ხუთშაბათი, მაისი 1, 2025
1 მაისი, ხუთშაბათი, 2025

ფიქრები გზაზე დადგომამდე

0

 

რამდენიმე დღეში ლონდონში ვიქნები, ეს საეტაპო ამბავია ჩემს ცხოვრებაში _ იმიტომ არა, რომ ლონდონი ჩემი ოცნების ქალაქია, ჩემი ოცნების ქალაქი ვენეციაა, იმიტომ, რომ მე ვალდებული ვარ ვნახო ლონდონი. მოვალეობის ეს შეგრძნება ბავშვობიდან მომდევს, იმ დროიდან, როდესაც ერთი საოცარი ადამიანის წყალობით, ინგლისური ლიტერატურა არა მხოლოდ ჩემს დიდ სიყვარულად, არამედ ჩემი ცხოვრების ბედისწერად იქცა. 

ჩემს საწერ მაგიდაში ერთი უჯრაა, შიგ ვინახავდი ყველაზე პირადულ და ყველაზე სანუკვარ ნივთებს: დღიურებს, შეყვარებულობებისა და მეგობრებთან გატარებული ჯადოსნური დღეების რელიკვიებს. ჯერ ,,საიდუმლო უჯრა” იყო და გასაღებით მქონდა ხოლმე ჩაკეტილი, შემდეგ _ ღიას ვტოვებდი, მასში მცხოვრები ნივთები თანდათან კარგავდნენ თავიანთ იდუმალებას, ბოლოს შიგ ისეთი პროზაული საგნები აღმოჩნდა, როგორიც, მაგალითად, შრომის წიგნაკია. ახლახანს დალაგებისას გადავაწყდი ამ მივიწყებულ უჯრას და გადავათვალიერე, მხოლოდ ერთი რამ იყო შიგნით, რაც მოგონებების გამო კი არ იყო ძვირფასი, დღემდე რჩებოდა ჩემს აწმყოდ: დროისა და ხშირი ხმარებისგან შელახული თეთრი წიგნი, ინგლისური პოეზიის მცირე კრებული, ნანა შათირიშვილისა და დოდო ღვალაძის მიერ შედგენილი, სატიტულო გვერდზე წარწერით: ,,ეძღვნება ჩვენი მასწავლებლის, ნელი ბადრიევა-კლიჩის, ნათელ ხსოვნას.” 

ეს წიგნი თავად ქალბატონმა ნანამ გამომიგზავნა საჩუქრად, მე კი მადლიერების ნიშნად კრებულის პირველივე ლექსი ვთარგმნე და გავუგზავნე. ქალბატონმა ნანამ შემაქო და წამაქეზა, რომ კიდევ მეთარგმნა ლექსები, მე გულმხურვალედ დავპირდი, რომ კრებულის ყველა ლექსს ვთარგმნიდი. მაშინ მერვეკლასელი ვიყავი.

მაშინ მერვეკლასელი ვიყავი, თოთხმეტი წლის. ახლა ოცდაათი წლის ვარ. ნახევარ ცხოვრებაზე მეტია, მთარგმნელი ვარ; უფრო სწორად, ნახევარ ცხოვრებაზე მეტია, ვთარგმნი. როცა პროფესიის არჩევისას აღმოაჩინე, რომ თარგმანმცოდნის სპეციალობა არსებობდა, ძალიან გამიკვირდა, რომ ვთარგმნიდი და ამაში ვინმე ფულს გადამიხდიდა _ ეს დაახლოებით ისეთ ამბად მეჩვენებოდა, პეპიმ რომ თავისი დაბადების დღიდან იქით გაატანა საჩუქარი მეგობრებს. ამ ცხოვრებაში, რომელშიც ყველაფერი წარმავალია და ყველაფერი ქარს მიაქვს, ჩემი დამოკიდებულება თარგმანის მიმართ ზუსტად ისეთივე დარჩა, როგორიც თოთხმეტი წლის ასაკში იყო. 
გამიღვიძია ასე, პირზე _ ღიმილით და საბოლოო გამოფხიზლებისას მივმხვდარვარ, რომ არც ამინდი მიხარია და არც _ მომავალი დღე, მიხარია ის, რომ წუხელ, ზუსტად დაძინებამდე, როგორც იქნა ვიპოვე ის რითმა, რომელსაც ამდენ ხანს ვეძებდი;

გაჭედილ ტრანსპორტში ფეხზე მდგარს, გუნებამოშხამულს, უცებ გულიანად გამიღიმია ჩემ წინ ჩამომჯდარი უცნობისათვის, რომლისაც აქამდე შავ-ბნელი შურით მშურდა: ზუსტად ახლა საიდანღაც მოფრინდა ის სიტყვა, რომელსაც ამდენ ხანს ვეძებდი, რომლის არსებობაში დარწმუნებულიც კი არ ვიყავი, რომლის არსებობასაც მხოლოდ ინტუიცია მკარნახობდა და აი, ამ შეუფერებელ ადგილას, ამ უდროო დროს ტვინის ბნელ მაღაროებში მომუშავე გნომმა უეცრად ამოიტანა ზედაპირზე.

როცა საყვარელი პროფესია გაქვს, შენ ხარ კუ, რომელიც მუდამ თავისი ჯავშნით დადის და ნებისმიერ დროს შეუძლია მას შეაფაროს თავი: შენ არ გეშინია, იყო დაბნეული სადმე სხვაგან, ვინაიდან შენი საქმე მოგცემს სიცხადის შეგრძნებას; შენ არ შეგიძლია, იყო გაკოტრებული, რადგან მუდამ გაქვს რაღაც, რისი გულისთვისაც ცხოვრება ღირს; შენ გაქვს ფუფუნება, არ ჩაერთო ინტრიგებში, რადგან ისედაც ყოველთვის საჭირო იქნები. ეს ყველაფერი მე ერთმა ადამიანმა მაჩუქა. მანვე გამოსცა ჩემ მიერ თარგმნილი პირველი წიგნი და პირველი ოთხნიშნაციფრიანი ჰონორარიც მანვე მომცა. ჩვენი მეორე ერთობლივი წიგნი უკვე დაკაბადონებული იყო, როდესაც გარდაიცვალა.

იმ ჩემთვის ნაჩუქარი წიგნის მინაწერზე გამახსენდა _ მაშინ ვიფიქრე, როგორ შეიძლება ვინმეს მიუძღვნა წიგნი, რომლის ავტორიც შენ არ ხარ. ახლა ვიცი, რომ ყველა მთარგმნელი, ყველა რედაქტორი, ყველა გამომცემელი, ვიღაცის გამო აკეთებს თავის საქმეს, ვიღაცას უძღვნის, ვიღაცის გახსენება მატებს ძალას. და მე აუცილებლად გამოვცემ იმ ჩვენ მეორე წიგნს, სატიტულო ფურცელზე წარწერით: ,,თარგმანი ეძღვნება ჩემს პირველ გამომცემელს, ნანა შათირიშვილს, რადგან მან თავშესაფარი მომცა.” 

ოღონდ ჯერ ლონდონი უნდა ვნახო, ქალაქი, სადაც სულ სხვა ეპოქაში ნანას უნდა ეცხოვრა, ყოფილიყო ისეთივე არისტოკრატი, როგორიც იყო; ისევე ჰყვარებოდა ჩაი, როგორც უყვარდა და ისევე ისე ტაქტიანად მოეცა ყველა შენიშვნა, რომ არაფერი გწყენოდა.

მერე კი უნდა ვეძებო და აუცილებლად ვიპოვო მოსწავლე, რომელსაც ვეტყვი, აუცილებლად გააგრძელე თარგმნა, ეს მთელი შენი ცხოვრების საქმეა; წადი ვენეციაში, როცა ჩემი ნახვა მოგენატრება და გეთაყვა, თუ არ შეწუხდები, მომიძღვენი ერთი წიგნის, ანდა სულაც ერთი ლექსის თარგმანი, თუნდაც შენს გულში.


თორნიკე ერისთავი – ფრანგული ენა ნამდვილად დაფასებულია

0

თუმცაღა ფრანგულმა სხვა ენებზე ადრე, ჯერ კიდევ XVII-XVIII საუკუნეებში მოიპოვა საერთაშორისო ენის სტატუსი, დღეს მისი შესწავლის მსურველი არცთუ ბევრია. მიზეზი ინგლისური ენაა, რომელმაც საერთაშორისო ენის ნიშა დაიკავა. მიუხედავად ამისა, საფრანგეთის მთავრობა ძალისხმევას არ იშურებს ფრანგული ენის პოპულარიზაციისთვის. ამის ერთ-ერთი მაგალითია საფრანგეთის სახელმწიფო ჯილდო – „აკადემიური პალმა”, რომელიც გადაეცემა განათლების სფეროში მოღვაწე საფრანგეთის ან სხვა ქვეყნის მოქალაქეს, რომელსაც განსაკუთრებული ღვაწლი მიუძღვის ფრანგული ენისა და კულტურის გავრცელებაში.

„აკადემიური პალმის” დაარსება ნაპოლეონ ბონაპარტეს სახელს უკავშირდება, თუმცა დღევანდელი სახე მან 1955 წელს მიიღო. ამ ჯილდოს სამი ხარისხი აქვს: რაინდისა, ოფიცრისა და კომანდორისა. რაინდი შეიძლება გახდეს 35 წელს გადაცილებული ადამიანი, რომელმაც განსაკუთრებული წვლილი შეიტანა ფრანგული ენის ან კულტურის პოპულარიზაციაში, ხოლო მომდევნო ორი ხარისხის მიღება იმავე ადამიანს ახალი დამსახურებისთვის 5-5-წლიანი ინტერვალებით შეუძლია.

უკანასკნელ წლებში „აკადემიური პალმა” არაერთმა ქართველმა მოღვაწემ მიიღო. წელს, მაგალითად, უმაღლესი ხარისხის ჯილდოს – კომანდორის წოდების – მფლობელი გახდა მწერალი, პედაგოგი, პოეტი, ფილოლოგი და მთარგმნელი გიორგი ეკიზაშვილი. მასთან ერთად პირველი ხარისხის ჯილდო – რაინდის წოდება – მიენიჭა მისავე სტუდენტს, ფრანგული ენის სპეციალისტს თორნიკე ერისთავს, რომელიც mastsavlebeli.ge-ს სტუმარია.

თორნიკე ერისთავმა ფრანგულის შესწავლა თბილისის 23-ე სკოლაში დაიწყო (როგორც თავად ამბობს, ყველამ, ვინც ეს სკოლა დაამთავრა, კარგად იცის ფრანგული ენა). სწავლა უცხო ენების ინსტიტუტში გააგრძელა და, ჯერ კიდევ მეოთხე კურსის სტუდენტმა, სკოლაში ფრანგული ენის მასწავლებლად დაიწყო მუშაობა. შემდეგ ფრანგულს ასწავლიდა თბილისის ალიანს ფრანსესსა და დიუმას სახელობის ცენტრში, რომელსაც მოგვიანებით ფრანგული ინსტიტუტი ეწოდა. თორნიკე დღემდე ამ ინსტიტუტში კითხულობს ლექციებს და პარალელურად მასწავლებელთა პროფესიული განვითარების ეროვნულ ცენტრში ფრანგული ენის ექსპერტ-კონსულტანტად მუშაობს.

„აკადემიურ პალმაზე” თორნიკე ერისთავი ფრანგული ინსტიტუტის დირექტორმა ჟილ კარასომ წარადგინა. როგორც თორნიკე ამბობს, ალბათ იმიტომ, რომ დილის 9-დან საღამოს 9-მდე ფრანგულს ასწავლის და მისი ყველა სტუდენტი კმაყოფილია. ამას ემატება ის აქტივობები, რომლებიც ბოლო ხანს მასწავლებლის სახლში ფრანგული ენის მასწავლებლებისთვის განხორციელდა.
მიუხედავად იმისა, რომ ფრანგული მეორე საერთაშორისო ენად არის აღიარებული, დღეს საქართველოში მისდამი დამოკიდებულება არცთუ სახარბიელოა. უმრავლესობა, გასაგები მიზეზების გამო, ინგლისურის შესწავლას ამჯობინებს…
უცხოეთში, კონფერენციებზე, ამ პრობლემაზე ხშირად საუბრობენ. თვითონ ფრანგებიც აღიარებენ, რომ ფრანგული კონკურენციას ვერ უწევს ინგლისურს და ამაზე არავის აქვს პრეტენზია. გასაგებია, რომ ინგლისური გლობალური ენაა, მაგრამ არის ინსტიტუტები, საერთაშორისო ორგანიზაციები, სადაც ფრანგულს ინგლისურის შემდეგ მეორე ადგილი უკავია. იმავე ევროკავშირში, გაეროში და ა.შ. წამყვან როლსაც კი ასრულებს. ბოლო პერიოდის სტატისტიკით, ფრანგული ენა შემსწავლელთა რაოდენობის მიხედვით მსოფლიოში მე-5 ადგილზეა. პირველზეა ჩინური, რადგან ჩინელები ყველაზე მრავალრიცხოვანი ერია, მეორეზე – ინგლისური, მერე – ესპანური და არაბული, მერე კი ფრანგული. საფრანგეთის, შვეიცარიისა და ბელგიის შემდეგ ფრანგულს ყველაზე აქტიურად სწავლობენ აფრიკის ქვეყნებში, საფრანგეთის ყოფილ კოლონიებში.

საქართველოში ფრანგული ყოველთვის უყვარდათ. მართალია, დღეს ბავშვების უმეტესობა ინგლისურს სწავლობს, მაგრამ ფრანგული ენისადმი ინტერესი მაინც დიდია.

ინგლისურით ასე დაინტერესება პრაქტიკული მიზეზებით აიხსნება, თუმცა ყველა ხვდება, რომ წარმატებისთვის ერთი ენა საკმარისი არ არის.

ისტორიულად, ქართველები ერთ ენას არასდროს ვჯერდებოდით. პარალელურად იყო ან სპარსული, ან თურქული, რომელიც მოგვიანებით რუსულმა ჩაანაცვლა. დღეს ინგლისურია დომინანტი, მერე რა იქნება, არავინ იცის. ჩვენს ჯგუფებში და კერძო საუბრებშიც იკვეთება, რომ ყველას სურს, ინგლისურის შემდეგ შეისწავლოს ფრანგული ან გერმანული. შეხვედრებზე მასწავლებლები ამბობენ, რომ სკოლებში მცირდება ფრანგული ენის შესწავლის მსურველთა რაოდენობა. რა თქმა უნდა, ტყუილად არავინ არაფერს სწავლობს. ჩვენ ვეუბნებით პედაგოგებს: აჩვენეთ მშობლებსა და ბავშვებს, რა შესაძლებლობა და უპირატესობა  აქვს საფრანგეთს განათლების სფეროში, სხვა ქვეყნებთან  შედარებით. ფაქტია, რომ დღეს ბევრი ახალგაზრდა ცდილობს, სწავლა უცხოეთში გააგრძელოს. რა ხდება საფრანგეთში? იქ იმდენად მარტივია სწავლის გაგრძელება და იმდენად იაფი, რომ ყველას უკვირს. საფრანგეთის ყველაზე პრესტიჟულ უმაღლეს სასწავლებლებშიც კი, მათ შორის – სორბონის უნივერსიტეტში, სწავლა გაცილებით ხელმისაწვდომია, ვიდრე წარმოგვიდგენია .
გამოდის, რომ საქართველოში არასაკმარისად ხდება ფრანგული ენის სწავლების პოპულარიზაცია.
ჩვენ ძალიან ვართ დაინტერესებულები ფრანგული ენის პოპულარიზაციით. გვქონდა შეხვედრები თბილისსა და რეგიონებში, არსებობს სპეციალური პროგრამები, ვმართავთ სკოლებში პრეზენტაციებს ფრანგულ ინსტიტუტთან ერთად. ახლა დროებით შევაჩერეთ, რადგან დირექტორების ცვლილება მიმდინარეობს, მაგრამ გავაგრძელებთ. ფაქტია, ინტერესი არის, რადგან ხალხი დიდი რაოდენობით ეწერება ფრანგულის შემსწავლელ კურსებზე. ხშირად მიმართავენ კერძო მასწავლებლებსაც. მაგრამ ეს მოთხოვნა შესამჩნევია ფრანგულ ინსტიტუტში; სკოლებში, სამწუხაროდ, შემცირდა ფრანგული ენის სწავლება, ისევე როგორც გერმანულისა. პირველ ენად რჩება ინგლისური, მაგრამ ფრანგულს, როგორც მეორე ენას, შანსი აქვს.

მოსწავლისთვის ნებისმიერი საგნის, მით უმეტეს – უცხო ენის, შეყვარება მნიშვნელოვანწილად არის დამოკიდებული მასწავლებელზე. როგორ შეაფასებდით ქართველ ფრანგულის მასწავლებლებს?
საქართველოში ყველა დონის პედაგოგები გვყავს. არიან გამოცდილი მასწავლებლები, რომლებიც სახელმძღვანელოების შედგენაში მონაწილეობენ და მასწავლებლები, რომლებიც მზა მასალებით კმაყოფილდებიან; არიან ძალიან ინიციატივიანებიც და ისეთებიც, რომლებიც სჯერდებიან იმას, რაც აქვთ; არიან ადამიანები, რომლებსაც ადრე არავითარი ხელშეწყობა არ ჰქონიათ, მაგრამ ახლა ძალიან უნდათ, რამე აქტივობაში ჩაერთონ. ჩვენ მაქსიმალურად ვცდილობთ, ხელი შევუწყოთ მათ.

ჩემი სურვილია, მასწავლებლებმა ძალიან კარგად იცოდნენ ენა და უყვარდეთ ის. მინდა, ხმამაღლა ვთქვა, რომ ამ პედაგოგებს, როგორც თბილისში, ისე რეგიონებში მომუშავეებსაც, ფანატიკურად უყვართ თავიანთი პროფესია და ფრანგული. ასე რომ, ვფიქრობ, ხელშეწყობის პირობებში ძალიან კარგ შედეგს მივიღებთ. ამასთან, ჩემი აზრით, მასწავლებლებს უნდა ესმოდეთ ფრანგულის როგორც უცხო ენის რაობა. ერთმანეთისგან უნდა გავმიჯნოთ ფრანგული როგორც უცხო ენა და ფრანგული როგორც მშობლიური. ამ ორ შემთხვევაში სწავლება სრულიად სხვადასხვა მეთოდიკით ხდება. ჩვენ კონცენტრირებულები ვართ ფრანგულის როგორც უცხო ენის სწავლებაზე. საამისოდ არსებობს უამრავი მეთოდიკა და მინდა, ქართველმა მასწავლებლებმა ისინი გამოიყენონ. ზოგიერთმა ეს მეთოდიკები მშვენივრად იცის, მაგრამ არ ან ვერ იყენებს, რადგან არ გააჩნია სათანადო ტექნიკური აღჭურვილობა. თუ ამ ყველაფერს გამოიყენებენ და ენისა და კულტურის სიყვარულს გაუღვივებენ მოსწავლეებს, შესანიშნავ შედეგს მიიღებენ. მერე ბავშვები თვითონ გაერკვევიან. დაინტერესებული მოსწავლე თვითონვე სვამს კითხვებს და მიანიშნებს პედაგოგს, საით უნდა წავიდეს. ამასთან, მასწავლებელმა უნდა დაანახვოს მოზარდს ენის პერსპექტივა – როგორ შეიძლება გამოიყენოს ის მომავალში. ეს სულაც არ ნიშნავს, რომ ჩვენ კონკურენციას ვუწევთ ინგლისურს. ინგლისური ყოველდღიურ ცხოვრებაში გვჭირდება, მაგრამ მეორე ენა შეიძლება დამატებით იარაღად იქცეს ადამიანის წინსვლისთვის.

რა კეთდება დღეს ფრანგული ენის მასწავლებელთა დონის ასამაღლებლად?
თავდაპირველად დავადგინეთ, ვის რა სჭირდება. შევხვდით მასწავლებლებს რეგიონებში. არსებობს სახელმძღვანელო, რომელსაც მოჰყვება ჩანაწერი, მაგრამ მოსასმენი აღჭურვილობის უქონლობის ან მისი გამოყენების შეუძლებლობის გამო მოსმენას ევრ ახერხებენ. ეს ერთ-ერთი მთავარი პრობლემაა. არადა, დღეს ფრანგულს, ისევე როგორც ნებისმიერ სხვა უცხო ენას, მოსმენის კომპონენტის გარეშე ვერ ასწავლი. წინათ ამის საშუალება არ არსებობდა და არც მოთხოვნა იყო, მაგრამ სადღეისოდ გამოცდების ეროვნულმა ცენტრმა მოსმენის კომპონენტიც დაამატა. და რაკი ვითხოვთ, ვალდებულები ვართ, ამ მეთოდით ვასწავლოთ კიდეც. მრავალ სკოლაში ეს პრობლემა მოგვარებულია, ხოლო იქ, სადაც მას არ ან ვერ რთავენ სწავლებაში, უნდა ავუხსნათ, რომ ეს აუცილებელია, წინააღმდეგ შემთხვევაში შედეგს ვერ მივიღებთ.

მასწავლებლებმა გვთხოვეს, გვემუშავა გაკვეთილის დაგეგმვის პროექტზე. ამის მიხედვით შევადგინეთ სატრენინგო მოდულები. თუ პედაგოგი რეგისტრაციას გაივლის, შეუძლია, მონაწილეობა მიიღოს ტრენინგში, რომელიც იმართება მასწავლებლის სახლში. თუ იქნება მოთხოვნა და შედგება ჯგუფი (შეიკრიბება, სულ ცოტა, ათი კაცი), მასწავლებლის სახლის ტრენერი ჩავა რეგიონშიც. გარდა ამისა, შეიქმნა შესანიშნავი პრეცედენტი: განათლების სამინისტროს ხელშეწყობითა და დაფინანსებით მასწავლებლის სახლმა ფრანგული ენის მასწავლებლების ორი ჯგუფი ორჯერ გაუშვა საფრანგეთში სტაჟირებაზე, სადაც ისინი აქტიური პედაგოგიკის მეთოდებს დაეუფლნენ. ეს პროგრამა ფრანგულმა ცენტრმა შეიმუშავა ქართველი მასწავლებლებისთვის. თავად გახლავართ მოწმე, როგორ შეიცვალა მასწავლებლების განწყობა. შორს ვარ იმ აზრისგან, რომ ორ კვირაში ადამიანი სრულიად შეიცვლება, მაგრამ ის მიმართულებები, რომლებიც დაანახვეს მათ საფრანგეთში, ახალი და სტიმულის მიმცემი იყო. თუ ასე გაგრძელდა, ვფიქრობ, შესანიშნავ შედეგს მივიღებთ.

ფრანგული ენის პოპულარიზაციას აქტიურად ეწევა “საქართველოში ფრანგული ენის სწავლების ხელშეწყობისა და განვითარების ფონდი,” რომელიც შეიქმნა საქართველოში საფრანგეთის ელჩის რენო სალენსის ინიციატივით და ფინანსდება როგორც საფრანგეთის და შვეიცარიის მთავრობების, ასევე სავაჭრო და სამრეწველო პალატა “საფრანგეთი-საქართველოს” წევრი კერძო კომპანიების დახმარებით, რომელთა ხელშეწყობითაც ფინანსდება  საქართველოს 14 საჯარო სკოლა და ფრანგულის მასწავლებლებს ხელფასზე დანამატს უხდის. აგრეთვე ურუნველყოფენ  სახელმძღვანელოებითაც, რაც  მასწავლებლებისთვის   დიდი სტიმულია.  

ფრანგულ ინსტიტუტს ეროვნულ ბიბლიოთეკაში აქვს ძალიან კარგი კარტოთეკა, სადაც თავმოყრილია უამრავი წიგნი, ფილმი, კომიქსი. ეროვნულ ბიბლიოთეკაში არის მედიათეკა, რომელიც დახარისხებულია დონეების მიხედვით. ადრე გვქონდა მობილური ბიბლიოთეკა. ჩავატარეთ ფრანგულენოვანი თეატრალური ფესტივალი. ერთი სიტყვით, მასწავლებლის კვალიფიკაციას ძალიან დიდი როლის შესრულება შეუძლია ფრანგული ენისადმი ინტერესის გაღვივებაში და უნდა ვაღიარო, რომ ფრანგული ენის შენარჩუნებაში დირექტორებსაც ლომის წვლილი მიუძღვით.

უფრო კონკრეტულად, რა პერსპექტივა აქვს ფრანგულ ენას და რატომ უნდა ისწავლონ იგი ქართველმა ახალგაზრდებმა?
გასაგებია, რომ უმრავლესობა პირველ უცხო ენად ირჩევს ინგლისურს, მაგრამ მას, ვინც მეორე ენად აირჩევს ფრანგულს, მიეცემა შესაძლებლობა, სწავლა გააგრძელოს საფრანგეთის, ბელგიის, შვეიცარიის ან კანადის (კვებეკის) რომელიმე უმაღლეს სასწავლებელში. მით უმეტეს, რომ საფრანგეთის უმაღლეს სასწავლებლებში, იმავე სორბონის უნივერსიტეტში, როგორც გითხარით, სწავლა ძალიან იაფია – 350-500 ევრო წელიწადში,  რაც უნივერსიტეტში ჩაწერის თანხას შეადგენს. ცხოვრება, რა თქმა უნდა, შედარებით ძვირია, მაგრამ სწავლის გადასახადის სიმცირე ამას აბალანსებს. გარდა ამისა, საქართველოში ფრანგული მხარე და ფონდი „ქართუ” ყოველწლიურად გასცემენ ოც სახელმწიფო სტიპენდიას, რაც წინასწარ ცხადდება ფრანგული ინსტიტუტის საიტზე და ნებისმიერ მსურველს შეუძლია, კონკურსში ჩაერთოს.

მოზარდი, რომელიც დიპლომატიურ კარიერაზე ფიქრობს, ერთ მშვენიერ დღეს აუცილებლად დადგება ფრანგული ენის ცოდნის აუცილებლობის წინაშე. აღარაფერს ვამბობ ხელოვნებაზე, რომელიც ფრანგულ ენასთან პირდაპირ არის დაკავშირებული. ჩვენს ინსტიტუტში ხშირად მოდიან სხვადასხვა სამსახურიდან, გვეუბნებიან: შემოგვთავაზეს სტაჟირება ევროპულ ინსტიტუტში და ფრანგული ენის მცოდნე ვერავინ ვნახეთ, – და გვთხოვენ დახმარებას, რომ ცოდნის კონკრეტულ საფეხურამდე ავიყვანოთ. ჩვენ ვცდილობთ, მაგრამ როდესაც საფრანგეთში, ბელგიაში ან სხვა ევროპულ ინსტიტუტში სტაჟირების გასავლელად სპეციალისტების მიწვევაზე მიდგება საქმე, ყველა ნანობს, რომ ფრანგული არ ისწავლა. მერწმუნეთ, მსოფლიო ბაზარზე დიდად ფასობს, როდესაც ადამიანმა სხვა ენასთან ერთად იცის ფრანგულიც. შესაძლოა, მოთხოვნა დიდი არ იყოს, მაგრამ ფრანგული ენა ნამდვილად დაფასებულია.

ბილინგვი მოზარდები: მამა ერთ ენაზე საუბრობს, დედა – მეორეზე, მასწავლებელი კი – მესამე ენაზე

0
ბილინგვი – ის ბავშვები არიან, რომლებიც დაბადებიდან ან ადრეული ასაკიდან ორ ან მეტ სასაუბრო ენას ფლობენ. ამგვარი მოზარდები ხშირად შერეული ქორწინებისას ან ემიგრაციაში წასულ ოჯახებში გვხვდებიან. ასევე არსებობს ქვეყნები, სადაც ერთდროულად ორი ენაა გავრცელებული და აღნიშნულ ქვეყნებში ბილინგვიზმი ცხოვრების ნორმაა. ერთდროულად ორი ენის ფლობა მოზარდისათვის დიდი უპირატესობის საწინდარია, თუმცა, მეორე მხრივ, გარკვეული სიძნელეებიც ახლავს თან. კერძოდ კი, ბილინგვი მოზარდები ხშირად მიდრეკილნი არიან ენაბლუობისკენ, ხასიათდებიან ნერვული მოშლილობით, მათი საუბარი ხანდახან ემსგავსება სხვადასხვა ენების ნარევს (ე.წ. „ფაფას’’). როგორ უნდა მოიქცეს მშობელი, რათა მოცემულ შემთხვევაში მოზარდის აღზრდა ჰარმონიულად წარიმართოს. 

როგორ ფორმირდება ბილინგვიზმი

პირველ რიგში, გასათვალისწინებელია უცხოენოვან გარემოში აღზრდა. იმ შემთხვევაში, თუ ოჯახი სხვა ქვეყანაში მიემგზავრება, მოზარდი მისთვის სრულიად უცხოენოვან გარემოში ხვდება. ზოგი მოზარდის უცხო გარემოსთან ადაპტაცია საკმაოდ იოლ ფორმებში მიმდინარეობს, ბავშვების ნაწილი კი ძალიან ძნელად ეგუება ახალ მოცემულობას. ახალ გარემოსთან შეგუება ძირითადად დამოკიდებულია ბავშვის ასაკსა და მის განსაკუთრებულობაზე. ორენოვანი ბავშვების აღზრდისას მშობლებს განსაკუთრებული პასუხისმგებლობა ეკისრებათ, რადგან არასწორად გადადგმულმა ნაბიჯმა, შესაძლოა მოზარდის ფსიქიკაზე ნეგატიური ზეგავლენა იქონიოს. 

ბილინგვიზმის ჩამოყალიბების კიდევ ერთი მიზეზი შეიძლება იყოს სხვადასხვაენოვანი მშობლები. ეს კი უმეტეს შემთხვევებში შერეული ქორწინებისას ხდება. რიგ შემთხვევაში მშობლები იღებენ გადაწყვეტილებას, ბავშვმა ისწავლოს მხოლოდ ის ენა, რომელზედაც ამა თუ იმ ქვეყნის მაცხოვრებელთა დიდი ნაწილი საუბრობს. არცთუ იშვიათად კი, მშობლების სურვილია, მოზარდმა ორივე ენა შეისწავლოს. ამგვარ მოზარდებს დაბადებიდანვე ბილინგვი ბავშვები ჰქვიათ.  

არსებობს განსაკუთრებული შემთხვევებიც, როდესაც ეთნიკურად შერეული ოჯახი, ე.წ. მესამე ქვეყანაში ცხოვრობს, რომელიც არც ერთი მეუღლის მშობლიური ქვეყანა არ არის. ასე რომ, დედა ერთ ენაზე საუბრობს, მამა – მეორეზე, გარშემომყოფი ადამიანები კი – მასწავლებელი, საბავშვო ბაღის აღმზრდელი თუ თანაკლასელები, ვისთანაც მოზარდს ურთიერთობა და თამაში უწევს – მესამე ენაზე. თუმცა, ამგვარი მოცემულობა სხვა ქვეყანაში გადასვლის გარეშეც შეიძლება არსებობდეს. მაგალითისთვის, კუნძულ მავრიტანიის მაცხოვრებლები მრავალ ენაზე საუბრობენ. აქ ერთდროულად ორი სახელმწიფო ენაა მიღებული – ინგლისური და ფრანგული. მოსახლეობის უდიდეს ნაწილს კი მავრიტანული ფესვები აქვს და საუბრობენ ხინდურ ენაზე. გასათვალისწინებელია, რომ დაბადებიდანვე სამი ენის ფლობა საკმაოდ მიმზიდველად გამოიყურება. თუმცა, ამგვარმა მოცემულობამ დიდი შანსია, მოზარდს სერიოზული პრობლემები შეუქმნას არა მხოლოდ მართლწერისას, არამედ მეტყველების დროსაც, ასევე შესაძლოა გამოიწვიოს ნერვული აშლილობა.

ბილინგვიზმის ჩამოყალიბებისას ასევე აღსანიშნავია, ეგრეთ წოდებული, ხელოვნური ბილინგვიზმი. აღნიშნული სიტუაცია ყალიბდება იმ შემთხვევებში, როდესაც მშობლები გაურკვეველი მიზეზებით, ასე ვთქვათ, აიძულებენ პატარას, შეისწავლოს რამდენიმე უცხო ენა. საინტერესოა, რატომ უქმნიან მშობლები მოზარდს სტრესს, როდესაც უცხო ენების შესასწავლად უამრავი მეთოდიკა არსებობს. გულმოდგინე მეცადინეობით მოზარდის შესაბამისი მოწიფულობის ასაკში პატარას შეუძლია თავისუფლად აითვისოს რამდენიმე უცხო ენა. ეს ენები, რასაკვირველია, მოზარდისათვის არ გახდება მშობლიური ენა.

ბილინგვიზმის სირთულეები

მშობლებს ნებისმიერ შემთხვევაში აქვთ არჩევნის საშუალება – შეასწავლონ უცხო ენა მოზარდს პატარა ასაკიდანვე ან დაელოდონ მოწიფულობის ასაკს. თუმცა, აღსანიშნავია ის გარემოება, რომ როდესაც ოჯახი სხვა ქვეყანაში მიემგზავრება საცხოვრებლად ან ქორწინება შერეულია, ამ შემთხვევაში ბავშვი ბილინგვად ყალიბდება. გასათვალისწინებელია, რომ საუბრის დაწყება თუნდაც ერთ ენაზე, მოზარდის ტვინის განვითარებისათვის უბრალო ამოცანა არ გახლავთ. რაც შეეხება ერთდროულად ორი ენის ათვისებას, ის ცენტრალური ნერვული სისტემის სერიოზულ დატვირთვას იწვევს. ბილინგვი ბავშვები ნერვული სტრესით, ენაბლუობით გამოირჩევიან. ამასთანავე ყოფილა შემთხვევები, როდესაც ბილინგვ ბავშვს სრულიად შეუწყვეტია საუბარი. 

სხვადასხვა მეთოდების მეშვეობით ერთდროულად ორი ენის ათვისებას რიგ შემთხვევაში ლინგვისტურ სიძნელეებამდე მივყავართ. მოზარდს ორივე ენაზე საუბრისას აქვს აქცენტი, ამასთანავე მოზარდი სიტყვების წარმოთქმისას შეცდომებს უშვებს, იყენებს არასწორ გრამატიკულ და სინტაქსურ კონსტრუქციებს. ამგვარი მოცემულობა შესაძლოა მოზრდილობის ასაკშიც შენარჩუნდეს. თუ მშობლები და მასწავლებლები დროულად არ ჩაერევიან და არ აღმოფხვრიან ამ პრობლემას, ბავშვს აუცილებლად შეექმნება პრობლემები როგორც მეტყველებისას, ასევე კითხვისა და წერის დროსაც.

ამასთანავე ბილინგვიზმის შემთხვევისას გასათვალისწინებელია, ე.წ. ენობრივი აღრევა. ყველაზე გავრცელებული პრობლემა, რომელსაც ბილინგვი მოზარდების მშობლები უჩივიან, გახლავთ, ე.წ. „ფაფა”, ანუ ენების ერთმანეთში არევ-დარევა. როგორც სპეციალისტები ამტკიცებენ ერთიდან სამ წლამდე მოზარდებში ეს გარდაუვალია. მომდევნო წლებში მოზარდს შეუძლია დააცალცალკევოს ენები და არ აურიოს სიტყვები და გამოთქმები. 4-დან 6 წლამდე მოზარდებს აუცილებლად სჭირდებათ ენობრივი მომზადება, რათა მათ ამა თუ იმ ენის გრამატიკის ათვისება შეძლონ. დანარჩენი პრობლემების დაძლევას, იქნება ეს აქცენტი, გამოთქმები თუ სიტყვათა მარაგის შევსება, ისინი შესაბამის ენობრივ გარემოში დამოუკიდებლად შეძლებენ. უცხო გარემოში მოხვედრისას დაწყებითი კლასის მოსწავლეებმა ენა იმ დონეზე მაინც უნდა იცოდნენ, რომ მასწავლებლისა თუ თანაკლასელების საუბარი გაიგონ. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ენის ცუდად ცოდნა სწავლაში ჩამორჩენას გამოიწვევს და შესაძლოა თანაკლასელების გაუცხოება და საბოლოო ჯამში მათთან დაშორებაც გამოიწვიოს.

ბილინგვიზმის არსებობისას მოსალოდნელია აგრეთვე იდენტურობის კრიზისი. მოზარდს, რომელიც ერთდროულად ორ ენაზე საუბრობს, დიდი შანსია გაუჩნდეს ლოგიკური კითხვა – „რომელია ჩემი მშობლიური ენა?” რიგ შემთხვევაში აღნიშნული მოცემულობა შესაძლოა გადაიზარდოს საკუთარი თავის ძიების პროცესთან და ეს პროცესი შესაძლებელია საკმაოდ რთულად და დრამატულად წარიმართოს. 

იმ პრობლემების დაძლევა, რომლებიც ბილინგვიზმს ახლავს თან, კერძოდ კი, ენაბლუობა და მეტყველების დარღვევა, საკმაოდ დიდ სირთულეს წარმოადგენს. აღნიშნული პრობლემების არსებობის შემთხვევაში, აუცილებელია ფსიქოლოგის, ნევროპათოლოგისა და ლოგოპედის ჩარევა. მშობლებმა სირთულეების თავიდან ასაცილებლად არ უნდა დაუშვან, რომ მოზარდმა სხვადასხვა ენის სიტყვები ერთიმეორეში აურიოს. როგორც არ უნდა სიამოვნებდეთ მშობლებს პატარას „ჩიტის ენა”, ერთდროულად ორ ენაზე საუბარი მოზარდს მომავალში სირთულეებამდე მიიყვანს.

არსებობს სამი ძირითადი სტრატეგია, რომლითაც შესაძლებელია მოზარდმა ერთდროულად ორი ენა იმგვარად აითვისოს, რომ სიტყვები და გამოთქმები ერთმანეთში არ აურიოს და არ მოხდეს მისი ნერვული სისტემის გადატვირთვა. პირველი სისტემა „ერთი მშობლიური ენაა” და ისეთ ოჯახებს შეესაბამება, სადაც მშობლები ორ სხვადასხვა ენაზე ლაპარაკობენ, ანუ შერეული ქორწინების შედეგადაა შექმნილი. ამ შემთხვევაში მოზარდის წინაშე დგება საკითხი – დედას ელაპარაკოს ერთ ენაზე, მამას კი – მეორეზე. მშობლები ერთმანეთთან ნებისმიერ ერთ-ერთ ენაზე საუბრობენ, მაგრამ მოზარდთან საუბრისას სადაც არ უნდა იმყოფებოდნენ აუცილებლად ერთ რომელიმე ენაზე უნდა ისაუბრონ – ოჯახში, სტუმრად, ქუჩაში და ა.შ. იმ შემთხვევაში, როდესაც ოჯახში რამდენიმე მოზარდია, მშობლებმა უნდა მისცენ მათ თავისუფალი არჩევნის საშუალება, ისაუბრონ იმ ენაზე, რომელ ენაზე საუბრის სურვილიც ექნებათ. თუმცა აუცილებლად უნდა მიექცეს ყურადღება, რომ მოზარდებმა სწორად ისაუბრონ, რადგანაც შესაძლებელია, რომ ბავშვებმა „თავიანთი ენა” გამოიგონონ. ანალოგიურად უნდა მოიქცნენ სხვა უფროსებიც, – ძიძა, ბებია, ბაბუა და მასწავლებელი, რომლებიც მოზარდების აღზრდაში მონაწილეობენ. 

სტრატეგია „დრო და ადგილი”

აღნიშნული პრინციპი ითვალისწინებს „ენის დაყოფას” დროისა და ადგილის მიხედვით. სახლსა და მაღაზიაში მშობლები ბავშვებთან მშობლიურ ენაზე საუბრობენ, შვილების თანატოლებთან და სტუმრად – იმ ქვეყნის მცხოვრებთა ენაზე, სადაც ისინი ცხოვრობენ. რაც შეეხება დროის ფაქტორს, დილით და საღამოს ოჯახი მშობლიურ ენაზე საუბრობს, სადილობისას კი ადგილობრივ ენაზე. ეს სისტემა, ერთი მხრივ, ხისტია, მეორეს მხრივ, კი მრავალი ნაკლიც აქვს. ადრეულ ასაკში მოზარდს სრულად არ აქვს ჩამოყალიბებული დროის შეგრძნება და უჭირს, მიხვდეს, როდის გადავიდეს ერთი ენიდან მეორეზე. სისტემა „ერთი ადგილი ერთი ენა” სულაც არ ნიშნავს იმას, რომ გარშემომყოფი ხალხი მაღაზიასა და ქუჩაში ნებისმიერ დროს ადგილობრივ ენაზე უნდა საუბრობდეს. ამიტომაც, ემიგრანტი ბავშვებისათვის ყველაზე ეფექტურად ითვლება სისტემა – „საშინაო ენა”. ეს სისტემა საკმაოდ მარტივია და მდგომარეობს იმაში, რომ სახლის პირობებში მშობლები შვილებთან მშობლიურ ენაზე საუბრობენ, სხვა დანარჩენ ადგილებში კი ქვეყნის ადგილობრივ ენაზე. ეს სისტემა დაეხმარება მოზარდებს აქტივში შეინარჩუნონ მშობლიური ენა, ამავე დროს აითვისონ ადგილობრივი მაცხოვრებლების ენა და უმტკივნეულოდ დაამყარონ ურთიერთობა თანატოლებთან. დროთა განმავლობაში მოზარდი უფრო აქტიურად შეითვისებს მეორე ენას და სახლის პირობებშიც თანდათან ამ ენაზე გადაერთვება. 

რატომ ვმუშაობთ

0
ზიგმუნდ ფროიდი ამბობს, რომ ადამიანს ორი უმთავრესი ცხოვრებისეული მიზანი ამოძრავებს – მას უნდა უყვარდეს და ის უნდა მუშაობდეს. ალბათ, მართლაც ასეა, თუკი იმას გავითვალისწინებთ, რომ ერთნაირი თავგანწირვით ვეძებთ ნამდვილ სიყვარულს და სამუშაოს, რომელიც ჩვენი ამბიციების შესაფერისი იქნება. თუმცა სამუშაოს, სამსახურს, ფულის გარდა სხვა დივიდენდები და სხვა კმაყოფილებაც მოაქვს. 

რაც არ უნდა დავიმშვიდოთ თავი იმით, რომ „ფული ხელის ჭუჭყია”, დასაქმებულთა 77% აღიარებს – სამუშაოს ხარისხიან შესრულებაში მისთვის საუკეთესო მოტივატორი კარგი ანაზაღაურებაა. საკუთარი ძალისხმევით  გამომუშავებულ ანაზღაურებას ადამიანები განსხვავებულად აფასებებ, ვიდრე „სხვა გზით” ნაშოვნ ფულს. 

თანამედროვე დასავლური კულტურა წარმომავლობის მიხედვით ფულს „პროფანურად” და „საკრალურად” ჰყოფს. მაგალითად, თუ ადამიანს გაუმართლა და მან ფული ლატარიით მოიგო ან მოულოდნელი მემკვიდრეობა ერგო, იმაზე დიდი ჰონორარი აიღო, ვიდრე ელოდა ან პრემია ჩაერიცხა, ამ თანხას ის „განსაკუთრებულს” უწოდებს, ყოველდღიურ საყიდლებზე არ დახარჯავს და რამე „განსაკუთრებულს” შეიძენს. სამწუხაროდ, ადამიანების უმეტესობას მცდარი შეხედულება აქვს ფულთან მიმართებაში, როდესაც ფიქრობენ, რომ მათი ანაზღაურება მათ კომპეტენციას განსაზღვრავს. მაგალითად, თუ მასწავლებელ მაღალი ხელფასი არ აქვს, ეს იმას არ  ნიშნავს, რომ ის უვარგისი პედაგოგია. პერსპექტივაში მასმაღალი ხელფასიც შეიძლება დაენიშნოს და ყოველთვიური პრემიაც აიღოს. ფსიქოლოგები ამბობენ, რომ ასეთ შეხედულებებს ბავშვობისდროინდელი მიდგომები ამყარებს. ბავშვს ეუბნებიან: „ეს რატომ ჩაიდინე? შენ ცუდი ხარ!” ბავშვიც დარწმუნებულია, რომ სწორედ მისი ქცევით და სხვა არაფრით ფასდება მისი პიროვნება.               
ფილოსოფოსი ჰანნა არენდტი აღწერს სამუშაოს ორ ტიპს. პირველი ტიპის სამუშაო არ გვინაზღაურდება. ის სიცოცხლის შესანარჩუნებლად სრულდება: საკვების მომზადება, სარეცხი, დალაგება და ა.შ. მასში არაფერია „ წმინდა ადამიანური”, ის უფრო მექანიკური ქმედებაა. მეორე ტიპის სამუშაოს კაცობრიობა მეტად აფასებს. ასეთია იმ „ობიექტების მშენებლობა”, რაც დღეს ჩვენს გარშემო არსებობს, დაწყებული ჩაის ჭიქიდან, დამთავრებული რეაქტიული თვითმფრინავით. ჩვენ ვცხოვრობთ დედამიწაზე, ბუნების წიაღში, მაგრამ ადამიანის ხელით შექმნილ გარემოში. სწორედ ასეთია ჩვენთვის კომფორტული და საიმედო სამყარო. სწორედ ასეთი შრომა აყალიბებს homo faber-ს, „შემოქმედ ადამიანს”. წინასწარი პროგნოზით, ასეთი ადამიანების რაოდენობა ნელ-ნელა იკლებს. დასაქმებულთა უმრავლესობა კლავიატურას არის მიჯაჭვული – ფინანსისტები, პროგრამისტები, კონსულტანტები, მენეჯერები. ისინი გადაამუშავებენ საინფორმაციო ნაკადებს. ეს სამუშაო დიდ ძალისხმევას, კრეატივს და ენერგიას საჭიროებს, მაგრამ არ ამყარებს სამყაროს. ამ შრომის შედეგი ეფემერულია. „შემოქმედებით ადამიანს”, იგივე მასწავლებელს, არ შეუძლია თავისი შრომის შედეგი მომენტალურად დაინახოს. ის არ არის ხელშესახები. ამიტომ ბევრი მსგავსი პროფესიის ადამიანი სიხარულით ელტვის „ხელით სამუშოს”: პურის ცხობას, ბარვას, ფერმაში მუშაობას… 

სამაგიეროდ, თანამედროვე სამყაროში სულ უფრო მეტ მნიშვნელობას იძენს თვითრეალიზაცია. რამდენად უკავშირდება ის საყვარელ სამუშაოს? შემოქმედებითობას? პრფესიონალიზმს? იქნებ ის ასრულებულ ოცნებებებთან არის პირდაპირ კავშირში? ალბათ ამის აღწერა ჩვენი ემოციების გავლითაა შესაძლებელი.   თავს რეალიზებულად მხოლოდ მაშინ ვგრძნობთ, როდესაც სამუშაოს შესრულების პროცესში ჩვენი უნარები, შესაძლებლობები და თვისებებია ჩართული. ეს გვიდასტურებს, რომ „ჩვენს ჩვენს ადგილზე ვართ”.   

კომპანია „KELL”-ის ბოლო კვლევით,  77%-ის შემთხვევაში მუსაობის დროს ყველაზე დიდი მოტივატორი ფულადი ანაზღაურებაა, 37,9%-ში – კარიერული ზრდის შესაძლებლობა, 37,3%-ში მასშტაბური და საინტერესო ამოცანები, 36,5%-ში – კომფორტული სამუშაო ატმოსფერო, 17,6%-ში კოლეგების პროფესიონალიზმი, 17,6%-ში სწავლების შესაძლებლობა.      

თვითრეალიზაცია მოიაზრებს სამუშაოს შესრულების უნარს, შრომის სურვილს. აი, სად არის მსგავსება სამუსაოსა და შიყვარულს შორის. ისევე, როგორც სასიყვარულო ურთიერთობებში არაფერი გამოგივა, თუ არ გაიღე და გაეცი. თვითრეალიზაციის დროსაც ადამიანმა უნდა გასცეს, მას სჭირდება შინაგანი ენერგია, სისავსე, პრაქტიკულად ეს იგივეა, რაც ლიბიდო, რომელიც გარკვეული ობიექტებისკენაა მიმართული.  ის, ვისაც აქვს ამის რესურსი, შეუძლია დიდხანს, ბევრი იმუშაოს და იყოს ამით ბედნიერი, კმაყოფილი. ეს მის შინაგან რესურსს კი არ ამოწურავს, პირიქით, განაახლებს.     

თვითრეალიზაციის დროს არ არის აუცილებელი ადამიანმა მაინც და მაინც კარიერულ ზრდაზე იფიქროს. „20 წელია სკოლის მასწავლებელი ვარ. რამდენჯერმე შემომთავაზეს სასწავლო ნაწილის თანამდებობა, მაგრამ ჩემთვის უინტერესოა ადმინისტრაციული სამუშაო. ჩემი საქმე ბავშვების სწავლებაა. ეს საქმე კარგად გამომდის. ბავშვებთან იძულებული ვარ განვითარდე, ვიყო ძიების პროცესში, არ მოვდუნდე. ახალ კლასთან ერთად ყოველთვის ვაკეთებ ახალ აღმოჩენებს, ახალი იდეები მებადება, ახალ ცოდნას ვეზიარები და ვაზიარებ,” – ამბობს ერთ-ერთი პედაგოგი. 
ძალიან რთულია მუშაობა სამსახურში, სადაც დღემუდამ გაკრიტიკებენ, დაბალი ხელფასი და გრძელი სამუშაო დღეა. ჩვენი შრომა თუ არ ფასდება, ენთუზიაზმი გვეკარგება. ზოგჯერ ჩვეულებრივ, გაკვრით ნათქვამ საქებარ სიტყვასაც კი დიდი ძალა აქვს, ის შემოქმედებით ჰორიზონტებს გვიხსნის, უჩვეულო ენერგიით გვავსებს. 

რატომ არის ჩვენთვის მნიშვნელოვანი აღიარება? „აღიარება ნიშნავს იმას, რომ ჩვენ ვრწმუნდებით – საზოგადოებისთვის მართლაც საჭირონი ვართ, ჩვენს მიერ შესრულებულ საქმეს ვიღაცისთვის დადებითი შედეგი მოაქვს. აღიარება მტკიცებულებაა, რომ ჩვენ ამ საზოგადოების ან ადამიანთა გარკვეული ჯგუფის  სრულუფლებიანი წევრები ვართ. საყოველთაო აღიარება გვაძლევს იმის საშუალებას, რომ პატივი ვცეთ საკუთარ თავს,” – აცხადებს ფსიქოანალიტიკოსი ელენ ვეკიალი.

თუმცა ყველაფერი არც ისე მარტივად არის. აღიარება საკუთარი თავის პატივისცემის სასარგებლოდ მხოლოდ მაშინ მუშაობს, როდესაც დარწმუნებული ხარ, რომ ის ნამდვილად დაიმსახურე. თუ დაუმსახურებელია, შესაძლებელია უკუეფექტი ჰქონდეს. თუ საკუთარ თავს პატივს არ სცემ, ხელმძღავენლის საქებრი სიტყვა ნარკოტიკად იქცევა, რომლის ახალი დოზა სულ უნდა გაზარდო.

ფსიქოანალიტიკოსის აზრით, „ქებაზე დამოკიდებულება” ნარცისიზმის ნიშანია.  ნარცისიზმი საუკუნის დაავადებაა: „იდეაში ჩვენ ის კი არ უნდა გვაღელვებდეს რამდენად გადასარევი, კრეატიული და ჭკვიანი მუშაკები ვართ, არამედ რამდენად კარგად შევასრულეთ სამუშაო. ჩვენ თვითონ უნდა ვიყოთ დარწმუნებულები იმაში, რომ ტყუილად არავინ გვაქებს, რომ ქებაც ჩვენი შრომის ერთ-ერთი ნაყოფია. ეს გვაძლევს წინსვლის სტიმულს. ამით არის მნიშვნელოვანი უკუკავშირის არსებობა”. 

კარგი სამსახური მიმზიდველი იმითიც არის, რომ გვესმის „რაღაც დიდის” ნაწილი ვართ: პროფესიის, გუნდიის, მნიშვნელოვანი კვლევის, რომელიც მომავალს შეცვლის. ვიღაც უფრო ეფექტიანად კონკურენტულ გარემოში მუშაობს. ასეთი ადამიანებისთვის ენერგიის წყარო სხვა არაფერია, თუ არა შეჯიბრი. უკონკურეტოდ, მოწინააღმდეგეს გარეშე მუშა პროცესის მიმართ ისინი ინტერესს კარგავენ. გონებრივი შტურმები, იდეების გაცვლა, ახლის შექმნა, საერთო გამარჯვებები თუ წარუმატებლობა, რომელსაც ერთად განვიცდით, ეს არის კოლექტიური, ჩვენი განვითარებისთვის საჭირო ემოციები.  

 

დიახ, ბევრისთვის მნიშვნელოვანია სამსახური, სადაც ყოველ დღე „რეჟიმისთვის” ივლის. ასეთ ადამიანებს უმეტესწილად თვითდისციპლინის პრობლემა აქვს. დროულად ადგომა, მოწესრიგება, გზა სამსახურამდე, სადილის დროს კოლეგებთან ურთიერთობა, ეს ყველაფერი თვითშეფასების გამყარებისთვის გვჭირდება. სამსახურში სიარულს არა მხოლოდ ფულადი მოგება მოაქვს, არამედ ის ჩვენი ცხოვრების საათის მექანიზმია. საათი კი უნდა წიკწიკებდეს. ინტერნეტი ვითარდება, მაგრამ ადამიანის ადამიანთან ცოცხლად კომუნიკაციას ვერაფერი ცვლის, ყოველ შემთხვევაში, ამ საუკუნეში.     

მოამზადა ირმა კახურაშვილმა 

,, ერთი ყველასათვის, ყველა ერთისათვის“ ანუ თანასწორობის გაკვეთილები

0
ამას წინათ ინტერნეტსივრცეში გავრცელდა ვიდეომასალა, სადაც  ,,მშიერი” ახალგაზრდა ლუკმის გაყოფას სთხოვს სხვადასხვა საკვებით ხელდამშვენებულ გამვლელებს. ვინ რა დოზის გულუხვობა გამოიჩინა, ამას ნაკლებად აქვს მნიშვნელობა. პირადად მე,  ექსპერიმენტის  უნებლიე მონაწილეთა ,,დამუხრუჭებულმა” ემოციამ უფრო  დამაინტერესა. გამახსენდა  ,,ტრაგედია უგმიროდ”, ბატონი ნიკოს მიერ მოყოლილიც და ბავშვობის ბნელ და მშიერი დღეებში  ჩემს თვალწინ არაერთხელ  გათამაშებულიც. მაშინ ყოველდღიური მწირი სადილის მოყვასისთვის განაწილება გადარჩენის ტოლფასი იყო. საკვებთან ერთად , სიყვარულის და თანაგრძნობის ლუკმას ყოველდღიურად ვუყოფდით ერთმანეთს და ,,ქვაზე დადებული სიკეთე” უკან მართლა გვიბრუნდებოდა, მიუხედავად იმისა, რომ სიკეთისგან სარგებელის მიღებაზე არავინ ფიქრობდა.    

        

დღეს,  ქვაზე დადებული სიკეთის ნაცვლად, ქვადქცეულ თანაგრძნობას თუ წამოვკრავთ ფეხს, დასახმარებელი ხელების რაოდენობა კი იზრდება და იზრდება… მზერასთან ერთად სმენასაც ვიხშობთ, ყურსასმენებით შეიარაღებულები ვიცავთ საკუთარ მარტო ყოფნას, მიწას თვალს არ ვაშორებთ და გამუდმებით დაუმთავრებელი საქმეებისკენ მივიჩქარით.  საინტერესოა,  ასე რამ ,,გაგვავარჯიშა” გულგრილობაში?! ქვეყანაში ერთი-ორად გაზრდილ  რეალურ  უპოვრებზე შეჩვეული თვალის ბრალია, თუ მათმა გათავხედებულმა მიმბაძველებმა ,,გაანიავეს” ჩვენი თანაგრძნობა.

ზემოდან საუბარივით რომ არ გამომივიდეს, დავამატებ, რომ მეც ხშირად ჩამივლია მიწასჩაჩერებული მზერით გამოწვდილ ხელთან და კარგად მესმის, როგორი ძნელია ახალი საუკუნის თავბრუდამხვევი ტემპის წნეხში მოხვედრილი ადამიანებისთვის ენერგიის,  ემოციის გადანაწილება ,,სხვის ჭირზე”, როცა საკუთარი ცხოვრების მართვაც გვიძნელდება. ყველაზე ხშირად  უსუსურობის შეგრძნებას გავურბივართ, მაგრამ საკითხავი ისაა, რა უფრო ძნელია – გაქცევა თუ დარჩენა.

აქვე, გვერდს ვერ ავუვლი იმ არაჩვეულებრივ ადამიანებს, რომლებიც, საბედნიეროდ, ჩემ გვერდითაც მრავლად არიან და, მიუხედავად მრავალი ხელისშემშლელი ფაქტორისა, ერთისთვის ერთად დგომის ნამდვილ მაგალითს წარმოადგენენ. მაგრამ, სამწუხაროდ, საზოგადოების ერთ მუშტად შეკვრას ბევრად მეტი ასეთი ადამიანის  სჭირდება. ეს მხოლოდ დუღაბის ერთი წვეთია იმ გაბზარულ საძირკველში რომელსაც შეგვიძლია საზოგადოებრივი ცნობიერება ვუწოდოთ.

რა თქმა უნდა, მარტო ეკონომიური თუ ჯანმრთელობის პრობლემის წინაშე მდგომი მოყვასის დახმარებით არ განისაზღვრება საზოგადოების მხრიდან ჯანსაღი  ემპათიის  არსებობა-არარსებობის საკითხი. 

ამას წინათ,  ეტლით მოსიარულე ბავშვებს საგანმანათლებლო სივრცეში შესასვლელი კარი ,,თანაგრძნობით” ჩაურაზეს. ალბათ მსგავსი თანაგრძნობის შიშის გამო, აღარ ატარეს  სკოლაში ჩემი ახლობელი ეტლში ჩაჯდომის შემდეგ. ბევრისგან გამიგონია, სმენა ან მხედველობადაქვეითებულს ოჯახში რძლად ან სიძედ როგორ შემოვუშვებო…  ასეთ დროს კომენტარის გაკეთება ძნელია. სჯობს ეს  ვიდეო ვნახოთ, საზოგადოების გამთლიანების მაგალითად თუ არა, იქნებ ზემოთხსენებული სტერეოტიპის დასამსხვრევად მაინც  გამოგვადგეს:

არსებული  დამოკიდებულების შესაბამისია ქართული  გარემო, რომელიც იშვიათად ითვალისწინებს უნარშეზღუდული ადამიანების საჭიროებებს. ისინი მიჯაჭვულები არიან სხვა ადამიანს და მის გარეშე ქუჩაში გასვლა არ შეუძლიათ. შესაბამისად, უჭირთ სამსახურის შოვნაც და ჩვენთვის ჩვეული სხვა საზოგადოებრივი აქტივობების განხორციელებაც.  ამას წინათ, ჩემი ახლობელი, რომელიც  ეტლით სარგებლობს, ჯანმრთელობის გაუარესების გამო დაითხოვეს  სამსახურიდან (ვირუსი შეხვდა, დიდი დრო დასჭირდა გამოსაჯანმრთელებლად და აღარ აღადგინეს), მაინც ვერ შეძლებდით ასეთი დატვირთული რეჟიმის დიდხანს ატანასო,  – უთანაგრძნეს,  რას ვერჩით.

თანაგრძნობა რომ ერთად ყოფნისთვის საკმარისი ყოფილიყო, არ იარსებებდა სიტყვა თანასწორობა და არც ზრუნვას განვიხილავდით მის თანამდევ მოქმედებად. ჩემი აზრით, წვნიანი, რომელიც მხოლოდ სიბრალულის ცეცხლზე იხარშება, საყოველთაო შიმშილს ვერ მოკლავს.

****
ზოგი ამტკიცებს,  ლიტერატურა ცხოვრების ანარეკლიაო, ზოგი – პირიქით, ცხოვრებას უწოდებს ლიტერატურის აჩრდილს. როგორც არ უნდა იყოს, კარგი ტექსტი სარკედ ნამდვილად გამოდგება, ჩაიხედავ და აჩეჩილ თმას ხომ მაინც დაინახავ, თუ არ დაივარცხნი.  ჰოდა, მეც სარკეში ჩახედვას ვასწავლი ბავშვებს. 

ხანდახან ისიც საჭიროა,  წიგნი გვერდზე გადადო და ესაუბროთ მათ, თქვენს წინ მსხდომ პატარა ადამიანებს, რომლებსაც ჯერ კიდევ შეუძლიათ და უნდათ ერთად ყოფნა, ახალი საზოგადოებრივი შიმშილის – წარმატების ელექსირის დაგემოვნების მიუხედავად.

მე ვინ ვარ… ჩემი წილი ერთი გოჯი მიწა ალბათ უჩემოდაც გაითოხნებოდა, მაგრამ რადგან ვარ და არც მსმენელი მაკლია, რაც შემიძლია, ვცდილობ. ვფიქრობ,  ერთად ყოფნის  გაკვეთილები ბავშვებისთვისაც საინტერესო და, რაც მთავარია, სასარგებლო აღმოჩნდა.

წავიკითხეთ  მოთხრობა კეთილი მოხუცის შესახებ, რომელიც მომავალი თაობის საკეთილდღეოდ  შრომობს, შემდეგ ვნახეთ ნაწყვეტი ქართული ფილმიდან – ,,ნერგები”.  ,,ნამდვილი ადამიანის” ძიებამ საკმაოდ შორს წაგვიყვანა. ვინ აღარ ვახსენეთ:  მეგობრისთვის თავგანწირული ჭიანჭველა (,,რწყილი და ჭიანჭველა”),  ,,კეთილი ამხანაგი” (ი.გოგებაშვილი) , ,,ორი ძმა” (სულხან-საბა ორბელიანი) და სხვა.  ზრუნვის  მაგალითები კლასშიც გავითამაშეთ – ბიჭებმა გოგონები თავაზიანად მიაცილეს მერხებამდე. ზოგმა ჩანთა წამოაღებინა, ზოგმა – ქურთუკი ჩამოართვა და კარადაში შეკიდა. გოგონებმაც შესაბამისი თავაზიანობა გამოიჩინეს, გაკვეთილის მსვლელობის დროს, ხან კალამს ათხოვებდნენ დაბნეულ მოსწავლეს, ხან  ცხრილის დახაზვაში ეხმარებოდნენ…  კვირის ბოლოს ხელისგულებზე მოვიგროვეთ  ჩვენ მიერ ჩადენილი სიკეთეები და ,,მზრუნველი ხელების” გამოფენაც მზად იყო. მაგრამ ისეთი შეგრძნება დამეუფლა, თითქოს რაღაც ბოლომდე ვერ ვთქვი, თითქოს სახლი ავაშენე და კარი ვერ შევაბი. სასწრაფოდ ,,თარაზო”  მოვიშველიე  და ბავშვებს  ერლომ ახვლედიანის ნიკოზე და ვანოზე მოვუყევი, იმ მონაკვეთზე, ერთმანეთს რომ ეტოლებიან და ბოლოს, ორივე  თითო-თითო სანტიმეტრით მაღალი აღმოჩნდება. წრეც შეიკრა. 

მოკლედ, მნიშვნელობა არ აქვს რა იარაღს გამოვიყენებთ. ჩემი აზრით, ყველა ისტორია, რომელსაც დიდი მწერლების კალმები ყვებიან, ,,შემთხვევით შეხვედრილი ამბებისგან” აკინძული ერთად ყოფნის გაკვეთილებია, ქვეყნის სხვადასხვა ნაწილში გაბნეული მარტოსული ადამიანების თვალებში რომ ამოიკითხეს.

„ქრომის“ ჩექმებიანი ჯუჯები…

0
პატარა ბიჭი სახლიდან გაიპარა. ჯერ ჩაძინებულ ბებიას ჩაუარა ფეხაკრეფით, სავარძლის კუთხეში მოკეცილ ფისოს გადაახტა, კარების სახელური ჩამოწია და გარეთ გახტა.  ეზოდანაც შეუმჩნევლად გავიდა და იქვე ტყისკენ მიმავალ ბილიკს შეუყვა. პატარა და სუსტია, ოქროსფერი ქოჩორი და თხელი ცხვირი აქვს. ტყეში სამ ჯუჯას შეხვდება, ჯუჯებს “ქრომის” ჩექმები და ფერადი მაისურები აცვიათ – ნარინჯისფერი, შავი და ლურჯი. ბიჭს არც კი ეშინია, არც კი უკვირს მათი ნახვა. ჯუჯები კიდევ სამ პრიალა გასაღებს მისცემენ, ცხოვრებაში გამოგადგებაო.

ეს ბიჭი თოჯინური ფილმის გმირია. მე ბავშვობიდან ვიცნობ. რამდენჯერ მინახავს, ოღონდ აზრს ვერ ვხვდებოდი. ისიც არ მესმოდა, რატომ იყო თოჯინური ფილმი უფროსებისთვის, როცა მეც მშვენივრად ვირთობდი თავს.

ჰო, ისევ ბიჭს დავუბრუნდეთ… უკვე გაზრდილა, ჭაბუკია. ტყეში შედის, ოდნავ გაივლის და მის წინ დიდი საკეტით ჩარაზული კარი ჩნდება, კარი მინისაა და შიგნით მზეთუნახავი დგას. დგას და შველას სთხოვს, ჯუჯების მიცემული ერთი გასაღები კარს გააღებდა და მზეთუნახავიც მისი გახდებოდა, თუმცა ჭაბუკმა მდიდრულად მორთული სკივრის გახსნა უფრო ისურვა და… კარიც და მზეთუნახავიც გაქრნენ, სკივრიდან კი პეპლები ამოფრინდა… 

ეს ჭაბუკი თოჯინური ფილმის გმირია. მე ბავშვობიდან ვიცნობ. რამდენჯერაც ვნახე სულ ერთნაირად იქცეოდა… თუმცა კვლავ ჭაბუკს დავუბრუნდეთ…

შუა ასაკის გამხდარა უკვე. ოჯახი არ უჩანს. კვლავ ტყისკენ მიდის. იქ თავის მეგობარს წააწყდება და რაღაც საკეტის  გახსნას სთხოვს, თუმცა კაცი თავისი მეორე გასაღებით ისევ სკივრს ხსნის. სკივრიდან კალიები ამოხტებიან, მეგობარი აღარსადაა.

  ეს კაცი   თოჯინური ფილმის გმირია. მე ბავშვობიდან ვიცნობ. სულ ასე იქცევა…

უკვე ჭაღარა და ბეჭებში მოხრილია. ძველი იერიდან სიფრიფანა ცხვირი და  დიდი თვალებიღა შერჩენია. ტყისკენ მიდის. იქ პატარა ბავშვია. რაღაც ყუთის გახსნას სთხოვს. ყუთში საჭმელია. მოხუცს მესამე გასაღები ჯერ კიდევ აქვს, ოღონდ ისევ მდიდრულ სკივრს აღებს. იქიდან ბაყაყები ხტებიან… ბავშვი აღარსად ჩანს…

ფილმი კი კვლავ სამი ჯუჯის გამოჩენით სრულდება. ასაკი სულ არ დასტყობიათ, “ქრომიანი ჩექმები” და მაისურები კი არ გამოუცვლიათ, ისევ ფერადი- ნარინჯისფერი, შავი და ლურჯი აცვიათ. 
იცინიანნნ…
რას გადავეკიდე ჯუჯების ფერად მაისურებს. ერთი ცდა გამახსენდა, ზუსტად ამ ფერებით.

კალიუმის ბიქრომატის ნაჯერი ხსნარის მცირე ნაწილი სინჯარაში ჩაასხით. დაამატეთ დიეთილის ეთერის ოდნავ მეტი რაოდენობა. რადგან ეთერს უფრო ნაკლები სიმკვრივე აქვს. ის კალიუმის ბიქრომატის ხსნარის ზედაპირზე განთავსდება და ორი შრე წარმოიქმნება. მიღებული ნარევი გოგირდმჟავით უნდა შევამჟაოთ (0,1M – 0,2 M აიღეთ) და რეაქციის დასაწყებად 10%-იანი  წყალბადის პეროქსიდი დავამატოთ. კალიუმის ბიქრომატსა და დიეთილის ეთერს შორის მუქი მწვანე, შავში გადასული შრე წარმოიქმნება, გამოიყოფა ჟანგბადი. ხოლო თვით სინჯარაში სამფეროვანი შრე გვექნება – ქვედა ნარინჯისფერი, შუაში შავი და ზედა მუქი ლურჯი. 

მიხვდით ალბათ – ქრომზე მსურს მოგიყვეთ. 

დედამიწის ქერქში ქრომი მცირე რაოდენობით არის, სულ  0,02%. 1766 წელს ეკატერინბურგთან ახლოს იპოვეს მინერალი, რომელსაც „ტყვიის წითელი კრიალა ” უწოდეს, თუმცა ტყვიის გარდა მინერალი კიდევ რაღაცას შეიცავდა. მეცნიერები 30 წელი ეძებდნენ და ბოლოს 1797 წელს ფრანგმა ქიმიკოსმა  ნიკოლა ლუი ვაკლენმა მისგან ახალი მეტალი მიიღო და  ქრომი უწოდა.  ბერძნულად „ქრომა” ფერს ნიშნავს.  თვითონ მეტალი შეფერილი არ არის, თუმცა მისი ნაერთები მკვეთრი ფერის არიან.  ქრომის მთავარი ღირსება  მდგრადობაა ჟანგბადისა და მჟავების მიმართ. ამიტომაც, ქრომი მშვენივრად იცავს ფოლადს დაჟანგვისგან და მას ბრწყინვალე იერს აძლევს.  ანუ ფოლადის ქრომირებას აკეთებენ. თუმცა, როგორც წესი, ქრომით დაფენვა სხვა მეტალზე ხორციელდება და ეს ყველაზე ხშირად სპილენძია. რკინას  ჯერ სპილენძით ფარავენ და უკვე შემდეგ მის ქრომირებას ახდენენ. ქრომი ძალიან მაგარიცაა და მას მინის გაჭრაც შეუძლია. 

იმ დღეს სამსახურისკენ მიმავალს ჩემი პატარა მეზობელი შემხვდა. გარეგნობით სულ იმ თოჯინური ფილმის გმირ ბიჭს წააგავს, თუმცა ვუსურვებ, რომ ცხოვრება სხვანაირი ჰქონდეს. ჰოდა,  კაბაზე ჩამომქაჩა, კითხვა მაქვს თქვენთანო. გუშინწინ მე და დედა დიდ სავაჭრო ცენტრში ახალი ქვაბების საყიდლად წავედით და გამყიდველმა გვითხრა, კარგ ქვაბს უნდა ეწეროს 18 10-იო. ზუსტად მასეთები ვიყიდეთ, ოღონდ რას ნიშნავს არ ვიციო. აქ ცოტა კოპები შეიკრა და მკითხა, თქვენ უნდა იცოდეთ, ხომ ხართ ქიმიკოსიო? ჰმ, 18 10…

ბოლო ათი წლის განმავლობაში უჟანგავმა ჭურჭელმა თითქმის  მთლიანად ჩაანაცვლა ალუმინის ჭურჭელი. ეს ახალი უჟანგავი ჭურჭელი ცოტა ძვირი კი არის, მაგრამ უფრო დიდხანს ძლებს. მეც მაქვს ქვაბები, რომლებსაც 18 10 აწერია. კარგი, მოდით გავხსნათ ეს „დიდი” საიდუმლო. ქვაბები უჟანგავი ფოლადისგანაა დამზადებული. ასეთი ფოლადი 18% ქრომს შეიცავს და 10% ნიკელს. საერთოდ, ეს ორნი მეგობრობენ და ძალიან ბევრი შენადნობის შემადგენლობაში ნახავთ ერთად.  იმ შენადნობს კი, რომელიც მხოლოდ ამ ორ მეტალს შეიცავს, ნიქრომი ეწოდება და დენის საშუალებით გახურება შეუძლია. ამიტომ, ნიქრომის სპირალებს სად აღარ ნახავთ, უთოებში, ელექტროქურებში.

ქიმიურ ლაბორატორიებში მუქი სითხე გვაქვს, რომლითაც ქიმიურ ჭურჭელს ვრეცხავთ. უფრო რომ დავაზუსტო, საგულდაგულოდ გარეცხილი ჭურჭელი შემდეგ ამ სითხით სავსე რეზერვუარში უნდა მოვათავსოთ, გამოხდილი წყალი გავავლოთ და გავაშროთ. რა სითხეზე ვსაუბრობ?  ეს კალიუმის ბიქრომატის ნაჯერი ხსნარის და  კონცენტრირებული გოგირდმჟავას ნარევია. ამ სითხესთან სიფრთხილეა საჭირო, ორ უძლიერეს მჟანგავს შეიცავს და აბსოლუტურად ყველაფრის „შეჭმა” შეუძლია, მათ შორის ჩვენი კანისაც, თუ ზედ მოგვხვდა, რა თქმა უნდა.
სიტყვამ მოიტანა და იცით რა არის მჟანგავი?

ეს ნივთიერებაა, რომელიც შეიცავს ატომებს ან იონებს, რომლებსაც შეუძლიათ სხვა ატომებს ან იონებს ელექტრონები წაართვან. მაგალითად, რატომ არის ძლიერი მჟანგავი  კალიუმის ბიქრომატი? მის შემადგენლობაში მყოფ  რომელ  ელემენტს აქვს მჟანგავის  თვისება? კალიუმი ყველა ნაერთში კარგავს თავის ერთადერთ ელექტრონს და დადებითად არის დამუხტული. აქაც მისი დაჟანგულობის რიცხვი +1-ია.  ჟანგბადის დაჟანგულობის ხარისხი ყველა ნაერთში -2-ია. ქრომის დაჟანგულობის რიცხვი კი +6, რაც იმას ნიშნავს, რომ აქ სწორედ ქრომია მჟანგავი. სწორედ +6 დაჟანგულობის ხარისხი აქვს ქრომს მინერალ კროკოიტშიც, საიდანაც ის პირველად გამოყვეს. ამ მინერალის ფორმულაა PbCrO4-ტყვიის ქრომატი. 

ზოგჯერ დამჟანგავი და აღმდგენი  ერთ მოლეკულაშია და ისინი ერთმანეთზე რეაგირებენ. ასეთ რეაქციებს თვით აღდგენის ან დაჟანგვის რეაქციებს უწოდებენ. მაგ. ამონიუმის ბიქრომატი. გარეგნულად კალიუმის ბიქრომატისგან არაფრით განსხვავდება. თუმცა ალბათ გახსოვთ,  როგორ აქტიურად იშლება და ამ რეაქციას ხუმრობით „ვულკანს” უწოდებთ. ეს და სხვა „ვულკანები” მე ადრე აღვწერე წერილში, სადაც ყორანთან ერთად ცეცხლოვან მთაზე ვიჯექი. მართალია, ეს ყველაფერში სიმზრად იყო, მაგრამ მერე რა. თუმცა მაშინ არაფერი მითქვამს იმაზე, თუ რა ხდება ამ რეაქციის დროს, ახლა კი გეტყვით.

ამონიუმის ბიქრომატი შემდეგი რეაქციის შესაბამისად იშლება- (NH4)2Cr2O7=Cr2O3+N2+H2O. რა ხდება ბიქრომატის მოლეკულის შიგნით?  ქრომის ჟანგვის რიცხვი იყო +6 და Cr2O3-ში გახდა +3. ანუ ქრომმა სამი ელექტრონი მიიღო, მაგრამ ვისგან მიიღო? აზოტისგან, რადგან აზოტის ჟანგვის რიცხვი იყო -3 (სამი ზედმეტი ელექტრონი ჰქონდა წყალბადისგან) და რეაქციის შედეგად ელექტრონეიტრალური გახდა. ეს ნიშნავს, რომ სამი ელექტრონი დაკარგა და დაიჟანგა. 

ახლა ქრომის სხვა ნაერთებს მივხედოთ, ერთი იისფერია, ქრომ (III) კალიუმის ორმაგი სულფატი KCr(SO4)2 და ნარინჯისფერი კალიუმის ბიქრომატი K2Cr2O7.  ამ ნივთიერებებით ტყავს თრთიმლავენ, ტყავი ბრწყინავს, მდგრადი და მოხერხებულია. სწორედ აქედან არის სახელი – „ქრომირებული (ქრომის) ჩექმები”. 

ასეთი ჩექმები ტყეში ჯუჯებს ეცვათ. ზემოთ „ვულკანი” რომ გავარჩიე გახსოვთ? ახლა ამ თოჯინურ ფილმსაც გავარჩევ. ტყე ცხოვრებაა, დაბურული, ზოგჯერ ნათელი, სწორი ან ხვეული ბილიკებით, მოკლედ გამოუცნობი. სამი გასაღები ალბათ ის გამოცდაა, რაც ცხოვრებაში უნდა ჩავაბაროთ. თუ ადამიანობაზე უარს ვიტყვით და განძს გამოვედევნებით, შეიძლება ხელში ოქრო კი შეგვრჩეს, მაგრამ მას პეპლის, კალიის ან ბაყაყის ფასი ქონდეს ჩვენს ცხოვრებაში. 

მოკლედ, არ ვიცი, ყველა თავის გზას ირჩევს და ბოლოს ვინ რის ამარა დარჩება, ამის განსაზღვრა წინასწარ ძნელია.

ის კი კარგი იქნება „ქრომის” ჩექმებში გამოწყობილი ჯუჯები ცხოვრების მიწურულს  ჩვენსავე თავზე არ ვაქირქილოთ…

პაპას მონაყოლი

0

ვის უნდოდა ომი და უბედურება, შვილო. გიჟები კი არა ვართ? აგე, ესენი არიან, რაც არიან, თორემ ჩვენ და ოსები სულ ერთად არ ვიყავით განა?! – ამბობს ქართლელი პაპა და ხელს მდინარის გაღმა იშვერს, სადაც რუსების საგუშაგოა მოწყობილი, –  ვინ იცოდა ადრე განსხვავება ოსისა და ქართველისა. მთელი ახალგაზრდობა სულ მაგათ სოფლებში გავატარე. კარგი საკლავი და თაფლი თუ გინდოდა, სხვაგან რატო წახვიდოდი? ერთი ჭიდაობის დროს თუ მოგვივიდოდა ხოლმე ჩხუბი და ეგეც ბოლოს სუფრით მთავრდებოდა.


კარგად მახსოვს, მაშინ ჰა, ჰა, 18 წლისა თუ ვიქნებოდი. დილაა და ჩემი ბიძაშვილი გოგია მაღვიძებს – ხო იცი, დღესა ჭიდაობაა, ოსები არიან ჩამოსულები და იმუქრებიან ძალიანაო. წინა წელს ჩვენმა ბიჭებმა მაგრად აჯობეს იმათა და გამწარებულები იყვნენ. განა სულ ასეთი დაბეჩავებული ვიყავ შვილო… მაშინ ჯანიც მომდევდა და კაი მოხერხებაცა მქონდა. ჩემზე დიდებს ვაგდებდი ჭიდაობაში ხოლმე. ჩემი ბიძაშვილიც კარგად ჭიდაობდა, მაგრამ ცოტა დონდლო იყო. ჩავიცვით, გავემზადეთ, არ დაველოდეთ, სანამ საწყალი ბაბოჩემი კერძს გაგვიცხელებდა, მოვიტეხეთ ყველი და პური და ჩავედით ჭალაში.


ერთი კაი ადგილი გვქონდა საჭიდაოდ. ჭალაში სამი დიდი წაბლი იდგა, იმათ ქვეშ მიწაში მრგვალად ამოჭრილ ადგილზე ვყრიდით ახალ ნახერხს და იქა ვჭიდაობდით. მერე კიდევ, გადავეშვებოდით ხოლმე მდინარეში და თუ რამ ოფლი და ჭუჭყი გვქონდა, მდინარე გვაცლიდა… ჰოდა, ჩავედით და უკვე მთელი ჩვენი სოფელი იქაა. “ისინიც” ჩამოსულან და დგანან დაბღვერილები. ჯერ დილაა კაცო, ბალახები სულ სველია და ცოტა ცივა კიდეცა, მაგრამ კვირა დღეა და სანამ საკვირაო ბაზარზე წავალთ, ჯობია დილითვე მოვასწროთ ჭიდაობა. ჯერ ჩვენი სოფლელი, საწყალი ალექსა ვაჭიდავეთ. ტანად პატარა კი იყო ეს ალექსა, მაგრამ ისეთი ჯეჯგვი რამე იყო, მაგის წაქცევას დიდი ამბავი უნდოდა. ოსებმა ხათირა გამოიყვანეს – კარგი, გულიანი ბიჭი. აღარც ისაა ცოცხალი ახლა. ხან აქედან მიუდგა ხათირა ჩვენს ალექსას და ხან იქიდან. ეჯაჯგურება, ებღლარძუნება, მაგრამ ძვრას ვერ უშვრება. ორივემ მაგრად იწვალა. ბოლოს ისევ ალექსას მოგვერდმა გაჭრა და ააყირავა საწყალი ხათირა. ძაან ეწყინა წაგებულს. ჩაჯდა იქვე ბალახებში და იღვრება ცრემლად. მერე ჩემი ბიძაშვილი გოგია გავიდა. იმათ ერთი ჯაველი ”რიჟა” ბიჭი ჰყავდათ წამოყვანილი. მანამდე ეგ ბიჭი არავის გვენახა და სახელიც არ ვიცოდით. არ ვიცი, რა დაემართა ამ გოგიასა და ერთ წუთში უკვე ბეჭებზე გააკრა იმ ”რიჟამ”. აი მაშინ კი ახმაურდნენ ოსები. ურტყამენ მხარზე ხელს გამარჯვებულს და არიან გნიასში. მერე კიდევ ერთი ჩვენი თანასოფლელი, სიმონას ძმა გაბო წაგვიქციეს და წაგვიხდა ნირი. ისინი კიდევ, იძახიან, “გამოდით აბა, შარშანდელივით კი, ვეღარ გვაჯობებთო…” მაშინ სულ ცხვარზე ვჭიდაობდით. ვინც გაიმარჯვებდა, იმას ცხვარს აძლევდა წაგებული. ტურნირები და ეგეთი რაღაცები ვინ იცოდა. ერთი მაგარი ბიჭი გვყავდა – როსტომაანთ გენადა. აი, ის იყო ნამდვილი ფალავანი, მაგრამ იმ დღეს რატომღაც არ იყო ჭალაში ჩამოსული საჭიდაოდ. მოვიკითხეთ და ყანაში წასულიყო ბიძამისის მისახმარებლად. გავაგზავნეთ პატარა ბიჭები თხოვნითა და ერთი ამბით. აბა, როგორი ამბავია შვილო, გვჯობნიან და ვერაფერს ვუშვრებით. თავიდან კი უთრევია წელი, მაგრამ ბოლოს მაინც გამოჰყვა ბიჭებს. მოვიდა და იქვე გაიხადა დახეული, ძეძვიანი შარვალი. თან ემჩნევა, რომ მაგრადაა დაღლილი და მზისაგან სახე და ტანი სულ დაწითლებული აქვს. მოკლედ, გაიძრო ტანსაცმელი, დადგა ეგრე, “კლეჩატი” ნიფხავის ამარა და ოსებს ეუბნება: “აბა ჰა, ჩქარა გამაიყვათ თქვენი კაცი, ბიძაჩემს გამოვეპარე და მომკლავს, მალე რომ არ დავბრუნდეო”. გამოიყვანეს ორმეტრიანი სოსირა. კაცი კი არა, დევი იყო. უყურებს ეს გენადა და უყურებს ისიცა. ზომავენ ერთმანეთს თვალით. ბოლოს, დაეძგერნენ ერთმანეთს. ხელები ერთმანეთის მხრებზე აქვთ შემოჭერილი და ისე ტრიალებენ, სულ აამტვერეს იქაობა. აჯობა გენადამ. დაუყუინცა თავი, სოსირას ეგონა, წელში შევარდნას მიპირებსო და უკან გახტა. გენადასაც ეგ უნდოდა. მოკიდა თავისი გრძელი ხელები წელზე და იმხელაზე მოისროლა, წელი ვერ აითრია უბედურმა სოსირამ. ახლა ჩვენ ავტეხეთ ჟრიამული და ერთი ამბავი. გენადამ კიდევ, ვითომც აქ არაფერიო – გადახტა მდინარეში, ერთი-ორი გაიბანავა, მერე ჩაიცვა თავისი დახეული შარვალი და წავიდა ყანაში. გამოვიდა, რომ ორმა ჩვენმა და ორმა იმათმა გაიმარჯვეს. სულ ბოლოს მე გავედი. იმათ დიდთავა კოსტას ყოველთვის ვჯობნიდი და არც მაშინ გამჭირვებია. ისევ ჩვენ დავრჩით გამარჯვებულები. ეს ძალიან ეწყინათ ოსებს და გაბრაზებულ გულზე ჩხუბი აგვიტეხეს. ისეთი ჩხუბი მოხდა, თავპირდაუსისხლიანებელი არავინ დავრჩენილვართ. განსაკუთრებით, ვინც გავიმარჯვეთ, იმას გვირტყამდნენ. იმათაც მაგრად მოხვდათ.


ბოლოს რა? ბოლოს მაინც სუფრა გაიშალა. ცხვრებიც ერთად დავკალით და სადღეგრძელოებიც კარგები ვთქვით. ყველას გვინდოდა იმ დღეს საკვირაო ბაზარში გასვლა, მაგრამ ასე თავპირდადსისხლიანებულები აბა სად გავიდოდით? გვიან ღამემდე ვიჯექით იქვე მდინარის პირას და ვქეიფობდით. რა წყენა? რის მტრობა? მეორე დღეს ვის გვახსოვდა ჩხუბი?! ახლა რა, განა კაი დღეში არიან ისინი. აგე, ხო ხედავ, შვილო, დგანან ჩვენს შუა რუსები და რო კითხო, მშვიდობისათვის დგანან. მაგათი დამყარებული მშვიდობა არ გაიშვას არსად. ხალხისგან სულ დაიცალა იმათი სოფლებიც. სადაც ვჭიდაობდით ხოლმე, ის ბებერი წაბლის ხეები ისევ დგას, მაგრამ იქამდე რუსები აღარ გვიშვებენ. ვუყურებ ახლა ჩვენს ჭალას და გული მიკვდება. იქნებ ოდესმე ჩვენც დაგვადგეს საშველი…

ჩაის სმა და ჩაში ომი(სკოლიდან წასასვლელი ადგილები)

0

დილა გრძელდებოდა ჩაით. ლადო ასათიანი იგონებდა ერთ გურულ ჯარის მეგობარზე: ვიღაცას ვეძებდით და ჩასვეს – მითხრაო. უფიქრია ჰაუპტვახტში ჩასვესო. გურულად სწრაფად ასე ითქმის: ჩას სმევს. ჰოდა, ჩასვსვამდი. თავიდან არ მიყვარდა, მაგრამ კეცის ხაჭაპურმა შემაყვარა. ეს სხვა ფეტიშია. ჩინელების და იაპონელების რიტუალის დონის. გასაშრობად გაფენილი მოჟღლემილი ფოთლების სუნიც მაღალი სიამოვნებაა. ხოლო საღამოს ჩაის გურიაში უხდება მურაბა შინდის. ჩაი შაქრით მკერეხელობაა.

 ხოლო ჩაი აჩეხეს და ყანა გაჩნდა. სადაც სიმინდი ვერ დათესეს გაველურდა ბუჩქი და ,,წევეით ჩაში სათამაშოდ’’. დედაჩემი იქ მეძებდა – ოზურგეთში, ჩემი ეზოს უკან იყო ასეთი ადგილი. ჩაი და შიგნით ღელე. ომობანასთვის და ფიქრთ გასართველად. სკოლაში შეყვარებული რომ ვიყავი, იქ დავბოდიალობდი და ვგეგმავდი, თუ ის გოგო უარს მეტყოდა, სად მომეკლა თავი. სახლში რომ განმარისხებდნენ და ერთობ უზნეური გახლდით – იქ ვიმალებოდი და სერ ტომას სოიერის არ იყოს, ვტკბებოდი, როგორ იტანჯებოდნენ ჩემები ძებნით და ,,გიორგიიის’’ ძახილით. სიჟიუტეც იქ გავწვრთენი: ბარემ ათასჯერ ჩავვარდი ღელეში, სანამ არ გადავახტებოდი და როცა გადავხტი, ფეხი ვიღრძე. ველოსიპედის ტარებაც იქ ვისწავლე. სანამ ტომი გაგვექცა, ვთქვათ ესეც, რომ მამაჩემმა ჰეკლბერის თავგადასავალი ჩაის სმის დროს წამიკითხა, რომ ეგებ მეჭამა და არ მერბინა.

თუ სოფლებში ზაფხულობით ჩაივლით, ადვილად შეატყობთ დასასვენებლად ჩამოსული ხალხის დამხვდურთაგან განსხვავებას. ჩამოსული ქალები, მოხუცები და შუახნისები არიან უფრო მსუქნები და წელში გამართულები, აქვთ შეღებილი თმა და ისეთი ხალათი აცვიათ, ახალგარეცხილობას რომ დაატყობ. ჩამოსული კაცები თამაშობენ ადგილობრივებთან ოდნავი სიამაყით და მასპინძლებსაც რაღაც მოწიწებასავით აქვთ, თან სტუმრის ფილტრიანს ეწევიან. ჩამოსული კაცები კიდევ რაღაც საოჯახო საქმეებში გარევას ცდილობენ, ცოტას მიბარავენ, მოთოხნიანსავით ან ხეს ფოთოლს წააწყვეტენ. ეს ჩამოსული ხალხი, როგორც წესი, ოჯახის განაყოფია და მერე ქალაქში დასახლებული. ჰოდა, საღამოთი ოდის აივანზე ყველა იკრიბება და ჩაის სვამს. სოფლისა და ქალაქის შეხვედრის მთავარი სცენაც ესაა.

 არის საკრალური ამბები, საგნები, ადამიანები და მცენარეები, რომელიც სულ გრჩება. ყველას საკუთარი აქვს – მცენერათაგან ჩემი ,,ჩაია’’.  ახალ მოსწავლეებს საკუთარი ექნებათ. ალბათ მათგანაც შემორჩა ვინმე ჩაისტი, მით უფრო თუ დასავლეთ საქართველოში ცხოვრობს და თუ ნაჩიარი თხილმა არ დაფარა.

აი, ,,მასწავლებელის’’ მეშვეობით გადავძახებ – თუ გამოჩნდა, შემეხმიანოს ,,კოლეგა’’

პროექტებით სწავლება და პროექტების სახეობები

0

პროექტი, როგორც მეთოდი განათლების სფეროში მე-20 საუკუნის დასაწყისში გახდა აქტუალური. პროექტით სწავლება პრობლემაზე დაფუძნებული სწავლების ერთ-ერთი ყველაზე გავრცელებული მეთოდია. პროექტგაკვეთილი  – კონკრეტული პრობლემის გადაჭრის ან ინიციატივის განხორციელებისკენ მიმართული მრავალფეროვანი სამუშაოა, რომლის დროსაც ვითარდება კვლევითი, შემოქმედებითი, თანამშრომლობისა და საკომუნიკაციო უნარები. პროექტით სწავლება აქტიური და მიზანმიმართული სწავლის საშუალებას იძლევა. პროექტგაკვეთილი წარმოადგენს სწავლების განსაკუთრებულ ფორმას, სადაც მასწავლებლები და მოსწავლეები ერთობლივად ფორმულირებულ თემას/საკითხს, პრობლემას მიმართავენ, რომლის დასამუშავებლად განავითარებენ გეგმას, მონაწილეობენ მის გადაჭრაში და ერთ საერთო პროდუქტს წარმოადგენენ. პროექტზე მუშაობა ნათელყოფს, რომ როგორც მასწავლებლის, ასევე მოსწავლეების წინაშე სრულიად ახალი ამოცანები დგება, რომელიც არსებითად განსხვავდება ტრადიციული გაკვეთილისგან. პროექტით სწავლება გულისხმობს სკოლისგარეშე დაწესებულების ჩართვას სასწავლო პროცესში. პროექტით სწავლებასთან ერთად იზრდება ორივე მხარის (როგორც მასწავლებლის, ასევე მოსწავლის) კომპეტენციის მოპოვების პოტენციალი და შესაძლებლობები. პროექტებზე  მუშაობის პროცესი მოსწავლეს აყენებს აქტიური შემმეცნებლის როლში, რომელსაც წამოჭრილ პრობლემებთან გამკლავება უხდება. კერძოდ, პრობლემაზე დაფუძნებული სწავლებისას მოსწავლე აწყდება პრობლემას, რომლის გადაჭრაც უჭირს მხოლოდ იმ ცოდნით, რომელიც აქვს მას. ამ მიზნით იგი არკვევს, თუ რისი ცოდნაა საჭირო დასმული პრობლემის უკეთ გასაგებად. ამ პროცესში მოსწავლე აქტიურია, მიმართავს თვითგანათლებას, ეძებს საჭირო ინფორმაციას (წიგნებს, გამოკვლევებს, ანგარიშებს, ელექტრონულ ინფორმაციას) და ა.შ. ამის შემდეგ მოსწავლე, აღჭურვილი ახალი ცოდნით, კვლავ უბრუნდება პრობლემას და ახერხებს მის გადაჭრას. ბოლოს მოსწავლე აფასებს საკუთარ თავს. თვითშეფასება მოსწავლის არსებითი უნარ-ჩვევაა, რომელიც მას ეფექტიან, დამოუკიდებელ სწავლაში ეხმარება. ვინაიდან  დღეს აქტუალურია პროექტებით სწავლება, მსურს, შემოგთავაზოთ სხვადასხვა პროექტების განხორციელების მეთოდები. იმედი მაქვს, ეს თვალსაჩინო კონკრეტული მეთოდები დაგეხმარებათ პროექტების განხორციელებაში. გისურვებთ წარმატებებს!

კონკრეტული პროექტის განხორციელების მეთოდი

 

სტრუქტურა

მოქმედების ალგორითმი

 

პრაქტიკული პროექტი

კვლევითი პროექტი

საინფორმაციო
პროექტი

შემოქმედებითი
პროექტი

 

მიზანი

 

პროექტის მონაწილეთა ან
დამკვეთის ინტერესების სოციალური ამოცანების გადაწყვეტა.

 

სასწავლო კვლევისთვის საჭირო
უნარების ფორმირება
.

 

რაიმე
ობიექტის ან მოვლენის შესახებ ინფორმაციის შეგროვება

პიროვნების შემოქმედებითი
პოტენციალის განვითარება
.

 

შედეგი

დასაწყისშივე ზუსტად და
კონკრეტულად არის განსაზღვრული მისაღწევი შედეგი, რომელიც შეიძლება გამოიყენონ
კლასის, სკოლის, ქალაქის სახელმწიფოს ცხოვრებაში.

 

ყოველთვის არ არის ცნობილი
კვლევის დაწყებისას
, აკეთებენ შედეგების ჰიპოთეზას, რომელიც
შემდეგ მოწმდება ექსპერიმენტულად ან თეორიულად.

დასაწყისშივე
ზუსტად არის განსაზღვრული შედეგი
, რომელიც შესაძლებელია გამოიყენონ კლასის, სკოლის,
ქალაქის სახელმწიფოს ცხოვრებაში.

პროექტის დასრულებამდე უცნობია

 

სტრუქტურა

საჭიროებს კარგად მოფიქრებულ
სტრუქტურას, მთელი მოქმედების სცენარს, სადაც გაწერილი იქნება ყველა მონაწილის
ფუნქცია;

საჭიროა კოორდინირებული
მოქმედება;


  


სიტუაციის
პროექტისწინა ანალიზი


  


ხელმძღვანელთან
ერთად პროექტის თემის, პრობლემის, ჰიპოთეზების ფორმირება
;


  


გაშლილი
სამოქმედო გეგმის შემუშავება
;


  


ეტაპობრივი
განხილვა და საჭიროებისამებრ კორექტირების შეტანა საპროექტო მუშაობაში;


  


სასწავლო
პროდუქტის დამზადება და გაფორმება
;


  


მიღებული
პროდუქტის მომზადება საპრეზენტაციოდ და მისი საჯაროდ წარმოდგენა
;


  


პრაქტიკაში
მისი გამოყენების შესაძლო გზების მონახვა
;


  


მიღებული
პროდუქტის პრაქტიკულად გამოყენება (გაშვება)
;


  


თვითანალიზი
და თვითშეფასება.

ასეთი პროექტი მთლიანად
ექვემდებარება ერთიან ლოგიკას და გააჩნია სტრუქტურა, რომელიც მიახლოებულია
სამეცნიერო კვლევის სტრუქტურასთან ან მთლიანად ემთხვევა მას.

კერძოდ:


  


აქტუალურობის
არგუმენტაცია
, გამოყოფილია კვლევის პრობლემა და მიზნები;


  


ფორმირებულია
კვლევის ჰიპოთეზა
;


  


განსაზღვრულია
კვლევის მეთოდები, ინფორმაციის წყარო;


  


შეიცავს
განხილვას
, ანალიზს და მიღებული შედეგები
გაფორმებულია.

საჭიროებს კარგად მოფიქრებულ
სამოქმედო სტრუქტურას, რომლის კორექციაც შესაძლებელი იქნება სამუშაოს შესრულების
პარალელურად.

სტრუქტურის თავისებურება:


 

მიზანი;


 

აქტუალურობა;


 

ინფორმაციის წყარო;


 

ანალიზი,
განზოგადება, ცნობილ
ფაქტებთან შეპირისპირება
;


 

არგუმენტირებული დასკვნები;


 

განხილვა.

 

როგორც წესი, არ
გააჩნია ერთობლივი მუშაობის დეტალურად შემუშავე
ული სამოქმედო სტრუქტურა

კეთდება მხოლოდ გეგმის მონახაზი. შემდეგ მას
სრულყოფენ მონაწილეთა
ინტერესებისა და ერთობლივი მუშაობისა
ს მიღებული გადაწყვეტილებების შედეგად.

შემოქმედებით პროექტებში
ხშირად ხდება ისე, რომ არ ხერხდება შედეგების შუალედური
შეფასება,
მაგრამ მუშაობისათვის თვალყურის დევნება მაინც საჭიროა, რომ პრობლემების
შემთხვევაში მონაწილეებს დახმარება გავუწიოთ.

 

საპროექტო
საქმიანობის პროდუქტის ფორმა


  


გამოფენა;


  


გაზეთი, ჟურნალი;


  


მოქმედი ფირმა;


  


კანონპროექტი;


  


კაბინეტის მოწყობა;


  


სკოლის თვითმართველობის სისტემა;


  


მულტიმედიური პროდუქტი;


  


სასწავლო რესურსი;


  


ვებგვერდები;


  


რუკა;


  


ვიდეოფილმი და
სხვა
.


  


საკვლევი
თემის ირგვლივ შედარებით- შეპირისპირებითი ანალიზი
;


  


სოციოლოგიური
გამოკითხვის მონაცემების ანალიზი
;


  


ბეჭდვით
მედიაში გამოქვეყნება
;


  


 ვებგვერდი;


  


რუკა;


  


ცნობარი
და სხვა


  


ვიდეოფილმი;


  


გაზეთი, ჟურნალი;


  


ექსკურსია;


  


კოლექცია;


  


მულტიმედიური
პროდუქტი
;


  


პროგნოზი;


  


ცნობარი;


  


ვებგვერდი
და სხვა
.

 


  


მოდელი;


  


მუსიკალური
ნაწარმოები;


  


თზულებათა
კრებული
;


  


ლექსების,
ნახატების კრებული
;


  


ვიდეოფილმი;


  


გამოფენა;


  


დღესასწაული;


  


თამაში;


  


კოლექცია;

 

პრეზენტაციის
შესაძლო ფორმა


  


ვიდეოფილმის
დემონსტრაცია
;


  


სამეცნიერო
კონფერენცია
;


  


კვლევითი
ექსპედიციის ანგარიში
;


  


მოგზაურობა;


  


რეკლამა;


  


ტელეგადაცემა.


  


ვიდეოფილმის
დემონსტრაცია
;


  


სამეცნიერო
საბჭოზე დაცვა
;


  


ფაქტების,
დოკუმენტების, ეპოქალური მოვლენების, ცივილიზაციის  ილუსტრირებული შეპირისპირება
;


  


სამეცნიერო
კონფერენცია და სხვა
.


  


საქმიანი
თამაში
;


  


ვიდეოფილმის
დემონსტრირება
(ან საინფორმაციო ტექნოლოგიით შექმნილი პროდუქტის
დემონსტრირება
);


  


ფაქტების,
დოკუმენტების, ეპოქალური მოვლენების, ცივილიზაციის  ილუსტრირებული შეპირისპირება
;


  


სამეცნიერო
კონფერენცია
;


  


სამეცნიერო
მოხსენება
;


  


რეკლამა;


  


ტელეგადაცემა
და სხვა
.


  

საქმიანი თამაში;


  

რეალური ან გამოგონილი
სიტუაციის ინსცენირება
;


  

რეკლამა;


  

შეჯიბრი;


  

სპექტაკლი;


  

თეატრალიზება;


  

ტელეგადაცემა;


  

ექსკურსია და სხვა.

 

შეფასება

სისტემატური
გარე შეფასების ორგანიზება
: დაინტერესებული პირებისა და
სტრუქტურების შეფასება
.

გარე
შეფასების აუცილებლობა
: ხელმძღვანელის შეფასება,
სხვა დამოუკიდებელი
სპეციალისტების შეფასება

გარე შეფასების ორგანიზება: სპეციალისტების
შეფასებები
.

 

პრეზენტაციის სახით.

 

ღირებულება

პროდუქტის
პრაქტიკულად გამოყენების შესაძლებლობა
, მოსწავლეთა მიერ პრობლემის
დამოუკიდებლად
მოგვარების 
შესაძლებლობა
.

სამეცნიერო კვლევისთვის საჭირო
უნარების განვითარება

 

პროდუქტის
პრაქტიკულად გამოყენების შესაძლებლობა
, მოსწავლეთა მიერ პრობლემის
დამოუკიდებლად მოგვარების შესაძლებლობა
.

პროდუქტის
პრაქტიკულად გამოყენების შესაძლებლობა
, მოსწავლეთა მიერ პრობლემის
დამოუკიდებლად მოგვარების შესაძლებლობა

 

 

 

 

 

 

შორისდებულთა სემანტიკაგალაკტიონ ტაბიძის პოეზია

0
შორისდებული ადამიანის შინაგან განცდათა გამომხატველია. ეს თავისებური ენაა, რომლის მეშვეობითაც გამოითქმება სიყვარული, სიხარული, სიძულვილი, ტკივილი, აღფრთოვანება, გაოცება, გაკვირვება და სხვა. ზოგიერთი შორისდებული იმდენადაა დამახასითებელი ამა თუ იმ ხალხისთვის, ერისთვის, კუთხისთვის, რომ მისი წარმოთქმისთანავე მოსაუბრისათვის ცხადი ხდება, ვინ ლაპარაკობს. მაგალითად, იდიშის ენისთვის ყველაზე მეტად დამახასიათებელია შორისდებულის _ oy vay-ს გამოყენება. აღნიშნული შორისდებული ენობრივი სიმპტომია ამ ენაზე მოლაპარაკე ებრაელი ერის ტანჯვისა და მწუხარებისა (ვეჟბიცკა).

მხატვრული მეტყველების სტილოსტატისტიკურ გამოკვლევებში სულ უფრო ხშირად გვხვდება დაკვირვებები არა მარტო ლექსიკურ ჯგუფებზე, არამედ მეტყველების ნაწილებზეც. არსებობს თვალსაზრისი, რომლის თანახმად, ავტორის სტილის თავისებურებები უნდა ვეძიოთ ნაწილაკების, შორისდებულთა, წინდებულთა და სხვათა სტატისტიკურ განაწილებაში, რადგან ენის ამ ელემენტებს ყველაზე ნაკლებად აქცევენ ყურადღებას მწერლები და ავტორის ინდივიდუალობა უნებურად სწორედ მათ გამოყენებაში ვლინდება. ის, რაც ლექსიკის ზედაპირზეა და თვალშისაცემია, შეიძლება კვლევისთვის ხელსაყრელია, მაგრამ ხშირ შემთხვევაში, არ არის არსებითი შემოქმედის ინდივიდუალობის დასადგენად. (გუჩა კვარაცხელია, მხატვრული ენის შესწავლის ლინგვისტური ასპექტები).

 როგორც ფუქსი აღნიშნავს, არ არის, მაგალითად, დამაჯერებელი, ბიბლიური ტექსტების ლექსიკის მარაგისა და სიტყვათა საერთო რაოდენობის ლოგარითმის მიხედვით მიღებული დასკვნები (ჰერდანისა და გრეისტონის ცდები), ანგარიშგასაწევია შემჩნეული ფაქტი, რომ ტექსტის გაყალბების ან იმიტაციის შემთხვევაში ყველაზე ადვილია ლექსიკური მიმსგავსება, მაშინ, როცა ლატენტური სინტაქსური მახასიათებლების იმიტაცია შეუძლებელია მათი ფარული ბუნების გამო.

რამდენადაც შორისდებული ადამიანის ღრმად შინაგანი განცდის ამოძახილია, ამდენად საინტერესოდ გვეჩვენება ამ მოვლენის შესწავლა პოეზიის ენაში. როგორც აკაკი შანიძე განმარტავს: “შორისდებული ადამიანს აღმოხდება პირიდან ბუნების ამა თუ იმ მოვლენის თუ საზოგადოებრივ ურთიერთობათა რომელიმე კონკრეტული ვითარების განცდის გამო, როგორც მოკლე, სწრაფი და უშუალო გამოძახილი ამ განცდისა”.

მაღალი სიხშირული მაჩვენებლით გამორჩეული ესა თუ ის შორისდებული პოეტის ენაში შეიძლება ჩაითვალოს პოეტის ინდივიდუალური სტილის ერთ-ერთ მახასიათებლად.

გალაკტონ ტაბიძის შემოქმედებაში გამოკვლეული ტექსტების საფუძველზე შემდეგი სურათი მივიღეთ: სიხშირის მიხედვით პირველ ადგილზე აღმოჩნდა შორისდებული ო (და მისი ვარიანტი ოჰ). ეს შორისდებულები გამოკვლეულ შორისდებულთა 98%-ს შეადგენს. რა თქმა უნდა, ეს პროცენტი საკმაოდ დამაჯერებელია იმისთვის, რომ დავასკვათ: გალაკტიონ ტაბიძის შემოქმედებაში ო/ოჰ შორისდებულთა მოხმარება სტილური ხასიათისაა და პოეტის ემოციური ინდივიდუალობის მახასიათებელია. 

საინტერესოდ გვეჩვენება ერთი პარალელი: ანთროპოსოფიაში ხმოვნები ხასიათდებიან, როგორც სულიერი განცდების გამომხატველები, თითოეული ხმოვანი თავისი განსაკუთრებული ხასიათით გამოირჩევა, მათ შორის, ო ხმოვანი, რომლის დასახასიათებლად გამოყენებულია ერთი სიტყვა: “ყოვლისმომცველობა” (შტაინერი). 

ო ხმოვნის ეს ხასიათი შორისდებულებში შეიძლება ამოვიცნოთ გალაკტიონ ტაბიძის შემოქმედებაში. ო/ოჰ შორისდებულით გამოიხატება ყოვლისმომცველი აღფრთოვანება ან ტკივილი, სიხარული ან მწუხარება… ამბივალენტურ გრძნობათა და ემოციათა ერთი შორისდებულით გამოხატვა დამახასიათებელია აგრეთვე გალაკტიონ ტაბიძის პოეზიისათვის. 
დადებითი ემოციების გამოხატვა ო/ოჰ შორისდებულით:

ო, როგორ მომწყურდი…
ო, მე არ ვიცი, რას შეგადარო?
ო, ქვეყნიურო სამოთხევ!
ოჰ, რამდენია სიცოცხლეში ასეთი წამი…
ოჰ, არასდროს არ შობილა მთვარე, ასე ნაზი…
ო, ასეთი სიხარული არ მიგრძვნია მე ჩემს დღეში! 
და ასე შემდეგ…
უარყოფითი ემოციების გამოხატვა ო/ოჰ შორისდებულით:
ო, ვინ გაიგებს გაუგებარ დარდს…
ო, ძვირფასო, ჯვარზე მაცვეს!
ო, რამდენი მწუხარება ამიტანია…
ოჰ, არ ველოდი, ქალბატონო, მე თქვენგან ღალატს!
ოჰ, სიცოცხლე, უეცარი ქარია!
ო, ყოველდღე მზეები ქიმერებში ვარდება! 
და ასე შემდეგ…
შორისდებულთა არსებობა ენაში დაკავშირებულია ენის ექსპრესიულ ფუნქციასთან. პოეტურ მეტყველებაში პოეტი ირჩევს თქვას: ო/ოჰ, ნაცვლად ფრაზებისა: მე განვიცდი აღფრთოვანებას, მე ვგრძნობ ტკივილს, მე ვგრძნობ მწუხარებას, მე განვიცდი მონატრებას და ასე შემდეგ.

გამონათქვამის პირველი ტიპი (ო/ოჰ შორისდებულებით გრძნობებისა და ემოციების გამოთქმა) დაკავშირებულია ენის ექსპრესიულ ფუნქციასთან, ხოლო მეორე: ენის სიმბოლისტურ ფუნქციასთან (ვეჟბიცკა).

ზოგ შემთხვევაში პოეტი ენის ორივე ფუნქციას “აფორმებს”: “ო, ასეთი სიხარული არ მიგრძვნია მე ჩემს დღეში”… სხვა შემთვევაში განცდათა ამოცნობა შესაძლებელია კონტექსტით: “ო, მე არ ვიცი, რას შეგადარო?” _ ცხადია, პოეტი აქ აღფრთოვანებულია.

ცნობილი ფრანგი სემიოლოგი როლან ბარტი წერს: ენით სარგებლობის დროს, ნებისმიერ შემთხვევაში, ჩვენ განწირულები ვართ, “გავითამაშოთ” ემოციები ენობრივ სცენაზე. შეიძლება ითქვას, რომ ჩვენ კი არ ვსარგებლობთ ენით, არამედ ენა სარგებლობს ჩვენით, გვიმორჩილებს რაღაც იდუმალი და ძლიერი სცენარით. საიდუმლო დიდი ხანია გახსნილია და იგი მდგომარეობს იმაში, რომ “უშუალობა” შეუძლებელია ენის მეშვეობით გამოითქვას, რადგან თავისი ბუნებით ენა ყოველთვის გამაშუალებელ როლს თამაშობს: მას არ შეუძლია რამე “გამოხატოს”, ტკივილის ან სიხარულის გამოთქმა შესაძლებელია მხოლოდ ინსტინქტური ყვირილით, ანდა, უარეს შემთხვევაში, შორისდებულებით… ნებისმიერი რეალობა გარდაისახება ამ რეალობის ნიშანში (ბარტი).

შორისდებულებს, როგორც სხვა ენობრივ ელემენტებს, აქვთ თავისი მნიშვნელობა, ამიტომ საჭიროა, შევიმუშავოთ ზუსტი სემანტიკური ფორმულები, რომლებიც აგვიხსნიან შორისდებულთა გამოყენების სფეროს და აგრეთვე, აღწერენ განსხვავებებს სხვადასხვა შორისდებულთა მოხმარებისას. 
ო/ოჰ შორისდებულთა მაღალი სიხშირული ხასიათი გალაკტიონ ტაბიძის შემოქმედებაში შეიძლება ჩაითვალოს პოეტის ინდივიდუალური სტილის მახასიათებლად და აგრეთვე პოეტის ემოციური ბუნების ძირითად “სიმპტომად”.

როგორც ვეჟბიცკა წერს: ჩვენ შეგვიძლია დავიწყოთ უნივერსალურ და კულტურულ-სპეციფიურ თემათა შესწავლა შორისდებულთა სემანტიკისა და მათ შორის დამოკიდებლბათა კვლევით.
 

ვიდეობლოგი

მასწავლებლის ბიბლიოთეკას ახალი წიგნი შეემატა- სტატიები განათლების საკითხებზე

ჟურნალ „მასწავლებლის“ თითოეული ნომრის მომზადებისას, ცხადია, ვფიქრობთ მასწავლებელზე და იმ საჭიროებებზე,რომელთა წინაშეც ის ახლა დგას. ვფიქრობთ მასწავლებელზე, რომელიც ჩვენგან დამოუკიდებლადაც ფიქრობს, როგორ მოემზადოს გაკვეთილისთვის, რა...