რომელიც საშუალებას მისცემს მას, განათლების სფეროში გახდეს ინოვატორი და მკვლევარი და არა მხოლოდ სასწავლო გეგმის შემსრულებელი.
2. როგორ დახმარებას და განვითარების შესაძლებლობას იღებს პედაგოგი სამუშაო ადგილზე

კვლევები გვიდასტურებს, რომ მასწავლებელთა პროფესიული დონე სხვადასხვა ქვეყანაში და ერთი ქვეყნის ფარგლებშიც კი ძალიან განსხვავდება. ლაპარაკია არა მხოლოდ რაოდენობრივ მაჩვენებელზე, არამედ პედაგოგიური მოღვაწეობის ბუნების გაგებაზე. ხშირად მასწავლებელთა პედაგოგიური განვითარება დაჰყავთ სხვადასხვა კურსების, ჩვენში კი – ტრენინგების, გავლამდე, მაშინ როცა მასწავლებლები აღნიშნავენ, რომ განვითარებისთვის ყველაზე სასარგებლოა კვალიფიკაციის ამაღლების გრძელვადიანი პროგრამები და ასევე – პროგრამები სწავლების ეფექტურობის ამაღლების საშუალებათა ჯგუფური განხილვების ჩათვლით. მასწავლებლები პროფესიული განვითარების ხარჯებს საკუთარ თავზე იღებენ: მან, ვინც კვალიფიკაციის ამაღლებაში მოახდინა ინვესტირება, როგორც წესი, სწავლებისგან მეტი სარგებელი მიიღო, ისევე როგორც მან, ვინც მონაწილეობდა საერთო საქმეში და კოლეგებთან ერთად მუშაობდა სწავლების არსებული მეთოდების სრულყოფისათვის. მეორე მნიშვნელოვანი საკითხი, რომელიც სამუშაო ადგილზე მასწავლებლის დახმარებას ეხება – რამდენად შეიძლება ადაპტირებული იყოს დასაქმების პირობები და კარიერული ზრდის პერსპექტივები მათ მოთხოვნილებებსა და მიზნებთან.
3. როგორ ფასდება და ანაზღაურდება პედაგოგის შრომა

როდესაც შეფასება და უკუკავშირი გონივრულად ხორციელდება, მასწავლებლები მას მუშაობაში დახმარებად აფასებენ. შეფასებას შეუძლია, ხელი შეუწყოს პედაგოგების სრულყოფას და მათ მოზიდვას სკოლის მაჩვენებლების გაუმჯობესების საქმეში. დღესდღეობით მასწავლებლებს არ მიაჩნიათ, რომ სკოლების ხელმძღვანელები შეფასებას იყენებენ მათი წარმატების აღიარებისთვის, ეს კი ნიშნავს, რომ შეფასების საკვანძო კომპონენტია მათი სათანადო მომზადება, ვინც მას ატარებს. ამასთან დაკავშირებული კიდევ ერთი დელიკატური საკითხი მუშაობის მაჩვენებლებისა და ანაზღაურების შესაბამისობის კრიტერიუმთა დადგენაა. როგორი სისტემაც არ უნდა გამოიყენებოდეს, ის უნდა იყოს სამართლიანი, ეყრდნობოდეს საიმედო მონაცემებს და მისი გამოყენება უნდა ხდებოდეს გამჭვირვალედ და პროფესიული ნორმების შესაბამისად.
4. მასწავლებლის დაინტერესება და ჩართვა რეფორმის პროცესში

კარდინალურმა ცვლილებებმა შესაძლოა გამოიწვიოს გაურკვევლობის ზრდა; ეს, თავის მხრივ, მიგვიყვანს დაინტერესებულ პირთა წინააღმდეგობამდე, მასწავლებლების აქტიური და მონდომებული მონაწილეობის გარეშე კი საგანმანათლებლო რეფორმა ჩავარდება. საქართველოს გამოცდილება სწორედ ამის ნათელი მაგალითია. რეფორმის წარმატების შანსი შეიძლება გაიზარდოს მასწავლებლების ეფექტური კონსულტირებით, დახმარებით, კომპრომისების პოვნით და, რაც მთავარია, პედაგოგთა ჩართვით რეფორმის დაგეგმვისა და განხორციელების პროცესში. კონსულტირებიდან პრაქტიკული მოქმედების გზის გავლით რეფორმირების პროცესი ნელ-ნელა მიდის სკოლების რეალური ცვლილებისკენ. ამ პროცესებში გადამწყვეტია განათლების სისტემის ხელმძღვანელ პოზიციებზე პროფესიონალი და გამოცდილი პედაგოგების დანიშვნა, რაც, სამწუხაროდ, იშვიათია, განსაკუთრებით – საქართველოში. 
სასურველი არ არის ამ ოთხი თემის ცალ-ცალკე განხილვა. მათი ურთიერთდამოკიდებულება წარმოადგენს რეფორმის განხორციელების პროცესში ძირითადი პრობლემებისა და პოლიტიკის არსის გაგების საკვანძო საკითხს. მაგალითად, უმაღლეს სასწავლებლებში გამსვლელი ქულის მაღლა აწევა მიგვიყვანს პედაგოგიური კადრების დეფიციტამდე, თუ მათ ხელს არ შევუწყობთ შესაბამისი პირობებითა და ანაზღაურებით. ხელფასის მომატება და სამუშაო პირობების შეცვლა ვერ გამოიწვევს მასწავლებელთა მომზადების ხარისხის ავტომატურ ცვლილებას, თუ არ გამკაცრდა პროფესიაში შემოსვლის მოთხოვნები. პედაგოგიური მუშაობის შეფასების სისტემის გავლენა შეზღუდული იქნება, თუ შეფასების შედეგები დაიყვანება მხოლოდ ფულადი ანაზღაურების დადგენამდე და არ იქნება გათვალისწინებული პროფესიული განვითარებისა და კარიერული ზრდის საშუალებები. თუ მასწავლებლები სათანადოდ არ იქნებიან მომზადებული, მათთვის დამოუკიდებლობის მიცემა შესაძლოა კონტრპროდუქტიული აღმოჩნდეს.
სტატია მომზადდა „Building a high-quality teaching profession. Lessons from around the world”-ის მიხედვით
რედაქტირება გაუკეთა კახა ჟღენტმა
გამოყენებული ლიტერატურა:

1. Building a High-Quality Teaching Profession Lessons from around THe worLd – https://asiasociety.org/files/lwtw-teachersummit.pdf
1.https://www.oecd.org/education/school/programmeforinternationalstudentassessmentpisa/47506177.pdf
2.«Учитель как специалист высокой квалификации: построение профессии.Уроки со всего мира» – Вопросы образования.2011

დედობა ბავშვობაში

0

თელავის რაიონის სოფელ ყარაჯალაში მშობლების გადაწყვეტილებას მისი გათხოვების შესახებ 16 წლის გოგონა არ დაეთანხმა და თავი მოიკლა. სკოლის დირექტორმა განაცხადა, რომ ეს არ არის პირველი შემთხვევა, როცა არასრულწლოვანი იძულებით გათხოვების გამო სიცოცხლეს თვითმკვლელობით ასრულებს.

 

საქართველოს კანონმდებლობით, არასრულწლოვანთან სქესობრივი კავშირის დამყარება სისხლის სამართლის დანაშაულია. კანონი რეალობისგან შორს დგას. უფლებადამცველი ანა აბაშიძე გვიხსნის, რომ გადაწყვეტილებას არასრულწლოვანის დაქორწინების თაობაზე მშობლები ხშირად კანონის დარღვევად ვერ აღიქვამენ. თავიანთ საქციელს ისინი სოციალური ფაქტორებით ხსნიან და თავს იმართლებენ, რომ გოგონა „პატრონს ჩაბარდება” ან „ქმარი მიხედავს”.


ადრეულ ასაკში ქორწინებას სპეციალისტები გენდერულ ჭრილში განიხილავენ, რადგან მისი მსხვერპლი საქართველოში უმეტესად გოგონაა. ამ გოგონების პარტნიორები, ჩვეულებრივ, მათზე 10-15 წლით უფროსი მამაკაცები არიან.


ანა აბაშიძე ადრეული ქორწინების უარყოფით ასპექტებზე მსჯელობს. პირველი ასეთი ასპექტი არასრულწლოვანის მიერ სკოლის მიტოვებაა – ნაადრევად დაქორწინებული გოგონები საშუალო განათლებას ვერ იღებენ. 2013 წლის სახალხო დამცველის ანგარიშში აღნიშნულია, რომ ბოლო ორი წლის განმავლობაში საქართველოში სკოლა 7 000-ზე მეტმა გოგონამ მიატოვა. „ანგარიშში მითითებული არ არის, რატომ მიდიან გოგონები სკოლიდან, თუმცა არსებობს გონივრული ეჭვი, რომ ისინი ოჯახებს ქმნიან, რის შემდეგაც იძულებულნი ხდებიან, სწავლას თავი დაანებონ”, – ამბობს ანა აბაშიძე.


უფლებადამცველი საზოგადოებაში დამკვიდრებულ სტერეოტიპებს ებრძვის და ამბობს, რომ ადრეულ ასაკში იძულებითი ქორწინება ეთნიკური მახასიათებელი არ არის. მაგალითად მას გაეროს მოსახლეობის ფონდის მიერ ჩატარებული კვლევის შედეგი მოჰყავს. კვლევის თანახმად, მარნეულში ბოლო ხუთი წლის განმავლობაში 400-მდე გოგონა გამოვიდა სკოლიდან. ანა ეთნიკურ ფაქტორს გამორიცხავს. მას მიაჩნია, რომ საქართველოს რომელ რეგიონშიც უნდა ჩატარებულიყო კვლევა, შედეგი თითქმის ასეთივე იქნებოდა და რომ სტერეოტიპების შექმნის წინა პირობა ინფორმაციის სიმწირეა.


ადრეულ ასაკში იძულებით დაქორწინებული გოგონები ხშირად ხდებიან ოჯახში ძალადობის მსხვერპლნი. ანა ამბობს, რომ უმეტესად მათ არც ოჯახის დაგეგმვის საშუალება ეძლევათ, რადგან დომინანტურ პოზიციაზე მყოფი მამაკაცი თავად წყვეტს, რამდენი შვილი ჰყავდეს.


მეან-გინეკოლოგი, სამეანო დეპარტამენტის ხელმძღვანელი მამუკა ნემსაძე ადრეულ ასაკში სქესობრივი კავშირისა და ორსულობის პერიოდის სირთულეებზე საუბრობს. „ყველაფერი ნაადრევი, სიკვდილის გარდა, არ გახლავთ კარგი. შესაძლოა, ეს ასაკი საპასპორტოდ მისაღები იყოს, მაგრამ გოგონას ორგანიზმი ორსულობისთვის მზად არ არის. ის სამეანო გართულებათა უდიდესი რისკის პირისპირ დგას, ემუქრება ჰიპერტენზიის, პრეეკლამფსიის, ნაადრევი მშობიარობის საფრთხე, როგორც საკუთარი, ასევე ახალშობილის ტრავმა, სამეანო სისხლდენები, ინფექციური გართულებები ლოგინობის პერიოდში”, – ამბობს მამუკა.


ადრეულ ასაკში იძულებით ქორწინებაზე ყურადღებას ამახვილებს სახალხო დამცველი. 2013 წლის ანგარიშში წაიკითხავთ: „ჩვენი სოფლიდან ერთი გოგო მამამ 10 ძროხად მიჰყიდა 45 წლის კაცს, ამ გოგოს არ უნდოდა ამ კაცზე გათხოვება და სხვასთან ერთად გაიპარა სახლიდან”; „ჩემს მშობლებს ვეუბნები, რომ თუ ძალით გამათხოვებენ, თავს მოვიკლავ. ამას ყოველდღე ვუმეორებ, რომ არ გამათხოვონ”.


პრობლემის მოსაგვარებლად ომბუდსმენის რეკომენდაციები ასეთია:


● ყველა ბავშვის მიერ კანონით გათვალისწინებული სავალდებულო განათლების მიღება;


● ყველა საგანმანათლებლო დაწესებულების მიერ ბავშვთა ადრეულ ასაკში ქორწინების ფაქტების შესახებ ინფორმაციის მიწოდება შესაბამისი სახელმწიფო სტრუქტურებისთვის;


● არასრულწლოვანთა დაცვა მშობლის ან სხვა კანონიერი წარმომადგენლის მხრივ უფლებათა ბოროტად გამოყენებისგან და კანონმდებლობით გათვალისწინებული სანქციების ამოქმედება ბავშვის უფლებების დამრღვევთა მიმართ;


● პედაგოგთათვის, ბავშვთა და მშობელთათვის ცნობიერების ამაღლების მიზნით სათანადო ღონისძიებების ჩატარება, რაც ხელს შეუწყობს ადრეულ ასაკში ქორწინების პრაქტიკის გაუქმებას.

ნაშალი კლდისა

0
დგას… უფრო სწორად, დაყუდებულა… უზარმაზარი, შავი ფრიალო კალთებით, რომლებიც ქვემოთ, არაგვის პირას, ნელ-ნელა ყვავილებითა და ხასხასა მწვანე ბალახით მოჩითულ ჭალაში გადადის. მისი შემხედვარე, იტყვი, ამ დალოცვილს ფესვი მდინარეში გაუდგამს, ამიტომაც წამომართულა ამოდენაო…

წელს ზევით გაშიშვლებულ გოლიათს ჰგავს, მრავალჭირნახულსა და არაერთ ომგადახდილს. ჭალასთან ახლოს იარებს მწვანე ქათიბი და არაგვიდან მონაბერ სიოსთან მოთამაშე ყვავილნი უფარავენ, მოშიშვლებულ მკერდზე კი ჟამთა სვლასთან დაუნდობელ შერკინებაში მიღებული არაერთი ნაიარევი აჩნია. ერთიანად დასერვია ტორსი…. ერთ-ერთი ასეთი ნაპრალიდან კი მის გულისნადებს ამოუხეთქავს და აქაფებულ, აყეფებულ ხევად ქვევით დაშვებულა. საუკუნეებია, ამ მდინარით იქარვებს გულის ვარამს. და დარდთა ამ მდინარებას თითქოს შუაზე გაუპია მისი ტანი, ქცეულა ერთ დიდ, გრძელ ნაიარევად, რომელიც არაგვის შესართავამდე გაგრძელებულა..

.

ხანდახან ჩანჩქერთან ერთად მისი გულის ანახეთქი ლოდებიც ეშვება ქვევით… ისინიც ერთბაშად მოწყდებიან ხოლმე და სანამ ახალ საუკუნო ალაგს მიაღწევდნენ, აქეთ-იქით აწყდებიან. თითქოს ლამობენ, სადმე ჩაეჭიდონ კლდის მკერდს, თავი შეიმაგრონ, მაგრამ ფრიალო კლდეზე ფეხს ვერ იკიდებენ… და ასე ნელ-ნელა ქუცმაცდება და ჩიავდება დიდი, ამაყი, შეუვალი კლდე…

ეს მხოლოდ ამ კლდის ისტორია არ არის – ეს დედამიწის ისტორიაცაა. უნივერსიტეტის მერხებს მოშორებულებმა და ხელში დიპლომმომარჯვებულებმა ამ პროცესს ეროზია უწოდეს. სიტყვა, რომელიც ხშირად გვაკრთობს, გვაშინებს, უარყოფით ემოციებს აღგვიძრავს, რადგან, როგორც გვჩვევია, მას გაპარტახებასთან, გამოფიტვასთან, შიმშილსა და… გადაგვარებასთან ვაკავშირებთ.

რომ არა ეროზია, სამყარო ასეთი მრავალფეროვანი არ იქნებოდა…

როგორც ამ დარგის მკვლევარები ამბობენ, დედამიწაზე პირველად მხოლოდ კლდოვანი ქანები იყო – გრანიტები, კირქვები და მისთანანი. შემდეგ ეროზიის პროცესების გამოისობით ისინი ნელ-ნელა დაქუცმაცდნენ და წარმოიქმნა ლოდები და ქვები. ამ უკანასკნელთაც შეეხო ეროზიის „მტარვალი” ხელი და ნელ-ნელა მათგან მივიღეთ ქვიშები და მინერალები. თუმცა ეროზია არ ნიშნავს მხოლოდ მექანიკურ დაქუცმაცებას. ამ მოვლენას თან ახლავს მრავალი ქიმიური გარდაქმნა – მინერალიზაციაც. ხშირად ხდება იონმიმოცვლითი რეაქციებიც, რომლებიც სათავეს უდებენ თიხოვანი მინერალების სინთეზს, ეს უკანასკნელნი კი, თავის მხრივ, განაგრძობენ დაშლა-გარდაქმნას და ვიღებთ ოქსიდურ მასებს – სილიციუმისას, ალუმინისას და სხვა. ამ უხსნად მასალებთან ერთად კალციუმის, რკინის, კალიუმის, ნატრიუმისა და სხვა მნიშვნელოვანი ელემენტების ხსნადი მასებიც წარმოიქმნება. 
ქანებთან ერთად ეროზია განიცადეს ცოცხალმა ორგანიზმებმაც და მრავალტანჯულ თიხოვან-ქვიშოვან მინერალებს თივთიკად გადაეფარნენ ზემოდან ჰუმუსის სახით.

ასე წარმოიშვა პირქუში კლდეებისგან ჩვენი მასაზრდოებელი და თვალის მაამებელი მწვანე პლანეტა.

როდესაც კლდის წვერზე დგახართ და აბიბინებულ ჭალას ჩასცქერით, გახსოვდეთ – ეს არ არის ორსაათიანი დაშვების გზა… ეს მთელი ისტორიის გზაცაა.

კაკო, ბიჭები, კარლო კაჭარავა და აღდგომა დასავლეთ საქართველოში

0
30 აპრილია, 2012 წელი, კაკო მირეკავს:
– რა იყო, ბიჭო, ამ იონა მეუნარგიაზე გადაყოლილმა კაცმა, ავანგარდისტებად გინდა შვილები გაზარდო?
უცებ ვერ ვხვდები, რას გულისხმობს. კაკო (იგივე აკაკი ჩიქობავა) ნიჭიერი და ენამოსწრებული ბიჭია, მაგრამ ქარაგმებით უყვარს ლაპარაკი.
– კაკო, ვერ გავიგე… – წინა ღამის ემოციებისგან გადაღლილი მხოლოდ ამის თქმას ვახერხებ.
– რა ვერ გაიგე, ბიჭო. უყურე: ნიკოლოზი ხო კარლო კაჭარავას დაბადების დღეს, 7 თებერვალს დაიბადა. და აგერ დემეტრეს დაბადებაც კარლოს „100 ლექსის” პრეზენტაციას დაემთხვა. მეტი რა გინდა, ავანგარდში ხარ, ტო!
მეცინება. რეებს უკვირდება ხოლმე ეს წარსულში მედავითნე და ახლა კი მემარცხენე!
ვერ ვიტყვი, რომ კარლო კაჭარავას სახელი პირველად კაკოსგან გავიგე, მაგრამ კარგად მახსოვს, მან მითხრა, – ის ლექსი, „აღდგომა დასავლეთ საქართველოში” რომ წავიკითხე, ყველაფერი თვალწინ დამიდგაო. სულ ჩვენებური ამბებია, ათასჯერ რომ გინახავს ისეთი, მაგრამ კარლო ახერხებს ამ ნაცნობ სიტუაციებში მაგარი რაღაცეები დაგანახოსო.

მეც ვეცადე მეპოვნა ეს „მაგარი რაღაცეები”:
„სასაფლაოზე გლეხები ღვინოს სვამენ ვიღაცის საფლავთან” – ამის გარეშე ხომ არ არსებობს სასაფლაო, მით უმეტეს, დასავლეთში! ვიღაცამ შეიძლება დასცინოს კიდეც გლეხებს, არ მოუწონოს ეს საქციელი, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, ამ სცენის განსაკუთრებულ კოლორიტს ნიჭიერი ადამიანი გულგრილად ვერ შეხვდება. 
სურათი იშლება და: „სადღაც რკინიგზასთან დაეხეტებიან სველი, მშიერი ძროხები 
მონგრეული შლაგბაუმის გასწვრივ”, იქვე ახლოს კი „ბავშვების ხმამაღალი თამაშია,  მოულოდნელი, თან ბუნებრივი, როგორც ყველა სხვა განურჩევლობა”.
გეცნოთ, არა? მაშინ ნუ შემოვსაზღვრავთ ქრონოლოგიური ჩარჩოთი ლექსში ასახულ სურათს და განწყობას, ტყუილი გარჯა იქნება: რაც თავი მახსოვს, ეს არ შეცვლილა. ულმობელმა 90-იანებმა ჩაიხრიგინა სატვირთო მატარებელივით, ახალი საუკუნის პირველი ათწლეულიც გადაიფურცლა – და ამ გარდაქმნებისა და განახლების ოცწლეულად წოდებულმა პერიოდმა არათუ ადამიანი ვერ შეცვალა, გარემოსაც ვერ დაატყო ხელი. 
ყოველ შემთხვევაში, აღდგომა დღეს, დასავლეთ საქართველოში:
„სოფლის ახალგაზრდა ექიმი არ ჩქარობს საწოლიდან წამოდგომას.
ბოლომდე ვერგამოღვიძებული თვალებით უყურებს
საძინებლის დაკეტილ კარებს:
ქვემოდან რაღაც ხმაური ისმის –
როგორც ყოველთვის, დედა უკვე მუშაობს სამზარეულოში”.
აღდგომა დღეს თითქმის ყოველთვის წვიმს. ისეც ყოფილა, ბავშვობაში, აღდგომა დილას, ნაწვიმარზე, თხელი ნისლით თავმობმული გორაკისკენ გამიხედავს და თუ ძალიან დავაკვირდებოდი, შემეძლო ჩემი სახლიდან გორაკს და საფლავებს შეფენილი ხალხი დამენახა. აქაურებიც იყვნენ, ქალაქიდან ჩამოსულებიც, ყველა, ვისაც არ დაზარებოდა საწოლიდან წამოდგომა.
…7 თებერვალი და 29 აპრილი რომ მოდის – ჩემი ბიჭების დაბადების დღეები – აკაკი ჩიქობავას მოულოდნელი ზარი მახსენდება, და კიდევ ის, 7 თებერვალი რომ ვარო ბებიას გარდაცვალების დღეა. ბოლო წლებია აღდგომას ბებია-ბაბუის საფლავზე ვერ გავდივარ, ვერ ვახერხებ ღვინო, პასქა და წითელი კვერცხები ავუტანო, ახლობლების საფლავებსაც ჩამოვუარო, ჩემი არსებობაც შევახსენო და მეც აღვიდგინო, დავიბეჯითო თითოეული წუთი, რაც მათთან მაკავშირებს, სიტყვა, მათგან და მათ შესახებ რაც მსმენია. კიდევ ერთხელ შევავლო თვალი, კარლო კაჭარავასი არ იყოს, სხვადასხვა დროს ჩამქრალ სანთლებს, მიცვალებულთა მკაცრ ან მომღიმარე სახეებს რომ ამკობენ საფლავთა ქვებზე.
 

ვაკანტური ადგილი

0
ბავშვობაში სამი ადგილი მიყვარდა განსაკუთრებით: ჩემი სკოლის სახურავი, იმ სახლის ჭერხო (ადგილი, სადაც ინახავდნენ თივას, ქერს და სხვა მოსავალს) ხევსურეთში, სადაც მამა გაიზარდა, და იმერეთში, დედას ბავშვობის სახლის ეზოში, თითქმის ფუნქციადაკარგული ნალია. სამივე ადგილი სხვადასხვა დროს აღმოვაჩინე და სხვადასხვა ადამიანებთან ვიზიარებდი იქ ყოფნის სიხარულს: სახურავზე მეგობართან ერთად შეიძლებოდა ასვლა და ეს მკაცრად გასაიდუმლოებული უნდა ყოფილიყო, ნალიაში მარტო ვერ ავიდოდი, ბაბუას დახმარება მჭირდებოდა, ჭერხოს ოკუპაციას კი ბიძაშვილებთან ერთად ვახდენდი. ისიც მახსოვს, როცა ჩვენ ამ ჭერხოში ჩამოკიდებულ სახელდახელოდ შექმნილ საქანელაზე ვქანაობდით, ერთი ჩემი ბიძაშვილი ეზოში მდგომ მსხლის ხეზე  გამაგრდა, მისი შტაბი იქ იყო. 
რამდენიმე დღის წინ მოწვევა მომივიდა ერთ-ერთ ვორკშოფზე, რომელიც თბილისში არსებული ვაკანტური ადგილების აღმოჩენას, სისტემატიზაციას და რუკაზე განთავსებას, მათი ათვისების შესაძლებლობების განხილვასა და გაცოცხლების პერსპექტივებს ეძღვნებოდა. მივხვდი, რომ საინტერესო იქნებოდა. 
ქალაქში, სადაც ჩვენ ვცხოვრობთ, მიუხედავად უამრავი ახალი შენობისა, განვითარებისა  და კეთების ილუზიისა, წლიდან წლამდე ბევრ შენობას ეკარგება ან ეცვლება ფუნქცია, ბევრი დგება დანგრევის საფრთხის წინაშე. არსებობენ ადგილები, რომელთა შესახებაც ინფორმაცია მხოლოდ მასთან დაკავშირებული ადამიანების მეხსიერებაშია დაცული და ა.შ. 

მტკიცედ მჯერა, რომ  გარემოს სიყვარულისთვის აუცილებელია მისი კარგად შეცნობა. ისე უნდა სწავლობდე ქუჩებსა და შენობებს, მათ მიღმა არსებულ მოსახვევებსა და კედლებში არსებულ ამბებს, როგორც არააქაური, ერთი ვინმე უცხო, ყველაფერს გამადიდებელი შუშით და დაინტერესებული თვალით რომ უყურებს, ათას კითხვას სვამს, ყველას ელაპარაკება, ვისგანაც პასუხის მიღება შეიძლება. როგორც წესი, რუტინაში ჩაბმულებს ამისთვის დრო არასოდეს გვრჩება. კონკრეტული ქუჩიდან კონკრეტულ ქუჩაზე გადავადგილდებით, ჩვენი სახლებიდან სხვების სახლებში მივდივართ და მეტი თითქოს არც გვჭირდება – არც გვახსენდება რომ შეიძლება არსებობდეს ალტერნატიული ადგილები, შემოვლითი ან მოკლე გზები, უცნობი ისტორიები. 
ვორკშოფში მონაწილეთა რიგებში ჩავეწერე და იმ ქალაქში გადავცხოვრდი, რომელიც აქვე, ჩვენ გვერდითაა, მაგრამ ყურადღებას არ იქცევს, მეტიც თავად ამ თბილისის ბინადრებს, მფლობელსა და მეპატრონეებსაც კი არ აქვთ წარმოდგენა იმაზე, რა რესურსთან უწევთ ყოველდღიურად შეხება. მაგალითად მიდიხარ ლისის ტბის ქვემოთ, ყოფილი ტაქსოპარკის უზარმაზარ მიტოვებულ შენობასთან, რომლის ცალკეული ნაწილები წლების წინ იძულებით გადაადგილებულმა პირებმა დაიკავეს და ისინი დარწმუნებულები არიან, რომ მათი პრობლემების მოსასმენად მისული ჟურნალისტი ხარ, გიღებენ ქოხის კარს და გთხოვენ შიგნით შეხვიდე ან მიდიხარ ძველ, აქ უკვე საწყობად ქცეულ აბანოში და გეუბნებიან, რომ შიგნით შესვლას  აზრი არ აქვს, სანახავი მაინც არაფერია და ასე დაუსრულებლად. 

ვაკანტური ადგილების კვლევა გარდა ახალ-ახალი ადგილების, ისტორიებისა და ადამიანების აღმოჩენისა,  საინტერესო იმ მხრივაც არის, რომ მათი ათვისება რესურსების დაზოგვას, ეკონომიკურ სარგებელს და ხშირად ამ შენობების გადარჩენის ერთადერთ გზას ნიშნავს. ინტერნეტში არსებულ ინფორმაციას თუ დავუჯერებთ, ყველა დიდ ქალაქში არსებობს თითქმის 20% აუთვისებელი სივრცე, რომლის საპატრონოდაც ხელისფლება  და ბიზნესი სხვადასხვა მიზეზების გამო ვერ იცლის. თუ ცალკეული ადამიანები ან მათი ჯგუფები მათ მეპატრონეებს დაარწმუნებენ, რომ ისინი მათ უნდა გადაეცეთ დროებით სარგებლობაში და უსასყიდლოდ, შედეგი ყველასთვის სასარგებლო იქნება. არსებობს იმის პრაქტიკაც, როგორ აქციო, მაგალითად, ყოფილი ქარხანა საგამოფენო სივრცედ, რკინიგზის  სადგურის ნაწილი – ჟურნალის რედაქციად ან მიტოვებული ბაღი საცეკვაო მოედნად, ყველაფერი ინტერესებსა და საჭიროებებზეა დამოკიდებული. თუ დაინტერესდებით, ინტერნეტში ამ თემაზე ბევრი ინფორმაციაა, რომელსაც თავადაც ნახავთ, მე მხოლოდ იმის თქმა მინდა, რომ გარემო ჩვენ ირგვლივ ამოუწურავია, მთავარია შეგეძლოს თუნდაც იმ ქუჩას, სადაც წლების განმავლობაში ცხოვრობდი, ახალი კუთხით შეხედო, შეგეძლოს აიღო პასუხისმგებლობა და მიტოვებულ შენობას ახალი სიცოცხლე აჩუქო, შეგეძლოს იპოვნო ახალი გზა და ისწავლო მასზე სიარული. 
ვაკანტური ადგილი ძალიან ზოგადი ცნებაა. კონტექსტისა და სიტუაციის შესაბამისად ის შეიძლება იყოს ჩვენი კორპუსის წინ მდებარე მიწის ნაგლეჯი, სადაც შეიძლება დარგო ხე;  რომელიმე პარკში მდებარე ხე, რომელზეც შეიძლება საქანელა ჩამოკიდო; კედელი, სადაც არტის განთავსება შეიძლება; მიტოვებული სახლები სოფლად თუ ქალაქად და თავად ეს ფაქტობრივად დაცლილი სოფლები და ქალაქები.

ვაკანტური ადგილია ინტერნეტიც, რომელიც საშუალებას გაძლევს შექმნა შენი სივრცე და მეტიც, ვაკანტური ადგილები მრავლად არის ადამიანების ტვინებსა და გულებში და ყველაზე მნიშვნელოვანი ალბათ სწორედ ის არის, რომ ჩვენ სათანადოდ ავითვისოთ ეს თავისუფალი სივრცე, ვიქცეთ სხვებისთვის საინტერესო და სასიამოვნო ადამიანებად და ვინ იცის, იქნებ მათზე სასარგებლო გავლენაც ვიქონიოთ.

პ.ს. სკოლის შენობა, რომლის სახურავზეც მიყვარდა ძრომიალი, მრავალი წლის წინ დაიწვა. სკოლა სწორედ ვაკანტური სივრცეების თეორიაზე დაყრდნობით სხვა, ყოფილი საზაფხულო ბანაკის იმჟამად მიტოვებულ შენობაში გადავიდა და დღემდე იქ ფუნქციონირებს. ნალიაც ასევე ბევრი წლის წინ დაინგრა, ბაბუას სახლში აღარავინ ცხოვრობს. აღარც ჭერხოში კიდია ჩვენი საქანელა. ბოლომდე დაიცალა ის სოფელი. ინგრევა უპატრონოდ მიტოვებული სახლები. სწორედ ეს რეალობა მაფიქრებინებს, რომ ვაკანტური სივრცეები და ჩვენი პასუხისმგებლობები ამ ადგილებთან დაკავშირებით ის თემაა, რაზეც ღირს ფიქრი, რაზეც ღირს მოვუყვეთ მოსწავლეებს. 

შენი გადახდილია

0
„მბრუნავ კარს ოთხი განყოფილება, სექცია აქვს. თითოეულ სექციაში ორ-ორი პოეტი ეტევა, თუკი ისინი გამხდრები არიან და მათი სულები ხორცს აღემატება”.
კამილო ხოსე სელა, „არტისტების კაფე”
თბილისურ სამარშრუტო ტაქსიში 16 ადგილია, თუმცა ფხიანი მძღოლი, ქუჩის განაპირას ფეხათრევით სიარული რომ უყვარს და მგზავრების წყევლას გულის სიღრმეში იხვევს, მასში 30 მოკვდავს თავისუფლად დაატევს, მაშინაც კი, თუ ისინი მსუქნები არიან და მათი სულები არც ერთი გრამით არ სჭარბობს ხორცს. პოეტები კი… პოეტები თბილისში სულაც ფეხით დადიან.
სამარშრუტო ტაქსების ლაბორატორიული კვლევა 15 წლის წინ დავიწყე, როცა ჯერ კიდევ ძველსაბჭოური „რაფების” ეპოქა იდგა. მათ სალონებში ვულკანივით ამოხეთქილ ძრავაზე, სიმხურვალისა და ხმაურის შესაკავებლად, ნაფტალინისსუნიანი, ჩრჩილისგან შეჭმული გადასაფარებლები გადაეფინათ, რკინის ფულის შესანახად კი გარდერობიდან გამოეღოთ ძველისძველი წვერის საპარსი მანქანების ყუთები. სამარშრუტოში იატაკს წვიმიან ამინდში უასფალტო, ორმოებიანი და ატალახებული გზის კვალი – გაცვეთილი ფეხსაცმელების შავი ნაფეხურები ეტყობოდა. ეს იყო დრეკადი მანქანა, რომელიც რთულ მოსახვევებში ისევე იხრებოდა წელში, როგორც საძილედ მოკალათებული ძაღლი.

მოგვიანებით ჩემ თვალწინ სამარშრუტო ტაქსების ევოლუცია მოხდა. მე ყველა მათგანში ვიჯექი. ბავშვობა #69-ში გავლიე, რომელიც ვარკეთილში ჩამარიხინებდა ხოლმე. ვარკეთილში კი ცივილიზაცია იშლებოდა: ვიდეოკასეტები, ორლარნახევრიანი მაჯის საათები, პლასტმასის ბურთულებიანი პისტოლეტები, პლასტმასისავე ნიღბები, ბანქო და მეიაფე პარიკმახერები. 

ბიჭობა და სტუდენტობა კი #35-ში მივასაკლავე. ეს ხაზი ნამდვილ ცივილიზაციაში მახედებდა – ქალაქის ცენტრში მივყავდი. აქ შევსწრებივარ ცოლ-ქმრის ჩხუბებს, ძველი ბიჭების გაწევ-გამოწევებს, მომისმენია ათასობით ჭორი და მართალი, რის გამოც აქვე მოვხაზე ყველა იმ მოთხრობის სიუჟეტი, რაც კი სტუდენტობისას დამიწერია. #35-ის ისტორიაში დღემდე მე მეკუთვნის რეკორდი – 11 ადამიანის მგზავრობის საფასურის გადახდა. ამ დროს, სულ 13 მგზავრი ვისხედით მანქანაში და ვინაიდან ყველას ჩამოთვლა მეზარებოდა, ერთ უცნობს ხმამაღლა მივმართე: „თქვენ გარდა ყველასი გადახდილია-მეთქი”. ერთხელ კი, რაკი მისი ნამდვილი სახელი დამვიწყებოდა, უბნელს სახალხოდ გადავძახე: „რეიტუზ, შენი გადახდილია!”

გუშინ, ერთ სამარშრუტოში ჯდომისას, გოგო-ბიჭის შემხედვარეს, ჩემი ერთი თავგადასავალი გამახსენდა. აი, როგორ იყო:

მესამე კურსზე ვარ. მე და ნინიამ ზემელზე საარაკოდ ვიჩხუბეთ. დამნაშავე ვიყავი. შევბრუნდი, ვიფიქრე, ჩემს ბოღმას იქით გადმოვანთხევ-მეთქი, გვარიანად დავიჯღანე და როცა შემოვბრუნდი, ისღა დავლანდე, რომ ნინია ავტობუსში ადიოდა. მე ვეღარ მოვასწარი. „ავტობუსი ნელა დადის”, – აზრის გიგანტად გადავიქეცი და ელბაქიძისკენ დავეშვი. ვიფიქრე, სამარშრუტოს გავყვები, გადავასწრებ და სადარბაზოსთან დავხვდები-მეთქი. ასეთი გმირობები ჰოლივუდურ ფილმებში მენახა. 

ტაქსი? სულ მთლად ნუ გადაირევით. ცარიელ საფულეში რომ ჩავიხედე და ნაკერებს შორის ჩაკარგული ყვითელი 50-თეთრიანი დავინახე, ლამის ლოცვა აღმომხდა. იმის ალბათობა, რომ უცხო ხაზზე ნაცნობი შემხვდებოდა, 1% იყო, მაგრამ ბავშვობიდან ასეა: თავგადასავლებს მაგნიტივით ვიზიდავ და სანამ დავიძვრებოდით, გვერდით მეგობარი გოგო მომისკუპდა. „უფალო, რატომ გამწირე!” – ელვად გავივლე გონებაში და მეგობარს გავუღიმე. ზურგს უკანიდან კი საუბარი მესმოდა: 

– შვილი რო გაგწირავს, ისე არავინ…
– ეჰ, ნანა…
– ვინ შემომიყვანა ოჯახში…
– თან ვასიკო ძიას ოჯახში…
– საფლავში როგორ ისვენებს ვასიკო…
– რა დაასვენებს…
ამასობაში მე განვიხილავდი თავის დაძვრენის რამდენიმე გეგმას:
გეგმა #1: მოპარსული ულვაში

მე ჩავდივარ, ვიხდი მხოლოდ ჩემი მგზავრობის ფულს და მეგობარ გოგონას ვემშვიდობები. ეს კატასტროფული გეგმა უმალ დავგმე.
გეგმა #2: ოჯახის სირცხვილი

სამარშრუტოს ბოლო გაჩერებამდე გავყვები. როცა ის მძღოლს სთხოვს, მანქანა გააჩეროს, მე ფარისევლურად გავიქაჩები, მაგრამ ისე ვიზამ, რომ დამასწროს. ეს გეგმაც ჩანასახშივე მოვკალი – შეპარულ შეკითხვაზე მიპასუხა, ბოლო გაჩერებაზე ჩავდივარო.
გეგმა #3: ტრაგიკოსი მსახიობი
„გამიჩერეთ”, – ვამბობ და ჩასვლისას ვდგამ სპექტაკლს, თითქოს საფულე დამეკარგა. თუმცა ვხვდები, რომ ჩემი საფულე, რომელიც შარვლის უკანა ჯიბეში მიდევს, ზედმეტად დიდია და კარგად გამოჩნდება. ამ გეგმასაც თაროზე ვდებ. 
გეგმა #4: ჯორჯ ვაშინტონი – დამტკიცებულია

სასოწარკვეთის მომენტში მახსენდება, რომ საფულეში „ბარაქის ერთდოლარიანი” მიდევს. ვრწმუნდები, რომ საქართველომ მხოლოდ დასავლური კურსით უნდა იაროს. ძირს რუბლი. გაუმარჯოს დოლარს. „გამიჩერეთ”, – ვეუბნები მძღოლს, დილარს ვაწვდი და ვამატებ: „გადახურდავება დამავიწყდა. ორის აიღეთ. ხურდა არ მინდა”. მძღოლმა ბევრი მადლობა მითხრა. 
მე – დოლარებიანმა ბიჭმა, ფულის გადახურდავება რომ ავიწყდება, მძღოლს ხურდას რომ არ ართმევს – ნინიას სადარბაზომდე უკანალზე ფეხების ცემით ვირბინე, ავტობუსისთვის რომ გადამესწრო და შეყვარებულს მარათონდაძლეული, ოფლიანი აბებე ბიკილასავით დავხვდი. შემირიგდა.

მას მერე ხშირად ვფიქრობ: რა მოვლენაა ერთმანეთისთვის მგზავრობის საფასურის გადახდა? მოზღვავებული სიყვარული? კაიტიპობა? თბილისური კულტურის ნაწილი? ალბათ ცოტ-ცოტა ყველაფერი, მაგრამ მე სხვა ვარიანტიც მაქვს: ეს ვალიკო მიზანდარის კომპლექსია – კაცის, რომელსაც ყავის საყიდელი 11 კაპიკი არ ჰქონდა, ჩაიში 6 კაპიკი გადაიხადა და იმისთვის, რომ კარგ ტიპად გამოჩენილიყო, გამყიდველს უთხრა, ხურდა, 4 კაპიკი, დაიტოვეო. ეს წმინდა ქართული დაავადებაა – კეთილი, უწყინარი, მაგრამ მაინც დაავადება. 

წამოსვლისას, როცა ქაჯეთის ციხე ავიღე, ანუ შეყვარებული შემოვირიგე, თან ისეთი ოპერაცია განვახორციელე, რომ ოუშენსა და მის მეგობრებსაც შეშურდებოდათ, ბედნიერმა, სახეზე ღიმილიანმა, 50-თეთრიანით მუჭში, 117 ნომერი გავაჩერე. ღიმილი კიდევ 5 წამს გამომყვა, რადგან სამარშრუტოში ერთდროულად სამი ნაცნობი შემხვდა, ქართველებს კი, სამწუხაროდ (ან იქნებ საბედნიეროდ), საფულეში მხოლოდ ერთი ბარაქის დოლარიანი უდევთ ხოლმე.

სამართლის ქართველი რაინდი

0
ჩემ ირგვლივ უამრავი იურისტი საქმიანობს. ვიცნობ სამართალმცოდნეობის ფაკულტეტის სტუდენტებსაც და უკვე შემდგარ პროფესიონალებსაც. ბევრი მათგანი უკვე სხვადასხვა სამთავრობო უწყების თანამშრომელია, ზოგიერთი კი ჯერ ისევ სტაჟიორად მუშაობს რომელიღაც საადვოკატო ბიუროში ან ბიზნესორგანიზაციაში. ქართველ იურისტებს იცნობენ და აფასებენ ყველგან, ჩვენს ქვეყანაშიც და მის ფარგლებს მიღმაც. იურიდიული მეცნიერება ლიდერობს მოსწავლეთა რჩეულ სპეციალობათა ჩამონათვალშიც. მაშასადამე, მოსალოდნელია, რომ მომავალში ჩვენი ვექილების, პროკურორებისა და მოსამართლეების რაზმი კიდევ უფრო მრავალრიცხოვანი გახდება.

მეც დიდ პატივს ვცემ ამ მნიშვნელოვანი და  სერიოზული პროფესიის წარმომადგენლებს. თუმცა რამდენიმე დაწინაურებულ იურისტთან საუბარი ყოველთვის მძიმე ფიქრებს მიშლის ხოლმე. ისინი უკიდეგანოდ განათლებულები და ენციკლოპედიური ცოდნის განმკარგველნი არიან, შესანიშნავად ფლობენ ანალიტიკური აზროვნების ყველა მეთოდსა თუ უნარს. მათ შესანიშნავად შეუძლიათ განსხვავებული კატეგორიების ერთმანეთთან შედარებაც და შესაბამისი დასკვნების გამოტანაც. მაგრამ ბევრ ქართველ სამართალმცოდნეს მაინც რაღაც აკლია…

უპირველეს ყოვლისა, ვერასდროს ვერ ვიგებ, რატომ ინტერესდებიან ეს ადამიანები მხოლოდ ცალკეული ფაქტებით და აღარ ფიქრობენ ამ მოვლენების შინაარსზე, ფუნდამენტურ მახასიათებლებსა და მოსალოდნელ ტენდენციებზე, რატომ არიან ყველაზე კონფორმისტები და ძალაუფლების მფლობელთა მიმართ გამორჩეულად ლოიალურები. გაკვირვებული ვარ მაშინაც, როდესაც იურისტებს არ შეუძლიათ სოციოლოგიის, პოლიტიკის მეცნიერებისა და ფილოსოფიის ყველაზე ელემენტარული თეორიების გამოყენება, მათი საშუალებით მსჯელობა. თუმცა, თუ სამართლის ქართველ სპეციალისტთა პირველ სერიოზულ ნაკადს დააკვირდებით სრულიად განსხვავებულ სურათს აღმოაჩენთ. აქედან გამომდინარე, დღეს კიდევ ერთხელ მინდა შეგახსენოთ ლუარსაბ ანდრონიკაშვილის შესახებ, ანუ მოგიყვეთ, როგორი ბრძოლა შეუძლიათ აქტიურ მოქალაქედ დარჩენილ სამართალმცოდნეებს.

ვინ იყო ლუარსაბ ანდრონიკაშვილი? 

ქართული სამართლის რაინდად წოდებულ პროფესიონალს უამრავი კეთილი საქმე აქვს გაკეთებული ჩვენი საზოგადოების განვითარებისათვის. მარტო ის რად ღირს, რომ მან თბილისის უნივერსიტეტში საფუძველი ჩაუყარა იურიდიულ ფაკულტეტს. საქართველოს დედაქალაქში დაბრუნებამდე კი ლუარსაბმა უდიდესი გზა განვლო, რომელიც XIX-XX საუკუნეების რუსეთსა და ცარიზმის რეპრესიებზე გადიოდა. 

ანდრონიკაშვილმა იურიდიული განათლება პეტერბურგში მიიღო. იგი ყოველთვის აცნობიერებდა, რომ მისი პროფესიული სრულყოფისათვის დამატებითი ცოდნის მიღებაც აუცილებელი იყო. აქედან გამომდინარე, სამეცნიერო შესაძლებლობების გასაღრმავებლად ქართველი სამართალმცოდნე სასწავლო ვიზიტებით ევროპულ ქალაქებსაც ხშირად სტუმრობდა ხოლმე. 1894-97 წლებში პეტერბურგელი სტუდენტი ფილოსოფიისა და პოლიტიკის თეორიის ლექციებს ჯერ სტრასბურგში, შემდეგ კი ჰაიდელბერგის უნივერსიტეტში ესწრებოდა. 


სხედან
მარცხნიდან ლუარსაბ ანდრონიკაშვილი, ზურაბ ავალიშვილი, ივანე ჯავახიშვილი, დგანან
(მარცხნიდან) ყაზახაშვილი, ნიჟარაძე, პეტერბურგი, 1901 წ.

ნიჭიერმა ახალგაზრდამ მალევე მოახერხა პრაქტიკული საქმიანობის დაწყება. პირველი ნაბიჯები ყველაზე რთული აღმოჩნდა. ლუარსაბის პირველი პროცესი ე.წ. „კუზიანის საქმე” გახლდათ. წარუმატებლობის შემთხვევაში კურსდამთავრებული ადვოკატი პროფესიას უნდა გამომშვიდობებოდა. ანდრონიკაშვილს შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე ებრაელი შინამოსამსახურის დაცვა დაევალა, რომელმაც ოჯახის უფროსი შელაპარაკების საფუძველზე დანით გამოასალმა სიცოცხლეს. გარდაცვლილის ელიტური მდგომარეობისა და საყოველთაო რუსული ანტისემიტიზმის გამო გამოუცდელ ვექილს საქმის მოგების მინიმალური შანსიც კი არ ჰქონდა, მაგრამ ანდრონიკაშვილმა სარისკო გადაწყვეტილებით მაინც სცადა წარმატების მოპოვება. სხდომის თავმჯდომარის არაერთი შენიშვნის მიუხედავად,  ახალბედა იურისტმა მშვიდი, აუღელვებელი ტონით, თერთმეტჯერ ზედიზედ მიმართა დამსწრე საზოგადოებას: “პატივცემულო ბატონო მოსამართლე და ნაფიცო მსაჯულებო!” გაბრაზებულმა მოსამართლემ  ადვოკატის უშინაარსო გამოსვლის შეჩერება მხოლოდ ერთი გზით მოახერხა – მან უფლებადამცველს თუჯის ზარი ესროლა. ინციდენტის შემდეგ ანდრონიკაშვილმა თავისი შემაჯამებელი, გამარჯვების მომტანი სიტყვა წარმოთქვა:
“ბატონებო, მე თქვენ მოგმართეთ პატივისცემისა და თქვენი შესაფერისი წოდების შესაბამისად, ჩემი მიზანი არ ყოფილა თქვენი ან სასამართლოს შეურაცხყოფა. თქვენ ხუთი წუთითაც კი ვერ აიტანეთ ჩემი მიმართვა, რომელიც არათუ ლახავდა თქვენს სახელს, არამედ ხაზს უსვამდა მის ღრმად პატივცემულობას, ახლა კი წარმოიდგინეთ იმ ადამიანის მდგომარეობა, ვისაც ფიზიკური ნაკლის გამო გამუდმებით ამცირებდნენ…”
„კუზიანის საქმის” შემდეგ კი დაიწყო ანდრონიკაშვილის მრავალმხრივი პოლიტიკური მოღვაწეობა. უკვე სახელმოხვეჭილი სამართალმცოდნე ვრცელი იმპერიის ყველა კუთხეში მოგზაურობდა. ლუარსაბს უწევდა აკრძალული და არალეგალურად გამოცხადებული მემარხცენე გაზეთების თანამშრომელთა დაცვა, იბრძოდა არშემდგარი ანტიცარისტული აჯანყებების მონაწილეთათვის, სიკვდილმისჯილი პატიმრების სიცოცხლისთვის. იყო შემთხვევები, როდესაც ქართველი იურისტი ერთპიროვნული ბრძანების საფუძველზე დათხოვნილ და დატუსაღებისათვის განწირულ სახელმწიფო სათათბიროს დეპუტატებსაც კი ეხმარებოდა რეპრესიებისაგან თავის დაღწევაში. თუმცა ყველაზე ხშირად მას დასაქმებული ადამიანების ინტერესებისთვის უწევდა ბრძოლა. კერძოდ, ანდრონიკაშვილს მონაწილეობა აქვს მიღებული თბილისელი, ბაქოელი, რიგელი, როსტოველი და ბათუმელი მუშების სასამართლო პროცესებში, რომლებიც მეტწილად დაჩაგრული ადამიანების სასარგებლოდ მთავრდებოდა. საქართველოს ზღვისპირეთში ანდრონიკაშვილმა როტშილდების გიგანტური ფინანსური ინტერესების წინააღმდეგ გალაშქრებაც მოახერხა და მილიონერის ქარხნის ათობით თანამშრომელი მრავალწლიან პატიმრობას გადაარჩინა.
თბილისში დაბრუნებისას, პროფესორობის დროს ანდრონიკაშვილი თეატრის ხშირი სტუმარი იყო. კოტე მარჯანიშვილსა და სანდრო ახმეტელს ყველაზე მეტად პარტერში მისი გამოჩენა აღელვებდათ ხოლმე.
ლუარსაბ ანდრონიკაშვილის შესახებ წაკითხული პირველივე ნარკვევის შემდეგ, ყველგან დავეძებ ხელოვნების, სოციოლოგიისა და ფილოსოფიის მოყვარულ პრინციპულ იურისტს, რომელიც არც ერთ ხელისუფლებას არ დაექვემდებარება და ყველაზე დიდი ფინანსური ინტერესების წინააღმდეგაც კი მოახერხებს მტკიცე ნაბიჯების გადადგმას. დავეძებ სამართალმცოდნეს, რომელიც ყოველთვის ბედისაგან დაჩაგრულ ადამიანებს დაუჭერს მხარს და არ შეუშინდება პოლიტიკური შევიწროვების უდიდეს რისკსაც კი. ამგვარ პროფესიონალს ჯერ ვერ მივაგენი. მიუხედავად ამისა, გუმანით ვგრძნობ, რომ რამდენიმე მათგანი თქვენს საკლასო ოთახში უნდა იჯდეს.

რუსუდან ფხაკაძე, ლელა მურუსიძე – როგორ დავეხმაროთ ოჯახური ძალადობის მსხვერპლ ბავშვებს

0
„საქართველოში ოჯახურ ძალადობას მრავალი ასპექტი აქვს. ამ პრობლემის ტაბუირების მხრივ დღეს უკეთესი მდგომარეობაა, ვიდრე 1997 წელს, როდესაც ორგანიზაცია „ქალთა საკონსულტაციო ცენტრმა” ფუნქციობა დაიწყო. მაშინ ამ თემაზე არავინ ლაპარაკობდა. ამჟამად ოჯახური ძალადობის მიმართულებით ჩვენს ქვეყანაში მუშაობს რამდენიმე ორგანიზაცია, უცხოური ფონდები დაინტერესებულნი არიან ამ პრობლემის დაძლევით, გამოყოფილია დაფინანსება. გარდა ამისა, სახელმწიფომ აღიარა პრობლემის არსებობა. წინათ თუ ამბობდნენ, ეს პრივატული საკითხიაო, დღეს უკვე პატრულის პირდაპირ მოვალეობად მიიჩნევა, ჩაერიოს ოჯახურ ძალადობაში და სათანადო ზომებიც მიიღოს. შეიქმნა კანონმდებლობა, ამოქმედდა დამცავი და შემაკავებელი ორდერები. აქედან გამომდინარე, შეიძლება ითქვას, რომ პრობლემა უკვე ფოკუსშია მოქცეული, მაგრამ კვლავ მოუგვარებელი რჩება სტატისტიკა – იგი არ ასახავს რეალურ ვითარებას, ამიტომ მიმაჩნია, რომ ამ მხრივ კიდევ ბევრი სამუშაოა ჩასატარებელი, რათა სწორი ანალიზი გაკეთდეს. ერთი სიტყვით, ყინული დაძრულია, მაგრამ რამდენად სწორად წარიმართება საბოლოოდ მისი დაძლევის პოლიტიკა, ეს უკვე სხვა საქმეა”, – ასე ახასიათებს ოჯახური ძალადობის მხრივ ქვეყანაში არსებულ ვითარებას „ქალთა საკონსულტაციო ცენტრის” ხელმძღვანელი, ოჯახში ძალადობის ექსპერტი რუსუდან ფხაკაძე.
რუსუდან ფხაკაძე და ფსიქოლოგი ლელა მურუსიძე mastsavlebeli.ge-ს სტუმრები არიან.
– ოჯახური ძალადობა, გარდა იმისა, რომ სისხლის სამართლის დანაშაულია, უამრავ სხვა პრობლემასთანაც არის დაკავშირებული. რა გავლენას ახდენს ამგვარი ძალადობა ოჯახის წევრებზე, კერძოდ, ბავშვებზე, რომლებიც ხშირად თავად არიან ძალადობის პირდაპირი ან ირიბი მსხვერპლნი?
რუსუდან ფხაკაძე:

– ოჯახური ძალადობა არ არის მხოლოდ მათი პრობლემა, ვინც ამ ოჯახში ცხოვრობს. ეს პრობლემა უხილავია და სცდება ერთი ოჯახის ფარგლებს. ამგვარი ძალადობისას განსაკუთრებით ზარალდებიან ბავშვები. თუ ისინი მეტისმეტად პატარები არიან, ვერც კი არქმევენ სახელს იმას, რაც მათ ირგვლივ ხდება (არათუ მოზარდები, ჩვენს ცენტრში ხშირად მოდიან ზრდასრული ადამიანებიც, რომლებსაც უჭირთ, სახელი დაარქვან საკუთარ მდგომარეობას, აღიარონ, რომ ოჯახური ძალადობის მსხვერპლნი არიან). განსაკუთრებით რთულია მეცხრე-მეათეკლასელების მდგომარეობა. ისინი მთელი ცხოვრება უყურებენ, როგორ ხდება მათ ოჯახში ძალადობა, მაგრამ ხმას ვერ იღებენ, რადგან ეშინიათ, ამიტომ უმთავრესად ეს ბავშვები არიან ირიბი ძალადობის მსხვერპლნი, თუ პირდაპირისა არა. როდესაც მოძალადე აგრესიას გამოხატავს, არ ფიქრობს იმაზე, რომ გარშემო პატარები არიან. ამ დროს ბავშვებს ძალადობრივი ურთიერთობის მოდელი უმუშავდებათ. მეტიც – ქართული მენტალობიდან გამომდინარე, ხშირად დედა, რომელიც ძალადობის მსხვერპლია, შვილს სიმართლეს უმალავს, არწმუნებს, თითქოს ესა თუ ის დაზიანება მექანიკური ტრავმის შედეგად მიიღო, მაგრამ ბავშვი ხვდება, რომ დედა ტყუის და მის ფსიქოლოგიაზე ეს ორმაგი ცხოვრება პათოლოგიურად აისახება. ეს ყველაფერი კი თავს იჩენს სკოლაში, თანატოლებთან ურთიერთობისას.

არსებობს ინდიკატორები, რომლებიც მიგვახვედრებს, რომ ბავშვი ოჯახში ძალადობის მსხვერპლია. ასეთი ბავშვები შეიძლება იყვნენ აგრესიულები ან ჰიპერაქტიურები. არის შემთხვევები, როდესაც ოჯახური ძალადობის მსხვერპლი მოზარდი ბევრს კითხულობს, განათლებულია, მაგრამ თანატოლებთან ურთიერთობა უჭირს. მსხვერპლ მოზარდს არ შეუძლია, იყოს გახსნილი. მას უვითარდება მუდმივი აგრესია, ეჭვიანობა, მიუღებლობა იმ გარემოს მიმართ, რომელშიც ცხოვრობს. ასეთი ბავშვები არიან ძალზე მოწყვლადები. შესაძლოა, მასწავლებელმა უბრალო მითითება მისცეთ, მათ კი ეს აგრესიულ შენიშვნად და თავდასხმის წინა პირობად მიიჩნიონ, ანუ მათი ფსიქიკა სულ სხვანაირად თარგმნის რეალობას. ამრიგად, ეს ბავშვები ძალიან რთულები არიან.

ლელა მურუსიძე:
– ოჯახური ძალადობის მსხვერპლ ბავშვებს 5-6 წლის ასაკიდან უვითარდებათ ენურეზი, მომეტებული ნევროზულობა, შეფერხებები აქვთ განვითარების ნებისმიერ სფეროში – ინტელექტუალურში, სოციალურში, პიროვნულში. თუ სქესობრივ ძალადობასთან გვაქვს საქმე, შეიმჩნევა ბავშვის გაძლიერებული ინტერესი სექსუალური ლიტერატურისადმი. ბევრი რამაა ისეთი, რაც ერთი შეხედვითაც გვამცნობს, რომ ბავშვი მსხვერპლია. თუნდაც ჩაცმულობა, უსუფთაობა. დედას საკუთარი პრობლემის გამო ხშირად აღარ სცალია ბავშვის მოსავლელად. მუდმივი ძალადობა მსხვერპლში იწვევს მშობლის ფუნქციის მოშლას, ის პათოლოგიურ მდგომარეობაშია და ძალა აღარ შესწევს, იზრუნოს შვილის ჰიგიენაზე. მოუწესრიგებელი ბავშვი სკოლაში რომ მიდის, თანაკლასელები დასცინიან. ასეთ მოზარდს აქვს შეგრძნება, რომ სახლშიც მიუღებელია და სკოლაშიც, ამიტომ ისინი რისკის მქონე ბავშვებს მიეკუთვნებიან და, სიტუაციიდან და მდგომარეობიდან გამოდინარე, რას უნდა ველოდეთ მათგან, ეს უკვე ძალიან ინდივიდუალურია. გარდა იმისა, რომ ძალადობაში გაზრდილი ბავშვები ხშირად თავადაც ხდებიან მოძალადენი, რაც თავდაპირველად ვლინდება ცხოველების წვალებითა და უდანაშაულო თანატოლის უმიზეზო ჩაგვრით, შესაძლოა, ისინი თვითონვე იქცნენ მსხვერპლებად და ასოციალურ, დეზადაპტირებულ პიროვნებებად ჩამოყალიბდნენ.

– როგორ უნდა მოიქცეს მშობელი, რომ შვილი ოჯახური ძალადობისგან დაიცვას?
რუსუდან ფხაკაძე

– დღეს მრავალი სტრუქტურა არსებობს, რომელსაც შეუძლია რეკომენდაციის გაცემა იმის თაობაზე, როგორ მოიქცეს მშობელი ასეთ შემთხვევაში, მაგრამ ისინი ამ გზას ნაკლებად მიმართავენ. არადა, თვითონ მშობელსაც სჭირდება იმის სწავლა, როგორ აღიქვას ესა თუ ის მოვლენა. ჩემი აზრით, მთავარია, ბავშვი არ მოვატყუოთ. როდესაც მოზარდი ხედავს ძალადობას, მაგრამ დედა ეუბნება: „არაფერია, შვილო, ჩვენ მამას მაინც ვუყვარვართ”, – ბავშვს უყალიბდება ასეთი აზროვნება: „ესე იგი ვინც გიყვარს, შეიძლება სცემო, იძალადო მასზე”. მშობელმა უნდა აუხსნას შვილს, რომ მას შესაძლოა უყვარს მამა, მაგრამ მისი საქციელი ძალიან ცუდია. ბავშვმა უნდა იცოდეს, რა არის ცუდი და რა – კარგი. თუ ბავშვი ტყუილში იზრდება, ეს იქცევა მისი ცხოვრების წესად. როდესაც სკოლაში რამე ცუდი ხდება და ეკითხებიან, რა მოხდა, იგი იტყუება, მაგრამ ვერ ხვდება, რომ ეს ცუდია, რადგან სახლში მუდმივად ორმაგ გარემოში უწევს ცხოვრება. ძალადობის მსხვერპლი მშობელი თავადვეა დათრგუნვილი და ის ვერასოდეს მოიქცევა ბავშვთან სწორად, თუ მანაც პროფესიონალთან არ გაიარა კონსულტაცია. ამასთან, ჩემი აზრით, კარგი იქნება, თუ ასეთი სტრუქტურები სკოლებშიც შეიქმნება და კონფიდენციალურად იმუშავებს ამ კატეგორიის მოსწავლეებთან.
– როგორ უნდა მოიქცეს მასწავლებელი, როდესაც ხვდება, რომ ბავშვი ოჯახური ძალადობის მსხვერპლია?
– ეს ძალიან რთული საკითხია. რასაკვირველია, მასწავლებელმა უნდა იცოდეს, რა პირობებში ცხოვრობს მისი მოსწავლე, რათა არაცნობიერად ან გაცნობიერებულად არ მოიქცეს ისე, რომ პროვოცირება გაუწიოს ისედაც რთულ ბავშვს. ძალადობის მსხვერპლი ბავშვები ხშირად არ ემორჩილებიან პედაგოგებს და სწავლის პროცესშიც არაადეკვატურად იქცევიან. ზოგჯერ ათვისების კუთხითაც ჩამორჩებიან, რადგან მათ აზროვნებაში სხვა ასოციაციები იბადება და მასწავლებლის მოსმენა უჭირთ. ფრიადოსნები მასწავლებლებს უფრო მეტად უყვართ, ძალადობის მსხვერპლი ბავშვები კი იშვიათად არიან წარმატებული მოსწავლეები. პედაგოგმა უნდა იცოდეს მოსწავლის მდგომარეობა, თუნდაც იმისთვის, რომ მის ბრაზს და გაღიზიანებას ადვილად მოერიოს.

ლელა მურუსიძე:

– ჩემი აზრით, სკოლებში უნდა იყოს სპეციალური სამსახური, – ან მანდატურისა, ან სხვა, – რომელიც ძალადობის საკითხებზე იმუშავებს. მხოლოდ ოჯახური ძალადობის პრობლემა ხომ არ დგას – არსებობს ბულინგი, ძალადობა სკოლებში, აგრესიის გამოხატვის სხვადასხვა ფორმა, ამიტომ ვინმე უნდა დაეხმაროს ბავშვებს კომუნიკაციის გაუმჯობესებაში, კონფლიქტების მოგვარებაში, თუნდაც გაარკვიოს მისი ფსიქოლოგიური მდგომარეობა. შეიძლება შეიქმნას შეხვედრების ჯგუფებიც, როგორც განვითარებულ ქვეყნებშია, სადაც იმართება საუბრები პრობლემურ საკითხებზე. თუნდაც  იმაზე, რომ არსებობს ოჯახური ძალადობა და მას მოგვარება სჭირდება და არა მიჩქმალვა. ეს საჭიროა, რათა ბავშვმა მოახერხოს მისთვის მნიშვნელოვან საკითხებზე საუბარი, გააცნობიეროს, მისი ქმედება ძალადობრივია თუ მსხვერპლური. ვიღაცამ ხომ უნდა ასწავლოს, როგორ გამოვიდეს ჩიხური მდგომარეობიდან, რათა დაამყაროს თანაბარზომიერი ურთიერთობები ოჯახსა თუ სკოლაში, თანატოლებსა თუ პედაგოგებთან, რათა ერთი მუდამ დაჩაგრული არ იყოს, მეორე კი – მუდამ „ბოსის” როლში.
რუსუდან ფხაკაძე:

წინათ არსებობდა ფსიქოლოგთა ასოციაცია, რომელიც ერთიანი გეგმით მუშაობდა, თუმცა არც მაშინ მიმდინარეობდა და არც ახლა მიმდინარეობს სპეციფიკური მუშაობა ოჯახური ძალადობის მიმართულებით. არადა, ოჯახური ძალადობა იმით განსხვავდება სხვა სახის ძალადობისგან, რომ არ არის ერთჯერადი – სისტემატურია. მუდმივი ინტენსიური გარემოა სკოლაც, სადაც მსხვერპლი ბავშვები სწავლობენ, ამიტომ ამ მიმართულებით მუშაობა აუცილებელია. მართალია, დღეს სკოლებს ჰყავთ ფსიქოლოგები, მაგრამ როგორ მუშაობენ ისინი ან რამდენად ეფექტურია მათი მუშაობა ამ კუთხით, ძნელი სათქმელია. ცალკეული ბავშვის გამოყვანა და მისთვის ახსნა-განმარტებების მიცემა, ჩემი აზრით, დაუშვებელია. უნდა არსებობდეს რეაგირების ერთიანი სისტემა და გზები, უნდა ხდებოდეს სხვადასხვა პრობლემის მქონე ბავშვების ჯგუფებად გაერთიანება, მათთან შეხვედრა, დიალოგი. თავისთავად, საჭიროა მასწავლებელის სუპერვიზიაც, რადგან მათაც უამრავი პრობლემა აქვთ.
– არ არის გამორიცხული, ესა თუ ის მასწავლებელი ბავშვობაში თავად ყოფილიყო ოჯახური ძალადობის მსხვერპლი. ან, შესაძლოა, იგი პედაგოგიური მოღვაწეობის პერიოდშივე განიცდიდეს ძალადობას. თუ ახდენს ეს გავლენას მის საქმიანობაზე, მოსწავლეებთან ურთიერთობაზე? 
რუსუდან ფხაკაძე:
– ეს ცოტა საჩოთირო თემაა. სხვათა შორის, როდესაც მასწავლებლებს ტრენინგებს ვუტარებდით, დავინტერესდით მათი ოჯახური მდგომარეობითაც. მოგეხსენებათ, პედაგოგების უმრავლესობა ქალია და აღმოჩნდა, რომ ტრენინგის მონაწილეთა დაახლოებით 80 პროცენტი ან გაშორებული იყო მეუღლეს, ან გაუთხოვარი იყო. სრულყოფილი ოჯახი ძალიან ცოტას ჰქონდა. ეს, თავისთავად ცხადია, მათ ქცევასა თუ დამოკიდებულებით სისტემაზეც აისახება. არ არსებობს კომპლექსებისგან თავისუფალი ადამიანი და თუ მათზე არ გვიმუშავია, არ გაგვიცნობიერებია ისინი, ძალიან ძნელია სკოლაში მისვლა და იმ დიდი აუდიტორიის წინაშე დგომა, რომელსაც კლასი ჰქვია; სადაც ათეულობით მოსწავლეა, რომლებიც, არ ვიცით, რას გააკეთებენ ან როგორ შემოგვხედავენ. ამ ყველაფერს უნდა გაუძლოს პედაგოგმა. მით უმეტეს, რომ დღეს ძალიან მოიმატა ბავშვების ჰიპერაქტიურობამ, აგრესიულობამ, ნევროზულმა გადახრებმა და ისტერიულ-ფსიქოზურმა მდგომარეობებმაც კი. ამ დროს მასწავლებელი მიდის სკოლაში საკუთარი გადაუმუშავებელი პრობლემებით… ეს შესაძლოა სავალალო აღმოჩნდეს მისთვის.

პედაგოგებს საკუთარი პრობლემების ვენტილაციის საშუალება უნდა ჰქონდეთ, თორემ როგორც არ უნდა აკონტროლონ თავი, ოდესმე მაინც უმტყუნებთ ნერვები, რადგან გამუდმებით განიცდიან პროვოცირებას. ბავშვი ძალიან მგრძნობიარეა და იოლად ამჩნევს მასწავლებლის სუსტ წერტილს. ამიტომ, თუ ძალადობის პრობლემის დაძლევა გვინდა, უნდა ვიმუშაოთ როგორც ბავშვებთან, ისე მასწავლებლებთანაც. 
– ანუ ეს ის საკითხია, რომლის მიმართაც სახელმწიფო მიდგომა რადიკალურად უნდა შეიცვალოს…
რუსუდან ფხაკაძე:
– სწორედ ასეა. სხვათა შორის, ჩვენ ამის შესახებ ვესაუბრეთ განათლების მინისტრის მოადგილეს. როდესაც აგრესიული, დაუმორჩილებელი და ხშირად საშიში ბავშვები სპეციალიზებულ სკოლაში გადაჰყავთ, ამით არც ერთი პრობლემა არ გვარდება. მთელი სისტემა უნდა ჩამოყალიბდეს და პრობლემა ნაბიჯ-ნაბიჯ მოგვარდეს. ჩემი აზრით, ოჯახური ძალადობის მსხვერპლთა დასახმარებლად სკოლაში უნდა იყოს ფსიქოლოგიური კურსი და ამ პრობლემის ინტეგრირება მოხდეს სხვა საგნებთანაც. აქცენტი უნდა დაისვას დამამათავრებელ კლასებზე, როდესაც ახალგაზრდები ემზადებიან ოჯახის შესაქმნელად. მით უმეტეს, რომ ძალიან გაიზარდა განქორწინებათა რიცხვი. დღეს საქართველოში ინერგება გერლფრენდისა და ბოიფრენდის ინსტიტუტი, მაგრამ ავიწყდებათ, რომ ქვეყნებში, სადაც ამგვარი წესით ცხოვრობენ, ადამიანებს აქვთ მაღალი პასუხისმგებლობის გრძნობა, ჩვენს ახალგაზრდებში კი ის ძალიან დაბალ დონეზეა. ამიტომაც არის აუცილებელი როგორც მასწავლებლების, ასევე მოსწავლეების მომზადება. სხვაგვარად მივიღებთ აგრესიულ, ძალადობრივ საზოგადოებას. ეს ძალიან რთული თემაა და გულსატკენია, რომ მას ძალიან ზერელედ ეკიდებიან.
ლელა მურუსიძე:

– მე მიმაჩნია, რომ საბავშვო ბაღებიდანვე უნდა დაიწყოს მუშაობა პრობლემური ბავშვების გამოსავლენად და დასახმარებლად. ამაში უნდა ჩაერთონ მშობლებიც. ვინმე უნდა იყოს პასუხისმგებელი თუნდაც ინტეგრირებაზე – ვინმე, ვინც არა მხოლოდ ოჯახური ძალადობის მსხვერპლ, არამედ მოწყვლად და რისკის მქონე სხვა მოზარდებთანაც ინდივიდუალურად იმუშავებს და საზოგადოებაში ჩართავს თითოეულ მათგანს. აუცილებელია, ყველა ბავშვი, განურჩევლად პრობლემისა, თავს საზოგადოების სრულფასოვან წევრად გრძნობდეს. თუ ბავშვობიდან არ დაიწყო პრობლემურ ჯგუფებზე ზრუნვა, არაფერი გამოვა. ყველა ბავშვმა უნდა გააცნობიეროს თავისი პრობლემა, სხვაგვარად წინ ვერ წავა. ამისთვის არის საჭირო ფსიქოლოგი, მენტორი, რომელიც მას ამ გზაზე გაუძღვება. დასავლეთის მრავალ ქვეყანაში თითოეული ბავშვისთვის კვირაში ან თვეში ერთხელ იკრიბება კონსილიუმი და კონფიდენციალურად განიხილავს მის ქცევას – რატომ აცდენს სკოლას, რატომ არის აგრესიული. ფსიქოლოგთან ერთად მუშაობაში ჩართული არიან ფსიქიატრი, სოციალური მუშაკი და ყველა ერთად იღებს გადაწყვეტილებას, როგორ დაეხმარონ ბავშვს. ძალიან საინტერესო პრაქტიკაა. მართალია, მისი პირდაპირ გადმოღება არ გამოგვადგება, მაგრამ არც ახალი ველოსიპედის გამოგონებაა საჭირო – შეგვიძლია, გამოვიყენოთ ის, რაც ჩვენ გჭირდება. სახელმწიფომ უნდა გააცნობიეროს, რომ ძალადობის მსხვერპლისგან შეიძლება დადგეს კარგი სპეციალისტი, მაგრამ შინაგანი პრობლემის გამო მან ბოროტების გზით წარმართოს თავისი ცოდნა, ეს კი ძალიან საშიშია.
ესაუბრა თამარ კაციტაძე

ისტორიის სწავლების რამდენიმე ასპექტის შესახებ

0
დღეს ისევ ჩემს პროფესიას მივუბრუნდები და ისტორიის სწავლა-სწავლების რამდენიმე საჭირბოროტო საკითხზე გესაუბრებით. ამ პატარა სტატიაში შევეცდები წარსულსაც გადავავლო თვალი, აწმყოში არსებულ პრობლემებსაც შევეხო და ორიოდე სიტყვა სამომავლო პერსპექტივებზეც მოგახსენოთ.  როცა  საშუალო და უფროსი თაობის ადამიანები  ისტორიის გაკვეთილებს იხსენებენ, უმეტესობას თავიანთი მასწავლებლები თვალწინ სტატიკურ მდგომარეობაში, რუკასთან ან დაფასთან მდგომი  წარმოუდგებათ ხოლმე, რომლებიც მათ მსოფლიო ისტორიის მთავარ მოვლენებზე ესაუბრებოდნენ (ამ მხრივ მდგომარეობა კარდინალურად და საბოლოოდ ჯერ კიდევ არ არის შეცვლილი). ალბათ იმასაც გაიხსენებენ, რომ მასწავლებლის მონაყოლი ზოგს აინტერესებდა, უმეტესობას – არც ისე, თუმცა მაინც  სწავლობდნენ (ძირითადად დასჯის შიშით). ახლა, როცა უკვე მე ვარ   ისტორიის მასწავლებელი, ვცდილობ გავარკვიო, რისი შეცვლა შეგვიძლია ჩვენ უკეთესობისაკენ. სადაო არ არის, რომ შეცვლა არა მარტო საჭირო და აუცილებელი, არამედ სავალდებულოც კია. ამას ეროვნული სასწავლო მიზნები გვავალდებულებს. ამასთანავე ჩვენი მოვალეობაა მოსწავლეებში ეროვნული სასწავლო გეგმით გათვალისწინებული უნარების განვითარება და მათთვის სასწავლო კურსით გათვალისწინებული ცოდნის გადაცემა. ისტორია ერთ-ერთი უმნიშვნელოვანესი სასწავლო საგანია. ზემოთ ეროვნული სასწავლო მიზნები ვახსენე, მათი მიღწევა უშუალოდ უკავშირდება ისტორიის სწავლების წარმატებას. ვგულისხმობ, რომ ამ უმნიშვნელოვანესი დოკუმენტით გათვალისწინებული თითქმის ყველა მიზანი ისტორიის ცოდნას (ამ შემთხვევაში ცოდნაში ბლუმის ტაქსონომიის ექვსივე დონეს ვგულისხმობ) უკავშირდება. მოკლედ, ჩვენი ამოცანა ბევრად გართულებულია, თუ ადრე მასწავლებლებს მოსწავლეებისათვის ძირითადად გარკვეული ცოდნისა და ინფორმაციის გადაცემა ევალებოდათ, ამჟამად ინფორმაცია მხოლოდ საშუალებაა იმისათვის, რომ მოსწავლეები ზემოთდასახელებული უნარ-ჩვევებით აღიჭურვონ. მაგრამ რა ხდება რეალურად? სინამდვილეში როგორ მიმდინარეობს ისტორიის სწავლება  ჩვენს სკოლებში? მე რასაკვირველია არ მაქვს და არც შეიძლება მქონდეს ზუსტი პასუხი ამ კითხვებზე. მხოლოდ ჩემი ვარაუდის გაზიარება შემიძლია. ვფიქრობ, მასწავლებლების ერთ-ერთი მთავარი პრობლემა ის გახლავთ, რომ  ეროვნული სასწავლო გეგმით გათვალისწინებული უნარების განვითარება ნაკლებად აისახება გამოცდების ფორმატზე, სადაც მთავარი ყურადღება ისევ ფაქტების დამახსოვრებაზეა გამახვილებული. ეს განსაკუთრებით კატის გამოცდებს ეხება. ანუ რა გამოდის, მასწავლებელმა უნდა იზრუნოს აუცილებელი უნარების განვითარებაზე, საამისოდ უნდა განახორციელოს განსხვავებული  აქტივობები,  უნდა დახარჯოს უამრავი დრო და ენერგია, მაგრამ საბოლოოდ მოსწავლე ისევ ფაქტების მექანიკური დამახსოვრების უნარით შეფასდება. ამ გარემოებას ვერც მასწავლებელი უვლის გვერდს. იგი იძულებული ხდება საინტერესო აქტივობებს დრო მოაკლოს და ხშირად შეამოწმოს რამდენად ზუსტად ახსოვთ მოსწავლეებს სახელმძღვანელოში არსებული ინფორმაცია, რაც აუცილებელია გამოცდის წარმატებით ჩასაბარებლად. თუმცა მასწავლებლების მოზრდილი ნაწილი ამას სიამოვნებით აკეთებს, რადგანაც ასე უფრო იოლია მუშაობა. შესაბამისად გასაკვირიც არ არის, რომ ისტორიის მიმართ მოსწავლეების ინტერესი კლებულობს და გამოცდებზე შესაძლოა ისიც გამოჩნდეს, რომ მათ საჭირო დონეზე არც ფაქტობრივი მასალა აუთვისებიათ. გასათვალისწინებელია ისიც, რომ ისტორიის სწავლება თითქმის სრულად არის დამოკიდებული სახელმძღვანელოებზე. მასწავლებლისთვის ძალზე რთულ და პრაქტიკულად შეუძლებელ ამოცანად იქცა ის, რომ ერთდროულად წიგნსაც გასცდეს და შესასწავლი მასალაც ბოლომდე გადასცეს. სწორედ ამიტომ იქცა ისტორიის სწავლება ,,მოსაწყენად”, თუმცა ეს ასე არ უნდა იყოს. ამიტომაც მასწავლებელს მართებს შემოქმედებითობისა და ფანტაზიის გამოვლენა და ისეთი აქტივობების მოფიქრება, რომელიც ისტორიას ,,გააცოცხლებს” და  საგნის სწავლების პროცესს სახალისოს გახდის.

მოგეხსენებათ, უცხოეთში სხვადასხვა კვლევებზე დიდი თანხები იხარჯება, მეთოდები და ტექნოლოგიებიც უკვე დიდი ხანია დაიხვეწა და შესაბამისად სანდოობაც შეიძინა. გასულ წელს აშშ-ს რამდენიმე შტატში 1200-ზე მეტი 17 წლის მოსწავლე გამოკითხეს. მკვლევრებს საზოგადოებრივი მეცნიერებების ცოდნის დონე აინტერესებდათ. შედეგებმა აჩვენა, რომ გამოკითხულთა მეოთხედმა არ იცოდა ვინ იყო ჰიტლერი, მოსწავლეების ნახევარმა ვერ გაიხსენა რომელ საუკუნეში იყო სამოქალაქო ომი ამერიკაში, მესამედმა არ იცოდა, რომ თავისუფლების ბილი აკანონებდა სიტყვის და რელიგიის თავისუფლებას და ა.შ. უნდა ვივარაუდოთ, რომ უკეთესი მდგომარეობა არც ჩვენთან იქნება.

კიდევ ერთხელ ვიკითხოთ, რას ვკარგავთ ისტორიის არცოდნით? რატომ სჭირდებათ მოსწავლეებს ისტორიის სწავლა სინამდვილეში? ამ კითხვებზე პასუხი დიდი ხანია გასცეს ისეთმა უდიდესმა ავტორიტეტებმა, როგორებიც ილია ჭავჭავაძე, ივანე ჯავახიშვილი, იაკობ გოგებაშვილი და არაერთი სხვა ქართველი საზოგადო მოღვაწე გახლავთ. მათი მოსაზრებები ჩვენთვის კარგად ცნობილი, სათანადოდ დაფასებული და გათვალისწინებულია. ამ სტატიაში რამდენიმე უცხოელი ექსპერტის მოსაზრებას შემოგთავაზებთ, რომლებიც ისტორიის, როგორც სასკოლო საგნის მნიშვნელობაზე საუბრობენ. დავიწყოთ პულიცერის პრემიის ლაურეატით, ისტორიკოს უოლტერ მაკდუგალის  (Walter McDougall) მოსაზრებით. თავის სტატიაში, რომელიც მან American Scholar -ში გამოაქვეყნა, ისტორიის მნიშვნელობაზე ვრცლად საუბრობს და დასკვნის სახით სამ მთავარ მომენტზე ამახვილებს ყურადღებას. ესენია –  ფართო ინტელექტუალური განვითარება, სრულყოფილი სამოქალაქო განათლება, მორალური ღირებულებების ჩამოყალიბება.

მაკდუგალი წერს: „ისტორია შეგვიძლია წარმოვიდგინოთ, როგორც დაგროვილი ცოდნისა და გამოცდილების გამტარი უზარმაზარი ხომალდი, რომელიც  ჭეშმარიტ  განათლებას  აძლევს ახალგაზრდა თაობებს, ხელს უწყობს მათი გონებრივი შესაძლებლობების განვითარებას, აიძულებს მათ გამოიძიონ, გააანალიზონ, დაასაბუთონ ისტორიული და ადამიანური ტრაგედიების თუ ტრიუმფის გამომწვევი მიზეზები. ისტორიის შესწავლა მოსწავლეს ეხმარება ყველა დანარჩენი სასკოლო საგნის უკეთ გაგებაში – იქნება ეს ისტორიასთან ახლო მდგომი გეოგრაფია და ლიტერატურა, თუ მისგან საკმაოდ დაშორებული მათემატიკა და მეცნიერების საფუძვლები”.

   „თუ ისტორიის სწავლებას სწორად წავმართავთ, ჩვენი მოსწავლეები შეძლებენ  არამარტო ჩაწვდნენ წარსული დროის ამა თუ იმ მოვლენის არსს ან ისტორიული პიროვნებების როლს, არამედ დაუკავშირონ ისინი თავიანთ ცხოვრებას”, – ეს უკვე  ლინი მანსონის  (Lynne Munson) მოსაზრება გახლავთ, – ,,სწორედ ისტორიის სასკოლო საგნის დამსახურებაა, რომ მოსწავლეს ეძლევა უნიკალური შესაძლებლობა, დაინახოს საკუთარი ცხოვრების უფრო ფართო კონტექსტი, გაისიგრძეგანოს და გაიაზროს ისტორიული პიროვნებების საქმეები და წარმოიდგინოს, თუ რისი გაკეთება შეუძლია მას მომავალში. ისტორიის გარეშე მსოფლიო საოცრად პატარავდება”, – ამბობს ის. მაკდუგალი უფრო შორსაც მიდის და ისტორიას ,,თანამედროვე კურიკულუმის რელიგიას” უწოდებს, ხოლო მანსონი  ამტკიცებს, რომ ,,ლიბერალური მეცნიერებების ცოდნა არის უმთავრესი წინაპირობა  მსოფლიოზე სწორი წარმოდგენის შესაქმნელად”.

ისტორიის სასწავლო საგნის  ღირებულებებზე საუბარს აღარ გავაგრძელებ და მხოლოდ ერთს დავძენ, ვისურვებდი წარსულის გმირებით შთაგონებულ ჩვენს მოსწავლეებში  გაგვეჩინა იმის სურვილი, რომ მომავალში თვითონაც ქცეულიყვნენ გმირებად, ხოლო რამდენად მოახერხებენ ამას, ეს ალბათ ნაკლებად მნიშვნელოვანია. სამაგიეროდ სავსებით შესაძლებელი და ძალზე მნიშვნელოვანია ჩვენი მოზარდები თავიანთი ქვეყნის პატრიოტებად, პასუხისმგებლობის მქონე პიროვნებებად, საზოგადოების განვითარებაში მონაწილე მოქალაქეებად ჩამოყალიბდნენ.  

 ისტორიის ფართო სამოქალაქო და პატრიოტული მნიშვნელობიდან გამომდინარე მიმაჩნია, რომ სასურველია მშობლებიც აქტიურად ჩაებნენ თავიანთი შვილების სწავლის პროცესში. სტატიის დასასრულს სწორედ მშობლებისათვის განკუთვნილ რამდენიმე პრაქტიკულ რჩევას  შემოგთავაზებთ. 

დეტექტივი – ისტორიკოსი. გაარკვიეთ, რას შეისწავლის თქვენი შვილი ისტორიაში. გაიხსენეთ თემა, საკითხის შესახებ შეიმუშავეთ ერთი ან რამდენიმე შეკითხვა და დაავალეთ  ბავშვს, მოძებნოს ის ინფორმაცია, რომელიც აუცილებელია კითხვებზე პასუხის გასაცემად და ,,საქმის წარმატებით გამოსაძიებლად”. გამოძიება შესაძლოა წარიმართოს როგორც ფიზიკურად (მაგ; ბიბლიოთეკაში), ასევე ვირტუალურად (ინტერნეტში). გაითვალისწინეთ ერთი გარემოება, სასურველია ,,გამოძიება” წარმატებით დაგვირგვინდეს. ამიტომ თუ დაინახავთ, რომ ბავშვი მას თავს ვერ ართმევს, შეგიძლიათ დაეხმაროთ და გარკვეული მითითებები მისცეთ. მით უმეტეს რომ,  შესაძლოა ამაში ,,დამნაშავე” თქვენვე  იყოთ (მაგ. თუ ვერ გაითვალისწინეთ ასაკი და რთული დავალება მიეცით).

ოჯახური ისტორიები. ისტორია არ არის მხოლოდ ცნობილი ადამიანების და ქვეყნების შესახებ არსებული ინფორმაციები. თქვენი და თქვენი ოჯახის წარსულიც ისტორიაა. ესაუბრეთ ბავშვებს ამის შესახებ, მოუყევით ძველი ამბები. ამ მიზნით საუკეთესო რამაა ძველი საოჯახო ფოტოები, რომლებიც აუცილებლად გამოიწვევს ბავშვებში ბუნებრივ ინტერესს, მშობლებს კი შესანიშნავი საშუალება მიეცემათ, მოუთხრონ ბავშვებს სურათზე ასახული ადამიანების შესახებ, ყურადღება გაამახვილებინონ მათ ისეთ დეტალებზე, როგორიცაა იმდროინდელი მოდა, მანქანები, არქიტექტურული შენობები და სხვ. ამ სურათების მეშვეობით მშობლები შეძლებენ, დამატებით საინტერესო აქტივობების განხორციელებას (მაგ; თუ სურათი  უკვე მნიშვნელოვნად შეცვლილ, მაგრამ ბავშვებისათვის ნაცნობ ადგილზეა გადაღებული, საინტერესო იქნება ბავშვებს ამოვაცნობინოთ ეს განსხვავებები, ვთხოვოთ თავიანთი აზრის დაფიქსირება ცვლილების ავკარგიანობის შესახებ).

მოაწყვე ვირტუალური მოგზაურობა. კარგი იქნება თუ შვილებთან ერთად ესტუმრებით  მუზეუმებს. უცხოეთში ბევრი ცნობილი მუზეუმი მშობლებისა და მათი შვილებისათვის ინოვაციურ პროექტებს ახორციელებენ. მაგ: ვირტუალური მოგზაურობის ტურები ონლაინრეჟიმში ან სპეციალური განყოფილებები მუზეუმებში, სადაც ბავშვებს მრავალი საინტერესო აქტივობის განხორციელება შეუძლიათ  (მათ შორის სურათების გადაღებაც). 

დასასრულს მინდა აღვნიშნო, რომ ისტორიის სწავლება არ უნდა ეყრდნობოდეს მხოლოდ  სახელმძღვანელოს. ბავშვებმა უნდა გააცნობიერონ, რომ ჩვენამდე მოღწეული ისტორია თავის დროზე ცოცხალი პროცესი იყო, რომელიც თაობებს გამოივლიდა და გავლენას ახდენდა აწმყოსა და მომავალზე. მშობლებს კი ვთხოვდით, რომ თავიანთი შესაძლებლობების ფარგლებში თავადაც მაქსიმალურად ჩაერთონ ბავშვების ისტორიით დაინტერესების პროცესში, მოზარდები ვაქციოთ წარსულით დაინტერესებულ, წარსულისა და აწმყოს მცოდნე და მომავლის მჭვრეტელ პიროვნებებად.

ვიდეობლოგი

მასწავლებლის ბიბლიოთეკას ახალი წიგნი შეემატა- სტატიები განათლების საკითხებზე

ჟურნალ „მასწავლებლის“ თითოეული ნომრის მომზადებისას, ცხადია, ვფიქრობთ მასწავლებელზე და იმ საჭიროებებზე,რომელთა წინაშეც ის ახლა დგას. ვფიქრობთ მასწავლებელზე, რომელიც ჩვენგან დამოუკიდებლადაც ფიქრობს, როგორ მოემზადოს გაკვეთილისთვის, რა...