კვირა, ივლისი 20, 2025
20 ივლისი, კვირა, 2025

საფრანგეთის რევოლუციის ერთ-ერთი საინტერესო ეპიზოდის შესახებ: ქალთა უფლებების დეკლარაცია

0

ამბობენ, ისტორია არ იცვლებაო. ეს შეცდომაა. უცვლელი რჩება სახელები, თარიღები და მოვლენები, მაგრამ იცვლება მიდგომა და ინტერპრეტაცია. ჩვენში ჯერ კიდევ ფესვგადგმულია ისტორიისადმი „საბჭოთა” დამოკიდებულება, სადაც უპირატესობა ენიჭება ფაქტებს და მხოლოდ ფაქტებს და ძალიან მცირეა ხვედრითი წილი ანალიზისა, კვლევისა და ინტერპრეტაციისა, სადაც კვლავ და კვლავ მეორდება ძველი კლიშეები და, სამწუხაროდ, ჩნდება ახალიც. მიუხედავად ამისა, ნელ-ნელა იწყება პროცესი, რომელიც ისტორიის ახლებური ხედვის ჩამოყალიბებას ისახავს მიზნად და, იმავდროულად, ერთი და იმავე მოვლენის სხვადასხვა ინტერპრეტაციის საშუალებას იძლევა.

საფრანგეთის რევოლუცია ყველა ისტორიკოსისთვის საინტერესო და მნიშვნელოვანი პერიოდია თავისი დინამიკით, იდეებით, ინტერპრეტაციისა თუ შედეგების მრავალგვარობით. მისი ერთ-ერთი საინტერესო ეპიზოდია ქვემოთ წარმოდგენილი დოკუმენტი, რომლის შესახებ ბევრმა შესაძლოა ახლაღა შეიტყოს. ვფიქრობ, ეს დოკუმენტი ბევრს დააფიქრებს, ისტორიის მასწავლებლებს კი მისცემს დამატებით შანსს, საფრანგეთის რევოლუციის ეს მნიშვნელოვანი პერიოდი კიდევ უფრო საინტერესოდ წარმოაჩინონ გაკვეთილებზე.
მთარგმნელი

ქალთა უფლებების დეკლარაცია, 1971
ოლიმპ დე გუჟ (Olympe De Gouges) 1971

ოლიმპ დე გუჟი, ყასბის ქალიშვილი, ავტორია რამდენიმე პამფლეტისა გენერალური შტატების შეკრებამდე (1789). თავის ნაშრომში ოლიმპი წერს, რომ ადამიანისა და მოქალაქის უფლებათა დეკლარაციაში (რომლის სათაურის სიტყვასიტყვითი თარგმანია „მამაკაცისა და მოქალაქის უფლებათა დეკლარაცია” – Declaration of Rights of Man and Citizen), არ არის გათვალისწინებული ქალთა უფლებები. იგი სთავაზობს საფრანგეთს, მიენიჭოთ ქალებს ხმის მიცემის უფლება, მოითხოვს ქალთა ეროვნული კრების შექმნას, ყურადღებას ამახვილებს იმაზე, რომ მამაკაცებმა არ უნდა დაჩაგრონ ისინი და ხაზს უსვამს ქალთა განათლების საკითხს.

რევოლუციური იდეებისთვის მას 1793 წელს თავი მოჰკვეთეს.

ქალთა უფლებების დეკლარაცია

მამაკაცებო, ხართ თქვენ სამართლიანი? დიახ, ქალი გეკითხებათ ამას! თქვენ არ გაქვთ უფლება, ქალი საკუთრებად განიხილოთ და უფლებები შეულახოთ. მითხარით, რა გაძლევთ ჩემი უფლებების შეზღუდვის უფლებას? თქვენი ძალა? თქვენი ნიჭი? დავაკვირდეთ შემოქმედის სიბრძნეს, შევინარჩუნოთ მისი დიდმშვენიერება, ვიცხოვროთ სამყაროში ჰარმონიულად და არა ტირანიულად. დავუბრუნდეთ ცხოველთა სამყაროს, ვიკვლიოთ მცენარეები, თვალი გადავავლოთ ორგანული მოდიფიკაციის საფუძვლებს და დავამარცხოთ ის. ამას მე გთავაზობთ. თუ შეგიძლიათ, გამოიკვლიეთ, გამოიძიეთ და, გნებავთ, განასხვავეთ კიდეც სქესი ბუნებასა და სამყაროში, – ყველას თანაარსებობის კონტექსტში იპოვით, ყველა ჰარმონიულად თანაცხოვრობს, როგორც რომელიმე უკვდავი შედევრი.

მამაკაცები აღზევდნენ განსაკუთრებულ და პრინციპულ გარემოებათა გამო. უცნაური, ბრმა, გადაგვარებული განმანათლებლობისა და სიბრძნის ეპოქაში გადამეტებული იგნორით მას სურს, დესპოტურად მართოს მდედრი, არადა ეს ქალი მისი ინტელექტუალური საკუთრებისსრულ განკარგულებაშია; მამაკაცს ურჩევნია, ჩაებას რევოლუციაში და იბრძოლოს თანასწორობისა და უფლებების გათანაბრებისთვის, მაგრამ ამავე დროს არაფერი თქვას ქალის შესახებ, სრულიად არ გაითვალისწინოს ეს საკითხი.

ქალთა და მდედრ მოქალაქეთა უფლებების დეკლარაცია

დეკლარაცია უნდა იქნეს მიღებული ეროვნული ასამბლეის (კრებას) დადგენილებით მის ბოლო სხდომებზე ან მომდევნო საკანონმდებლო ორგანოში.

პრეამბულა

დედებო, ქალიშვილებო, დებო და ერის წარმომადგენლებო, რომელebიც ითხოვen, დაინიშნონ ეროვნულ კრებაში. იგნორირება უცოდინრობის, უმოქმედობის ქალთა უფლებების შესახებ არის მიზეზი მხოლოდ ხალხის უბედურებისა და მთავრობის კორუმპირებულობისა; ქალმა გადაწყვიტა, ჩამოეყალიბებინა საზეიმო დეკლარაცია ბუნებრივი, განუყოფელი და ქალთა წმინდა უფლებებისა იმისათვის, რომ ამ დეკლარაციას აქამდე მუდამ დაუცველი საზოგადოების ყველა წევრისთვის განუწყვეტლივ შეეხსენებინა თავიანთი უფლებები და მოვალეობები; იმისათვის, რომ ავტორიტეტული ქალებისა და მამაკაცების აქტები ნებისმიერ მომენტში შეედარებინათ და პატივი ეცათ ნებისმიერი პოლიტიკური ინსტიტუტის მიზნისთვის; იმისათვის, რომ ამიერიდან მოქალაქეების მარტივ და უდავო პრინციპებზე დაფუძნებული მოთხოვნები ყოველთვის მხარს დაუჭერს კონსტიტუციას, სწორ მორალსა და საყოველთაო ბედნიერებას.

შესაბამისად, სქესი, რომელიც ისეთივე ზემდგომია სილამაზეში, როგორიც გამბედავი დედობრივი განსაცდელის დროს, ცნობს უზენაესის მფარველობაში ყოფნას და აცხადებს ქალთა და მდედრ მოქალაქეთა უფლებებs.

მუხლი I

ქალი დაიბადა თავისუფალი და ცხოვრობს მამაკაცის თანასწორად მისი უფლებების გათვალისწინებით. სოციალური განსხვავება დაფუძნებული უნდა იყოს მხოლოდ საერთო შეთანხმებაზე.

მუხლი II

ნებისმიერი პოლიტიკური ასოციაციის მიზანია კომუნიკაცია ქალსა და მამაკაცს შორის ბუნებრივი და ხელშეუვალიუფლებების ფონზე. ეს უფლებები არის ქონების ხელშეუხებლობა, უსაფრთხოება და განსაკუთრებით ოპოზიციის წინააღმდეგობისგან დაცვა.

მუხლი III

სუვერენობის ყველა პრინციპი ეკისრება ერთადერთს – ერს, რომელიც სხვა არაფერია, თუ არა ერთობა ქალებისა და მამაკაცებისა; არავის შეუძლია განახორციელოს რომელიმეს უპირატესობა, თუ ეს არ მოდის მთელი ერისაგან.

მუხლი IV

თავისუფლება და სამართლიანობა შეადგენს იმას, რაც ეკუთვნის სხვას… ამგვარად, ერთადერთი ლიმიტი ქალთა უფლებებისა არის მუდმივი მამრობითი ტირანია. ეს შეზღუდვები უნდა რეფორმირდეს კანონზომიერად.

მუხლი V

ბუნების კანონზომიერებისთვის საჭიროა განიდევნოს საზოგადოებისთვის საზიანო ყველა აქტი. ყველაფერი, რაც არ არის აკრძალული ამ ბრძნული და ღვთაებრივი კანონებით, ვერ აღიკვეთება. ვერავის შევზღუდავთ, რომ გააკეთოს ის, რაც არ არის ნაბრძანები.

მუხლი VI

კანონით უნდა გამოხატო მთავარი სურვილი; ყველა ქალმა და მამაკაცმა მოქალაქემ პირადად თუ ვინმეს მეშვეობით უნდა შეიტანოს წვლილი კანონის შექმნაში. ეს ყველას თანაბრად უნდა ეხებოდეს.

ქალი და მამაკაცი მოქალაქეები, არიან რა თანასწორნი კანონის წინაშე, უნდა იყვნენ თანასწორნი ასევე პატივის მიღებისას, დაჯილდოებისას, პოზიციისას, საჯარო საქმიანობისას მათი შესაძლებლობების გათვალისწინებით და არა განსხვავებით.

მუხლი VII

არც ერთი ქალი არ არის გამონაკლისი; ის დაკავებულ, დატყვევებულ უნდა იქნეს კანონის მიხედვით. ქალი, როგორც მამაკაცი, მკაცრად უნდა იცავდეს ამუფლებებს.

მუხლი VIII

კანონი უნდა ამკვიდრებდეს მხოლოდ იმ მკაცრ სასჯელს, რომელიც აშკარად აუცილებელია.

მუხლი IX

მას Sემდეგ, რაც ქალი აღიარებულ იქნება დამნაშავედ, მის მიმართ კანონი უნდა შესრულდეს ისევე, როგორც მამაკაცისადმი.

მუხლი X

არავინ უნდა დაისაჯოს აზრის გამოთქმისთვის; ქალს აქვს თანასწორი უფლება, მონაწილეობა მიიღოს დემონსტრაციებში, პროტესტებში, თუ ამით არ ხელყოფს სხვის უფლებებს.

მუხლი XI

თავისუფალი კომუნიკაცია, აზრის გამოხატვა ქალის ყველაზე მნიშვნელოვანი უფლებაა იმ დროიდან, რაც თავისუფლებამ ირწმუნა, რომ მამაკაცებს უნდა ეღიარებინათ თავიანთი ბავშვები. ამგვარად, ნებისმიერ მდედრ მოქალაქეს შეუძლია თამამად თქმა იმისა, რომ იგი არის ბავშვის დედა და ბავშვი მას ეკუთვნის. ქალს არ მოუწევს სიმართლის დამალვა (გამონაკლისის დაშვება შესაძლებელია), რათა თავი აარიდოს ცუდად მოპყრობას, რომელიც კანონით გათვალისწინებულია.

მუხლი XII

ქალთა და მდედრ მოქალაქეთა უფლებების გარანტია მთავარი ფასეულობაა; ეს გარანტია უნდა წარმოადგენდეს ფასეულობას ყველასათვის და არა მხოლოდ მათთვის, ვინც ამ გარანტიებით დაინტერესებულია.

მუხლი XIII

ქალისა და მამაკაცის წვლილი თანასწორია საზოგადოებრივ ძალასა და ადმინისტრაციულ ხარჯში. ქალი იზიარებს ყველა მოვალეობას და მძიმე სამუშაოს. ამრიგად, ქალსა და მამაკაცს თანასწორად უნდა გაუნაწილდეთ პოზიციები, სამუშაოები, ოფისები და პატივი.


მუხლი XIV

მდედრობითი და მამრობითი სქესის მოქალაქეებს უფლება აქვთ, თავად ან მათი წარმომადგენლების მეშვეობით დაამტკიცონ საჯარო წვლილში დახმარების აუცილებლობა. ეს ეხება მხოლოდ იმ ქალებს, რომელთაც მინიჭებული აქვთ არა მარტო ქონების თანაბარი წილი, არამედ საჯარო ადმინისტრაციის ხარჯებისაც და ასევე დადგენილი აქვთ გადასახადის გადახდის ხანგრძლივობა.

მუხლი XV

იმ ქალთა კოლექტივს, რომლებიც შეიკრიბნენ საგადასახადო მიზნებისთვის, რათა შეუერთდნენ მამაკაცებს, აქვთ უფლება, მოითხოვონ საბუღალტრო აღრიცხვა მისი ნებისმიერი საჯარო აგენტისგან.

მუხლი XVI

არც ერთ საზოგადოებას არ აქვს კონსტიტუცია უფლებების გარანტიისა და ხელისუფლების განაწილების გარეშე. კონსტიტუცია ბათილია, თუკი ერის უმრავლესობამ არ მიიღო მონაწილეობა მის ჩამოყალიბებაში.

მუხლი XVII

ქონება ეკუთვნის ორივე სქესს, არ აქვს მნიშვნელობა ერთიანია თუ განცალკევებული. თითოეული მათგანისთვის ეს არის ურღვევი და წმინდა უფლება, რომელსაც ვერავინ ჩამოართმევს.

პოსკრიპტუმი

ქალებო, გამოიღვიძეთ! თქვენი ხმა მთელ მსოფლიოს ესმის; აღმოაჩინეთ თქვენი უფლებები. ძლიერი იმპერია აღარ არის გარშემორტყმული ცრურწმენებით, სტერეოტიპებით, ფანატიზმით, ზარალითა და ტყუილით! სიმართლის ალმა მიმოფანტა ყოველგვარი სისულელე და უზურპაცია. დამონებულმა კაცმა გაიორმაგა ძალა, რათა დაეწყვიტა თავისი ჯაჭვები. იგი გახდა თავისუფალი და ამავე დროს გახდა უსამართლო თავისი თანამგზავრისთვის. ო, ქალებო, ქალებო! როდის აგეხილებათ თვალი? კარგი რა მიიღეთ რევოლუციისგან? უფრო მკვეთრად გამოხატული უპატივცემულობა, უფრო აშკარა ზიზღი. კორუფციის საუკუნეში თქვენ მართავდით იმიტომ, რომ კაცი იყო სუსტი. მემკვიდრეობის მელიორაცია, რომელიც დაფუძნებულია ბუნების განკარგულებაზე – რისიღა უნდა გეშინოდეთ ასეთი ვალდებულებების შემდეგ? იმისა, რომ ჩვენი ფრანგი კანონმდებლები, მორალის გამომსწორებლები, ხანგრძლივი პატიმრობიდან გათავისუფლებულები, კვლავ გეტყვიან: „ქალებო, რა გვაკავშირებს ჩვენ და თქვენ? ყველაფერი!” ეს იქნება ის პასუხი, რაც თქვენ (მამაკაცებმა) უნდა გაგვცეთ. მათ უნდა შეინარჩუნონ თავიანთი სისუსტე და გაბედულად დაუპირისპირდნენ მას. გაერთიანდით ფილოსოფიის სტანდარტების ქვეშ, დაიტიეთ მთელი თქვენი ხასიათის ენერგია და მალე დაინახავთ, რომ ქედმაღალი მამაკაცები მორჩილ თაყვანისმცემლებად ფეხქვეშ კი არ გაგეგებიან, არამედ იამაყებენ, რომ გაიზიარებენ თქვენთან ერთად იმ საგანძურს, რომელსაც უზენაესი ქმნილება ჰქვია. განურჩევლად იმისა, რა ბარიერებს დაუპირისპირდებიან, თქვენზეა დამოკიდებული, გაითავისუფლებთ თუ არა თავს. თქვენ მხოლოდ სურვილი უნდა იქონიოთ… ქორწინება არის ნდობისა და სიყვარულის საფლავი. გათხოვილ ქალს შეუძლია, დაუსჯელად მისცეს ქმარს უკანონო შვილი და ასევე – ქონება, რომელიც საერთოდ არ ეკუთვნის მას. გაუთხოვარ ქალს აქვს მხოლოდ ერთი სუსტი უფლება; ძველთაძველი და ულმობელი კანონები უკრძალავს ქალს, უკანონო შვილმა მიიღოს მამის სახელი და ქონება. უძველესი დროიდან არ შეცვლილა ეს კანონი. თუ ეს ითვლება პარადოქსულად და შეუძლებლად, რომ მივცე ჩემსს სქესს პატივისცემა და მუდმივობა, მაშინ მე ვანდობ მამაკაცებს, მოიპოვონ დიდება ამ საქმის შეთანხმებასთან დაკავშირებით. მაგრამ სანამ ჩვენ ვიცდით, პარალელურად შეგვიძლია განვაახლოთ მორალები, ცოლქმრული კონვენციები.

მამაკაცსა და ქალს შორის სოციალური კონტრაქტის შესახებ

ჩვენ, ________ და ________, ჩვენი სურვილისამებრ ვერთიანდებით ჩვენი ცხოვრებისა და ერთობლივი მისწრაფებების ხანგრძლივობისთვის შემდეგი პირობებით:

ჩვენ ვაპირებთ და გვსურს, რომ ჩვენი სიმდიდრე გახდეს კომუნალური, ამასობაში ჩვენს თავს ვუტოვებთ უფლებას, რომ გავუყოთ ქონება შვილებს ან სხვა პიროვნებას, ვისკენაც გვაქვს მიდრეკილება. ჩვენ ერთობლივად ვცნობთ, რომ ჩვენი საკუთრება პირდაპირ გადაეცეს და ეკუთვნოდეს ჩვენს შვილებს, განურჩევლად იმისა, როგორები არიან ისინი. ამასთან, ყველა ჩვენს შვილს აქვს უფლება, ატარონ სახელი მამისა თუ დედისა, ვინც აღიარა. ჩვენ გვევალება, ხელი მოვაწეროთ კანონს, რომელიც სჯის საკუთარ სისხლსა და ხორცზე უარის თქმას. ჩვენ აგრეთვე ვავალდებულებთ თავს, რომ დაშორების შემთხვევაში ჩვენი ქონება გაიყოს და წინასწარ იქნეს გათვლილი, რა ნაწილს მიიღებს ბავშვი. ხოლო სრულყოფილი კავშირის შემთხვევაში ის, ვინც გარდაიცვლება, თავისი სიმდიდრის ნახევარს დაუტოვებს შვილს, ხოლო თუკი ისიც უშვილოდ გარდაიცვლება, ცოცხლად დარჩენილი მემკვიდრეობით მიიღებს ქონების უფლებას, მაგრამ ეს იმ შემთხვევაში მოხდება, თუ პიროვნებამ წინასწარ არ დატოვა ანდერძი თავის სასურველ და დამსახურებულ პირზე.

ეს არის ქორწინების აქტის დაახლოებით ის ფორმულა, რომლის შესრულებასაც მე გთავაზობთ. ამ უცნაური დოკუმენტის კითხვის საფუძველზე მე ვხედავ, რომ ჩემს წინააღმდეგ აღიძვრება ორპირობა, მანჭიაობა, ღვარძლი, დაგეშილია სამღვდელოება და მთლიანად ჯოჯოხეთური რიგითობა. მაგრამ როგორ არ არის ჩემი გონიერი შეთავაზება და ინიციატივა იმის საწინდარი, რომ მივაღწევთ სრულყოფილ, ბედნიერ ხელისუფლებას!

მე გთავაზობთ კანონს, რომელიც დაეხმარება ქვრივებსა და ახალგაზრდა გოგონებს, რომლებსაც იმედი გაუცრუეს მამაკაცებმა. მინდა და ვწერ ამ კანონს, რათა დავაძალოთ ცვალებად კაცებს, აღასრულონ თავიანთი ვალდებულებები ან თუნდაც გადაუხადონ მისი ქონების ტოლი კომპენსაცია.

ამასთან, კვლავ მოვითხოვ: როგორც მე დავწერე 1788 წელს „ადამიანის მარტივ ბედნიერებაში”, პროსტიტუტები უნდა მოთავსდნენ გარკვეულ ადგილებში. პროსტიტუტებს არ შეაქვთ წვლილი მორალების გარყვნაში. ეს არის ქალთა საზოგადოება. ეს თავიდან არეულობას მოიტანს, მაგრამ შედეგად სრულყოფილ ჰარმონიას მივიღებთ.

მე გთავაზობთ მარტივ გზას ქალის სულის ასამაღლებლად: ჩვენ უნდა დავუკავშიროთ ქალები მამაკაცის ყოველგვარ საქმიანობას. თუ მამაკაცს ეს გადაწყვეტილება არაპრაქტიკულად მიაჩნია, მას შეუძლია, თავისუფლად გაუზიაროს ბედი ქალს – წყნარად, კანონიერად და არა იმპერიულად. ცრურწმენა ეცემა, მორალები იწმინდება, ბუნება თავიდან იძენს კანონებს. ამ ყველაფერს დავამატოთ მღვდლების ქორწინება, მეფის უფლებების გაძლიერება და საფრანგეთის პარლამენტი არ დაეცემა!

„ქალთა და მდედრ მოქალაქეთა უფლებების დეკლარაციის” პირველი გვერდი

თარგმნა ნათია ფირცხალავამ

გამოყენებული ლიტერატურა:


https://www.library.csi.cuny.edu/dept/americanstudies/lavender/decwom2.html


მოსმენა რუსული ენის გაკვეთილზე

0

( ნაწილი I )

რუსული როგორც უცხო ენა საქართველოში დიდი ხანი არ არის რაც ისწავლება. აქამდე საგნის სწავლებისადმი მიდგომა სხვაგვარი იყო, რადგან, ძველი ტრადიციით, მასწავლებეასწავლიდა ენასაც და ლიტერატურასაც. რუსული ენა არ
ისწავლებოდა უცხოური ენის სტატუსით. რუსულის როგორც უცხოური ენის სტატუსის
დამკვიდრების შემდეგ მასწავლებლები შეეჯახნენ პრობლემას,
რადგან ძველი სახელმძღვანელოები ისე გახლდათ შედგენილი, რომ მათი
გამოყენება შეეძლო მხოლოდ ენის მცოდნეს, ენის შესწავლა კი ამ სახელმძღვანელებით შეუძლებელი
იყო.

შემდეგ დაიბეჭდა გრიფირებული სახელმძღვანელოები. არჩევანი არ იყო დიდი და აქაც პრობლემას წავაწყდით, რადგან ამ წიგნებით სწავლება კიდევ უფრო რთული გახდა, თუ ახალი მეთოდებით არ იყავი შეიარაღებული, არ გქონდა ახალი
რესურსის მოძიების საშუალება.

გამოცდილებამ გვიჩვენა, რომ აუცილებელია, მასწავლებელმა ერთმანეთისგან გამიჯნოს
რუსული ენის სწავლებისადმი ძველი და ახალი მიდგომა. იგი კარგად უნდა იცნობდეს ეროვნულ
სასწავლო გეგმას (სტანდარტს) და, უ
პირველესად, განსაზღვრავდეს, რომელი საკომუნიკაციო უნარი უნდა გამოუმუშაოს მოსწავლეს.

უცხოური
ენის, ჩვენს შემთხვევაში – რუსულის, სწავლება მოიცავს რამდენიმე ასპექტს. ამჯერად
აუდირებაზე შევჩერდები, რადგან დღეს, შეიძლება ითქვას, ამ მიმართულებით  მუშაობას ყველაზე ნაკლები დრო ეთმობა გაკვეთილზე
ან სრულიად არ ექცევა ყურადღება. სახელმძღვანელოებში არ არის საკმარისი მასალა და რესურსი,
ამიტომ მასწავლებელს თვითონ უწევს ზრუნვა მის შესაქმნელად ან მოსაძიებლად.

წარმოგიდგენთ
იმ ხარვეზებს, რომლებსაც ვაწყდებით მოსმენაზე (აუდირებაზე) მუშაობის დროს:

1.
აუდირებას როგორც აუცილებელ ელემენტს მასწავლებელი ხშირად არ ითვალისწინებს. მას
მიაჩნია, რომ გაკვეთილზე მისი რუსულად მეტყველება მოსმენაზე მუშაობაა. ეს მცდარი
აზრია.

2.
აუდიოტექსტის მიწოდებამდე მასწავლებელი საფუძვლიან მოსამზადებელ სამუშაოს ატარებს,
რაც მოსწავლეს ყოველგვარ სირთულეს უხსნის.

3.
აუდიოტექსტის მოსმენისას მასწავლებელი ცდილობს, ახსნას ყველა გაუგებარი და რთული
ფრაზა. ამით მოსწავლეს უჩნდება მუდმივი დახმარებისა და კარნახის მოთხოვნილება.

4.
მასწავლებელი მოსმენამდე ნებას რთავს მოსწავლეებს, ტექსტს გადახედონ (გადაიკითხონ),
რაც არ იძლევა აუდირების უნარის განვითარების საშუალებას.

5.
ტექსტის მოსმენისას მოსწავლემ არ იცის, რა მიზნით, რისთვის ისმენს მას.

6.
სასწავლო პროცესში სათანადოდ არ არის გამოყენებული ავთენტური აუდიოტექსტები:
ნაწყვეტები ფილმებიდან, ტელე- და რადიოგადაცემებიდან.

7.
სამწუხაროა, მაგრამ ის მასწავლებლებიც კი, რომლებიც აუდირებაზე მუშაობენ, საგამოცდო
საკითხებში ამ მიმართულებას გვერდს უქცევენ, რაც არ აძლევთ საშუალებას, გაზომონ შედეგი.
ამით მოსწავლეებს ეკარგებათ აუდირებაზე მუშაობის მოტივაცია.

 

ხარვეზების
გათვალისწინებით, მასწავლებლებს სთავაზობენ შემდეგ რეკომენდაციებს:

1.
აუდირება გაკვეთილის აუცილებელ ელემენტს უნდა წარმოადგენდეს. თავდაპირველად ეს
შეიძლება იყოს ბგერის, ფრაზის, სიტყვის ამოცნობა, შემდეგ – ტექსტის მიზნობრივი
მოსმენა, მასწავლებლის მონათხრობი რეალური მოვლენების შესახებ, შეცდომის აღმოჩენის
მიზნით მოსმენა და სხვა.

2.
სასურველია, აუდირებას მოიცავდეს საშინაო დავალებაც, თუმცა ჩვენი სინამდვილის პირობებში
ეს რთულია. სახელმძღვანელოებს არ მოჰყვება მოსასმენი დისკები და აქ მასწავლებელს
საკუთარი რესურსების გამოყენებით მოუწევს მუშაობა.

3.
რეკომენდებულია გაკვეთილზე ავთენტური აუდიოტექსტების გამოყენება.

4.
აუდიოტექსტების მოსმენამდე აუცილებელია მოსმენის მიზნის განსაზღვრა. მაგ., საჭირო
ინფორმაციის ამოცნობა, მოსმენილი ინფორმაციისადმი საკუთარი დამოკიდებულების გამოხატვა,
ინფორმაციის შედარება და სხვ.

5. მასწავლებელმა წინასწარ უნდა
განსაზღვროს მოსასმენი ტექსტის სირთულე, სირთულის შემთხვევაში ასწავლოს მოსწავლეს
ძირითადი აზრის გამოტანა და არა ყველა სიტყვის მნიშვნელობის გაგება.

6. დიალოგსა და პოლილოგზე
მუშაობისას სასურველია, მოსწავლეებმა ტექსტი წაკითხვამდე მოისმინონ. ამ
შემთხვევაში მასწავლებელი ერთდროულად აუდირებაზეც მუშაობს და შემოაქვს ახალი
ტექსტიც. თანამედროვე მეთოდიკის მიხედვით, არ არის რეკომენდებული, დიალოგზე
მუშაობა განვიხილოთ როგორც კითხვაზე მუშაობა.

7. აუცილებელია საკონტროლო და
საგამოცდო ტესტებში აუდირების საკითხების შეტანა.

 

აუდირების
სწავლება ხდება სამი ეტაპის გავლით:

. ტექსტის
მოსმენამდე;

. ტექსტის მოსმენის
დროს;

. ტექსტის მოსმენის
შემდეგ.

 

ტექსტისმოსმენამდე ტიპური დავალებებია:

. მოსმენამდეკითხვებსა და და მტკიცებულებებზე მსჯელობა;

.
ვარაუდის გამოთქმა თემაზე სათაურზე/საკვანძო სიტყვებზე/ილუსტრაციაზე დაყრდნობით;

.
თემის მოკლე მიმოხილვა, ტექსტის პრობლემატიკაში მოსწავლის შეყვანა.

ტექსტის
მოსმენის დროს:

. გამოტოვებული
სიტყვების ჩასმა;

. წინადადებების
შესაბამისობათა პოვნა;

. წინადადებების
დასრულება;

.
რაიმე კონკრეტული საკითხის გამოყოფა.

 

ტექსტის
მოსმენის შემდეგ (მოსმენილი ტექსტის გაგების კონტროლი):

. მტკიცებულების
დადასტურება/უარყოფა;

.
ტექსტისა და ილუსტრაციის შესაბამისობის მოძებნა;

.
გეგმის საკითხების დალაგება;

.
რუკაზე მარშრუტის გეგმის მონიშვნა;

.
სხვადასხვა ტიპის დავალება (3-4 მტკიცებულებიდან ერთი სწორია, აღადგინეთ
ინფორმაცია, მართალია – მცდარია, რამდენიმე ვარიანტიდან სათაურის არჩევა, ტექსტის
აზრობრივ ნაწილებად დაშლა და სხვ.);

.
მოსმენილი ტექსტის მიხედვით სქემის/ნახატის შექმნა.

დღევანდელი
რეალობიდან და სახელმძღვანელოების შესაძლებლობიდან გამომდინარე, შეიძლება ითქვას,
რომ მასწავლებელს ყველაზე მეტად მოსმენის რესურსის მოძიებაში უნდა დავეხმაროთ.
სტატიის ციკლი რამდენიმე ნაწილისგან შედგება. მეორე ნაწილში წარმოგიდგენთ ერთი
გაკვეთილის ნიმუშს, რომელსაც თან ახლავს შესაბამისი ტექსტი.

წარმოგიდგენთ
დავალებების ნიმუშებს მოსმენაში:

  

I.

1. Слушайте и повторяйте пары
слов.

живот
– он живёт

цел
– цель

бить-
пить

живём
– живьём

2.
Прослушайте слова: чай, шьют, сел, пьёт, найдите каждое из них в графическом
ключе.

чей-
чай – чья, шьем – шутка – шьют и т.д.

3. Слушайте вопросы и отмечайте в
графическом ключе возможный ответ.

 

II.

1.
Слушайте фразы, отмечайте слова, которые названы (имена, географические
названия и т.д.).

2. Диктант. Слушайте текст,
постарайтесь понять его содержание. Вновь прослушайте текст и пишите.

3. Прослушайте текст, заполните пропуски
в графическом варианте текста.

 

III

1. Прослушайте ряд слов, запомните и
воспроизведите из них те, которые относятся к одной теме (тема называется).


1.              

Прослушайте фразы, соедините их в одно
предложение.


2.              

Прослушайте фразу, добавьте к ней еще одну,
связанную по смыслу.

  

IV

1. Просмотрите в графическом ключе
опорные слова и назовите тему, которой посвящен аудиотекст. Затем прослушайте
смысловой кусок и проверьте правильность своего ответа.

2. Прослушайте
текст. Определите фразу, которая адекватна содержанию текста.

3. Прослушайте
текст. Ответьте на вопросы.

Обозначьте цифрами пункты плана
в соответствии с текстом.

4. Прослушайте текст, заполните анкету.

5. Прослушайте диалог (полилог). О чем
говорили участники разговора? Что они обсуждали? Как они выражали свое мнение,
свои эмоции?

ქიში, შამათი

0
ჩემი უბნის შავ-თეთრ ნახატზე ფერადოვნებას მხოლოდ №25 ყვითელი ავტობუსი ღვრიდა. მახათას მთიდან დაეშვებოდა და კარავს პუშკინის სკვერთან დასცემდა. ჩვენ კი ვაზისუბნის შუაწელზე შემოვახტებოდით და მგზავრობაში 20 თეთრს ვიხდიდით. თუ ჯიბის ბიუჯეტი ფენოვანსა და კოკა-კოლასაც გასწვდებოდა, ის დილა გათენებად ღირდა.

ყვითელ ავტობუსში ათასი ჯურის ხალხი ვიყრიდით თავს: ნასვამები, ფხიზლები, ჰიპ-ჰოპის ჩაჩებიანი მოყვარულები, მძიმე როკის მსმენელები „slipknot”-ის ფოტოებით მაისურებზე, მოძველბიჭო ელემენტები, გიტარიანი ჯეელები, აბიტურიენტები, რომლებსაც რეპეტიტორებთან ეჩქარებოდათ, რეპეტიტორები, რომლებსაც მოსწავლეებთან აგვიანდებოდათ, შარვალ-კოსტიუმებში გამოწყობილი იეჰოვას მოწმეები. ჩვენ კი – მოჭადრაკეები ვიყავით. 

პუშკინის სკვერიდან ფეხით ავივლიდით მოსწავლე ახალგაზრდობის სასახლემდე, სადაც ვალიკო ურიდია რამდენიმე პარტიას გვათამაშებდა. თუმცა ჭადრაკის განყოფილებამდე მისასვლელად დაბრკოლებები იყო გადასალახი. მთავარი ჰოლი უნდა გაგევლო და ეზოში გასულიყავი, სადაც წყლის შადრევანი 15-ვატიან ნათურასავით ბჟუტავდა და პირზე ხავსი მოეგდო. მერე თაღქვეშ გამძვრალიყავი და ხელმარცხნივ საეჭვო შესახედაობის კარში შეგებიჯებინა. იქაური კიბე სატუსაღოს მიწისქვეშეთს ჰგავდა, სადაც სიკვდილმისჯილებს ამწყვდევდნენ. სურნელიც ისეთივე იდგა, როგორიც ორთაჭალის ციხის მიწისქვეშეთში ვიგრძენი ექსკურსიაზე ყოფნისას – ნესტის და სიცივის. მეორე სართულზე კი შედარებითი კეთილშობილება იგრძნობოდა – საბჭოური სტილის რბილი კარი, პარკეტიანი იატაკი და კედელზე გამოკრული ქართველი მოჭადრაკეების ფოტოები. 

ჩემი, ისაკასა და ერეკლეს ჯგუფი მრავალეთნიკური იყო: რამდენიმე ქართველი, სამი სომეხი, ერთი ბერძენი და ერთიც აზერბაიჯანელი, რომელიც დროგამოშვებით დევიდ გუეტას სიმღერას ღიღინებდა: „The world is mine”. სომხები, როგორც წესი, იოლად გვამარცხებდნენ და გულზე ხელი რომ დავიდო, აზერბაიჯანელიც მჯობნიდა. 

ჩვენი მწვრთნელი, ვალიკო ურიდია, საინტერესო ვინმე იყო. ხნიერი, მოსუქებული, მელოტი კაცი სქელლინზებიანი სათვალითა და ხშირი წარბებით. ინგლისური ენა ვალიკოს სისუსტე და ჩვენი სასჯელი გახლდათ – გვაიძულებდა, თამაშისას ინგლისურად გაგვემართა დიალოგი: I occupied your center და ამის მსგავსი მაიმუნობები. სასახლის ამბებიდან წლების შემდეგ ვალიკო ურიდია თაბუკაშვილის ქუჩაზე შემხვდება და როცა ვეტყვი, რომ სოციალურ და პოლიტიკურ მეცნიერებათა ფაკულტეტზე ვსწავლობ, მიპასუხებს შენ დიდი კაცი გამხდარხარო. 

ვისაც ჩემი გარეგნობა და ასაკი ერთმანეთისთვის შეუდარებია, დამეთანხმება, რომ ბენჯამინ ბატონის ბედისა ვარ, მაგრამ, მისგან განსხვავებით, მოხუცად დავიბადე და ნელ-ნელა, გაახალგაზრდავების ნაცვლად, კიდევ უფრო ვბერდები. ამის გამო იყო, სასახლის ნორჩ მოჭადრაკეებსა და მათ მშობლებს დაბრძენებული, დაღვინებული და დაუმარცხებელი მოთამაშე რომ ვეგონე. ერთხელ ჭადრაკის დაფასთან მარტო ვიჯექი, როცა ბავშვის მშობელი მოვიდა და მითხრა: „თქვენთან თამაში ჩემი შვილის ოცნებაა. უდიდეს ბოდიშს გიხდით შეწუხებისთვის, მაგრამ სუთ წუთს ვერ დაუთმობთ?..” ქალბატონს თვალებში ვუყურებ და საკუთარ თავს ვეუბნები: „არ აცანცარდე. თავი ხელში აიყვანე”. ვპასუხობ: 
– კეთილი
– ვაიმე
– სად არის ბავშვი?
– ბაქარ, მოდი, სწრაფად!
– ოოო, ყოჩაღი ბიჭი ჩანს.
– ოღონდ არ დაუთმოთ, ძალიან გთხოვთ!
– არავითარ შემთხვევაში.

სამი სვლა დამჭირდა იმის მისახვედრად, რომ 10 წლის ბაქარი ჩემზე 10 თავით ძლიერი მოჭადრაკე იყო, ამიტომაც დამრიგებლური ტონი ავირჩიე. როცა ფიგურას მიკლავდა: „აი, ყოჩაღ!” – ვეუბნებოდი. ქიშს მეტყოდა? – „კარგია, რომ დაინახე”, – შევაქებდი. პარტიის შუაგულია. ზურგმოშიშვლებული ლაზიერი დავინახე და ის-ის იყო ჩემი მხედრისთვის ხელის წავლებასა და მკვლელობის განსაკუთრებული სისასტიკით ჩადენას ვაპირებდი, რომ ბაქარის ხმა გავიგე: 
– ვიცი, რატომ არ კლავთ ჩემს დედოფალს.

გამოვფხიზლდი, სახეზე ყალბი ღიმილი ავათამაშე და ვკითხე:
– აბა, რატომ?
– იმიტომ, რომ მაგ შემთხვევაში ჩემი ოფიცერი თქვენს ლაზიერს მისწვდება და შამათს გეტყვით. 
– აქამდეც უნდა მიმხვდარიყავი, – ვამბობ და ღმერთს მადლობას ვწირავ, რომ ბაქარის ენატლიკინობამ რაიონული მასშტაბით შერცხვენას გადამარჩინა. 

დედამისს მივუბრუნდი და ვუთხარი: „თქვენი შვილი ნამდვილი მოჭადრაკე გაიზრდება”.

სასახლის პერიოდმა ცუდი მოგონებებიც დამიტოვა. მრავალეთნიკურობა რომ ვახსენე, ტყუილად არ ყოფილა. ერთხელ ჩვენი ჯგუფელი ქართველები გუეტას მოყვარულ აზერბაიჯანელს სრულიად უმიზეზოდ აუშარდნენ და ეზოში გვარიანად გალახეს. მე, ისაკა და ერეკლე Беспредел-შჩიკები არასოდეს ვყოფილვართ, მაგრამ ვერც რაინდობით დავიკვეხნიდით, ამიტომაც იმ საძაგლობას გვერდიდან ვადევნებდით თვალყურს. თუკი ჩემი ცხოვრების წარსულიდან რაიმე დარცხვენის საფუძველს მაძლევს, ერთ-ერთი სწორედ ესაა. 

ის იყო ჩვენი მოჭადრაკეობის უკანასკნელი დღე. 

გუშინ კომპიუტერს ვეთამაშე. რთული ვერსია ჩავრთე და მთელი გულით მივეჯაჭვე ვირტუალურ დაფას. ორი პაიკი დავკარგე, ორიც მე ვიმსხვერპლე. ოფიცერი მაცხენა ფლანგზე მომიკლეს, მხედარი – ცენტრში. პარტიის შუაგულში დეჟავუ მქონდა. მაშინ, როცა ეულად მდგომი ლაზიერისთვის ყელის გამოფატვრას ვაპირებდი, ბაქარის ეპიზოდი გამახსენდა და ზუსტად იგივე სიტუაცია გათამაშდა. კომპიუტერი დავამარცხე. წლების წინ ათი წლის ბავშვის ნათქვამი სიტყვები გუშინ გამომადგა და მივხვდი, რომ ადამიანის მიერ წარმოთქმული თითოეული სიტყვა, პატივისცემას თუ არა, მოსმენას მაინც იმსახურებს. 

ვალიკო კარგა ხანია აღარსად დამილანდავს. ჩვენი ჯგუფელი ქართველები იპოვიდნენ თავიანთ გზას. სხვებიც. აი, აზერბაიჯანელის ბედი კი მადარდებს. ეგეთი ბუნჩულა ტიპები ხანდახან იკარგებიან ხოლმე, მაგრამ ვინ იცის, იქნებ ტყუილად არ ღიღინებდა გუეტას სიმღერას და მსოფლიო მართლაც მისია?!

უთარგმნელი ლექსი

0
გვერდის პარტნიორია გამომცემლობა “ინტელექტი”

ბავშვობის კოსმოპოლიტიზმი

როგორც უამრავი სხვა რამ, კოსმოპოლიტიზმიც ბავშვობაშია სუფთა და უანგარო, რადგან ბავშვმა იცის, რომ ცა არის ცისფერი, მზე არის მზისფერი, სისხლი – სისხლისფერია და ადამიანი – ადამიანისფერი.
ეს მერე იწყება შეფერადება, გაფერადება. მერე ხდება მზე მკვდრისა (ასე ჰქვია ჩამავალ მზეს ქართულში). სისხლი – ცისფერი. ადამიანი – შავკანიანი, თეთრკანიანი, ყვითელკანიანი… 


დაბადების სიხარული

რატომ თამაშობენ, რატომ უყვართ ბავშვებს განსაკუთრებით დამალობანას თამაში?
იქნებ წარმავლობის თანდაყოლილი განცდა აიძულებთ, გადაუმალონ ერთმანეთს თავები, რათა გამოჩენისას, პოვნისას დაბადების (სიცოცხლის) დიდი სიხარული აგრძნობინონ ერთმანეთს. იქნებ მწერალიც ბავშვია და მწერლობაც დიდი ანგარიშით დამალობანას თამაშია.
რაც უფრო დიდია მწერალი ინტელექტით და რაც უფრო ბავშვია სულით, მითუფრო უჩინრად იმალება იგი თავის შემოქმედებაში, პერსონაჟებს თავშეფარებული. 

მელანქოლიკი…

თავისუფალი თემების მოძალებამ და სიჭარბემ მშობლიური ლიტერატურის სწავლების მეთოდიკაში ერთგვარი პროგრესულობის ილუზია შეუქმნა პედაგოგებს, რომლებიც ძნელად თუ გასცილდებოდნენ საპროგრამო მასალის ორმოცდახუთწუთიან საზღვრებს.

“როგორ მიყვარს ჩემი სამშობლო” – ამ თემაზე ფიქრობენ ბავშვები. ფიქრობენ და გამოიხატებიან სხვადასხვანაირად (სხვადასხვაგვარად) – გულწრფელად, ყალბად, ტრაფარეტულად… აქა-იქ – ღრმად, ნიჭიერად, ორიგინალურად.
“ჩემი სამშობლოს დღე ისე იყო მოწყენილი, როგორც დედის ავადმყოფობა”, – წერდა ერთი მოსწავლე გოგონა.
საიდან გაჩნდა ეს მელანქოლიკი ამ ჯანსაღ ატმოსფეროში? – გოგონას გამო ბოდიშობდა მასწავლებელი. ნიშნის დაწერაზე რომ მიდგა საქმე, ჩაერია დირექტორი, სასწავლო ნაწილი (თემა დამამთავრებელ კლასში დაიწერა, და ამიტომ იოლად ვერ გადაწყდებოდა მეათეკლასელის ბედი). ჩარევამ სასურველი შედეგი გამოიღო. აღმოაჩინეს, რომ ამ უშეცდომოდ და ორიგინალურად დაწერილ თემაში (სევდიანობას ვერ ჩაუთვლიდნენ შეცდომად) ერთი შეცდომა მაინც გაიპარა: სიტყვა “სამშობლოში” გადატანის წესები აღმოჩნდა დარღვეული. როცა მოსწავლემ შეპასუხება დააპირა, მშობლიური ენის მასწავლებელმა კომპეტენტურად განუცხადა: შენს თემას არა მხოლოდ გრამატიკული ხარვეზი, არამედ აზრობრივი ხარვეზიც გააჩნია. რა შუაშია დედაშენი, სად დედის ვიწრო, ლოკალური ცნება და სად სამშობლოს უნაპირო საზღვრებიო…

მაგრამ განა სამშობლოს სიყვარული დედის სიყვარულიდან არ იწყება? უფრო მეტიც, ჩვილის წინ აღმართული იმ ბორცვიდან იწყება, რომლის წიაღიდანაც იგი საზრდოს იღებს და რომელსაც ასეთი ინსტინქტური სიყვარულით უთათუნებს ხელს…

იქნებ ეს გულმავიწყობა მასწავლებლის პროფესიისათვის ახალშეძენილი ჩვევის ბრალია, რომლის წყალობითაც მომავალი აბიტურიენტის ყველა ნიშანი (ვითომდა დიდი ობიექტურობის გამო) აფთიაქის სასწორზე უნდა აიწონოს.

მსგავსი შემთხვევები კიდევ ერთხელ ადასტურებს, რომ სკოლებში მხოლოდ მოწოდებით მასწავლებელი უნდა მიდიოდეს სამუშაოდ.

მოწოდებით მასწავლებელს არასოდეს შეეშლება მსგავსი რამ და არასოდეს გამოეპარება ნიჭიერი ადამიანის განცდები…

1980 წ.

ბავშვის წარმოსახვები

საოცარია ბავშვის წარმოსახვა. ხშირ შემთხვევაში იგი სიბრძნით, სიღრმით გამოირჩევა და ამ დროს ყოველთვის მახსენდება რემი დე გურმონის ვარაუდი იმის შესახებ, რომ იქნებ ადამიანის ინტელექტუალური დაქვეითება სწორედ ბავშვობის მერე იწყებაო.

2-3 წლის ასაკში ჭექა-ქუხილის დროს ბავშვს ასეთი გასაოცარი დასკვნები გამოაქვს: “ცამ დააკაკუნა”. ესაა უცნაური და მასშტაბური აღქმა სამყაროში არსებული ურთულესი ფიზიკური, ქიმიური, ბიოლოგიური და ა. შ. მოვლენებისა და პროცესებისა. პატარა ქვეშეცნეულად, ინტუიციით იძლევა ჭექა-ქუხილის ახსნის იმ პოეტურ ვარიანტს (ხატს), რომელიც ნებისმიერი დიდი მეზღაპრის შემოქმედებას დაამშვენებდა. ბავშვის წარმოდგენისათვის (ბუნებისათვის) იმდენად კონკრეტული და ახლობელია ცა, რომ ნაცნობი ადამიანივით მას შეუძლია წარმოიდგინოს, როგორ აკაკუნებს იგი. თუ იმ ხმაურით ვიმსჯელებთ, ჩვეულებრივი, უწყინარი დაკაკუნება რომ გამოსცემს, მასთან შედარებით ჭექა-ქუხილის ხმაური ალბათ წარღვნაა. თუმც ბავშვის ქვეცნობიერებაში პოტენციურად ისიცაა ნაგულისხმები, თუ ვინ აკაკუნებს. რადგან ცა, ასეთი უსასრულო, მაღალი და ზვიადია, ე. ი. ჭექა-ქუხილი მისი მასშტაბის შესატყვისი ხმაური – კაკუნია.

1982 წელი

დაცვა

სულ პატარები ვიყავით, ერთი მშობლებგაყრილი გოგონა გვყავდა კლასში. კვირაში ერთხელ საკუთარი დედა ჩუმად ნახულობდა შვილს სკოლაში, თან იმდენი საჩუქრები და შოკოლადები მოჰქონდა, რომ კვირიდან კვირამდე მთელ კლასს გვყოფნიდა. მისი გამოჩენა ჩვენთვის ზეიმი იყო.

ამ ამბავმა გოგონას გამზრდელი ბებიის ყურამდეც მიაღწია და ატყდა ერთი აურზაური. ყოფილი რძლის რეპუტაციის გასაფუჭებლად მთელი ხმით უყვიროდა კლასის დამრიგებელს (ნინო მასწავლებელს): “როგორ ბედავთ და ამ ქალს აჩვენებთ ბავშვს. ხომ შეიძლება ამ დედაკაცმა მაგ შოკოლადებით ბავშვი მომიწამლოსო”.
სულგანაბულები ვუსმენდით შემზარავ სცენას და მოხდა საოცარი რამ… ნინო წულუკიძე ჩვენს თვალწინ გადაბრუნებულ საკუთარ ბერეტში გვთხოვდა საჩუქრების ჩაყრას. ჩვენ არასოდეს გვინახავს ასეთი დიდებული მათხოვარი. მთელი ქუდი “დათუნია” შოკოლადებით გადაივსო. მერე ნინო მასწავლებელი ჩამოჯდა და ვერცხლის ქაღალდისაგან განძარცული შოკოლადის ყავისფერ სარკოფაგებს გამალებით დაუწყო ჭამა… (ნინო მასწავლებელი დიაბეტით იყო ავად).

ნინო მასწავლებელი მარტო ლიტერატურას კი არ გვასწავლიდა, იგი დიდ, ეჭვმიუტანელ ადამიანურ ინსტინქტებსაც გააფთრებით იცავდა. მან იცოდა, რომ გარკვეულ ასაკამდე დედამიწის ზურგზე არავის არ ჰქონდა ჩვენი დაეჭვების უფლება.

P.S. სწორედ ეს შემთხვევა დაედო საფუძვლად ჩემს ერთ ადრეულ მოთხრობას “ბიჭი შოკოლადით”, რომელიც განსაკუთრებით შეიყვარა ახალგაზრდობამ. 


ხსოვნის ერთი წვეთი

რა გინდ ტოტალური გენოციდიც არ უნდა მოუწყონ კაცობრიობას, ხსოვნის ერთი წვეთიც საკმარისია ჩარჩეს მეხსიერების ამოტუმბულ, ამომშრალ არხში, არაფერი უკვალოდ არ დაიკარგება. თავისას იზამს ეს წვეთი (აკი ქნა კიდეც!) წლებიდან წლებში, თაობიდან თაობაში ინფექციასავით გადაიტანს შურისგების ჯანსაღ ბაცილებს… დაკონსერვებული სისხლივით შეანჯღრევს, გახსნის, გააცოცხლებს მეხსიერების მკვდარ უჯრედებს… მოასულიერებს ხსოვნას, – ამ მარადმწვანე მცენარის გადათელილ ფოთლებს, ნებისმიერ საუკუნეში რომ სდევნიან და სცემენ… 

შოკი

ჩემი გოგონა ბავშვობაში “დედა ენას” რომ სწავლობდა, ერთხელ ატირებული ძლივს დავამშვიდე, გუთნის აღწერილობის ტექსტს ვერ იგებდა, შესაბამისად ვერც იმახსოვრებდა და ცრემლებს აღვარღვარებდა. თან სლუკუნებდა, უნიჭო ვარ, უნიჭო ვარო. ძლივს დავარწმუნე, რომ ეს სულაც არ იყო მისი ბრალი – ავუხსენი, რომ არც ეს იარაღი ენახა არასოდეს და არც ის, თუ როგორ ამუშავებდნენ გუთნით მიწას. ამიტომ, ბუნებრივია, რომ ვერ იმახსოვრებთქო. მაშინვე მქონდა უცნაური განცდა – რაღაც მნიშვნელოვანს ვკარგავდით.

ამ თხუთმეტიოდე წლის წინათ პირველად ინდოეთში ვნახე, მერე – სვანეთშიც, როგორ ლეწავდნენ ხორბალს მანქანის საბურავებით. ეს იყო ისეთი შოკი, ისეთი თავზარდამცემი შეუსაბამობა… კი არ ილეწებოდა, ისრისებოდა რაღაც უმნიშვნელოვანესი, სიკვდილს უდრიდა ხორბლის (პურის) ასეთი შეურაცხყოფა. 
არ ვაჭარბებ, რაღაც მნიშვნელოვანი კვდებოდა სამყაროში…

სევდიანი დიაგნოზი

ერთ-ერთ რეაქციონერზე სენტ-ბევი წერდა: 
“მწერლის მხოლოდ ტალანტი ჰქონდაო”.
ეს სევდიანი დიაგნოზი იმის მაუწყებელია, რომ შესაძლოა ფლობდე უდიდეს ტალანტს, ბრწყინვალე სტილს, მახვილ გონებას და, ამავე დროს, იყო ანტიჰუმანიზმის, სახრჩობელებისა და ინკვიზიციის მომღერალი.


“დანია საპყრობილეა”

1) ახალგაზრდობა, თუნდაც ყველაზე გონიერი თავისი არსით, მხურვალე სისხლითა და ტემპერამენტთი მეამბოხეა. და თუ დროზე არ იპოვა სადინარი (გამოსავალი), ვულკანური სტიქია სხვას კი არა, საკუთარ თავსაც და სულსაც გადაბუგავს. და ვაი მას, ვინც ამ სტიქიას არასწორ მიმართულებას მისცემს, ვაი მას, ვინც მშვილდისარივით შემართულ ხელს იარაღს შეაჩეჩებს, რადგან ყოველი ასეთი იარაღიანი კაცი დოსტოევსკის სმერდიაკოვივით იტყვის: “თქვენი სიტყვების მიხედვით ჩავიდინე მე ეს, თქვენ მასწავლეთ, რომ ღმერთი მოკვდა, ე. ი. ყველაფერი ნებადართულია…”
2) დანაშაული და სასჯელი ისევ დევს თემიდას სასწორის ორ პინაზე. ოღონდ დღეს ის განსხვავებაა, რომ საყოველთაო უღმერთობის ჟამს გაცილებით დიდია შიში სასჯელისადმი, ვიდრე დანაშაულისადმი. ამიტომ თითქმის არავითარი აზრი არა აქვს არც სასჯელის ხანგრძლივობას და არც სასჯელის სახეობას, რადგან ყველაზე დიდი სასჯელი ისაა, რომ დანაშაულის შეგრძნება არ გაგაჩნია, სინანული არ გაგაჩნია, ე. ი. გული გაქვს გაქვავებული.
3) ადამიანები ძირითადად წარმავალ ღირებულებებზე არიან ორიენტირებულნი და ამ “ღირებულებებისათვის” იბრძვიან. მათ დროსთან რაღაც პანიკური, ავადმყოფური დამოკიდებულება აქვთ, სულ სადღაც ეჩქარებათ, სულ რაღაცისაკენ გაურბით თვალი და ხელი, სულ რაღაცის მოსაპოვებლად იბრძვიან. ამ ბრძოლაში ათას შეცდომას, დანაშაულს, ცოდვას ჩადის ადამიანი. 

სმერდიაკოვისა არ იყოს, ჩვენი სევდიანი შვილები ჩვენივე ცოდვებისა და შეცდომების თანამონაწილედ იქცნენ და ბუმერანგებივით უკან დაგვიბრუნდნენ…

ისეთი განცდა მაქვს, თითოეულ მათგანში დანიის ახალგაზრდა პრინცი თვლემს… თითოეული მათგანი სადღაც კარგახნით იკარგება, ხელის გულზე თავის ქალა უდევს და ყოფნა-არყოფნაზე ფიქრობს… თან ხმამაღლა აცხადებს, რომ ცოდვაში ჩაძირული “დანია საპყრობილეა!”

მხოლოდ ღვთის რწმენა აძლებინებს ადამიანს სამშობლოში, რომელიც საპყრობილედ იქცა.
1993 წელი, თებერვალი
იმედისმომცემი კონკურსი

კონკურსი “მე ვწერ თავისუფალ თემას”, რომელიც 29 მარტს ჩატარდა თბილისში, ძალიან კარგი ღონისძიება იყო, განსაკუთრებით იმის ფონზე, დღეს უამრავი რამ რომ ტარდება, რაც არც კულტურას სჭირდება და არც სულიერებას. მეშინოდა დიდი სკეფსისისა და ნიჰილიზმის, რაც უფროს თაობასაც კი მოერია. ახალგაზრდულ ასაკში კი იოლია იმედგაცრუება, ავტორიტეტთა მსხვრევა, რადგან ამ ასაკში მთლიანად გახსნილნი არიან ცხოვრებისათვის, ცხოვრება კი ტყუილში უწევთ. გამოირკვა, რომ არ არიან გაუხეშებულნი, თუმცა ყველაფერი კარგად იციან, მაგრამ დანდობით, ირონიით აღიქვამენ ყოველივეს. მათი იუმორიც უფრო თბილი და მიმტევებელია. შედეგის მიხედვით თუ ვიმსჯელებთ, შესანიშნავი ნაკადი მოდის, ეს კი იმედისმომცემი და სასიამოვნოა. ასე რომ, კონკურსმა დღევანდელი ქართველობის სახე წარმოაჩინა, რომელსაც ცხოვრება მომავალში მოუწევს. 


პატიმარი

აწმყო? სულერთია სად იქნება აწმყო, აქ, შენთან ერთად, იქ, უშენოდ, თუ საერთოდ არსად არ იქნება აწმყო. აქეთ თუ დაეცი, არა უშავს, შენნაირები დაცემულან, რომ წამომდგარან? მთავარია, ამ მონაკვეთში დაეცე, იქით ნუ იხედები, იქაურობას შეეშვი. იქით რომ მწვანე სიმდოვრეა, ის მატყუარა სიმწვანეა. იქით კვდომაა, სიკვდილია, ჭაობია. იქით უწარსულო მწვანეა, უსამშობლო მწვანე. არასოდეს რომ არ ღირსებია პირველყოფილი ხასხასა ფერის სიწმინდე. იქით თუ დაეცი, მტრისას, წამოდგომას ვეღარ მოასწრებ, ისე დაგითრევს ჭაობის ფაფასავით მდორე, ხავსიანი ტორი.

მიწა სულ სხვაა, არ დაგძირავს, არ გიღალატებს. მიწა უნდა გასკდეს, რომ ჩაგიტანოს, ისე აგიტანს, შენნაირები აუტანია? ოღონდ ნუ გეზარება. სიცოცხლე ისე მაინც უნდა გინდოდეს, რომ აიკვიატო – სიცოცხლე მინდა! სიცოცხლე მინდა! არ იფიქრო სიმწვანეზე, სინაზეზე, სიხარულზე. ეს ყველაფერი მოახერხე და ჩაძირე შენში. შეინახე, შებოლე, შემჭვარტლე… გამოგადგება. ოღონდ გაძელი, ოღონდ არ დანებდე, ოღონდ თავი აიძულე, რომ აღიაროს – ცხოვრება აუცილებელია!.. 

დაიმახსოვრე – სიცოცხლე უანგარო საჩუქარია, რომელსაც ცხოვრებით უნდა უპასუხო.

1985 წელი

ილია ჩემი სამშობლოა

მახსოვს, ერთხელ დამახინჯებულად დაბეჭდილი ჩემი წერილის გამო (მოზრდილი აბზაცი იყო ამოღებული, ილიას რომ შეეხებოდა), თავი როგორ ვერ შევიკავე და კითხვისას ლიფტის კაბინაშივე მოვრთე ტირილი. ჩემზე არანაკლებ სასოწარკვეთილი შვილი ამომცქეროდა ქვემოდან. სახლში რომ შევედით, ტახტზე ამოძვრა, ლოყა ლოყაზე მომადო და დამარიგა: “დედიკო, დაწერე სამშობლოზე და ყველას შეუყვარდები”. ანუკი მაშინ ოთხი წლისა იყო. გინდ დაიჯერეთ, გინდ არა-მეთქი – ყველას ვუყვებოდი ამ ამბავს. ჩემთვის კი დიდხანს ვფიქრობდი – ვინ იცის, რომელი ინსტინქტით შეარჩია მან ეს ნუგეში, რომელმა გენმა უკარნახა ეს უცნაური სიტყვები. მისმა რჩევამ კიდევ ერთხელ დამარწმუნა, რომ დედაშვილობისა არ იყოს, სამშობლოს განცდაც თანდაყოლილი გრძნობაა. 

დღეს მიმაჩნია, რომ ზედმეტად დავტვირთე მაშინ გენიც და ინსტინქტიც. უბრალოდ, ბავშვის სუფთა, პაწია გულში სულიწმიდის მადლით ერთმანეთს დაუწყვილდა ორი სიტყვა – სამშობლო და სიყვარული.

მას შემდეგ 25 წელი მაინცაა გასული და როცა დღევანდელი გადასახედიდან ჩემს ნაწერებს ვამოწმებ, ვფიქრობ, რომ ამ სიყვარულისათვის არ მიღალატია.

ამიტომ მინდა მჯეროდეს – სწორედ ამის გამო ვდგავარ ახლა მე თქვენს წინაშე და მთელი არსებით პასუხს ვაგებ არა მხოლოდ დიდი ქართველისა და წმინდა კაცის, არამედ იმ უხუცესი ხეების წინაშეც, ყველაზე ერთგულ მცველებად რომ შემორჩნენ მის სიცოცხლეს საგურამოს კარმიდამოში; მინდა მჯეროდეს, რომ თქვენი არჩევანი ჩემზე, უფრო სწორად, ჩემს წიგნზე, რომელსაც, როგორც ამბობენ, ასეთი პარადოქსული სახელი – “სამოთხე უსიყვარულოდ” ჰქვია, სამართლიანია და ე. წ. რიგითობის პრინციპით სულაც არაა განპირობებული.

გამოგიტყდებით – ასე არასოდეს გამჭირვებია სიტყვის თქმა, წერის დროს არასოდეს გამჩენია ეს უცნაური, დიდი სურვილი – ჩემი ფიქრების, ემოციების გამოხატვაში ისეთივე მართალი და უცოდველი ვიყო, როგორიც ოცდახუთი წლის წინანდელი ჩემი შვილი. ეს თითქმის შეუძლებელია, მაგრამ მაინც ვცდილობ. ამიტომ ყოველგვარი ინტელექტუალური მანევრების გარეშე, ფილოსოფოსობის, ჟონგლიორობისა და ფორმაზე ზრუნვის გარეშე ძალიან სადად მინდა გითხრათ: ილია ჩემი სამშობლოა. 

ამას ვერც ფარისევლები გაიგებენ (“ერთი კაცი როგორ შეიძლება იყოს სამშობლო?!”) და ვერც პოლიტიკურ ვნებებში ჩარჩენილი ის ისტორიკოსები თუ მწერლები, რომელთაც გულუბრყვილოდ სჯერათ, რომ მათი წვრილმანი ვნებების შესატყვისი პირადი სიმპათია-ანტისიმპათიების ლავირებით ბრუნავს და ჩერდება ისტორიის ჩარხი.

უთარგმნელი ლექსი

რაღაც ამდაგვარს ყოველთვის ვგრძნობდი, როცა ჩვენს ქვეყანაზე ვფიქრობდი ხოლმე, იქნებოდა ეს ექსტრემალურ სიტუაციებში თუ საზეიმო დღეებში, მაგრამ თანდათან უფრო და უფრო გამოიკვეთა ჩემი განცდა. განსაკუთრებით დღეს, ამ პროცესებისა და ტრაგედიების შემხედვარეს გამიძლიერდა აზრი რომ:
საქართველო უთარგმნელი ლექსია!

ჩანაწერების წიგნიდან “ჩაძირული დღესასწაული”

დეიდებო, ბიძიებო, დამიწერეთ 51 ქულა…

0
შემოდგომა დგებოდა. ზღვიდან უკვე სუსხი მოდიოდა. ნაპირზე აქა-იქ თუ შეამჩნევდით  ხალხს. ჩემი ყურადღება ერთმა კოპლებიანკაბიანმა, დიდთვალება გოგონამ მიიქცია, რომელიც ზღვის ნაპირას იდგა და აღტაცებული უცქეროდა რაღაცას. მეც გავაპარე თვალი იქით. პორტში ოთხ გემს ჩაეშვა ღუზა. იდგნენ მდუმარედ და მორჩილად, მაგრამ მედიდურად და ელოდნენ კაპიტნის შემოძახებას. შორეული და მომქანცველი გზის წინ თვლემდნენ და ძალებს იკრებდნენ… იმ ოთხი გემიდან ერთს უამრავი მერცხალი დასტრიალებდა. ზოგს უკვე ეპოვა ქანდარა, ზოგიც ახლა ეძებდა ჩამოსაჯდომს. ამ ლოყაწითელა და შავ ფრაკებში ლამაზად გამოწყობილ არსებებს ქათქათა გემი ერთიანად გადაეშავებინათ… იქვე მოხუცმა მეზღვაურმა ჩაიარა. გოგონამ მისკენ მიიხედა და მორიდებით ჰკითხა: “მხოლოდ ამ ერთ გემს რატომ ეხვევიან მერცხლები?” მეზღვაურმა მოკლედ უპასუხა: “ეგ თბილ ქვეყნებში მიცურავს…”

ალბათ, რაც კი დედამიწის გამჩენმა და ცის გადამხურავმა ამქვეყნად გააჩინა, მას შემდეგ დაფრინავენ მერცხლები თბილ ქვეყნებში. ისინი სამხრეთით მიეშურებოდნენ მანამდეც, ვიდრე ჩვენი წინაპრები ისწავლიდნენ იქით მომავალ გზებს და გაბედავდნენ შორეულ მოგზაურობას. მერე ეტლები, გემები, მატარებლები და გადაადგილების სხვა საშუალებები გაჩნდა და ტექნოლოგიურ პროგრესს ფეხი აუწყვეს ამ ერთი ციცქნა არსებებმაც. მათ ისწავლეს, დიახ, ი ს წ ა ვ ლ ე ს (!) ტექნიკური საშუალებების გამოყენება თავიანთი ყოფის გასამარტივებლად. ისწავლეს ისე, რომ ერთი დღეც არ უვლიათ სკოლაში წიგნებ მოკიდებულებს, ერთი საათიც არ გაუტარებიათ ბიბლიოთეკაში, არ განუცდით “სიმწიფის ატესტასტის” მიღებისა თუ უმაღლეში ჩაბარების სიხარული… ასეა, ყველა ცოცხალ არსებას შეუძლია სწავლა… ყვავილიც კი სწავლობს ახალ გარემოსა და კლიმატს, ერთი ადგილიდან მეორეზე რომ გადავრგავთ… მდინარეც კი, რომელიც ძირითადად H2O-ის მოლეკულებისაგან შედგება, ხარბად ითვისებს ახალ კალაპოტს, როდესაც ჩვენი სურვილისა თუ ახირების გამო მივუჩენთ ხოლმე ახალ გზასადინარს.

ყველა მათგანი სწავლობს. სწავლობს იმას, რაც ცხოვრებას, არსებობას გაუადვილებს, რაც მის ყოფას, ლაზათსა და პეწს შესძენს.

მაგრამ როგორ ვიქცევით ადამიანები – ზვიადი, ამაყი, ქედმოუდრეკელი და ცოტა ამპარტავანი არსებები? ერთი ჩემი მეგობარი 80-იანი წლების ბოლოს ქუჩაში ხელგაწვდილ შემწეობის ყველა მთხოვნელს იცნობდა და უშურველად სჩუქნიდა რუსულ ხუთკაპიკიანებს. ამ შეჭირვებულთა შორის თითქმის არ ერია ქართველი და ისიც კარგად მახსოვს, მოგვიანებით ქალაქში მეხივით რომ გავარდა პირველი ქართველი მათხოვრის გამოჩენის ამბავი – ჩვენი სიამაყის მაღალი რეგისტრის გამო თხოვნა იმდენად დამამცირებლად მიგვაჩნდა, რომ ერთი ადამიანის ტრაგედია ეროვნულ ტრაგედიად მივიჩნიეთ… ეს ორგანულად ქცეული სიამაყის გრძნობა, შესაძლოა მინავლული, მაგრამ მაინც ღვივის, ბჭუტავს, ხრჩოლავს დღესაც. ამიტომ სხედან ისინი კიბეებთან, ეკლესიებთან, მეტროს შესასვლელებთან მდუმარედ, თავდახრილნი, მორცხვად ხელგამოწვდილნი და მათ გასაჭირს მხოლოდ მუყაოს ნაჭერზე გაკეთებული წარწერა გვამცნობს… რცხვენით თავიანთი ყოფის… ზოგჯერ ჩვენც გვრცხვენია, “გულგრილად” რომ გვიწევს გვერდით ჩავლა, დამორცხვებული, ისევე ვარიდებთ თვალს, როგორც ისინი – ჩვენ… გვრცხვენია დაბლა მათი და მაღლა ღმერთის, შემწეობა რომ ვერ გავიღეთ…

მაგრამ რისი თხოვნა არ არის ეროვნული სირცხვილი? არ გაიკვირვოთ და, ნიშნის! ეს ალბათ ერთადერთი რამაა, რასაც ჩვენი ეროვნული თავმოყვარეობა გულგრილად უყურებს. ყოველგვარი მორიდების, დამორცხვების, ლოყების შეწითლების გარეშე შეუძლია სტუდენტს, ითხოვოს დაუმსახურებელი ნიშანი; ახლობელს, მეგობარს, ნაცნობს, ზემდგომსა თუ ქვემდგომს მოურიდებლად შეუძლია დაგირეკოს – ესა და ეს ჩემი ახლობელია და იქნებ დაეხმაროთ, ნიშანი დაუწეროთო… რატომაა “დახმარება” დაუმსახურებელი ნიშნის დაწერა, ეს ცალკე განსჯის საგანია; მთავარი ის არის, რომ ამ თხოვნის შეუსრულებლობა ეწინააღმდეგება ეროვნულ ღირებულებებს. თვითონვე გრცხვენია და ქუჩაში შემთხვევით შეხვედრისას თვალს არიდებახლობელს, ნაცნობს, ზემდგომსა და ქვემდგომს… ერთი კინკილა ნიშანი გთხოვეს და ვერ დაუწერე, აბა ეგ რა საქციელია, რა კაცობაა, რა ქართველობაა?!.
ცოტა ხნის წინ სხვადასხვა ქვეყნის განსწავლულობის რეიტინგი გამოცხადდა. სია საკმაოდ გრძელი იყო და ჩვენი თავი… სამი გაჩერების მანძილზე ძლივს აღმოვაჩინეთ. ძალიან შევიცხადეთ… მაგრამ ეს რეალობაა. და ამ მწარე რეალობის მიზეზი არც ცხრა თვის წინ იღებს სათავეს და არც ცხრა წლის წინ, მისი ფესვები უფრო შორიდან მოდის და თუ ძალიან გვრცხვენია ამ სიის ბოლოში ყოფნა, ნუ მოგვერიდება მთელი ხმით ძახილი: “დეიდებო, ბიძიებო… მასწავლეთ რამე…”

სინგაპურის ერთადერთი ბუნებრივი რესურსი

0

საქართველოში ბევრს ლაპარაკობენ სინგაპურზე, თუმცა მის შესახებ ბევრი არაფერი ვიცით. ზერელედ გაგვიგონია იმ რეფორმების შესახებ, რომლებმაც ეს პატარა ქვეყანა წარმატებულ სახელმწიფოდ აქცია. სინგაპურის პოლიტიკური მართველობა, ისევე როგორც განათლების სისტემა, სამაგალითოდ არ მიიჩნევა დემოკრატიის მხრივ, მაგრამ მე მინდა მოგიყვეთ სინგაპურის განათლების სისტემაზე, ისე, როგორც საკუთარი თვალით დავინახე და როგორი შესაძლებლობაც მომეცა მისი შესწავლისა.

სინგაპური უნიკალურია – მხოლოდ ეს განსაზღვრება შემიძლია გამოვიყენო მის შესახებ საუბრისას, სხვას, უკეთესსა და ზუსტს, ვერ მოვიფიქრებ. ეს პატარა კუნძულოვანი ქალაქი-სახელმწიფო გულგრილს არავის ტოვებს; ვინც კი ნახავს, ყველას უკვირს, როგორ მოახერხა ამ ხალხმა ასეთ მოკლე ხანში (სინგაპურმა დამოუკიდებლობა 1965 წელს გამოაცხადა) ამ პატარა ტერიტორიაზე ასეთი უნიკალური სახელმწიფოს შექმნა ცხოვრების ასეთი მაღალი სტანდარტითა და დონით.

სინგაპური სამხრეთ-აღმოსავლეთ აზიაში, მალაიზიის ნახევარკუნძულის უკიდურეს სამხრეთ ნაწილში მდებარეობს. მალაიზიისგან ის იოჰორის სრუტით არის გამოყოფილი, ხოლო ინდონეზიისგან – სინგაპურის სრუტით. სინგაპური არის მსოფლიოს მეოთხე წამყვანი ფინანსური ცენტრი და კოსმოპოლიტური ე.წ. “მსოფლიოს ქალაქი”, რომელიც დღეს ერთ-ერთ მთავარ როლს ასრულებს საერთაშორისო ვაჭრობასა და ფინანსებში. მისი ფართობი 710,2 კვადრატული კილომეტრია, შედგება ერთი დიდი და 63 პატარა კუნძულისაგან, თუმცა უნდა ითქვას, რომ, 60-იანი წლებიდან მოყოლებული, სახელმწიფო პროგრამის ფარგლებში, რომელიც მიზნად ისახავს ზღვის ტერიტორიის შემოერთებას, მისი ფართობი თანდათან იზრდება.

ცხოვრების დონის მიხედვით საუკეთესოა აზიაში და მე-11 ადგილზეა მსოფლიოში. სინგაპურის პორტი მსოფლიოს ყველაზე დატვირთული პორტების წამყვან ხუთეულში შედის, ხოლო სინგაპურის შეიარაღებული ძალები ტექნოლოგიურად ყველაზე უკეთ აღჭურვილია აზიაში.
სინგაპურის მოსახლეობა დაახლოებით 4,9 მილიონი კაცია. უმთავრესად – ჩინელები, მალაიელები და ინდოელები. ამიტომაც არის, რომ აქ 4 ოფიციალური ენაა: ჩინური, მალაიური, ინდური (ტამილური) და ინგლისური.
მე-14 საუკუნემდე სინგაპურს “საზღვაო ქალაქს” უწოდებდნენ, მაგრამ “ქალაქამდე” იმხანად ბევრი აკლდა – ისტორიულ წყაროებში ხშირად იხსენიებენ, როგორც მეთევზეთა სოფელს. მოგვიანებით კი სინგაპური (singapura) ეწოდა, რაც სიტყვასიტყვით “ლომის ქალაქს” ნიშნავს. ეს ერთ ლეგენდას უკავშირდება: ძველისძველად, როცა სინგაპურის ადგილას მხოლოდ გაუვალი ტყე იყო, კუნძულ სუმატრაზე ცხოვრობდა პრინცი – სანგ ნილა უტამა. ერთხელ, ნადირობისას, ის მაღალ მთაზე ასულა, საიდანაც ულამაზესი სანაპირო და საუკეთესო სანადირო ადგილები დაუნახავს. პრინცმა შეკრიბა ერთგული მსახურები და უცნობი ადგილების მოსანახულებლად გაუდგა გზას. გზად მათ ხომალდს ქარიშხალი დაატყდა თავს. როცა დაინახა, რომ იღუპებოდნენ, სანგ ნილა უტამამ ზღვას თავისი გვირგვინი შესწირა და ღელვაც ჩაცხრა. ნაპირზე გამოსულებმა კი დაინახეს ცხოველი, როგორიც არასოდეს ენახათ. იგი ლომს ჰგავდა, თუმცა წითელი ტანი ჰქონდა, თეთრი მკერდი და შავი თავი. ცოტა ხნის შემდეგ ლომი გაუჩინარდა. პრინცმა ამ კუნძულზე დასახლება გადაწყვიტა და უწოდა მას სიგაპური – “ლომის ქალაქი”.
სინგაპურის მთავარი ისტორია მაინც მე-19 საუკუნეში დაიწყო, როცა აქ მსოფლიოს უდიდესი ორგანიზაციები და კომპანიები გამოჩნდნენ, უმთავრესად – ბრიტანეთიდან. 1819 წელს ტომას სტემფორდ რაფლზმა ამ კუნძულზე დააარსა ბრიტანული პორტი, რის შემდეგაც ის ინდოჩინეთისა და მთელი სამხრეთ-აღმოსავლეთ აზიის მნიშვნელოვან სავაჭრო ცენტრად იქცა. იყო დრო, როცა ის დღევანდელი მალაიზიის შემადგენლობაში შედიოდა, თუმცა სოციალური შეუთავსებლობისა და სინგაპურისა და მალაიზიის პოლიტიკური პარტიებს შორის განხეთქილების გამო გამოეყო მას და დამოუკიდებელი სახელმწიფო გახდა, მანამდე კი გადაიტანა ჩინური, ბრიტანული და იაპონური კოლონიური მმართველობები.


ტომას სტემფორდ რაფლზის ძეგლი

სინგაპურის მთავრობა საკუთარ მოსახლეობას ხშირად მოიხსენიებს როგორც ერთადერთ ბუნებრივ რესურსს და ამ რესურსის მთავარ ღირებულებად განათლებას ასახელებს. ამჟამად მთავრობა ეკონომიკური მიმართულების სამ ძირითად პრიორიტეტს გამოყოფს – ჯანმრთელობას, ბიომედიცინასა და განათლებას.
ქვეყანა ცდილობს გადაიქცეს გლობალურ საგანმანათლებლო ცენტრად, რისთვისაც მილიონობით დოლარი იხარჯება. სინგაპურის მთავრობის გათვლით, 2013 წლისთვის არანაკლებ 20 000 უცხოელი სტუდენტი ისწავლის მათ უნივერსიტეტებსა და ინსტიტუტებში. ახლო წარსულში კი განათლების რეფორმის ფარგლებში სახელმწიფო თავად აფინანსებდა საკუთარ ახალგაზრდებს უცხოეთის საუკეთესო უნივერსიტეტებში სასწავლებლად, ხოლო ცალკე სახელმწიფო პროგრამა მუშაობდა სამშობლოში დაბრუნებულთათვის საცხოვრებელი პირობების შესაქმნელად.
სინგაპურის განათლების სისტემის მთავარი მიზანია, განავითაროს ყველა ადამიანის შესაძლებლობები ისე, რომ თითოეულ მათგანს შეეძლოს წვლილის შეტანა ეკონომიკის განვითარებასა და მუდმივ ბრძოლაში, რაც შეიძლება პროდუქტიული და კონკურენტურიანი იყოს ქვეყანა საერთაშორისო ასპარეზზე. აქედან გამომდინარე, სახელმწიფოს პოლიტიკა განათლების სფეროში რამდენიმე პრინციპს ეფუძნება:
·წიგნიერება;
·ანგარიში და მათემატიკური უნარები;
·ბილინგვურობა;
·მორალური აღზრდა;
·ფიზიკური აღზრდა;
·ინფორმაციული ტექნოლოგიებით გამდიდრება.
განათლების რეფორმა სინგაპურში რამდენიმეჯერ განხორციელდა და ყოველ ჯერზე სხვადასხვა პრიორიტეტი ჰქონდა, მაგალითად:
·განათლების ხელმისაწვდომობა ყველა ბავშვისთვის (1965-1978 წ.წ.);
·პროგრამების, მეთოდებისა და რესურსების დახვეწა, განვითარება (1978-1997 წ.წ.);
·ინდივიდუალური შესაძლებლობების ხელშეწყობა, განვითარება და წახალისება (1997 წ.);
·თანამედროვე ტექნოლოგიების დანერგვა (1997 წ.).
განათლების სისტემა სინგაპურში ბრიტანულის მიხედვითაა აგებული და ყველა საგნის სწავლება ინგლისურ ენაზე მიმდინარეობს, თუმცა ბავშვები სკოლაში მშობლიურ ენასაც სწავლობენ. სკოლა ყველა ეთნიკური ჯგუფის დაახლოების ადგილია, განათლებამ ყველა ოჯახი, განურჩევლად წარმოშობისა, ერთ გარემოში გააერთიანა. ქვეყნის შიდა პრობლემა, მაგალითად, ურთიერთობები განსხვავებული რელიგიური მრწამსისა და ეთნიკური წარმომავლობის ჯგუფებს შორის, სკოლაში გადაიტანა და აღზრდის მეთოდებსა და მიზნებს დაუქვემდებარა.
ოჯახების მხრივაც ინტერესი და დაკვეთა განათლებაზე დიდია, მშობლები აქტიურად არიან ჩართული სასკოლო ცხოვრებაში და ყველა მნიშვნელოვან ეტაპზე მონაწილეობენ გადაწყვეტილების მიღებაში. ეს იმითაც არის გამოწვეული, რომ აქ, დაწყებითი სკოლიდან მოყოლებული, გამოცდებისა თუ აკადემიური მიღწევების საფუძველზე მოსწავლეები კლასებში, საკუთარი შესაძლებლობების მიხედვით, “სუსტებად” და “ძლიერებად” იყოფიან. სინგაპურის განათლების ექსპერტები ასეთ დაყოფას იმით ამართლებენ, რომ ამგვარ კლასებში სახელმწიფო, სკოლის ადმინისტრაცია და მასწავლებლები განსხვავებულ მიდგომასა და მეთოდებს იყენებენ. ამის კვალობაზე, ერთი და იმავე ასაკის მოსწავლეებს სასწავლო პროგრამებიც განსხვავებული აქვთ და სახელმძღვანელოები იყოფა დონეების მიხედვით.
მშობლები, გარდა იმისა, რომ აქტიურები არიან სკოლაში, იმავდროულად ცდილობენ, სკოლის გარეთაც დატვირთონ შვილები. სინგაპურში პოპულარულია სპეციალური კერძო სკოლები, სადაც ბავშვები ძირითად ან პროფილური მიმართულების საგნებში ემზადებიან.
ყველა სახელმწიფო თუ კერძო სკოლა ხელმძღვანელობს განათლების სამინისტროს მიერ დამტკიცებული ეროვნული სასწავლო პროგრამით, რომლის მთავარ მიმართულებებს წარმოადგენს:
·განსხვავებული სწავლება ნიჭიერი მოსწავლეებისთვის;
·სუსტი აკადემიური მოსწრების მოსწავლეების დახმარება;
·უცხო ენების გაძლიერებული სწავლება;
·სამეცნიერო კვლევების პროგრამა (საბუნებისმეტყველო მეცნიერებები);
·ხელოვნების არჩევითი საგნები;
·პროგრამა სასკოლო წრეებისა და კლუბებისთვის.
განათლების პროგრამას სინგაპურელი ბავშვები სკოლამდელი აღზრდის დაწესებულებებში 3-4 წლის ასაკიდან იწყებენ. სკოლამდელი განათლება სავალდებულო არ არის, თუმცა ყოველწლიურად უფრო და უფრო მეტ მშობელს მიჰყავს შვილი საბავშო ბაღში.
დაწყებით სკოლაში სწავლა სავალდებულოა. ბავშვები მასში 7 წლისანი შედიან. დაწყებითი განათლება 6-წლიანია, ხოლო სწავლების მომდევნო საფეხურზე გადასასვლელად მოსწავლეები სახელმწიფო გამოცდას აბარებენ ინგლისურში, ესთეტიკურ საგნებში, მშობლიურ ენასა და მათემატიკაში.
მოსწავლეები სკოლის ყველა საფეხურის დამთავრების შემდეგ იღებენ ატესტატს და სახელმწიფო გამოცდებს აბარებენ სწავლის გასაგრძელებლად. საბაზო სკოლა 4- ან 5-წლიანია, გააჩნია, მოსწავლე რომელი დონისა და შესაძლებლობების ჯგუფში მოხვდება. ასევეა საშუალო სკოლაც, რომელიც ოთხ მიმართულებად იყოფა:
·პროფესიული კოლეჯი (2 წელი);
·საუნივერსიტეტო სკოლა (3 წელი);
·ტექნიკური მიმართულებების სკოლა (3 წელი);
·ტექნოლოგიების ინსტიტუტი (3 წელი).

აქედან უნივერსიტეტში სწავლის გაგრძელების შესაძლებლობა და უფლება მხოლოდ საუნივერსიტეტო სკოლის კურსდამთავრებულებს აქვთ. არსებობს გამონაკლისიც – თუ მოსწავლე რომელიმე საშუალო განათლების სასწავლებელს წარმატებით დაამთავრებს და საუკეთესო 5%-ში მოხვდება, მას უფლება ეძლევა, ჩააბაროს უნივერსიტეტში.

სახელმწიფო აქტიურ კოორდინაციას და პოპულარიზაციას უწევს პროფესიულ განათლებას, რათა გაზარდოს იმ სტუდენტების რაოდენობა, რომელთაც ექნებათ კვალიფიკაცია ტექნიკურ სფეროში. ამისთვის კი საუკეთესო პირობებია შექმნილი პროფესიულ კოლეჯებსა და სასწავლებლებში. ძლიერი კონკურენცია ასეთი ტიპის სასწავლებლებს შორის მაღალ ხარისხს განაპირობებს.
 
სინგაპური უნიკალურია, რადგან აქ ყველაფერი, დიდი თუ პატარა საქმე, წვრილმანებამდე დაგეგმილი და გათვლილია, ხოლო სახელმწიფოს ურყევი პოლიტიკა და ხედვა, რომ განათლება ანუ კვალიფიციური და პროფესიონალი კადრები ქვეყნის წარმატების უდიდესი პირობაა, თანამედროვე სინგაპურის მაგალითზე შეგვიძლია ვთქვათ, ამართლებს.

უწყვეტი პროფესიული განვითარება, მისი მნიშვნელობა და მახასიათებლები

0

აღარავინ დავობს, რომ ახალმა ათასწლეულმა ცხოვრების ყველა სფერო ძირეულად შეცვალა.მოთხოვნების შესაბამისად იცვლება ზოგადი განათლების მიზნებიც და მასწავლებლებიც უფრო მეტი გამოწვევის პირისპირ დგანან. უახლეს კვლევებში არაერთხელ იქნა ხაზგასმული მასწავლებელთათვის უწყვეტი პროფესიული განვითარების მნიშვნელოვნება.

 

საქართველოში მასწავლებელთა პროფესიული განვითარების სატრეინინგო კურსების გავლა ამჟამად სავალდებულო არ არის, თუმცა სქემაში ჩართულ მასწავლებლებს, რომელთაც ამგვარ პროგრამებზე დასწრებით კრედიტების მოპოვება შეუძლიათ, უფრო მეტი მოტივაცია აქვთ, გაიარონ კურსები. ანგარიშგასაწევია ისიც, რომ არასერტიფიცირებული მასწავლებლები გამოცდებისთვის მოსამზადებელ პერიოდში სხვადასხვა სატრეინინგო პროგრამით ინტერესდებიან. არსებული მონაცემებით, საქართველოში ინგლისური ენის მასწავლებელთა ჩართულობა უწყვეტი პროფესიული განვითარების სხვადასხვა აქტივობაში არცთუ მაღალია. ამ აქტივობათაგან ბევრი მხოლოდ სატრეინინგო კურსებსა და პროგრამებს ასახელებს. საჭიროა, მასწავლებლებს უფრო მკაფიოდ განემარტოთ, უპირველეს ყოვლისა, თვითონ უწყვეტი პროფესიული განვითარების მნიშვნელოვნება, მერე კი ის კომპონენტები, რომლებიც მათ ამგვარი განვითარების შესაძლებლობას აძლევს.

აღსანიშნავია ისიც, რომ უწყვეტი პროფესიული განვითარების აუცილებლობას ერთხმად აღიარებენ სხვადასხვა სფეროს წარმომადგენელი პროფესიონალები. აშკარაა, რომ ზრდა და განვითარება არასდროს არ უნდა შეწყდეს, განსაკუთრებით კი ისეთ ცვალებად სამყაროში, როგორშიც ჩვენ ვცხოვრობთ. და მაინც, რა კომპონენტების ერთობლიობა განაპირობებს ხარისხიან უწყვეტ პროფესიული განვითარებას?

გამოცემაში „წინსვლა: უწყვეტი პროფესიული განვითარება ინგლისური ენის მასწავლებელთათვის” (UK, 2011.4), ეს პროცესი შემდეგნაირად არის განმარტებული:


·

პროფესიონალები გამუდმებით უნდა ეძებდნენ გზებს, გაუმკლავდნენ ახალ გამოწვევებს და გაიუმჯობესონ სამუშაო პრაქტიკა;


·

მასწავლებელი თვითონ განსაზღვრავს საჭიროებებს და სახავს მათი დაკმაყოფილების საშუალებებს;


·

უწყვეტი პროფესიული განვითარება უფრო მეტად შეფასებითია, ვიდრე აღწერითი და, შესაბამისად, მასწავლებელს ესმის ამ აქტივობის მნიშვნელობა;


·

ეს პროფესიული ცხოვრების უმნიშვნელოვანესი ნაწილია და არა მისი დამატება;


·

ეს არის საკუთრება იმ დაწესებულებისა, რომელშიც მასწავლებელი მოღვაწეობს;


·

ეს პროცესი მიმდინარეობს მასწავლებლის კარიერული ზრდის ყველა ეტაპზე;


·

ეს პროცესი ინსტიტუტსა და ინდივიდს მიზნების მიღწევაში ეხმარება.

უწყვეტი პროფესიული განვითარების სპეციფიკიდან გამომდინარე, შესაძლოა, მისი მთავარი მახასიათებლები შემდეგნაირად განისაზღვროს:


·

თვითრეფლექსია. მასწავლებელი მუდმივად უნდა ახდენდეს საკუთარი პრაქტიკის რეფლექსიას, რათა განსაზღვროს ის სფეროები, რომლებშიც უფრო მეტი მუშაობა სჭირდება (რიჩარდზი და ნუნენი, 2008.4). თვითრეფლექსია – ეს არის უმთავრესი ფაქტორი განვითარების განსაზღვრისას, რამდენადაც სწორედ ამგვარად შეძლებს მასწავლებელი, უკეთ გააცნობიეროს საკუთარი პრაქტიკა და/ან მისი ეფექტიანობა მოსწავლეებზე. მხოლოდ საკუთარი სწავლების პრაქტიკაში მუდმივი ჩაღრმავება ქმნის განვითარების წინა პირობას.


·

დაგეგმვა.ყველა მასწავლებლი თვითონ არის პასუხისმგებელი, დაგეგმოს საკუთარი განვითარების გზა დამოუკიდებლად ან იმ ადამიანთან ერთად, რომლის მოვალეობასაც წარმოადგენს სკოლაში მასწავლებელთა პროფესიული განვითარების კოორდინირება. რამდენადაც ჩვენ ვცხოვრობთ ანგარიშვალდებულების ეპოქაში, საკუთარი განვითარების სწორად დაგეგმვა ნიშნავს, რომ სამუშაო საათების მიღმა დახარჯული დრო და ამ საქმეში ჩადებული ფულადი რესურსი უაზროდ არ არის გაფლანგული. უფრო მეტიც: პროფესიული განვითარების დაგეგმვა ეხმარება მასწავლებელს, ფოკუსირება მოახდინოს საკუთარი პრაქტიკის სპეციფიკურ ასპექტებზე და არა, უბრალოდ, დაესწროს სხვადასხვა ტიპის ტრეინინგებსა თუ სესიებს ფორმალური მოთხოვნების შესასრულებლად. ცხადია, საკუთარი განვითარების დაგეგმვა მასაწავლებელს ამავე განვითარების შეფასებაში დაეხმარება.


·

სატრეინინგო შესაძლებლობების მრავალფეროვნება.მასწავლებლებს უნდა ჰქონდეთსაშუალება, თვითონ განსაზღვრონ, რას ამოირჩევენ მათთვის შეთავაზებული სხვადასხვა აქტივობიდან. ბოლიტოს (1996) ფორმულირების მიხედვით, მასწავლებელთათვის შეთავაზებული ტრეინინგები მაშინ არის ეფექტიანი, როდესაც ისინი ერთნაირად შეესაბამება ინსტიტუციურ და მასწავლებელთა პირად საჭიროებებს.


·

პროფესიული განვითარების სხვა ფორმების გამოცდილება. თუ მოხდა ისე, რომ პროფესიული განვთარებისათვის შეთავაზებული აქტივობები არ პასუხობს მასწავლებელთა სწავლების სფეროში წამოჭრილ კითხვებს, მასწავლებლებს უნდა ჰქონდეთ შესაბამისი ცოდნა და უნარ-ჩვევები, თვითონ მოიძიონ პასუხები ამ კითხვებზე. მათ უნდა შეეძლოთ მცირემასშტაბიანი კვლევების ჩატარება, ურთიერთდაკვირვების განხორციელება და ა.შ.


·

ახალმიღებული ცოდნისა და უნარ-ჩვევების პრაქტიკაში გამოყენება. ნებისმიერი ტიპის სატრეინინგო კურსებზე დასწრება სრულიად უსარგებლოა როგორც მასწავლებელთათვის, ასევე მოსწავლეებისთვისაც, თუ არ მოხდა მიღებული ცოდნის პრაქტიკაში გამოყენება. აუცილებელია მასწავლებელთა წახალისება, რათა მათ ობიექტურად შეაფასონ, როგორ გამოიყენეს მიღებული ცოდნა და ისიც, რადენად ეფექტიანი იყო ახალი პრაქტიკა, იდეა თუ აქტივობა მოსწავლეებთან მუშაობისას.


·

ევალუაცია. უწყვეტი პროფესიული განვითარება გარკვეულწილად გულისხმობს მასწავლებლის ზოგადი პროფესიული განვითარების ეფექტიანობას და მის ჩართულობას სატრეინინგო პროგრამებში, ეხმარება მასწავლებელს იმის გაცნობიერებაში, მიაღწია თუ არა დასახულ მიზანს და რა გავლენას ახდენს განსაზღვრული მიზნის მიღწევა მის მოსწავლეებზე. Guskey, 2000:IX მიხედვით, „ევალუაცია გვეხმარება, უკეთ შევაფასოთ პერსონალის განვითარება, რათა ის შემდგომ უფრო გაძლიერდეს და განვსაზღვროთ, რა ეფექტი აქვს მას”.


·

აღიარება და დაჯილდოება. უნდა არსებობდეს გარე მამოტივირებელი ფაქტორი, რომელიც წაახალისებს და გაააქტიურებს მასწავლებლებს – ხელფასის მომატება, დაწინაურება, სატრეინინგო პროგრამების უფასოდ გავლის საშუალება და ა.შ. გლუსაკის (Glusak) (2012) მიერ ჩატარებული კვლევა აჩვენებს, რომ ის მასწავლებლები, რომლებიც ჩართულნი არიან სატრეინინგო პროგრამებში, გამოთქვამენ სურვილს, მათი ძალისხმევა აღიარონ, თუნდაც ეს არ მოიაზრებოდეს მათ განვითარებაში წამყვან ძალად.


·

სხვადასხვამხარისმ ჩართულობა. უდავოა, რომ არც უწყვეტი პროფესიული განვითარება და არც სატრეინინგო პროგრამებში ჩართულობა არ წარმოადგენს მხოლოდ მასწავლებლის პასუხისმგებლობას – ეს სკოლის, საზოგადოებისა და მთელი სისტემის პასუხისმგებლობაა. ხარისხიანი უწყვეტი პროფესიული განვითარება, სატრეინინგო პროგრამების ჩათვლით, არის შედეგი სხვადასხვა ჩართული მხარის ერთობლივი ძალისხმევისა. სკოლამ, საზოგადოებამ და სისტემამ უნდა უზრუნველყონ შესაბამისი სასწავლო გარემოს შექმნა, წარმოადგინონ რეკომენდაციები, შესთავაზონ მორალური თუ ფინანსური მხარდაჭერა და სხვა წამახალისებელი ღონისძიებები, რათა მასწავლებლებმა არ დაკარგონ ინტერესი და მოტივაცია, მუდმივად იზრუნონ საკუთარ პროფესიულ წინსვლაზე. ეს მთელი სისტემისთვის იმდენად მნიშვნელოვანია, რომ ამ პროცესში ჩართულმა თითოეულმა მხარემ მასწავლებლების განვითარებისთვის სათანადო პირობების შესაქმნელად ძალისხმევა არ უნდა დაიშუროს.

ყველა ამ კომპონენტის ერთობლიობა ქმნის ხარისხიან უწყვეტ პროფესიულ განვითარებას. ერთი მათგანიც რომ გამოაკლდეს, ჩნდება საფუძვლიანი ეჭვი განვითარების ხარისხის ან უწყვეტობის თაობაზე. აქედან გამომდინარე, სწორედ ამ კომპონენტების გათვალისწინებით უნდა დაიგეგმოს მასწავლებელთათვის უწყვეტი პროფესიული განვითარება და შემდგომ – ანალიზი.

მედროვეთა გასაგონად

0

ცოტა ხნის წინ
ევროპაში მცხოვრებ ერთ ჩემს მეგობარს ვესაუბრებოდი „სკაიპით”.
ალბათ
თქვენც დაკვირვებიხართ, ასეთ დროს რაც უფრო დიდხანს გრძელდება საუბარი, მით უფრო ცუდ
ხასიათზე დგები ბოლოს – ათასი რამე გახსენდება, ძველი და დავიწყებული, მონატრებული
და „ტკბილ” სიტყვებსაც არ იშურებ იმათ მოსაკითხად, ვინც ამ დღეში ჩააგდო ქვეყანა და
ხალხი.

– მარტო მაგათ
გამო კი არ ხდება ეგ ყველაფერი, – მპასუხობს უცებ ჩემი მეგობარი, – ჩვენც კაი მედროვეები
ვართ, ყველაფერზე წამსვლელები, ოღონდ ტყავი გადავირჩინოთ.

დიდხანს ვფიქრობ,
რა უნდა ვუპასუხო. არა, მარტივ „სმაილს” ვერ გავუგზავნი,
ასე ადვილად ვერ დავნებდები, ვერც დავეთანხმები.
სიმართლესთან
ახლოა მისი სიტყვები, მაგრამ ნამეტანი თავზე ნაცრის დაყრა ხომ არ გამოდის?

ჩვენს მანკიერ
თვისებებს ვინ მოთვლის, მემატიანეები და მოგზაურები ჩანიშვნას ვერ აუდიან ხოლმე, მაგრამ
ყველას და ყველაფრის ერთ ქვაბში მოხარშვა რატომღაც გადამეტებული მეჩვენა. ეტყობა უცხოობაში
უფრო მგრძნობიარე ხდება ადამიანი და გაცილებით მტკივნეულადაც აღიქვამს აქაურ ამბებს.

მაინც ვფიქრობ,
რა უნდა ვუპასუხო, საიდან დავიწყო. ამ დროს უეცრად ლინკი მომდის. საგონებელში ვარ.
ჯერ ვუპასუხებ და მერე გავხსნი, თორემ 1:0 იქნება მის სასარგებლოდ – თეორემა წამოაყენა
და დამტკიცებაც მოაყოლა. ჩქარ-ჩქარა ვკრეფ:

– გეთანხმები.
უბრალოდ ხომ არიან ეგეთებიც, მედროვეებს რომ ჯანდაბაში გაუშვებს.

და ახალ ლინკს
ვუგზავნი „იუთუბიდან”, მინაწერით: „0:07-დან მოუსმინე”:

„…ხალხთან მოქცევა
თუ არ იცი, არ გამოვა არაფერი. ხალხთან მოქცევას ცოდნა უნდა, და ბავშვობიდანვე მასწავლიდა
ცხონებული მამაჩემი ამას… თოთხმეტი წლის ვიყავი და მეუბნება ერთხელ: შვილო, რომ დაინახო
ორი კაცი ერთმანეთზე მოსაკლავად იწევდეს, დააცადე, არ ჩაერიო შენ, თუ ერთმა მოკლა მეორე,
მიდი სატირალში, შეეწიე ოჯახს და იტირე შენცო. ახლა იმ მეორე კაცსაც სასამართლოზე რომ
გაიყვანენ, მიდი იქაც და ისე ილაპარაკე, ვითომ მთლად მისი ბრალი არ იყო ის ამბავი და
მისი ბრალიც რომ იყო, ისე. მიუსჯიან ციხეს, მიდი ოჯახში, მიუსამძიმრე, მათაც შეეწიე
რამე. ასეთი კაცი იყო მამაჩემი ბიკი ყუფარია” (სატელევიზიო მხატვრული ფილმი „დათა თუთაშხია”,
პირველი სერია).

ბავშვობაში „ნამიოკობანას”
ხშირად ვთამაშობდით ერთად, წყვილში, ამიტომ კარგად ვხვდები, რასაც გამოგზავნიდა. ლინკს
აუღელვებლად ვხსნი და ვუსმენ:

„სანამ ბოლშევიკები
აქ მოვიდოდნენ, რამე უნდა იჩალიჩო, ყვარყვარე…
(შემოდიან აბრაგები) ქვეყანა გადატრიალდა. დღეიდან ბოლშევიკურად უნდა ვიმუშავოთ, ყურები
კარქად გამეიფხიკეთ, აღსრულდა ჩვენი ოცნება, დადგა დრო სანეტარო,
გაიხარე მუშავ წამებულო!
(სტუდენტს ძველი დროშა
შემოაქვს, შეკითხვით: „დავწვა?”)
რა უნდა დაწვა, შე ცალტვინა, რა იცი, როდის დაგჭირდება”
(მხატვრული ფილმი „ყვარყვარე”).


უშანგი ჩხეიძე ყვარყვარეს როლში (რეჟ. გრიგოლ სულიაშვილი, ქუთაისი, 1929 წ.)


ძალიან შორსაა
ეს ორი ამბავი ჩვენგან? დიახ, გასული საუკუნისაა ის ორი წიგნი და ის ორი ფილმიც, მაგრამ
მედროვეობა რომ მარადიულ, მარად თანამდევ თვისებებს მიეკუთვნება? კარგად კი ვიცინით
პოლიკარპე კაკაბაძისა და ჭაბუა ამირეჯიბის პერსონაჟთა მონოლოგებზე, მაგრამ დღესაც,
ამ წუთას, რამდენი ვინმე გვახსენდება, ვინც ყვარყვარე თუთაბერისა და ყველო ყუფარიას
ადგილს დაიჭერდა, სიამოვნებით გამორჩებოდა ყველა წყობილებას სათავისოდ რამეს, ყოველ
შემთხვევაში, არსად არ დაიჩაგრებოდა.

გასული საუკუნე
ვახსენეთ და ამ საუკუნეშიც გამოქვეყნდა ერთი ძალზე სადღეისო და საყურადღებო წერილი-დიალოგი,
სადაც ოთარ ჭილაძე ჯანსაღი საზოგადოების შექმნის საფუძვლად ახალგაზრდების აღზრდას ასახელებს
ოჯახსა და სკოლაში:

„მე განსაკუთრებულად
ჩემი, ქართველი ახალგაზრდა მეცოდება – უნიჭიერესი და უვიცი, არასწორი წარმოდგენებისა
და ფუჭი ილუზიების ტყვე. შენ რომ არ გისმენს, არაფრად რომ აღარ გაგდებს, ეს კიდევ არაფერი,
ამას შენც მოინელებ და, რა თქმა უნდა, აპატიებ, მაგრამ შეიძლება მართლა გაგისკდეს გული,
როცა საკუთარი თვალით ხედავ, როგორ ბრმად ენდობა ნებისმიერ სულგაყიდულ, სინდისგარეცხილ
მედროვეს, რომელიც აშკარად პირადი გამორჩენის მიზნით, ანდა კიდევ უარესი, სხვა, უფრო
დიდი მედროვის ფარული მითითებების შესაბამისად, დაუნანებლად სვრის, ბილწავს, ასახიჩრებს
ირგვლივ ყველაფერს; აკნინებს, აბითურებს წმინდა ცნებებს; ეჭვის ქვეშ აყენებს საუკუნეობით
დადგენილსა და დაკანონებულს… პირუტყვულ თავისუფლებას ქადაგებს ზნეწამხდარ ოჯახებსა
და ფუნქციადაკარგულ სკოლებში…” („მედროვეები და დრო”, 2006).

ხედავ, ძმაო? – ამბობს ჩემი მეგობარი, – ჩვენი გამოსწორება არ იქნება.

აზრი არა აქვს
შეპასუხებას, კამათს, ვცდილობ არ ავყვე:

– შენკენ რა ხდება
ახალი, დაიწყე მუშაობა? – ვკრეფ და სანამ მისი პასუხი მოვიდოდეს, არც ის საფიქრალი
ამომდის თავიდან, შუაგზაზე რომ გავწყვიტე, მტკივნეულ ადგილას.

…თუკი ვთანხმდებით,
რომ ოჯახი და სკოლა აყალიბებს პიროვნებას, მაშინ არც იმ მედროვეების დასახელება უნდა
გაგვიჭირდეს, რომლებიც, სხვადასხვა პროფესიის სამოსში გამოწყობილნი, ზნეობისა და ქცევის
კოდექსს უკითხავენ საზოგადოებას. ოღონდ შორს ნუ დავიწყებთ ხოლმე ძებნას – სხვა კონტინენტზე,
გასულ საუკუნეებში – აქვე, ახლოს მოვავლოთ თვალი.

განათლების მეცნიერების სათავეებთან

0
აღზრდისა და განათლების საკითხებზე კაცობრიობამ უხსოვარი დროიდან დაიწყო ფიქრი, მაგრამ მეცნიერებად იგი უფრო გვიან ჩამოყალიბდა. დღემდე დავობენ იმის შესახებ, როდის იღებს სათავეს პედაგოგიკა როგორც მეცნიერება. ზოგი ამას იან ამოს კომენიუსის ეპოქას მიაწერს, ზოგი კი განმანათლებლობას. ერთი რამ უდავოა: იან ამოს კომენიუსი პედაგოგიური აზროვნების ისტორიაში ნიშნადი სახელია, მრავალი მისეული იდეა ოცდამეერთე საუკუნის პედაგოგიკაშიც განაგრძობს არსებობას.

იან ამოს კომენიუსი, იგივე კომენსკი, ჩეხი იყო. იგი მეჩვიდმეტე საუკუნეში მოღვაწეობდა. ოცდაათწლიანმა ომმა ჩეხეთის სამეფოს განსაკუთრებული სისასტიკით გადაუარა. კომენიუსმა საკუთარ თავზე იწვნია ომის მთელი საშინელება: სახლ-კარის გადაბუგვა, ცოლ-შვილის ამოწყვეტა, – მაგრამ სულით არ დაცემულა, ძალა მოიკრიბა, დათრგუნა საკუთარი ტკივილი და ხელი მოჰკიდა საქმეს, რომლის განხორცილება ჯერ კიდევ ლათინურ სკოლაში გადაწყვიტა, იქ, სადაც თავად იხილა და განიცადა სასწავლო სისტემის უვარგისობა. კომენიუსმა პირველმა ჩაუყარა მეცნიერული საფუძველი ახალ მეთოდიკასა და დიდაქტიკას, პირველმა წამოაყენა ყოვლისმომცველი, საფუძვლიანი, საყოველთაო განათლების იდეა, ჩამოაყალიბა სწავლების პრინციპები, წარმოადგინა ერთიანი სკოლის სტრუქტურა, დაამუშავა სწავლების სასკოლო- საგაკვეთილო სისტემა და სახელმძღვანელოების შედგენის პრინციპები.

კომენიუსის მოძღვრების ძირითადი იდეა შეიძლება გამოხატულ იქნეს შემდეგი ფორმულით: სრულყოფილი ადამიანის აღზრდა. მან სცადა, ბერძნული “პაიდეა”-ს იდეა, რომელიც ბერძნის (პოლისის მოქალაქის) აღზრდას ისახავდა მიზნად, ჩაენაცვლებინა “პამპაედია”-თი, რაც “სრულყოფილი ადამიანის” აღზრდა-განათლებას გულისხმობდა, ამრიგად, იგი განათლებისა (ისიც – ყოველმხრივი განათლების) და აღზრდის განუყოფელი ბინარული სისტემის შექმნას ესწრაფოდა. 

სრულყოფილება კომენიუსს ესმოდა, როგორც:
1. განათლება (საგანთა ცოდნა);
2. სიკეთე (ზნეობრიობა);
3. ღვთისმოსაობა.

კომენიუსის თანახმად, ადამიანი როგორც უმაღლესი სულიერი ქმნილება მოვლენილია ამქვეყნად “საგანთა შემეცნებისთვის, ზნეობრივი ჰარმონიისა და ღვთის უსაზღვრო სიყვარულისთვის”. ამის მიღწევა კი ადამიანს მხოლოდ განათლების (სწავლისა) და აღზრდის ბინარული სისტემით შეუძლია: “ნურავინ იფიქრებს, რომ ჭეშმარიტი ადამიანი შეუძლია იყოს იმას, ვისაც არ უსწავლია ადამიანის მოწოდებათა შესრულება… ვისთვისაც არ უსწავლებიათ, რა ჰქმნის ადამიანობას”.

კომენიუსს შემოაქვს ადამიანის ცხოვრების დაყოფა ე.წ. ასაკობრივ ჯგუფებად არა ისე, როგორც იყო მიღებული ანტიკური თუ კიდევ უფრო უწინარესი ეპოქებიდან, სადაც ადამიანის ცხოვრება სიჩვილედ, ბავშვობად, სიჭაბუკედ და ზრდასრულობად იყო დაყოფილი და თითოეული ეს პერიოდი გარკვეულ სოციალურ საფეხურს შეესაბამებოდა, არამედ ახლებური, წმინდა აღმზრდელობით-პედაგოგიური თვალსაზრისით და თითოეულ მათგანს თავისი შესატყვისი სასკოლო პერიოდი მიაკუთვნა. კომენსკის მიხედვით, ადამიანის ფორმირება, მისი ადამიანად (პიროვნებად) ქმნა შესაძლებელია მხოლოდ სკოლაში, რომელიც ასაკობრივი ნიშნით ასე უნდა დაიყოს.

 

1. ბავშვობა (1-დან 6 წლამდე) – დედობრივი სკოლა;
2. ყრმობა (6-დან 12 წლამდე) – დედაენოვანი (მშობლიური ენის) სკოლა;
3. სიჭაბუკე (12-დან 18 წლამდე) – ლათინური სკოლა;
4. მოწიფულობა (18-დან 22 წლამდე) -აკადემია.

კომენიუსს შესანიშნავად ესმოდა არა მარტო ის, რომ სკოლა უწყვეტი უნდა იყოს, ანუ დედობრივი სკოლა ბუნებრივად უნდა გადაიზარდოს ოფიციალურში (დედაენოვანი და ლათინური სკოლები, აკადემია), არამედ ისიც, რომ უნდა მოხდეს ამ ინდივიდუალური, დედობრივი სკოლის ერთგვარი “სტანდარტიზაცია”, რათა ოფიციალურ სკოლაში მისმა გადაზრდამ ბუნებრივად და ადვილად ჩაიაროს. ამიტომ კომენიუსს საჭიროდ მიაჩნდა, შექმნილიყო სპეციალური, უნიფიცირებული სახელმძღვანელო დედებისა და ძიძებისთვის, რათა მათ მიერ გაზრდილი ბავშვების უნარ-ჩვევები ერთმანეთისგან დიდად განსხვავებული არ ყოფილიყო. 

თავის კლასიკურ ნაშრომში “დიდი დიდაქტიკა” კომენიუსი ერთმნიშვნელოვნად აყალიბებს მოთხოვნებს მის მიერ დასახელებული სკოლების მიმართ, კერძოდ, რა უნდა შეიძინოს აღსაზრდელმა აღზრდის თითეულ საფეხურზე:

დედობრივი სკოლა: ზომიერება, სისუფთავე, უფროსისადმი პატივისცემა, გულწრფელობა, სამართლიანობა, შრომისმოყვარეობა, მოთმინება, თავაზიანობა, სხვათა თანადგომისა და თანალმობის უნარი და სიყვარულის გრძნობა;

მშობლიური ენის სკოლა: ზნეობრივი მოძღვრება, რომელიც გამოხატული იქნება წესებით და განმტკიცებული სათანადო მაგალითებით;

ლათინური სკოლა: უნარი, ზუსტად გაარჩიოს ერთმანეთისგან სათნოება და ბიწიერება, ზოგადი იდეები და უნარი ეკონომიკურ, პოლიტიკურ და საეკლესიო ცხოვრებაში მათი პრაქტიკული გამოყენებისა. 

კომენიუსამდე დასავლეთ და ცენტრალურ ევროპაში სწავლება ინდივიდუალური ფორმით მიმდინარეობდა და ბავშვს შეეძლო, წლის ნებისმიერ დროს შესულიყო სკოლაში. კომენიუსმა შექმნა ცნება “სასწავლო წელი”, განსაზღვრა მისი დასაწყისი _ ბავშვები სკოლაში უნდა მიეღოთ წელიწადში ერთხელ, შემოდგომაზე, გაკვეთილი უნდა ყოფილიყო კოლექტიური, მთელ კლასთან (რომელიც აერთიანებდა რამდენიმე მოსწავლეს), ბავშვები სასწავლო წლის დასასრულს ერთად უნდა გადასულიყვნენ მომდევნო, უფრო მაღალ კლასში, სასწავლო წლებს შორის უნდა ყოფილიყო არდადეგები, თავად გაკვეთილი უნდა დაყოფილიყო რამდენიმე მონაკვეთად: ახალი მასალის ახსნა, მოსწავლეთა გამოკითხვა, სავარჯიშოებისთვის განკუთვნილი დრო და ა. შ. კომენიუსი წერდა: “დრო ისე ზედმიწევნით უნდა იქნეს განაწილებული, რომ ყველა წელზე, თვეზე, დღესა და საათზე მოდიოდეს თავისი განსაკუთრებული ამოცანა”.

ეს ამოცანები კი, კომენიუსის მიხედვით, შემდეგი დიდაქტიკური პრინციპით უნდა განაწილებულიყო:

“კონკრეტულიდან ზოგადისკენ”, “ადვილიდან ძნელისკენ”, “უფრო ცნობილიდან ნაკლებ ცნობილისკენ”, “უფრო ახლოდან უფრო შორეულისკენ” და ა.შ.

სწორედ კომენიუსის მიერ შემუშავებული ეს დიდაქტიკური პრინციპები დაედო საფუძვლად ევროპულ სკოლას და ამ ტიპის სკოლამ დღემდე მოაღწია.

უსმინეთ ქალებს

0

წარმოიდგინეთ, საყვარელ საქმიანობაზე იძულებით რომ
გეთქვათ
უარი და მერე ამ რეალობასთან შესაგუებლად გრძელი, მოსაწყენი დღეები ან სულაც წლები გაგევლოთ. შეგიძლიათარც წარმოიდგინოთ, მე გეტყვით
ეს
ძალიან მძიმე, ისეთივე მძიმე, როგორც ამბავი ირანელი
მომღერალი ქალებისა,
რომლებსაც სიმღერა კანონით ეკრძალებათ, ირანელი რეჟისორებისა, რომელთა
ფილმებსაც ცენზურა არ ინდობს
და დაჩეხილს აძლევს დიდ ეკრანებზე
გასაშვებად, როგორც ამბავი ყველა იმ ადამიანისა, რომელსაც ხელოვნურად შექმნილ ბარიერებთან
უწევს ბრძოლა
, ნაცვლად იმისა, რომ საყვარელი საქმ
კეთოს.

თვალსაჩინოებხელს უწყობს რეალობის აღქმას, ამიტომ მოუსმინეთ მუსიკას ბგერების
გარეშე. 



გაიცანით 
ბავშვობაში მომღერლობაზე
მეოცნებე ირანელი ნევშა თავაქოლიანი, რომელსაც ეკუთვნის სიმღერის უფლებაწართმეული მომღერალი
ქალების CD-ის გამოშვების იდეა. ახალგაზრდა თვითნასწავლმა ფოტოგრაფმა, რომლიც თანამედროვეობის
ერთ-ერთ ყველაზე აღიარებული ფოტორეპორტიორია, ფოკუსი ქალებზე გაასწორა, ნიჭიერ, ლამაზ
ირანელ ქალებზე, საკუთარი სქესის გამო ისეთ პრობლემებთან მებრძოლებზე, რომლებსაც “დასავლელი”
ქალები ნაკლებად
აწყდებიან.

სერიაში „უსმინე” ნევშამ 6 მომღერალი
ქალი გააერთიანა, თავწაცლილი ქათმებით
ხელში, შუშის კოლოფით თავზე, წელამდე ზღვაში,
მოკრივის ხელთათმანებით, სიმღერისას
თვალდახუჭულები და თავგვერდზეგადაგდებულები,
გვირგვინოსნები, ქალები, რომელთაც 1979 წლის რევოლუციის შემდეგ, რაც ირანი თეოკრატიული
სახელმწიფოს გზას დაადგა, კანონით აეკრძალათ საჯარო ადგილებში სიმღერა, მუსიკალური
პროდუქციის გამოშვება და კომპაქტდისკების წარმოება (მათ შეუძლიათ მხოლოდ ქალებისგან
შემდგარ
პუბლიკის
წინაშე
სიმღერა,
თუ წარმოდგენა სანქცირებულია ირანის კულტურის სამინისტროს მიერ). 
კანონს ზურგს
უმაგრებს არგუმენტი, რომ ქალის ხმა საშიში და ძლიერი იარაღია, რომ
ელმაც ადამიანს შეიძლება გონება არიოს, ამიტომ ჯობს, ასეთი იარაღი აიკრძალოს. ირანში კანონის დარღვევა
შეიძლება ძვირად დაგიჯდეს, სიცოცხლის ფასადაც კი
ამიტომ ეს ქალები,
უხმოდ მღერიან
(სამართლიანობა მოითხოვს ითქვას, რომ ირანი ერთადერთი
ქვეყანა არ არის, სადაც ქალებს სიმღერა ეკრძალებათ
ანალოგიური ვითარებაა პაკისტანში, სადაც შარშან 24 წლის აზალა ჯავდი მოკლეს მხოლოდ იმიტომ, რომ არ დაემორჩილა თალიბანის
გაფრთხილებებს და მღეროდა მშვიდობის
აკენ მოწოდების შემცველ ტექსტებს).

გარდა ნევშას
ფოტოსერიაში მოხვედრილი
ირანში მცხოვრები მომღერლებისა, არიან ისეთებიც, რომლებმაც შეძლეს
თეოკრატიული და დისკრიმინაციული რეჟიმის გარღვევა და თავიანთი შემოქმედება ფართო აუდიტორიამდე
მიიტანეს. ამისთვის აუცილებელი წინა
პირობა ირანის დატოვებაა.
თეირანელი მასა ვადატი, რომლის მუსიკა
, ისევე როგორც ყველა
მომღერალი ქალისა, ირანში აკრძალულია, 1995 წლიდან მართავს კონცერტებს ევროპის ქვეყნებში
და ასე ცდილობს მომღერალსა და მსმენელს შორის ირანის მთავრობის
მიერ
დაშვებული რკინის ფარდის მოშლას.

მასა მომღერლებისა
და კომპოზიტორების საერთაშორისო ორგანიზაციის მსოფლიო ელჩია. ორგანიზაცია Freemuse
ადვოკატირებას უწევს მომღერალთა და კომპოზიტორთა გამოხატვის თავისუფლებას.

მასას გზა განვლო
კიდევ ერთმა ირანელმა მომღერალმა ქალმა
გუგუშმა, რომელიც რევოლუციამდელ
ირანში დაიბადა და იმ დროისთვის, როცა თეოკრატიულმა თეირანმა ქალების საბოლოოდ გაჩუმება
გადაწყვიტა, უკვე აღიარებული ვარსკვლავი იყო. გუგუშმა დისკრიმინაციულ კანონებთან შეგუებას
ქვეყნიდან წასვლა არჩია და ამერიკაში გააგრძელა ცხოვრება და მოღვაწეობა.

ირანში მხოლოდ
მუსიკოსი ქალების უფლებები
კი არ იზღუდება, საზოგადრთული დამოკიდებულებაა ქალების შექმნილი კულტურული
პროდუქტის მიმართ. მაგალითად ირანელი რეჟისორი ქალი მანიჯე ჰეკმატი, რომელიც ფილმებს 
უმეტესად ირანელ ქალებზე იღებს, ვერცერთ ფილმში ვერ
გადაურჩა ცენზურას.
ცენზურას და თავისუფალი ქალების მიმართ
სახელმწიფოს
აგრესიულ პოლიტიკას თავი
ვერ აარიდა
ვერმისმა შვილმა, მსახიობმა პეგა აჰანგარანმა, რომელიცროგორც რეფორმების
მომხრე თავისუფალი ადამიანი, რეჟიმისთვის საშიში ადამიანების სიაში აღმოჩნდა და ოპოზიციის
მხარდამჭერობის ბრალდებით ციხეში
მოხვდა. პეგა ერთადერთი ირანელი ქალია,
რომელიც საკუთარი თვალით მინახავს. ულამაზესი გოგოა. ბათუმის საერთაშორისო კონოფესტივალს
სტუმრობს თითქმის ყოველ წელს.

მანიჯე ჰეკმატის
ფილმები, ისევე როგორც ნევშას ინსტალაცია, ცენზურის შემდეგაც კი ახერხებს თანამედროვე
ირანის ილუსტრირებას.

არის სხვა ფილმებიც,
არიან სხვა აკრძალული მუსიკოსებიც, არის კიდევ უფრო
მკაცრი ქვეყნებიც, სადაც
ქალებს არათუ არ უსმენენ, ნივთებ
ივით ექცევიან, მაგრამ, ვფიქრობ, თუ იმის დანახვა გინდა, რა მძიმეა საკუთარი
სქესის გამო ვიღაცის მიერ შენთვის დაწესებული შეზღუდვების ატანა, რამდენიმე მაგალითითაც
ადვილად დაინახავ და თუ ვინმე იკითხავს
რა საჭიროა ქალთა
უფლებებზე ზრუნვა, ჩვენ ხომ არავინ გვერჩის, აუცილებლად
უამბეთ მომღერალი გოგონას შესახებ, მოკრივის წითელი ხელთათმანები რომ აცვია. ლამაზთვალებიანი პეგას ამბავსა მოუყევით და ისიც დააყოლეთ, რომ აუცილებელი არ არის, რაიმე აუცილებლად შენს თავს ხდებოდეს, მისი სიმძიმე
რომ გააცნობიერო. 

ვიდეობლოგი

მასწავლებლის ბიბლიოთეკას ახალი წიგნი შეემატა- სტატიები განათლების საკითხებზე

ჟურნალ „მასწავლებლის“ თითოეული ნომრის მომზადებისას, ცხადია, ვფიქრობთ მასწავლებელზე და იმ საჭიროებებზე,რომელთა წინაშეც ის ახლა დგას. ვფიქრობთ მასწავლებელზე, რომელიც ჩვენგან დამოუკიდებლადაც ფიქრობს, როგორ მოემზადოს გაკვეთილისთვის, რა...