თუმცაღა ფრანგულმა სხვა ენებზე ადრე, ჯერ კიდევ XVII-XVIII საუკუნეებში მოიპოვა საერთაშორისო ენის სტატუსი, დღეს მისი შესწავლის მსურველი არცთუ ბევრია. მიზეზი ინგლისური ენაა, რომელმაც საერთაშორისო ენის ნიშა დაიკავა. მიუხედავად ამისა, საფრანგეთის მთავრობა ძალისხმევას არ იშურებს ფრანგული ენის პოპულარიზაციისთვის. ამის ერთ-ერთი მაგალითია საფრანგეთის სახელმწიფო ჯილდო – „აკადემიური პალმა”, რომელიც გადაეცემა განათლების სფეროში მოღვაწე საფრანგეთის ან სხვა ქვეყნის მოქალაქეს, რომელსაც განსაკუთრებული ღვაწლი მიუძღვის ფრანგული ენისა და კულტურის გავრცელებაში.
ფრანგულ ინსტიტუტს ეროვნულ ბიბლიოთეკაში აქვს ძალიან კარგი კარტოთეკა, სადაც თავმოყრილია უამრავი წიგნი, ფილმი, კომიქსი. ეროვნულ ბიბლიოთეკაში არის მედიათეკა, რომელიც დახარისხებულია დონეების მიხედვით. ადრე გვქონდა მობილური ბიბლიოთეკა. ჩავატარეთ ფრანგულენოვანი თეატრალური ფესტივალი. ერთი სიტყვით, მასწავლებლის კვალიფიკაციას ძალიან დიდი როლის შესრულება შეუძლია ფრანგული ენისადმი ინტერესის გაღვივებაში და უნდა ვაღიარო, რომ ფრანგული ენის შენარჩუნებაში დირექტორებსაც ლომის წვლილი მიუძღვით.
ვის უნდოდა ომი და უბედურება, შვილო. გიჟები კი არა ვართ? აგე, ესენი არიან, რაც არიან, თორემ ჩვენ და ოსები სულ ერთად არ ვიყავით განა?! – ამბობს ქართლელი პაპა და ხელს მდინარის გაღმა იშვერს, სადაც რუსების საგუშაგოა მოწყობილი, – ვინ იცოდა ადრე განსხვავება ოსისა და ქართველისა. მთელი ახალგაზრდობა სულ მაგათ სოფლებში გავატარე. კარგი საკლავი და თაფლი თუ გინდოდა, სხვაგან რატო წახვიდოდი? ერთი ჭიდაობის დროს თუ მოგვივიდოდა ხოლმე ჩხუბი და ეგეც ბოლოს სუფრით მთავრდებოდა.
კარგად მახსოვს, მაშინ ჰა, ჰა, 18 წლისა თუ ვიქნებოდი. დილაა და ჩემი ბიძაშვილი გოგია მაღვიძებს – ხო იცი, დღესა ჭიდაობაა, ოსები არიან ჩამოსულები და იმუქრებიან ძალიანაო. წინა წელს ჩვენმა ბიჭებმა მაგრად აჯობეს იმათა და გამწარებულები იყვნენ. განა სულ ასეთი დაბეჩავებული ვიყავ შვილო… მაშინ ჯანიც მომდევდა და კაი მოხერხებაცა მქონდა. ჩემზე დიდებს ვაგდებდი ჭიდაობაში ხოლმე. ჩემი ბიძაშვილიც კარგად ჭიდაობდა, მაგრამ ცოტა დონდლო იყო. ჩავიცვით, გავემზადეთ, არ დაველოდეთ, სანამ საწყალი ბაბოჩემი კერძს გაგვიცხელებდა, მოვიტეხეთ ყველი და პური და ჩავედით ჭალაში.
ერთი კაი ადგილი გვქონდა საჭიდაოდ. ჭალაში სამი დიდი წაბლი იდგა, იმათ ქვეშ მიწაში მრგვალად ამოჭრილ ადგილზე ვყრიდით ახალ ნახერხს და იქა ვჭიდაობდით. მერე კიდევ, გადავეშვებოდით ხოლმე მდინარეში და თუ რამ ოფლი და ჭუჭყი გვქონდა, მდინარე გვაცლიდა… ჰოდა, ჩავედით და უკვე მთელი ჩვენი სოფელი იქაა. “ისინიც” ჩამოსულან და დგანან დაბღვერილები. ჯერ დილაა კაცო, ბალახები სულ სველია და ცოტა ცივა კიდეცა, მაგრამ კვირა დღეა და სანამ საკვირაო ბაზარზე წავალთ, ჯობია დილითვე მოვასწროთ ჭიდაობა. ჯერ ჩვენი სოფლელი, საწყალი ალექსა ვაჭიდავეთ. ტანად პატარა კი იყო ეს ალექსა, მაგრამ ისეთი ჯეჯგვი რამე იყო, მაგის წაქცევას დიდი ამბავი უნდოდა. ოსებმა ხათირა გამოიყვანეს – კარგი, გულიანი ბიჭი. აღარც ისაა ცოცხალი ახლა. ხან აქედან მიუდგა ხათირა ჩვენს ალექსას და ხან იქიდან. ეჯაჯგურება, ებღლარძუნება, მაგრამ ძვრას ვერ უშვრება. ორივემ მაგრად იწვალა. ბოლოს ისევ ალექსას მოგვერდმა გაჭრა და ააყირავა საწყალი ხათირა. ძაან ეწყინა წაგებულს. ჩაჯდა იქვე ბალახებში და იღვრება ცრემლად. მერე ჩემი ბიძაშვილი გოგია გავიდა. იმათ ერთი ჯაველი ”რიჟა” ბიჭი ჰყავდათ წამოყვანილი. მანამდე ეგ ბიჭი არავის გვენახა და სახელიც არ ვიცოდით. არ ვიცი, რა დაემართა ამ გოგიასა და ერთ წუთში უკვე ბეჭებზე გააკრა იმ ”რიჟამ”. აი მაშინ კი ახმაურდნენ ოსები. ურტყამენ მხარზე ხელს გამარჯვებულს და არიან გნიასში. მერე კიდევ ერთი ჩვენი თანასოფლელი, სიმონას ძმა გაბო წაგვიქციეს და წაგვიხდა ნირი. ისინი კიდევ, იძახიან, “გამოდით აბა, შარშანდელივით კი, ვეღარ გვაჯობებთო…” მაშინ სულ ცხვარზე ვჭიდაობდით. ვინც გაიმარჯვებდა, იმას ცხვარს აძლევდა წაგებული. ტურნირები და ეგეთი რაღაცები ვინ იცოდა. ერთი მაგარი ბიჭი გვყავდა – როსტომაანთ გენადა. აი, ის იყო ნამდვილი ფალავანი, მაგრამ იმ დღეს რატომღაც არ იყო ჭალაში ჩამოსული საჭიდაოდ. მოვიკითხეთ და ყანაში წასულიყო ბიძამისის მისახმარებლად. გავაგზავნეთ პატარა ბიჭები თხოვნითა და ერთი ამბით. აბა, როგორი ამბავია შვილო, გვჯობნიან და ვერაფერს ვუშვრებით. თავიდან კი უთრევია წელი, მაგრამ ბოლოს მაინც გამოჰყვა ბიჭებს. მოვიდა და იქვე გაიხადა დახეული, ძეძვიანი შარვალი. თან ემჩნევა, რომ მაგრადაა დაღლილი და მზისაგან სახე და ტანი სულ დაწითლებული აქვს. მოკლედ, გაიძრო ტანსაცმელი, დადგა ეგრე, “კლეჩატი” ნიფხავის ამარა და ოსებს ეუბნება: “აბა ჰა, ჩქარა გამაიყვათ თქვენი კაცი, ბიძაჩემს გამოვეპარე და მომკლავს, მალე რომ არ დავბრუნდეო”. გამოიყვანეს ორმეტრიანი სოსირა. კაცი კი არა, დევი იყო. უყურებს ეს გენადა და უყურებს ისიცა. ზომავენ ერთმანეთს თვალით. ბოლოს, დაეძგერნენ ერთმანეთს. ხელები ერთმანეთის მხრებზე აქვთ შემოჭერილი და ისე ტრიალებენ, სულ აამტვერეს იქაობა. აჯობა გენადამ. დაუყუინცა თავი, სოსირას ეგონა, წელში შევარდნას მიპირებსო და უკან გახტა. გენადასაც ეგ უნდოდა. მოკიდა თავისი გრძელი ხელები წელზე და იმხელაზე მოისროლა, წელი ვერ აითრია უბედურმა სოსირამ. ახლა ჩვენ ავტეხეთ ჟრიამული და ერთი ამბავი. გენადამ კიდევ, ვითომც აქ არაფერიო – გადახტა მდინარეში, ერთი-ორი გაიბანავა, მერე ჩაიცვა თავისი დახეული შარვალი და წავიდა ყანაში. გამოვიდა, რომ ორმა ჩვენმა და ორმა იმათმა გაიმარჯვეს. სულ ბოლოს მე გავედი. იმათ დიდთავა კოსტას ყოველთვის ვჯობნიდი და არც მაშინ გამჭირვებია. ისევ ჩვენ დავრჩით გამარჯვებულები. ეს ძალიან ეწყინათ ოსებს და გაბრაზებულ გულზე ჩხუბი აგვიტეხეს. ისეთი ჩხუბი მოხდა, თავპირდაუსისხლიანებელი არავინ დავრჩენილვართ. განსაკუთრებით, ვინც გავიმარჯვეთ, იმას გვირტყამდნენ. იმათაც მაგრად მოხვდათ.
ბოლოს რა? ბოლოს მაინც სუფრა გაიშალა. ცხვრებიც ერთად დავკალით და სადღეგრძელოებიც კარგები ვთქვით. ყველას გვინდოდა იმ დღეს საკვირაო ბაზარში გასვლა, მაგრამ ასე თავპირდადსისხლიანებულები აბა სად გავიდოდით? გვიან ღამემდე ვიჯექით იქვე მდინარის პირას და ვქეიფობდით. რა წყენა? რის მტრობა? მეორე დღეს ვის გვახსოვდა ჩხუბი?! ახლა რა, განა კაი დღეში არიან ისინი. აგე, ხო ხედავ, შვილო, დგანან ჩვენს შუა რუსები და რო კითხო, მშვიდობისათვის დგანან. მაგათი დამყარებული მშვიდობა არ გაიშვას არსად. ხალხისგან სულ დაიცალა იმათი სოფლებიც. სადაც ვჭიდაობდით ხოლმე, ის ბებერი წაბლის ხეები ისევ დგას, მაგრამ იქამდე რუსები აღარ გვიშვებენ. ვუყურებ ახლა ჩვენს ჭალას და გული მიკვდება. იქნებ ოდესმე ჩვენც დაგვადგეს საშველი…
დილა გრძელდებოდა ჩაით. ლადო ასათიანი იგონებდა ერთ გურულ ჯარის მეგობარზე: ვიღაცას ვეძებდით და ჩასვეს – მითხრაო. უფიქრია ჰაუპტვახტში ჩასვესო. გურულად სწრაფად ასე ითქმის: ჩას სმევს. ჰოდა, ჩასვსვამდი. თავიდან არ მიყვარდა, მაგრამ კეცის ხაჭაპურმა შემაყვარა. ეს სხვა ფეტიშია. ჩინელების და იაპონელების რიტუალის დონის. გასაშრობად გაფენილი მოჟღლემილი ფოთლების სუნიც მაღალი სიამოვნებაა. ხოლო საღამოს ჩაის გურიაში უხდება მურაბა შინდის. ჩაი შაქრით მკერეხელობაა.
ხოლო ჩაი აჩეხეს და ყანა გაჩნდა. სადაც სიმინდი ვერ დათესეს გაველურდა ბუჩქი და ,,წევეით ჩაში სათამაშოდ’’. დედაჩემი იქ მეძებდა – ოზურგეთში, ჩემი ეზოს უკან იყო ასეთი ადგილი. ჩაი და შიგნით ღელე. ომობანასთვის და ფიქრთ გასართველად. სკოლაში შეყვარებული რომ ვიყავი, იქ დავბოდიალობდი და ვგეგმავდი, თუ ის გოგო უარს მეტყოდა, სად მომეკლა თავი. სახლში რომ განმარისხებდნენ და ერთობ უზნეური გახლდით – იქ ვიმალებოდი და სერ ტომას სოიერის არ იყოს, ვტკბებოდი, როგორ იტანჯებოდნენ ჩემები ძებნით და ,,გიორგიიის’’ ძახილით. სიჟიუტეც იქ გავწვრთენი: ბარემ ათასჯერ ჩავვარდი ღელეში, სანამ არ გადავახტებოდი და როცა გადავხტი, ფეხი ვიღრძე. ველოსიპედის ტარებაც იქ ვისწავლე. სანამ ტომი გაგვექცა, ვთქვათ ესეც, რომ მამაჩემმა ჰეკლბერის თავგადასავალი ჩაის სმის დროს წამიკითხა, რომ ეგებ მეჭამა და არ მერბინა.
თუ სოფლებში ზაფხულობით ჩაივლით, ადვილად შეატყობთ დასასვენებლად ჩამოსული ხალხის დამხვდურთაგან განსხვავებას. ჩამოსული ქალები, მოხუცები და შუახნისები არიან უფრო მსუქნები და წელში გამართულები, აქვთ შეღებილი თმა და ისეთი ხალათი აცვიათ, ახალგარეცხილობას რომ დაატყობ. ჩამოსული კაცები თამაშობენ ადგილობრივებთან ოდნავი სიამაყით და მასპინძლებსაც რაღაც მოწიწებასავით აქვთ, თან სტუმრის ფილტრიანს ეწევიან. ჩამოსული კაცები კიდევ რაღაც საოჯახო საქმეებში გარევას ცდილობენ, ცოტას მიბარავენ, მოთოხნიანსავით ან ხეს ფოთოლს წააწყვეტენ. ეს ჩამოსული ხალხი, როგორც წესი, ოჯახის განაყოფია და მერე ქალაქში დასახლებული. ჰოდა, საღამოთი ოდის აივანზე ყველა იკრიბება და ჩაის სვამს. სოფლისა და ქალაქის შეხვედრის მთავარი სცენაც ესაა.
არის საკრალური ამბები, საგნები, ადამიანები და მცენარეები, რომელიც სულ გრჩება. ყველას საკუთარი აქვს – მცენერათაგან ჩემი ,,ჩაია’’. ახალ მოსწავლეებს საკუთარი ექნებათ. ალბათ მათგანაც შემორჩა ვინმე ჩაისტი, მით უფრო თუ დასავლეთ საქართველოში ცხოვრობს და თუ ნაჩიარი თხილმა არ დაფარა.
კონკრეტული პროექტის განხორციელების მეთოდი
სტრუქტურა |
მოქმედების ალგორითმი |
|||
|
პრაქტიკული პროექტი |
კვლევითი პროექტი |
საინფორმაციო |
შემოქმედებითი
|
მიზანი
|
პროექტის მონაწილეთა ან
|
სასწავლო კვლევისთვის საჭირო
|
რაიმე |
პიროვნების შემოქმედებითი
|
შედეგი |
დასაწყისშივე ზუსტად და
|
ყოველთვის არ არის ცნობილი |
დასაწყისშივე |
პროექტის დასრულებამდე უცნობია
|
სტრუქტურა |
საჭიროებს კარგად მოფიქრებულ საჭიროა კოორდინირებული
|
ასეთი პროექტი მთლიანად კერძოდ:
|
საჭიროებს კარგად მოფიქრებულ სტრუქტურის თავისებურება:
|
როგორც წესი, არ კეთდება მხოლოდ გეგმის მონახაზი. შემდეგ მას შემოქმედებით პროექტებში
|
საპროექტო |
|
|
|
|
პრეზენტაციის |
|
|
|
|
შეფასება |
სისტემატური |
გარე |
გარე შეფასების ორგანიზება: სპეციალისტების
|
პრეზენტაციის სახით.
|
ღირებულება |
პროდუქტის |
სამეცნიერო კვლევისთვის საჭირო
|
პროდუქტის |
პროდუქტის |