ხუთშაბათი, მაისი 1, 2025
1 მაისი, ხუთშაბათი, 2025

კოპერნიკის სამეცნიერო ცენტრი

0
ინტერაქტიული სამეცნიერო-სადემონსტრაციო ცენტრები გასული საუკუნის 70-იანი წლებიდან მრავალ ქვეყანაში შეიქმნა. ისინი ერთმანეთისგან განსხვავდება ზომით, ექსპონატებისა და დამთვალიერებელთა რაოდენობით, თუმცა მიზანი საერთო აქვს – ტექნოლოგიური რევოლუციების საუკუნეში მეცნიერების პოპულარიზაცია ახალგაზრდებს შორის.
პოლონეთის კოპერნიკის სამეცნიერო ცენტრი სულ ახლახან შეიქმნა და უმალვე იქცა ვარშავის ერთ-ერთ ყველაზე პოპულარულ ადგილად ოჯახითურთ უქმე დღის გასატარებლად და ტურისტების მისაზიდ სანახაობად.
მოკლე ისტორია

სახალისო მეცნიერების იდეით გასული საუკუნის 90-იანი წლებიდან არაერთი პოლონელი მკვლევარი იყო გატაცებული. მათ სურდათ, ახალგაზრდა თაობისთვის, განსაკუთრებით კი მოსწავლეებისთვის, თანამედროვე მეცნიერება მიმზიდველი კუთხით წარმოეჩინათ. მართლაც, დღეს მეცნიერების მიღწევებით გაჯერებულია ჩვენი ყოველდღიური ცხოვრება. ენთუზიასტი პოლონელი მეცნიერები აკეთებდნენ ინტერაქტიულ ექსპონატებს, მარტივი ცდების სადემონსტრაციო მოწყობილობებს და შემდეგ ასეთი მობილური გამოფენებით პოლონეთის სხვადასხვა ქალაქში დადიოდნენ. ზოგჯერ ექსპერიმენტულ გამოფენებს უშუალოდ სკოლებშიც მართავდნენ. ერთ სკოლაში გამოფენა სამი დღე გაგრძელდა და ამ ხნის განმავლობაში მეცნიერებმა არაერთი ცდა აჩვენეს ფიზიკაში, ქიმიასა თუ ბიოლოგიაში.
მეცნიერების პოპულარიზაციაში მნიშვნელოვანი როლი შეასრულეს სამეცნიერო ფესტივალმა და სამეცნიერო პიკნიკმაც, რომლებსაც ყოველწლიურად უწევდა ორგანიზებას პოლონეთის რადიო და რომლებშიც აქტიურად მონაწილეობდნენ სამეცნიერო დაწესებულებები. პოლონეთის რადიოში არსებობდა სამეცნიერო-პოპულარული გადაცემების განყოფილება, რომლის ხელმძღვანელიც ამჟამად კოპერნიკის ცენტრის დირექტორია.
ფიზიკის პროფესორების ლუკაშ ტურსკისა და მაგდალენა ფიკუსის ძალისხმევით დიდი და მუდმივი ექსპოზიციის მქონე სამეცნიერო ინტერაქტიული ცენტრის დაარსების იდეამ ქალაქ ვარშავის მერიამდე და პოლონეთის განათლების სამინისტრომდე მიაღწია. ვარშავის მაშინდელი მერის ლეხ კაჩინსკის მხარდაჭერით დაიწყო ცენტრის კონცეფციაზე მუშაობა. მსგავსი ცენტრები არსებობდა აშშ-ში, დიდ ბრიტანეთში, იტალიასა და სხვა ქვეყნებში. მათი გაცნობის შემდეგ გამოიკვეთა კოპერნიკის ცენტრის სტრუქტურაც. გამოიყო 40 ათასი კვ. მ ფართობის ტერიტორია ქალაქის ცენტრში და ბიუჯეტი. მშენებლობა 4 წელიწადი გაგრძელდა.
გამოფენა

ამჟამად კოპერნიკის ცენტრი თანამედროვე არქიტექტურულ სტილში შესრულებული შენობაა მდინარე ვისლის ნაპირას, ვარშავის უნივერსიტეტის ახლოს. ის მოიცავს პლანეტარიუმს, 4850 კვ. მ ძირითად საგამოფენო სივრცეს, ლაბორატორიებს, საკონფერენციო და სატრენინგო დარბაზებს.
დარბაზებში 450 ექსპონატია გამოფენილი. მათი უდიდესი ნაწილი ინტერაქტიულია, ანუ საშუალებას აძლევს მნახველს, თვითონ განახორციელოს ცდა, მოახდინოს დაკვირვება ან გაიაროს ტესტი.
კოპერნიკის ძირითადი პრინციპია, გააღვიძოს ადამიანში აღმომჩენი და სამყაროს მიმართ ცნობისმოყვარეობის გაძლიერების გზით მისი მეცნიერულად შეცნობაწაახალისოს.
ექსპონატების ნაწილი ორიგინალურია. მისი ავტორები ცენტრის თანამშრომლები ან ღია კონკურსში გამარჯვებული მეცნიერები არიან. ამის მაგალითია “სინათლის ზონა”, სადაც სინათლის შესახებ კანონზომიერების, ილუზიებისა და სინათლით ინფორმაციის გადაცემა-მიღების პრინციპების გაცნობაა შესაძლებელი.

ორიგინალურია “რობოტიკის თეატრი”. თეატრის პერსონაჟები რობოტები არიან, რომლებიც სტანისლავ ლემის მოკლე მოთხრობის ადაპტირებულ ვარიანტს გაითამაშებენ.
ზოგიერთი ექსპონატი განსაკუთრებული პოპულარობით სარგებლობს. მაგალითად, ცეცხლის ტორნადო, მიწისძვრის სიმულატორი, ლაზერის არფა (სურათი), ზაზუნას ბორბალი (სურათი), ასევე – ჩონჩხიანი ველოსიპედი (სურათი), რომლის პედლების ტრიალისას იქვე დამონტაჟებულ ეკრანზე მოჩანს მოძრავი ჩონჩხი შესაბამისი ძვლებითა და მყესებით.

ცენტრის ექსპოზიცია რამდენიმე თემატურ ზონად არის დაყოფილი. მათ შორისაა „სამყარო მოძრაობაში”, „ადამიანი და გარემო”, „სინათლის ზონა”, „ცივილიზაციის ფესვები”, „აღმომჩენთა თეატრი”, „რობოტიკის თეატრი”, ახალგაზრდებზე გათვლილი „რე-გენერაცია” და პატარებისთვის განკუთვნილი „ბზზზ”. აქვეა თანამედროვე სამგანზომილებიანი ჩვენების პროექტორით აღჭურვილი პლანეტარიუმიც.
ცენტრის შესასვლელში სამეცნიერო ხასიათის სათამაშოებისა და სუვენირების მაღაზიაა. აქ დამთვალიერებლებს შეუძლიათ შეიძინონ კონსტრუქტორები, სიმულატორები, მარტივი ცდების ნაკრებები და სხვა სახალისო განმავითარებელი სათამაშოები.

ცენტრს გახსნის დღიდან მილიონზე მეტი დამთვალიერებელი ეწვია. ზაფხულობით აქ ოთხსაათიანი რიგები დგას, რადგან საგამოფენო სივრცეში ერთდროულად 1200-ზე მეტი ვიზიტორი არ დაიშვება, მსურველი კი გაცილებით მეტია. სამუშაო დღეებში ცენტრში უმთავრესად სკოლების მიერ ორგანიზებული ექსკურსიები იმართება, ხოლო უქმე დღეებში მნახველთა უმრავლესობა ოჯახებითურთ დადის.
ცენტრი რეგულარულად ავრცელებს თავისი მუშაობის შეფასების ანკეტებს. დამთვალიერებელთა 97% კმაყოფილია ცენტრში ვიზიტით, ხოლო 65% აღიარებს, რომ რაღაც ისწავლა.
ანიმატორები

ცენტრის წარმატებით ფუნქციონირებაში მნიშვნელოვან როლს ე.წ. ანიმატორები ასრულებენ. ამ დამხმარე თანამშრომლების ფუნქციაა, ჩართონ ცდებში დამთვალიერებლები, დაეხმარონ მათ ან დააკვალიანონ, ზოგჯერ ახსნან, რა პრინციპით მოქმედებს ესა თუ ის მოწყობილობა, ზედამხედველობა გაუწიონ ექსპონატებს. ანიმატორები კოპერნიკის ცენტრის პერსონალის მნიშვნელოვან ნაწილს შეადგენენ. მათი უმრავლესობა სტუდენტია, თუმცა არიან უფროს ასაკის ადამიანებიც, ძირითადად – მეცნიერები, რომლებსაც მეცნიერების პოპულარიზაცია იტაცებთ.
მასწავლებლები

კოპერნიკის ცენტრს მასწავლებლებისთვის სპეციალური პროგრამა აქვს შემუშავებული. პროგრამის ნაწილი ცენტრში კლასის ვიზიტის ორგანიზებას ეხება. მასწავლებელს შეუძლია წინასწარ დაათვალიეროს ექსპონატების აღწერები და გამოიყენოს ცენტრის მიერ შემუშავებული რეკომენდებული საგანმანათლებლო მარშრუტები (ანუ დათვალიერების გეგმები), რომლებიც სხვადასხვა საგნის შემსწავლელთათვისაა შემუშავებული.
საბუნებისმეტყველო საგნების მასწავლებლებს კოპერნიკი ტრენინგპროგრამას სთავაზობს. ტრენინგი მასწავლებელთათვის უფასოა; მთავარია მათი მონდომება, გაეცნონ გაკვეთილებზე ექსპერიმენტების ჩატარებისა და ინტერაქტიული სწავლების მეთოდიკას. ტრენინგები სპეციალურ ლაბორატორიებში ტარდება, რომლებსაც ზოგჯერ შესაბამისი დარგის კომერციული ფირმები უწევენ სპონსორობას (მაგალითად, BASF-ის ლაბორატორია ქიმიაში). ტრენინგებზე ჩაწერა წინასწარ მიმდინარეობს. მათი გავლის შემდეგ მასწავლებლებს ურიგდებათ ხელთარსებული მასალების სპეციალური ნაკრებები, რომელთა გამოყენებაც ამა თუ იმ საგნის სწავლებისას მათ უკვე ისწავლეს.

წელიწადში ტრენინგს საშუალოდ 500 მასწავლებელი გადის.

გარდა ამისა, მასწავლებელთათვის ხუთშაბათობით კოპერნიკის ცენტრის დათვალიერება უფასოდ შეიძლება. ამ დღეს მათთვის ერთსაათიანი ლექცია ტარდება, სადაც მათ აცნობენ კოპერნიკის მისიას და ფილოსოფიას, კერძოდ, მისი ინსპირაციული ფუნქციის შემადგენელ ელემენტებს და გამოკვეთილ ორიენტაციას დამოუკიდებელი აზროვნების განვითარებაზე, სწავლა-დაინტერესებით პრინციპს, მოსწავლეში აღმომჩენის სულისკვეთების გაღვივებას და სხვ.

ყოველწლიურად, ზაფხულის მიწურულს, პოლონელი მასწავლებლებისთვის იმართება სამეცნიერო კონფერენცია “აჩვენე – გადაეცი”. კონფერენციაზე იმართება პრეზენტაციები, მასწავლებლებს აცნობენ საბუნებისმეტყველო საგნების სწავლებაში ინოვაციური მეთოდების გამოყენებას, თემატურ ნაკრებებს, ტარდება ცდები და დემონსტრაციები, სემინარები, ინტერაქტიული თამაში ძირითადი ექსპოზიციის გამოყენებით.
საერთაშორისო თანამშრომლობა

კოპერნიკის ცენტრი თანამშრომლობს მსგავსი მისიის სამეცნიერო ცენტრებთან და მონაწილეობს მეცნიერების პოპულარიზაციისთვის გამიზნულ ღონისძიებებში.
ახალი ინიციატივა, რომელსაც ცენტრი აქტიურ მხარდაჭერას უწევს, არის სკოლებში ახალგაზრდა აღმომჩენთა კლუბების შექმნა. ასეთი კლუბები პოლონეთის მრავალ სკოლაში შეიქმნა. ამჟამად მიმდინარეობს იდეის პოპულარიზაცია ბელორუსიაში, უკრაინაში, ტაჯიკეთში, აზერბაიჯანსა და საქართველოში. პოლონელ მასწავლებლებს საშუალება ეძლევათ, ჩაერთონ კლუბების საერთაშორისო თანამშრომლობაში, გაუზიარონ კოლეგებს საკუთარი გამოცდილება.
მეცნიერების პოპულარიზაცია

საქართველოში მეცნიერების პოპულარიზაციისთვის პოლონური გამოცდილების გათვალისწინებაც სასარგებლო იქნება. სამეცნიერო პიკნიკი უკვე იგეგმება. ასევე,  მუშავდება კოპერნიკის მსგავსი სამეცნიერო ცენტრის შექმნის იდეაც. ცენტრი შესაძლოა მცირეც იყოს (როგორც, მაგალითად, სლოვაკიაში). მნიშვნელოვანია მსოფლიოში არსებული ცენტრების გამოცდილების გაცნობა და საკუთარი ორიგინალური კონცეფციის შემუშავება. პოლონელი კოლეგების აზრით, წარმატებისთვის აუცილებელია, მოიძებნონ აქტიური მეცნიერები, დაინტერესებული ენთუზიასტები, რომლებიც მომავალი ცენტრის მუშაობაში გარკვეული ფერმენტის როლს შეასრულებენ – ასეთი ცენტრები ხომ მუზეუმები არ არის და მეცნიერებასთან ცოცხალ ურთიერთქმედებაზეა გათვლილი. ასეთი ენთუზიასტი მეცნიერები შეასრულებენ უმაღლესი განათლების სისტემისა და საშუალო სკოლის დამაკავშირებელი რგოლის როლსაც, რაც ნორჩი ტალანტების დროული დაკვალიანებისა და, საზოგადოდ, ქვეყანაში მეცნიერების განვითარების წინაპირობაა.

უზნაძის თეორია და პედაგოგიკა

0

უზნაძის თეორია და პედაგოგიკა

უზნაძის პედაგოგიური კონცეფცია 1910-1916 წლებში ჩამოყალიბდა. ეს იყო ერთიან მეთოდოლოგიურ საფუძველზე აგებული შეხედულებათა სისტემა, რომელიც მოიცავდა ყველა ძირითადი პედაგოგიური ცნების ზუსტ განმარტებას. ასეთი ფილოსოფიურ-ფსიქოლოგიური საფუძველი დაედო ერთიანი და აქტი­ური პიროვნების როგორც აღზრდის ობიექტის იდეას. იდეას, რომელ­იც შემდეგ განწყობის თეორიაში გადაიზარდა.

პედაგოგიური შეხედულებების საფუძველი პრაქტიკული პედაგოგიური მოღვაწეობა გახლდათ.

როგორია დ. უზნაძის პედაგოგიური კონცეფციის არსი?

ჯერ კიდევ ადრეულ ნაშრომში “ექსპერიმენტული პედაგოგიკის შესავალი”, შეიძლება ითქვას, გადაჭრილი იყო პედაგოგიკის ძირითადი პრობლემები.

1. დ. უზნაძის თეორიის მიხედვით, რა მნიშვნელობა ენიჭება ქცევის შესწავლას ადამიანის განვითარების სხვადასხვა საფეხურის თავისებურებათა შესასწავლად?

დიმიტრი უზნაძე ქართული ფსიქოლოგიური სკოლის ფუძემდებელი და “განწყობის თეორიის” ავტორია. მან ჩაუყარა საფუძველი საქართველოში ბავშვის ფსიქოლოგიის მეცნიერულ კვლევას. მისი თეორიის მიხედვით, ადამიანის განვითარების სხვადასხვა საფეხურის თავისებურებათა შესასწავლად დიდი მნიშვნელობა ენიჭება ქცევის შესწავლას იმ თვალსაზრისით, რომ სწორედ ქცევის ფორმა ანიჭებს ყოველ ასაკობრივ საფეხურს მხოლოდ მისთვის დამახასიათებელ ელფერს.

 2. როგორ განმარტავს ქცევას უზნაძე?

ქცევა აქტივობაა და ნიშნავს სუბიექტის გარემოსთან, გარე სინამდვილესთან ურთიერთობას. ქცევა განისაზღვრება მოთხოვნილებით და იმ საგნით, რომელმაც ეს მოთხოვნილება უნდა დააკმაყოფილოს. მაგრამ საგანი უშუალოდ როდი განსაზღვრავს ამა თუ იმ ქცევის აქტს. უზნაძე ქცევის პროცესს ასე აღწერს: ცოცხალი ორგანიზმი გარკვეული მოთხოვნილების დასაკმაყოფილებლად მიმართავს გარე საგნობრივ სინამდვილეს, გარემო უშუალოდ მოქმედებს მასზე და იმ საგნის შესატყვისი მოქმედებისკენ განაწყობს, რომელმაც ეს მოთხოვნილება უნდა დააკმაყოფილოს.

3. ქცევის რამდენ კატეგორიას გამოყოფს უზნაძე და როგორ აღწერს მათ?

უზნაძე ქცევის ორ ძირითად კატეგორიას გამოყოფს: ექსტეროგენურსა და ინტროგენურს.

ექსტეროგენურია ქცევა, როდესაც ის იმპულსს იღებს გარედან (საგნისგან) და წარიმართება გარედან განსაზღვრული განწყობით. მაგრამ როდესაც ორგანიზმს არ აქვს რაიმე საგნობრივი, პრაქტიკული მოთხოვნილება, ის პასიურ, უმოქმედო მდგომარეობაში კი არ არის, არამედ მას თავად აქტივობის, მოქმედების მოთხოვნილებაც აქვს. მოთხოვნილებას, რომელიც ცოცხალ ორგანიზმს უჩნდება მაშინ, როდესაც მისი ძალები უმოქმედოდ რჩება და ის აღარ არის იძულებული, გარკვეული პრაქტიკული მოთხოვნილების დასაკმაყოფილებლად ამოქმედდეს, უზნაძე ფუნქციონალურ ტენდენციას უწოდებს. ამ შემთხვევაში ქცევა (აქტივობა) გარედან კი არ არის განსაზღვრული, არამედ შინაგანი იმპულსიდან გამომდინარეობს და იმ განწყობით წარიმართება, რომელიც გარკვეული სახით სუბიექტის გამოცდილებიდან მომდინარეობს. ეს ქცევა თავისუფალია გარე იძულებისგან, ის ორგანიზმის შიგნიდან წარმოიშობა, ამიტომ მას უზნაძე ინტროგენურ ქცევას უწოდებს.

4. დასახელეთ ექსტეროგენული და ინტროგენული ქცევის ფორმები 

უზნაძის კლასიფიკაციის მიხედვით

 ექსტეროგენური ქცევის ფორმებია

  • მოხმარება
  • მომსახურება
  • შრომა
  • საქმე

ინტროგენური ქცევის ფორმებია

  • ესთეტიკური ტკბობა
  • ხელოვნება, შემოქმედება
  • თამაში
  • სპორტი

5. ქცევასთან მიმართებით როგორ განმარტავს თამაშს უზნაძე?

თამაშსუზნაძე მიიჩნევს ბავშვის ქცევის სპეციფიკურ ფორმად. ადრეული ბავშვობის ასაკში ქცევის სხვა ფორმები, გარდა თამაშისა, განსაკუთრებით _ ექსტეროგენური, ან საერთოდ არ შეინიშნება, ან ძალიან იშვიათად გვხვდება. თუმცა თამაში დამახასიათებელია არა მხოლოდ ადრეული ბავშვობის ან სკოლამდელი ასაკისთვის, არამედ სასკოლო (8-10 წლის) და მოზრდილი ასაკისთვისაც.

6. რა უდევს თამაშს საფუძვლად?

თამაშს როგორც ქცევას საფუძვლად უდევს ფუნქციის სიამოვნება, ანუ თამაშის ძირითადი მოტივი ბავშვისთვის თვით აქტივობისგან სიამოვნების მიღებაა.

7. ქცევის როგორი ფორმაა სწავლა?

განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია სწავლა, როგორც ქცევის ფორმა. უზნაძე მიიჩნევს, რომ ქცევის ფორმები ადამიანის ცხოვრებაში ისე მჭიდროდ უკავშირდება ერთმანეთს, რომ ხშირად რთულია, ესა თუ ის კონკრეტული ქცევა რომელიმე აღნიშნულ ფორმას მიაკუთვნო. სწორედ ასეთი ქცევის ფორმაა სწავლა. თუ ჩავთვლით, რომ სწავლა შრომის, კერძოდ კი გონებრივი შრომის ერთ-ერთი სახეობაა, მაშინ ის ქცევის ექსტეროგენური ფორმა უნდა იყოს. მაგრამ ეს ასე არ არის. იმისთვის, რომ ვნახოთ, არის თუ არა მსგავსებასთან ერთად განსხვავებაც სწავლასა და შრომას შორის, ერთმანეთს უნდა შევადაროთ ამ ორი ქცევის პროდუქტი. როდესაც შრომასთან გვაქვს საქმე, ყოველთვის ვგულისხმობთ გარკვეულ პროდუქტს, რომლის შესაქმნელადაც შრომითი ენერგია დავხარჯეთ. შრომის ცნება, გარდა ამ პროდუქტის შექმნისა, არავითარ სხვა ეფექტს არ ითვალისწინებს. რაც შეეხება სწავლას, აქ საქმე სხვაგვარადაა. მაგალითად, ბავშვს ვასწავლით წერას. მან უკვე ისწავლა ასოების წერა, შემდეგ ორი სიტყვის დაწერა შეძლო. ამ პროცესში ის სწავლობს არა მხოლოდ იმ კონკრეტული ასოების ან სიტყვების წერას, არამედ იძენს თავისი კუნთების განსაზღვრული მიმართულებით აქტიურად ამოქმედების უნარს, რაც ეხმარება სხვა ასოების, სხვა სიტყვების ადვილად დაწერაში. ამიტომაა, რომ აღარ არის აუცილებელი ბავშვს სათითაოდ ყველა სიტყვის დაწერა ვასწავლოთ. წერა-კითხვის მცოდნეს თავისუფლად შეუძლია ისეთი სიტყვის დაწერაც, რომელიც არათუ არასოდეს დაუწერია, არამედ არც არასდროს გაუგონია.

8. რატომ ითვლება სწავლა ქცევის სრულიად თავისებური ფორმად, რომელიც არ შეიძლება გავაიგივოთ თამაშთან, შრომასთან თუ ქცევის რომელიმე სხვა ფორმასთან?

სწავლის ცნება ძალიან ფართოა. არ არსებობს ექსტეროგენური ქცევის არც ერთი ფორმა, რომლის სწავლის საგნად გადაქცევაც არ შეიძლება. უზნაძე ამას სწავლის გენერალურ ხასიათს უწოდებს და იმით ხსნის, რომ სწავლის დროს მნიშვნელოვანია არა მხოლოდ იმ ჩვევების, უნარებისა და ცოდნის შეძენა, რასაც ამ დროს ბავშვი იღებს, არამედ მოზარდის ძალების განვითარება განსაზღვრული მიმართულებით. სწორედ ამ თვისებით ჰგავს სწავლა თამაშს, ანუ მოზარდის ძალთა განვითარება ისეთივე სპეციფიკურია სწავლისთვის, როგორც თამაშისთვის. თამაშიც, თავის მხრივ, ქცევის ისეთივე გენერალური ფორმაა, როგორიც სწავლა. აქედან თითქოს უნდა გამომდინარეობდეს დასკვნა, რომ თამაში და სწავლა ქცევის ერთსა და იმავე ფორმას წარმოადგენს, მაგრამ ეს ასე არ არის. თამაშის დროს ქცევის იმპულსი ფუნქციონალური ტენდენციაა, ანუ ამ ასაკის ბავშვის ქცევას წარმართავს ფუნქციური სიამოვნება. ამიტომ, როდესაც ბავშვი შედის სკოლაში და იწყებს სწავლას, მისი ინტელექტუალური ფუნქციების ასამოქმედებლად უფრო ეფექტური იქნება თამაშის გამოყენება, ანუ სწავლის წარმართვა თამაშით.

როდესაც სწავლის შესახებ ვსაუბრობთ, ძნელია იმის თქმა, რომ ქცევის იმპულსი აქაც ფუნქციონალური ტენდენციაა. სწავლა ყოველთვის გულისხმობს იმას, რაც ისწავლება, ანუ მოსწავლეს ვაწვდით საგანს გარედან, გარედან ავამოქმედებთ მის ძალებს, ე. ი. სწავლა როგორც ქცევა გარეგან იმპულსზე იგება.

როდესაც ბავშვს გარკვეულ ასაკში მეტყველების ფუნქცია მოუმწიფდება, უჩნდება შინაგანი იმპულსი _ მეტყველების ფუნქციის ამოქმედების ტენდენცია, მაგრამ თუ მას გარედან არ მივაწოდეთ გარკვეული ენობრივი მასალა, მისი ფუნქციონალური ტენდენციის დაკმაყოფილება შეუძლებელია.

9. უზნაძის მიხედვით, რაში მდგომარეობს “აღზრდის ტრაგედია”?

ბავშვი არ არის პატარა მოზრდილი. აღმზრდელი ვერ მიაღწევს მიზანს, თუ არ ჩასწვდა ბავშვის ბუნებას. სწორედ ამიტომ პედაგოგიკა ბავშვის ფსიქოლოგიური არსის შემეც­ნებას ეფუძნება.

აღზრდის მიზანთა სოციალური ბუნების აღიარებას მიჰყავს დ. უზნაძე აღმზრდელობითი პროცესის უმთავრესი წინააღმდეგობის აღმოჩენამდე, რომელსაც მან “აღზრდის ძირითადი ტრაგედია” დაარ­ქვა.

უფსკრული აღმზრდელისა და აღსაზრდელის მისწრაფებათა შო­რის ჩნდება იმიტომ, რომ აღმზრდელი, როგორც სოციალური მიზ­ნების მატარებელი, თუმც კი მიაჩნია, რომ აღსაზრდელის მომავალი კეთილდღეობით ხელმძღვანელობს, სინამდვილეში არ აქცევს ყურა­დღებას აღსაზრდელის სურვილებს, არ ითვალისწინებს მოსწავლეთა ინდივიდუალურ თავისებურებებს და ხელმძღვანელობს საკუთარი მოტივებით. ის, რაც, აღმზრდელის აზრით, კეთილდღეობაა, აღსაზრდელისთვის ხშირად წვალებად იქცევაო, _ წერდა დ. უზნაძე.

10. უზნაძის მიხედვით, რაში მდგომარეობს “აღზრდის ტრაგედის” გადალახვის სტრატეგია?

“აღზრდის ტრაგედიის” გადალახვაში გადამწყვეტ როლს უნდა ასრულებდეს მასწავლებელი, რომელსაც ძალუძს “ემ­პირიული ზედაპირიდან ადამიანის არსში შეღწევა”. პედაგოგიური პროცესის ძირითადი პირობა სწორედ ბავშვის ბუნების უშუალო წვდომაა, მისი გრძნობებისადმი, “სულიერი მღელვარებისად­მი” თანაგრძნობა _ ის, რასაც ახლა ემპათიურ უნარებს ეძახიან. მხოლოდ ბავშვის ფსიქოლოგიის ცოდნა მისცემს შესაძლებლობას მასწავლებელს, “უმტკივნეულად შეუხამოს სოციალური ხასიათის მიზნები ბავშვის ბუნებრივი განვითარების მიმართულე­ბას”.

11. უზნაძის მიხედვით, რას წარმოადგენს განწყობა?

უზნაძის მიხედვით, განწყობა წარმოადგენს ადამიანის მთლიანპიროვნულ მზაობას გარკვეული ქცევისადმი. “სანამ ცოცხალი არსება რაიმე ქცე­ვას მიმართავდეს, მას უკვე მანამდე აქვს ეს ქცევა გ ა ნ წ ყ ო ბ ი ს სახით მოცემული”.

განწყობის ცნების შინაარსს უზნაძე ინდივიდის მიზანშეწონილი ქცევის ანალიზიდან გამომდინარე ხსნის: რა განსაზღვრავს ადამიანის ქცევას? მოთხოვნილება, რომელიც რა­ღაცის დეფიციტს გულისხმობს. მოთხოვნილება არის ის სუბიექტური, მაგრამ არასაკმარისი ფაქტორი, რომელიც აუცილებელია ქცევის განსახორციელებლად.

12. დავაკონკრეტოთ… 

თუ ადამიანს შემეცნებითი მოთხოვნილე­ბა აქვს, ის სათანადო სიტუაციას ეძებს მის დასაკმაყოფილებლად. მაშასადამე, სიტუაცია, გარემო წარმოადგენს ობიექტურ, აუცილებელ ფაქტორს ქცევის განხორციელებისთვის. მოთხოვნილებისა და სიტუაციის თანხვედრის შედეგად ადამიანს უჩნდება განწყობა. განწყობავე განსაზღვრავს ადამიანის გარკვეულ ემოციურ დამოკიდებულებას ახ­ალი ინფორმაციისადმი, წინასწარ ამზადებს გარკვეული ქცევისადმი, შესატყვისი ძალებისა და შესაძლებლობების მობილიზაციას ახდენს.

გარე სინამდვილესთან ურთიერთობის პროცესში პიროვნება, რომელიც მოთხოვნილების დაკმაყოფილებას ესწრაფვის, სიტუაციის შესატყვისად იცვლება.

13. ახლა კი ერთი მაგალითიც განვიხილოთ…

ერთ-ერთ სამაგალითო ნიმუშად შეიძლება ჩაითვალოს შემდეგი: როდესაც ადამიანი პურის შესახებ რუსს ესაუბრება, მას ენაზე თავისთავად ადგება სიტყვა “ხლებ”; როდესაც იგი გერმანელთან დაიწყებს საუბარს, მაშინ მას შესაფერი გერმანული სიტყვა “ბროტ” აგონდება. რატომ? რა უდევს საფუძვლად ამ გარემოებას? პასუხი ასეთია: რუსთან საუბრის დროს ადამიანი რუსულად სალაპარაკოდ არის გ ა ნ წ ყ ო ბ ი ლ ი, გერმანელთან საუბრის დროს – გერმანულად სალაპარაკოდ. მაშასადამე, რა სიტყვა მოგადგება ენაზე ყოველ კერძო შემთხვევაში, იმაზეა დამოკიდებული, თუ რა ენაზე ლაპარაკის გ ა ნ წ ყ ო ბ ა გაქვს”. ასეთი წინასწარი მზაობა განსაზღვრავს არა მხოლოდ ქცე­ვას, არამედ აღქმის შინაარსსაც. მაგალითად, ჩასაფრებულ მონადირეს, რომელიც დათვს ელოდება, ადამიანი შეიძლება დათვად მოეჩვენოს. ეს წინასწარი მზაობა ადამიანის ემოციურ დამოკიდებულე­ბასაც განსაზღვრავს: წინასწარ შექმნილი დადებითი დამოკიდებ­ულება დადებითად შეაფასებინებს რომელიმე მოვლენას.

14. რატომ უნდა იცოდეს ეს ყველაფერი მასწავლებელმა, რით დაეხმარება მას ამის ცოდნა გაკვეთილების, აქტივობების წარმატებით ჩატარებაში?

მასწავლებელს და მოსწავლეს ყოველ ახალ აქტივობაში ჩასართავად სჭირდებათ სპეციალური მზაობა, განწყობა, რომელიც აამოქმედებს მოსწავლის სათანადო ძალებსა და უნარ-ჩვევებს. მასწავლებელმა მოსწავლეს სამოქმედოდ განწყობილ ძალე­ბზე გათვლილი სასწავლო აქტივობები უნდა მიაწოდოს.სასწავლო პროცესი იმაზე უნდა იყოს ორიენტირებული, რომ მოსწავლეს ადა­მიანის ერთ-ერთი დამახასიათებელი მოთხოვნილება, ინტელექტუა­ლური მოთხოვნილება (ცნობისმოყვარეობა), ე.წ. ცოდნის წყურვილ­ში გადაეზარდოს.

15. როგორ გამოვიყენოთ უზნაძის კონცეფცია საკლასო ოთახში?

პედაგოგმა უნდა გადადგას შემდეგი ნაბიჯები:

  1. შეუქმნას მოსწავლეს განწყობა;
  2. მოარგოს მასალა მოსწავლეს /აქტუალური დონე +წინსვლა/;
  3. შექმნას მოსწავლის სწავლაზე ორიენტირებული საკლასო გარემო

როგორ?

1. შევუქმნათ მოსწავლეს განწყობა

სასწავლო პროცესის ეფექტიანობა, პირველ რიგში, სწავლისადმი დადებითი განწყობის შექმნას გულისხმობს, ანუ მთლიან პიროვნულ მზაობას, რომელიც განსაზ­ღვრავს აქტივობაში მოსწავლის ჩართვას. თუ ახალი აქტივო­ბის მიმართ (დისკუსია, ახალი ტიპის ტესტები) მოსწავლეებს დადებით ემოციურ დამოკიდებულებას შეუქმნით, შედეგი აუცილე­ბლად დადებითი იქნება.

გახსოვდეთ, რომ ბავშვის განვითარება მხოლოდ აქტივო­ბის პროცესშია შესაძლებელი.

2. მოვარგოთ მასალა მოსწავლეს /აქტუალური დონე +წინსვლა/

დიდი მნიშვნელობა აქვს, როგორ მოარგებთ სასწავლო მასალას მოსწავლის განწყობას, მის სამოქმედოდ განწყობილ ძა­ლებს.

როგორი უნდა იყოს ეს მასალა?

“იგი, ერთი მხრივ, შესაფ­ერისი უნდა იყოს მოწაფის ძალთა განვითარების აქტუალური დონისათვის; მეორე მხრივ, იგი დაშორებულიც უნდა იყოს მას საკმარისად. წინააღმდეგ შემთხვევაში წინსვლა შეუძლებელი იქნება. მასწავლებლის ჩარევა სწორედ ამ პირობის რეალიზაციას ახდენს, მასწავლებელი მასალას ისე აწვდის მოწაფეს, რომ იგი მისაწვდომი გახდეს. მასწავლებლის როლი სასწავლო მასალისა და მოწაფის ძალთა შორის შუამავლობასა და მისი ნამდვილი განვითარების შესაძლებლობის აუცილებელი პირობის შექმნაში მდგომარეობს” /უზნაძე/.

გახსოვდეთ, რომ ბავშვის განვითარება დაფუძნებულია იმ კიბეზე, სადაც ათვისებული და აუთვისებელი მასალა ქვედა და ზედა საფეხურებია!

3. შევქმნათ მოსწავლის სწავლაზე ორიენტირებული საკლასო გარემო

საკლასო ოთახში შექმენით ბავშვის განვითარების შესატყვისი გარემო. გახსოვდეთ, რომ მოსწავლეზე ორიენტირე­ბული სწავლება, პირველ რიგში, მოსწავლეების ინტერესებისა და სურვილების გათვალისწინებას გულისხმობს.

გახსოვდეთ, რომ ბავშვის განვითარება მის ინტერესებსა და სურვილებზეა დაფუძნებული.

მარტოკაცის საქმე – ერნესტ ჰემინგუეი

0

ჰემინგუეი ავადმყოფობის გამო სტოკჰოლმში ვერ ჩავიდა.

“კარგადაც რომ ვიყო, – თქვა ნობელიანტმა, – მაინც არ წავალ, კოსტუმი არასოდეს მცმია და არც ახლა ვაპირებ კოსტუმში გამოწყობასო”.

მწერლის სანობელო სიტყვა ნობელის კომიტეტს ამერიკის ელჩმა გადასცა.

მიუხედავად იმისა, რომ საზეიმო სიტყვის წარმოთქმის ოსტატი არ გახლავართ და არც რიტორიკასა და მჭევრმეტყველებაში გავწაფულვარ, მსურს მადლობა გადავუხადო მათ, ვინც ალფრედ ნობელის უხვ დანატოვარს განკარგავს.

ყოველი მწერალი, რომელმაც იცის, რამდენ დიდ მწერალს არ მიუღია ეს პრემია, ამ ჯილდოს მოწიწებით იღებს. დიდ მწერალთა ჩამოთვლა არც არის საჭირო – დამსწრეთაგან თითოეულს თავისი სიის შედგენა შეუძლია საკუთარი ცოდნისა და სინდისის კარნახით.

წარმოუდგენლად მიმაჩნია, რომ ჩემი ქვეყნის ელჩს იმ სიტყვის წარმოთქმა ვთხოვო, სადაც ყოველი მწერალი საკუთარ გულისნადებს ატევს. მის ნაწერში შეიძლება ისეთი რამ აღმოჩნდეს, თავდაპირველ სიცხადეს რომაა მოკლებული და ამით მწერალმა შესაძლოა მოიგოს კიდეც. ადრე თუ გვიან ეს ყველაფერი სინათლეს შეიძენს და ამაზე, ისევე როგორც მწერლის ნიჭიერებაზეა დამოკიდებული, შემოქმედის სახელი მარადიულად იცოცხლებს თუ დავიწყებას მიეცემა.

მწერლობა, ამ სიტყვის საუკეთესო გაგებით, მარტოკაცის საქმეა. სამწერლო ორგანიზაციები ცდილობენ, დაეხმარონ მწე­რალს ამ სიმარტოვის დაძლევაში, თუმცა მეეჭვება, რომ ამით ხელი შეუწყონ, შეეწიონ მის შემოქმედებას. იგი იზრდება ხალხის თვალში, როცა ფართო ასპარეზზე გამოდის, მაგრამ ხშირად ეს საზიანოა მუშაობისთვის – მწერალი ხომ მარტოკა მუაშაობს და გამუდმებით იმაზე უნდა ფიქრობდეს, შერჩება თუ არა მომავალს მისი სახელი.

ნამდვილი მწერლისათვის ყოველი ახალი წიგნი ხელახალი დაბადებაა, ცდა მიუღწევლის მისაღწევად. იგი მუდამ უნდა ცდილობდეს შექმნას რაღაც ისეთი, რაც მანამდე არავის გაუკეთებია, ანდა უცდია, მაგრამ უშედეგოდ. და ხანდახან, თუ ბედიც წყალობს, გაიმარჯვებს კიდეც.

იოლი იქნებოდა მწერლობა, კარგად დაწერილის სხვაგვარად გადაწერა რომ კმაროდეს. სწორედ იმის გამო, რომ დიდი მწერლები გვყავდა, დღეს მწერალმა თავისი გზით უნდა იაროს იქით, სადაც მას ვეღარავინ მიეშველება.
მწერლის კვალობაზე შეუფერებლად გამიგრძელდა სიტყვა. რაც სათქმელი აქვს, მწერალმა კი არ უნდა ილაპარაკოს, არამედ – დაწეროს. კიდევ ერთხელ მადლობას მოგახსენებთ.

როგორ დავწეროთ CV

0

პორტფოლიოს შეფასებისას ყურადღება ექცევა როგორც მის გარეგნულ ფორმას, ასევე
თითოეული დოკუმენტის შინაარსობრივ მხარეს.

პორტფოლიოში თავფურცელსა და სარჩევს უნდა მოსდევდეს პორტფოლიოს ავტორის CV.
რა არის CV (Curriculum Vitae)

Curriculum Vitae ლათინური სიტყვაა და ნიშნავს “ცხოვრების გზას”. CV ძალიან
გავრცელებული და დამკვიდრებული ტერმინია საქართველოში, მაგრამ ხანდახან

მას რეზიუმესაც უწოდებენ.

სრულად

ფიზიკა ამოცანებში 4

0

ვაგრძელებთ ამოცანების ამოხსნების ნიმუშების გამოქვეყნებას. წინამდებარე წერილში განვიხილავთ ბრუნვით მოძრაობას, აგრეთვე რამდენიმე ამოცანას ჰიდროსტატიკიდან და ჰიდროდინამიკიდან. თეორიული მასალა მოიცავს სითხეებში წნევის და წნევის ძალების გაანგარიშებას, არქიმედის კანონს და სხეულების ტივიტივის პირობებს, უწყვეტობის განტოლებას, ბერნულის კანონს და ა.შ.

ვრცლად

ახალი ცნობები თამარისა და დავითის საფლავების შესახებ

0
21-ე საუკუნეს თავისი ისტორიკოსები ჰყავს, რომლებიც ფაქტებსა და მოვლენებს ახლებურად გაიაზრებენ და ისტორიის კვლევაში ახალ ნაბიჯებს დგამენ. ახალგაზრდა მკვლევრის თემურ კენკებაშვილის ნარკვევების კრებული „ქრონოლოგიური პარადიგმები”, რომელიც მე-13 საუკუნის საქართველოს ისტორიულ მოვლენებს იკვლევს, რამდენიმე თვის წინ იხილა საზოგადოებამ. წიგნი აკადემიკოს იულონ გაგოშიძის რედაქტორობით გამოიცა. მთავარი სიახლე, რომლითაც წიგნი მკითხველზე შთაბეჭდილებას ახდენს, თამარ მეფის გარდაცვალების საკითხს ეხება, რაც ასე სადავო და ბურუსით მოცულია თანამედროვე ისტორიოგრაფიაში.

სულ მალე კი, განათლებისა და მეცნიერების სამინისტროს მხარდაჭერით, დაისტამბება თემურ კენკებაშვილის საისტორიო ნარკვევების კრებული „აწმყო შობილი წარსულისაგან”, რომელშიც შევა ნაშრომები შუა საუკუნეების საქართველოს ისტორიის საკითხებზე, მათ შორის – ნარკვევები თამარ მეფისა და დავით აღმაშენებლის საფლავთა ადგილმდებარეობის შესახებ. ეს ნარკვევები, რომლებსაც სპეციალისტებიც გამოიყენებენ, საინტერესო დამატებით მასალად შეიძლება იქცეს მასწავლებლებისთვისაც აღნიშნული ეპოქის სწავლებისას. მით უფრო, რომ ხალხში ფესვგადგმულ ლეგენდებს ინფორმაციის ნაკლებობის გამო პედაგოგები ხშირად ვერაფერს უპირისპირებენ.

ნარკვევებში ასევე განხილულია ქვემო ქართლის ისტორიისა და გეოგრაფიის საკითხები, სამეფო ხელისუფლებისთვის ბრძოლის ისტორია აღმაშენებლის მემკვიდრეთა მაგალითზე, რამდენიმე ეპიზოდი საქართველოს ეკლესიის უახლესი ისტორიიდან და სხვა. წიგნის რედაქტორია აკადემიკოსი იულონ გაგოშიძე, ხოლო სარედაქციო კოლეგიას წარმოადგენენ პროფესორები: სერგო ვარდოსანიძე, ანდრო გოგუაძე, მანანა ხომერიკი.

თამარის პიროვნება სიცოცხლეშივე შეიმოსა ლეგენდებით და ასევე გადმოჰყვა საუკუნეებს. ყოველივე საუკეთესოსა და მშვენიერს ქართველი ხალხი მას და მის ეპოქას უკავშირებდა. ამავე ლეგენდის ნაწილად იქცა თამარის საფლავის ადგილმდებარეობის საკითხიც, რასაც საისტორიო წყაროების ნაკლებობამაც შეუწყო ხელი. თამარის მეფობის შესახებ მისი თანამედროვე ორი ისტორიკოსი (ერთ-ერთი მათგანის ვინაობა დღემდე დაუდგენელია) და ლაშა გიორგის მემატიანე მოგვითხრობენ.

როგორც ახალგაზრდა ისტორიკოსი აღნიშნავს, საქართველოს ისტორიაში ამ მეფის უაღრესად დიდი როლისა და პოპულარობის მიუხედავად, მის შესახებ გამოკვლევები არცთუ სრულფასოვანია. თემურ კენკებაშვილი ცდილობს, თავის ნარკვევში „გარდაცვალება და დაკრძალვა თამარ მეფისა” ისტორიულ წყაროებსა და მოვლენებზე დაყრდნობით დაასაბუთოს, რომ თამარი 1215 წლის 27 იანვარს გარდაიცვალა და იგი გელათის მონასტერში დაკრძალეს.

თამარის გარდაცვალების თარიღზე მსჯელობა ქართულ ისტორიოგრაფიაში ერთი საუკუნის წინ დაიწყო. ისტორიის სახელმძღვანელოებში სხვადასხვა პერიოდში სხვადასხვა თარიღი იყო მითითებული – 1207, 1210, 1212, 1213, 1216 წლები. ამ თარიღის კვლევას პირველად თედო ჟორდანიამ მიჰყო ხელი მე-19 საუკუნის ბოლოს და მანვე ივარაუდა თამარის გარდაცვალების თარიღად 1213 წელი, რასაც შემდეგ ივანე ჯავახიშვილიც ემხრობოდა. საქმე ის არის, რომ თამარის ისტორიკოსები პირდაპირ არსად მიუთითებენ მეფის გარდაცვალების თარიღს, მხოლოდ ლაშა გიორგის დროინდელი მემატიანე ასახელებს 1207 წელს, თუმცა, როგორც შემდეგ გაირკვა, ეს დავით სოსლანის გარდაცვალების თარიღია და არა თამარისა, ხოლო შეცდომა აშკარად გადამწერებს მოსვლიათ. მატიანეები, როგორც წესი, გადაწერებით ივსებოდა. მაგალითად, აღმაშენებლის მატიანეში თარიღები არ იყო, ისინი შემდგომი პერიოდის გადამწერებმა ჩასვეს.

თამარის მემატიანე, ბასილი ეზოსმოძღვარი, მეფის მხოლოდ სიკვდილის დღეს – 18 იანვარს მიუთითებს, წელზე კი არაფერს ამბობს. თედო ჟორდანიამ დაასკვნა, რომ 1213 წლის შემდეგ თამარი ისტორიულ მოვლენებში აღარ იხსენიება. ამ კუთხით კვლევა კორნელი კეკელიძემ განაგრძო, რომელმაც ეს საკითხი ღრმად შეისწავლა. სხვები თუ არაბულ და სომხურ წყაროებს იშველიებდნენ, მან ანალიზი ქართულ წყაროებზე დაყრდნობით გააკეთა და დაასკვნა, თამარი 1216 წელს უნდა გარდაცვლილიყო.

თემურ კენკებაშვილმა მე-12-13 საუკუნეების თითქმის ყველა ქართული და უცხოური წყარო მოიძია – თამარ მეფის ისტორიკოსთა, ლაშა გიორგის მემატიანის თხზულებები, ვახუშტი ბატონიშვილის „აღწერა სამეფოსა საქართველოისა”, შუა საუკუნეების ქრონოლოგიური ცნობები, ასევე – სომეხი ისტორიკოსების მხითარ აირივანეცის, სტეფანოზ ორბელიანის, ვარდან არევნეცის და სხვათა ნაშრომები.

თემურ კენკებაშვილი: „შუა საუკუნეებში ბიზანტიური ისტორიოგრაფია მიიჩნევდა, რომ მაღალი დონის ნაწარმოებში თარიღები არ უნდა ყოფილიყო. მათი გავლენით ქართველი ისტორიკოსებიც იშვიათად მიუთითებდნენ. ასევეა ბასილი ეზოსმოძღვრის თხზულებაში „ისტორიანი და აზმანი შარავანდედთანი”, თუმცა კი მასში აღწერილი ფაქტები მოწმობს, რომ თამარი 1210 წელს და მის შემდეგაც ცოცხალია. მაგალითად, ამ წელს გაილაშქრეს ქართველებმა ირანში და ეს ლაშქრობა უშუალოდ თამარის ბრძანებით მოხდა. ისტორიკოსს დაწვრილებით აქვს აღწერილი ლაშქრის გაგზავნის ამბები. ამის შემდეგ გარდაიცვალა ზაქარია მხარგრძელი, რაც, როგორც ლაპიდარული წარწერებიდან და ისტორიული დოკუმენტებიდან დავადგინეთ, 1212 წელს უნდა მომხდარიყო. ზაქარიას გარდაცვალების შემდეგ თამარი ათაბაგობას აძლევს მის ძმას ივანეს. შემდეგ უკვე მემატიანე აღწერს სამეფო კარის ცხოვრებას – თამარის ზამთრისა და ზაფხულის დასვენების ამბებს, რასაც მოსდევს ამბები მთიელთა აჯანყების ჩახშობისა, რაც თამარმა უშუალოდ დაავალა ივანე ათაბაგს. ეს კი 1213 წლის ივნის-ივლის-აგვისტოში უნდა მომხდარიყო. ამის შემდეგ მემატიანე იწყებს თამარის გარდაცვალების ამბის თხრობას. როგორც ბასილი ეზოსმოძღვარი წერს, დაავადება დედოფალს ნაჭარმაგევში ყოფნისას გამოაჩნდა ადრე გაზაფხულზე. მაგრამ ეს უკვე მთიელთა აჯანყების მომდევნო წლის გააფხულია, ანუ 1214 წელი. იგი სასწრაფოდ თბილისში წამოიყვანეს, მერე კი „აგარათა ციხეში” ანუ დღევანდელ კოჯრის ციხეში გადააბრძანეს, სადაც გარდაიცვალა კიდეც იანვარში, ესე იგი, 1215 წელს. რაც შეეხება გარდაცვალების თარიღს, 27 იანვარს, ის პირდაპირ არის მითითებული იერუსალიმის სვინაქსარში, სადაც 27 იანვარს მიწერილია ასეთი ტექსტი: „ამ დღესა განცვალა აქათ ესე მეფობაი ცხოვრებად და სუფევად საუკუნოდ ნეტარებით მოხსენებულმან თამარ დედოფალმან, რომლისა ხსენებაი და კურთხევაი საუკუნომცა არს”.

რაც შეეხება მეფე ქალის ლეგენდადქცეულ საძვალეს, ამაზე კამათი ისევ მე-20 საუკუნეს უკავშირდება. მანამდე ყველა მემატიანე ერთხმად მიუთითებს, რომ თამარი გელათში, ბაგრატიონთა საძვალეში დაკრძალეს: „წარიყვანეს სამკვიდრებელსა მათსა გელათს და დამარხეს სამარხსა პატიოსანსა”, – რაც სავსებით ლოგიკური იყო.
მე-19 საუკუნეში თამარის საფლავი მოუნახულებია თბილისიდან იერუსალიმში ფეხით მიმავალ გიორგი ავალიშვილს. 

„როდესაც 1919 წელს ექვთიმე თაყაიშვილმა ამ მიზნით გელათი გათხარა, მან მხოლოდ ერთი საფლავის გახსნა მოასწრო, სადაც თამარი არ აღმოჩნდა, მეორე საფლავი კი არ გაახსნევინეს და ექსპედიცია შეწყდა. შესაძლოა, თამარის ნეშტი იქ არც აღმოჩენილიყო, როგორც აღმაშენებელი არ აღმოჩნდა პირვანდელს ადგილას, რადგან, წმინდანად შესხმის შემდეგ, წესად იყო ნეშტის ამოსვენება და საკურთხეველში დაკრძალვა. ასე აღმოჩნდა აღმაშენებლის ნეშტი გელათის ტრაპეზის ქვეშ, რაზეც საბინინი წერს. სავარაუდოდ, თამარის ნეშტიც გელათის საკურთხეველში უნდა ვეძებოთ”, – ამბობს თემურ კენკებაშვილი.

ახალგაზრდა ისტორიკოსი თამარის სამუდამო განსასვენებლზე მსჯელობისას ქართულ და უცხოურ წყაროებს ეყრდნობა, რომელთა შესწავლაც საფუძველს აძლევს დაასკვნას, რომ თამარი გელათის მონასტერში დაკრძალეს. რაც შეეხება საფლავის შემდგომ ისტორიას, ნარკვევის ავტორის აზრით, მოვლენები ასე განვითარდა:
„დღეს ფართო საზოგადოებამ იცის, რომ თამარის საფლავის ადგილი უცნობია, რასაც უამრავი ლეგენდა ამყარებს. მიუხედავად იმისა, რომ თამარის ისტორიკოსები პირდაპირ წერენ: „წაიყვანესა სამკვიდრებელსა მათსა გელათს და დამარხეს სამარხსა პატიოსანსა”, – ხალხში უფრო პოპულარულია მისი იდუმალებით მოსილი საფლავის ვერსია. მე-17-19 საუკუნეებში ხალხის ცნობიერებაში ჯერ კიდევ არსებობდა ინფორმაცია, რომ თამარი გელათის მონასტერში იყო დაკრძალული და პირდაპირ მიუთითებდნენ ადგილზე – გელათის ღვთისმშობლის ტაძრის სამხრეთ-აღმოსავლეთ მინაშენზე, რომელიც თამარის ეკვდერად არის წოდებული. აქ 1730 წელს იმერეთის მეფე ალექსანდრე V-მ დაკრძალა თავისი მეუღლე დარეჯან დედოფალი… თვით ალექსანდრეს აქვს შედგენილი სპეციალური გუჯარი, სადაც წერს, რომ გელათის ტაძრის სამხრეთ-აღმოსავლეთით „იპოებოდა დრო-ჟამთაგან დაძველებული ეკვდერი”, რომელიც მან აღადგინა და მეუღლე იქ დაკრძალა. ზოგიერთი ისტორიკოსი ფიქრობდა, რომ ალექსანდრე V-მ უკანონოდ მიითვისა თამარის განსასვენებელი. ცხადია, ეს არ მომხდარა. ქრისტიანი მეფე საფლავის შეურაცხყოფას არ იკადრებდა. მით უფრო, გუჯარში აღნიშნულია, რომ მან ეს კათალიკოსის თანხმობით გააკეთა. ჩანს, იმ დროისათვის თამარი ეკვდერიდან გადასვენებულია. ამას ეხმიანება მე-19 საუკუნის რუსი მოგზაურის ანდრეი მურავიოვის ცნობა, რომლისთვისაც იმერეთის მიტროპოლიტს დავით წერეთელს უთქვამს, რომ მე-18 საუკუნემდე თამარის საფლავს ყოველწლიურად ხსნიდნენ და იქ იხდიდნენ პანაშვიდს”.

1920 წელს, როცა ექვთიმე თაყაიშვილმა თამარის ეკვდერი გათხარა, იქ მხოლოდ ალექსანდრე V-ისა და დარეჯან დედოფლის საფლავები დახვდა. გაუთხრელი საფლავი, სავარაუდოდ, დავით ნარინს უნდა ეკუთვნოდეს, მაგრამ ეს სხვა კვლევის თემაა. არ მოიპოვება არავითარი ცნობა იმის შესახებ, რომ თამარი გელათის ან რომელიმე სხვა ტაძრის საკურთხეველში გადაასვენეს. მისი ნეშტის გადასვენების შესახებ ერთადერთი ცნობა არსებობს – ფრანგი ჯვაროსანი რაინდის, დე ბუას ეპისტოლე, რომლის მიხედვითაც, ლაშა გიორგი უზარმაზარი მხედრობით მიემართება წმინდა მიწაზე საბრძოლველად და თან მიაქვს თამარის ნეშტი. თემურ კენკებაშვილი ვარაუდობს, რომ ამ ეპისტოლეში რაღაც სხვა ლეგენდა აისახა, რადგან ლაშა გიორგი იმ პერიოდში თამარის გადასვენებას ვერ მოახერხებდა. დე ბუას ეპისტოლეს სიმართლეში ეჭვის შეტანის საფუძველს ახალგაზრდა მკვლევარს ის ფაქტი აძლევს, რომ მე-11 საუკუნეში გავრცელდა ლეგენდა იოანე პრესვიტერის შესახებ. დე ბუას ეპისტოლეს მსგავს ასობით წერილს ნახავთ, სადაც ნათქვამია, რომ იოანე პრესვიტერი ლაშქრით გაემართა წმინდა მიწისკენ იერუსალიმის გასათავისუფლებლად. სავარაუდოდ, ლაშა გიორგი ამ ლეგენდარული პიროვნების პროტოტიპია; შეუძლებელია, დე ბუას ეპისტოლეში სიმართლე ვეძიოთ, რადგან არ გვაქვს იმის დამადასტურებელი არც ერთი ფაქტი, რომ ლაშა იერუსალიმისკენ დაიძრა. მე-13 საუკუნის 10-იანი წლების შემდეგ საქართველოში ისეთი გეოპოლიტიკური ვითარება იყო, რომ შეუძლებელია, ქართველებს იერუსალიმისკენ გაელაშქრათ. ლეგენდა მაინც დაილექა ხალხში. უფრო მეტიც – საქართველოს სხვადასხვა კუთხეში სწამთ, რომ თამარი საიდუმლო ვითარებაში სწორედ მათ მხარეში დაკრძალეს.

თამარის გადასვენება მისი წმინდანად შერაცხვის შემდეგ უნდა მომხდარიყო, მაგრამ როდის შერაცხეს? ამის შესახებ არც საერო და არც სასულიერო ხასიათის დოკუმენტი არ მოგვეპოვება. თემურ კენკებაშვილმა დაიწყო კვლევა იმის მიხედვით, როდიდან ზეიმობს საქართველოს ეკლესია თამარის ხსენების დღეს. არსებობს მე-11 საუკუნეში გადაწერილი დიდი სვინაქსარი, რომელიც ხელნაწერთა ეროვნულ ცენტრში ინახება (A 97 ხელნაწერი) და სადაც ერთ-ერთი მინაწერი ასეთი შინაარსისაა: „თვესა მაისსა პირველსა, ამასვე დღესა, წმიდისა ნეტარისა თამარ დედოფლისა”. მინაწერს თარიღი არ უზის, მაგრამ ხელნაწერთა ეროვნული ცენტრის მთავარმა სპეციალისტმა ენრიკო გაბიძაშვილმა ვარაუდი გამოთქვა, რომ იგი მე-13 საუკუნის მე-2 ნახევარს უნდა ეკუთვნოდეს. ეს დღე საეკლესიო კალენდარში თამარის ხსენების დღეა. უნდა ვივარაუდოთ, რომ მისი წმინდანად შერაცხვა და საკურთხეველში ან მასთან ახლოს გადასვენება მე-13 საუკუნეშივე, უკვე მონღოლთა ბატონობის პერიოდში მოხდა.

რასაკვირველია, არქეოლოგიური გათხრები დაადასტურებდა ახალგაზრდა მეცნიერის ჰიპოთეზას, თუმცა მოქმედი ტაძრის საკურთხევლის გათხრა იოლი არ არის, ამაზე საპატრიარქომ უნდა იმსჯელოს. გარდა იმისა, რომ არქეოლოგიური გათხრები იქ წირვა-ლოცვას რამდენიმე თვით შეაფერხებს, წმინდანის ნეშტთან შეხებაც არ იქნება ადვილი.

თემურ კენკებაშვილს მიაჩნია, რომ იქვე უნდა იყოს დავით აღმაშენებლის საფლავიც.
ფაქტია, დავითი გელათის კარიბჭეში იყო დაკრძალული, იქ, სადაც დარუბანდის კარი კიდია. თუმცა ისიც ვიცით, რომ ექვთიმე თაყაიშვილმა გათხრისას ამ ადგილას ადამიანის ნეშტის ვერავითარი ნიშანწყალი ვერ აღმოაჩინა. საინტერესოა, რატომ დაკრძალეს მეფე ტაძრის კარიბჭეში. თემურ კენკებაშვილის აზრით, ამაზე პასუხის გაცემა ლოგიკურად შეიძლება, ყოველგვარი ლეგენდის გარეშე. დავითმა გელათის ტაძრის მშენებლობა 1106 წელს დაიწყო და როდესაც გარდაიცვალა, ტაძარი დასრულებული არ იყო. თავის მეორე ანდერძში აღმაშენებელი წერს: „ხოლო დარჩა მონასტერი სამარხავი ჩემი და საძვალე შვილთა ჩემთა უსრულად. და წარმყვა მისთვისცა ტკივილი სამარადისო. აწ შვილმან ჩემმან მეფემან დიმიტრი სრულ ჰყოს ყოვლითურთ საუკუნოდ სალოცავად ჩემთვის, მისთვის და მომავალთა ჩემთათვის”. და რაკი ტაძარი დასრულებული არ იყო, მეფე შესასვლელში დამარხეს. „თუნდაც დაებარებინა, კარიბჭეში დამმარხეთო, შთამომავალი იქ არ დაკრძალავდა. საფლავზე ფეხის დადგმის ლეგენდა, სავარაუდოდ, „გალობანი სინანულისანის” ანარეკლია. როგორც ჩანს, შემდეგ, ასევე წმინდანად შერაცხვის გამო, მეფის ნეშტი გადაასვენეს. ამის თაობაზე უკვე ცნობა მოგვეპოვება. მე-19 საუკუნეში მიხეილ საბინინი „საქართველოს სამოთხეში” წერს, დავითი ოდეს წმინდანად შერაცხეს, დაკრძალეს გელათის ტრაპეზის ქვის ქვეშო. მართალია, ეს ცნობა გვიანდელია, მაგრამ უდავოდ ძველი წყაროებიდან უნდა მომდინარეობდეს. რაც შეეხება დავითის წმინდანად შერაცხვის თარიღს, ამის შესახებ არავითარი ცნობა არ გაგვაჩნია და ამაზე საუბარი რთულია. სავარაუდოდ, ეს მე-13 საუკუნის ბოლოს ან მე-14-ის დასაწყისში უნდა მომხდარიყო”, – ასეთია ახალგაზრდა მეცნიერის დასკვნა.

ინტერნეტის შექმნის მოკლე ისტორია

0
ინტერნეტის შექმნის ზუსტ თარიღს ვერ დავასახელებთ. მან მრავალი საფეხური გაიარა, ვიდრე საბოლოო, ჩვენთვის ნაცნობ სახეს მიიღებდა. მისი განვითარება შეგვიძლია რამდენიმე ეტაპად დავყოთ. ერთ-ერთი ასეთი ეტაპი 1969 წლის 29 ოქტომბერს დაიწყო, როდესაც ერთმანეთისგან 640 კილომეტრით დაშორებულ ორ კომპიუტერს შორის პირველი ინტერნეტკავშირი შედგა. ამ შემთხვევაზე ქვემოთ დაწვრილებით ვისაუბრებთ, მანამდე კი ორიოდე სიტყვით ინტერენტის პრეისტორიას მოგითხრობთ.

პრეისტორია

 

მას შემდეგ, რაც საბჭოთა კავშირმა ხელოვნური თანამგზავრი შექმნა და 1957 წელს დედამიწის ორბიტაზე გაუშვა, შეერთებული შტატების თავდაცვის უწყებამ მიიჩნია, რომ საბჭოთა კავშირში ტექნოლოგიები მაღალ დონეზე იყო განვითარებული და ფართომასშტაბიანი ომის შემთხვევაში ამერიკელებს ინფორმაციის გადაცემის საიმედო სისტემა დასჭირდებოდათ. მანამდე არსებული სისტემების ერთ-ერთი ნაკლი ის იყო, რომ მათ სამართავი ცენტრი ჰქონდათ, ანუ ადგილი, რომლის გათიშვის შემთხვევაშიც მთელი სისტემა ითიშებოდა. მაგალითად, ტელევიზიაში ცენტრალური სააპარატო თუ გამოირთო, მთელი ტელევიზია გაითიშება. რადიოც იმავე პრინციპზეა აგებული. საჭირო იყო ისეთი ქსელის შექმნა, რომელსაც არ ექნებოდა მართვის ერთიანი ცენტრი და რომელიმე სეგმენტის გათიშვის შემთხვევაში დანარჩენები შეუფერხებლად იმუშავებდა. ამ მიზნით დაარსდა მოწინავე პროექტების კვლევის სააგენტო – Advanced Research Projects Agency, ცნობილი როგორც ARPA. სწორედ იქ შეიმუშავეს ინტერენტის კონცეფცია.
ამრიგად, ინტერნეტის შექმნის იდეა ამერიკელ სამხედროებს ეკუთვნით, იდეის განხორციელება კი ამერიკულმა უნივერსიტეტებმა ითავეს. ასე შეიქმნა ინტერენტის წინამორბედი – ARPANET-ი.

პირველი ინტერნეტკავშირი

 

1969 წლის 29 ოქტომბერს ARPANET-ში ჩართულ ორ ობიექტს შორის პირველი კავშირი შედგა. ისინი ერთმანეთისგან 640 კილომეტრით იყვნენ დაშორებულნი. ერთი კალიფორნიის უნივერსიტეტში, ქალაქ ლოს-ანჯელესში (UCLA) მდებარეობდა, მეორე კი – სტენფორდის კვლევათა ინსტიტუტში (SRI). ჩარლი კლაინი (Charley Kline) ცდილობდა, სტენფორდის კვლევათა ინსტიტუტის კომპიუტერს დაკავშირებოდა და მისთვის მონაცემები გადაეგზავნა. მონაცემთა გადაცემის პროცესს სტენფორდში ბილ დიუვალი (Bill Duvall) აკვირდებოდა. ამ ისტორიული ექსპერიმენტის შედეგებს იგი ტელეფონით ამცნობდა კოლეგას.
პირველი ჩართვისას მხოლოდ სამი სიმბოლოს გადაგზავნა (LOG) მოხერხდა, რის შემდეგაც ქსელმა ფუნქციობა შეწყვიტა. გადასაცემი სიტყვა იყო LOGON (ანუ სისტემაში შესვლის ბრძანება). სისტემის სამუშაო რეჟიმში დაბრუნება მხოლოდ საათ-ნახევრის შემდეგ მოხერხდა და მომდევნო ცდა წარმატებით დასრულდა. სწორედ ეს თარიღი შეიძლება ჩაითვალოს ინტერნეტის დაბადების დღედ.
ამერიკის შეერთებული შტატების პარალელურად ევროპის ქვეყნებშიც დაიწყეს ინტერნეტის მსგავსი ქსელების შექმნა. 1973 წელს ტრანსატლანტიკური კაბელის საშუალებით მასში პირველი არაამერიკული ორგანიზაციები ჩაერთო (დიდი ბრიტანეთიდან და ნორვეგიიდან) და ქსელი საერთაშორისო გახდა. 1983 წელს კი „ინტერნეტი” ეწოდა ერთიან ქსელს, რომლის მნიშვნელოვან ნაწილს ARPANET-ი წარმოადგენდა.

თანამედროვე საკომუნიკაციო ქსელი

 

თავდაპირველად ინტერენტის საშუალებით მხოლოდ ინფორმაციის გაგზავნა და მიღება იყო შესაძლებელი. ეს იმ დროისთვის დიდი წინ გადადგმული ნაბიჯი გახლდათ, რადგან დიდი მოცულობის ინფორმაციის გაგზავნა და მიღება მანამდე მხოლოდ ფაქსით იყო შესაძლებელი. ფაქსით მრავალგვერდიანი ტექსტის გაგზავნა და მიღება, მოგეხსენებათ, რამდენიმე სირთულესთან არის დაკავშირებული, ინტერენტით კი ეს იოლად ხერხდება. გარდა ამისა, ინტერნეტის საშუალებით შესაძლებელია ერთი და იმავე დოკუმენტის ერთდროულად რამდენიმე ადგილას გაგზავნა, რის შესაძლებლობასაც ფაქსი, ასევე, მოკლებულია.
შექმნის მომენტში ინტერნეტი ცარიელი იყო; ამ რთული, მაღალტექნოლოგიური ქსელის მეშვეობით ადამიანები მხოლოდ ინფორმაციას უცვლიდნენ ერთმანეთს.

ტიმ ბერნერს ლის გამოგონება

 

ასე გაგრძელდა, სანამ ერთ მეცნიერს არ დაებადა იდეა, რომელმაც ინტერნეტი მილიონობით ადამიანისთვის შეუცვლელ ინსტრუმენტად აქცია. 1989 წელს ევროპაში, ცერნის ლაბორატორიაში (ფრ. Conseil Européen pour la Recherche Nucléaire, CERN), ტიმ ბერნერს ლიმ (Sir Timothy John «Tim» Berners Lee) ვების (World Wide Web (WWW)) კონცეფცია წარადგინა. იდეა, ერთი შეხედვით, მარტივი და დღევანდელი გადასახედიდან სავსებით ბუნებრივი იყო – ინტერნეტის მომხმარებლებს, ნაცვლად იმისა, რომ ინფორმაცია ერთმანეთისთვის გაეგზავნათ, მისი ინტერნეტში განთავსების საშუალება მიეცემოდათ.
ასე გაჩნდა ჩვენთვის ნაცნობი ვებგვერდები.
ტიმ ბერნერს ლი კიდევ უფრო შორს წავიდა და თავის მიერ შექმნილი ვებგვერდები ერთმანეთთან ბმულებით დააკავშირა, რათა მომხმარებელი ადვილად გადასულიყო სხვა გვერდზე და თავისთვის საინტერესო თემის შესახებ დამატებითი ინფორმაცია მიეღო.
საყურადღებოა, რომ ტიმ ბერნერს ლის თავისი გამოგონება არ დაუპატენეტებია, მან ის კაცობრიობას აჩუქა. მის გამოგონებას ამ წერილის მკითხველებიც ყოველგვარი გადასახადის გარეშე იყენებთ. ხოლო იმ კომპანიებმა, რომლებიც დღეს ინტერენტგიგანტებად მიიჩნევიან (Google, Amazon, Facebook და სხვა), სწორედ ტიმ ბერნერს ლის გამოგონების ხარჯზე იშოვეს კაპიტალი.

ინტერენტი ყველგან

 

1990 წელს ინტერნეტში სატელეფონო ხაზით (Dialup access) შეერთება გახდა შესაძლებელი. ამრიგად, ინტერნეტის გამოყენება გამარტივდა და ქსელი ყველასთვის ხელმისაწვდომი გახდა. ამან ინტერნეტში მასობრივ ჩართვას შეუწყო ხელი.
დღესდღეობით ინტერნეტში ჩართვის უამრავი საშუალება არსებობს: თანამგზავრული კავშირი, ტელეფონი, ფიჭური კავშირი, სპეციალური ოპტიკურ-ბოჭკოვანი ხაზები და სხვა. ვები დღევანდელი ცხოვრების განუყოფელი ნაწილია.
ინტერნეტის აუდიტორია ხუთი წლის განმავლობაში 50 მილიონ მომხმარებლამდე გაიზარდა. სხვა მასობრივ საინფორმაციო საშუალებებს მსგავსი შედეგის მისაღწევად გაცილებით მეტი ხანი დასჭირდათ: რადიოს – 38 წელი, ტელევიზიას – 13, ინტერნეტს კი საამისოდ სულ რაღაც 5 წელი ეყო.
2010 წლის იანვრიდან ინტერნეტით სარგებლობა საერთაშორისო კოსმოსური სადგურიდანაც გახდა შესაძლებელი. როდესაც ერთ-ერთ კოსმონავტს ჰკითხეს, როგორ გამოიყენა პირველად ინტერნეტი კოსმოსში, მან უპასუხა, რომ კოსმოსიდან მეუღლისთვის ინტერნეტით საჩუქარი დაუკვეთა.

ჟაკ გოდიე – ფრანგული მისია

0

ფრანგული ენასა და ლიტერატურის მასწავლებელი ჟაკ გოდიე,ოთხი წელიათბილისში განსაზღვრული მისიით ჩამოდის.ის საფრანგეთში დაახლოებით 40 წელი ასწავლიდა კოლეჯსა და ლიცეუმში. 2008 წლიდან იგი ქალაქ ნანტის AGIR ასოციაციის წევრია. ამჟამად ჟაკ გოდიე ორი თვით სტუმრობს რობერ შუმანის სახელობის ევროპულ სასწავლებელთან არსებულ თბილისის მარი ბროსეს სახელობის ფრანგულ-ქართულ სკოლა-ლიცეუმს, სადაც მოსწავლეები ქართულთან ერთად ფრანგულ ატესტატსაც იღებენ.

 

ბატონო ჟაკ, გვიამბეთ AGIR  ასოციაციის  შესახებ.

ეს ასოციაცია რამდენიმე წელია არსებობს. მისი წევრები სხვადასხვა პროფილის მასწავლებლები არიან. მათ საკმაოდ დიდი გამოცდილება აქვთ პედაგოგიური მეთოდებისა და მიდგომების გამოყენების კუთხით. ასოციაციის მისიაა, გამოცდილების გაზიარებისა და დახმარების მიზნით მასწავლებლები სხვადასხვა ქვეყნის სკოლებში გაანაწილოს. ასოციაციის წევრები მიწვეულნი არიან როგორც საფრანგეთის სხვადასხვა რეგიონის სკოლებში, ასევე ისეთ ქვეყნებში, როგორიცაა ბელგია, იტალია, ჩინეთი, აფრიკა, რუსეთი, მაკედონია, საქართველო. ისინი ეხმარებიან როგორც მასწავლებლებს, ასევე სკოლის მოსწავლეებსაც. ასოციაცია 80-მდე პედაგოგს აერთიანებს. არსებობს ამ ორგანიზაციის პატარ-პატარა ფილიალები საფრანგეთის სხვადასხვა ქალაქში მოთხოვნების შესაბამისად. ამ ორგანიზაციის წევრობა ნებაყოფლობითია და არაანაზღაურებადი. ასოციაციის წევრები მოხალისე მასწავლებლები არიან. თუმცა ნანტის მერია გამოყოფს გარკვეულ თანხას ასოციაციისთვის და სხვადასხვა ქვეყანაში მივლინებულ ფრანგ მასწავლებლებს გზის ხარჯებს უნაზღაურებს.

რამდენი ხანია, თქვენი ასოციაციიდან მოწვეული მასწავლებლები თბილისის სკოლებში ასწავლიან? რომელი სკოლებია ესენი?

ჩვენი ორგანიზაცია თხოვნას იღებს სხვადასხვა ქვეყნის სკოლების ხელმძღვანელებისგან. თუ შეთანხმებას მივაღწიეთ, სკოლაში განსაზღვრული მისიითა და ხნით იგზავნება პედაგოგი. თბილისსა და ნანტს დიდი ხნის მეგობრობა აკავშირებს, ნანტის მერია მეგობრობს თბილისის მერიასთან, ამდენად, ჩვენთვის თბილისში ჩამოსვლა ადვილია. თბილისის ორ სკოლასთან დაახლოებით თხუთმეტი წელია ვთანამშრომლობთ. ესენია თბილისის 151-ე საჯარო სკოლა და მარი ბროსეს სახელობის ქართულ-ფრანგული სკოლა-ლიცეუმი.

უფრო დაწვრილებით გვიამბეთ მისიის შესახებ.

საქართველოში ჩამოსულ მასწავლებლებს სხვადასხვა მისია გვაკისრია. 151-ე სკოლაში ჩვენი პედაგოგები ფრანგული ენისა და ლიტერატურის ქართველ მასწავლებლებს სწავლების როგორც თანამედროვე, ისე ევროპის სკოლებში არსებულ მეთოდებს აცნობენ, თავიანთ გამოცდილებას უზიარებენ, სკოლის მოსწავლეებს ფრანგული ენის გრამატიკის ადვილად ათვისებაში ეხმარებიან, ასწავლიან გამართულ, სწორ მეტყველებას, თუმცა ფრანგი მასწავლებლები გაკვეთილებს არ ატარებენ. მარი ბროსეს სკოლაში კი ჩვენ რამდენიმე მისია გვაკისრია, რადგან სკოლა შედის ჩრდილო და აღმოსავლეთ ევროპის სასკოლო ქსელში, სწავლება მიმდინარეობს როგორც ქართულ, ასევე ფრანგულ სექტორში, ყველა საგანი ფრანგულ ენაზე ისწავლება. გარდა ამისა, არის ისეთი საგნები, რომლებსაც ქართულ სკოლებში არ ასწავლიან. ამ სკოლის პედაგოგებს დახმარება სჭირდებათ, რადგან მათ მიერ ჩატარებული გაკვეთილები ევროპულ სტანდარტებს შეესაბამებოდეს. ჩვენ მზად ვართ, მათ ყველა კითხვაზე ვუპასუხოთ და საჭიროებისამებრ დავეხმაროთ, ასევე მოვიძიოთ პედაგოგები, რომლებიც ინტერნეტის მეშვეობითაც შეძლებენ ქართველი კოლეგების დახმარებას სავარჯიშოებით, სახელმძღვანელოებით თუ ინტერნეტრესურსებით. აღსანიშნავია, რომ მოსწავლეთა დავალებები საკონტროლოების სახით იგზავნება საფრანგეთში და კლასიდან კლასში გადასვლა საფრანგეთიდან მიღებულ შეფასებაზეა დამოკიდებული, ამდენად, მნიშვნელოვანია, სწორად მოამზადონ ნებისმიერი საგნის შემაჯამებელი თავი.

მარი ბროსეს ქართულ-ფრანგულ სკოლა-ლიცეუმში გამოვყოფდი რამდენიმე მისიას, რომლებიც მოხალისე ფრანგ პედაგოგებს გვაკისრია:

პირველი – ყოველ სასწავლო წელს სამი პედაგოგი ორ-ორი თვით ჩამოდის ამ სკოლაში. ისინი ატარებენ გაკვეთილებს როგორც ცალკე, ასევე ქართველ მასწავლებლებთან ერთად. ეს დიდ დახმარებას უწევს დამამთავრებელი კლასის მოსწავლეებს, რომლებიც საატესტატო (საფრანგეთში – Brevet დაBac) გამოცდებისთვის ემზადებიან. ისინი, ისევე როგორც მათი ფრანგი თანატოლები, გამოცდებს საფრანგეთში, ნანტში აბარებენ. სასწავლო წლის განმავლობაში რამდენიმე თვით ჩვენი მასწავლებლების ჩამოსვლა ეხმარება არა მარტო მოსწავლეებს, არამედ ამ სკოლის პედაგოგებსაც, რომლებსაც საშუალება ეძლევათ, დახვეწონ სასაუბრო ენა, აითვისონ ახალი მეთოდები და მოისმინონ ჩვენგან ზოგიერთი რთული სიტყვის განმარტება.

მეორე – სკოლის X და XII კლასების მოსწავლეები ყოველ წელს ერთი ან სამი თვით მიემგზავრებიან ნანტში და იქაურ კოლეჯში ან ლიცეუმში სწავლობენ. დამამთავრებელი კლასის მოსწავლეები გამოცდების ჩასაბარებლადაც მიდიან ნანტში. ჩვენი ორგანიზაცია მათთვის მოიძიებს ოჯახებს, რომლებსაც შეუძლიათ, უფასოდ უმასპინძლონ მოსწავლეებს. აქ ბავშვები ყველა საგანს ფრანგულ ენაზე სწავლობენ. “ფრანგულ გარემოში” იხვეწება მათი ფრანგულიც. ამ სკოლის ბევრი მოსწავლე უკვე სწავლობს საფრანგეთის უნივერსიტეტებში. ვფიქრობ, ეს უკვე ნიშნავს მისიის შესრულებას, თუმცა ჩვენ დღემდე ვთანამშრომლობთ.

და მესამე – ორგანიზაცია საკუთარ თავზე იღებს, დაეხმაროს სკოლას და მოიძიოს ისეთი საგნების სპეციალისტები, როგორიცაა ფილოსოფია, ეკონომიკა, ტექნოლოგია. ამ საგნებში ტარდება ონლაინგაკვეთილები. ეს ის საგნებია, რომელთა სწავლებაც, საფრანგეთის ეროვნული სასწავლო გეგმის მიხედვით, სავალდებულოა.

გარდა ამისა, ზოგჯერ მასწავლებლებიც იგზავნებიან საფრანგეთში სტაჟირებაზე. მათი მგზავრობის ხარჯებს ჩვენი ორგანიზაცია იხდის. 2012 წლის იანვარში ისტორია-გეოგრაფიის მასწავლებელი ორი კვირით ესტუმრა ლა ერდრის ლიცეუმს ნანტში. სტაჟირების მიზანი დამამთავრებელ კლასებში საგაკვეთილო პროცესზე დაკვირვება გახლდათ. შარშან თბილისში იმყოფებოდა AGIR ასოციაციის წევრი, ისტორია-გეოგრაფიის მასწავლებელი ჟოზიან გარო (Josiane Garreau) და ქართველი პედაგოგის სტაჟირება საფრანგეთში სწორედ მასთან თანამშრომლობით განხორციელდა. შარშან სტაჟირებაზე დაწყებითი კლასის მასწავლებელი გაიგზავნა.

მართავთ თუ არა ტრეინინგებს მასწავლებლებისთვის?

– საჭიროებისამებრ. გასულ სასწავლო წელს თბილისს ესტუმრა ბატონი ჟან-მარი ბალტაზარი (Jean-Marie-Balthazar), რომელიც მთელი ვიზიტის განმავლობაში დაწყებითი კლასის მასწავლებლებისთვის ტრენინგებს მართავდა. ტრენინგი შეიძლება ჩაუტარდეს როგორც ერთ პედაგოგს ცალკეული პროგრამით, ასევე პედაგოგების ჯგუფს.

– პრეზენტაციებსა და პროექტებშიც ხომ არ მონაწილეობთ ქართველ პედაგოგებთან ერთად?

– როდესაც პედაგოგს სჭირდება რჩევა პრეზენტაციის გამართვის თაობაზე, სიამოვნებით ვაძლევთ. ფრანკოფონიის დღეებთან დაკავშირებით მასწავლებლები ინტენსიურად ამზადებენ პროექტებს. გამოვარჩევდი შარშანდელ პროექტს, რომელშიც სპექტაკლი იყო ჩართული. მასში პედაგოგების თხოვნით გარკვეული ცვლილება შევიტანე და საინტერესო გამოვიდა. ამ პროექტმა ლიონში მასწავლებელთა მე-4 საერთაშორისო ფორუმზე გამარჯვება მოიპოვა.

– შეიძლება თუ არა, თქვენი ორგანიზაცია საქართველოს სხვა სკოლების პედაგოგებსაც დაეხმაროს?

რა თქმა უნდა, შეიძლება. ამისთვის მათ ჩვენს ორგანიზაციას უნდა მიმართონ. იმისდა მიხედვით, რა ტიპის დახმარებას ითხოვს სკოლა თუ ცალკეული პედაგოგი, შეიძლება ეს დახმარება ინტერნეტსივრცითაც შემოიფარგლოს. შეთანხმების შემთხვევაში ჩვენ, მოხალისე მასწავლებლები, მათი სკოლის კარსაც შევაღებთ.

ნებისმიერი უცხო ენის შესწავლა პრაქტიკულ გარემოში ადაპტირების შედეგია. ხშირად ნაყოფიერი საგაკვეთილო პროცესი იძლევა ამ შედეგს, შედეგი კი მისიის აუცილებელი კომპონენტია, რომლისთვისაც “მასწავლებელი” ანაზღაურების გარეშეც კი მზადაა, ფასდაუდებელი საქმიანობა გასწიოს.

 

ესაუბრა ხათუნა გოგალაძე

მეთოდოლოგიური სწავლება მოსწავლეებს სკოლასთან მჭიდროდ აკავშირებს

0
გევინი ნიჭიერი და მეგობრული ახალგაზრდაა ნევარკიდან (ნიუ-ჯერსის შტატი). მან ხუთი წლის წინ მიატოვა სკოლა. ცოტა ხნის წინ გევინმა GED პროგრამაში ჩარიცხვა განიზრახა. ჩვენ ერთმანეთს ვაშინგტონში, განათლების საკითხებისადმი მიძღვნილ ნაციონალურ კონფერენციაზე შევხვდით. შესვენებისას გამოველაპარაკე და ვკითხე, როდის დაკარგა სკოლაში სწავლისადმი ინტერესი.
გევინი გააკვირვა ამ შეკითხვამ. „აქამდე ეს ჩემთვის არავის უკითხავს”, – მითხრა მან, ხანმოკლე პაუზის შემდეგ კი მიპასუხა: „მესამე კლასიდან. მასწავლებელმა ტესტი მოგვცა და მივხვდი, რომ ეს ტესტი მე არ მეხებოდა… სწავლისადმი ჩემი დამოკიდებულება უფრო და უფრო გაუარესდა. ეს განსაკუთრებით მეხუთე კლასიდან გახდა საგრძნობი და სწორედ იმ დღეს, როცა 16 წელი შემისრულდა, სკოლის მიტოვება გადავწყვიტე”. – „და იმ დღესვე მიატოვე?” – „იმ დღეს არა, რადგან შაბათი იყო, მაგრამ ორი დღის შემდეგ ეს გადაწყვეტილება სისრულეში მოვიყვანე”.
კონფერენცია, სადაც მე და გევინი ერთმანეთს შევხვდით, ახალგაზრდების მიერ სწავლის მიტოვების „ეპიდემიას” ეძღვნებოდა. გევინის ისტორია ამის მკაფიო ილუსტრაცია იყო. ყოველწლიურად ამერიკელი მოსწავლეების მესამედი სწავლას თავს ანებებს ან უბრალოდ ვერ ამთავრებს სკოლას – ეს ჩვენი ქვეყნის ნაციონალური სენია. მაგრამ გევინის მოგონებები იმაზეც მიუთითებს, რომ საიტყვა „ეპიდემიამ” როგორც მეტაფორამ შეიძლება შეცდომაში შეგვიყვანოს. გევინის შემთხვევა გულისხმობს იმედგაცრუებას, რომელიც თითქმის ათი წლის განმავლობაში ღრმავდებოდა, სანამ ის შეუერთდებოდა იმ ახალგაზრდებს, ვინც სწავლა მიატოვა. ეს არ არის ვირუსი, რომელიც უეცრად იპყრობს ადამიანს მოზარდ ასაკში და სწავლის მიტოვებას აიძულებს. გევინს წლების განმავლობაში სძულდა სკოლა და მოთმინებით ელოდა იმ დროს, როდესაც მის მიტოვებას შეძლებდა. ამის მთავარი მიზეზი კი ის გახლდათ, რომ მოსწავლე, ფაქტობრივად, არ იყო ჩართული სწავლის პროცესში.
ადრეული ასაკის ბავშვთა სასწავლო პროცესში ეფექტური ჩართვა ცნობილი პრობლემაა. სკოლა კარგად მუშაობს იმ ბავშვებთან, რომლებსაც სწავლა და ცოდნის მიღება სწყურიათ. მათ უმეტესობას, თუნდაც დაბალი მოსწრების ბავშვებს, შეუძლია საკუთარ თავში სწავლის სიყვარული განავითაროს. მაგრამ არიან მოწაფეები, რომლებსაც თავიდანვე (ანუ სასკოლო ასაკამდე, დ. თ.) არ გააჩნიათ გამოცდილება, ყურადღებით მოეკიდონ შესასწავლ ობიექტს და არც თანამშრომლობითი (ინტერაქციული, დ.თ.) უნარი აქვთ განვითარებული. მათთვის სკოლა ერთგვარად ცივი და მაიძულებელი გარემოა, ამიტომ ასეთი მოსწავლეები შესაძლოა ვერასოდეს ჩაერთონ სკოლის ცხოვრებაში. ასეთ ბავშვებს ეჩვენებათ, რომ სკოლას არ სურს ან არ იცის, როგორ ჩამოუყალიბოს მათ საჭირო უნარები, როგორ გაუღვივოს სწავლის წყურვილი ან როგორ მისცეს ცოდნა. 
ახლა კი დადებითი სიახლის შესახებ. კვლევისას აღმოვაჩინე, რომ მეთოდოლოგიური სწავლება, რომელიც უკანასკნელი ათწლეულების განმავლობაში ეფექტურ პედაგოგიკად იქცა საშუალო და უმაღლესი განათლების სფეროში, შესაძლოა ადაპტირებულ იქნეს ადრეული ასაკის ბავშვებისთვისაც, რაც მათ მნიშვნელოვნად დაეხმარება სკოლასთან მჭიდრო კავშირის დამყარებაში. კურიკულუმის დამხმარე ასეთ სტრატეგიას აქვს როგორც ექსპერიმენტული, ისე ეთიკური განზომილება, რომელიც მოსწავლეებს ჯანსაღი იდენტობის ჩამოყალიბებაში ეხმარება. მე მრავალი წლის განმავლობაში ვმუშაობდი ერთწლიანი მეთოდოლოგიური სწავლების დახვეწაზე, რომელსაც Penny Harvest, ეს პროგრამა აშშ-ის         1 000 სკოლაში მოქმედებს.
მოტივაციისა და ღირებულებების ჩამოყალიბება. ოჯახურ გარემოში ყურადღებიანი მშობლები შვილებს ასწავლიან იმპულსური ქმედებების ურთიერთგაცვლას იმით, რომ აქებენ მათ ზოგიერთ ქცევას როგორც „განსაკუთრებულ ნიჭს”. ამგვარი შეფასება ბავშვს ინდივიდუალობის ძალზე სასარგებლო შეგრძნებას ანიჭებს. კარგად აგებულ მეთოდოლოგიურ სწავლებასაც შეუძლია იმავე შეგრძნების გაჩენა, თუ ხაზი გაესმება ახალგაზრდების როგორც თაობის სხვადასხვა ნიჭს.
ასეთი სტრატეგია ბავშვებს ეხმარება ეგოისტური ქცევის დაძლევაში და მის სანაცვლოდ თანამშრომლობითი ღირებულების ჩამოყალიბებაში, მაგალითად, ემპათიურობის გულწრფელი გამოხატულების დაჯილდოებით. როდესაც ბავშვი სხვისთვის აკეთებს რამეს და ამისთვის მას საჯაროდ აქებენ, მას უძლიერდება შეგრძნება გარკვეული ერთობისადმი (კლასი, წრე, სამეგობრო, დ.თ.) კუთვნილებისა. გარდა ამ შეგრძნების გაძლიერებისა, ამგვარი საქციელის დაფასება აძლიერებს ბავშვში ეთიკურ სტანდარტს, რომელიც აუცილებელია ხსენებული კავშირის შესანარჩუნებლად.
როცა მეთოდოლოგიური სწავლების მიზნები თანხვდება ახალგაზრდა თაობის მისწრაფებებს, აღიარებს მათ ემპათიურ შეგრძნებებს და იქცევა საინტერესო ინტელექტუალურ სტრატეგიად, ის მოიტანს სამმაგ ეფექტს, რომელიც დაკავშირებულია სწავლის პროცესში ჩართულობის განმტკიცებასთან – იდენტობის, კავშირისა და რეალიზებულობის შეგრძნებებს.
ნდობის მოპოვება. ვინაიდან სწავლა უმეცრების მიზანმიმართულ დაძლევას ითხოვს, ეს ხშირად საკლასო ოთახში, მასწავლებლისა და თანატოლების წინაშე, გაბედულ და რისკიან ქცევას გულისხმობს. მრავალი მასწავლებელი ცდილობს მოსწავლეთა ნდობის მოპოვებას, მაგრამ შემდეგ, ტესტირებათა რეგულარული „ზეწოლის” გამო, ეს ნდობა ქრება (გავიხსენოთ გევინის მაგალითი). სხვის მიმართ გამოვლენილ ყურადღებაზე რეაგირება ადამიანს ნდობას უნერგავს. სოციალურ პრობლემაზე ერთად მუშაობა გულისხმობს როგორც საერთო ზრახვებს, ისე ერთობლივ მოქმედებას. ყველაზე მნიშვნელოვანი ის არის, რომ სიბნელით დაწყევლილ სამყაროში მეფე ის არის, ვისაც სინათლე აქვს. ეს ფაქტი ბავშვს რაციონალობისადმი, ცოდნისა და სხვა უნარებისადმი ნდობას უყალიბებს. ამ დროს მნიშვნელობა არ აქვს, ვინ ფლობს მათ.
დეფრაგმენტირებული ერთობები. დაბოლოს, ამგვარი მეთოდოლოგიური სწავლებით სკოლასთან მჭიდროდ დაკავშირების ეს პროცესი შეიძლება დაიწყოს წარმატებულ მოსწავლეებთან სხვების გათანაბრებით. ეს ზრდის პოზიტიურ ინტერაქციას და პოტენციურად ამცირებს დამთრგუნველ იზოლაციას, რომლითაც ზოგიერთი მოსწავლე ქრონიკულად იტანჯება.
მაგრამ ენთუზიაზმს მოსწავლეთა იზოლაციის საწინააღმდეგოდ მოქმედი მეთოდოლოგიური სწავლების მიმართ სამი შემზღუდველი ფაქტორი ანელებს.
პირველი: მოზარდის მიერ სწავლის მიტოვების ცნებას ამჟამად უმთავრესად 11-დან 14 წლამდე ასაკის მოსწავლეების (middle school) მიმართ იყენებენ, მაშინ როცა ჩვენი ტრაგიკული დანაკარგი 5-11 წლის მოსწავლეებს შორის (primary school) ის პატარა საიდუმლოა, რომლის მოსმენაც არავის სიამოვნებს.
მეორე: ჩორპორატიონ ფორ Corporation for National and Community Service-ს უკანასკნელი მონაცემებიდან ჩანს, რომ სკოლების დირექტორები მიკერძოებით ეკიდებიან ექსპერიმენტულ განათლებას.
მესამე და ყველაზე მტკივნეული: მეთოდოლოგიური სწავლების მოდელების უმეტესობის მოქმედების არეალი არ იზრდება. წლიდან წლამდე ნიჭიერი მასწავლებლები იღრმავებენ გამოცდილებას, მაგრამ ეს მეთოდი ფართოდ არ ვრცელდება.
პრობლემები არსებობს, მაგრამ მათი დაძლევა შესაძლებელია. Common Cents-ისა და Penny Harvest-ის მსგავსი მეთოდოლოგიური პროგრამების წარმატება ცხადყოფს, რომ მოსწავლეების სკოლასთან მჭიდროდ დაკავშირება სავსებით შესაძლებელია საკუთარი თავის, სხვებისა და სწავლის პროცესის შეყვარებით.
იმავდროულად საჭიროა მეორე ფრონტის გახსნაც სწავლის მიტოვების წინააღმდეგ. ჩვენ შეგვიძლია, სკოლაში სწავლის წლები ისე საინტერესო გავხადოთ, რომ მოსწავლეს სურვილი გაუჩნდეს, ხელმეორედ გაიაროს ეს პერიოდი.

თარგმნა დავით თინიკაშვილმა

ვიდეობლოგი

მასწავლებლის ბიბლიოთეკას ახალი წიგნი შეემატა- სტატიები განათლების საკითხებზე

ჟურნალ „მასწავლებლის“ თითოეული ნომრის მომზადებისას, ცხადია, ვფიქრობთ მასწავლებელზე და იმ საჭიროებებზე,რომელთა წინაშეც ის ახლა დგას. ვფიქრობთ მასწავლებელზე, რომელიც ჩვენგან დამოუკიდებლადაც ფიქრობს, როგორ მოემზადოს გაკვეთილისთვის, რა...