ორშაბათი, ივნისი 9, 2025
9 ივნისი, ორშაბათი, 2025

ადრეულ აკადემიურ სწავლებას ხანგრძლივი ზიანის მოტანა შეუძლია

0
საბავშვო ბაღებისა და სკოლამდელი საგანმანათლებლო დაწესებულებების მრავალ მასწავლებელს უთქვამს ჩემთვის, – ზოგი გადადგომისთვის მზადყოფნასაც კი გამოთქვამდა, – რომ ძალზე უკმაყოფილონი არიან იმ ზეწოლით, რომელსაც განიცდიან პატარა ბავშვებისთვის აკადემიური უნარების სწავლებისა და ამ უნარების რეგულარული ტესტირების გამო.

 

ეს ხალხი საკუთარი თვალით ხედავს იმ „არაბედნიერების” განცდას, რომელიც ასეთ სწავლებას და ტესტებს მოაქვს მცირე ასაკის ბავშვებისთვის. მასწავლებლები ეჭვობენ, რომ პატარები გაცილებით უკეთესად ისწავლიდნენ თამაშის, გამოკვლევისა და ერთმანეთთან სოციალიზაციის მეშვეობით, როგორც ეს ტრადიციულ საბავშვო ბაღებში ხდებოდა.

მათ ეჭვს სამეცნიერო გამოკვლევებიც ადასტურებს.

ნენსი კარლსონ-პეიჯის, ჯერელაინ მაკ-ლოჰლინისა და ჯოან ოლმონის სტატიაში

[1]

მოყვანილია რამდენიმე იმ გამოკვლევის შედეგები, რომლებიც ადრეულ განათლებაში აკადემიური ორიენტაციისა და თამაშზე დამყარებული საკლასო სწავლების შედარებას ეხება.

შედეგები კვლევიდან კვლევამდე თანმიმდევრულია: ადრეული აკადემიური სწავლება გარკვეულწილად ზრდის ბავშვების შეფასებით ნიშნებს იმ კონკრეტულ ტესტებში, რომლებისკენაც სწავლება იყო მიმართული (რაც ბუნებრივია), მაგრამ ეს დაწყებითი წარმატება 1-3 წლის განმავლობაში ქრება, ხოლო ზოგიერთი გამოკვლევის თანახმად, ის უკუშედეგსაც იძლევა.

ადრეულ ასაკში აკადემიური სწავლების გრძელვადიანი აკადემიური უპირატესობის დაკარგვა, სავარაუდოდ, ნაკლებტრაგიკულია, ვიდრე ის ხანგრძლივი ზიანი, რომელსაც ადრეული აკადემიური სწავლება აყენებს ბავშვების სოციალურ და ემოციურ განვითარებას.

გერმანიაში ჩატარებული გამოკვლევა, რომელმაც ქვეყნის საგანმანათლებლო პოლიტიკა შეცვალა

70-იან წლებში გერმანიის მთავრობამ დააფინანსა ფართო მასშტაბის შედარებითი კვლევა, რომელშიც თამაშებზე დაფუძნებული პროგრამის მქონე 50 საბავშვო ბაღი შეადარეს სხვა ტიპის, აკადემიურ ინსტრუქტაჟზე დამყარებულ 50 საბავშვო ბაღს (Linda Darling-Hammond and J. Snyder. 1992).

მიუხედავად ბავშვების საწყისი აკადემიური წარმატებისა, სასკოლო სწავლების მეოთხე წელს აკადემიური სასწავლო პროგრამის მქონე საბავშვო ბაღების ბავშვებს ყველა კრიტერიუმით გაცილებით უარესი შედეგი ჰქონდათ, ვიდრე თამაშებზე აგებული პროგრამის მქონე ბაღების მოსწავლეებს. კერძოდ, „აკადემიური” ბაღების ბავშვები უფრო უარესად კითხულობდნენ და უარესად იყვნენ ადაპტირებულნი სოციალური და ემოციური კუთხით. კვლევის პერიოდში, სამთავრობო გეგმის მიხედვით, გერმანიის სკოლამდელი განათლების სისტემა ნელ-ნელა თამაშებიდან აკადემიურ ინსტრუქციაზე დაფუძნებულ მეთოდიკაზე გადადიოდა. დასახელებულ გამოკვლევასაც მიუძღვოდა ერთგვარი წვლილი იმაში, რომ გერმანიამ არსებულ ტენდენციას გადახედა და ქვეყნის სკოლამდელი განათლების სისტემა თამაშზე დაფუძნებულ სასწავლო მოდელებს დაუბრუნდა. აღსანიშნავია, რომ გერმანიის განათლების სისტემის იმდროინდელმა ხელმძღვანელებმა, მათი დღევანდელი ამერიკელი კოლეგებისგან განსხვავებით, ყურადღება მიაქციეს სამეცნიერო გამოკვლევას და მისი შედეგების გათვალისწინებით შეცვალეს არსებული საგანმანათლებლო პრაქტიკა.

ღარიბი ოჯახების ბავშვთა ფართომასშტაბიანი გამოკვლევა აშშ-ში

აშშ-ში რებეკა მარკონის ხელმძღვანელობით ჩატარებულმა კვლევამ (R. A. Marcon, 2002.), რომელიც უმთავრესად დაბალი შემოსავლის მქონე აფროამერიკულ ოჯახებს შეეხებოდა, გერმანულის მსგავსი შედეგები აჩვენა.

როგორც მოსალოდნელი იყო, კვლევამ, რომელიც 343 მოსწავლეს მოიცავდა, წარმოაჩინა შემდეგი: ის ბავშვები, რომლებიც აკადემიურ სწავლებაზე დაფუძნებულ საბავშვო ბაღებში დადიოდნენ, საწყის ეტაპზე უკეთეს შედეგებს აჩვენებდნენ, ვიდრე თამაშზე დაფუძნებული საბავშვო ბაღების მოსწავლეები, მაგრამ სასკოლო სწავლების მეოთხე წელს იმავე ჯგუფს გაცილებით უარესი შედეგი ჰქონდა, ვიდრე თამაშებზე დაფუძნებული ბაღების ბავშვებს – ეს უკანასკნელნი უფრო მაღალ ნიშნებს იღებდნენ სკოლაში, ვიდრე „აკადემიური” სწავლების საბავშვო ბაღების აღზრდილნი. ეს კვლევა არ შეიცავდა ბავშვების სოციალური ადაპტაციისა და ემოციური განვითარების კომპონენტებს.

ექსპერიმენტი, რომლის დროსაც ღარიბი ოჯახების ბავშვებს 23 წლამდე აკვირდებოდნენ

კონტროლირებადი სამეცნიერო ექსპერიმენტის დროს, რომელიც დევიდ ვეიკარტმა და მისმა კოლეგებმა 1967 წელს წამოიწყეს (Larry J. Schweinhart and D. P. Weikart. 1997. “The High/Scope Pre- school Curriculum Comparison Study through age 23), აკვირდებოდნენ მიჩიგანის შტატის ქ. იფსილანტის მკვიდრ 68 ბავშვს ღარიბი ოჯახებიდან. ეს ბავშვები გაანაწილეს სამი ტიპის საბავშვო ბაღებში: ტრადიციულში (თამაშებზე დამყარებული სწავლებით), მაღალი მოთხოვნების საბავშვო ბაღში (ტრადიციულის მსგავსი, თუმცა უფროსების მეტი ხელმძღვანელობით) და პირდაპირი ინსტრუქტირების საბავშვო ბაღში (რომელშიც მთავარი ძალისხმევა მიმართული იყო წერა-კითხვისა და ანგარიშისკენ ტესტებისა და სამუშაო გრაფიკების გამოყენებით). კვლევის მიზნის მისაღწევად გამოყენებულ იქნა ნახევრად შემთხვევითი შერჩევა, შედგენილი ისე, რომ უზრუნველყოფილიყო სამივე ჯგუფის შედარება ყველა შესაძლო მონაცემის მიხედვით. ყოველდღიურ წინასასკოლო გამოცდილებასთან ერთად ექსპერიმენტი ითვალისწინებდა შერჩეული ბავშვების ოჯახებში ვიზიტებსაც ორ კვირაში ერთხელ მშობლების ინსტრუქტირებისა და მათი დახმარების მიზნით. ვიზიტების დროს ყურადღებას ამახვილებდნენ იმავე მეთოდებზე, რომლებსაც პედაგოგები იყენებდნენ შესაბამისი საბავშვო ბაღის ჯგუფში. კერძოდ, ტრადიციული საბავშვო ბაღის მოსწავლის მშობლებს ესაუბრებოდნენ თამაშისა და სოციალიზაციის მნიშვნელობასა და ღირებულებაზე, პირდაპირი ინსტრუქტირების მეთოდით მომუშავე ბაღის შემთხვევაში კი – აკადემიური უნარების, სამუშაო ცხრილებისა და სხვა ამგვარი საკითხების ფასეულობაზე.

ექსპერიმენტის პირველადი მონაცემები სხვა ასეთივე გამოკვლევათა შედეგების მსგავსი აღმოჩნდა – პირდაპირი ინსტრუქტირების მეთოდით მომუშავე ბაღების აღსაზრდელების საწყისი აკადემიური წარმატებები სკოლის დაწყებით კლასებში მალევე გაქრა.

აღსანიშნავია, რომ დევიდ ვეიკარტისა და მისი კოლეგების კვლევა ითვალისწინებდა საბავშვო ბაღის ამავე აღსაზრდელების გამოკვლევას მომავალშიც, როდესაც მათ 15 წელი შეუსრულდებოდათ და კიდევ ერთხელ – როდესაც ისინი 23 წელს მიაღწევდენენ.

კვლევის შედეგად დაადგინეს, რომ 15 და 23 წლის ასაკში ექსპერიმენტის მონაწილე ჯგუფების აკადემიურ მიღწევებს შორის დიდი სხვაობა არ შეინიშნებოდა, მაგრამ დრამატული ხასიათის განსხვავებები იქნა შემჩნეული სოციალურ და ემოციურ მახასიათებლებში. კერძოდ, კვლევამ აჩვენა, რომ პირდაპირი აკადემიური ინსტრუქტირების ჯგუფის ბავშვებს 15 წლის ასაკში 2-ჯერ მეტი „წესების დარღვევა” ჰქონდათ ჩადენილი, ვიდრე ორი დანარჩენი ჯგუფის აღსაზრდელებს, 23 წლის ასაკში კი საკვლევმა პირებმა, უკვე ზრდასრული ახალგაზრდების რანგში, ქცევის კუთხით მნიშვნელოვანი განსხვავებები გამოამჟღავნეს – პირდაპირი აკადემიური ინსტრუქტირების ჯგუფის წევრებს უფრო ხშირად ჰქონდათ უთანხმოება სხვებთან, უდასტურდებოდათ გაუარესებული ემოციური მდგომარეობა, უფრო იშვიათად ქორწინდებოდნენ და ცხოვრობდნენ მეუღლეებთან და ორი დანარჩენი ჯგუფის წევრებზე გაცილებით მეტი დანაშაული ჰქონდათ ჩადენილი (კერძოდ, პირდაპირი აკადემიური ინსტრუქტირების ჯგუფის ახალგაზრდების 39%-ს ჩადენილი ჰქონდა მძიმე დანაშაული, მაშინ როცა დანარჩენ ორ ჯგუფში ეს მაჩვენებელი საშუალოდ 13.5%-ს აღწევდა; აკადემიური ინსტრუქტირების ჯგუფის ახალგაზრდების 19%-ს დანაშაული ჩადენილი ჰქონდა სახიფათო იარაღით, მაშინ, როდესაც დანარჩენ ორ ჯგუფში ასეთი დანაშაული საერთოდ არ აღრიცხულა).

როგორ შეიძლება დავუკავშიროთ ასეთი მძიმე გრძელვადიანი შედეგები იმ სკოლამდელი დაწესებულების ტიპს, რომელშიც საკვლევი პირები დადიოდნენ?

შეიძლება ვივარაუდოთ, რომ ბავშვებს, რომლებმაც საბავშვო ბაღშივე ისწავლეს თავიანთი აქტივობების დაგეგმვა, სხვებთან თამაში, მოლაპარაკება-შეთანხმება, ადრეულ ასაკშივე ჩამოუყალიბდათ ცხოვრებისთვის აუცილებელი თვისებები – პერსონალური პასუხისმგებლობა და პროსოციალურ ქცევა, რაც გამოადგათ ბავშვობასა თუ ზრდასრულ ასაკში საკუთარი ცხოვრების სწორად წარმართვისთვის, ხოლო ბავშვებს, რომლებსაც ბავშვობიდანვე აკადემიური წარმატებისთვის ზრდიდნენ, განუვითარდათ თვისებები, რომლებიც მიმართულია რაიმე მიზნის მიღწევისკენ, წინ სწრაფვისკენ და რომლებმაც, განსაკუთრებით – სიღარიბის პირობებში, შესაძლოა სხვებთან დაპირისპირებისა და დანაშაულის (როგორც მცდარი საშუალების რაიმე მიზნის მისაღწევად) სახე მიიღოს.

ასევე საყურადღებოა ექსპერიმენტის დროს მშობლებთან განხორციელებული ვიზიტებიც. შესაძლოა, იმ ბავშვების მშობლებს, რომელთა შვილებიც საბავშვო ბაღში თამაშების, სოციალიზაციისა და თვითინიციატივის მეშვეობით სწავლობდნენ, ასევე ჩამოუყალიბდათ ისეთი ქცევა და დამოკიდებულება, რომლებიც განამტკიცებდა და მხარს უჭერდა „სათამაშო” კლასებში ბავშვების მიერ შეძენილ სასიცოცხლო უნარებსა და ღირებულებებს, მაშინ როდესაც „აკადემიური მიღწევის” ჯგუფის ბავშვების მშობლებს განუვითარდათ მიდგომები, რომლებიც მიმართული იყო ინდივიდუალური მიღწევებისა და საკუთარ თავზე კონცენტრირებული ღირებულებებისკენ – ღირებულებებისკენ, რომლებიც არცთუ ისე კარგად ეთანხმება რეალურ ცხოვრებაში წარმატებისთვის აუცილებელ პირობებს.

ავტორი : Peter Grayon May 05, 2015

წყარო : https://www.psychologytoday.com/blog/freedom-learn/201505/early-academic-training-produces-long-term-harm

თარგმნა ლევან ალფაიძემ




[1]

Nancy Carlsson-Paige, Geralyn Bywater McLaughlin, & Joan Wolfsheimer Almon. (2015). Reading Instruction in Kindergarten: Little to Gain and Much to Lose. Published online by the Alliance for Childhood.https://www.allianceforchildhood.org/sites/allianceforchildhood.org/files…

ზაფხულის თამაშები

0
ბავშვობაში ტყეში არავის წავუყვანივარ. ძირითადად “მაკდონალდსში” მივდიოდით. ცოტა რთულია, მშობლები უკეთესად ასეთ გარემოში გაიცნო, აქ მხოლოდ ახალ-ახალ სათამაშოებს ეცნობი, უმეგობრდები და გემრიელ ჩიზბურგერებს მიირთმევ. მამას დღემდე კარგად არ ვიცნობ, იმიტომ რომ იქ, სადაც შვილები მშობლებს უკეთ იცნობენ ხოლმე, არასდროს წავუყვანივარ. სამაგიეროდ, მამაჩემი მთელი ბავშვობა მარწმუნებდა, რომ ჩემი საწოლის ქვეშ მელაკუდები ცხოვრობდნენ, მერე ერთად ვთხზავდით ხოლმე ისტორიებს მელაკუდების შესახებ, რომლებიც მელაკუდურად ფუმფულები იყვნენ და მელაკუდურ საქმეებსაც სჩადიოდნენ. არც ისე ტრაგიკული ბავშვობა მქონდა, თუ არ ჩავთვლით ჩემს წარმოუდგენელ სიყვარულს ბუნებისა და ცხოველებისადმი და ჩემს ოცნებას, ვიკენდებზე ოჯახით წავსულიყავით იქ, სადაც ჰაერი, სიმწვანე და მეტი თავისუფლება იყო. აი ისეთ ადგილებში, სადაც ყველა ადამიანს აქვს ექო. სადაც თამამად შეგიძლია, გაშალო ხელები და თამამადვე, მთელი ხმით იყვირო. დიახაც, უფლება გაქვს, იყვირო სისულელეები. 
ზაფხულში უამრავი რამის მოსწრებაა შესაძლებელი. თქვენი მშობლები დაკავებულები არიან და  ქალაქგარეთ ერთად ვერ მიდიხართ? – აიძულეთ! ფეხები დააბაკუნეთ! მოითხოვეთ! თუ არაფერმა გაჭრა, აცნობეთ მათ, რომ არსებობს სხვადასხვა კლუბი, არა ანონიმ ალკოჰოლიკთა, არამედ მოგზაური ბავშვების კლუბი, სადაც გიდობას ლაშქრობებში გამოცდილი უფროსები გიწევენ და წადით. აუცილებლად წადით. თქვენ შეგიძლიათ, მოიწყოთ ნამდვილი მოგზაურობა ტყეში, ღრეში, მთებში თქვენს თანატოლებთან ერთად და მოინახულოთ უამრავი მაგარი ადგილი. თავგადასავლები  თქვენთან ხანდახან თავისი ფეხით არ მოდიან, ზოგჯერ  საკუთარი ფეხით უნდა მიხვიდეთ მათთან. ასეთ დროს უმჯობესია, სათანადო ფეხსაცმელი გეცვათ და საერთოდაც, აუხსენით მშობლებს, რომ ლაშქრობისთვის განსაკუთრებული აღჭურვილობა გჭირდებათ. 
ვერაფრით დაიყოლიეთ? პროტესტს აცხადებენ გამოცდილ გიდებს განდონ? – სხვა ალტერნატივა მოვსინჯოთ. დარწმუნებული ვარ, ბევრი მეგობარი გყავთ და მათთან ერთად ხშირად თამაშობთ ეზოში. იმაშიც დარწმუნებული ვარ, ეს თამაშები საინტერესოა. მაგრამ ყველაფერი, ისიც კი, რაც საინტერესოა, ერთ დღეს მაინც გვბეზრდება. აბა წარმოიდგინეთ, ანგინის შიში რომ არ გვაწუხებდეს და ყოველდღე ჩვენს საყვარელ ნაყინს განუსაზღვრელი რაოდენობით მივირთმევდეთ, ხომ მოგვბეზრდებოდა? – ასეა თამაშის შემთხვევაშიც. ახალი იდეები მოწყენის საშუალებას არ მოგცემთ. “კალე ბლუმკვისტის” წაკითხვა ხომ არ გეცადათ? – თქვენ შეგიძლიათ, ბევრი რამ შეიტყოთ “ვარდების ომისა” და ათასი ჩახლართული ამბის შესახებ, ქაჯურიც ისწავლოთ და შემდეგ ეს პრაქტიკა თქვენს ეზოშიც დანერგოთ. შტაბების მოწყობა ხომ ყველგანაა შესაძლებელი და საიდუმლოებებიც ყველგან იმალება. მათი გამოაშკარავება კი მხოლოდ თქვენ შეგიძლიათ. 
მე ბავშვობაში ძალიან მიყვარდა ხატვა. მალე ფურცლებიდან კედლებზე გადავედი და მთელი სახლი მოვხატე. დღემდე არ ვნანობ და არა მგონია, ჩემი მხრიდან არასწორი საქციელი ყოფილიყო, მით უმეტეს, რომ ჩემები მალე რემონტს აპირებდნენ და უფლება მქონდა, სადაც მინდოდა და რამდენიც მინდოდა მეხატა. გიყვართ ხატვა? – ეზოში, ფერადი ცარცებით ხომ არ გეცადათ? იქნებ გაგიმართლოთ და მშობლებმა სახლის მოხატვის უფლებაც მოგცენ. ვინ იცის. მე სახლში მთელი ასტრიდ ლინდგრენი მყავდა: რომელიღაც კედელზე პეპის წინდა სძვრებოდა, იქით ემილი  თავიდან საწვნეს ვეღარ იშორებდა, ბიულერბიუელი ბავშვები თივის ზვინებისკენ მიიპარებოდნენ, კარლსონი მურაბის ქილას ვერ შორდებოდა, რასმუსი კი ისევ ოცნებობდა, მზრუნველი მშობლები ჰყოლოდა, რადგან ყველა მზრუნველი მშობელი რატომღაც ხუჭუჭთმიანი გოგონების მოვლით იყო დაკავებული. 
ჰმმ… კომპიუტერსაც არ გაკარებენ ან მხოლოდ განსაზღვრული დროით შეგიძლიათ, თქვენს საყვარელ კომპიუტერულ თამაშს ჩაუჯდეთ? – მშობლები არიან, ვერაფერს ვიზამთ. აუჰ, არადა, ნახევარი საათით მეტი რომ გქონოდათ, ამ დავალებას თავს გაართმევდით და ახლა კი, სხვა გზა არ გაქვთ, შუა გზაზე უნდა მიატოვოთ თამაში. როგორ კარგად მესმის თქვენი. დიალოგი ხომ არ გეცადათ?! იქნებ აუხსნათ მათ, რომ ნახევარი საათი დაამატონ ძველ გრაფიკს, რადგან რამდენიმე მნიშვნელოვანი მისიის შესრულებას ვერ ასწრებთ?! თხუთმეტი წუთი მაინც… სულ თხუთმეტი წუთი… დააინტერესეთ მშობლები ამ თამაშით და აუხსენით, როგორი საინტერესოა. ნუ გგონიათ, რომ ვერ გაგიგებენ. ისინი  თქვენ კიდევ  ბევრჯერ სასიამოვნოდ გაგაოცებენ.
ასე რომ, სანამ ჯერ კიდევ თბილისში ხართ, უამრავი საინტერესო რამის მოფიქრება შეგიძლიათ. არა, რა თქმა უნდა, ძალიან ცხელა, უჰჰ, ძალიან, მაგრამ მალე მშობლებიც გავლენ შვებულებაში, ერთად წახვალთ სოფელში, უამრავი ახალი ხის კენწეროს დაიპყრობთ, ზემოდან გადმოხედავთ სამყაროს, სიმინდებსაც მოიპარავთ. აბა  რას იზამთ! მდინარეშიც გაგრილდებით და მზეზეც დაიბრაწებით. ქუდი არ დაგავიწყდეთ, თორემ მზემ ათასი ოინის მოწყობა იცის. გაიხსენეთ სამხრეთული მზე და ტარასკონელები, რომლებიც ტყუილებს მართალივით ხშირად ამბობენ და მერე ყველაფერს იქაურ მზეს აბრალებენ. ტყუილები კი, აბა რა საკადრისია. არ წაგიკითხავთ ალფონს დოდეს “ტარტარენ ტარასკონელი”? – ამ ზაფხულს მდინარის პირას სცადეთ.

ვაჟას უპირატესობა

0

ვაჟას დაბადების დღე იყო.

ისე ჩაიარა, ვითომც ჩვეულებრივი ამბავი ყოფილიყოს. არადა, ვაჟას მასშტაბის ხალხის ჩამოსათვლელად, ცალი ხელის თითები და ეგაა, მეტი ზედმეტი იქნება.

როცა დაიხედა, ცალი ფეხი იქით ედგა… მერე ცალი თვალიც იქით ეპყრა… ცალ მხარს მიწაზე მიითრევდა… ნახევარი კაცი იყო, მაგრამ დანარჩენებზე დიდი. დევივით. სულ სხვამ, ცოტა გვიან, მისი სათქმელიც თქვა: არათქვენებურ სიზმრებს ვხედავო – თავი მოიწონა და დაიქადნა კიდეც. პირველი იშვიათად იკვეხნიდა, ერთხელ წამოსცდა და ისიც – ამ ნახევრობაზე: „ვნუგეშობ ამით: მიწას მიწურად და ცას ციურად მივე თავაზი”.

მისი მეგობრები, ქვევით, ბარში, მაშინ ზმანებებს გაურბოდნენ – ორთავ თვალს სინათლე სჭირდებოდა – სავსებით სამართლიანად გაურბოდნენ. ამას კი ისე შეეძლო – ცალით საცელი ეზომა და ცალით სიზმარი ენახა. დევივით. აკი პირველად მათი ქორწილი ესიზმრა, ვისაც მიაგავდა. მანამდე არავის წარმოედგინა – არც ამოხსნას ცდილან მაინცდამაინც. არ უკითხავთ უკან მომავალისთვის – რად ხარშავდნენ ეს გოლიათები კაცის თავ-ფეხს, ეგებ ქვაბში თვითონ სტუმარი იყო და საკუთარ თავს შორიდან უმზერდა. ჰოდა, არავის უკითხავს-მეთქი, რამ გააძღო უსმელ-უჭმელი, ისე, რომ ყელშიაც ამოსდიოდა.

ამის მერე მის ცალ თვალს აღარასდროს შეუხედავს ხორცისთვის საკვებად.
თვითონ კი ზუსტად მიხვდა, რომ გაიყო. ნუ შეშინდებით, თუ ამასაც თავის თავს ეუბნებოდა – ერთით მეორეს – „გამოღმით მე ვარ, გაღმით – შენ”…

იას უთხარით ტურფასა

 

ამაზე ვინმესთვის ხომ უნდა ეამბა, ჰოდა, იასთან დააბარა.
თუ მსოფლიო სევდა არსებობს, ამაზე შორს ის ვერ წავა. თუ წავიდა – ყალბი იქნება, აი, ძია რომანტიკოსთა დიდ ნაწილს რომ სჩვეოდა, ისეთი – გულზე მჯიღით და მჯიღზე ცრემლით.
დააბარა, ეგებ ჯობს, მიწაშივე, დაბადებამდე მოკვდეო. ანუ არასდროს. ნუ მოხვალო, განა სულ მუდამ მზეაო. ისე დააბარა, რომ არ სურვებოდა, ადგებოდა და ამოვიდოდა. ხომ უნდა გაეგო – რას უმალავდნენ ასე ლამაზს. სწორედ ესაა დიდი სევდის მთავარი ხიბლი – ტკივილს შეგებება მაშინ, როცა მისი არიდება შეიძლება. თუ წარმავლობის მანამდელ ჰიმნებს გავიხსენებთ – ანტისიმღერა გამოვა. „ყოველივე ამაოა” – ისე უფერულდება, მის დამწერს რომ გაუხარდებოდა.
გამოტყუების სიზმარია – სიცოცხლის ასატანად გამოწვევა.
„ქეიფი” გახსოვთ? ეგეც გენიალური ცრუს სიმღერაა. ერთს ამბობდა და მეორეს აკეთებდა. წაღმა ფიქრი მაინც არ შეეძლო – სიფხიზლე ერჩივნა – სოფელი რომ უკუღმა ტრიალებდა, მისი წისქვილი მაშინ ფქვავდა.
გველის-მჭამელი
ისიც იცოდა, რომ ახალ საუკუნეს რაღაც დიდი უნდა დაენგრია. სიზმრები აქაც ეხმარებოდნენ, ამის ამოცნობაში. ჰოდა, ხვდებოდა რომ ეს დიდი შეიძლება მისი ცალი თვალიც ყოფილიყო – სამყაროს ენა რომ გაეგო და სადავეც ეპყრა. საითაც უნდოდა, იქით გადახრიდა ამ ზმანებებს. მაგრამ ერთხელ ქარ-წვიმა მიაწყდა, მეორე – დახუჭული თვალის ბზარიდან შეეპარა და „ათასგან ციხე ირღვევა/ქავ-ციხეებთან სახლია/ამოდენს საბრალოობას/მარტო მოზარე აკლია,/ ჩვენ ვითომ არა გვიჭირდა, /ვითომ უვნებლად ვიყვენით, /ბოლოსა ვნახე სახლკარით, რომ ჩვენაც გავირიყენით, /მოასქდა ღვარი ზენაით, /ლიბო მაჰგლიჯა ციხესა”.
მიხვდა, სიზმრები უნდა დაემალა მეორისგან და პირველის ქუთუთო დაიხურა.
ვითომ ასეც დამთავრდა.
P.S. ვაჟა-ფშაველაც სიზმარია. თვალღია ქვეყანას ესიზმრა და მაშინ, როცა არ ელოდა. და ვერ ჩახვდა ქვეყანა ნასიზმრევს, შეშინებულმა, დილით წყალს მოუყვა და გააყოლა. მალე წყალი უკან მოუბრუნდა. მას მერე სულ ახსოვს და ვერ ამოუხსნია. ახსოვს და არ ითვალისწინებს.

სასკოლო ეთიკური კოდექსი

0
პრემიერ მინისტრს რომ არ დაესიზმრება, იმხელა ძალაუფლება გააჩნიათ მასწავლებლებსო,  ჩერჩილს უთქვამს; ამ ქონებას  რომ კარგი მენეჯერი  უნდა, ამას მსოფლიო პედაგოგიკა ამბობდა, ამბობს და სასურველია, რომ მომავაშიც თქვას.

ჩენი წერილის ინსპირატორი სოციალური ქსელით აქტიურად განხილული ნიუსი გახდა -პედოფილიისთვის 22 წლით დასჯილი ამერიკელი მასწავლებელი. 

აქვე შევაფასებ . სამ მოსწავლესთან რომ სექსი ექნება და წინა სკოლიდან მერველკლასელთან სექსუალური ურთიერთობის გამო დაუთხოვიათ, პედაგოგობაა თუ პედოფილია?! სექსმუშაკისთვის პედოფილია „მეგზურობადაც” შეიძლება ჩაითვალოს, მაგრამ პედაგოგისთვის -არა!  შესაბამისად,  არასრულწლოვანთან სექსუალურ კავშირზე პასუხისგებაც  სექსმუშაკისთვის სხვანაირი იქნება და პედაგოგისთვის-სხვანაირი.

შინაარსობრივად შესაძლებელი და განსხვავებული სიტყვათშეთანხმებებია-„ პედაგოგი პედოფილი” და „პედოფილი პედაგოგი”. მათ  საერთო, მხოლოდ, კომპოზიტების პირველი სიტყვა „პედ-ბავშვი” აქვს. 

ჩემი აზრით, პედოფილი პედაგოგი დასასჯელია – როგორ, რა ფორმითა და რა ზომით, ეს კანონმდებლობის საკითხია.ამ ნიუსზე  სოციალურ ქსელში ატეხილი კამათისას მსჯელობას ვერიდებოდი, რადგან უეჭველად  ვემხრობოდი მხოლოდ სამ რამეს: რომ ეს მასწავლებელი პედოფილია, რომ აუცილებლად უნდა დაესაჯათ და რომ 22 წელი, ზოგადად, ერთი ადამიანის სიცოცხლისთვის დროის ძალიან გრძელი მონაკვეთია.

 თუ სკოლაში ასწავლის ადამიანი, მაშინ პედაგოგის კოდექსს უნდა იცავდეს,  თუ ექიმია -ექიმის და თუ მეძავია-მეძავისას.  პროფესიონალიზმი დილეტანტიზმს ვერ ეგუება. 
განათლების სფეროში ეთიკის კოდექსი არსებობს  საქართველოშიც და – საზღვარგარეთაც. ეს ის სეგმენტია, რომელიც ყველა ქვეყნის განათლებაშია.  

ვიდრე კოდექსის შინაარსს შევეხები, უმთავრესი უნდა აღვნიშნო, რომ სკოლის კოდექსში სამი მხარე უნდა მოიაზრებოდეს: მოსწავლე,მშობელი და მასწავლებელი. 
 
განათლების სფეროში ეთიკის კოდექსის არსებობა ძალიან მნიშვნელოვანია და თუ რამე აქვს საერთო სხვადასხვა ქვეყნის განათლების სისტემას, ეს, პირველ რიგში, სისტემის ეთიკური კოდექსია. მოსწავლე და მშობელი სკოლაში მოსვლის დღიდან სამმხრივი ურთიერთობის განმსაზღვრელი კონტრაქტის ხელმომწერები უნდა ხდებოდნენ.   სახელმწიფოს კი ამ კონტრაქტის ნოტარიუსის ფუნქცია ექნება.  
პირველივე ორთვიანი პრაქტიკიდან, მაშინ 22 წლის ვიყავი, მეხსიერებას რამდენიმე ძახილის ნიშანი ჩაებეჭდა. პირველი, რომ, სკოლაში მხოლოდ შენი სურვილის მიხედვით არ უნდა შეიმოსო, მეორეც, რომ სიტყვა უნდა მოზომო, ყველაფერზე საუბარი-ყრანტალი კლასში არ შეიძლება და მესამე იყო, იყალბე და მოჩვენებითობა არ გაგივა, თუ  შეგეშალა ან  არ იცი, გამოტყდი.

ალბათ, მასწავლებელმა უნდა გაითვალისწინოს, რომ თვალსაჩინო სახეა, ვინმე მიბაძავს ან ვინმეს თვალი უშნოდ გაექცევა. ყველას კარგად გვახსოვს თუ რა იოლია მოზარდობისას საზღვრის დარღვევა, გადაბიჯგადმობიჯება. 
 საკუთარი დაუდევრობით გამჭვირვალე ქვედაკაბიან მასწავლებელს კიბეზე ასვლისას კიბის ბოლოდან  მოსწავლე ვაჟების მზერა მიყვება; მასწავლებლისგან ვითომიუმორით ნათქვამი, გასწორდი  ყვავის ბუდეს რომ დამსგავსებიხარო, მოსწავლეს არც საქმეში ეხმარება და არც არასდროს ავიწყდება. კოდექსშიც ასეა: მასწავლებელი არ აყენებს მოსწავლეს სიტყვიერ ან ფიზიკურ შეურაცხყოფას და არ ახდენს მასზე ემოციურ (ფსიქოლოგიურ)ზეწოლას: მუხლი 4. 2. ან მასწავლებელი თავისი საქმიანობისას(!),  ყოველთვის პუნქტუალურია და აცვია მოწესრიგებულად :მუხლი 3.6.
მოსწავლის ქცევის წესებში წერია, რომ: მოსწავლე არ ცხადდება სკოლაში თამბაქოს ნაწარმითო, მაგრამ მასწავლებლის ეთიკურ კოდექსში არსადაა მითითებული, რომ სკოლაში მოსწავლის დასანახად მასწავლებელი არ უნდა ეწეოდესო, ზოგადად, ჯანსაღი ცხოვრების წესის მაგალითს უნდა აძლევდესო-კი. არ ვგულისხმობ, რომ უმალავდეს, უბრალოდ ამისთვის ცალკე ოთახი უნდა იყოს, რომელშიც მოსწავლეები  განსაკუთრებული ნებართვის გარეშე არ შედიან. მე დღემდე არ მომწონს, რომ სამასწავლებლოში თამამად ვეწეოდი და მოსწავლეებიც თავის ნებაზე შემოდიოდნენ. ვიცი, რა აუტანელია უყურო, შენი მოზარდი შვილის მასწავლებელი სიგარეტს როგორ ეწევა, გინდა-კაცი და გინდა-ქალი. მრცხვენია, რომ ასეთი მასწავლებელი ვიყავი. 

რაღაცები დღემდე არ მომწონს. ერტხელ ერთ-ერთმა მშობელმა სახელითა და შენობით ფამილარულად მომმართა -ვერც მაშინ ვიგრძენი თავი კარგად. თუმცა, ბუნებრივად მეჩვენება,  რომ ჩემი „ნამოწაფრები” დღეს, როცა სკოლაში აღარ ვართ, მხოლოდ სახელითაც მომმართავენ. ამასობაში, აღმოვაჩინე, რომ არ არსებობს მშობლის ქცევის კოდექსი, მაგრამ არსებობს ცალმხრივი ურთიერთობის – მასწავლებლისა მშობლის მიმართ და სხვათა შორის ამასაც ვკითხულობ: მასწავლებელი თანამშრომლობს მოსწავლის მშობელთან და თავაზიანია მასთან ურთიერთობაში…ისეთი ბურლესკურია, სიტყვა რომ შემოგაკლდება, და უპასუხებ: ეგრე უნდა იყოს, მა,რა?! 

… ერთი რამ მინდოდა მეთქვა, რომ ისევე, როგორც აუცილებელია პროფესიული ეთიკის კოდექსი, აუცილებელია სასკოლო ურთიერთობების ეთიკის კოდექსიც. ჩაიდება მასში თქვენ-შენობით მიმართვა, სექსუალური ურთიერთობების დაშვება-აკრძალვა თუ ის, რომ მასწავლებელი მშობელს ან პირიქით ენას არ უნდა უყოფდეს, ეს ტაქტიკაა. სტრატეგია კი სამმხრივი ხელმოწერა და სამმხრივი პასუხისმგებლობაა.    
არ მახსოვს, სკოლაში ჩემი იდეალური მასწავლებელი მოსწავლეებს შენობით მოგვმართავდა თუ -არა,  მაგრამ „ თქვენობით” რომ  გვეპყრობოდა, მახსოვს.
   …
არის საკითხები, რომლებიც ერთგვაროვან შეფასებას უნდა იმსახურებდეს და პრობლემებიც, რომელთა გადაწყვეტა საერთო აზრითაა შესაძლებელი. ,,მას, ვისაც სიცოცხლის უმთავრეს საგნად გაუხდია მშობლიური ქვეყნის ბედნიერება, ვინც თავგამოდებულად და შეუპოვრად ებრძვის დაუღალავად ყოველს დაბრკოლებას, რომელიც მის სამშობლო ქვეყანას წარმატების გზაზედ გადაღობებია; ვისაც მთლად დაკარგულად მიაჩნია ყოველი წამი, რომელიც არ მოუხმარნია მამულის ზრუნვისათვის, ვისაც ედაგვის გული მამულის ტანჯვითა, უხარის მისი ლხენითა; ვინც ბედნიერია მის ბედნიერებით, უბედურია მის უბედურებით და ვინც მზად არის ღიმილით შესწიროს მას თავისი სიცოცხლე”(იაკობ გოგებაშვილი) -აბა, როგორ არ უნდა იყოს ასეთი, გინდა მასწავლებელი და გინდა-მშობელი. მაღალი ზნეობა და ინტელექტი მხოლოდ პედაგოგის საჭიროება ვერ იქნება. მოსწავლე კი  ჯერ მაყურებელია და მიმბაძველი.

არა ?!

წესი და რიგის დაცვა ყველასთვის და ყველაფრისთვის კარგია.
  
        

წერა-კითხვა და ანგარიში სკოლამდე

0
იყენებთ თუ არა საზაფხულო არდადეგებს იმისთვის, რომ თქვენი პატარა სასკოლოდ მოამზადოთ? ასწავლით თუ არა წერა-კითხვას, ანგარიშს? ზოგი მშობელი მომავალ პირველკლასელებს მთელი ზაფხულის განმავლობაში ამეცადინებს, ასე რომ, სკოლაში მისულმა პატარებმა წერა-კითხვაც იციან და გამრავლების ტაბულაც გაზეპირებული აქვთ. არსებობენ მშობლები, რომლებიც შვილების ფსიქოლოგიურ მზაობაზე ფიქრობენ და მათთან საუბარს ამჯობინებენ.

მარინა ანთია დაწყებითი კლასის მასწავლებელია. ოთხ წელიწადში ერთხელ მასთან ახალი სადამრიგებლო კლასი მიდის და თავიდან იწყება ანბანისა და დაწყებითი მათემატიკის შესწავლა. მარინა თავის აზრს გვიზიარებს პირველკლასელთა შესახებ, რომლებსაც მშობლებმა წერა-კითხვა და ანგარიში სკოლის დაწყებამდე შეასწავლეს და ასევე იმ პატარებზეც, რომლებიც სკოლაში იწყებენ ამ ყველაფრის შესწავლას.

– მოდი, ვუწოდოთ A იმ მოსწავლეს, რომელმაც ჯერ არაფერი იცის, ხოლო B – იმას, რომელსაც უკვე შეასწავლეს წერა-კითხვა და ანგარიში. მაგალითად, ჩემთვის ძალიან რთულია, როცა კლასში A და B კატეგორიის მოსწავლეები ერთად მყავს. როცა მასალის ახსნას ვიწყებ, B მუდამ აღნიშნავს, რომ ეს ყველაფერი უკვე იცის. ამას ორი უარყოფითი მხარე აქვს: A ითრგუნება, რომ მისმა თანაკლასელმა „აჯობა” და მასზე ჭკვიანია; B ნაკლებადაა ჩართული სასწავლო პროცესში, რადგან დარწმუნებულია, რომ ეს საკითხები ისედაც იცის და მისთვის ნაკლებად საინტერესოა.

ეს საკითხი კომპლექსურია. რასაკვირველია, ყველა მოსწავლეს ერთ ტაფაში ვერ მოვხარშავთ, მაგრამ ტენდენცია ძირითადად ასეთია. მე თუ მკითხავთ, ნაცვლად იმისა, რომ წერა-კითხვა და ანგარიში ასწავლონ შვილებს, უმჯობესია, მშობლები ბევრს ესაუბრებოდნენ მათ სხვადასხვა თემაზე, უკითხავდნენ ლიტერატურას და სხვადასხვაგვარი სახალისო აქტივობით ცდილობდნენ მათი აზროვნების განვითარებას. ჩემთვის როგორც მასწავლებლისთვის უფრო მნიშვნელოვანია, კლასში თანაბარი დონის მოსწავლეები მყავდეს, რომლებსაც ერთდროულად დავაწყებინებ წერა-კითხვას და ანგარიშს, თანაბრად შევძლებ მათ დაინტერესებას. თავის მხრივ, ისინიც თანასწორად იგრძნობენ თავს.
როგორ მოვიქცეთ, როცა ჩვენი პატარა სასკოლოდ ემზადება, ჩვენ კი ხელები გვექავება, რომ მას ზოგი რამ წინასწარ ვასწავლოთ?

გამოცემა The Guardian თავის საგანმანათლებლო გვერდზე სტატიას აქვეყნებს, სადაც ამ კატეგორიის მშობლებს დახმარებასა და რჩევებს სთავაზობს:

·მომავალ სკოლის მოსწავლეს განსაზღვრული ცოდნა და უნარები უნდა ჰქოდეს. ავარჯიშეთ ბავშვები მეტყველებაში – ეს უნარი მნიშვნელოვანია აზრის სრულყოფილად და სხარტად გადმოსაცემად.
·ყველაფერი იღონეთ, რომ გაუღვიძოთ შვილს სიახლეების შეცნობის ინტერესი. ეს მარტივია. საკმარისია, შვილთან ერთად ხელი მოჰკიდოთ ნებისმიერ საქმეს – ერთად უყუროთ ფილმს, მოამზადოთ სადილი, ისეირნოთ.
·გაუძლიერეთ პატარას საკუთარი თავის რწმენა. დაუსახეთ კონკრეტული ამოცანა, მაგალითად, ლეგოს კონსტრუქტორის აწყობა, ყვავილებისთვის წყლის დასხმა, სახლის დაგვა, მერე კი შეაქეთ. უთხარით, რომ დავალებას ძალიან კარგად გაართვა თავი.
·გაუღვივეთ ცნობისმოყვარეობა. ესაუბრეთ სხვადასხვა თემაზე, მოუყევით თქვენი სამსახურის შესახებ. არასოდეს დატოვოთ მისი კითხვები უპასუხოდ. თუ რომელიმე კითხვაზე პასუხი არ გაქვთ, ერთად მოიძიეთ. 
·ერთად უყურეთ ფილმებს, ერთად იკითხეთ და იმსჯელეთ წაკითხულისა და ნანახის შესახებ. გახსოვდეთ: მთავარი კითხვის ტემპი და სიჩქარე კი არა, ამ პროცესის მიმართ ინტერესი და სიყვარულია.
·მიეცით ბავშვებს საშუალება, აქტიურად ჩაერთონ თქვენი, უფროსების ცხოვრებაში. წაიყვანეთ ისინი სამსახურში, წვეულებებზე. სკოლაში ხომ მათ ბევრ უფროსთან მოუწევთ ურთიერთობა.
·ნუ განსაზღვრავთ შვილთან პირად ურთიერთობას მისი სასკოლო წარმატებით. უმჯობესია, პატარამ იცოდეს, რომ მის ნიშნებს პირდაპირი კავშირი არ აქვს მშობლების სიყვარულთან. ეს მას თავდაჯერებას შემატებს და გაცილებით იოლად გაუმკლავდება სკოლაში განცდილ წარუმატებლობას.
·უმჯობესია, თუ პატარას სკოლაში შესვლამდე მიიყვანთ საბავშვო ბაღში ან ნულოვან კლასში. ეს სკოლასთან მის ადაპტირებას შეუწყობს ხელს. ბავშვი მიეჩვევა უთქვენოდ ყოფნას და აღარ მოგიწევთ რამდენიმე კვირა მასთან ერთად გაკვეთილებზე დასწრება.

როცა ლიტერატურა ნამდვილად გვეხმარება

0
ამას წინათ, ერთმა თანამედროვე ავტორმა პიესა დაწერა, მერე ის პიესა თეატრშიც დაიდგა და სპექტაკლზეც უამრავი ადამიანი მივიდა. მერე, რაო? იკითხავთ თქვენ. რა და, ამ პიესისა და სპექტაკლის გამო, ადამიანების ნაწილმა გვარიანად ინერვიულა. მეც მათ რიგში ვიყავი, იმიტომ, რომ არცთუ ეთიკურად ეს პიესა ჩვენს შვილებს ეხებოდა და გარკვეული სტრერეოტიპების გავრცელებას, სტიგმის ჩამოყალიბებას უწყობდა ხელს.
მერე იმ ავტორმა, მშობლების თხოვნით, პიესის სათაური შეცვალა, თუმცა, შინაარსი, რასაკვირველია, იგივე დარჩა. სწორედ ამ ფაქტის მერე, გადავწყვიტე მომეძებნა საბავშვო მხატვრული ნაწარმოებები, რომლებიც უფრო ამ პრობლემას უფრო კარგად, ეთიკურად, საინტერესოდ ასახავს, რამდენიმე ვიპოვე კიდეც, თუმცა, უნდა ვთქვა, რომ მთავარი წიგნები ჯერ კიდევ დასაწერია.
აუტისტური სპექტრის აშლილობაზე მოგახსენებთ, რომლის ყველა შემთხვევა ერთმანეთისგან ისეთი განსხვავებულია, რომ ლიტერატურული პერსონაჟები და ტიპაჟები ნაწარმოებისათვის, რომელიც ამ პრობლემას შეეხება, უამრავი და და სულ სხვადასხვაგვარი იქნება.
ასეთი წიგნის დაწერისას, ყველაზე პირველი და მთავარი, რაც ავტორმა უნდა გაითვალისწინოს, ისაა, რომ დამატებითი სტერეოტიპის ჩამოყალიბებას არ შეუწყოს ხელი საკუთარი პერსონაჟის თვისებების ერთგვარი უტრირებით თუ არათანმიმდევრული შეფასებით. ამის მრავალი მაგალითი აქვს კინოს, მაგალითად, ბარი ლევინსონის ძალიან პოპულარული და საკულტო ფილმი – „წვიმის კაცი”, გარკვეულწილად, არასწორად ასახავს პრობლემას, რომელსაც ეხება.
თუკი აუტისტური სპექტრისათვის დამახასიათებელ თვისებებს გავიხსენებთ, შესაძლოა ბევრი, ჩვენთვის საყვარელი ლიტერატურული პერსონაჟიც ამოვიცნოთ და გაგვახსენდეს. მაგალითად, რატომ არ შეიძლება, ანტუან დე სენტ ეკზიუპერის „პატარა უფლისწული” იმ ბიჭის ამბავი იყოს, რომელიც თანდათანობით ცდილობს თავისი ჩაკეტილი სამყაროდან გარეთ გამოვიდეს და სამყაროთი დაინტერესდეს. ან კიდევ, ერთი პატარა გოგონა მახსენდება თეა თოფურიას „გასაღვიძებელი ზღაპრებიდან”, გოგონა, რომელმაც არ იცოდა, რომ დაიბადა და ამიტომაც არ ლაპარაკობდა. შემდეგ, როგორც იქნა, მიხვდა და ლაპარაკიც დაიწყო. ბევრი ასეთი პერსონაჟი მახსენდება, თუმცა ამაზე მერე, ახლა მინდა, რამდენიმე წიგნზე მოგითხროთ, რომელიც აუტიზმის თემას ეხება და ცდილობს საინტერესო, მხატვრული თხრობის საშუალებით ადამიანებისთვის გასაგები გახადოს ეს პრობლემა, შესაბამისად, გაგების, ურთიერთობის, ემპათიის პროცესი გაამარტივოს.
ცნობილი ბრიტანელი პოეტისა და მწერლის, მარკ ჰადონის წიგნმა „The Curious Incident of the Dog in the Night-Time” მრავალი ლიტერატურული პრემია დაიმსახურა და ავტორს აღიარება და მკითხველთა დიდი სიყვარული მოუტანა. წიგნის პერსონაჟს, ქრისტოფერ ბუნს, 15 წლის მოზარდს, აუტიზმი აქვს, მას ურთულესი მათემატიკური ამოცანების ამოხსნა შეუძლია, თუმცა, ადამიანების ამოცნობა ძალიან უჭირს. ჰოდა, ერთ დღესაც ქრისტოფერი გადაწყვეტს მეზობლის ძაღლის მკვლელობის ამბავი გამოიძიოს, გამოძიების ეს საინტერესო პროცესი მთელ მის ცხოვრებას ცვლის…
ამერიკელი მწერლის, ჯოდი პიკოლტის წიგნის „უკანასკნელი წესის” პერსონაჟიც, ასპერგერის სინდრომის მქონე ბიჭუნა, ჯეიკობიც გამოძიებით, სასამართლო ექსპერტიზით არის დაინტერესებული, იგი ყოველთვის ცდილობს დროულად აღმოჩნდეს დანაშაულის ადგილას და პოლიციელებს დამნაშავის პოვნაში ეხმარება, თანაც ისე, რომ მისი ვარაუდები ყოველთვის მართლდება-ხოლმე.
ძალიან საინტერესო, თბილ და გულშიჩამწვდომ ამბავს გვიამბობს ცნობილი ამერიკელი მწერალი, სინტია ლორდი თავის შესანიშნავ წიგნში „წესები”. ეს არის და-ძმის მეგობრობისა და თანაგრძნობის ამაღელვებელი ამბავი. როგორ უნდა მოიქცე, როდესაც აუტიზმის მქონე ძმა გყავს? რასაკვირველია, ზღაპრისეული ელიზას მსგავსად ძმის დახმარება უნდა სცადო, თუნდაც, მისი საქციელი ცუდ მდგომარეობაში გაგდებდეს კიდეც, თუნდაც შენი, საკუთარი – 12 წლის მოზარდის პრობლემებთან გამკლავებაც გიჭირდეს. ჰოდა, გოგონა თამაშს იგონებს – წესებიან და ნახატებიან თამაშს, რომლითაც ძმასაც უადვილებს კონტაქტს და პირველ რიგში, საკუთარ თავს – ძმასთან ურთიერთობას. „წესები” ამერიკელი მწერლის სადებიუტო წიგნია, რომელმაც უამრავი ლიტერატურული პრემია დაიმსახურა.
და-ძმის სიყვარულს ეხება ამერიკელი მწერლის, ბეტსი ბაიერსის ძალიან ცნობილი წიგნი „გედების ტბა”, სადაც, ძმის პრობლემა ასევე უფროსი დის თვალითაა დანახული. ეს წიგნიც ამერიკული საბავშვო ლიტერატურისათვის ყველაზე მნიშვნელოვანი პრიზით – ნიუბერის მედლით დაჯილდოვდა.
სამწუხაროდ, ეს წიგნები ქართულად ჯერ არ არის ნათარგმნი, თუმცა საგამომცემლო სფეროს დაინტერესება ამ თემატიკის ნაწარმოებებით თვალსაჩინოა, სულ უფრო და უფრო მრავალფეროვანი ხდება აუტიზმის თემატიკასთან დაკავშირებული ქართულ ენაზე ნათარგმნი წიგნების თარო, იმედია, ქართული გამომცემლობები საბავშვო წიგნებსაც თარგმნიან, ხოლო ქართველი საბავშვო ავტორები – ძალიან საინტერესო და მნიშვნელოვან, რაც მთავარია, კორექტულ და პრობლემაზე ორიენტირებულ წიგნებს დაწერენ.

საზაფხულო არდადეგები

0
ზაფხულში ზაფხულებზე უნდა წერო.

წლის განმავლობაშიც ვკითხულობდი, მაგრამ, ასე მგონია, ზაფხულში წაკითხული წიგნი მაინც სულ სხვაა.
ორი სოფელი მქონდა, მთიულეთში – ნაღვარევი და გურიაში – დვაბზუ.

მთიულეთში უფრო ხშირად დავდიოდით. ახლოსაც იყო და რაც მთავარია, იქ ბებია გველოდა, რომელიც მთელი წელი მარტო იყო და სხვანაირად გველოდა.

გურიაში სავსე იყო ოჯახი: ბებია, ბაბუა, ბიძა, ბიცოლა და ბიძაშვილები.

ხასიათით, ლანდშაფტით, კლიმატით, ზომით – ყველაფრით განსხვავდებოდა ეს ორი სოფელი.

თავგადასავლებიც სხვადასხვა იყო, წიგნებიც და მათი კითხვის რიტუალიც.

დაწყებით კლასებში გურიაში რას ვკითხულობდი, აღარ მახსოვს. იქნებ არც ვკითხულობდი, იქნებ სხვა უფრო მკვეთრმა მოგონებებმა გადაფარა ის შთაბეჭდილებები. ხასიათით აშკარად მთიული უფრო ვარ და მახსოვს,გურული ყველაფერი მიკვირდა. ვერაფრით ვგებულობდი, რატომ ტყდებოდა წიოკი, როცა ეზოში ერთი-ორი ფოთოლი დაცვივდებოდა და რატომ გარბოდნენ სასწრაფოდ დასახვეტად დეიდა და ბებია. ან რა საჭირო იყო ყოველ წელს ჭიშკრისა და ღობის ღებვა.

ყველაზე მეტად კილო მაკვირვებდა, განსაკუთრებით ბაბუასი. ცხვირში ლაპარაკობდა, თან ძალიან სწრაფად და იშვიათად მახსოვს, რამე გამეგოს მისი ნათქვამიდან, როგორცწესი, მორჩილად ვეთანხმებოდი, კი ბაბუ! აბა, ყოველ წუთას ხომ არ ვკითხავდი, რა თქვი-მეთქი.

როცა ადამიანის არ გესმის, თითქოს არც იცნობ და პატარა რომ ხარ, დიდად არც გაინტერესებს.

მაგრამ ბაბუამ შეძლო ერთი წინადადებით დაემახსოვრებინა თავი.

გვერდზე, მეზობლად ბიძაშვილების სახლში ჩვენი ტოლი ბავშვები ჩამოდიოდნენ. ერთხელ,„დონალდო” და „პედრო” იყო მაშინ უცხოური საღეჭი რეზინებიდა შეგვახარბეს. გადმოვედით ატირებულები. მაშინ ის კევები ძვირიც იყო, თითო მანეთი ღირდა და ძნელადაც იშოვებოდა, ან “ციგნებს” უნდა გადაყროდი შემთხვევით ქუჩაში, ან სპეციალურად მიგეკითხა ე. . „პასიოლოკში”.

ბაბუა ოზურგეთში, მაშინდელ მახარაძეში მუშაობდა და მეორე დღეს „პერერივზე” (გურული დიალექტი განსაკუთრებით სავსე იყო ბარბარიზმებით) რომ მოვიდა, ერთი მუჭა კევები მოგვიტანა და როგორღაც ჩემთვისაც კი გასაგებად გვითხრა: „თქვენ არ შეახარბოთ, ბაბუ, მასე არ ვარგა!”

მთელი ზაფხული  გვიზიდავდა ამ კევებს. უდიდესი სიხარული იყო საბჭოთა ბავშვისთვის და რამდენადაც დიდი იყო სიხარული, იმდენად მძაფრდებოდა მისი გაფრთხილება: „თქვენ არ შეახარბოთ, ბაბუ, მასე არ ვარგა!”

ცოტა რომ მოვიზარდე, აღმოვაჩინე რომ დვაბზუს სახლი უამრავი საინტერესო წიგნით იყო სავსე. აქ ისეთი რამეების პოვნაც კი შეიძლებოდა, რაც თბილისშიც  არ გვქონდა. მახსოვს, მეხუთე -მეექვსე კლასელი როგორი ვნებით და ინტერესით ვკითხულობდი: „დეკამერონს”, „ტრისტანი და იზოლდას”, „რომეო და ჯულიეტას”. მოკლედ უკვე ყველაფერი სიყვარულის სუნით იყო გაჟღენთილი. 

დაჯდებოდი მეორე სართულის ხისმოაჯირიან აივანზე, გაიტანდი იმ დროისთვის საუკეთესო სავარძელს. წინ ეს დახვეტილ-დასუფთავებული ეზო იყო, ჭიშკართან ორი პალმა, ჭრიჭინების გაბმული ხმა და იმ პალმებთან ან ტრიფოლიატის ღობესთან თაყვანისმცელების მთელი ჯგრო. ქალაქიდან ჩასული გოგოები განსაკუთრებით პოპულარულები ვხდებოდით ადგილობრივი ბიჭებისთვის. ეს იყო კითხვა სცენაზე, რადგან აივანი და მთვარის შუქი საუკეთესო სცენა იყო. რაღაცნაირი არტისტიზმი ახლდა ასე კითხვას. მაშინ  ბესიკხარანაულის „მიკარნახე ანგელინა” დაწერილიც არ იყო, მაგრამ ვნებები იგივე ტრიალებდა. მით უფრო, თუ მარინა ცვეტაევას შენთვის ახლად აღმოჩენილი  კრებული გეჭირა ხელში.

ნაღვარევში ყველაფერი სხვანაირად იყო. იქაურობა და იქ კითხვა გაცილებით პატარა ასაკიდან მახსოვს. ადგილებიც, სადაც კითხვა შეიძლებოდა, გაცილებით მეტი იყო. შემეძლო მეკითხა საქანელაზე, ჰამაკში, საყვარელ ხეზე, სახლის თავზე ტყეში, საკარტოფილე ბოსტანში, „ლენინის ბოსტანში”. ეს უკანასკნელი გზაზე იყო და ლენინის ძეგლი იდგა.

სამაგიეროდ ნაღვარევში ნაკლები იყო წიგნები. რისი წაკითხვაც გინდოდა, თბილისიდან უნდა წაგეღო, ან ბიბლიოთეკისთვის მიგეკითხა, ან მეორმეცედ წაგეკითხა: „გრაფი მონტე კრისტო” „ანა კარენინა”, „მარტოობის ასი წელიწადი”, „ოსტატი და მარგალიტა”…

ბიბლიოთეკა  გაუქმებული სკოლის შენობაში იყო. ეს იყო ძველი, ავარიული, ქვითკირის, კრამიტით გადახურული, ორსართულიანი სახლი, ზევით-ქვევით სამ-სამი ოთახითა და მთელ სიგრძეზე დიდი ხის აივნით. მამაჩემის ბავშვობაში იქ რვაკლასიანი სკოლა ყოფილა, ოთხმოცი ბავშვი ვსწავლობდითო, დანანებით ამბობდა ხოლმე მამა. ჩემს ბავშვობაში სკოლა ხის პატარა კოტეჯში იყო გადატანილი. ოთხი კლასიღა იყო და ხან სამი მოსწავლე ჰყავდათ, ხან – ექვსი. ერთი შტატი ჰქონდა, ერთი ქალი იყო მასწავლებელიც, დირექტორიცა და დამლაგებელიც. ახლა საერთოდ გაუქმებულია, თუმცა ორივე შენობა  შემორჩა.

იმ ძველ გაუქმებულ შენობაში მხოლოდ ბიბლიოთეკა მუშაობდა, ისიც ხანდახან იღებოდა, როცა ბიბლიოთეკარს მოეხასიათებოდა. ძირითადად ლენინისა და სტალინის ტომებით იყო სავსე, საბავშვო და საინტერესო ძალიან ცოტა წიგნი ჰქონდათ, მაგრამ მაინც ვპოულობდით რაღაცას.

მთელი რიტუალი იყო, ბიბლიოთეკარი როგორღაც რომ ინებებდა მოსვლას და კარს გახსნიდა. ოთახს მხოლოდ ერთი ფანჯარა ჰქონდა და როგორც მაშინ მეჩვენებოდა, იდუმალი ბინდი იდგა. ამას ემატებოდა ნესტის, წიგნებისა და მტვრის სუნის ნაზავი, რომელიც გაფრთხილებასავით გეცემოდა ცხვირში და  გაიძულებდა, ბავშვური სიანცე, რომელიც ზაფხულის განმავლობაში განსაკუთრებით მატულობდა, კარის ზღურბლთან დაგეტოვებინა და რაღაცნაირი, ალბათ სასაცილოდ სერიოზული სახით შესულიყავი. 

იქ რომ წიგნები იყო, იმაზე მეტი თბილისში, სახლში გვქონდა, მაგრამ მაინც რაღაცნაირი რიდით შევდიოდი ხოლმე.

ყველაზე მძაფრად და დანანებით იმ ბიბლიოთეკიდან გამოტანილი ერთი წიგნის ყდა მახსოვს. თეთრი ცარცის ქაღალდზე პატარა ქონდრისკაცები ეხატა, თავზე ცილინდრები ეხურათ. აღარც სათაურის თქმა შემიძლია, არც იმის, რა ეწერა, მაგრამ ყდა ისე მახსოვს, რომ დავინახო, ვიცნობ. საბავშვო ბიბლიოთეკებში ქექვა ახლაც მიწევს, ვეძებ, ვეძებ და ვერ გადავაწყდი. კიდევ მახსოვს, რომ ამ წიგნს საკარტოფილეში ვკითხულობდი. ბებია კარტოფილს თოხნიდა, მე კაკლის ჩრდილში ვკითხულობდი.  მთები, არაგვი, კაკალი, ბებია და შენ რვა-ცხრა წლის, ისედაც ჯადოსნური ელფერის იყო, მაგრამ ამას კიდევ ერთი რამ ემატებოდა. რაც არ უნდა უცნაურად ჟღერდეს, ბებია თოხნისას ქარვის მძივების თვლებს პოულობდა. ვახუშტი ნაღვარევს თამარის „საზაფხულო განსასვენებელ” ადგილად მოიხსენიებს. რამდენჯერმე წააწყდნენ სოფელში  თამარის დროინდელ მონეტებსაც. ზოგმა დაიტოვა, ზოგმა მუზეუმში ჩამოიტანა. ერთმა კიდევ ამოიჩემა, თამარის საფლავი აქ იქნებაო და მთელი ცხოვრება თხრიდა. სანამ გოგლა ლეონიძის „ნატვრის ხეს” წავიკითხავდი, მის მთავარ პერსონაჟს უკვე ვიცნობდი, მაგრამ მას სხვა სახელი, ავთო ძია ერქვა. ტრაგიკულიც იყო, კომიკურიც, დრამატულიც და რომანტიკულიც მისი ცხოვრება, მაგრამ ამის აღწერას ლეონიძისეული კალამი სჭირდება.

თუმცა ავთო ძიას დაჟინებას რაღაც საფუძველი მაინც ჰქონდა, თუნდაც ის ქარვის მძივები, რომლებიც მაინდამაინც იმ საკარტოფილეში გვხვდებოდა ხოლმე და არა რომელიმე სხვა ბოსტანში.

 

ბიბლიოთეკასთან ჩემი ურთიერთობა სულ სამი-ოთხი წელი გაგრძელდა და ძალიან ცუდად დამთავრდა.

ერთხელ ბავშვებმა, ჩასულებმაც და ადგილობრივებმაც, გადავწყვიტეთ საღამო, კონცერტი თუ რაღაც ეგეთი გაგვემართა. დაახლოებით ალბათ ისეთი, „იმერულ ესკიზებში” რომაა. რადგან აივანი მართლაც საუკეთესო სცენაა და ბიბლიოთეკარიც გვეხმარებოდა, გადავწყვიტეთ, იქვე, იმ სკოლის აივანზე ჩაგვეტარებინა.  რამდენიმე დღე ვემზადებოდით. დავპატიჟეთ მთელი სოფელი (ჩვიდმეტი- თვრამეტი კომლი). ჩატარების დროდ გვიანი საღამო შეირჩა, ძირითადი მაყურებლები ბებოები უნდა ყოფილიყვნენ და ჯერ ძროხები უნდა მოეწველათ. დადგა ის საღამოც. ველოდეთ, ველოდეთ და ბიბლიოთეკარი არ მოვიდა. არადა შეპირებული იყო. თან ბიბლიოთეკიდან დენის გამოყვანა გვჭირდებოდა. საღამოს ჩაშლა არც გვიფიქრია, ამოვიღეთ შუშა ფანჯრიდან, გადავძვერით და დენი დამაგრძელებლით ისე გამოვიყვანეთ. მერე აღარ მახსოვს, აღარ ჩავსვით ის შუშა თუ ვინმემ ენა მიუტანა, ადგა და მილიციაში გვიჩივლა, ბიბლიოთეკა გამიტეხეს და წიგნები მომპარესო. რაც წლების განმავლობაში წიგნი დაეკარგა, სულ ჩვენ დაგვაბრალა. მახსოვს ეს იყო პირველი სერიოზული ცილისწამება, თან უფროსისგან. მილიცია რომ ამოვიდა სოფელში, მამა ჩავიდა და დაგვიცვა, რად უნდოდათ ჩემს შვილებს თქვენი ლენინის და სტალინის ტომებიო.

ამ ამბის შემდეგ იმ ბიბლიოთეკისთვის, რაღა თქმა უნდა, არ მიმიკითხავს. ის ქალი მერე სხვა სოფელში გადავიდა საცხოვრებლად და ძალიან გავიხარე, რომ შემთხვევითაც კი არ შემხვდებოდა, თუმცა ის წიგნი, თავზე ცილინდრიანი ქონდრისკაცები რომ ეხატა, ყველაზე ჯადოსნურად მახსოვს, ნეტავი რა ეწერა ასეთი?

სად არიან შვილები, შვილები სად არიან

0
თავის დროზე, მაკოლეი კალკინი რომ ვარსკვლავი იყო, ვარსკვლავი ისეთი უნდა –  1990-იანების კუმირი, რომლის პერსონაჟისაც ყველა ვაზისუბნელ ბავშვს გვშურდა. ბავშვი, რომელსაც ყველაფერი ჰქონდა: საკუთარი ოთახი დიდ, ლამაზსა და კეთილმოწყობილ სახლში (მგონი მაშინ პირველად გავიგე, რომ ბავშვს შეიძლებოდა თავისი ოთახი ჰქონოდა); ყველანაირი სათამაშო; ტირის თოფი; ნაირ-ნაირი ტანსაცმელი… მაგრამ თავგადასავლები უყვარდა ამ სიყვარულის გამო დაამახსოვრა თავი მსოფლიოს..
„მარტო სახლში”, რომელსაც კრის კოლუმბუსმა საბავშვო ფილმობა დაანათლა, სინამდვილეში ყველა ასაკის მაყურებლის კინო აღმოჩნდა. მისი მთავარი გმირის – კევინ მაკალისტერის როლის შემსრულებელი მაკოლეი კალკინი მაშინ ათი წლის ბიჭი იყო, ახლა ოცდათოთხმეტისაა და დიადი, თუმცა ხანმოკლე კარიერის მიუხედავად, არცთუ იშვიათად, დეპრესია უტევს ხოლმე. 
90-იანების შუაწელში მაკოლეი დაიკარგა. სულ მეფიქრებოდა, სად წავიდა ეს ბიჭი. მოგვიანებით, როცა გადაკარგული ვარსკვლავის ასაკი ხალხმა პირველი კლასის არითმეტიკის დახმარებით გადათვალა და მიხვდა, რომ მან სრულწლოვანებას მიაღწია, ჭორებმაც არ დააყოვნა და ხან ის მესმოდა გამოუსწორებელი ნარკომანი გახდაო, ხანაც თავის მოკვლა სცადაო. ცოტი ხნის წინ კი, სულაც ის ამბავი გაავრცელეს წონიანმა მედიასაშუალებებმა, რომ მაკოლეი ნარკოტიკის ზედოზირებით გარდაიცვალა. 
„საკუთარ თავზე უამრავი ჭორი მსმენია. ერთხელ ჩემი ადვოკატი მირეკავს და მეუბნება: „ოჰო, მაკ, ისევ ცოცხალი ხარ? მე კი ვპასუხობ: „კი, რა თქმა უნდა, დივანზე ვზივარ”. „ახლა დამირეკეს CNN-დან მითხრეს, რომ ნარკოტიკების ზედოზირებით დაიღუპე”- მითხრა ადვოკატმა”. ეს ციტატა ჟურნალ Esquire-ის ელექტრონულ ფურცლებზე, მაკოლეი კალკინის  ინტერვიუში წავიკითხე და ამ 34 წლის ბავშვის შესახებ ბევრი რამ გახდა ჩემთვის ცხადი. ისიც კარგად გავიგე სად დაგვეკარგა, რა გზას დაადგა. ეს ინტერვიუ ერთდროულად ღიმილისმომგვრელი და ნაღვლიანი წასაკითხი აღმოჩნდა ჩემთვის.  
არადა, ეს პატიოსანი კაცი, თურმე, ჩვეულებრივი ცხოვრებით ცხოვრობს. იმას სუნთქავს, რასაც ჩვენ – ვაზისუბნელი ყოფილი ბავშვები. ძაღლებს ასეირნებს, თევზებს აჭმევს, ხანდახან სადილს ამზადებს და ზოგჯერ იმ ადამიანებსაც ხვდება, ვინც მისთვის ძვირფასია, მაგრამ წითელ ხალიჩასა და ვიდეოკამერებს ხომ ეგეთი თავისებურება ახასიათებთ, თუ ზედ არ გადაუვლი ან თვალში არ გაეჩხირები ცოცხლად აღარ გთვლიან. ალბათ ჰგონიათ, რომ ერთხელ თუ გაუგე გემო წითელ ხალიჩას, მერე უიმისოდ ცხოვრებას აზრი აღარ აქვს, ანუ მოკვდი.
„მე არ მქონდა შანსი ბავშვი ვყოფილიყავი. 14 ასაკში კი პენსიაზე გავედი. ადამიანთა უმეტესობისთვის მე ისევ ბავშვი ვარ. ეს ერთდროულად დალოცვაცაა და წყევლაც” – Esquire-თან ინტერვიუში ამბობს მაკოლეი. ისე ხდება, რომ საქართველოში უცხოელების მაგალითების გათვალისწინება უჭირთ ხოლმე. ხშირად ისინი უცხოქვეყნელებად კი არა, უცხოპლანეტელებად უფრო ესახებათ. ჰგონიათ, რომ უცხოელების თავის ქალა სხვანაირია. იქ სხვანაირად უყვართ და, რაც ჩვენთვის უფრო მთავარია, სხვანაირად სძულთ. ამიტომაც, ჩვენებს ხანდახან ჰგონიათ, რომ უცხოური ამბები ქართულ თარგზე არ იჭრება. არადა, ამ ქვეყანაშიც ბევრი მახსოვს ნაადრევად დაბერებული, ამოსვლავერმოსწრებული ჩასული ვარსკვლავი. 
ასე იყო თუ ისე, იმ ავბედით ხანაში, ლორდი ვოლდემორის სახელის მსგავსად, მის ხსენებასაც რომ ვარიდებთ ხოლმე თავს, ქართულ შოუ-ბიზნესს პულსი ესინჯებოდა. ხარისხი, უფრო კი უხარისხობა ცალკე დასაწერი თემაა (მე ამის სპეციალისტი არ ვარ). ამჯერად მხოლოდ პულსის არსებობა-არარსებობაზე ვწერ. იმ დროს, როგორც მარკეტოლოგები იტყვიან, ბაზრის  პატარა, მაგრამ მნიშვნელოვანი ნაწილი, სწორედ მცირეწლოვან მომღერლებს ეჭირათ. ცნობილი ჯგუფები დუეტებს წერდნენ მათთან (თავს ვერ დავდებ, მაგრამ ზოგიერთ შემთხვევაში შესაძლოა იმის გამოც, რომ ამის სანაცვლოდ ვიდეოკლიპების გადაღების ხარჯების დაფარვას ამ ბავშვების ოჯახები კისრულობდნენ). 
მერე? სად არიან (ახლა) შვილები? შვილები სად არიან? – მუშაობენ, შრომობენ, იღწვიან, უსაქმურობენ… ოღონდ არა იმ საქმეში, საიდანაც ისინი ხალხმა გაიცნო და ბევრი შეიყვარა კიდეც. შეიძლება არ დამეთანხმონ (და მართლებიც იყვნენ), მაგრამ ამას პენსიაში გასვლა ჰქვია. ვინ იცის, იქნებ ქართულ შოუ-ბიზნესთან შედარებით ბევრად უფრო მაღალანაზღაურებად, მაგრამ მაინც პენსიაში. 
მაკოლეი კალკინი: „რას ვეტყოდი ჩემს შვილებს? 18 წლამდე შოუ ბიზნესთან საქმე არ დაიჭიროთ. მანამდე აჯობებს რაიმე სხვა ისწავლოთ. სიჩქარე საჭირო არ არის. გააკეთეთ ეს მაშინ, როცა იგრძნობთ, რომ ზრდასრულები ხართ”. 
ამ კაცის სიტყვა დაიჯერება, იმიტომ, რომ ეს ყველაფერი საკუთარ თავზე აქვს გამოცდილი. არადა მშობლებს, ჩვენთანაც და სხვაგანაც, სადღაც ეჩქარებათ, რაღაცის მოსწრება უნდათ. ისინი შვილებს აიძულებენ, რომ იყვნენ გამორჩეულები, იყვნენ ვარსკვლავები. შეჰყავთ სხვადასხვა სტუდიებში, რომლებსაც ყვავილების სახელები აქვთ, იხდიან უამრავ ფულს, რათა მათი შვილები რომელიღაც უცნობ არხებზე გამოჩნდნენ და სიმღერას პირი ააყოლონ. გადაცემის დაწყებამდე კი ურეკავენ მთელ სანათესაოს, რათა ნათესავებმა თავიანთ მეზობლებსაც უთხრან და ერთად უყურონ 154-ე არხზე 1 წუთიან ვიდეოს, რომელშიც მშობლებმა 5000 $ გადაიხადეს. 5000 ამერიკული მწვანე ხომ ხუმრობა არაა. ამავდროულად კი შვილებს არ ეკითხებიან უნდათ ეს თუ არა. ემღერებათ კი? იქნებ ხატვა უფრო აინტერესებთ. 
მშობლების ასეთი სიჩქარე ხშირად იმას იწვევს, რომ მათ შვილები იძულებულნი ხდებიან ბავშვობაშივე დაასრულონ კარიერა და დაიწყონ ახალი ცხოვრება მაშინ, როცა არ იციან ეს როგორ კეთდება. მშობლები ზოგჯერ ვერ ვხვდებიან, რომ ვარსკვლავობა ბავშვობის ასაკში ქეიფის განსხვავებული სასმისების სმით დაწყებას ჰგავს – შენს მაქსიმუმს მალე აღწევ, მარათონს სწრაფად ეთიშები და მომდევნო დღეს ქეიფისთვის აღარც ძალა და აღარც სურვილი არ გაქვს. თუმცა, ქართული სუფრებისგან განსხვავებით, ცხოვრებაში ეს ყველაფერი უფრო სერიოზულად და მტკივნეულად ხდება, ხოლო ნაბახუსევი გაცილებით უფრო დამტანჯველია. 

სიკეთე სასწავლო პროცესში

0
ადრეული ბავშვობიდანვე  გვასწავლიან, რომ სიკეთე, თანაგრძნობა, დახმარების გაწევა საუკეთესო ადამიანური თვისებებია. მოგვიანებით ოჯახთან ერთად მოზარდებში ამ კეთილშობილური თვისებების განვითარებაზე სკოლაც ზრუნავს. ბავშვობისა და მოზარდობისას უამრავ ინფორმაციას (ანდაზები, ხალხური გამონათქვამები, ლექსები, მოთხრობები და ა.შ) ვეცნობით  სიკეთის არსზე, მის  დანიშნულებაზე, სიკეთისა და ბოროტების ბრძოლაზე და სიკეთის უცილობელ გამარჯვებაზე…. ამასობაში ჩვენც გავდივართ ცხოვრების გზაზე და უკვე პრაქტიკაში გვიხდება მოსმენილის თუ  ნასწავლის გადამოწმება. ზოგჯერ ეს პროცესი საკმაოდ მტკივნეულად მიმდინარეობს, ზოგჯერ სიამოვნების გრძნობითაც ავივსებით ხოლმე. თუმცა მოდით, ისევ სკოლას მივუბრუნდეთ. როგორც ირკვევა, მოსწავლეებში სიკეთის გრძნობის გაღვივება არა მარტო მათი სრულყოფილ მოქალაქეებად ჩამოყალიბებისთვისაა აუცილებელი, არამედ უმნიშვნელოვანესი ფაქტორი გახლავთ აკადემიური მოსწრების დონის ასამაღლებლად. სიკეთის გამოვლინების თითოეული აქტი, რაც არ უნდა უმნიშვნელო იყოს იგი, კმაყოფილებას ანიჭებს როგორც მის ადრესატს, ასევე გამცემს. ყოველი კეთილი საქციელი დადებითი ფსიქოლოგიური სტიმულია ბავშვისთვის, დადებითი ემოციური განწყობა კი ხელს უწყობს სწავლის პროცესს. ამგვარად,  რაც უფრო ხშირად მოიმოქმედებს  ბავშვი რაიმე კეთილ საქციელს, მით უფრო მეტად იცვლება მისი ხასიათი და აზროვნება უკეთესობისაკენ.  

რამდენიმე წლის წინ   ჟურნალ ,,ფსიქოლოგიის მეცნიერებაში” გამოქვეყნდა 1,5-2 წლის ბავშვებში ჩატარებული ექსპერიმენტის შედეგები. პატარებს აჩვენებდნენ ოთხ თითქმის იდენტურ სურათს, სადაც ცენტრში მათთვის კარგად ნაცნობი საგანი (მაგ; ჩაიდანი) იყო გამოსახული, თუმცა ნაცნობ ნივთთან ერთად სურათებზე 4 განსხვავებული კომპოზიცია იყო მოცემული: კუბიკები, ორი ერთმანეთისაკენ მომზირალი თოჯინა,  ერთი თოჯინა და ორი ერთმანეთისკენ ზურგით მდგომი თოჯინა. გამოირკვა, რომ მსგავსების მიუხედავად ის სურათი, რომელზეც ორი თოჯინა ერთმანეთს უყურებდა, დანარჩენ სამთან შედარებით სულ ცოტა სამჯერ მეტმა ბავშვმა მოიწონა. მეცნიერების აზრით, ეს ფაქტი თავაზიანად შეგვახსენებს, რომ თანადგომა ადამიანებში თავიდანვე კოდირებული თვისებაა და მას მხოლოდ ხელშეწყობა და განვითარება სჭირდება. ამ მიმართულებით  განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია სკოლის ძალისხმევა, რადგანაც კეთილი, ემპათიის მქონე მოსწავლეები აღწევენ უკეთეს აკადემიურ შედეგებს, ჰყავთ უფრო მეტი მეგობარი, კარგ ურთიერთობას ამყარებენ მასწავლებლებთან. გთავაზობთ რამდენიმე რეკომენდებულ მარტივ რჩევას, რომლებიც  შესასრულებლად საკმაოდ იოლია, თუმცა ეფექტური შედეგების მომტანი შეიძლება აღმოჩნდეს: 

ა) სასწავლო წლის დასაწყისში საკლასო ოთახის მოწყობისას აუცილებლად შეარჩიეთ ერთი ისეთი პოსტერიც,  რომელზეც ადამიანები ერთმანეთს ეხმარებიან. როგორც კვლევა გვიჩვენებს,  ერთი შეხედვით არაფრით გამორჩეულ სურათსაც კი, რომელზეც უბრალოდ ორი ერთმანეთისაკენ მომზირალი ადამიანია გამოსახული, შეუძლია ბავშვებში წარმოშვას ურთიერთდაკავშირებულობის გრძნობა და ხელი შეუწყოს სიკეთის გაძლიერებას. ამასთანავე ხაზი ესმება მასწავლებლის მხრიდან ურთიერთანადგომისა და დახმარების გამოვლინების დაფასებას. 
ბ) ყველა მასწავლებელი განსაკუთრებულად გულითადად ესალმება მოსწავლეებს სწავლის დაწყების პირველ დღეს. შემდეგ დღეებში მისალმების პათოსი კლებულობს და ზოგჯერ შესაძლოა მოსწავლესთან შეხვედრისას საერთოდ დაგვავიწყდეს კიდეც. არადა, გულწრფელი მისალმება ყოველდღე აუცილებელია, მთელი სასწავლო წლის მანძილზე. ეს მარტივი საქციელი მოსწავლეებში მიკუთვნებულობის გრძნობას ავითარებს და მოსწავლე-მასწავლებლის თანამშრომლობას უწყობს ხელს. 

გ) შეეცადეთ, აკონტროლოთ საუბრის მანერა. მაქსიმალურად შეინარჩუნეთ პოზიტიური, თბილი ხმის ტონი. არ არის მართალი, რომ მოსწავლეებს მხოლოდ განსაკუთრებულ შემთხვევებში უნდა გავუღიმოთ. როცა მასწავლებელი თავაზიან საუბრის ტონს ირჩევს მოსწავლეებთან, იზრდება იმის შანსი, რომ მოსწავლეებიც ასეთივე ტონს აირჩევენ ერთმანეთში საურთიერთობოდ.

დ) ხშირად მიეცით მოსწავლეებს ერთმანეთის დახმარების შანსი.  ეს შესაძლებელია აკადემიური აქტივობების დროსაც მოვახერხოთ. მაგალითად, მოსწავლეებმა უნდა იცოდნენ, რომ ჯგუფური მუშაობის დროს მათ არა მარტო დავალების შესრულება, არამედ ერთმანეთის დახმარებაც ევალებათ. კვლევები აჩვენებს, რომ კოოპერატიულის წავლების დროს აქტიური ბავშვები არასასწავლო გარემოშიც დიდი მონდომებით ცდილობენ სხვების დახმარებას. 
ვიდრე ისევ სკოლას დავუბრუნდებით, ორიოდე სიტყვით შევეხოთ უცხოეთში საკმაოდ პოპულარულ საზოგადოებრივ მიმდინარეობებს, რომლებსაც საფუძვლად სიკეთის კეთება უდევს. განსაკუთრებით საინტერესო გახლავთ მოძრაობა  ,,გადაუხადე სხვას” (pay it forward). ჩვენთან ის ნაკლებად ცნობილია, მაგრამ მას თავისი საკმაოდ ხანგრძლივი, საინტერესო ისტორია და ორგანიზებული სამოქმედო სქემაც აქვს. მოძრაობაში ჩართულმა ადამიანმა სამი ისეთი კეთილი საქმე უნდა გაუკეთოს სხვებს, რომლის განხორციელება იმ ადამიანებს თავად არ შეუძლიათ. ხოლო მას, ვისკენაც მიმართული იქნება კონკრეტული მოქმედება, ევალება, თავის მხრივ, სხვას გაუწიოს რაიმე დახმარება და ა.შ. ამგვარად, ის  ერთგვარი ფილოსოფიური მიმდინარეობა გახლავთ, რომლის შემქმნელების სურვილია სიკეთის საყოველთაო გავრცელების შედეგად დედამიწა გაცილებით უკეთეს ადგილად გადააქციონ, ვიდრე ის დღეს არის (დამეთანხმებით, ძალიან კეთილშობილური მისიაა, თუმცა რთული სათქმელია, რამდენად შესაძლებელია საბოლოო მიზნის მიღწევა). რაც შეეხება მოძრაობის ისტორიას, გაწეული დახმარების მესამე პირისათვის გადახდის იდეა ჯერ კიდევ ანტიკურ ხანაში შექმნილ ნაწარმოებებში გვხვდება. ფილოსოფიური დანიშნულება კი მას პირველად ბენჟამინ ფრანკლინმა ბენჯამინ ვებისადმი 1784 წელს  მიწერილ წერილში მისცა. თუმცა იქ მხოლოდ ნასესხებ ფულზე იყო საუბარი, რომელიც ვებს ფრანკლინისათვის კი არ უნდა დაებრუნებინა, არამედ სხვა პატიოსანი ადამიანისათვის ესესხებინა იმ პირობით, რომ ის სხვას ასესხებდა და ა.შ. მანამ,  სანამ ვინმე არამზადა არ გაწყვეტდა ამ ჯაჭვს. ფრანკლინი თვლიდა, რომ ასეთი საქციელით შედარებით მცირე თანხით ბევრი კარგი საქმის გაკეთება შეიძლებოდა. ტერმინი ,,pay it forward” განსაკუთრებით პოპულარული გახდა 1951 წელს,  ფანტასტი მწერლის რობერტ ჰეინლეინის წიგნის ,,პლანეტებს შორის” გამოქვეყნების შემდეგ. ჰეინლეინი აქტიურად მოღვაწეობდა ამ მიმართულებით. მას ბევრი მიმდევარიც გამოუჩნდა.  დღეს მისი სახელობის რამდენიმე საქველმოქმედო ფონდი და პროგრამა მოქმედებს.  2000 წელს გამოვიდა კატერინ რაიან ჰაიდის ნოველა, რომელსაც ,,pay it forward” ერქვა. მალე  ნოველის მიხედვით ამავე სახელწოდების ფილმიც გადაიღეს. სწორედ ამ ნოველის და ფილმის შემდეგ მიიღო მოძრაობამ დასრულებული სახე და პოპულარული გახდა. სხვებისთვის დახმარებაზეა ორიენტირებული  სხვა მსგავსი მოძრაობებიც, მაგ;   ,,სპონტანური სიკეთის გამოვლინება” (random acts of kindness), ,,შემომიერთდი” (,,join me”), რომლებზეც ამჯერად აღარ შევჩერდებით და ისევ სასწავლო პროცესს დავუბრუნდებით. სტატიის დასასრულ, ყურადღებას გავამახვილებთ კიდევ რამდენიმე გარემოებაზე, რომლებშიც კარგად იკვეთება ჩვენ მიერ განხილული თვისებების უშუალო კავშირი სწავლის პროცესთან და აკადემიურ შედეგებთან.

თანამშრომლობის უნარის გაძლიერება. კვლევები აჩვენებს, კეთილი, ემპათიის უნარის მქონე ბავშვები უფრო მეტი ხალისით თანამშრომლობენ სხვებთან. ამას ხელს თანატოლებში მათი პოპულარობაც უწყობს. კარგად განვითარებული თანამშრომლობის უნარი ნებისმიერ საქმიანობაში წარმატების მნიშვნელოვანი განმაპირობებელი ფაქტორია, მათ შორის, სასწავლო პროცესშიც.

გაუმჯობესებული თვითშეფასება. კვლევები ამტკიცებს, რომ ბავშვების მიერ კარგი საქმეების გაკეთებიდან განცდილი კმაყოფილების შეგრძნება ქმნის და აძლიერებს საკუთარი თავით ჯანსაღი სიამაყის გრძნობას, რაც მოსწავლეებს ოპტიმისტურად განაწყობს და ამაღლებს მოზარდების თვითშეფასებას.  

გაუმჯობესებული კონცენტრაციის უნარი. დადგინდა, რომ იგივე განცდა მნიშვნელოვნად უზრუნველყოფს  მოზარდის ჯანსაღ ძილს, რაც პოზიტიურად აისახება მოზარდის მეხსიერების უნარზე. შედეგად მოსწავლე არა მარტო ყურადღების უკეთესად კონცენტრირებას ახერხებს, არამედ იწყებს გაცილებით კრეატიულად აზროვნებას.
დამატებით, სიკეთეზე ორიენტირებული მიდგომა ბავშვებში ამცირებს ბულინგის შემთხვევებს, წარმატებით ებრძვის  დეპრესიას, ამარცხებს სტრესს, აყალიბებს მადლიერების გრძნობას და ზოგადად – განაპირობებს ბედნიერ ბავშვობას. 
 
გამოყენებული ლიტერატურა :
https://www.edutopia.org/blog/sel-teaching-kindness-maurice-elias
https://www.huffingtonpost.com/david-r-hamilton-phd/kindness-benefits_b_869537.html
https://www.psychologytoday.com/blog/positive-psychology-in-the-classroom/201302/the-positive-psychology-kindness
https://phys.org/news191601357.html
https://www.plosone.org/article/info%3Adoi%2F10.1371%2Fjournal.pone.0051380
https://en.wikipedia.org/wiki/Pay_it_forward 

თემის წერის მნიშვნელობა

0
ერთიანი ეროვნული გამოცდები დაიწყო და ჩემთვის ყველაზე საინტერესო ქართული ენისა და ლიტერატურის ტესტის შესახებ აბიტურიენტების მოსაზრებები იყო. რა გაუჭირდათ, რა დაწერეს და ა.შ. გამოსაცდელების მცირე ნაწილი წერს საგამოცდო თემას, რასაც ზოგი მათგანი იმით ხსნიდა, რომ ტესტის ნაწილის ქულაც საკმარისი იყო უმაღლესში მისაღებად, ნაწილი კი უბრალოდ არ წერდა. ეს არ კი, ჩემი აზრით, უფრო არის – ვერ. დამტკიცებულ, გრიფირებული წიგნებში ტექსტების შემდეგ არის შეკითხვები, რომლებიც უკუკავშირის შესაძლებლობაა, მაგრამ რამდენად ხდება სკოლებში თემის წერა, ესაა საქმე..
ფაქტია, რომ დღეს აბიტურიენტებს, თუ საშუალო განათლების საფეხურზე მყოფ მოსწავლეებს ძალიან უჭირთ ნათლად, მკაფიოდ და არგუმენტირებულად ჩამოაყალიბონ თავიანთი აზრი ამათუიმ საკითხზე. კომპლექსური პრობლემაა წერის უნარის არქონა, ან ცუდად ფლობა. მოსწავლე ჯერ კარგად უნდა მეტყველებდეს, გონებაში აყალიბებდეს აზრებს, გააჩნდეს სათანადო ცოდნა, რაც უკვე კარგი ტექსტის დაწერის საწინდარი იქნება. თანამედროვე ტექნოლოგიების, ინტერნეტის განვითარებამ ხელმისაწვდომი გახადა ინფორმაციის უდიდესი მარაგი, მაგრამ სურათი მაინც უარესია, ვიდრე გასულ ათწლეულებში. 
რას მიცემს ბავშვს მხოლოდ იმის ცოდნა, თუ რა საკაცობრიო მნიშვნელობის მოვლენის დროს ატკივდა კბილი ბენ-ტოვიტს, თუ არ შეუძლა ეს ყველაფერი გააანალიზოს, დაუკავშიროს სხვა მოვნელებს, გამოიყენოს რაიმეს მამტკიცებელ ან უარმყოფელ არგუმენტად?.. ჩვენ ისედაც ხომ ვიცით ეს” ცოდნა, გაგება, გამოყენება, ანალიზი, სინთეზი და შეფასება?.. ჩვენ ვიცით, მაგრამ ფაქტია, რომ მოსწავლეთა დიდი ნაწილი რჩება ცოდნისა და გაგების საფეხურებზე და ესეც – კარგ შემთხვევებში. 
ცოტა შორსაც რომ წავიდეთ, წერა თვითგამორკვევის პროცესია. ადამიანი, რომელიც ბავშვობიდანვე ერკვევა რა და როგორ უნდა წეროს, შემდეგ უფრო ადვილად ახახისხებს და განსჯის მოვლენებს, გამოაქვს აზრი, სვამს კითხვებს და პასუხობს. როგორი იქნებოდა, მათემატიკაში მხოლოდ წიგნში დაბეჭდილ ამოცანებს იზეპირებდე და ამოხსნით კი – არაფერს ხსნიდე?.. მე არ ვიცი როგორი არის ან უნდა იყოს მოაზროვნე ადამიანი, მაგრამ ამის მიღწევაში სკოლის მოსწავლეს წერა რომ დაეხმარება, ნათელია. 
ზოგჯერ მასწავლებლებსაც ერევათ შემოქმედებითი პროცესი და მხატვრული ტექსტი. შემოქმედებითი პროცესი შეიძლება იყოს ქიმიური ფორმულის ამოხსნაც და დავალების წერაც, მთავარია როგორი განწყობით მიხვალ შენ ამ სამუშაოსთან. ძალიან კარგი სიტყვაა დავალება, რაც ალბათ პასუხისმგებლობის გრძნობის გაჩენას და დანახვასაც უწყობს ხელს ადრეულ ასაკშივე, მაგრამ ამ სიტყვას ცუდი შინაარსი აქვს შეძენილი ჩვენში. ეს არის ერთგავრი ვალდებულება, იძულება, გინდა თუ არა გასაკეთებელი რამ..
მარიო ვარგას ლიოსა თავის წერილში „სამყარო რომანების გარეშე” წერს: „ბორხესი ღიზიანდებოდა, როდესაც ეკითხებოდნენ: “რა საჭიროა ლიტერატურა?” ეს სულელურ შეკითხვად მიაჩნდა და ასე პასუხობდა:”არავის აინტერესებს, რა სარგებლობა მოაქვს კანარის ჩიტის გალობას ან განთიადისას ცაზე მიმოფანტული ღრუბლების ხილვას”. ასე რომ, ნუ თუ მაინც დასვამთ კითხვას, რა საჭიროა თემის წერა, ესეიგი თქვენ ის არასოდეს დაგიწერიათ მცირე პერიოდში მოთავსებული სისტემატიურობით მაინც, სცადეთ დაწერეთ, სხვებსაც ურჩიეთ და მერე, საითაც არ უნდა მიუბრუნდეთ ცხოვრებას, უფრო ვრცელი გამოჩნდება თქვენი რეალური თუ წარმოსახვითი წარსულიც, აწმყოც და იქნებ მომავალიც. 
         

ვიდეობლოგი

მასწავლებლის ბიბლიოთეკას ახალი წიგნი შეემატა- სტატიები განათლების საკითხებზე

ჟურნალ „მასწავლებლის“ თითოეული ნომრის მომზადებისას, ცხადია, ვფიქრობთ მასწავლებელზე და იმ საჭიროებებზე,რომელთა წინაშეც ის ახლა დგას. ვფიქრობთ მასწავლებელზე, რომელიც ჩვენგან დამოუკიდებლადაც ფიქრობს, როგორ მოემზადოს გაკვეთილისთვის, რა...