კვირა, ივლისი 13, 2025
13 ივლისი, კვირა, 2025

წითელი ფეხსაცმელი

0

არახალია, რომ ავტორიტარული და ტოტალიტარული რეჟიმები, ხშირ შემთხვევაში, თავისდაუნებურად ხელს უწყობენ ხელოვნების და ლიტერატურის აღმავლობას, რადგან მწერლები და ხელოვანები ალტერნატიული, შეფარვითი გზებით ცდილობენ, თქვან სათქმელი, თავისუფლების წყურვილი მათში გაცილებით მძაფრია.
ამისი მაგალითი საბჭოთა ქართული კინოა. საბჭოთა კავშირის დანგრევის შემდეგ მდგომარეობა ამ მხრივ მკვეთრად შეიცვალა, გასაგებია, რომ ოთხმოცდაათიან წლებში კინოს გადასაღები ფული არ იყო. დღეს, ასე თუ ისე ფული არის, მაგრამ დიდი ფილმი მაინც ვერ გადავიღეთ.
ქართული კინოსთვის დამახასიათებელმა საბჭოთა დროინდელმა შეფარვითმა ენამ ახლა ირანულ კინოში გადაინაცვლა. დღეს ირანული კინო ერთ-ერთი გამორჩეულია, ირანული „ახალი ტალღის” რეჟისორები: აბას ქიაროსტამი (ერთი-ორი წლის წინ გარდაიცვალა), მოჰსენ მაჰმალბაფი, ჯაფარ პანაჰი, ასგარ ფარჰადი, მაჯიდ მაჯიდი და სხვები ბრწყინვალე ფილმებს იღებდნენ და იღებენ. ზოგს, მაგალითად ჯაფარ პანაჰს, აკრძალული თემების კვლევა თავისუფლების ფასადაც დაუჯდა: მას შინა პატიმრობა აქვს მისჯილი და ეკრძალება ფილმების გადაღება და ჟურნალისტებთან კონტაქტი. თუმცა ორი წლის წინ მან მობილური ტელეფონით მაინც გადაიღო ფილმი, დიდი გაჭირვებით (ფუნთუშაში დამალული) აატანინა მეგობარს თვითმფრინავში და ევროპელებს კიდევ ერთხელ შეახსენა თავი.
ყველა ირანელი რეჟისორი, რომლის ინტერვიუც მომისმენია ან წამიკითხავს, აღიარებს, რომ ქართულმა კინომ და კინორეჟისორებმა მათზე დიდი გავლენა მოახდინეს.
მინდა მაჯიდ მაჯიდის „ზეცის შვილებზე” ვისაუბრო. ნეორეალიზმის ერთ-ერთ მთავარ ფილმ “ველოსიპედის გამტაცებლებთან” ერთად მაჯიდის ფილმმა შეიძლება „მაგდანას ლურჯაც” გაგახსენოთ. თენგიზ აბულაძის და რეზო ჩხეიძის „მაგდანას ლურჯასა” და „ზეცის შვილებს შორის” არანაირი პირდაპირი მსგავსება არ არის, ალუზია მძაფრი სოციალური თემატიკით არის გამოწვეული.
პატარა ბიჭს თავისი დის წითელი ფეხსაცმელი მოაქვს სახელოსნოდან, სადაც შესაკეთებლად იყო მიტანილი. გზად მაღაზიაში შეივლის, რომ ნაცნობ გამყიდველს, მშობლების დავალებით, ნისიად გამოართვას კარტოფილი. სანამ ბიჭი კარტოფილს არჩევს და პარკში ყრის, გამყიდველის ნაცნობი ბრმა კაცი მოდის, რომელიც მუყაოს ნარჩენებს და პარკებს აგროვებს, და შემთხვევით ხელს პარკში გახვეულ ფეხსაცმელსაც გააყოლებს, რომელიც გარეთ, დახლზე დევს. ყველაფერი აქედან იწყება: ბიჭი მშობლებს ვერ ეტყვის, რომ ფეხსაცმელი დაკარგა, რადგან ახლის საყიდელი ფული არა აქვთ, ამიტომ და-ძმა მის კედებს რიგრიგობით იცვამს: დილით გოგონა მიდის სკოლაში, სკოლის დამთავრების მერე სირბილით მოდის სახლისკენ, ძმას უბრუნებს ხოლმე ფეხსაცმელს და ახლა ის გარბის სკოლაში, მაგრამ ხშირად იგვიანებს, რადგან გოგონა დროზე მოსვლას ვერ ასწრებს. დირექტორი ბიჭს რამდენიმე გაფრთხილების შემდეგ სკოლიდან გააგდებს, მაგრამ მათემატიკის მასწავლებელი დაელაპარაკება დირექტორს და დაატოვებინებს, როგორც კარგ მოსწავლეს.
ერთხელაც გოგონა სახლში მირბის, არხზე გადახტომისას რამდენიმე ზომით დიდი ფეხსაცმელი გასძვრება და წყალი წაიღებს, ატირებული მანამდე მისდევს, სანამ ფეხსაცმელი მილში არ გაიჭედება. ერთ კაცს შეეცოდება და მილიდან მის ფეხსაცმელს ჭოკით გამოიღებს.
ამასობაში სკოლებს შორის სირბილში შეჯიბრი მოახლოვდება, მესამე ადგილზე გასულს პრიზად კედები ერგება, პირველ-მეორეზე გასულებისთვის სხვა პრიზებია, ამიტომ ძმა გადაწყვეტს, რადაც არ უნდა დაუჯდეს, მესამე ადგილზე გავიდეს, კედები მოიგოს, მერე გოგოს ფეხსაცმელში გადაცვალოს და დას მიუტანოს, მაგრამ იმდენს იზამს, რომ პირველ ადგილზე გავა და დამწუხრებული დაბრუნდება სახლში.
ფილმი მაინც ოპტიმისტურად მთავრდება: ბიჭი დამსკდარ ფეხებს შადრევანში ჩაყოფს და ცრემლიანი თვალებით ლამაზ, წითელ თევზებს დაჰყურებს, რომლებიც ფეხებზე ეხვევიან, ამ დროს კი მამამისი მისი დისთვის ახალ ფეხსაცმელს ყიდულობს.
პ. ს. ამ ფილმის ყოველი ნახვისას არხში ფეხსაცმლის ჩავრდნის ეპიზოდი სულ ბავშვობას მახსენებს: მე და ჩემი ძმაკაცი ადიდებულ, მღვრიე მდინარეზე ანკესით ვთევზაობდით. ვერაფერი დავიჭირეთ და მეორე ნაპირზე გადასვლა გადავწყვიტეთ, მოისროლა ჩემმა ძმაკაცმა ფეხსაცმლები მეორე ნაპირზე. დავხედე ჩემს ახალნაყიდ ჩუსტებს, ცოტა შევყოყმანდი, მაგრამ მეც მოვისროლე ჯერ ერთი, მერე მეორე, მაგრამ ამ უკანასკნელმა ნაპირამდე ვერ მიაღწია და წყალში ჩავარდა. ჩუსტებს მძიმე რეზინის ძირი ჰქონდა და ჩაიძირა. მე და ჩემი ძმაკაცი გაყინულები დიდხანს ვეძებდით ქვიშიან ფსკერზე ხელებისცეცებით, ბოლოს ჩემს ძმაკაცს მობეზრდა, წყლიდან ამოვიდა და თბილ ქვიშაზე გაწვა, მე ჯიუტად ვაგრძელებდი ძებნას ცრემლჩამდგარი თვალებით. ნაპირზე უფროსი ბიჭები ისხდნენ და ჯოკერს თამაშობდნენ. მათ შორის იყო ერთი მეზობელი, რუსეთიდან ახალჩამოსული ბიჭი, ქურდი და ნარკომანი. მან თამაშს თავი დაანება, ცივ წყალში ჩამოვიდა და ერთად გავაგრძელეთ ძებნა, ბოლოს მან იპოვა. ეტყობა, ძალიან მეტყობოდა სახეზე ჩუსტის დაკარგვით გამოწვეული ვარამი, რადგან ჩემზე მეტად მას გაუხარდა. ახლა არ ვიცი, სადაა ის ბიჭი (ახლა უკვე კაცი), შეიძლება ციხეში ზის ან სულაც მკვდარია, მაგრამ ეს ამბავი არასდროს დამავიწყდება. ასეა, რაც არ უნდა პათეტიკურად ჟღერდეს, სიკეთე არ იკარგება.

 

ვითომ რომ მჯერა, როცა არ მჯერა 

0

ხომ გახსოვთ ის არაჩვეულებრივი კადრები დოკუმენტური ფილმიდან, თოჯინების თეატრში ბავშვები პიესის პერსონაჟ მანანას რომ მოუხმობენ მელიის კლანჭებიდან უმწეო ბატის ჭუკის დასახსნელად და საწყალი ფრინველის გადასარჩენად? ის დაუვიწყარი კადრიც ხომ გახსოვთ, პატარა მაყურებლების ბუნებრივ რეაქციას რომ ასახავს სპექტაკლის ცქერისას? თუ არ გახსოვთ, მაშინ აუცილებლად უნდა გახსნათ ეს ლინკები:

არა აქვს მნიშვნელობა, რომელ ქვეყანაში დააფიქსირა კამერამ ბავშვები. არც იმას აქვს მნიშვნელობა, რა ასაკის ან ეროვნების არიან ეს ბავშვები. მთავარი ისაა, რომ თითოეულმა მათგანმა შესანიშნავად იცის, რომ სპექტაკლი მიმდინარეობს და სცენაზე არც ნამდვილი მელიაა და არც ბატის ჭუკი, არც გველეშაპი და არც მგელი და რომ სინამდვილეში თოჯინებს რეალური საფრთხე არ ემუქრებათ. ბავშვები ადვილად ახერხებენ, დროებით მოწყდნენ რეალობას და ბუნებრივები იყვნენ მაშინაც კი, როცა ვითომ სჯერათ იმისი, რისიც სინამდვილეში არ უნდა სჯეროდეთ. ჩვენც, უფროსებსაც არ გვიჭირს ლოგიკის შეჩერება თეატრში. ამიტომაც არ წამოვხტებით სპექტაკლის მსვლელობის დროს და არ გავაპროტესტებთ შეუსაბამობებს: არ ვიტყვით, რომ ჰამლეტი ქართულად არ მეტყველებს; არ შევიმჩნევთ, რომ ციხესიმაგრე მუყაოსგანაა დამზადებული და იქ გამაგრება მტრისგან დასაცავად წარმოუდგენელია; არ მოვითხოვთ, ბუტაფორიის ნაცვლად, ნამდვილი საჭმელი ელაგოს სუფრაზე, მერე კი შხამგარეული ღვინო დალიოს მსახიობმა და მოწამლული დაენარცხოს ძირს; არ გამოვუძახებთ პატრულს, თუკი სცენაზე ერთი პერსონაჟი მეორეს მოკლავს; თუკი ცხენის ან ხის როლს ადამიანი შეასრულებს, კი არ აღვშფოთდებით, მისი გარდასახვის უნარის შეფასებას დავიწყებთ; თუკი სპექტაკლში სხვა დროსა და ეპოქას გააცოცხლებს რეჟისორი, თვალს დავხუჭავთ მრავალ უზუსტობაზე; სცენაზე არც ის გაგვაკვირვებს, სხვა სახელით რომ მიმართავენ დასის წევრები ჩვენს ნაცნობს. მაყურებლის ამგვარ მდგომარეობას ტერმინით “suspension of disbelief” აღწერენ. ეს ტერმინი, რომელიც დღესაც არ კარგავს მნიშვნელობას და გადასარევად აღწერს იმ ადამიანის მდგომარეობას, რომელიც სიამოვნების სასარგებლოდ გარკვეული დროით შეაჩერებს ლოგიკას, პირველად ინგლისელმა პოეტმა სემუელ ტეილორ კოლრიჯმა გამოიყენა 1917 წელს. ამ ტერმინის შემოღების საჭიროება იმან განაპირობა, რომ კოლრიჯს სჯეროდა მკითხველის, რომელსაც საღი აზრის გადავადების უნარი შესწევდა მხატვრული ლიტერატურიდან სიამოვნების მიღების სანაცვლოდ. ფანტასტიკური ჟანრი, საშინელებათა ჟანრი, კომედია – ეს ყველაფერი განსჯის უნარის დროებით შეწყვეტას მოითხოვს. და მწერალი, როგორი ნიჭიერიც არ უნდა იყოს ის, პასუხს აღარ აგებს, თუკი ამ აქტის განხორციელებას მკითხველი ვერ შეძლებს. მკითხველია პასუხისმგებელია, თუ როგორ, რამდენად წარმატებით შეძლებს ლოგიკის გათიშვას, ერთი რეალობიდან მეორეში გადასვლას და დროებით ახალი რეალობის შემოშვებას ძველის შეჩერების ხარჯზე.

საქმე ისაა, რომ მკითხველი ამ ყველაფერს ბავშვობაში უნდა სწავლობდეს. თუკი მკითხველს შეხება არ ჰქონია ზღაპართან, მას გაუჭირდება იმის მიხვედრა, როგორ უნდა დაიჯეროს ზღაპრული ურჩხულების არსებობა მაშინ, როცა მათი არსებობის არ უნდა სჯეროდეს; როგორ უნდა მოახდინოს გონების რეალობისგან გათიშვა ისე, რომ სინამდვილეში გონება უმუშავებდეს; როგორ უნდა დასვას შეკითხვები ისე, რომ ისინი თან კრიტიკული იყოს და თან აკრიტიკებდეს არა მთავარს; რეალობას მოწყვეტილმა დაივიწყოს, რომ ის რეალობა, რომელიც მთავარია, აღარ უნდა იყოს მთავარი და არარეალური უნდა გახდეს მთავარი. სწორედ იმ რეალური არარეალურის ფარგლებში უნდა დასვას კრიტიკული შეკითხვები და გამოიყენოს განსჯა. მოკლედ, უნდა აამუშავოს ერთდროულად „იყო“ და „არა იყო“.

თუკი მკითხველი ბავშვობაში არ სწავლობს ლოგიკის დროებით შეჩერებას, მას, რაოდენ გასაკვირიც არ უნდა იყოს, ძალიან გაუჭირდება სკოლაშიც და რეალურ ცხოვრებაშიც.

ამ წერილის დასაწერად რომ ვემზადებოდი, ჯერ, როგორც მჩვევია ხოლმე, რამდენიმე ადამიანთან გავიარე კონსულტაცია (უფრო სწორად, წერილის თემის გასაშლელად გონებრივი იერიში რომ მესაჭიროება, რამდენიმე ახლობელს ვაწუხებ). ერთი ასეთი ადამიანი ჩემი შვილიცაა, რომელსაც საღამოობით სკაიპში შემოსულს ხშირად ვუყვები ჩემი ჩანაფიქრის შესახებ. ამ წერილის დაწერის წინაც, როდესაც სანდროს ავუხსენი, რას ნიშნავდა „suspension of disbelief” და როგორ უჭირდათ იმ ადამიანებს, რომელთაც არ შეეძლოთ ამ აქტის განხორციელება. გამიხარდა, რომ სანდრომ წერილის თემა მომიწონა, იმიტომ რომ მეგონა, ეს თემა არ დააინტერესებდათ იმ ადამიანებს, რომლებიც იჩემებენ, მათემატიკური აზროვნება გვაქვს და ჰუმანიტარებმა თქვენს გამოგონილ სამყაროს მიხედეთო. ამის გაგონებაზე სანდრო სამართლიანად აღშფოთდა და, როგორც ადამიანმა, რომელიც უნივერსიტეტში ზუსტ, ტექნიკურ და საბუნებისმეტყველო მეცნიერებებს სწავლობს, რამდენიმე მაგალითი მომიყვანა და, სანამ წერილს დავწერდი, ამაზე დაფიქრებაც მირჩია. ჯერ მარტივით დაიწყო: „დედა, შენ რა, მართლა ხომ არ ფიქრობ, რომ დედამიწას პოლუსიდან პოლუსამდე ღერძი აქვს გაყრილი და იმის გარშემო ტრიალებსო“…  მერე: „წარმოსახვითი რიცხვების შესახებ თუ გსმენია რამეო“… მერე რელიგიაც გავიხსენეთ, თუმცა სანდროც და მეც აღარ ჩავუღრმავდით რელიგიურ საკითხებს, რადგან ახლა, ამ შუა მარხვის დროს ორივენი, როგორც მორწმუნე ქრისტიანები, მოვერიდეთ თემას… მაგრამ ჩემთვის ყველაზე საინტერესო მაინც საუბრის დასასრული აღმოჩნდა. სანდროს სადიპლომო თემად კრიპტოვალუტა აქვს არჩეული და, როგორც საკითხში კარგად გათვითცნობიერებულმა ადამიანმა,  ასეთი კითხვა დამისვა: „ეგ შენი “suspension of disbelief“ მაშინ არ გახსენდება, ქაღალდის ნაგლეჯი რომ გიჭირავს ხელში და ფულს რომ ეძახიო?“ ეეეჰ, როგორი მართალია სანდრო! განსაკუთრებით მაშინ, როცა წარმოვიდგენ, როგორ ეკარგება ფასი ლარს და როგორ იქცევა მართლაც ქაღალდის ნაგლეჯად ფულის ბანკნოტი, როდესაც ქვეყანას ვტოვებ… ის ვალუტაც კი, რომელზეც უარს არ ვიტყოდი, თუკი ხელფასის სახით მომცემდნენ, ქაღალდის ნაგლეჯად იქცევა განსხვავებულ კონტექსტში. თუმცა „თამაში“, ფული რომ მნიშვნელოვანია, მთელი ჩვენი ცხოვრება გრძელდება და ამ თამაშის პროცესში განსჯის შეწყვეტაც უფრო დიდი დროით გვიწევს, ვიდრე თეატრში სპექტაკლის ცქერისას რომ ვწყვეტთ. და კიდევ უფრო შორს რომ წავიდეთ და გავყვეთ მსჯელობას, უფრო სიღრმისეულად რომ დავფიქრდეთ,  კოლრიჯის ტერმინის ფარგებში დროის ცნების განხილვაც შეგვეძლება. მაგრამ, ჩემდა სამწუხაროდ, ამ თემაზე სასაუბროდ საკმარისი კომპეტენცია არ გამაჩნია.

ზემოთ მოხმობილი მაგალითები იმის ნათელი დასტურია, რომ ადამიანებმა შესანიშნავად ვიცით, როდის უნდა გვჯეროდეს და როდის არა, ისიც ვიცით, რომ ზოგჯერ, როცა ვითომ ვიჯერებთ, ისე უნდა შევიჭრათ როლში, რომ სიტყვა „ვითომ“-მა საზღვრები დაკარგოს და დავიჯეროთ ის, რისიც თან არ უნდა გვჯეროდეს და თან აუცილებლად უნდა გვჯეროდეს. ის კი, ვინც ვერ მოახერხებს, დროებით შეაჩეროს ლოგიკა და გადაერთოს შემოთავაზებულ „თამაშში“, პრობლემა შეექმნება. პრობლემა შეექმნება იმასაც, ვინც უკან ვეღარ გადმოერთვება და შეწყვეტილ ლოგიკას, კრიტიკულ აზროვნებას დროულად არ აამუშავებს.

და ბოლოს, ამ წერილს ისე ვერ დავასრულებ, ჩემი, როგორც ფილოლოგის, საყვარელი თემა, ენა რომ არ გავიხსენო. არ მეგულება ადამიანი, მეტყველების დროს იდიომებს რომ არ იყენებდეს. განმარტების მიხედვით, იდიომია „ამა თუ იმ ენის თავისებური, დაუშლელი გამოთქმა, რომლის მნიშვნელობა არ უდრის შემადგენელი სიტყვების მნიშვნელობათა ჯამს“. ეს კი იმას ნიშნავს, რომ იმ მომენტში, როდესაც იდიომებს ვიყენებთ, არ უნდა გვჯეროდეს სიტყვების ნამდვილი მნიშვნელობის, უნდა შევწყვიტოთ ლოგიკა და არ ჩავეძიოთ სიტყვების ნამდვილ მნიშვნელობას. რატომ? იმიტომ რომ ენამ კომუნიკაციისას ესთეტიკური ტკბობაც უნდა მოგვანიჭოს. როდესაც თანამოსაუბრე შეგვაღონებს და შეწუხებულები, ოღონდაც თავიდან მოვიშოროთ და დიალოგი სხვა თემაზე გადავიტანოთ, ვეტყვით, „დამანებე თავი, კისერიც გიტეხია“, ეს სულაც არ ნიშნავს იმას, რომ მან ტირილი უნდა დაიწყოს, რატომ მწყევლიო. A-ს ბედნიერებით გახარებულები, თუკი B-ს, რომლისთვისაც მსგავსი ბედნიერება გვსურს, ვეტყვით, „A-ს წყალი გადაგსხმოდესო“, ეს სულაც არ ნიშნავს, რომ B შეშინებული გაიქცეს, ახლა გამწუწავენო. არც მაშინ გამოიძახებს ვინმე სასწრაფო დახმარებას, თუკი ვიტყვით, რომ შიშისგან „გული გამისკდა“, ანდა, თუკი საჩუქრის გახსნა გვინდა  და ვიტყვით, რომ „სული მიმდის“ ან, როცა ვინმეზე გულმოსულები საპასუხოს მოვიმოქმედებთ და ვიტყვით, რომ „ანგარიში გავუსწორე“ ან „ხურდა დავუბრუნე“, ჯიბეში ფულის ძებნას არ დაიწყებენ. ჰოდა, ახლა ამ წერილს ასე დავასრულებ: ერთი სული მაქვს, როდის გადავაგზავნი წერილს დასაბეჭდად. გული მისკდება,  რედაქტორმა გული არ დამწყვიტოს და გამოქვეყნებაზე უარი არ მითხრას… მერე  მკითხველმა პირი არ იბრუნოს ჩემგან… მხოლოდ მაშინ მომეშვება გულზე და სიხარულით ცას ვეწევი, როცა მკითხველი არ დამზარდება და გულხელდაკრეფილი კი არ იჯდება, არამედ მოწონების ნიშნად  წერილის ბოლოს ღილაკს თითი დააჭერს, სათქმელსაც გულში კი არ დაიმარხავს, კომენტარში გამოთქვამს… თუმცა გესლიანი კომენტარებისთვისაც მზად ვარ, მაგრამ ასეთ მკითხველს მაინც ვურჩევ, ენას კბილი დააჭიროს და, რაც ენაზე მოადგება, ყველაფერს ნუ დაწერს, იმიტომ რომ ცხვირის ჩამოშვება არ მჩვევია, ბოროტ სიტყვებზეც აცრილი ვარ და ბავშვობაში მასწავლეს, როგორ უნდა შევუშვა ერთ ყურში და მეორიდან გამოვუშვა…  ხუმრობა იქით იყოს და გულწრფელად მჯერა, რომ ამ წერილით დროს არ წავართმევ მკითხველს და ნადვილად სასარგებლო და საინტერესო თემაზე დასაფიქრებლად გამოვიწვევ.

სკოლები ოცდამეერთე საუკუნის გარეშე

0

ალბათ თქვენც იცით სკოლები, სადაც კომპიუტერულ კლასებს ძირითადად საატესტატო გამოცდების დროს იყენებენ. კომპიუტერები მოშლილია, გაფუჭებული, ან იმდენად ძველი, რომ თითქმის უფუნქციოდ დევს და მატერიალურ რესურსს ფორმალურად დოკუმენტებშიღა წარმოადგენს.

სოფლად, დაბებში მცხოვრებ მოსწავლეებს ნაკლებად აქვთ შესაძლებლობა, რომ სახლში კომპიუტერული ტექნიკა ჰქონდეთ. ამ მხრივ, მათ სკოლებს უკეთ შეუძლიათ გამოიყენონ ეს სამწუხარო რეალობა. მოსწავლეები, რომელთაც ოჯახში ნაკლები შეძლება და რესურსები აქვთ, უფრო მოტივირებული არიან სკოლაში, სადაც ტექნიკური პრობლემები არაა. მატერიალურად უზრუნველყოფილ მოსწავლეებზე კი ეს ფაქტორი ნაკლებ გავლენას ახდენს. მათ სახლებში აქვთ ყველა ის რესურსი, რომელიც საგაკვეთილო პროცესის დროს შეიძლება გამოიყენოს მასწავლებელმა.

დროებით შევეშვათ შედარებით ძვირადღირებულ ლაბორატორიებს საბუნებისმეტყველო მეცნიერებებში, აქ საუბარია რამდენიმე კომპიუტერზე, პრინტერსა და ერთ პროექტორზე მაინც. სხვადასხვა სახელმწიფო პროგრამის ფარგლებში, რომლებიც პერმანენტულად, ან გრძელვადიანად ხორციელდებოდა და ხორციელდება, სკოლები იღებენ ტექნიკას, თუმცა ეს ან უკვე მოძველებული, ან მოცემულ კონკრეტულ ვითარებაში გამოუსადეგარი ერთეულებია.

პრობლემაა ისიც, თუ რა სიხშირით, როგორ უნდა მოხდეს მათი გამოყენება სასწავლო პროცესში. რამდენიმე ღონისძიებაზე, სადაც სკოლები ერთმანეთს ინტერნეტის საშუალებით დაუკავშირდნენ, დამეგობრდნენ, საერთო პროექტები წარადგინეს და გააკეთეს, გამიჩნდა აზრი, რომ ამ ელემენტარულ, მაგრამ ძალიან საჭირო სიკეთეს მოკლებულია ბევრი სასწავლო დაწესებულება.

კარგი იქნება, თუ მუნიციპალიტეტები, მერიები, გამგეობები, რესურსცენტრები და განათლებისა და მეცნიერების სამინისტროც ამ საკითხს მეტ ყურადღებას მიაქცევენ. ხშირად გვინახავს არაეფექტურ პროექტებსა და სფეროებში დახარჯული იმ ოდენობის თანხები, რომლითაც რამდენიმე ათეული სკოლა ამ პრობლემას მოიხსნიდა.

არც კი უნდა განვიხილავდეთ იმ საკითხს, რომ ოცდამეერთე საუკუნე ტექნიკის საუკუნეა და, ამ მხრივ, უნარების ნაკლებობა, მოსწავლეებში მედიაწიგნიერების არარსებობა, არანაკლები პრობლემაა, ვიდრე ის ტრადიციული საკითხები – იცის თუ არა მოსწავლემ წილადები, ათწილადები, ვინ იყო შუშანიკის მამა, სად ჩატარდა რუის-ურბნისის კრება და ა.შ. იქნებ, პირველი უკვე ათასჯერ უფრო მნიშვნელოვანიცაა.

სკოლების ბიუჯეტის გახარჯვის მონაცემებს რომ შევხედოთ, ვნახავთ, რომ თითქის არცერთ სკოლას ქვეყნის მასშტაბით ლარიც კი არ აქვს დახარჯული ტექნიკის შეძენა-განახლებაზე, ლაბორატორიების შექმნა-მოწყობაზე. თითქოს ხმელეთზე ვდგავართ და ცურვას ვსწავლობთ და ვიცით თეორიები იმ ოკეანის შესახებ, რომელშიც მსოფლიო სასკოლო საზოგადოებების ნაწილი დიდი ხანია შევიდა.

 

 

სიყვარულის უფორმობა

0

„ოჰ, როგორ გეტყობა, რომ მდაბიო ხარ, სანჩო, რადგან ყოველთვის შეგიძლია იყვირო: გაუმარჯოს გამარჯვებულსო“, – წერის დაწყებამდე ორი წუთით ადრე გადავაწყდი ამ სიტყვებს. წიგნთა წიგნით მოხიბლული ერთი მკითხველი სხვების მოხიბვლას ცდილობდა. გამეცინა. მეც ამას ვაპირებდი – გამარჯვებულისთვის ხოტბის შესხმას, გილერმო დელ ტოროს ოსკარით დაჯილდოებული ფილმის ცამდე აყვანას.

„წყლის ფორმა“ ერთი თვის წინ ვნახე. კინოდარბაზიდან გამოსვლისთანავე დავიწყე იმ ზღაპრებისა და ფილმების გახსენება, რომელთა იოლად გასარჩევი კვალიც მექსიკელი რეჟისორის ამ ნამუშევარში შევნიშნე. ჩამოთვლას არ შევუდგები. დარწმუნებული ვარ, ყოველი მაყურებელი თავის სიას შეადგენდა, რაღაც აუცილებლად გამორჩებოდა, რაღაც თავისას კი განუსჯელად მიამატებდა. როცა ფილმი ამდენ შესაძლებლობას გთავაზობს, როცა მის მოლურჯო-მომწვანო სინამდვილეში ჩაძირვა ერთი დიდი სიხარულია, ისღა დაგრჩენია, ეს სიხარული სხვებსაც დაუნანებლად გაუნაწილო.

მუნჯი დამლაგებლის, ელაიზასა და დატყვევებული წყლის ურჩხულის სიყვარული იმთავითვე წარმოუდგენელი რამაა, ყოველგვარი წეს-კანონის უგულებელყოფა, ადამიანური მოლოდინის დაცინვაა. არადა, ფილმის დასაწყისიდანვე გრძნობ, რომ ქალის ცნობისმოყვარეობა სწორედ სიყვარულში გადაიზრდება, უცნაურზე უცნაურ სახეს მიიღებს. და მერე რაღა უნდა მოხდეს? – ეკითხები საკუთარ თავს. ცხადია, ეს ამბავი ეკლესიის ვარდებით მორთულ საკურთხეველთან ვერ დასრულდება.

საუკუნის დასაწყისში წაკითხული ერთი წიგნი მახსენდება, რომლის ავტორიც – ცნობილი ფრანგი ფილოსოფოსი და კრიტიკოსი – მყარად იდგა იმ აზრზე, რომ სიყვარული მხოლოდ რომეო-ჯულიეტას დარ „შეუძლებელ წყვილებში“ (les couples impossibles) იყო შესაძლებელი. „წყლის ფორმის“ წყვილიც ასეთია – იმთავითვე გამორიცხული გგონია მთავარ გმირებს შორის ყოველგვარი ფიზიკური სიახლოვე თუ ისტორიის ბედნიერი დასასრული. ამიტომაც იქცევა დიდებულ სანახაობად, სიყვარულის ამაღელვებელ ზეიმად ის, რასაც ფილმის ავტორი გვთავაზობს.

შედარების შესაძლებლობა მუდმივად გვეძლევა. ერთი მხრივ, ელაიზას ამბის დამაბრმავებელი სილამაზე და, მეორე მხრივ, ანტიგმირის, სტრიკლენდის ოჯახის სარეკლამო იმიჯი. ელაიზას სივრცე, სადაც ყველაფერი შეიძლება მოხდეს, თვით ყველაზე წარმოუდგენელიც კი და სტრიკლენდის სამზარეულო-საძინებელი, სადაც მუდამდღე ერთი და იგივე მეორდება, დასწავლილი ღიმილი, შინაარსგამოცლილი სიტყვები, ცრუ ვნება… დამლაგებელ ელაიზას ახალი სიცოცხლის დასაწყისი და მომხმარებელთა საზოგადოების თითით საჩვენებელი წევრის, სტრიკლენდის თითებიდან დაწყებული გახრწნა.

ცხადია, გილერმო დელ ტორო თავისუფლების, სიყვარულის, იმ განსხვავებების მხარესაა, რომლებიც ცხოვრებას ზღაპრულ მრავალფეროვნებას სძენს. ამ თვალსაზრისით, ფილმი საკმაოდ ადვილი წასაკითხია: კეთილისა და ბოროტის ტრადიციულ დაპირისპირებას გაკვალული გზით მივყავართ. სხვაგვარად ზღაპარი უმთავრეს ელემენტს დაკარგავდა, კინოციტატებით გატაცებული რეჟისორის პრეტენზიულ ფილმად იქცეოდა. აქ კი, მოლურჯო-მომწვანო სამყაროს ხმებში, თავს ისე ვგრძნობთ, თითქოს აქაურობის ნაწილი ვიყოთ, თითქოს არც არასდროს დაგვეტოვებინოს პირქუში კაცებით სავსე ბალტიმორი და 60-იანი წლების ამერიკა.

სიმბოლოებზე თავის მტვრევა არ ღირს. ცხადია, ოკეანე ცხოვრებისაა, სიყვარული კი ოკეანეცაა და ჭიქა წყალიც.

კინოდარბაზიდან გამოსულმა ისიც გავიფიქრე, რომ ამ ფილმს მოზარდებს ვაჩვენებდი, მათთან მისასვლელი გზები რომ მქონოდა. სასკოლო კინოჩვენებას ან რაღაც ასეთს მოვაწყობდი. არ ვიცი, რამდენად ჩვეულებრივია მსგავსი პრაქტიკა ჩვენი სკოლებისთვის, რამდენად ხშირად ან საერთოდ თუ ხდება ამგვარი რამ.

რატომ მაინცდამაინც ეს გამარჯვებული ფილმი, რომელიც დღეს უკვე საყოველთაო განხილვის საგნად იქცა? იმიტომ, რომ სიყვარულზე ფიქრი, მის არსში გარკვევის მცდელობები ძალიან ადრე იწყება, თითქმის დაუჯერებელ ასაკში; იმიტომ, რომ ოჯახის შექმნა და შემოსავლიანი სამსახური ყველაფერი არ არის;  იმიტომ რომ ახლად შეძენილი ძვირფასი ნივთები ძალიან მალე კარგავენ პირვანდელ ხიბლს; იმიტომ რომ შენი სიყვარული, შენი ცხოვრება გარდაუვლად მიიღებს იმ ფორმას, რომელსაც თავად მისცემ.

ამასობაში პასუხებსაც მივადექი. შესაძლოა, პირველ რიგში, სწორედ იმით მომხიბლა „წყლის ფორმამ“, რომ პასუხები გაწვდილ ხელზე დამიდო. კითხვები ხომ ისედაც უამრავია – შინ, გარეთ, ცაში, მიწაზე, წიგნებში, ფილმებში… განა ზღაპრის უპირატესობაც ეს არ არის – სიმარტივის, განსაზღვრულობის, სხვა ზღაპრის სიბრძნის გამეორების არ ეშინია. გული მიგრძნობს, კინოდარბაზში მეორედ მოხვედრილი მაყურებლისთვის სხვა რამ აღმოჩნდებოდა საგულისხმო. ჩემი ბედნიერებისთვის კი პირველ ჯერზე ისიც საკმარისი იყო, რომ „შეუძლებელი წყვილის“ ამბავი წარმოუდგენელი მიმართულებით განვითარდა; რომ მთავარ როლს სალი ჰოკინსი ასრულებდა და აქაც ის იყო, ვინც – სხვა ფილმებში; რომ წყალი სამყაროს ერთადერთ სტიქიად იქცა; რომ ფილმი ყველაზე არსებითს ეხებოდა და რაღაცას მასწავლიდა. რაღაცას უთუოდ მასწავლიდა.

Salve, Mam!  

0

 

იყო დრო, როცა ბუდიზმის შესახებ სულ არაფერი ვიცოდი. ბუდიზმის შესახებ ახლაც არაფერი ვიცი, მაგრამ ისე მოხდა, რომ ბუდისტი გავხდი. ამის შესახებ უნდა გიამბოთ.

 

მე ლათინური ენის ლექტორი ვარ. რამდენიმე სამედიცინო უნივერსიტეტში ვასწავლი და ჩემი მთავარი მისია იმაში მდგომარეობს, რომ მომავალ ექიმებს საბაზისო ცოდნა მივცე ლათინური ენიდან მომდინარე სამედიცინო ტერმინოლოგიაში. არ დაგიმალავთ, ცოტა მომაბეზრებელი საქმეა კვირაში ბევრჯერ ერთსა და იმავეზე საუბარი, მითუმეტეს მისთვის, ვისაც ჩემნაირი საძაგელი ხასიათი აქვს და რუტინას ვერ იტანს.

ხუთი წელია ასე ვცხოვრობთ მე, ჩემი საძაგელი ხასიათი და სამედიცინო ლათინური ენა, რომლის მიმართაც განსაკუთრებული სენტიმენტები ვერასდროს მექნებოდა, რომ არა ჩემი სტუდენტები. უცნაური ამბავია, არა? საგანი, რომელსაც ასწავლი დიდად არ მოგწონს, სემესტრის ბოლოსკენ გეზიზღება კიდეც, მაგრამ მხოლოდ ლექციამდე, რადგანაც ლექციის დაწყებისთანავე, ყველაზე უფრო საზარელი სამედიცინო ტერმინებიც კი სრულიად გამაოგნებელ მეტამორფოზას განიცდიან, როდესაც მათ შენს დანახვაზე თვალებაციმციმებული ადამიანები იმეორებენ. ეს თვალებციმციმა ადამიანები კი ჩემი ინდოელი სტუდენტები არიან და მე მათი ჭეშმარიტი მიმდევარი ვარ. აგიხსნით რატომ.

– Salve, mam! – ღამენათევსა და სამყაროდაბინდულს სტუდენტების მხიარული, ერთხმა შეძახილი მაფხიზლებს. სამყაროც მაშინვე ნათდება და კიდევ ერთხელ ვრწმუნდები, რომ სინათლე მართლაც აღმოსავლეთიდან მოდის, ამ შემთხვევაში – ჩემი ინდოელი სტუდენტების სახეებიდან. ვესალმები. აუდიტორიაში შევდივართ. ლექცია იწყება. მე ჩემი მისია უნდა აღვასრულო – რაღაც ახალი ვასწავლო ჩემ წინ მსხდომ ადამიანებს. ვცდილობ ასეც მოვიქცე. ლექცია მთავრდება. და ვხდები, რომ ყველაფერი ისევ პირიქით მოხდა – ჩემი მისია მათ აღასრულეს, მასწავლეს, ისევ მასწავლეს…

მასწავლეს, რომ სამყარო არც ისე დიდი და მრავალფეროვანია, როგორც ჩვენ გვგონია; რომ მასში სულ ორი ფერი არსებობს – სიხარულისა და სევდის ფერები. და სწორედ ეს ფერებია ჩვენი კანის ფერი. და მე აღმოვაჩინე, რომ მათთან ყოფნისას მათივე კანის ფერი მედება, სიხარულის ფერი.

მასწავლეს, რომ ღმერთს ჰინდიზეც და ლათინურადაც ერთი და იგივე სახელი ჰქვია და მე მყავს სტუდენტი, რომელსაც ღმერთი ჰქვია – დევ.

მასწავლეს, რომ მათთვის ყველაზე გამოსადეგი ენა ლათინური კი არ არის, როგორც ამას სალექციო კურსის დაწყებისას მთელი არსებით ვუმტკიცებ ხოლმე, ყველაზე გამოსადეგი ენა კეთილგანწყობაა, რომელსაც არც სიტყვები სჭირდება და არც მსაზღვრელ-საზღვრულის შეთანხმების წესების ცოდნა. ამისთვის ღიმილიც საკმარისია. სწორედ ამ ღიმილით, ამ გულწრფელი ღიმილით მომნუსხეს თავის დროზე.

დიახ, ისიც მასწავლეს, რომ საქართველო ვიღაცისთვის შუა ევროპაა, რომელშიც, რაოდენ გასაოცარიც არ უნდა იყოს, ადამიანები თავს უფრო თავისუფლად გრძნობენ, ვიდრე საკუთარ სამშობლოში. თავიდან ვერ ვიჯერებდი, მაგრამ თანდათანობით მივხვდი, რომ ფარდობითობის თეორია ყველგან და ყველაფერში სუფევს.

მასწავლეს, რომ მერე რა, შუაგულ ევროპაშიც შეიძლება არსებობდნენ უტიფარი ადამიანები, რომლებიც  სრულიად უსაგნოდ დაგესხმებიან თავს მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ, რომ თავზე ინდური ჩალმა გახურავს. და მე მივხვდი, რომ ერთხელ სწორედ ამ უტიფარი ადამიანების გამო ავიცრუე გული საკუთარ სამშობლოზე.

შესვენებაა. იქვე, უნივერსიტეტთან მაღაზიაში შევდივარ. მაღაზიის მფლობელი ქალბატონი კეთილგანწყობილად მიღიმის. კარგახანია მიცნობს და ვიცნობ. სულ აქ ვყიდულობ ხოლმე წყალს. ჩემი ყოფილი სტუდენტი შემოდის, 2 წლის გოგონასთან ერთად. მისი შვილია. თვითონაც პატარაა, ალბათ 19 წლის, მაგრამ შვილი ჰყავს. შარშან ვასწავლიდი. კარგი სტუდენტი იყო. თანაც ზედმიწევნით სწორად გამოთქვამდა სიტყვას ichthyismus, ფონეტიკურ გაუგებრობაში მყოფი სხვა სტუდენტებისგან განსხვავებით. ისიც წყალს ყიდულობს თავისი პატარასთვის და გასული არ არის რომ:

– ჩამოეთრა და გააჩინა ნაბუშარი, რომ მოქალაქეობა მიიღოს! – ამბობს მაღაზიის მფლობელი, ჩემდამი კეთილგანწყობილი ქალბატონი.

ამ სიტყვების გაგონებისას მგრძნობელობა დავკარგე. არ მახსოვს რა მოხდა. რა ვთქვი. რა მითხრა. მხოლოდ ის მახსოვს, რომ ამ ქალბატონისგან ნაყიდი წყალი აღარასდროს დამილევია.

ჩემი ყოფილი სტუდენტი კი მას მერეც ხშირად დადიოდა უნივერსიტეტში თავის პატარა გოგონასთან ერთად. ერთადვე ესწრებოდნენ ლექციებს. დერეფანში შეხვედრისას მასაც დედამისის მსგავსად აუციმციმდებოდა ხოლმე თვალები და თავის ენაზე მელაპარაკებოდა. და მე აღმოვაჩინე, რომ ინდოელი პატარა და დიდი ბავშვები ერთ ენაზე საუბრობენ, რომელიც არასდროს მისწავლია, მაგრამ რაღაცნაირად მესმის და მგონია, რომ ეს ყველაზე დიდი წარმატებაა, რომელსაც 33 წლის განმავლობაში მივაღწიე.

– Salve, mam! – სოციალურ ქსელში მორიგი სტუდენტი მწერს.

სალამს ვუბრუნებ. მომდევნო ფრაზები წინასწარ ვიცი, მაგრამ დიალოგში მაინც შევდივარ. მკითხავს, როგორ ვარ. მეც ვუპასუხებ, რომ კარგად ვარ. შემდეგ მშვიდობიან ღამეს მისურვებს. და ვიცი, აუცილებლად მშვიდობიანი იქნება ეს ღამეც, ისევ გათენდება…

რამდენიმე დღის წინ ჰოლის დღესასწაული იყო. ეს ერთ-ერთი ყველაზე ლამაზი, ფერადი და იმედიანი დღესასწაულია, რასაც კი ოდესმე შევსწრებივარ. ჰოლიკას სახელს უკავშირდება, რომელმაც პრახლადას ვიშნასადმი რწმენის გამოცდა და მისი მოკვლა განიზრახა. და მიუხედავად იმისა, რომ ჰოლიკას ცეცხლი არ ეკარებოდა, სწორედ იგი დაიწვა და არა პრახლადა, რომელიც ცეცხლში რწმენით შევიდა. ასე დამარცხდა ბოროტება. ასე გაიმარჯვა სიკეთემ სამყაროში და მას მერე მრავალი საუკუნეა, ინდოელები გაზაფხულს სიკეთის გამარჯვების ზეიმით იწყებენ. ამ ზეიმის თანმდევი კი ფერადი საღებავებია, რომელსაც ერთმანეთს სახეზე უსვამენ იმის ნიშნად, რომ ყველაფერი ცუდი დაივიწყეს, რომ სიკეთე უძლეველია და მას ვერაფერი მოერევა. ასეთი გაზაფხული აქვთ ინდოელებს. წელს მეც მათთან ერთად დავიწყე გაზაფხული – ჰოლის დღესასწაულზე ვიყავი, მთაწმინდის პარკში. თითქმის ყველა ჩემი სტუდენტი იქ იყო. ერთად აღვნიშნეთ ჰოლი და ამ დღეს ჩემი სტუდენტების გადამკიდე, ყველა ფერის კანი მოვისინჯე სახეზე, რის წყალობითაც აღმოვაჩინე, რომ ურიგო მწვანეკანიანი არ ვიქნებოდი, მომიხდა… ჰოლის დღესასწაულზე ჩემმა სტუდენტებმა ბევრი იცეკვეს, მეც ვიცეკვე, იმღერეს, მე ვერ ვიმღერე, ინდური სიმღერები ჯერ არ ვიცი, მერე ფოტოები გადავიღეთ და მომდევნო ლექციაზე ძლივს მოვახერხე ამ ფოტოებით აჟიტირებული სტუდენტების დაშოშმინება. უყურებდნენ ტელეფონებში შენახულ ფოტოებს, მერე მე შემომხედავდნენ და სიცილით კვდებოდნენ. ვცადე გავბრაზებულიყავი, მაგრამ ერთმა ისე გულწრფელად მითხრა „ლამაზი ინდოელი იქნებოდით, მემ“-ო, რომ წამში სიბრაზის ყველა ღმერთი გამიწყრა და საერთო მხიარულებას შევერიე.

ჩემი ინდოელი სტუდენტები კარგად სწავლობენ. და არა მხოლოდ ლათინურს. სხვა საგნებსაც კარგად სწავლობენ. და ძალიან ჭკვიანები არიან. იმდენი რამე იციან და ისე უცებ ითვისებენ ყველაფერს, რომ ხანდახან საკუთარი სტატუსისა მრცხვენია. ზუსტად ვიცი, ყველა თუ არა, მათი უმრავლესობა ძალიან კარგი ექიმი იქნება. ზუსტად ვიცი, რომ არა მხოლოდ იმიტომ იქნებიან კარგი ექიმები, რომ კარგად სწავლობენ, არამედ იმიტომაც, რომ საოცარი პასუხისმგებლობით ეკიდებიან საგნებსა და ადამიანებს. ეს კი, ჩემი აზრით, ექიმის მთავარი ღირსებაა.

ბოლო ლექცია გვაქვს. ლათინურის სწავლას მორჩნენ. მომავალ სემესტრში სხვა საგნებს ისწავლიან. მემშვიდობებიან. მეუბნებიან, რომ მოენატრებათ ჩვენი ლექციები. წარმოდგენა არ აქვთ, მე როგორ მომენატრება მათთან ერთად გადატარებული დრო. სამახსოვრო ფოტოს ვიღებთ. მიდიან. გულაჩუყებული ვარ. მეტი რა უნდა მასწავლებელს, ერთი სიტყვაც კი ჰყოფნის საიმისოდ, რომ სამუდამოდ დაამსხვრიოს საკუთარ თავში მენტორის პოზა. ერთი სტუდენტი რჩება. მაგიდაზე წიგნს მიდებს. წიგნი ბუდიზმზეა. ქართულად.

– ეს წიგნი წაიკითხეთ მემ, როცა დრო გექნებათ, თქვენ ამას გაიგებთ, – მეუბნება და ახლა უკვე შოკოლადს მიდებს მაგიდაზე, – და თუ გადაწყვეტთ, სიამოვნებით გასწავლით ჰინდის.

გადის. და იმწამსვე გადავწყვიტე, რომ ჰინდი უნდა ვისწავლო. რაღაცები ვიცი კიდეც, იმდენს ვახერხებ, რომ ლექციებისას „ბრძანებები“ ჰინდიზე გავცე. ეს სიტყვები ჩემმა პირველმა ინდოელმა სტუდენტებმა მასწავლეს და როგორც აღმოჩნდა, მათ ჯადოსნური ძალა აქვთ.  მათი მხოლოდ ერთხელ გამოყენება და მორჩა, ინდოელი სტუდენტების გული დაპყრობილი მაქვს. წიგნი ახლაც სახლში მიდევს. შიგადაშიგ ვკითხულობ ხოლმე. არ არის მარტივი და ადვილად გასაგები, მაგრამ ძალიან მარტივ ამბებზეა ანუ იმაზე, თუ რას ნიშნავს მარადიული წრებრუნვა, რას ნიშნავს სამსარასგან გათავისუფლება და მარადიულ ნეტარებაში გადასახლება.

დიახ, ეს წიგნი ჩემზეა.  ჩემზე, ვინც უკვე ხუთი წელია სამედიცინო ლათინურის მარადიულ წრებრუნვაში ვარ ჩაბმული, და როგორც კი ამ წრებრუნვიდან გათავისუფლების სურვილი ამიტანს, მაშინვე რაღაც მანქანებით ვხვდები ხოლმე მარადიულ ნეტარებაში, იმ ჭეშმარიტ ნირვანაში, რომელშიც ჩემს რომელიმე პირადი ბუდა დგას, მთელი გულწრფელობით მიღიმის და მეუბნება:  Salve, mam!

 

 

 

 

 

 

 

რა გავითვალისწინოთ ,,მასწავლებლის ეროვნული ჯილდოს” საკონკურსო განაცხადის შევსებისას

0

2017 წელს საქართველოში პირველად ჩატარდა ,,მასწავლებლის ეროვნული ჯილდოს” კონკურსი. ჩვენი ქვეყანა შეუერთდა გლობალურ კამპანიას, რომელიც მიზნად ისახავს მასწავლებლის პროფესიის პოპულარიზაციასა და პრესტიჟის ზრდას, წარმატებული პედაგოგების გამოვლენასა და საზოგადოებისთვის მათ გაცნობას.

2018 წლის 1 მარტს კონკურსის მეორე ეტაპი დაიწყო. მასწავლებლებს შორის აზრთა სხვადასხვაობაა. ზოგიერთი აპირებს კონკურსში ჩართვას, ნაწილი მიიჩნევს, რომ ჯერ მზად არ არის ან, უბრალოდ, ამჟამად არ აქვს ამის სურვილი.

ჩემი შეხედულებით, თითოეული მასწავლებლის მონაწილეობა ამ კონკურსში ძალიან მნიშვნელოვანია მთავარი მიზნის მისაღწევად – ხელი შევუწყოთ ჩვენი პროფესიის პოპულარიზაციას. მე ,,მასწავლებლის ეროვნული ჯილდოს” კონკურსის მონაწილე ვიყავი. ძალიან საინტერესო გზა გავიარე მასთან ერთად და მინდა გიამბოთ ჩემს გამოცდილებაზე.

პირველად ამ სიახლის შესახებ ვიდეორგოლიდან შევიტყვე. მაშინ არ მიფიქრია, რომ კონკურსანტი გავხდებოდი, ერთადერთი, რაც კარგად მახსოვს – ძალიან გამიხარდა, რადგანაც მასწავლებლებისთვის საჭირო პროექტი იწყებოდა. მეტიც – გული მიჩქარდებოდა, როდესაც ვისმენდი, რას ფიქრობდა საზოგადოების ესა თუ ის წევრი ზოგადად მასწავლებელზე, მის როლზე პიროვნების განვითარებაში.

კონკურსში მონაწილეობაზე ფიქრი მოგვიანებით დავიწყე. მზად ვარ ამისთვის? ბევრი წარმატებული პედაგოგი ჰყავს საქართველოს, ღირს კი, ჩავერთო? – ვეკითხებოდი საკუთარ თავს. რჩევისთვის რამდენიმე ადამიანს მივმართე და ვთხოვე, დაესაბუთებინათ თავიანთი შეხედულებები. მათი მოსმენის შემდეგ საბოლოოდ გადავწყვიტე, შემევსო სააპლიკაციო ფორმა. ერთმა მეგობარმა მირჩია, რომ მიმეღო ეს კონკურსი, როგორც გამოწვევა და მართლაც ასე მოვიქეცი. აქამდე არაერთი კონკურსის მონაწილე ვყოფილვარ და ამ პროცესში ბევრი რამ ვისწავლე. სწორედ ასე ვფიქრობდი ამჯერადაც – ,,მასწავლებლის ეროვნული ჯილდოს” კონკურსში ჩართვა იმიტომ არ გადამიწყვეტია, რომ თავს საუკეთესო მასწავლებლად მივიჩნევდი, მოვისურვე, მონაწილეობაც გამოცდილებად მექცია და შესარჩევი კრიტერიუმების მიხედვით შემეფასებინა საკუთარი პრაქტიკა.

მე მაქვს ჩემი ხედვა, თუ როგორ ვასწავლი, მაგრამ მაინტერესებდა საგანმანათლებლო სფეროში მოღვაწე ექსპერტების, კომპეტენტური ადამიანების აზრი ჩემს საქმიანობაზე. წინასწარ ასე შევუთანხმდი საკუთარ თავს – მშვიდად შევხვედროდი ნებისმიერ შედეგს – თუ ჩემი სააპლიკაციო ფორმით დაინტერესდებოდნენ, ე. ი. სწორ გზას ვადგავარ, თუ არა – ჯერ კიდევ ბევრი მაქვს სამუშაო, ორივე შემთხვევას მოტივაციის ასამაღლებლად გამოვიყენებდი – ასეთი იყო ჩემი მაშინდელი განწყობა. განსაკუთრებულად მინდა აღვნიშნო – კონკურსის წესი ასეთია,  უნდა შეირჩეს წლის 10 საუკეთესო მასწავლებელი, შენდეგ 5 ფინალისტი და ბოლოს – 1 გამარჯვებული, მაგრამ ამგვარი მოცემულობა არანაირად არ აკნინებს ნებისმიერ სხვა კონკურსანტს და ეს თავიდანვე გააზრებული უნდა გვქონდეს.

,,მასწავლებლის ეროვნული ჯილდოს” საკონკურსო განაცხადის (https://www.tprize.ge/application/)  შევსებისას ბევრი რამ არის გასათვალისწინებელი. წლევანდელი ცვლილება ისაა, რომ შესაძლებელია ნომინირება, სკოლას აქვს უფლება, წარადგინოს მასწავლებელი/მასწავლებლები კონკურსში და ამის შემდეგ თავად პედაგოგმა უნდა შეავსოს  სააპლიკაციო ფორმა. ეს არის ერთ-ერთი გზა, დაინტერესებულ და მსურველ მასწავლებელს დამოუკიდებლადაც შეუძლია მონაწილეობის მიღება, მთავარია, იგი ასწავლიდეს საჯარო ან კერძო ზოგადსაგანმანათლებლო ავტორიზებულ სკოლაში.

ჩემი აზრით, ,,მასწავლებლის ეროვნული ჯილდოს” კონკურსანტობაც კი დიდი პასუხისმგებლობაა. მონაწილეს ბევრ საკითხზე უწევს ფიქრი. სწორედ ამიტომ გადავწყვიტე, გაგიზიაროთ ჩემი გამოცდილება. ბუნებრივია, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ აუცილებელია, ამ გეგმას მიჰყვეთ.

  • დიდი ყურადღება უნდა მივაქციოთ საკონკურსო ვადებს. სასურველია, სააპლიკაციო ფორმის შევსება დროულად დავიწყოთ და არ მივიყვანოთ ბოლო დღემდე (20 აპრილამდე).
  • მას შემდეგ, რაც კონკურსში მონაწილეობას გადავწყვეტთ, უნდა შევარჩიოთ რეკომენდატორები. გვჭირდება სამი სარეკომენდაციო წერილი. ჩემი აზრით, სასურველია, ისეთ ადამიანებს ვთხოვოთ ჩვენ შესახებ და ჩვენს საქმიანობაზე საუბარი, რომლებიც სხვადასხვა კუთხიდან გვიცნობენ. არ დაგვავიწყდეს ის, რომ სარეკომენდაციო წერილი აუცილებლად ხელმოწერილი უნდა იყოს.
  • საკონკურსო განაცხადს უნდა დავურთოთ სხვადასხვა ინფორმაცია, ამასთანავე, ბოლო 6 თვის განმავლობაში გადაღებული 2 ფოტოსურათი – ერთი ფორმალური (საპასპორტო) და მეორე – ბუნებრივი. აჯობებს, თადარიგი დავიჭიროთ და სურათებიც წინასწარვე გვქონდეს მზად.
  • ზემოთ ჩამოთვლილი საკითხების მოწესრიგების შემდეგ კიდევ ერთხელ ყურადღებით გავეცნოთ კონკურსის შერჩევის კრიტერიუმებს:
  1. მოსწავლეების სწავლის შედეგების დინამიკა (გაუმჯობესება);
  2. სწავლების ინოვაციური და ეფექტური მიდგომების გამოყენება;
  3. ზოგადსაკაცობრიო მოქალაქეობრივი ღირებულებებისა და პრინციპების სწავლება;
  4. საზოგადოებრივი აღიარება და სამოქალაქო აქტივობა;
  5. პროფესიული განვითარება და გამოცდილების გაზიარება.

დავფიქრდეთ და გავაანალიზოთ, რას გულისხმობს თითოეული და რამდენად შეესაბამება ჩვენი პრაქტიკა მოცემულ მიმართულებებს.

  • ამის შემდეგ დავიწყებთ ყველაზე მთავარს – საკონკურსო განაცხადის შევსებას.

კონკურსანტის შერჩევის პირველი და მეორე ეტაპი გულისხმობს:

ა) სააპლიკაციო ფორმების ტექნიკურ გადარჩევას (ამიტომაც ყურადღება უნდა  მივაქციოთ, ჩვენი განაცხადი იყოს ტექნიკურად გამართული);

ბ) ჟიურის წევრთა მიერ აპლიკაციების შეფასებას.

მოვახერხებთ თუ არა კონკურსის შემდეგ  ეტაპზე გადასვლას, დამოკიდებულია ჩვენს    საკონკურსო განაცხადზე, ამიტომაც მთავარია, რომ ტექსტი, რომელშიც აღვწერთ საკუთარ პრაქტიკას, ენობრივად გამართული, ლაკონიური და დასაბუთებული, აზრი კი ნათლად ჩამოყალიბებული იყოს.

  • სააპლიკაციო ფორმა შედგება 8 მთავარი ნაწილისაგან. ესენია:
  1. ჩემი მასწავლებლობის ისტორია;
  2. სწავლის შედეგების დინამიკა;
  3. ინოვაცია;
  4. ღირებულებებზე დაფუძნებული პრინციპების სწავლება;
  5. საზოგადოებრივი აღიარება და სამოქალაქო აქტივობა;
  6. პროფესიული განვითარება და გამოცდილების გაზიარება;
  7. სამომავლო გეგმები;
  8. დამატებითი ინფორმაცია;

თითოეული ველის შევსებისას გვახსოვდეს, რომ არ გადავაჭარბოთ 300 სიტყვას   (სისტემა არც მოგვცემს მეტის დაწერის საშუალებას). მხოლოდ მერვე – დამატებითი ინფორმაცია უნდა მოიცავდეს 150 ლექსიკურ ერთეულს.

ჩვენს განაცხადში უნდა იკითხებოდეს, რა გაგვიკეთებია და როგორ მოვახერხეთ ეს, ყველაზე მთავარი – შედეგად რა მოჰყოლია ჩვენს ქმედებას, ძალისხმევას. სააპლიკაციო ფორმაში ხაზგასმით არის აღნიშნული, რომ ის, რასაც დავწერთ, უნდა იყოს არგუმენტირებული და მტკიცებულებებზე დაფუძნებული.

ძალიან მნიშვნელოვანია, ვწეროთ გულწრფელად და შევინარჩუნოთ ინდივიდუალიზმი. ჩვენ განვსხვავდებით ერთმანეთისგან და სწორედ ამით ვართ საინტერესონი.

  • გასათვალისწინებელია ისიც, რომ ვიდრე ჟიურის წევრები წლის საუკეთესო მასწავლებელთა ათეულს გამოავლენენ, მაღალი ქულის მქონე აპლიკანტებს დასჭირდებათ ვიდეორგოლის მომზადება. მათ უნდა ისაუბრონ იმის შესახებ, თუ რატომ გადაწყვიტეს კონკურსში მონაწილეობა და რის გამო უნდა მოხვდნენ ათეულში.

 

მართალია, ძალიან საპასუხისმგებლოა ,,მასწავლებლის ეროვნული ჯილდოს” საკონკურსო განაცხადის შევსება, მაგრამ, ამავდროულად, ბევრ რამეზე გვაფიქრებს და ადეკვატურ თვითშეფასებაში გვეხმარება.

ჩემს შემთხვევაში მართლაც ასე მოხდა, სააპლიკაციო ფორმის შევსება რომ დავასრულე, ერთგვარად შევაჯამე კიდეც ჩემი პრაქტიკა, მივხვდი, რა გამიკეთებია, ისიც დავინახე, რამდენი რამ მქონდა სამომავლოდ განსახორციელებელი და გეგმებიც დავსახე.

შესაძლოა, დღეს ფიქრობთ, რომ არ ხართ  მზად ამ კონკურსისთვის, მაგრამ არც ის არის გამორიცხული, რომ შეავსოთ განაცხადი და საქართველოს საუკეთესო პედაგოგთა შორის აღმოჩნდეთ. ჩვენს საზოგადოებას ძალიან სჭირდება, გაიცნოს საინტერესო, წარმატებული მასწავლებლები, რომლებსაც უყვართ თავიანთი მოსწავლეები და პროფესია, მუდმივად ვითარდებიან, ცდილობენ, უკეთესობისკენ შეცვალონ გარემო.

ისლამოფობიის ირიბი გამოვლინება

0

მარტის მიწურულს რამდენიმე ქართულმა საინფორმაციო სააგენტომ ერთი და იმავე სათაურის მქონე სტატია გამოაქვეყნა. ჟურნალისტებმა საკმაოდ უცნაური და მოულოდნელი ამბის შესახებ უნისონში გვამცნეს. მათი მტკიცებით, თურმე გერმანიის ახალი შინაგან საქმეთა მინისტრი ოფიციალურად აცხადებდა, რომ ფედერაციულ რესპუბლიკაში ისლამისა და მუსლიმების ადგილი არ არის. შეგვიძლია ვივარაუდოთ, რომ პრესის წარმომადგენელთა ნაწილმა სტატიები ინგლისურენოვანი გამოცემებიდან თარგმნეს. ჩემს ვარაუდს ორი მოსაზრება ამყარებს. ყველა სტატიაში მინისტრის ფრაზა არაზუსტად იყო გადმოქართულებული. ამასთანავე, მინისტრი ჰორსტ ზეეჰოფერი (Horst Seehofer) სიიჰოფერად გახლდათ მოხსენიებული (ალბათ, ყველამ კარგად იცით, როგორ იკითხება ინგლისურად მიჯრით მიწყობილი ორი “e”), გერმანული ენის ელემენტარული ცოდნაც კი საკმარისია პოლიტიკოსის გვარის ნორმალურად წასაკითხად. ჩემთვის ყველაზე ტრაგიკული და სევდისმომგვრელი კი მაინც ის აღმოჩნდა, რომ ავტორიტეტულმა მიმომხილველებმა მთავარი პერსონაჟის გვარისა და მისი გამონათქვამის დამახინჯება არ იკმარეს. არცერთ სტატიაში მინისტრის განცხადების კონტექსტის ანალიზის მცდელობაც კი არ იკვეთებოდა.

შევეცდები, რომ მოკლედ გაგარკვიოთ საქმეში და დაგისაბუთოთ, თუ რატომ არის ეს ერთი შეხედვით ჩვეულებრივი ამბავი განსაკუთრებით მნიშვნელოვანი სამოქალაქო და სასკოლო საზოგადოებისთვის.

ოფიციალური მონაცემებით გერმანიაში 4,4 მილიონიდან 4,7 მილიონამდე მუსლიმი ცხოვრობს. რიგითი მოქალაქეების შეფასებით მათი რაოდენობა გაცილებით მეტია. ქუჩის გამოკითხვების დროს რესპონდენტები ხშირად აცხადებენ, რომ რელიგიური უმცირესობის წარმომადგენელთა რაოდენობა სინამდვილეში 15 მილიონზე მეტია. მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ თურქი და სხვა აღმოსავლელი მიგრანტები გერმანელებმა სიხარულით მიიღეს. მათ ნაციზმის მოუნანიებელი ცოდვის გამოსასყიდად პირველი ნაბიჯები ნებისმიერ შემთხვევაში მაინც უნდა გადაედგათ. ამასთანავე, ორი საერთაშორისო შეიარაღებული დაპირისპირებისა და ქვეყნის შუაზე გახლეჩვის შემდეგ ევროპის ცენტრალურ სახელმწიფოს შრომითი რესურსების მწვავე დეფიციტიც ჰქონდა. ოცდამეერთე საუკუნის დაწყებამდე მუსლიმების საწინააღმდეგო განწყობები საზოგადოებაში საკმაოდ სუსტი გახლდათ. ტერორიზმის საფრთხის განუხრელმა ზრდამ, ეკონომიკური კრიზისის შედეგად სამუშაო ადგილების დაკარგვის შესაძლებლობის გაასკეცებამ, სირიაში, ლიბიასა და იემენში მიმდინარე ომების შედეგად მიგრანტთა ახალი ტალღების წარმოშობამ მოქალაქეებში მულტიკულტურალიზმისა და ისლამისადმი ახალი შიში გააღვივა. როგორც სჩანს, ეშინია ჰორსტ ზეეჰოფერსაც, შინაგან საქმეთა მინისტრს, რომელიც ქვეყნის ყველაზე კონსერვატიულ და კათოლიკურ მიწას, ბაიერნსა და ყველაზე კონსერვატიულ და კათოლიკურ პარტიას, ქრისტიან-სოციალურ კავშირს წარმოადგენს. საქმე იქამდეც მივიდა, რომ სამთავრობო კოალიციის ჩამოყალიბებისას მან მოითხოვა, რომ მისი სამინისტროს სახელწოდებაში სიტყვა „სამშობლოც“ ჩაეკვეხებინათ. მიგრაციის კონტროლი და ადგილობრივი თვითმმართველობის ერთეულების დაუდგენელი მიზნებისთვის, დაუდგენელი საშუალებებით გაძლიერება, მისი აზრით, სამშობლოს დაცვის უმთავრეს, უპირველეს კომპეტენციებად შეგვიძლია მივიჩნიოთ.

მიუხედავად ყველაფრისა, სამშობლოს მინისტრს ნამდვილად არ უთქვამს, რომ გერმანიაში ისლამის ადგილი არ არის. მან გამოცემა „ბილდისთვის“ (ეს ის გაზეთია, რომელსაც მეოცე საუკუნის გერმანული ლიტერატურის კლასიკოსმა ჰაინრიჰ ბიოლმა მისი შედევრი „კატარინა ბლუმი“ მიუძღვნა და მედიის აღნიშნული საშუალება ადამიანების ტრაგიკულ აღსასრულში დაადანაშაულა) მიცემულ ინტერვიუში თქვა: „ისლამი გერმანიის ნაწილი არ არის, გერმანია ქრისტიანობით, ქრისტიანული კულტურით არის აღბეჭდილი … ჩვენთან მცხოვრები მუსლიმები კი თავისთავად მიეკუთვნებიან გერმანიას, გერმანულ საზოგადოებას“. მაშასადამე, მინისტრის გაცხადებული ამოცანა ქვეყანაში ლეგალურად მცხოვრები მუსლიმების გაყრა და გასახლება კი არ გახლდათ, მან პოლიტიკური მიზნებისთვის, ოპონენტებისა და პარტნიორებისგან გამიჯვნის განზრახვით ხაზი გაუსვა გერმანიის ისტორიაში ქრისტიანობისა თუ ქრისტიანული კულტურის ობიექტურ უპირატესობას. თუმცა, ყველაზე მთავარი მაინც მინისტრის განცხადებაზე რეაქცია გახლავთ. გერმანიის სამი უკანასკნელი პრეზიდენტი (ევროკავშირის ლიდერ ქვეყანაში პრეზიდენტების ყველაზე მნიშვნელოვანი ფუნქცია, ალბათ, პოლიტიკური კულტურის მთავარი და უნივერსალური ღირებულებების წარმოჩენაა) ყოველგვარი წიაღსვლების გარეშე ამტკიცებს, რომ მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ ისლამი გერმანიის ნაწილად იქცა, ისლამი გერმანიის აწმყოსა და მომავალ მიეკუთვნება. შს მინისტრის განცხადებას დაუყოვნებლივ და კატეგორიულად შეეწინააღმდეგა მეოთხეჯერ არჩეული კაცლერი ანგელა მერკელი. 2006 წლიდან ისლამისა და გერმანული სამყაროს, საზოგადოების ურთიერთკავშირისა და ურთიერთდამოკიდებულების იდეებს იცავს ქვეყნის ერთ-ერთი ყველაზე სტაჟიანი პოლიტიკოსი და ბუნდესტაგის პრეზიდენტი, ვოლფგანგ შოიბლე. ზეეჰოფერი თავისი გამონათქვამის გამო გააკრიტიკეს ბუნდესტაგში წარმოდგენილი შვიდი პარტიიდან ექვსის წარმომადგენლებმა და ა.შ. სამწუხაროდ, პრესამ შს მინისტრის განცხადების საპასუხოდ გადადგმული ნაბიჯების შესახებ ქართველ მკითხველს არაფერი მოუყვა.

რატომ არის საშიში ამგვარი ცნობების დამახინჯებულად და არაპროფესიონალურად  გადმოცემა?

. საქართველოში ჩატარებული ყველა გამოკითხვა ადასტურებს, რომ ჩვენს ქვეყანაში ევროპაცენტრისტული განწყობები დომინირებს. ადამიანები (მათ შორის მეც) არგუმენტების ჩამოყალიბებას ევროპული და დასავლური პრეცენდენტების მოხმობით იწყებენ. კავკასიაში უამრავი მუსლიმი ცხოვრობს. მათ ნაწილს ყოველდღიური შევიწროვების პირობებში უწევს საქმიანობა. მაგალითად, პანკისის ხეობის მკვიდრ მოსახლეობას, ქისტებს ხშირად აიგივებენ ტერორისტებთან. ბევრი ჩვენი თანამოქალაქე ქისტებსა და აჭარელთა ნაწილს უაპელაციოდ მოიხსენიებს მტრებად და მოღალატეებად. ერთ-ერთ მათგანს დისკუსიისას უკვე წამოცდა: „ხომ ხედავთ, ევროპა როგორ ექცევა ტერორისტებს, ჩვენც ანალოგიურად, ზეეჰოფერის მსგავსად უნდა მოვიქცეთ“. ისლამოფობიისა და ისლამის ტერორიზმთან გაიგივების მსურველებს ევროპელი მინისტრების გაყალბებული მოსაზრებებით თავის მოწონების საშუალება არ უნდა მივცეთ.

ალბათ, ძალიან საინტერესო და სასარგებლო იქნებოდა, თუ სამოქალაქო განათლების გაკვეთილებზე ჩვენს მოსწავლეებს დავუსვამდით კითხვას: რას წარმოადგენს ისლამი საქართველოსთვის?

 

სწავლება ქმედებით, ანუ როგორ უნდა გახდე ლადო მასწავლებელი   

0

ლანჩხუთის მუნიციპალიტეტის სოფელ ჩიბათში 2017 წლის მასწავლებლის ეროვნული ჯილდოს მფლობელი, ლადო აფხაზავა ცხოვრობს. მის სკოლას ორიოდე საათით ვსტუმრობთ. დერეფნები და საკლასო ოთახები ნათელი და მოწესრიგებულია. ლადო მასწავლებელი ჯერ პირველ სართულს გვათვალიერებინებს და თან მოსწავლეთა მიერ განხორციელებული პროექტების შესახებ გვიყვება. შემდეგ მეორე სართულზე ავდივართ. აქ გველიან ბავშვები და აქ უნდა გაიმართოს ლადო მასწავლებლის პრეზენტაციაც.

ლადო აფხაზავა თავდაპირველად რელიგიიის ისტორიას ასწავლიდა, შემდეგ სამოქალაქო განათლების საათები აიღო და ამ საგნის გარეშე დღეს უკვე რთულად წარმოუდგენია საკუთარი თავი. პროგრამა „მომავლის თაობა“ ლადო მასწავლებელს პროფესიული შესაძლებლობების განავითარებაში დაეხმარა. პროგრამის საქმიანობის ნაწილი სამოქალაქო პედაგოგთა შესაძლებლობების ხელშეწყობაა – მრავალფეროვანი ტრენინგებით, მრგვალი მაგიდებით, სამოდელო გაკვეთილებისა და გაზიარების ჯგუფების შეხვედრების გზით.

სულ ტრენინგკურსი „დემოკრა ტიული მოქალაქეობის სწავლება“ 700-მდე პედაგოგმა გაიარა. კვლევამ აჩვენა, რომ აქედან დაახლოებით 80%-მა ტრენინგზე მიღებული ცოდნა კლასში გამოიყენა. ასეთია ლადო მასწავლებელიც.

ის მართლაც განსაკუთრებულია – მის დამოკიდებულებას მოსწავლეებისადმი მომენტალურად გრძნობ. ის არავის უყურებს ზევიდან. არ ცდილობს მასწავლებლებისთვის ასე ნაჩვევი აკადემიური ლექსიკის შენარჩუნებას. ლადო აფხაზავა ისეთია, როგორიც არის – უშუალო, ენერგიული, პოზიტიური, კრეატიული და მეგობრული. ასეთი ადამიანები იოლად გენერირებენ ახალ იდეებს, მათი ხორცშესხმისთვის კი არ საჭიროებენ ფანტასტიკურ რესურსს. მაგალითად, იმისათვის, რომ სავარჯიშო ჩაეტარებინა, ჩვენს თვალწინ ჩვეულებრივი კარტოფილი და კომბოსტო, რომელშიც ფერადსტიკერრებიანი ხელნაკეთი დროშები „გადანერგა“ და დამხმარე თვალსაჩინოებად აქცია.

ლადო აფხაზავა აქამდე მხოლოდ სატელევიზო სიუჟეტებში რომ გვენახა, ის მასწავლებელი აღმოჩნდა, ვისაც სკოლის შენობაში თუ მის გარეთ გუნდურად დაჰყვებიან ბავშვები, ვინც გაკვეთილების ჩატარებას მშვენივრად ახერხებს სკოლის ეზოშიც. ბავშვებთან ურთიერთობა მისი სტიქიაა – მინდობითი ოჯახების პროგრამის ფარგლებში ის რვა მოზარდსაც ზრდის.

ზოგიერთ სკოლაში მასწავლებლები დღესაც ვერ იაზრებენ სამოქალაქო განათლების მნიშვნელობას. არადა, ამ საგანს ქართულ სკოლებში უკვე მრავალწლიანი ისტორია აქვს და, რაც მთავარია, ის პირდაპირი კავშირი სამოქალაქო ცნობიერებასთან. ეს არის საგანი, რომელიც ასწავლის იმას, რის დეფიციტსაც განვიცდით – აქტიურ მოქალაქეობასა და საზოგადოებაზე ზრუნვას (პროგრამა „მომავლის თაობის“ ერთ-ერთი მიმართულება საზოგადოებრივ საქმიანობაში მონაწილეობა და ადვოკატირებაა).

სოფელ ჩიბათის სკოლის პედაგოგის, ლადო მასწავლებლის შრომისუნარიანობა, სიხალისე და პროფესიული მონდომება საუკეთესო მაგალითია იმისა, თუ როგორი უნდა იყოს მასწავლებელი და როგორ უნდა ასწავლიდეს ტავის საგანს. ლადო მასწავლებელს მიაჩნია, რომ სამოქალაქო განათლება არის ის, რაც ავითარებს არა მხოლოდ მოსწავლეებს, ცვლის მათ ხედვას და სძენს ახალ უნარებს, არამედ ავითარებს სკოლასაც, აუმჯობესებს პედაგოგებისა და მშობლების თანამშრომლობის პროცესს. მეტიც, მოსწავლეთა მიერ განხორციელებული პროექტები შეიძლება სასარგებლო იყოს სოფლის თემისთვის ან ქალაქის მასშტაბით.

განათლების სპეციალისტთა შეფასებით, ბოლო პერიოდში სამოქალაქო განათლების მიმართ ინტერესმა იმატა და ალბათ ეს პროგრამა „მომავალი თაობის“ (USAID ფინანსური მხარადაჭერით) განმახორციელებელი ორგანიზაციისა PH Internationa-ის ჭეშმარიტი დამსახურებაცაა, რომელმაც ბოლო სამი წლის განმავლობაში საქართველოს 480 საჯარო სკოლა მოიცვა, ამ წლიდან კი დამატებით 230 სკოლას გაუწევს დახმარებას, გააუმჯობესებს სამოქალაქო განათლების სწავლების ხარისხს და მოსწავლეების მიერ მიღებული ცოდნის პრაქტიკაში გამოყენებას.

ეს პროგრამა განათლების სამინისტროს მხარდაჭერით ხორციელდება. სამინისტროს წარმომადგენლისა და სამოქალაქო განათლების ექსპერტ შალვა მეკრავიშვილის შეფასებით, სამოქალაქო კომპეტენციების განვითარება თანამედროვე სკოლასა და მოსწავლეებში აუცილებელია. უახლოეს მომავალში სკოლებში აქტიური მოქალაქის აღზრდა და ჩამოყალიბება უფრო ადრეული ასაკიდან მოხდება – საგნის სწავლება დაწყებითი საფეხურიდან გაძლიერდება. მე-III-IV კლასებში შევა ახალი საგანი „მე და საზოგადოება“ – ისტორიის, გეოგრაფიისა და სამოქალაქო განათლების ინტეგრირებული კურსი, სადაც სამოქალაქო განათლების ნაწილი წამყვანი იქნება. საგნის პილოტირება საქართველოს მასშტაბით 15 სკოლაში უკვე დაიგეგმა.

შალვა მეკრაშვილის აღნიშნავს, რომ სამოქალაქო განათლებაში, გარდა იმისა, რომ ეს საგანი მეორეხარისხოვნად აღიქმება, სხვა პრობლემებიც არსებობს: საგნის პედაგოგთა დეფიციტი, დაბალი მოტივაცია და ზოგჯერ დაბალი კვალიფიკაციაც. აგრეთვე, არ გაგვაჩნია სამოქალაქო განათლების ფაკულტეტი (სკოლაში ამ საგანს ხშირად ისტორიის მასწავლებლები ითავსებენ).

პროგრამა „მომავლის თაობას“ გურიის რეგიონში 7 პარტნიორი სკოლა ახორციელებს.

ლადო აფხაზავას სკოლაში შექმნილია სამოქალაქო კლუბი, რომელმაც სკოლის სივრცე ნოვატორული იდეების ეპიცენტრი გახადა. ასეთი კლუბები სხვა სკოლებშიც იხსნება.  საკლასო პროექტების მეშვეობით, კლუბი მოსწავლეებისთვის აქტუალურ პრობლემებზე საპასუხო ინიციატივებს ახორციელებს, ასეთი შეიძლება იყოს სკოლის სივრცეში ძალადობის შემცირება, ცხოვრების ჯანსაღი წესის დანერგვა, ეკოლოგიაზე ზრუნვა და სხვ. პროექტის თემებს მოსწავლეები არჩევენ.

იმისათვის, რომ სამოქალაქო განათლებაში ჩართულ მასწავლებლებს მოტივაცია გაეზარდოს, სხვადასხვა კონკურსების ფარგლებში ჩატარდება კონკურსები, დაჯილოვებები. რაც შეეხება კლუბებს, გამართული მუშაობისთვაის პროგრამის ფარგლებში შექმნილია სასწავლო მასალა „საკლასო სამოქალაქო კლუბის სახელმძღვანელო“ და „ინსტრუქციები სასკოლო სამოქალაქო კლუბის მუშაობისთვის“. სპეციალური ბარათების კრებული გამოცემულია ქართულ, სომხურ და აზერბაიჯანულ ენებზე.

შარშან საუკეთესო მასწავლებლის ტიტული ლადო მასწავლებელს ერგო, თუმცა, როგორც თვითონ ამბობს, ეს არ ყოფილა მისი მიზანი. მას უბრალოდ სურდა მის მოსწავლეებს ხარისხიანად ესწავლათ, შეძლებოდათ ცოდნის პრაქტიკაში გამოყენება. ბავშვებთან ურთიერთობის დროს ის თვითონ იყენებს ინოვაციურ და განსხვავებულ მიდგომებს, უვითარებს მოზარდებს იმ საკვანძო უნარებს, რომლებიც სწრაფცვალებად ზრდასრულ სამყაროში გამოადგებათ. ლადო მასწავლებელი პროექტებით რთავს მოსწავლეებს საზოგადოებრივ ცხოვრებაში, აგრძნობინებს პასუხისმგებლობას საზოგადოებისა და ერთმანეთის წინაშე.

ჩიბათის საჯარო სკოლაში 168 მოსწავლე სწავლობს. სკოლას ახალგაზრდა დირექტორი ჰყავს, რომელიც ცდილობს აიტაცოს მოსწავლეთა მიერ ინიცირებული საინტერესო იდეები. იდეების ნაკლებობას კი ბავსვები ნამდვილად არ უჩივიან.

ლადო მასწავლებელი სლაიდების დახმარებით გატაცებით გვიყვება, თუ როგორ იღებენ მოზარდები ცოდნას პროექტული სწავლების გამოყენებით. მისი პრეზენტაცია თითქმის საათი გრძელდება. ლადო მასწავლებელი წარმოგვიდგენს სკოლისა და საზოგადოების საკეთილდღეოდ განხორციელებული პროექტების წყებას. დეტალურად გვიყვება, თუ როგორ ისწავლეს მისმა მოსწავლეებმა პროექტის წერა და ადგილობრივი თვითმართევლობისა და გამგეობის ჩართულობით, გააკეთეს რკინის დამცავი ბარიერი იმისათვის, რომ სოფლის მცხოვრებლები ხევში არ გადავარდნილიყვნენ.

პროექტი „დიდი პრობლემები პატარა ხარჯებით“ კი იმით დასრულდა, რომ ადგილობრივმა თვითმართველობამ სოფლის ცენტრში მდინარეზე გადასასვლელი ხიდი მოაწესრიგა. პროექტის ინიციატორი X კლასის მოსწავლე მირიან სულაბერიძე და მისი მეგობრები იყვნენ.

სათემო პროექტის წარმატებით განხორციელებისთვის ლადო მასწავლებელი თავის მოსწავლეებს ასწავლის როგორ უნდა დაისახონ მიზანი და მიაღწიონ მას. მისი თქმით, ბავშვები საკრებულოს სხდომებსაც კი ესწრებოდნენ, უფროსებთან ერთად განიხილავდნენ სხვადასხვა ინიციატივებს.

ლადო მასწავლებლის ხელმძღვანელობით სოფლის მოსახლეობამ, რომელსაც ყოველ დღე  უწევდა ცენტრალური მაგისტრალის გადაკვეთა პირუტყვის საძოვრებზე გასარეკად და რომელიც მუდმივად იყო ავტოავარიების რისკის ქვეშ, „ზებრა“ გადასასვლელები მიიღო. ეს პრობლემა X კლასის მოსწავლე იზა მიქაძის და მისი კლასელების აქტიურობით გადაიჭრა.

ჩიბათის სკოლაში არსებული რეიტინგული სისტემის ფარგლებში პრობლემის აღმოჩენა 100 ქულით ფასდება, მოგვარება კი – 350 ქულით. ქულების ცხრილი პირველ სართულზეა გაკრული და ყველა მოსწავლეს შეუძლია თავისი და სხვისი შრომის შეჯამება.

სკოლაში განხორციელებული პროექტი უამრავია. აი, ბავშვებმა მდინარე ნარჩენებით დაბინძურებას გადაარჩინეს და მათი ადვოკატირების შედეგად სოფელში ურნები დაიდგა. აი, მათ სოფელ-სოფელ იარეს, დაკალმების უძველესი მეთოდებს იკვლიეს, ჩარგეს ქოთნებში  სხვადასხვა ჯიშის მცენარეები, დააწერეს საკუტარი სახელები – თავიანთი, მშობლებიის და მასწავლებლის და სათითაოდ მეურვეობდნენ. მშობლებიც იძულებულები გახდნენ ევლოთ სკოლაში და მოეარათ მცენარეებისთვის. ახლახან კი სოფლის გამგეობამ მიაწოდა მასალა და ერთობლივი ძალებით სკოლის ეზოში სათბური გააკეთეს, მისი აღჭურვა ჯერ არ დაწყებულა, თუმცა ამის თანხა უკვე მოპოვებულია.

ჩიბათის საჯარო სკოლას სოცქსელებში თავისი გვერდი აქვს, სადაც ყველა აქტივობა იტვირთება. სხვათა შორის, მას 2 ათასზე მეტი მომწონებელი ჰყავს! მოზარდებს სჯერათ, რომ აქტიური მოქალაქეობა „გადამდებია“ და ყველას შეუძლია შეცვალოს რაიმე თავის ირგვლივ. საკუთარ გამოცდილებას ისინი უკვე ახლომდებარე სკოლებშიც აზიარებენ.

„თუ გაკვეთილი ისწავლე, სულაც არ არის საჭირო მასწავლებლის წინაშე მოყვე და ქება დაიმსახურო. ჩიბათის მე-9 და მე-10 კლასის მოსწავლეებს აქვთ საშუალება შექმნან პატარებისთვის ტრენინგ-მოდული და მათვის გასაგებ ენაზე აუხსნან, თუ რა ისწავლეს თვითონ და რატომ არის ამ თემის ცოდნა მათთვის აუცილებელი. დღეს მე-10 კლასელმა თეონა ფუტკარაძემ და დავით პატარაიმ მე-6 კლასელ პატარებს კონფლიქტის თემაზე სახალისო და საინტერესო გაკვეთილი ჩაუტარეს, მოახერხეს კლასის ჩართვა საგაკვეთილო პროცესში, დებატებსა და სახალისო აქტივობებში,“ – ვკითხულობთ ჩიბათის სკოლის „ფეისბუქზე“.

პროგრამა „მომავლის თაობის“ დირექტორი მარინა უშვერიძე ამბობს, რომ ბავშვებმა სამოქალაქო განათლების გაკვეთილზე მხოლოდ თეორიული ცოდნა კი არ უნდა დააგროვონ მოქალაქის უფლება-მოვალეობებისა და სახელმწიფო მოწყობის შესახებ, არამედ პრაქტიკაშიც გამოიყენონ.

„ჩვენ ვუწყობთ ხელს მოსწავლეებს ჩამოყალიბდნენ კარგ მოქალაქეებად. ეს არის ისეთი უნარ-ჩვევები, რომლებსაც ვერ შეიძენენ დიდობაში, ისინი ბავშვობიდან უნდა ჩამოყალიბდეს: სხვაზე ზრუნვა, საერთო სარგებელზე ფიქრი და ბევრი სხვა რამ. პროგრამის ხიბლი არის პრაქტიკული სწავლება, სწავლება ქმედებით.  ეს არის საგანი ინდივიდის როლზე საზოგადოებაში,“ – აზუსტებს ქალბატონი მარინა.

ასევე, მისი თქმით, ინფორმაცია მცირე გრანტებზე სამოქალაქო ინიციატივების მხარდაჭერისთვის მასწავლებლებს შეუძლიათ ნახონ ინტერნეტ გვერდზე www.initiatives.ge, ელექტრონული რესურსების და სხვა საჭირო ინფორმაცია პედაგოგების, სკოლის ადმინისტრაციის, მოსწავლეებისა და მშობლებისთვის სამოქალაქო განათლების შესახებ კი პორტალზე www.civics.ge. პროგრამის ერთ-ერთი საუკეთესო შედეგი სამოქალაქო განათლების პედაგოგთა ფორუმიცაა, რომელსაც დღეს ათასზე მეტი წევრი ჰყავს.

ვიდრე ჩიბათის სკოლის მეცხრეკლასელები იმაზე ფიქრობენ, თუ როგორ მოაგვარონ სოფელში წვიმით დაზიანებული შიდა გზები, ლადო აფხაზავა მსოფლიოს საუკეთესო მასწავლებლის კონკურსზე საქართველოს სახელით წარსდგა. მომავალი წლის მასწავლებლის ეროვნულ ჯილდო კი სხვა პედაგოგს ელის.

 

რჩევები მშობლებისთვის და შვილებისთვის

0

მშობლებს შვილებისთვის ყველაფერი საუკეთესო გვემეტება: გამოსადეგი სპეციალობა, პრესტიჟული სამსახური, მყარი ოჯახი. ჩვენ თავს უფლებას ვაძლევთ, განუწყვეტლივ რაღაც ვურჩიოთ ბავშვებს, მივცეთ მზა ინსტრუქციები, გავუზიაროთ პირადი გამოცდილება. თუმცა, მსგავსი რამ, ყოველთვის არ მუშაობს, რჩევებიც არცთუ გონივრული გვაქვს. სტენფორდში, თანაგრძნობისა და ალტრუიზმის ცენტრის დირექტორმა, ემა სტოპოლმა, მშობელთა ყველაზე საშიშ რეკომენდაციებს მოუყარა თავი  და გვირჩია შეგვეცვალა ისინი. ჩამონათვალი გამომცემლობა Psychology Today-ში გამოქვეყნდა.

 

იცხოვრე ახლა და ამ წამს!“ და არა დაფიქრდი მომავალზე!“

 

ადამიანი, რომელიც ყოველთვის ფიქრობს მომავალზე (მაგალითად, თუ როგორ უნდა მიიღოს კარგი ქულები და ჩაირიცხოს უნივერსიტეტში), დიდ სტრესს განიცდის. თუ ის  გამუდმებით სტრესშია, ეს უარყოფითად აისახება მის ჯანმრთელობასა და ინტელექტუალურ შესაძლებლობებზე (ირღვევა ყურადღებისა და მეხსიერების ფუნქციები). გამოდის რომ, ზედმეტი კონცენტრირება მომავალზე აუარესებს ჩვენივე შრომისუნარიანობას.

 

ბავშვები, რომლებსაც რეალური ცხოვრებით ცხოვრება ასწავლეს, უფრო მეტად გრძნობენ თავს ბედნიერად. ბედნიერი ადამიანები კი გაცილებით სწრაფად სწავლობენ, ითვისებენ და დასახულ მიზნებს აღწევენ. პოზიტიური ემოციების ხშირი განცდა გვიცავს სტრესისგან, გვიიოლებს პრობლემების გადაჭრას, არ გვაყრევინებს ფარ-ხმალს.

 

ცხადია, ბავშვებმა უნდა იცოდნენ მიზნის დასახვა და მათი მიღწევა, მაგრამ გამუდმებით იმის შეხსენება, რომელი პუნქტი რის მერე აქვთ შესასრულებელი, უარეს შედეგს გვაძლევს. უმჯობესია, დავეხმაროთ ბავშვებს მიზნის მიღწევაში.

 

„დასვენება მნიშვნელოვანია! წავიდეთ კინოში“ და არა „ყველა იღლება! თუ გინდა, რომ  გქონდეს მეტი, მეტი იმუშავე“

 

სკოლის ასაკში ბავშვები ბევრს განიცდიან. ისინი ნერვიულობენ ნიშნებზე, არიან მშობლების მუდმივი დაკვირვებისა და გარკვეულწილად ზეწოლის ქვეშ. ასეთი სახის სტრესი სუიციდის მიზეზიც ხდება.

 

მოზარდებზე აირეკლება უფროსების ცხოვრება: ბავშვები იწყებენ ფიქრს, რომ სტრესი წარმატებული ცხოვრების განუყოფელი ნაწილია. ყოველდღიურად ჩვენ ძალიან ბევრს ვმუშაობთ, ბოლომდე ვიტვირთავთ თავს. ღამით კი ისეთი აღგზნებული ვართ, რომ დაძაბულობის მოსახსნელად ალკოჰოლს, საძილე და დამამშვიდებელ აბებს ვიღებთ. ეს ბავშვებისთვის ცუდი მაგალითია.

 

ბავშვებს უნდა ვასწავლოთ არა სტრესულ გარემოში ცხოვრება, არამედ სტრესთან გამკლავება და მისი თავიდან აცილება. რა თქმა უნდა, ბოლომდე ვერ შევცვლით ჩვენი ცხოვრების პირობებს, ვერც სამუშაო მოთხოვნებს, მაგრამ შეგვიძლია ვისწავლოთ, როგორ უნდა გავუმკლავდეთ სტრესულ ზეწოლას. ბავშვებს უნდა შეეძლოთ პარასიმპათიკური ნერვული სისტემის გადაყვანა რეჟიმზე „დაისვენე და გადახარშე“ (და არა „ებრძოლე ან გაიქეცი“).

 

„სიზარმაცე სამარცხვინო არ არის“ და არა „არ დაჯდე უსაქმოდ”

 

რატომღაც დადებით, მკვეთრად გამოხატულ ემოციებს უფრო ვაღიარებთ, ვიდრე თავშეკავებასა და სიმშვიდეს. გამუდმებით რაღაცის კეთება, რათა გარდავქმნათ ჩვენი და ჩვენი შვილების ცხოვრება, იქცევა ხოლმე დამქანცველ მარათონად. ჩვენი შვილების თავისუფალი დრო ბოლომდეა გახარჯული კლასგარეშე აქტივობებით, ნათესავებთან სტუმრიანობით. ბავშვებს საკუთარ ჭკუაზე დასვენების დრო არ რჩებათ.

 

არადა, ბრწყინვალე იდეები უფრო მაშინ იბადება, როდესაც ჩვენი ყურადღება ნაკლებად კონცენტრირებულია. გენიალური აზრები მარტივი საქმიანობის დროს მოგვდის – ჭურჭლის რეცხვის ან აბაზანის მიღების დროს.

 

მიეცით ბავშვებს საკუთარ თავთან დარჩენის შესაძლებლობა. დაე, თვითონ გადაწყვიტონ რით სურთ/არ სურთ დაკავდნენ. ბავშვები ნებისმიერ სიტუაციაში გამონახავენ თამაშის შანსს: ექიმთან ვიზიტის დროს ან სკოლიდან მომავალ გზაზე. ბავშვებს უნდა ჰქონდეთ წიგნის კითხვის, ძაღლის გასეირნების და თოვლში კოტრიალის დრო. ეს ხელს შეუწყობს მშვიდად შეაფასონ ცხოვრებისეული მოვლენები.

 

ასწავლეთ ბავშვებს განმუხტვა.

 

რა თქმა უნდა, ბავშვებისთვის რთული ამოცანები და გადაჭრის გზებიც უნდა დავსახოთ, მაგრამ ნუ წავართმევთ დამოუკიდებლობას, საკუთარ თავთან დარჩენისა და ოცნების შესაძლებლობას. ბავშვებმა უნდა გაიგონ არა მხოლოდ დასახული მიზნების მიღწევა, არამედ ეს ცხოვრება თავისთავად არის უკვე ბედნიერება.

 

„თუ შეგეშალა, ნორმალურია“ და არა „იყავი საუკეთესო!“

 

მშობლები ხშირად აფასებენ შვილებს იმის მიხედვით, რა ეადვილებათ მათ ყველაზე მეტად.  ისინი თავად „აკერებენ“ იარლიყებს: მათი შვილი ნამდვილი მათემატიკოსია, მხატვარი, ბიოლოგი და სხვ. ეს მიდგომა ბავშვებს ჩარჩოში ამწყდევს. შედეგად უყალიბდებათ სხვა რაღაცის მცდელობის შიში. ვთქვათ, თუ ჩავჩიჩინებთ შვილს, რომ ის დაბადებიდან სპორტსმენია, მას ნაკლებად მოუნდება კომფორტის ზონიდან გასვლა და თეატრალურ სტუდიაში საკუთარი შესაძლებლობების გამოცდა. ასე იბადება ბავშვის სტრესი და შიში, რომ სპორტის გარდა, სხვა ვერაფერი გამოუვა.

 

ჩვენი ტვინი ისეა ამოწყობილი, რომ ახალ-ახალი რამ უნდა აითისოს. ვიდრე ადამიანი ახალგაზრდაა, საკუთარ შეცდომებზე სწავლა მისთვის ორმაგად სასარგებლოა. ამიტომ, იმის ნაცვლად, რომ ბავშვის ძლიერ მხარეებზე მუდმივად ხაზგასმით ვისაუბროთ, უნდა დავაჯეროთ ის, რომ ბევრ სფეროში შეუძლია წარმატების მიღწევა! უნდა განვუმარტოთ, რომ წარუმატებლობა დროებითია, აუცილებელია ცდა, თანაც არაერთხელ. ამგვარად „დაპროგრამირებულ“ ბავშვს არ შეეშინდება შეცდომების დაშვება და თუ რამე შეეშალა, დროებით წარუმატებლობად აღიქვამს.

„მიიღე შენი თავი ისეთი, როგორიც ხარ“ და არა „ეს კაბა შენს ფიგურას არ უხდება“

ხშირად გვჯერა, რომ კრიტიკა სასარგებლოა თვით სრულყოფისთვის, მაგრამ როდესაც მშობლები სულ აკრიტიკებენ შვილებს, ისინი ზედმეტად თვითკრიტიკული იზრდებიან.

კვლევები ცხადყოფს, რომ თვითკრიტიკა, ფაქტობრივად, თვითდაზიანების ტოლფასია. თვითკრტიკის გამო ჩვენ განსაკუთრებით ბევრ ყურადღებას ვუთმობთ იმაზე დარდს, რას ფიქრობენ ჩვენზე სხვები და ეს გვაიძულებს ვიყოთ ნაკლებად თავდაჯერებული. ჩვენ გვაშინებს წარუმატებლობა, რის გამოც ჩვენი სამუშაო შესაძლებლობები უარესდება: უფრო ხშირად ვიხევთ უკან და არასწორ გადაწყვეტილებებს ვიღებთ. თუ ძალიან თვითკრიტიკულნი ვართ, სირთულეების დროს უფრო დეპრესიულნი ვხდებით.

ეს არ ნიშნავს იმას, რომ ბავშვები საკუთარ თავზე შეყვარებული უნდა იყვნენ და მიიჩნევდნენ, რომ ყოველთვის და ყველაფერში მართლები არიან. უბრალოდ, ბავშვი ძალიან მტკივნეულად არ უნდა განიცდიდეს იმას, რომ მორცხვია, სრულია, ტანდაბალია ან ცუდად ესმის მათემატიკა.

„დაეხმარე სხვებს და არაფერს ელოდო სანაცვლოდ“ და არა „სამყარო სასტიკია – იფიქრე მხოლოდ საკუთარ თავზე“

მშობლებმა უნდა ასწავლონ ბავშვებს თანაგრძნობა. ბავშვმა მეგობრის პრობლემა საკუთარ პრობლემად უნდა მიიღოს.

ჩვენი სოციალური კავშირები ბავშვებთან დიდ გავლენას ახდენს ჩვენს ჯანმრთელობაზე, ბედნიერებაზე და სიცოცხლის ხანგრძლივობაზე. ჩვენი კეთილდღეობისთვის სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანია კარგი და მჭიდრო ურთიერთობები სხვა ადამიანებთან. ჩვენი ინტელექტუალური შესაძლებლობები და წარმატება პირდაპირ კავშირშია ჩვენს კეთილდღეობასთან.

ადამ გრანტის წიგნში „მოდი და აიღე“ არის ასეთი თეზისი: თუ მხოლოდ საკუთარ თავზე იფიქრებ და იზრუნებ, არ გამოიჩენ სხვების მიმართ თანაგრძნობას და მათთან მჭიდრო ურთიერთობას არ დაამყარებ, საბოლოოდ, ნაკლებად წარმატებული იქნები.

თავისი ბუნებით ბავშვი სავსეა თანაგრძნობითა და სიკეთით. თუმცა ჯიგ ტუენგე თავის წიგნში „თაობა „მე“ მიუთითებს, რომ თანამედროვე ახალგაზრდების უმეტესობა საკუთარ თავშია ჩაკეტილი. ამიტომ, მნიშვნელოვანია, მხარი დავუჭიროთ ბავშვების  ბუნებრივ სურვილებს – იზრუნონ სხვაზე.

ჩვენი სამყარო მართლაც მკაცრია, მაგრამ ჩვენ შეგვიძლია უკეთესი გავხადოთ. ასწავლეთ ბავშვებს ერთმანეთთან საერთო ენის გამონახვა და არა კონკურენცია მხოლოდ იმისათვის, რომ ქება დაიმსახურონ და თავდაჯერებული იყვნენ.

 

მოამზადა ირმა კახურაშვილმა

 

კახაბერი კახაბერად, ანუ რუსული ოკუპაცია

0

„ოქროს ჯაჭვი სჯობს თავისუფლებას’’ – ეს სიტყვები უინტერესო და უნიჭო კაცს როდი ეკუთვნის. მანამდე სხვა ფიქრებიც ტანჯავდა და შეთქმულებსაც გულშემატკივრობდა, მაგრამ ბოლოს ამ აზრამდე მივიდა. კითხვითი წინადადება სულ არსებობდა და იარსებებს კიდეც. აქაც და სხვაგანაც. აგერ, ამ დღეებშიც უთქვამთ ირიბად და არაერთხელ. იარსებოს. მთავარია, პასუხები გვქონდეს. უფრო დიდი და მტკიცე ვიდრე ხანდახან გვესმის. უფრო ღრმა და არაზერელე. ამ პასუხებმა უნდა იხსნან მომავალი ოთხოზორიები და ტატუნაშვილები. შენ და მე. ამ პასუხებმა უნდა შვას ნამდვილი დამოუკიდებლობა, დამოუკიდებლობამ კი თავისუფლება – ადამიანად ყოფნის უმაღლესი საფეხური. რადგან შინაური მღვდლისა არ იყოს, არც თანამედროვეს ექნება შენდობა – წარსულისკენ გავიხედოთ. იმ წარსულისკენ, რომელსაც თითქოს ყველა თანაბრად ვცემთ თაყვანს. მეცხრამეტე საუკუნე – იქ, სადაც იაკობ გოგებაშვილი ,,დედა–ენით’’, ივანე მაჩაბელი თარგმანებით და ნიკო ნიკოლაძე ტექნოლოგიების დამკვიდრებით ცდილობდა საქართველოს ხელახლა დაბადებას. ირიბი გზებით ომი განგებ ვახსენე, ამ ხალხს არც პირდაპირობა აკლდა – არც ამათ და არც სხვებს. აგერ სახელდახელო, მცირე კოლაჟი სახელმძღვანელოდ. იოლ და მკაცრ სახელმძღვანელოდ.
,,ქვეყნის დაარსებითგან მამულსა ჩვენსა აქვნდა თავისი საკუთარი მდგომარეობა, აქვნდა თვისნი სჯულნი, თვისი სარწმუნოება, თვისი ენა და თვისი ჩვეულება… ნუუკუე ჩვენ არა ვართ შვილნი მამა-პაპათა ჩვენთანი? ნუ-უკუე ჩვენ არა გვაქვს სიმხნე და ძალი ესოდენი, რაოდენიც ჩვენს მამათა ანუ სხვათა მსგავსთა კაცთა?! მაშ რაისთვის ვცოცხალვართ?!’’
სოლომონ დოდაშვილი

,,ვორონცოვს ჩემი ბევრი ორგულობა უთხრეს რუსეთისა – არც ტყუოდნენ’’
ალექსანდრე ორბელიანი

,,ესრეთ რას არგებს კაცსაც დიდება,
თუ მოაკლდება თავისუფლება?’’
ნიკოლოზ ბარათაშვილი

,,მას აქეთ, რაცა კურთხევა ღვთისა
მიეცა ტანჯულს ივერიის ერს,
რაც კარგი ექნას რუსისა შტიკსა –
ღმერთმა იმ რუსსვე ასკეცად მისცეს’’.
ილია ჭავჭავაძე (ლერმონტოვის მწირის თარგმანში აზრს ცვლის და ფაქტობრივად საკუთარ ლექსს გვთავაზობს. თავის დროზე შენიშნა აკაკი ბაქრაძემ).

,,დამეხსენი, ჩრდილოელო!
რა მაქვს შენთან საზიარო?
ნუ, ნუ ჰფიქრობ, ჩემო მწველო,
რომ მფლობელად აღგიარო.’’
აკაკი წერეთელი

,,იქ ვინ ნახა თავისუფლება, საცა მე ჩემს დედაენაზე ლაპარაკს მიშლიან: არც მასწავლიან, არც მაუბნებენ, არც მამღერებენ, არც მაგალობებენ?! რა გული უნდა მქონდეს მაშინ? რას უნდა ვგრძნობდეთ?! – სხვას არაფერს, გარდა ზიზღისა, მძულვარებისა. მოწამლულ-მოშხამულია ჩემი სიცოცხლე, ვგრძნობ მხოლოდ უსიამოვნებას, სიძულვილს და ვწყევლი იმ ძალებს, იმ მგლებს, რომელნიც ყველა ზემორე აღნიშნულ საქმეში ხელს მიშლიან, წინ მეღობებიან და ვუცდი მარჯვე შემთხვევას, შევმუსრო ისინი… როცა ეს დრო დგება და მეც მოქმედებას ვიწყებ ამ ძალთა შესამუსრავად, დასათრგუნად, მაშინვე იწყება ჩემი თავისუფალი ცხოვრება; აქ არის დასაწყისი თავისუფლებისა. და უკეთუ ვითმენ, ხმას არ ვიღებ, არაფერს ვამბობ, მაშინ ვარ მონა, არა მძულს ჩემი მჩაგვრელი ძალა; იქნება მძულს კიდეც, მაგრამ ამ მძულვარებას გულში ვმალავ; მაშინ ვარ ლაჩარი, უფრო საზიზღარი, ვიდრე მონაა. არა, მძულვარება როცა უკიდურესობამდეს მიდის, მაშინ ლაჩრული გრძნობა ისპობა, მაშინ ამბობს ადამიანი: ან მოვკვდები, ან ვძლევ ჩემს მტანჯველს’’.
ვაჟა–ფშაველა

 

ვიდეობლოგი

მასწავლებლის ბიბლიოთეკას ახალი წიგნი შეემატა- სტატიები განათლების საკითხებზე

ჟურნალ „მასწავლებლის“ თითოეული ნომრის მომზადებისას, ცხადია, ვფიქრობთ მასწავლებელზე და იმ საჭიროებებზე,რომელთა წინაშეც ის ახლა დგას. ვფიქრობთ მასწავლებელზე, რომელიც ჩვენგან დამოუკიდებლადაც ფიქრობს, როგორ მოემზადოს გაკვეთილისთვის, რა...